Νεκτάριος Δαπέργολας
Οἱ συμπροσευχές, οἱ διαχριστιανικοί «διάλογοι», ἡ προδοσία τῶν ποιμένων, τί προβλέπουν ρητά οἱ Ἱεροί Κανόνες καί πῶς παραβιάζονται σήμερα ἐν πλήρει συνειδήσει, ὁ Οἰκουμενισμός καί ἡ πορεία πρός τήν Παγκόσμια Πανθρησκεία ἦταν κάποια ἀπό τά ἐπί μέρους θέματα τῆς πρόσφατης συνέντευξης τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα στήν Βίκυ Μπαϊρακτάρη («Θέμα τῆς Χαλκιδικῆς», 10-12-2025). Παραθέτουμε πιό κάτω ὁλόκληρη τήν συζήτηση, πού εἶχε καί καίριες ἐρωτήσεις, ἀλλά καί πλήρως κατατοπιστικές ἀπαντήσεις…
1. Κύριε Δαπέργολα ποιό εἶναι τό βασικό ἐπιχείρημα κατά τῶν συμπροσευχῶν μέ τούς Παπικούς;
Τό βασικό ἐπιχείρημα εἶναι πολύ ἁπλᾶ ὅτι ἡ καταδίκη τῶν συμπροσευχῶν μέ Παπικούς καί γενικότερα μέ αἱρετικούς, ὅπως βεβαίως καί μέ ἀλλοπίστους, εἶναι πολλαπλῶς ἐπιβεβαιωμένο γεγονός ἀπό τούς ἐκκλησιαστικούς Κανόνες καί τήν εὐρύτερη ἐκκλησιαστική μας Ἱερά Παράδοση. Δογματικά ἡ συμπροσευχή μέ μή Ὀρθόδοξο εἶναι ἐντελῶς ἀπαράδεκτη, ὡς καθιστοῦσα τόν Ὀρθόδοξο κοινωνό τῆς πλάνης καί τῆς αἵρεσης, πρᾶγμα πού δέν ἀποτελεῖ ἁπλῶς θεωρητική παρεκτροπή, ἀλλά βλαπτική ἐνέργεια ἀπό σωτηριολογικῆς ἄποψης. Γιά τόν λόγο αὐτό καταδικάζεται ρητά καί κατηγορηματικά. Ὅσοι ἑπομένως ἐπικρίνουμε τίς συμπροσευχές, δέν κάνουμε τίποτε περισσότερο ἀπό τό νά βασιζόμαστε ἁπλῶς στούς Ἱερούς Κανόνες πού θέσπισε θεοπνεύστως καί ἀκολουθεῖ ἐδῶ καί πολλούς αἰῶνες ἡ Ἐκκλησία μας, χωρίς νά λέμε ἀπολύτως τίποτε δικό μας. Ἀντίθετα, ὅσοι τίς ἀποδέχονται εἶναι πού αὐθαιρετοῦν σέ βάρος τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀλήθειας καί παραβιάζουν κατάφωρα τούς Ἱερούς Κανόνες.
