Μικρό αφιέρωμα στην εορτή της Περιτομής του Χριστού.

Απεικόνιση στο Μηνολόγιο του Βασιλείου B΄ (Βατικανό).

Περιτομή του Ιησού

Η Περιτομή του Ιησού αναφέρεται ως γεγονός στην επίγεια κατά σάρκα ζωή του Ιησού Χριστού, περισσότερο όμως κατ΄ εικασία εθιμικής και νομικής (θεοκρατικής) επιταγής. Τούτο αναφέρεται μόνο από έναν Ευαγγελιστή, τον Ευαγγελιστή Λουκά, ενώ οι άλλοι τρεις (Ματθαίος, Μάρκος και Ιωάννης) φέρονται να το αγνοούν. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς αναφέρει την περιτομή αυτή μόνο ημερολογιακά, δηλαδή την 8η ημέρα από γεννήσεως, σύμφωνα με τον σχετικό εβραϊκό νόμο χωρίς όμως να προσδιορίσει ούτε τον τόπο, ούτε ποιος έκανε την περιτομή, ούτε το μέσον που χρησιμοποιήθηκε, που αποτελούν ιδιαίτερα σημαντικά στοιχεία στη ζωή ενός Ιουδαίου αφού τότε ονοματίζεται και ακολουθεί σχετική επί τούτου εορτή. Μνεία για τέτοια εορτή που ν΄ ακολούθησε της περιτομής του μικρού Ιησού δεν απαντάται σε κανένα ιερό κείμενο.

Γενικά περί του γεγονότος

Αν και ο Ευαγγελιστής Λουκάς κρίνεται ιδιαίτερα ιστορικός στις ευαγγελικές του περιγραφές, εντούτοις το συγκεκριμένο γεγονός το περιγράφει εξαιρετικά συνοπτικά, παρότι ο ίδιος ιατρός στο επάγγελμα, δημιουργώντας έτσι εύλογα πολλές απορίες μέχρι και αμφισβητήσεις αν τούτο συνέβη τουλάχιστον κατά πράξη. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς αναφέρει αυτό χρονικά αμέσως μετά την γέννηση του Ιησού στη Βηθλεέμ, κατά την 8η ημέρα, σύμφωνα με τον σχετικό εβραϊκό νόμο και κατόπιν προηγηθέντος οράματος του Αρχαγγέλλου Γαβριήλ στον θεομνήστωρα Ιωσήφ. Στη περιγραφή όμως της Θείας Γέννησης ο Λουκάς φέρεται να αγνοεί την προσέλευση των Μάγων, την επικείμενη σφαγή των νηπίων και εξ αυτού του κινδύνου τη Φυγή στην Αίγυπτο της Αγίας Οικογένειας. Έτσι παραμένει αναπάντητο το αναφυόμενο ερώτημα: την 8η ημέρα που βρισκόταν η Αγία Οικογένεια;
Επ΄ αυτού του επίμαχου σημείου στην «Εκκλησιαστική Ιστορία» (Τόμος Α΄), του Μελετίου Αθηνών, αναφέρεται ότι ο Εφραίμ ο Σύρος βεβαίωνε ότι «ο Κύριος περιετμήθη υπό του Ιωσήφ, του νομιζομένου πατρός αυτού, εν τω σπηλαίω«. Την αυτή θέση είχε και ο Επιφάνιος. Οι θείοι όμως Ευαγγελιστές δεν έγραψαν τίποτα περί αυτού, καταλήγοντας η Εκκλησιαστική Ιστορία «αλλ’ ούτε ήτο χρεία και ανάγκη να γράψωσι, καθότι η τούτων γνώσις ουδέν παρέχει όφελος εις την σωτηρίαν ημών«.

Νόμος Περιτομής

Περιτομή ενήλικου, (Αίγυπτος 2.400 π.χ.)

Όσον αφορά την πράξη της Περιτομής που ουσιαστικά πρόκειται για ακρωτηριασμό, μετά από επέμβαση αφαίρεσης της ακροποσθίας, ή ακροβυστίας από το ανδρικό μόριο, αυτή ήταν ήδη γνωστή στην πρώιμη αρχαιότητα, είτε ως προληπτικό μέτρο υγιεινής, είτε ως μέτρο θεραπείας, ιδιαίτερα από τουςαρχαίους Αιγυπτίους και τους λαούς της ερήμου,όπως οι Αιθίοπες, εκτός τους Βαβυλωνίους και τους Ασσυρίους, λαμβάνοντας υπόψη τις μεγάλες θερμοκρασίες με την παράλληλη λειψυδρία των περιοχών τους. Μέτρο υγιεινής, επίσης γνωστό στους αρχαίους Έλληνες, όπως σημειώνει ο Ηρόδοτος, πλην όμως απορριπτέο. Κατά περίεργο όμως τρόπο ο ακρωτηριασμός αυτός, σύμφωνα με τη θεόπνευστη Παλαιά Διαθήκη, φέρεται να την επέβαλε οΓιαχβέ στον Αβραάμ, ως «νόμο περιτομής» με έκδηλο χαρακτήρα τον μόνιμο στιγματισμό ως σφράγιση – διαθήκης των απογόνων του τελευταίου μετά του Γιαχβέ και ως μέσου διάκρισης (διακριτικού σημείου) αυτών με άλλους λαούς, όπως σημειώνει ο Προφήτης Μωυσής στο Βιβλίο της Γένεσης[1].
Στη συνέχεια όταν οι Εβραίοι βρέθηκαν περιπλανώμενοι στην έρημο, (42 χρόνια), όπου δεν αναμιγνύονταν με άλλους λαούς έπαψαν να περιτέμνονται. Τον καιρό όμως που οι Εβραίοι, κατευθυνόμενοι από τον Γιαχβέ, διήλθαν τον Ιορδάνη ποταμό προκειμένου να καταλάβουν την Ιεριχώ, επανήλθε ο Γιαχβέ με δεύτερη εντολή – νόμο περιτομής όπως περιγράφει ο Ιησούς του Ναυή στο βιβλίο του[2] την οποία και τέλεσε ο ίδιος, θεία εντολή, με πέτρινα ακρότομα μαχαίρια στο λεγόμενο εξ αυτού τόπο «Βουνός των ακροβυστιών»

Σκηνή περιτομής βρέφους

Στην εύλογη απορία γιατί έπρεπε να χρησιμοποιηθούν πέτρινα ακρότομα μαχαίρια και όχι μεταλλικά, ο Άγιος Θεοδώρητος[3] έθεσε ως απάντηση ότι οι Εβραίοι βιάζονταν τότε να τελέσουν την εορτή του Πάσχα (την Έξοδό τους από την Αίγυπτο), αλλά ερχόμενοι από την έρημο δεν είχαν τόσα πολλά μαχαίρια για να περιτμηθεί όλος ο λαός και «θεία εντολή» δόθηκε η χρήση πέτρινων ξυραφιών αρχικά από τον Ιησού του Ναβή βοηθούμενος στη συνέχεια από τους ιερείς. Όσον αφορά τον προσδιορισμό της «ογδόης ημέρας» από τον Γιαχβέ και όχι την «εβδόμη», ή την «ενάτη» ή κάποια άλλη, η απάντηση αποκαλύπτεται από τον θεόπτη Μωυσή στο Λευιτικό[4] όπου σύμφωνα με τη βιβλική αντίληψη η γυναίκα όταν γεννήσει άρρεν βρέφος «επτά ημέρας ποιεί δια την πρώτην κάθαρσιν και τεσσαράκοντα δια την τελείαν, όταν δε γεννήσει θήλυ ποιεί εις μεν την πρώτην δις επτά (δηλαδή 14 ημέρες), εις δε την δευτέραν εξήκοντα έξ (66). Συνεπώς την ογδόη ημέρα το άρρεν βρέφος «περιτετμημένον υπάρχoν και σεσημειωμένον δια του σημείου της Περιτομής, θηλάζει το καθαρό γάλα της κεκαθαρμένης μητρός του.» Έτσι κάτω από αυτές τις συνθήκες καθιερώθηκε στην ιουδαϊκή θρησκεία η περιτομή όλων των αρρένων βρεφών να γίνεται από ιερείς με πέτρινο ξυράφι, κατά την «όγδοη ημέρα» από της γεννήσεώς τους, λαμβάνοντας παράλληλα την αυτή ημέρα το όνομά τους, κατά την έννοια της βάπτισης. Υπεύθυνος για την περιτομή του άρρενος βρέφους είναι ο πραγματικός ή θετός πατέρας του. Άτομο απερίτμητο δεν μπορεί να συμμετάσχει στην εορτή του εβραϊκού Πάσχα, αλλά ούτε και να ανήκει σε εβραϊκή κοινότητα, μη έχοντας τη σφράγιση του Γιαχβέ.

