Σχολ. Άνευ των Παπικών ου δύναται ποιείν ουδέν!
Γράφει ο Μέτοικος
Ο π.Βαρθολομαίος, προχθές στο Φανάρι, πανηγύρισε με την τέλεση Δοξολογίας τη συμπλήρωση 60 χρόνων από την 7η Δεκεμβρίου του 1965 που, στην Βασιλεύουσα Πόλη, έγινε η άρση των αναθεμάτων του 1054 από τον αιρετικό Πάπα Παύλο Στ΄ και τον κακόδοξο π.Αθηναγόρα.
Όμως, αθυμία κυρίευσε τη σύναξη των Φαναριωτών, είτε γιατί ο π.Βαρθολομαίος έδειξε ότι είναι βαθύτατα απογοητευμένος από την «αδιαφορίαν [των Ορθοδόξων Εκκλησιών] περί της αναγκαιότητος του έργου του» για «ένωση» με τους αιρετικούς φραγκολατίνους, είτε γιατί οι παριστάμενοι ρασοφόροι στον Πατριαρχικό Ναό εμνήσθησαν το λόγο του Αποστόλου Πέτρου «ἔφθασεν ὁ καιρὸς τοῦ νὰ ἀρχίσῃ ἡ κρίσις ἀπὸ τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ… καὶ ἄν ὁ δίκαιος μόλις σώζηται, ὁ ἀσεβής καὶ ἁμαρτωλὸς ποῦ θέλει φανῆ;».
Με την υπεροψία της εξουσίας που τον διακρίνει, ο «νεο-Κυναίγειρος και νεο-Κυρηναίος του Οικουμενικού Θρόνου» διαπίστωσε «Εις περίοδον προϊούσης πολώσεως εις ολόκληρον τον κόσμον, συμπεριλαμβανομένης και της χριστιανικής οικουμένης», πόλωση των Ορθοδόξων Εκκλησιών για την οποία φέρει ακεραία την ευθύνη, ότι «Δυστυχώς, σήμερον παρατηρούμεν αύξουσαν αδιαφορίαν περί της αναγκαιότητος του έργου ημών(!!!)», δηλονότι, έργου που ο απώτερος στόχος του είναι η υποταγή της Ορθοδόξου Εκκλησίας στην αίρεση των Λατίνων δια της διαλεγομένης Ποιμαντικής, και της αγαπολογίας.
Εάν δεν επιτευχθεί ο «στόχος της ενότητος» με τους παποκαισαριστές τον οποίο ο π.Βαρθολομαίος ψυχανεμίζεται, τότε, κατά τον Κωνσταντινουπόλεως, θα επιστρέψουμε «εις το ηλλοτριωμένον παρελθόν» που, προφανώς, μας «κληροδότησαν οι προπάτορες ημών [που] υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του δικαιοκρίτου Θεού» και, οι «άκανθες» των Ιερών Κανόνων των Επτά Οικουμενικών Συνόδων «θα καταπνίξουν τον διάλογον», ακυρώνοντας το έργο του πονηρού να «επανορθώσωμεν τα σφάλματα εκείνων» των Αγίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας, που μας κληροδότησαν τη διάσπαση!
Ο Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος, λανθάνει για πολλοστή φορά.
Το χριστεπώνυμο πλήρωμα δεν «αδιαφορεί δια την αναγκαιότητα του έργου του», ολόκαρδα και ομοθυμαδόν το αποδοκιμάζει και, το κάνει αυτό, διότι ο κάθε πιστός χριστιανός «Σαν μέλος της Ορθοδόξου Εκκλησίας πιστεύει ότι η Εκκλησία, μέσα στην οποία βαπτίσθηκε και ανατράφηκε, είναι η Εκκλησία, η αληθινή Εκκλησία, η μόνη αληθινή Εκκλησία. Και το πιστεύει αυτό για πολλούς λόγους: Ένεκα της προσωπικής πεποιθήσεως και ένεκα της εσωτάτης βεβαιώσεως του Αγίου Πνεύματος, που πνέει στα μυστήρια της Εκκλησίας και ένεκα των όσων είναι δυνατόν να γνωρίζει από την Αγία Γραφή και από την καθολική (ορθόδοξη) παράδοση της Εκκλησίας.
Είναι υποχρεωμένος, λοιπόν, ο κάθε Ορθόδοξος χριστιανός να θεωρεί όλες τις υπόλοιπες χριστιανικές «εκκλησίες» ως ελαττωματικές και, σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να προσδιορίσει αυτές τις ελλείψεις των άλλων «εκκλησιών» με απόλυτη ακρίβεια.
Γι’ αυτό, λοιπόν, η ένωσις των Χριστιανών, γιά τους Ορθοδόξους, σημαίνει ακριβώς τήν παγκόσμια επιστροφή όλων στην Ορθοδοξία. Υπάρχει στον καθένα Ορθόδοξο χριστιανό μία μόνον ομολογιακή πεποίθηση˙ ότι ανήκει αποκλειστικά στην Una Sancta, στην Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν, Αποστολικήν Εκκλησίαν, την Ορθοδοξίαν», όπως ομολογούσε ο κληρικός Βαρθολομαίος Αρχοντώνης, πριν γίνει διαπρύσιος κήρυκας της παναίρεσης του Οικουμενισμού, ως πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο τίμησε την επέτειο των 60 ετών από την άρση των αναθεμάτων