2. Ποιοί Ἱεροί Κανόνες ἤ Πατερικές θέσεις ἀπαγορεύουν τέτοιες πρακτικές;
Ὑπάρχουν ἀρκετοί. Κατ’ ἀρχάς θυμίζω τούς λεγόμενους «Κανόνες τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων» (πού ἐπικυρώθηκαν ἀπό τήν Πενθέκτη Οἰκουμενική Σύνοδο), ἐκ τῶν ὁποίων ὁ 10ος ὀρίζει ὅτι «εἴ τις ἀκοινωνήτῳ, κἂν ἐν οἴκῳ συνεύξηται, οὗτος ἀφοριζέσθω», ὁ 45ος ὁρίζει πώς «ἐπίσκοπος ἤ πρεσβύτερος ἤ διάκονος, ὁ μόνον συνευξάμενος αἱρετικοῖς, ἀφοριζέσθω· εἰ δὲ καὶ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαί τί, καθαιρείσθω», ἐνῷ καί ὁ 65ος ὁρίζει ἐπίσης τόν ἀφορισμό ὅποιου εἰσέρχεται σέ λατρευτικό χῶρο Ἰουδαίων καί αἱρετικῶν, ἐπιπλέον δέ καί τήν καθαίρεση ἄν πρόκειται γιά κληρικό («εἰ τις κληρικός, ἡ λαϊκὸς εἰσέλθοι εἰς συναγωγὴν Ἰουδαίων, ἡ αἱρετικῶν προσεύξασθαι, καὶ καθαιρείσθω, καὶ ἀφοριζέσθω»). Θυμίζω ἐπίσης τόν 33ο Κανόνα τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Συνόδου (μέσα 4ου αἰώνα)., σύμφωνα μέ τόν ὁποῖο «οὐ δεῖ αἱρετικοῖς ἤ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι», ἀλλά καί τόν 37ο Κανόνα τῆς ἴδιας Συνόδου, πού ἀπαγορεύει κάθε κοινό ἑορτασμό («οὐ δεῖ παρὰ τῶν Ἰουδαίων ἢ αἱρετικῶν τὰ πεμπόμενα ἑορταστικὰ λαμβάνειν, μηδὲ συνεορτάζειν αὐτοῖς»). Ἐξαιρετικά σαφής εἶναι ἀκόμη ὁ 2ος Κανόνας τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου (341 μ.Χ.), πού ὁρίζει γιά τούς Ὀρθοδόξους τό «μὴ ἐξεῖναι κοινωνεῖν τοῖς ἀκοινωνήτοις, μηδὲ κατ’ οἴκους συνελθόντας συνεύχεσθαι τοῖς μὴ τῇ ἐκκλησίᾳ συνευχομένοις». Ἔχει ἰδιαίτερη σημασία μάλιστα ὀτι οἱ Κανόνες, ὅπως παρατηροῦμε, ἀπαγορεύουν τήν ὁποιαδήποτε συμπροσευχή, ἀκόμη καί σέ σπίτι. Πρᾶγμα πού ἀπαντᾶ σέ ἕνα ἀκόμη στρεβλωτικό σόφισμα τῶν Οἰκουμενιστῶν ὅτι οἱ Ἱεροί Κανόνες ἀπαγορεύουν μόνο τήν κοινή τέλεση Θείας Λειτουργίας καί τό Κοινό Ποτήριο, πρᾶγμα πού δέν ἰσχύει. Ἀπό ἐκεῖ καί μετά ὑπάρχει ἀκόμη πλῆθος πατερικῶν χωρίων (ἀπό τούς Πατέρες τῶν πρώτων Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἕως τόν Ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη) ἀλλά γνωστές καταγεγραμμένες διδαχές καί ἀπό τούς σύγχρονους Ἁγίους μας, ὅπως οἱ Ἅγιοι Παΐσιος, Πορφύριος, Ἰάκωβος καί ἄλλοι, πού θέτουν πέραν κάθε συζητήσεως τό ἀπαράδεκτο καί ἀνεπίτρεπτο τῶν συμπροσευχῶν.
3. Πιστεύετε ὅτι οἱ πρόσφατες συμπροσευχές πού εἴδαμε στήν Κωνσταντινούπολη εἶναι μεμονωμένες ἤ ἀποτελοῦν σταδιακή «νέα γραμμή» στήν Ἐκκλησία;
Eίναι ἁπλῶς ἕνα μόνο ἐπεισόδιο μίας πολύ εὐρύτερης πρακτικῆς πού κυριαρχεῖ ἐδῶ καί πολλά χρόνια. Δέν μπορῶ νά τό χαρακτηρίσω οὔτε κἄν ὡς νέα γραμμή, δεδομένου ὅτι αὐτή ἡ ἱστορία χρονολογεῖται τοὐλάχιστον ἑπτά δεκαετίες πίσω, μέ τήν ἵδρυση τοῦ λεγόμενου «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» καί τήν ἔναρξη τῶν λεγόμενων διαχριστιανικῶν διαλόγων. Ἔκτοτε τό φαινόμενο τῶν συμπροσευχῶν ἀρχίζει σταδιακά νά πυκνώνει, ἐντείνεται ἀπό τήν δεκαετία τοῦ 1990 καί ἑξῆς καί οὐσιαστικά κλιμακώνεται μετά τήν Σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου τό 2016. Εἰδικά δέ τήν τελευταία δεκαετία ἀποτελεῖ συνεχές φαινόμενο.