Θέσεις – παραθέσεις

Μετά τη συνοπτική αναφορά των παραπάνω που κρίθηκαν αναγκαία για την ευρύτερη αντίληψη της εβραϊκής σκοπιμότητας της περιτομής σημειώνονται και τα ακόλουθα αξιοπρόσεκτα από τους προφητικούς κύκλους της Παλαιάς Διαθήκης: Ο Προφήτης Ιερεμίας θύμιζε ότι η περιτομή δεν έχει καμία αξία μπρος στην αφαίρεση της ακροβυστίας της καρδιάς. Με το ίδιο πνεύμα γίνεται αναφορά και στο Δευτερονόμιο. Ιστορικά δε η περιτομή των Εβραίων έλαβε το κατ΄ εξοχή σημείο διάκρισης της φυλής τους, αμέσως μετά τη Βαβυλώνια αιχμαλωσία.
Ως προς την καθεαυτή Περιτομή του Ιησού σημειώνονται τα ακόλουθα: Η ονοματοδοσία του Ιησού προηγήθηκε της γέννησης Του με Αρχαγγελική εντολή. Ο μνήστωρ Ιωσήφ δεν ήταν φυσικός πατέρας του Ιησού, αλλά ούτε και θετός ώστε να είναι υπόχρεος της περιτομής. Η Φυγή της Αγίας Οικογένειας στην Αίγυπτο ουσιαστικά ήταν φυγή εκτός ιουδαϊκού γεωγραφικού χώρου. Η περιτομή στην Αίγυπτο δεν ήταν υποχρεωτική. Ο Ιησούς επέστρεψε στη Γαλιλαία μετά το θάνατο του Ηρώδη του Μέγα. Ο Ιησούς έθεσε ως σφραγίδα της θρησκείας της αγάπης την Ιερή βάπτισή Του. Στις διδασκαλίες του απευθυνόταν αδιακρίτως σ’ όλους τους λαούς και όχι προς μια μόνο εθνότητα – φυλή της οποίας τον Νόμο πολλές φορές όχι μόνο κατηγόρησε, ταυτιζόμενος έτσι περισσότερο στην άποψη του Ιερεμία και τη θέση του Δευτερονομίου, αλλά στάθηκε και δογματικά ενάντιος. Τέλος σημειώνεται ότι ουδεμία μνεία γίνεται σε ιερά κείμενα ο Ιησούς να υπήρξε μέλος Συναγωγής, ή να εόρτασε ποτέ το Πάσχα των Εβραίων.
Τα διάφορα κενά που δημιούργησε η συγκεκριμένη συνοπτική περιγραφή του Ευαγγελιστή Λουκά προσπάθησε μια μεγάλη χορεία Αποστόλων και Πατέρων της Εκκλησίας να καλύψει, ή και να ερμηνεύσει λαμβάνοντας λέξεις – κλειδιά (π.χ. πέτρα, πέτρινο, μάχαιρα, οκτώ και ογδόη, αμαρτία κ.ά.), τόσο από τα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης όσο και της Καινής, προβάλλοντας εξ αυτών την αναγκαιότητα της πράξης της περιτομής, ακόμα και για να αντιμετωπίσει αναφυόμενες κατά καιρούς αιρέσεις, όπως τον Μανιχαϊσμό κ.ά. Χαρακτηριστική είναι η σχετική αναφορά του Αποστόλου Παύλου: πέτρα ήν ο Χριστός«, ή «ο λόγος του Θεού είναι ενεργής και τομώτερος υπέρ πάσαν μάχαιραν δίστομον«. Δεν είναι και λίγες όμως οι φορές που η επιχειρηματολογία είναι πτωχή δημιουργώντας νέους προβληματισμούς αντί αποσαφήνιση, όπως π.χ. ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός που χαρακτηρίζει την ακροβυστία «περίσσευμα άχρηστο» συνδυάζοντάς το με «περίσσευμα ηδονής» και εξ αυτού «περίσσευμα αμαρτίας«.
Τελικά οι Απόστολοι Πέτρος και Ιάκωβος συναχθέντες με τους υπολοίπους κατά τη Σύναξη των Αποστόλων, εξοβελίζοντας την περιτομή νομοθέτησαν το μυστήριο της βάπτισης, ενώ ο Απόστολος Παύλος τονίζει: «Εάν περιτέμνησθε Χριστός υμάς ουδέν ωφελήσει«, συμπληρώνοντας σε άλλο σημείο: «Εν γαρ Χριστώ Ιησού ούτε περιτομή τι ισχύει, ούτε ακροβυστία, αλλά καινή κτίσις«, που είναι το Άγιο Βάπτισμα ως αχειροποίητος εν πνεύματι περιτομή κατά την έννοια της σφράγισης πίστης στον Τριαδικό Θεό. Εξ ου και η ρηματική επικεφαλίδα στον Μέγα Συναξαριστή:
Χριστού περιτμηθέντος, ετμήθη Νόμος
Και του Νόμου τμηθέντος, εισήχθη χάρις

Σημειώσεις

Υπενθυμίζεται ότι το αρχαιότερο σωζόμενο κείμενο του Ευαγγελίου κατά Λουκά είναι το φερόμενο στον Σιναϊτικό Κώδικα που ανακαλύφθηκε το 1844 στη Ιερά Μονή της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά, που ανάγεται στον 4ο αιώνα και φυλάσσεται σήμερα στο Βρετανικό Μουσείο καθώς και στον Κώδικα του Βατικανού που ανάγεται στον ίδιο αιώνα και που περιήλθε στο Βατικανό μεταξύ των ετών 1475 και 1481.
Το  1546  οι Άγιοι Πατέρες στη Σύνοδο του Τριδέντου «νομίμως συσταθείσα και υπό Αγίου Πνεύματος εμπνευσθείσα» μετά τον καθορισμό των κανονικών ιερών βιβλίων της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης κατέληξε στη σχετική απόφασή της «όποιος δεν αποδέχεται τα ιερά κανονικά κείμενα σε όλα τα μέρη τους, όπως αυτά φέρονται γραμμένα στην αρχαία λατινική Βουλγκάτα, ή περιφρονήσει απειθέστατα τις ιερές παραδόσεις, ας είναι αναθεματισμένος«.
Χαρακτηριστική είναι η θέση του Αββά Μπερζιέ που σημειώνει στο «Λεξικό της Θεολογίας» του (σε ελεύθερη μετάφραση): «Οι αληθινοί σοφοί άνθρωποι γύρω από τα θέματα της έρευνας των Γραφών και προπαντός οι ειλικρινείς, αναγνωρίζουν ότι το κείμενο της Καινής Διαθήκης δεν σταθεροποιήθηκε πριν από το τέλος του έκτου αιώνα«.
Οι μόνοι Χριστιανοί σήμερα που συνεχίζουν ν΄ ακολουθούν την περιτομή της ακροβυστίας είναι οι της Κοπτικής εκκλησίας Αιθίοπες, επικαλούμενοι προ Χριστού πατρογονικό έθιμο, χωρίς θρησκευτική προέκταση.

Χριστιανική παράδοση

Σύμφωνα με τις  Πράξεις των Αποστόλων (Κεφ.ΙΕ΄:1-21) κατά την Αποστολική Σύνοδο των Ιεροσολύμων οι Απόστολοι Πέτρος και Ιάκωβος ήταν οι πρώτοι που αντιμετώπισαν τους πρώτους αιρετικούς επί του θέματος της περιτομής οι οποίοι στους λόγους τους και εξοβέλισαν από την χριστιανική πίστη την πράξη αυτή. Στα μετέπειτα χρόνια εκτός από τα ιερά ευαγγέλια γράφτηκαν και άλλα κείμενα μη-κανονικά (απόκρυφα) αναφερόμενα στη νηπιακή ζωή του Ιησού, που περιλάμβαναν την περιτομή του Ιησού και της φύλαξης της ιερής ακροποσθίας από την Παναγία. Αυτή την άποψη ισχυρίζονταν και ο Αναστάσιος ο Σιναΐτης καθώς και άλλοι ανατολικοί πρεσβεύοντας ότι ο Κύριος με την Θεία Ανάστασή του προσέλαβε αυτή. Την άποψη αυτή υποστήριζε και ο Θεοφύλακτος της Βουλγαρίας.
Κατά τον Μεσαίωνα και την εποχή των Σταυροφοριών άρχισαν να δημιουργούνται διάφορες εκπληκτικές ιστορίες εύρεσης της ιεράς ακροποσθίας έτσι ώστε να αριθμούνται τελικά περίπου 17 ναοί και μοναστήρια της Δύσης ως κάτοχοι αυτής με κυριότερο τον ναό του Αγίου Ιωάννη του Λατερανού στη Ρώμη, που αποδείχθηκαν τελικά σε δεισιδαιμονίες.

Εορτασμός

Το συμβάν αυτό εορτάζει η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία ως Εορτή της Περιτομής, και επίσημα ως σεβάσμια «Περιτομή του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, όπως έτσι διασκευάσθηκε εκ του «Νέου Θησαυρού» και αναφέρεται στον «Μέγα Συναξαριστή της Ορθόδοξης Εκκλησίας», συμπεριλαμβανόμενη στις Δεσποτικές εορτές. Ομοίως ως Περιτομή του Κυρίου εορτάζει και η Αγγλικανική Εκκλησία, ενώ η Δυτική Εκκλησία εορτάζει το γεγονός ως Εορτή του Αγίου Ονόματος του Ιησού Χριστού την ίδια ημερομηνία απ΄ όλα τα δόγματα, δηλαδή 8 ημέρες μετά τα Χριστούγεννα, στις 1 Ιανουαρίου. Μάλιστα στη Δύση φυλάσσονταν κατά καιρούς σε διάφορους τόπους, μέσα σε σκευοθήκες ακροποσθίες αναγόμενες ως την «ιερή ακροποσθία» του Ιησού, που σήμερα όμως έχουν εκλείψει.
Σημειώνεται ότι το συμβάν αυτό πέρασε στην τέχνη της Αγιογραφίας μετά την πρώτη χιλιετία από γεννήσεως του Ιησού Χριστού.

Ορθόδοξη υμνολογία εορτής

Απολυτίκιο (ήχος α’) (όπως «Του λίθου σφραγισθέντος»)

Μορφήν αναλλοίωτως ανθρωπίνην προσέλαβες

Θεός ων κατ΄ ουσίαν πολυεύσπλαχνε Κύριε.

και νόμον εκπληρών περιτομήν, θελήσει καταδέχη σαρκικήν,

ίνα παύσης τα σκιώδη, και περιέλης το κάλυμμα των πασών ημών.

Δόξα τη αγαθότητι τη ση, Δόξα τη ευσπλαχνία σου.

Δόξα τη ανεκφράστω, Λόγε, συγκαταβάσει σου.

Κοντάκιο (ήχος γ’) (όπως «Η Παρθένος σήμερον»)

Ο των όλων Κύριος περιτομήν υπομένει,

και βροτών τα πταίσματα ως αγαθός περιτέμνει,

δίδωσι την σωτηρίαν σήμερον κόσμω,

Χαίρει δε εν τοις υψίστοις και ο του Κτίστου Ιεράρχης

και φωσφόρος, ο θείος μύστης, Χριστού Βασίλειος.

Μεγαλυνάριο

Σάρκα οκταήμερος ως βροτός,

ο των όλων Κτίστης περιτέμνεται νομικώς,

την εξ ακρασίας, ημών κακίαν τέμνων.

Αυτού την αγαθότητα μεγαλύνωμεν.

Παραπομπές

1.  Γένεση Κεφ. ιζ’ (17), σε συνδυασμό με το Κεφ ιε΄ (15)
2.  Ιησούς του Ναυή – βιβλίο Κεφ.5
3.  Μέγας Συναξαριστής σελ.23.
4.  Λευιτικόν Κεφ. ιβ΄ (12)

Πηγές

• Ευαγγέλιο κατά Λουκά Κεφ. Β΄: 21.
• Ευαγγέλιο κατά Ματθαίο Κεφ.Α΄: 18.
• «Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια» τομ.ΙΗ΄, σελ.10.
• Robert Ambelain «ΙΗΣΟΥΣ» Εκδ. Δίβρη, ελλην. έκδ. Σμυρνιώτης Αθήνα (χ.έ.) σελ.56.
• David and Patt Alexander «Το εκπληκτικό Εγχειρίδιο της Βίβλου» , Εκδόσεις Πέργαμος, Αθήνα 1993, σελ. 679.
• «Ο Μέγας Συναξαριστής Ορθ. Εκκλησίας» Εκδ. 6η Αθήνα 1977, σελ.15-17.
• Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica τομ.49ος, σελ.41.

Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΤΟΜΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Ο οκταήμερος κατά την Μητέρα, και άναρχος κατά τον Πατέρα, ως βρέφος Χριστός εικονίζεται ξαπλωμένος ανάμεσα στην Παναγία, τον Ιωσήφ, και τούς Ιερείς του ναού να δέχεται από αγάπη και φιλανθρωπία για το ανθρώπινο γένος όχι μόνο την περιβολή των σπαργάνων, αλλά και αυτή την περιτομή της σαρκός.

Η εντολή του Θεού που δόθηκε αρχικά στον Αβραάμ προέβλεπε την περιτομή σε κάθε αρσενικό παιδί, «περιτμηθήσεται υμών πάν αρσενικόν, και περιτμηθήσεται την σάρκα της ακροβυστίας υμών, και έσται εις σημείον διαθήκης ανά μέσον εμού και παιδίον οκτώ ημερών περιτμηθήσεται υμών, πάν αρσενικόν εις γενεάς υμών».(Γεν. κεφ. ιζ 1).

Η περιτομή αν και τρομερά επώδυνη και αιματηρή πράξη, ήταν απαραίτητη για να δηλώσει τον πιστό και καθαρό Ισραηλίτη. Ωστόσο ο βαθύτερος λόγος για τον οποίο γινόταν η περιτομή φαίνεται από τον λόγο του Θεού στον Αβραάμ, «και έσται εις σημείον διαθήκης ανά μέσον εμού και υμών». Έχει να κάνη δηλαδή με συμφωνία, με διαθήκη, ανάμεσα στον Θεό και τούς πιστούς Του. Άλλωστε περιτομή είχαν και άλλοι λαοί, όπως οι ειδωλολάτρες και οι ιερείς των Αιγυπτίων, οι Σαρακηνοί, οι Ισμαηλίτες και άλλοι, αλλά οι περισσότεροι από αυτούς δεν την έκαναν από θεοσέβεια, αλλά χάριν συνηθείας (Σεβ. Μητρ. Ιεροθέου: «Οι Δεσποτικές Εορτές»).

Η περιτομή ήταν προτύπωση του Βαπτίσματος που θα δινόταν με την ενανθρώπηση του Χριστού. Ο Χριστός ήταν εκείνος που έδωσε τον Νόμο στην Παλαιά Διαθήκη, και ο ίδιος έπρεπε να τον εφαρμόσει και στον εαυτό Του. Έτσι ώστε να τον συμπληρώσει και να τον υπερβεί. Είναι πολύ χαρακτηριστικό το πρώτο στιχηρό ιδιόμελο του εσπερινού της εορτής «Συγκαταβαίνων ο Σωτήρ, τώ γένει των ανθρώπων, κατεδέξατο σπαργάνων περιβολήν ουκ εβδελύξατο σαρκός την περιτομήν», διότι δείχνει ότι ο Χριστός δέχτηκε την περιτομή από φιλανθρωπία και αγάπη για τον άνθρωπο, καθώς και για να αποδείξει ότι προσέλαβε αληθινή ανθρώπινη φύση, και όχι όπως υποστήριζαν οι Δοκιτιστές κατά δόκησιν και κατά φαντασίαν. Ο Χριστός απέδειξε με την Περιτομή Του, ότι το Σώμα του δεν ήταν ομοούσιο με την θεότητα. Τό σώμα αφού θεώθηκε από την θεότητα του Λόγου, έγινε ομόθεο όχι όμως ομοούσιο με τον Θεό. Αυτό σημαίνει ότι και το Σώμα του Χριστού είναι πηγή της ακτίστου Χάριτος του Θεού, αλλά δεν έχει την ίδια ουσία με την θεότητα.

Σύμφωνα με τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό η περιτομή ήταν τύπος του Βαπτίσματος, της αχειροποιήτου δηλαδή περιτομής όπου ο άνθρωπος αποβάλλει την αμαρτία.