4. Ποιός εἶναι ὅμως ὁ ρόλος τῶν ἐκκλησιαστικῶν ποιμένων πού ἐμπλέκονται σέ ὅλα αὐτά;, Δέν γνωρίζουν ὅτι παραβιάζουν τούς Ἱερούς Κανόνες;
Εἶναι δυνατόν νά μήν τό γνωρίζουν; Τό γνωρίζουν πολύ καλά καί φυσικά τό πράττουν ἐν πλήρει συνειδήσει. Τίς τελευταῖες δεκαετίες, ξέρετε, ἔχει ἀναπτυχθεῖ στά μέρη μας ἡ περιβόητη μεταπατερική θεολογία, τήν ὁποία ἀσπάζεται καί προωθεῖ ἀνοιχτά καί τό Φανάρι καί ἐπίσης μέγα μέρος καί τῆς δικῆς μας Ἱεραρχίας. Μία ψευδοθεολογία, πού προσπαθεῖ δῆθεν νά ἑρμηνεύσει νεωτερικά, ἀλλά στήν οὐσία νά ἀκυρώσει τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἀνατρέποντας καί δόγματα καί μέρος τῆς Ἱερᾶς μας Παράδοσης, καί νά δικαιώσει την παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δηλαδή τήν ὀργανωμένη ἐδῶ καί πολλές δεκαετίες ἀπόπειρα συγχώνευσης τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καί ὅλων τῶν αἱρέσεων (πού στρεβλωτικά ἀποκαλοῦνται ἐπίσης «Ἐκκλησίες») σέ ἕνα καινούργιο κατασκεύασμα. Εἶναι ἕνα ἔργο στό ὁποῖο εἶναι ξεκάθαρα ταγμένοι δυστυχῶς πλεῖστοι τῶν ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν μας, λειτουργῶντας ὡς δούρειοι ἵπποι καί ὡς ἐντολοδόχοι ἄλλων κέντρων. Εἶναι τραγικό, γιατί αὐτοί οἱ ἄνθρωποι τύποις λατρεύουν καί ὑπηρετοῦν τόν Χριστό, οἱ πράξεις τους ὅμως δείχνουν ἐντελῶς ἄλλα πράγματα.
5. Τά τελευταῖα χρόνια ἀκοῦμε συχνά γιά τούς θεολογικούς διαλόγους. Ποῦ ἀκριβῶς, κατά τή γνώμη σας, ξεπερνιέται τό ὅριο ἀνάμεσα στόν διάλογο καί τή λειτουργική συμπόρευση;
Κατά τήν στιγμή πού παύει νά εἶναι διάλογος, δηλαδή εἰλικρινής προσέγγιση τῆς ἀλήθειας μέσῳ δεδομένων καί ἐπιχειρημάτων, καί μετατρέπεται σέ συμπροσευχή ἀκόμη καί ἐκτός ναοῦ, πόσο δέ μᾶλλον ὅταν μεταφέρεται καί ἐντός τοῦ ναοῦ, ἐντασσόμενη σέ λατρευτικές ἀκολουθίες. Ἐκεῖ ξεπερνιέται ἐντελῶς τό ὅριο, ἐκεῖ εἶναι πού παραβιάζονται οἱ Ἱεροί Κανόνες. Θά πρέπει ὅμως στό σημεῖο αὐτό, γιά νά μήν γενικολογοῦμε, νά εἰπωθεῖ καί ἕνα γεγονός πού δέν ἐπιδέχεται ἀμφισβητήσεων: ὅτι στήν πραγματικότητα πλέον δέν ὑφίσταται διάλογος, ἀλλά μόνο λειτουργική συμπόρευση. Οἱ λεγόμενοι διαχριστιανικοί διάλογοι ἀπέτυχαν παταγωδῶς καί αὐτό ἀποδεικνύεται ἀπό τό ὅτι ἐδῶ καί 70 περίπου χρόνια, ἀφ’ ὅτου ξεκίνησαν ἐπίσημα (κατά τή δεκαετία τοῦ ’50) οἱ Παπικοί, ὅπως καί οἱ ἄλλοι αἱρετικοί, δέν ἔχουν κάνει πίσω οὔτε μισό ἑκατοστό σέ κανένα ἀπολύτως θεολογικό ζήτημα, οὔτε ἔχουν ὑποχωρήσει σέ καμία ἀπό τίς πλάνες τους. Ἐδῶ καί πολλά χρόνια λοιπόν κανένας ἀπολύτως διάλογος δέν διεξάγεται πιά, οὔτε κἄν προσχηματικός, πρός