Είναι έκδηλη στην εικόνα η ευλάβεια των γονέων αλλά και των ιερέων. Ο ένας από τούς ιερείς κρατά ανοικτό βιβλίο, υποδηλώνοντας έτσι τον νόμο που ήταν δοσμένος από τον Θεό, και ο άλλος με κάποιο αιχμηρό αντικείμενο πλησιάζει προς τον Ιησού. Η τελετή λαμβάνει χώρα εντός του ναού, ενώ μπροστά από τον Χριστό εικονίζεται ο άγιος Βασίλειος ο Μέγας, που εορτάζει την ίδια μέρα. Είναι ενδεδυμένος με περίτεχνο φαιλόνι όπως και τα άμφια των ιερέων. Φοράει ωμόφορο χρυσοκέντητο, κρατάει χρυσό ευαγγέλιο, ενώ με το άλλο χέρι ευλογεί.

Πρέπει να τονίσουμε την σπουδαιότητα αυτής της μεγάλης Δεσποτικής εορτής, διότι αποτελούσε προεικόνιση του μεγάλου μυστηρίου του Βαπτίσματος. Ο Θεός έδωσε τον νόμο στην Παλαιά Διαθήκη για να προετοιμάσει τον λαό για την υποδοχή του Χριστού. Ο άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής λέγει «ο νόμος διά Μωϋσέως εδόθη, η χάρις και η αλήθεια διά Ιησού Χριστού εγένετο». Η θέωση του ανθρώπου δεν επιτυγχάνεται διά της εξωτερικής τηρήσεως του νόμου, αλλά διά της κοινωνίας με το Πρόσωπο του Σωτήρος Χριστού.

Σημειώνει ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας πως η περιτομή δεν είχε την δύναμη να καταργήσει τον θάνατο, σε αντίθεση με το βάπτισμα όπου ο άνθρωπος γίνεται μέρος του αναστημένου Σώματος του Χριστού, υπερβαίνει τον νόμο και κατατάσσεται στα τέκνα του θεού.

Για το θέμα της περιτομής και της ακροβυστίας έγινε μεγάλο ζήτημα στην Εκκλησία, όταν μετά την Πεντηκοστή τέθηκε ο προβληματισμός για το αν οι προσήλυτοι στον Χριστιανισμό έπρεπε να περιτέμνονται. Εκεί, οι Ιουδαίοι υποστήριζαν ότι άνευ περιτομής «ου δύνασθαι σωθήναι». Η απόφαση της Αποστολικής εκείνης Συνόδου ήταν να μη περιτέμνονται όσοι προσέρχονται εκ των εθνών, αλλά να απέχουν από ειδωλόθυτα, αίμα, πνικτό και πορνεία.. Οδηγήθηκαν σ’ αυτή την απόφαση ακριβώς διότι, εφ όσον η περιτομή ήταν προτύπωση του Βαπτίσματος προετοιμάζοντας τον λαό για την παρουσία του Σωτήρος, δεν ήταν απαραίτητο να υπάρχει.

Η όλη παράσταση διακρίνεται για την λιτότητα και την σεμνότητά της, καθώς και για μία μεγαλοπρέπεια που κρύβεται πίσω από τις κινήσεις των προσώπων, ενώ κεντρικό παραμένει πάντοτε το σώμα του μικρού Χριστού.

Οι χριστιανοί της Γαλατίας, η πρακτική της περιτομής και ο απ. Παύλος

Ἡ πρὸς Γαλάτας ἐπιστολὴ τοῦ ἀπ. Παύλου πρόκειται γιὰ ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ ἐνδιαφέροντα πρωτοχριστιανικὰ κείμενα, καθὼς στὶς γραμμές της συναντᾶμε βιογραφικὰ στοιχεῖα τοῦ ἀποστόλου, μαθαίνουμε τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἀντιμετώπιζε διάφορα προβλήματα, τὴ διδασκαλία του γιὰ τὴ σχέση Χριστοῦ καὶ Νόμου, γιὰ τὴν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία, παίρνουμε πληροφορίες γιὰ τὶς σχέσεις του μὲ τοὺς ἄλλους αποστόλους, διδασκόμαστε γιὰ τὶς σχέσεις μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων καὶ πολλὰ ἄλλα.

Τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς πέμπτης Κυριακῆς τοῦ Λουκᾶ προέρχεται ἀπὸ τὸ τελευταῖο κεφάλαιο τῆς ἐπιστολῆς. Ὁ ἀπ. Παῦλος γράφει τὶς τελευταῖες γραμμὲς μὲ τὸ χέρι του κάνοντας μία σύνοψη τοῦ προβλήματος καὶ τῆς θεραπείας ποὺ ἐπιβάλλεται.
Οἱ στίχοι 12 καὶ 13 τοῦ 6ου κεφαλαίου, στοὺς ὁποίους θὰ ἀναφερθοῦμε, εἶναι ἀρκετὰ περίπλοκοι, καθὼς ὁ ἀπ. Παῦλος ἀναφέρεται σὲ διαφορετικὲς ὁμάδες πιστῶν καὶ μή.
Τὸ συγκεκριμένο χωρίο δὲν ἀπευθύνεται μόνο σὲ μία ὁμάδα ἀνθρώπων, ἀλλὰ κατὰ τὴν ἐκτίμησή μας στὶς ἑξῆς τρεῖς:
α) «ὅσοι θέλουσιν εὐπροσωπῆσαι ἐν σαρκί» (ὁ ἀπόστολος ἀναφέρεται στοὺς ἐξ Ἰουδαίων χριστιανούς),
β) «οὖτοι [δηλαδὴ οἱ ἐξ Ἰουδαίων πιστοὶ] ἀναγκάζουσιν ὑμᾶς (ἀναφέρεται σὲ αὐτοὺς ποὺ ἐξαναγκάζονται στὴν περιτομή, δηλαδὴ στοὺς ἐξ ἐθνῶν χριστιανοὺς)περιτέμνεσθαι, μόνον ἵνα τῷ σταυρῷ τοῦ Χριστοῦ μὴ διώκωνται (οἱ ἐξ Ἰουδαίων πιστοὶ)»,
γ) «οὐδὲ γὰρ οἱ περιτεμνόμενοι [μὴ χριστιανοὶ Ἰουδαῖοι] αὐτοὶ νόμον φυλάσσουσιν ἀλλὰ θέλουσιν ὑμᾶς περιτέμνεσθαι, ἵνα ἐν τῇ ὑμετέρα σαρκὶ καυχήσονται (οἱ μὴ χριστιανοὶ Ἰουδαῖοι, οἱ ὁποῖοι παρακίνησαν τοὺς ἐξ Ἰουδαίων πιστοὺς νὰ ἀπαιτήσουν ἀπὸ τοὺς ἐξ ἐθνῶν νὰ προχωρήσουν σὲ περιτομή)».

Κατὰ συνέπεια, τὸ νόημα τῶν δύο στίχων διαμορφώνεται ὡς ἑξῆς:
Μία ὁμάδα ἐξ Ἰουδαίων χριστιανῶν, ἡ ὁποία ἀποτελοῦνταν ἀπὸ ζηλωτὲς τοῦ νόμου (α), θέλοντας νὰ γίνει ἀρεστὴ στὴν ἡγεσία τοῦ ἰουδαϊσμοῦ, ἴσως γιὰ νὰ ἀποφύγει πιθανὲς διώξεις ἀπὸ τὸ Μεγάλο Συνέδριο ἢ γιὰ νὰ ἔχει βοήθεια (π.χ. πολιτικὴ ἢ οἰκονομικὴ) ἀπὸ τὸν ἰουδαϊσμό, ἐξανάγκαζε μέλη τῆς γαλατικῆς Ἐκκλησίας ποὺ προέρχονταν ἀπὸ τὸν χῶρο τῶν ἐθνικῶν (β) νὰ περιτέμνονται, ὥστε αὐτὴ ἡ πράξη τους νὰ προσμετρηθεῖ ὡς συνεισφορὰ στὴν ἐπικράτηση τοῦ ἰουδαϊσμοῦ καὶ νὰ ἀποφύγουν τὶς διώξεις ἐκ μέρους τοῦ Μεγάλου Συνεδρίου. Σχολιάζοντας τὴ στάση τους ὁ ἀπ. Παῦλος εἰσάγει μία 3η ὁμάδα ἀνθρώπων (γ), τοὺς Ἰουδαίους, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶχαν ἐγκαταλείψει τὸ νόμο καὶ ἦταν αὐτοὶ ποὺ πίεζαν τοὺς α´ νὰ ἐξαναγκάσουν τοὺς β´ νὰ περιτμηθοῦν. Τονίζει, λοιπόν, ὁ ἀπόστολος, ὅτι, παρὰ τὸ γεγονός, πὼς δὲν τηροῦν τὸ νόμο οὔτε αὐτοὶ ποὺ περιτέμνονται ἀπὸ παιδιά, πιέζουν τοὺς ἄλλους νὰ περιτμηθοῦν, ὥστε μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο νὰ σύρουν τὴν Ἐκκλησία στὸ ἅρμα τοῦ ἰουδαϊσμοῦ, στερώντας τὴν αὐτοτέλειά της.