τήν ὑποτιθέμενη κατεύθυνση τῆς ἐπίλυσης τῶν θεολογικῶν διαφορῶν. Γι’ αὐτό τό μόνο πού βλέπουμε πλέον εἶναι συμπροσευχές καί τό μόνο πού ἀκοῦμε εἶναι οἱ γνωστές συμπεριληπτικές ἀγαπολογίες. Ὁ στόχος καί τῶν δύο πλευρῶν πού μετέχουν στούς δῆθεν διαλόγους, ὅπως πλέον ρητά διακηρύσσεται, δέν εἶναι νά λυθοῦν τά θεολογικά ζητήματα, ἀλλά εἶναι ἡ ἕνωση με…σεβασμό στήν ποικιλομορφία καί τήν διαφορετικότητα, δηλαδή «ὅλοι μαζί ἑνωμένοι, κρατῶντας ὁ καθένας τα δικά του, παρά τίς δογματικές διαφορές μας, ἐν ὀνόματι τῆς ἀγάπης». Εἶναι τερατῶδες ὅμως αὐτό. Δέν ὑπάρχει ἀληθινή ἀγάπη μακριά ἀπό τήν ἀλήθεια, οὔτε ἀγάπη πού νά δικαιώνει ὅλες τίς πλάνες, τίς στρεβλώσεις καί τίς διαστροφές. Ἔχουν ἀγάπη δηλαδή μέσα τους ὅλοι αὐτοί οἱ δύσμοιροι στρεβλωτές καί ἄρα τόσοι μεγάλοι Ἅγιοι πού ἔλεγαν «μακριά ἀπό τούς αἱρετικούς», τί ἦταν; Φανατισμένοι κήρυκες τοῦ μίσους; Τέτοιο σαθρό καί ἀστεῖο συμπέρασμα προκύπτει ἀπό τίς πλανεμένες θέσεις τῶν σημερινῶν Οἰκουμενιστῶν. Ἐδῶ ὅμως δέν μιλᾶμε ἁπλῶς γιά μία κοινωνική ὁμάδα πού καλεῖται νά συνυπάρξει, παρά τίς διαφορές τῶν μελῶν της, ἀλλά γιά νόθευση τῆς πίστης μας καί καταστροφή τοῦ ἴδιου του δρόμου τῆς σωτηρίας μας.
6. Ποιός εἶναι ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος γιά τήν ὀρθόδοξη ὁμολογία ὅταν πραγματοποιοῦνται τέτοιες συμπροσευχές;
Τό πρόβλημα δέν εἶναι μόνο οἱ συμπροσευχές. Οἱ συμπροσευχές εἶναι ἕνα μέρος μόνο τοῦ ὅλου νεοταξικοῦ πλαισίου, ἕνα μέσο σέ μία πολύπλευρη διαδικασία ὑποταγῆς τῆς Ὀρθοδοξίας καί συγχώνευσης, ὅπως ἤδη προανέφερα, μέσα σέ ἕνα νέο τύπο Χριστιανισμοῦ πού θά ἐνσωματώνει ὄχι μόνο ὅλες τίς αἱρέσεις, ἀλλά καί ὅλα τά πνευματικά ἀπόνερα τῆς μετανεωτερικότητας – καί βασικά ἐννοῶ τήν woke ἀτζέντα, ἡ ὁποία (ὅπως βλέπουμε ἄλλωστε) εἶναι ἤδη μία ἀναγνωρισμένη καί θεσμοθετημένη πραγματικότητα γιά τίς «χριστιανικές ἐκκλησίες» τῆς Δύσης. Τό ἀκόμη εὐρύτερο σχέδιο ἀσφαλῶς εἶναι ἡ περαιτέρω συγκρητιστική ἕνωση μέ τίς ἄλλες θρησκεῖες καί ἡ προώθηση μίας Παγκόσμιας Πανθρησκείας (ἄλλωστε ἤδη βλέπουμε ὅτι καί οἱ συμπροσευχές δέν διεξάγονται πλέον μόνο σέ ἐπίπεδο διαχριστιανικό, ἀλλά ὁλοένα καί περισσότερο καί σέ ἐπίπεδο διαθρησκειακό). Ὁ ἀπώτερος στόχος εἶναι λοιπόν ἡ Πανθρησκεία, κατά τόν ἴδιο ἀκριβῶς τρόπο πού ἐδῶ καί δεκαετίες ὁδεύουμε πρός μία παγκόσμια Οἰκονομία, μία παγκοσμιοποιημένη πολιτισμική ἑνοποίηση (ἤ μᾶλλον ἰσοπέδωση) καί πασιφανῶς πρός ἕνα παγκόσμιο πολιτικό ὁλοκληρωτισμό. Ὅλα αὐτά ἐξάλλου ἀπό τά ἴδια ἀκριβῶς ζοφερά, παγκοσμιοποιητικά κέντρα ἐκπορεύονται.