Σὲ αὐτὴ την τρίτη ὁμάδα εἶναι πολὺ πιθανὸ νὰ περιλαμβάνει ὁ ἀπόστολος τοὺς ἀπεσταλμένους τοῦ Μεγάλου Συνεδρίου, οἱ ὁποῖοι ὅπως τοὺς κατηγορεῖ ὁ Χριστὸς γύριζαν τὴ γῆ ὁλόκληρη γιὰ νὰ κάνουν ἔστω καὶ ἕναν προσήλυτο καὶ ὅταν γίνει καταλήγει «υἱὸς γεέννης διπλότερος» αὐτῶν (Ματθαίου 23:15). Αὐτοὶ ὀνομαζόταν «ἀπόστολοι» καὶ ἐπισκέπτονταν τὶς Ἐκκλησίες ποὺ εἶχε ἱδρύσει ὁ ἀπ. Παῦλος μὲ σκοπὸ νὰ ἀλλοιώσουν καὶ νὰ καταστρέψουν τὸ ἔργο τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῶν ἐθνῶν.
Τὸ νόημα τοῦ χωρίου μᾶς ὁδηγεῖ στὸ ὅτι αὐτοὶ ποὺ ἀνήκουν στὴν α´ ὁμάδα δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι Ἰουδαῖοι, γιατὶ σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση δὲν θὰ κινδύνευαν νὰ διωχθοῦν «τῷ σταυρῷ τοῦ Χριστοῦ», ἀλλὰ ἐξ Ἰουδαίων πιστοί, οἱ ὁποῖοι κατηγοροῦνταν ἀπὸ τὴν ἰουδαϊκὴ ἡγεσία γιὰ τὴ μεταστροφή τους στὸ χριστιανισμό.
Αὐτοὶ ποὺ ἐξαναγκάζονται νὰ περιτμηθοῦν δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι Ἰουδαῖοι ἢ ἐξ Ἰουδαίων χριστιανοί, γιατὶ τότε θὰ ἦταν ἤδη περιτετμημένοι καὶ δὲν ὑπῆρχε λόγος νὰ πιέζονται νὰ τὸ κάνουν. Κατὰ συνέπεια ἦταν ἐξ ἐθνῶν χριστιανοί. Ἡ ἑπόμενη ὁμάδα (γ´) εἶναι οἱ ἠθικοὶ αὐτουργοὶ τῆς πιέσεως διενέργειας περιτομῆς στοὺς β´. Πρόκειται γιὰ Ἰουδαίους ποὺ δὲν ἀνήκουν στὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ ἀποτελοῦν ὄργανα τοῦ Μεγάλου Συνεδρίου.

Οἱ παραπάνω διαπιστώσεις μᾶς πείθουν ὅτι στὶς Ἐκκλησίες ποὺ ἐργαζόταν ἱεραποστολικὰ ὁ ἀπ. Παῦλος δροῦσαν καὶ πολλοὶ ἀντίπαλοί του (ἰουδαΐζοντες ἐξ Ἰουδαίων πιστοί), οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦσαν νὰ ἀκυρώσουν τὸ ἱεραποστολικὸ ἔργο του.
Ἀπὸ πίσω τους κρύβονταν ἡ δράση μὴ χριστιανῶν Ἰουδαίων, οἱ ὁποῖοι ἦταν ὄργανα τοῦ Μεγάλου Συνεδρίου, καὶ εἶχαν σκοπὸ νὰ διαβρώσουν τὴν πίστη τῶν Γαλατῶν καὶ νὰ κλονίσουν τὴν Ἐκκλησία.
Οἱ συγκεκριμένοι στίχοι τοῦ 6ου κεφαλαίου τῆς πρὸς Γαλάτας ἐπιστολῆς εἶναι πολὺ σημαντικοὶ γιατὶ μᾶς παρέχουν μία πλήρη εἰκόνα τῶν ἐχθρῶν τοῦ ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν, οἱ ὁποῖοι μετέρχονταν κάθε μέσο γιὰ νὰ καταστρέψουν τὸ ἔργο του καὶ νὰ μετατρέψουν τὴν Ἐκκλησία σὲ μία ἀπὸ τὶς πολλὲς ἰουδαϊκὲς αἱρέσεις.

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΕΡΙΤΟΜΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Κατά τον Λόγο στην Περιτομήν …κτλ (PG 97, 913-929)
Του Αγίου Ανδρέου, Αρχιεπισκόπου Κρήτης του Ιεροσολυμίτου

«Και όταν συμπληρώθηκαν οι ο κ τ ώ μ έ ρ ε ς για να γίνει
η π ε ρ ι τ ο μ ή του παιδιού, ο ν ο μ ά σ τ η κ ε Ι η σ ο ύ ς, όπως είχε ήδη ονομαστεί από τους αγγέλους πριν ακόμη συλληφθεί στην κοιλιά της μητέρας του» (Λουκάς 2:21).
«Χριστού περιτμηθέντος, ετμήθη νόμος
Και του νόμου τμηθέντος, εισήχθη χάρις» 1. Προοίμιο: Η 1η Ιανουαρίου είναι η Δεσποτική Γιορτή της Περιτομής του Χριστού πού γιορτάζει ένα γεγονός που έγινε οκτώ μέρες μετά την κατά σάρκα γέννησή του και κατά το οποίο πήρε το όνομά του Ιησούς (=Σωτήρας). Η Γιορτή αυτή συνδέει την Δεσποτική Γιορτή των Χριστουγέννων δηλ. των Γενεθλίων του Χριστού (25 Δεκεμβρίου) με την Δεσποτική Γιορτή των Θεοφανείων ή Φώτων δηλ. της Βαπτίσεως του Χριστού (6 Ιανουαρίου), και αποτελεί μαζί τους την λεγόμενη εορταστική περίοδο του Δωδεκαημέρου.

Αρχικά οι τρεις αυτές Δεσποτικές Γιορτές του Δωδεκαημέρου συμπεριλαμβάνονταν σε μία και αρχαία γιορτή, την Γιορτή των Θεοφανείων (6 Ιανουαρίου), της οποίας κεντρικό θέμα ήταν η αποκάλυψη του Τριαδικού Θεού στο πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού. Η επιλογή της ημερομηνίας 6 Ιανουαρίου για την Γιορτή αυτή φαίνεται ότι οφειλόταν στο ότι ήταν ήδη ημέρα γιορτής στο παλαιό ρωμαϊκό ημερολόγιο ως ημέρα του χειμερινού ηλιοστασίου (ίσης ημέρας και νύχτας) από την οποία άρχιζε να μεγαλώνει η ημέρα και να μικραίνει η νύχτα.

Οι ρωμαίοι ειδωλολάτρες γιόρταζαν τα γενέθλια του αήττητου ορατού ήλιου ως του θεού του φωτός πού στηρίζει την φυσική ζωή στον κόσμο. Οι Χριστιανοί αντιμετώπισαν αυτήν την πρόσκληση γιορτάζοντας τον ερχομό του Χριστού στον κόσμο και προβάλλοντας τον Χριστό σαν τον ήλιο της δικαιοσύνης που μεταδίδει το άκτιστο θείο Φως του ενός Θεού «εν Τριάδι» και φωτίζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο. Αργότερα επικράτησε η 25η Δεκεμβρίου ως η ημέρα του χειμερινού ηλιοστασίου και της γιορτής των γενεθλίων του ορατού ήλιου.

Η απάντηση των χριστιανών στη νέα αυτή ειδωλολατρική πρόκληση ήταν η μεταφορά της Γιορτής της Γεννήσεως του Χριστού στην ημερομηνία αυτή,[1] ενώ η 6η Ιανουαρίου παρέμεινε πλέον ως η Γιορτή της Βαπτίσεως του Χριστού. Η Γιορτή της Περιτομής του Χριστού ακολούθησε λογικά την Γιορτή των Χριστουγέννων οκτώ μέρες μετά.
Ο Λόγος περί της Περιτομής του Χριστού του μεγάλου πατρός της Εκκλησίας αγίου Ανδρέου Κρήτης (660-740), γνωστού από το υμνολογικό και κηρυγματικό έργο του, που ακολουθεί, μας εξηγεί την ιδιαίτερη σημασία της Δεσποτικής αυτής Γιορτής, η οποία εντάσσεται μέσα στο όλο έργο της αποκάλυψης του Θεού και της σωτηρίας μας που επιτέλεσε ο ενσαρκωθείς Υιός και Λόγος του Θεού, ο Κύριος και Λυτρωτής μας Ιησούς Χριστός. Επειδή ο Λόγος αυτός είναι εννοιολογικά πάρα πολύ πυκνός, τον παρουσιάζουμε αναλυτικότερα και επεξηγηματικά στην παρούσα μεταγλώττιση. 2. Οι Δεσποτικές Γιορτές και τα Γεγονότα του Βίου του Χριστού: Αρχίζει ο άγιος Ανδρέας με την επισήμανση ότι «είναι καλό και θεάρεστο να δοξάζουμε τον Θεό και να γιορτάζουμε για όλα όσα έκανε ο Σωτήρας μας Χριστός γιατί τα έκανε σαν Θεάνθρωπος και όχι σαν απλός άνθρωπος». Όλα όσα έκανε ο Χριστός, λέει ο άγιος, «αποτελούν εκπληκτικά θαύματα, γιατί έχουν θεανθρωπική βάση και θεανθρωπικό χαρακτήρα.

Γι αυτό είναι και μοναδικά και σωτήρια. Και δεν θα μπορούσαν τα γεγονότα αυτά να ήσαν διαφορετικά! Γιατί ο Χριστός είναι Θεός αληθινός που έγινε και άνθρωπος αληθινός». Τα έκανε αυτά γιατί ήθελε «να φανερωθεί στους ανθρώπους που είχαν αποξενωθεί από αυτόν και τον αγνοούσαν, και να υπομείνει σαν άνθρωπος αληθινός όλα τα ανθρώπινα ώστε να εκτελέσει όλα τα παραγγέλματα του θείου νόμου που είχαν δοθεί από τον Θεό στον άνθρωπο, με απώτερο σκοπό να δώσει αντί για αυτά άλλα καλλίτερα και τελειότερα (αντιδώσειεν)».

Το ρήμα «αντιδίδω» που χρησιμοποιείται εδώ από τον άγιο Ανδρέα Κρήτης, χαρακτηρίζει όλο το έργο (την κατά σάρκα οικονομία) του Χριστού που είναι μια σωτήρια αντίδοση. Με την ενανθρώπησή του πήρε ο Θεός όλα όσα έχουμε και τα αντάλλαξε όλα με άλλα δικά του που είναι γεμάτα με χάρη και αλήθεια.

Το ήθελε και το έκανε αυτό από φιλανθρωπία, γιατί έτσι μόνο θα αποκαθιστούσε τον άνθρωπο στην πραγματική και φυσική του κατάσταση, όπως τον είχε αρχικά πλάσσει ο ίδιος ως Θεός αληθινός.

Η ενανθρώπιση του Θεού ήταν το αντίδοτο του Θεού στην αποστασία του ανθρώπου που τον έκανε τον άνθρωπο να χάσει το δρόμο του και αποξενωθεί από τη θεία χάρη. Έγινε άνθρωπος ο Θεός για να θεοποιήσει τους ανθρώπους με την θεανθρώπινη υπόσταση του. 3. Η Δεσποτική Γιορτή της Περιτομής του Χριστού: Η περιτομή που υπέστη ο Χριστός οκτώ μέρες μετά την κατά σάρκα γέννηση του και την άσπορη προέλευσή του από την Παρθένο Μαρία φανερώνει αυτήν την αντίδοση που οδηγεί στη θέωση του ανθρώπου. Το γιορτάζουμε αυτό το γεγονός με ιδιαίτερη γιορτή επειδή αποτελεί πραγματικά, όπως λέει ο Άγιος Ανδρέας, «μέγιστο θαύμα».

Γιατί; Γιατί με αυτό ο Θεάνθρωπος Χριστός «όχι μόνον εκπλήρωσε τον νόμο, αλλά και φανέρωσε ταυτόχρονα και την υπέρβασή του, αποκαλύπτοντας τις πραγματικές διαστάσεις της σωτηρίας μας».

Στον Λόγο του αυτό, μας δίνει ο άγιος Ανδρέας Κρήτης με ένα τρόπο συνοπτικό αυτές τις διαστάσεις της σωτηρίας που μας προσφέρει ο ενσαρκωμένος Θεός. 4. Τι Σημαίνει η Περιτομή του Χριστού: Άνθρωπος Αληθινός αν και Θεός Αληθινός. Με το να υποστεί την περιτομή και να πάρει ένα συγκεκριμένο ανθρώπινο όνομα, σύμφωνα με το ιουδαϊκό πλαίσιο μέσα στο οποίο γεννήθηκε, απόδειξε ο Χριστός ότι ήταν πραγματικός άνθρωπος, αν και προϋπήρχε ως αληθινός Θεός, άπειρος και ασύγκριτος όπως ήταν πάντοτε.

Έγινε άνθρωπος μέσα σε ένα συγκεκριμένο χώρο-χρονικό και θρησκευτικό ανθρωπολογικό πλαίσιο και ακολούθησε την πορεία και τις προδιαγραφές της ανθρώπινης φύσης και της σχέσης της με τον Δημιουργό της Θεό. Η περιτομή του, λέει ο άγιος Ανδρέας, «φανερώνει ότι δεν είναι πλέον μόνον Υιός Θεού αλλά και Υιός της Παρθένου.

Είναι και παραμένει Υιός Θεού κατά κυριολεξία, όπως και ο Πατήρ είναι Πατήρ κατά κυριολεξία επειδή γεννάει τον Υιό, και το Πνεύμα το Άγιο είναι Πνεύμα κατά κυριολεξία επειδή εκπορεύεται από τον Πατέρα, και έτσι τα τρία αυτά θεία πρόσωπα, ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, είναι ένας Θεός και υπάρχει σ’ αυτά η (μία) θεότητα». Ο Χριστός όμως «είναι και Υιός της Παρθένου και ακριβώς για αυτό το λόγο είναι και καταληπτός και προσιτός σε μας τους ανθρώπους».

Η ενανθρώπησής του δεν σημαίνει ότι έπαψε να είναι Θεός. Σημαίνει μάλλον ότι «έγινε και άνθρωπός μας, αυθεντικός, αληθινός, τέλειος άνθρωπος, τον οποίον μπορούμε τώρα να πλησιάζουμε με θάρρος όχι μόνον σαν Δεσπότη και Κτίστη αλλά και Σωτήρα μας γιατί είναι ένα μαζί μας. Πήρε την φύση μας, ακολούθησε την αληθινή πορεία της και την οδήγησε στην τελείωσή της.

Και τώρα μας την προσφέρει σαν ανταλλαγή και αντίδοτο για να γίνουμε και εμείς άνθρωποι αληθινοί, αυθεντικοί και τέλειοι όπως είναι εκείνος». Έτσι ακριβώς τον παρουσιάζει ο Λουκάς στην ευαγγελική αφήγησή του, την οποία αναφέρει ρητά ο άγιος Ανδρέας Κρήτης γιατί θέλει να δείξει αυτό το θεανθρώπινο θαύμα που παρουσιάζει ο Χριστός, δηλ. την ενανθρώπηση του Θεού και την θεοποίηση του ανθρώπου εν Χριστώ. 5. Η Γέννηση και η Περιτομή του Χριστού στο κατά Λουκά Ευαγγέλιο: «Και συνέβη, αμέσως μετά την αναχώρηση των αγγέλων στους ουρανούς, να πουν οι άνθρωποι, δηλ. οι ποιμένες, μεταξύ τους, ας πάμε μέχρι την Βηθλεέμ για να δούμε τι είναι αυτό το γεγονός για το οποίο ακούσαμε, και το οποίο μας γνωστοποίησε ο Κύριος. Έσπευσαν λοιπόν και ήρθαν, και βρήκαν την Μαριάμ και τον Ιωσήφ, και το βρέφος που βρισκόταν μέσα στην φάτνη.