7. Πῶς πιστεύετε ὅτι ἐπηρεάζεται ὁ ἁπλός πιστός ὅταν βλέπει Ὀρθοδόξους καί Παπικούς νά προσεύχονται μαζί;
Ὅπως ὁποιοδήποτε ἐπίμονα καί μεθοδικά ἐπαναλαμβανόμενο φαινόμενο, ἔτσι καί αὐτό προκαλεῖ ἐξοικείωση καί σταδιακή ἀποδοχή δογμάτων καί ἀπόψεων πού κάποτε ὅ ἴδιος πιστός θεωροῦσε ἀπαράδεκτα. Μιλᾶμε δηλαδή γιά κανονικό θεολογικό καί πνευματικό μιθριδατισμό. Καί ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι αὐτός ὁ μιθριδατισμός ἦταν ἐξ ἀρχῆς καί συνεχίζει νά εἶναι ὁ πραγματικός στόχος ὅσων ἀπεργάζονται τήν ἕνωση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μέ τίς αἱρέσεις. Διάλογοι ἄλλωστε, ὅπως ἤδη ἀνέφερα, δέν γίνονται πιά, ἀλλά καί ὅταν γίνονταν, σύντομα ἀποδείχθηκε ὅτι ἦταν ἐντελῶς προσχηματικοί. Πρόκειται γιά τήν ἴδια ἀκριβῶς μεθοδική διαδικασία ἐξοικείωσης πού συντελεῖται παγκοσμίως πάνω στά μυαλά των ἀμθρώπων γιά τήν ἀποδοχή ὅλου τοῦ πακέτου τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας, εἴτε μιλᾶμε γιά τόν ἐθνομηδενισμό καί τήν δῆθεν ἀναγκαιότητα γιά μία παγκόσμια κυβέρνηση, εἴτε γιά τήν βιοτρομοκρατία τῶν τελευταίων χρόνων, εἴτε γιά τήν woke διαστροφή. Τό ἀποτέλεσμα εἶναι προφανές, εἰδικά ἄν σκεφτεῖτε πόσο «φυσιολογικά» ἤ «ὑγιῆ» ἤ «προοδευτικά» θεωροῦνται σήμερα πλέον πράγματα πού μόλις 20 ἤ 30 χρόνια πρίν οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι θά τά θεωροῦσαν διεστραμμένα καί ἐντελῶς ἐξωφρενικά. Πρόκειται ἀκριβῶς γιά τό γνωστό παράδειγμα μέ τό σταδιακό βράσιμο τῶν βατράχων μέσα στήν κατσαρόλα. Ἔτσι εἶναι πού καί ἐδῶ στήν πατρίδα μας φτάνουμε σταδιακά σέ ἕνα συνεχές «δέν πειράζει» ἤ στό ἀνεκδιήγητα αἴολο καί φρικωδῶς συγκρητιστικό «ὅλοι στόν ἴδιο Θεό πιστεύουμε». Δέν πιστεύουμε ὅμως στόν ἴδιο Θεό.