Βλέποντάς το λοιπόν, κατάλαβαν τη σημασία που είχαν τα λόγια πού τους ειπώθηκαν σχετικά με το παιδί αυτό. Αλλά και όλοι οι άλλοι που άκουσαν έμειναν έκθαμβοι από όσα τους ανακοίνωσαν οι ποιμένες. Η Μαριάμ όμως συγκρατούσε τα λόγια αυτά μέσα της γιατί τα είχε βάλλει βαθιά στην καρδιά της. Γύρισαν λοιπόν οι ποιμένες στον τόπο τους δοξάζοντας και υμνολογώντας τον Θεό για όλα όσα άκουσαν και είδαν, όπως τους είχε ειπωθεί από πριν. Και όταν συμπληρώθηκαν οι ο κ τ ώ μ έ ρ ε ς για να γίνει η π ε ρ ι τ ο μ ή του παιδιού, ο ν ο μ ά σ τ η κ ε Ι η σ ο ύ ς, όπως είχε ήδη ονομαστεί από τους αγγέλους πριν ακόμη συλληφθεί στην κοιλιά της μητέρας του»![2] 6. Η Μεγάλη Σημασία της Ευαγγελικής Αφήγησης του Λουκά: «Είναι μεγάλος ο Λουκάς», λέει ο άγιος πατήρ, «γιατί μας εξηγεί τα μεγάλα και θαυμαστά μυστήρια που συνδέονται με το πρόσωπο, την ζωή και το έργο του Χριστού»! Σε τελευταία ανάλυση βέβαια, ο άγιος Ανδρέας λέει, με βάση την αρχαία εκκλησιαστική και πατερική παράδοση, ότι «το Ευαγγέλιό του Λουκά προέρχεται από τον απόστολο Παύλο, ο οποίος μιλάει με καύχηση γι αυτό όταν γράφει «κατά το Ευαγγέλιό μου» στις επιστολές του».[3]

«Αν δεν είχαμε αυτό το Ευαγγέλιο», λέει ο άγιος Ανδρέας Κρήτης, «τότε δεν θα γνωρίζαμε ότι η Παρθένος ευαγγελίστηκε», δηλαδή έμαθε τα εκπληκτικά νέα για την πραγματική ταυτότητα του υιού της·[4] «ότι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο μεγαλύτερος των προφητών, γεννήθηκε λίγο πριν από τον Χριστό για να γίνει πρόδρομος του Χριστού» σύμφωνα με το θείο σχέδιο της σωτηρίας του ανθρώπου·[5]

«ότι ο Σωτήρας μας Χριστός πολιτογραφήθηκε σαν άνθρωπος» μαζί με την μητέρα του και τον Ιωσήφ που πιστοποίησαν την γέννησή του·[6] «ότι ο Χριστός γεννήθηκε σε σπήλαιο της Βηθλεέμ»·[7] «ότι οι ποιμένες που βρίσκονταν στην συγκεκριμένη εκείνη περιοχή επίσης ευαγγελίστηκαν, δηλ. πληροφορήθηκαν για το θαύμα της ενανθρώπησης» και έγιναν οι πρώτοι αυτόπτες μάρτυρες του·[8]

«ότι ο ύμνος», που αποδίδει το κύριο γνώρισμα των Χριστουγέννων, «το Δόξα εν υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη πρωτο-ειπώθηκε από τους αγγέλους»·[9] «ότι η ειρήνη αυτή διαδηλώθηκε με την απογραφή που έγινε κατά διαταγή του Αυγούστου»·[10]

«ότι ο αρχιερέας Συμεών διακήρυξε το ευαγγέλιο της έλευσης του Χριστού και ότι η προφήτιδα Άννα το ομολόγησε και επιβεβαίωσε την σημασία του (ανθωμολογήσατο)»·[11] «ότι ο Χριστός ως άνθρωπος συγκεκριμένος έλκυε την καταγωγή του μέσω του Ιωσήφ, του μνήστωρος της παρθένου Μαρίας, λόγω συγγένειας εξ αγχιστείας, από τον Δαυίδ και τελικά από τον Αδάμ και από τον ίδιο τον Θεό»·[12]

Αλλά το ίδιο ισχύει και με «τα περισσότερα γεγονότα μέχρι και εκείνα του πάθους, εκείνα που αναφέρονται στον Ηρώδη και στον Πιλάτο, στους δύο ληστές, και τα άλλα που δεν αναφέρονται στους άλλους Ευαγγελιστές». 7. Η Περιτομή του Χριστού και το Όνομα που έλαβε τότε:

Η περιτομή του νεογέννητου Χριστού δεν δηλώνει μόνο την αληθινή ανθρωπότητά του αλλά και το θεανθρώπινο πρόσωπό του. Αυτό φανερώνει ιδιαίτερα το Ό ν ο μ α που δόθηκε τότε στον νεογέννητο Χριστό και ήταν προκαθορισμένο από τον Θεό.

«Ποιο όνομα», ρωτάει ο άγιος Ανδρέας, εννοεί ο Λουκάς όταν λέει ότι «ονομάστηκε από τον άγγελο πριν συλληφθεί στην κοιλιά της μητέρας του»;[13] «Ο ίδιος ο ευαγγελιστής», λέει ο άγιος πατήρ, το εξηγεί αυτό παρουσιάζοντας τον άγγελο να λέει στην Μαρία: «Θα γεννήσεις υιό και θα του δώσεις το όνομα Ι η σ ο ύ ς. Αυτός θα είναι μέγας, και θα αποκληθεί Υιός του Υψίστου».[14]

Το ίδιο λέει και ο Ματθαίος στο σημείο που αναφέρει για την απιστία του Ιωσήφ και για το πως πείστηκε με το αγγελικό όραμα που είδε στον ύπνο του: «Γιατί αφού μνηστεύτηκε η μητέρα του Μαρία με τον Ιωσήφ, και πριν συνέλθουν, βρέθηκε έγκυος από το Πνεύμα το Άγιο. Ο Ιωσήφ όμως, ο άνδρας της, που ήταν δίκαιος, και δεν ήθελε να την εκθέσει, θέλησε να την διώξει στα κρυφά.

Αλλά καθώς διαλογιζόταν αυτό, ένας άγγελος του Κυρίου του παρουσιάστηκε στον ύπνο του και του είπε: Ιωσήφ, υιέ του Δαυίδ, μη διστάσεις να παραλάβεις την Μαριάμ την γυναίκα σου, γιατί το νεογνό που θα γεννήσει είναι από το Άγιο Πνεύμα. Θα γεννήσει υιό, και θα του δώσεις το όνομα Ι η σ ο ύ ς, γιατί αυτός θα σώσει τον λαό του από τις αμαρτίες του».[15]

Καί αμέσως μετά προσθέτει το εξής: «Και όλο αυτό έγινε για να εκπληρωθεί ο λόγος του προφήτου (Ησαία) που έλεγε, Ιδού η Παρθένος θα μείνει έγκυος και θα γεννήσει υιό, και θα τον αποκαλέσουν Ε μ μ α ν ο υ ή λ, που σημαίνει ο Θεός μεθ’ ημών».[16]

«Βλέπεις», λέει ο άγιος, «πώς συμφωνούν τα λόγια του προφήτη και του ευαγγελιστή; Γιατί η ερμηνεία του «Μεθ’ ημών ο Θεός» σημαίνει τη σωτηρία του λαού –ότι δηλαδή ο Δεσπότης έρχεται να συνοικήσει με τους δούλους; Το ίδιο με την αγγελική ρήση λέει και το όνομα Ι η σ ο ύ ς. Διότι Ι η σ ο ύ ς σημαίνει αυτόν που από συμπάθεια εργάζεται τα πάντα για να σώσει σύμφωνα με την οικονομία». 8. Το Όνομα Ιησούς ως το κύριο μήνυμα της Γιορτής της Περιτομής του Χριστού: Αυτό λοιπόν που μας προσφέρει πρωταρχικά η παρούσα Γιορτή είναι η αποκάλυψη της πραγματικής ταυτότητας του Χριστού. Όπως λέει ο άγιος Ανδρέας, μας δίνει την βαθύτερη σημασία της γιατί μας δείχνει πως «η μια χάρη (της ενσάρκωσης) μας παρουσιάζει μιαν άλλη (της οικονομίας της σωτηρίας), και τις ενώνει με τη γνώση (του Σωτήρα) φωτίζοντάς μας με την ιδιαίτερη λαμπρότητα και δόξα του προσώπου του».

«Ήδη», λέει ο άγιος πατήρ, «γιορτάσαμε το γεγονός της γέννησης του, και αντιληφθήκαμε ότι ήταν απόρρητη, και αναγνωρίσαμε ότι η παρθένος μητέρα γέννησε τον υιό της με άσπορο τρόπο. Τώρα όμως καλούμαστε να στραφούμε στον Υιό που γεννήθηκε χωρίς δισταγμό και δειλία. Η σημερινή Γιορτή μας καλεί να τον κατανοήσουμε από το ό ν ο μ ά που πήρε για χάρη μας».