8. Μπορεῖ νά ὑπάρξει θεολογικός διάλογος χωρίς κοινές προσευχές; Πῶς;
Μά διάλογος σημαίνει ὅτι καθόμαστε σέ ἕνα τραπέζι καί συζητᾶμε. Βάζουμε κάτω τά δεδομένα καί προσπαθοῦμε νά φτάσουμε σέ κάποιο ἀποτέλεσμα. Τί σχέση ἔχουν μέ αὐτό οἱ κοινές προσευχές; Τό νά ἐμπλεκόμαστε σέ τέτοιες σημαίνει πολύ ἁπλᾶ ὅτι ὁλοκληρώθηκε ὁ διάλογος, ἐπιλύσαμε τίς διαφορές, ἐξομαλύναμε τίς ἀντιθέσεις καί πλέον τελοῦμε σέ κατάσταση ἕνωσης. Γιατί ἄν συμπροσευχόμαστε χωρίς νά ἔχουμε ἑνωθεῖ (καί, ἐννοεῖται, νά ἔχουμε ἑνωθεῖ ἐπί τῇ βάσει τῆς ἀληθείας καί ὄχι κωμικῶν ἀγαπολογικῶν σοφισμάτων), τότε πολύ ἁπλᾶ παραβιάζουμε τούς Ἱερούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως προαναφέρθηκε. Ἡ συμπροσευχή λοιπόν θά ἔπρεπε νά εἶναι ἡ ἀπόληξη μίας πορείας, εἰδάλλως ἀποτελεῖ αὐθαιρεσία καί ἐκτροπή. Τώρα ὅμως, ὅπως ἐπίσης προανέφερα, δέν ὑφίσταται πλέον καμία διαδικασία πραγματικοῦ διαλόγου, ἀλλά ὑπάρχουν μόνο συμπροσευχές καί κοινές λατρευτικές ἐκδηλώσεις, ἐντελῶς ἀντικανονικές ἐκκλησιαστικά, πού προλειαίνουν συνεχῶς τό ἔδαφος γιά μία προωθούμενη ψευτοένωση, χωρίς τήν παραμικρή ἐπίλυση τῶν θεολογικῶν διαφορῶν. Τέτοια ἕνωση ὅμως εἶναι δαιμονισμός στήν πραγματικότητα, ἕνα ἀντίχριστο κατασκεύασμα πού καταστρέφει κάθε δυνατότητα σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία μόνο μέσῳ τῆς Μίας καί Ἁγίας Ἐκκλησίας, δηλαδή τῆς Ὀρθοδοξίας, μπορεῖ νά πραγματωθεῖ. Ὁ Οἰκουμενισμός ὅμως αὐτό ἀκριβῶς εἶναι: μία ὀργανωμένη σκοτεινή ἀπόπειρα ἀφανισμοῦ τῆς ἀλήθειας, ὄχι γιά νά τήν βροῦν αὐτοί πού τήν στεροῦνται, ἀλλά γιά νά τήν χάσουν καί ἐκεῖνοι πού τήν διαθέτουν. Ὅταν λές ὅτι ἀπό πολλά μονοπάτια μπορεῖς νά φτάσεις στόν Θεό καί τήν θέωση καί ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἁπλῶς ἕνα μόνο ἀπό αὐτά, τήν κατακρεουργεῖς κυριολεκτικά τήν ἀλήθεια.
9. Τί θά λέγατε σέ ὅσους θεωροῦν ὅτι ἡ ἀντίθεσή σας εἶναι «ἀκραία» ἤ «συντηρητική»;
Ὅπως προανέφερα, δέν εἶναι δική μου ἡ ἀντίθεση, ἀλλά τῶν ἴδιων τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί ὅλης τῆς πατερικῆς μας παρακαταθήκης. Ἐγώ σέ αὐτήν βασίζομαι καί δέν ἐκφράζω προσωπικές ἀπόψεις. Προσωπικές καί βεβαίως στρεβλωτικές τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀλήθειας εἶναι οἱ θέσεις τῶν ὑποστηρικτῶν ὅλης αὐτῆς τῆς σημερινῆς κατάστασης, πού διαμορφώνουν μία νεοφανῆ καί ἐκτός ὀρθόδοξης δογματικῆς ψευδοθεολογία. Ὅποιος θεωρεῖ ἀκραία ἤ συντηρητική αὐτή τήν στάση, φανταστεῖτε τί θά ἔλεγε γιά τόν Ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη, τόν Ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό, τόν Ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς καί μία τεράστια ἀκόμη πληθύ μεγάλων Ἁγίων μας, πού ἐκφράστηκαν ἀκόμη πιό «ἀκραῖα» ἀπό ἐμένα γιά τόν Παπισμό καί τίς ὑπόλοιπες αἱρέσεις, καθώς καί γιά τόν θανάσιμο κίνδυνο πού προέρχεται ἀπό αὐτές. Ὑπῆρξαν μεγάλοι ἐκκλησιαστικοί Πατέρες πού ἀπέτρεπαν τούς πιστούς ἀπό κάθε εἴδους σχέση μέ τούς αἱρετικούς, ἀκόμη καί σέ ἐπίπεδο κοινωνικῆς συναναστροφῆς, θεωρῶντας ὅτι ἀκόμη καί αὐτή μπορεῖ νά βλάψει πνευματικά. Φανταστεῖτε πῶς θά τούς χαρακτήριζαν αὐτούς τούς Πατέρες οἱ σημερινοί ψευτοπροοδευτικοί της ἀγαπολογίας. Δέν ἔχει σημασία ὅμως ὅ,τι καί ἄν ποῦν, ἡ οὐσία εἶναι ἡ ἀλήθεια καί αὐτήν ὀφείλουμε νά τήν ὑπερασπιστοῦμε. Σέ τελική δέ ἀνάλυση, τό νά χαρακτηριστεῖ κάποιος ἀκραῖος καί σκοταδιστής, ἐπειδή ἁπλῶς λέει τήν ἀλήθεια καί ὑπερασπίζεται τήν ὀρθόδοξη πίστη ἀπό τά μαγαριστικά σχέδια τῶν δούρειων ἵππων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δέν ἀποτελεῖ ὄνειδος ἀλλά παράσημο.
10. Ποιόν δρόμο προτείνετε γιά μιά ὑγιῆ προσέγγιση μέ τούς Παπικούς χωρίς δογματική σύγχυση;
Ἡ ὑγιής προσέγγιση εἶναι ὅτι δέν ἀποστρεφόμαστε τούς ἀνθρώπους, ἀλλά τήν αἵρεση. Σέ κοσμικό ἐπίπεδο μποροῦμε καί πρέπει νά εἴμαστε εὐγενεῖς ἀπέναντί τους, ἀκριβῶς ὅπως τό δίδαξαν μέ τό παράδειγμά τους ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἤ ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος, πού ὑποδέχθηκαν μέν μέ εὐγένεια ἐπισκέπτες αἱρετικούς, ἀλλά ἀρνήθηκαν νά συμπροσευχηθοῦν μαζί τους. Περνώντας ὡστόσο σέ πνευματικά καί θεολογικά ζητήματα, δέν μπορεῖ νά ὑπάρχει καμία ὤσμωση. Ἀπό ἐκκλησιαστικῆς ἄποψης, τό μόνο πρᾶγμα πού μπορεῖ νά γίνει ἀποδεκτό ἀπό ἐμᾶς εἶναι ἡ πλήρης καί ἄνευ ὅρων ἐπιστροφή τῶν Παπικῶν (πού δέν ἀποτελοῦν Ἐκκλησία, ἀλλά αἵρεση καί ἐκκλησιαστική ἐκτροπή) στήν μία καί μόνη Ἁγία καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, πού εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη. Σέ ὁποιαδήποτε λοιπόν ἐπαφή πού ἐκτείνεται πέρα ἀπό τήν ἁπλῆ κοινωνική ἐπαφή καί ἐπιδιώκει νά ἐμβαθύνει σέ πνευματικά θέματα, αὐτό ὄχι μόνο δέν μπορεῖ νά ἀποσιωπᾶται, ἀλλά ὀφείλει καί νά προβάλλεται ὡς κυρίαρχη προϋπόθεση. Ὡς Ὀρθόδοξοι ὀφείλουμε νά ἀγαπᾶμε ὅλους τούς ἀνθρώπους. Δέν θά θυσιάσουμε ὅμως τήν ἀλήθεια, οὔτε θά δεχτοῦμε τήν διαστρέβλωση καί τήν διάλυση τῆς ὀρθόδοξης πίστης μας. Τέτοια αὐτοκαταστροφική παράνοια δέν μπορεῖ νά γίνει ἀποδεκτή…