Πρόκειται για το όνομα Ι η σ ο ύ ς που σημαίνει Σωτήρας, Εμμανουήλ, ο Θεός μεθ’ ημών, δηλαδή Εκείνος που ήρθε να συμφιλιώσει, να εξοικειώσει και να εξομοιώσει εμάς τους ανθρώπους με τον Θεό χαρίζοντάς μας αιώνια σωτηρία.
«Αυτό ακριβώς», λέει ο άγιος, «κατανόησαν και οι ποιμένες που πλησίασαν το νεογέννητο της Βηθλεέμ γιατί παρακινήθηκαν από τα όσα τους αποκάλυψαν οι άγγελοι. Στην αρχή φοβήθηκαν αν και τους καθησύχασε ο άγγελος λέγοντάς τους, Μη φοβάστε».[17]

Εκείνοι όμως φοβήθηκαν, γιατί με την παρουσία του αγγέλου, «δόξα Κυρίου έλαμψε γύρω τους», και, όπως γράφει ο Λουκάς, «τους κατέλαβε μεγάλος φόβος».[18] Τότε όμως ο άγγελος τους φανέρωσε την ταυτότητα του νεογέννητου βρέφους και διέλυσε τον φόβο τους. «Σας φέρνω καλά νέα μεγάλης χαράς που θα λάβει όλος ο λαός, γιατί σήμερα στην πόλη του Δαυίδ γεννήθηκε ο Σωτήρας σας, ο οποίος ονομάζεται Χριστός Κύριος».[19] 9. Η δύναμη που έχει το Όνομα Ιησούς: Την δύναμη του Ονόματος Ιησούς που πήρε ο Χριστός στην περιτομή του τονίζει ο άγιος Ανδρέας με ένα διάλογο τον οποίον κάνει με τον άγγελο του Ευαγγελίου! «Τι λες άγγελε; Έχει τέτοια δύναμη το Όνομα Ιησούς; Ναι (λέει αυτός). Διότι το Όνομα Ιησούς σημαίνει τον Σωτήρα, που είναι ο Χριστός Κύριος, Θεός και άνθρωπος, εξουσιαστής και ελεήμων.

Γι αυτό και παράγγειλα στους ποιμένες να έχουν θάρρος, και στον Ιωσήφ να του δώσει το Όνομα την Όγδοη Ημέρα, και έτσι τον έκανα να φαίνεται προσιτός σε όλους τους ανθρώπους. Πήρα από το νεογέννητο την εντολή να το παρουσιάσω με τα κατάλληλα λόγια. Ούτε και ο Ιωσήφ θα συμπαραστεκόταν άφοβα και με λαχτάρα στην μητέρα του βρέφους αν δεν του έδινα την εντολή να προσέξει σαν άνδρας την γυναίκα του. Παρόμοια έκανα και στην περίπτωση των ποιμένων.

Τους έκανα να τρέξουν σε εκείνον σαν σε Δεσπότη και Ευεργέτη και Κύριο, και τους έπεισα να τον δοξάσουν και να τον πλησιάσουν σαν τον Ιησού που υπέστη περιτομή την Όγδοη Ημέρα και ευαρεστήθηκε να λάβει τούτο τ ο Ό ν ο μ α. Έτσι λοιπόν, βλέποντάς τον να έχει συνταυτισθεί μαζί σας φυσικά και ουσιαστικά πρέπει να τολμήστε να τον πλησιάσετε ανενδοίαστα.

Και επειδή αντιλαμβανόσαστε το μέγεθος της συγκατάβασής του προς εσάς, οφείλετε να τον δοξολογήσετε για την χάρη αυτής της ημέρας. Είναι σημαντικό ότι στον διάλογο αυτό το Όνομα Ιησούς συνδέεται με την Όγδοη Ημέρα της οποίας την βαθύτερη σωτηριολογική σημασία εξηγεί συνοπτικά αλλά περιεκτικά ο άγιος πατήρ στην τελευταία και πάρα πολύ πυκνή νοηματικά παράγραφο του. 10. Η Όγδοη Ημέρα δηλώνει μετάβαση από την βρεφική ηλικία στην προσωπική τελειότητα, διότι την ημέρα αυτή, σύμφωνα με τις ιουδαϊκές θρησκευτικές προδιαγραφές, το βρέφος γίνεται παιδί, ενηλικιώνεται, αποκτά συγκεκριμένο πρόσωπο.

Ο άγιος πατήρ διαχωρίζει τις 7 πρώτες ημέρες από τη γέννηση ενός βρέφους από την 8η, λέγοντας ότι «η ογδοάδα είναι συμπλήρωση της εβδομάδας και αρχή του μέλλοντος». Γιατί; Διότι σύμφωνα με το ιουδαϊκό θρησκευτικό πλαίσιο η όγδοη μέρα αποτελεί σπουδαίο ορόσημο για κάθε νεογέννητη ανθρώπινη ύπαρξη εφόσον συμπληρώνει την βρεφική ηλικία ωριμότητας που οδηγεί στην ολοκλήρωση της (τελειότητα).

Λέει το εξής: «Η εβδομάδα συμπληρώνει το βρέφος και η ογδοάδα το τελειοποιεί και το συμπεριλαμβάνει μεταξύ των τελείων». Και πως γίνεται αυτό; «Γίνεται», όπως λέει ο άγιος πατήρ, «μέσω του ο ν ό μ α τ ο ς που του δίνεται την όγδοη μέρα».

Η ονοματοδοσία, δηλαδή, προσφέρει στο βρέφος μια συγκεκριμένη προσωπική ταυτότητα, το κάνει από ανώνυμο νήπιο, επώνυμο άνθρωπο. Του αναγνωρίζει με λειτουργική ιεροπρέπεια το φυσικό δικαίωμα του να είναι μια συγκεκριμένη ονομαστική (προσωπική) οντότητα, ένας ολοκληρωμένος, τέλειος, δηλ. τέλεια σχηματισμένος άνθρωπος ανάμεσα σε άλλους συγκεκριμένους ανθρώπους. Κατά την διατύπωση του αγίου Ανδρέα, «Η ογδοάδα είναι η αρχή της ενηλικίωσης, γιατί το βρέφος που καταρτίστηκε κατά τον εβδομαδιαίο χρόνο (της δημιουργίας του), εγγράφεται (με το δικό του προσωπικό όνομα) στον κατάλογο των παιδιών που θα παρακολουθήσουν μαθήματα» και θα μορφωθούν σαν μια ιδιαίτερη προσωπικότητα.

«Η ογδοάδα, λοιπόν, είναι πάρα πολύ σημαντική γιατί αλλάζει όλα όσα είναι νηπιώδη. Η εβδομάδα εισάγει την (φυσική) νηπιώδη αύξηση. Η ογδοάδα, όμως, εισάγει την προοπτική της (προσωπικής) τελειότητας». Είναι σαφές ότι η τελειότητα αναφέρεται εδώ στην προσωπική ταυτότητα την οποία αποκτά κάθε βρέφος που ονοματίζεται. Γιατί όμως γίνεται αυτό με την περιτομή, την όγδοη ημέρα; 11. Η περιτομή της όγδοης ημέρας δηλώνει μετάβαση από την σαρκική στην πνευματική κατάσταση. Η τελετουργική (μυστηριακή) περιτομή (αποκοπή) ενός σωματικού μορίου συνεπάγεται την απόρριψη μιας σαρκικής κατάστασης στην οποία εισέρχεται ο άνθρωπος με την γέννησή του, ενώ η αντικατάστασή της από την ονοματοδοσία συνεπιφέρει την είσοδο του ανθρώπου σε μια άλλη πνευματική κατάσταση η οποία τον οδηγεί στην τελείωσή του. Ο άγιος Ανδρέας αναφέρει τον Αβραάμ και τον πατέρα του τον Θάρα για να διευκρινίσει τις δύο αυτές καταστάσεις.

Ο Θάρα αντιπροσωπεύει την σαρκική κατάσταση της ειδωλολατρίας που θεωρεί τον υλικό σαρκικό κόσμο μέσα στον οποίο γεννιέται ο άνθρωπος ως το κύριο σημείο αναφοράς για τη ζωή του, γι αυτό και τον κάνει θεό του. Η άλλη είναι η πνευματική κατάσταση που θεωρεί τον Κτίστη του κόσμου ως το κύριο και καίριο σημείο αναφοράς για την ζωή του ανθρώπου που καθιστά τον άνθρωπο μέλος του λαού του Θεού και τον προετοιμάζει για την τελική ολοκλήρωση και τελείωσή του.

Λέει λοιπόν ο άγιος πατήρ: «Επειδή επρόκειτο η φύση να ζυμωθεί με είδωλα από τον Θάρα τον πατέρα του Αβραάμ, έπρεπε να ξεχωριστεί με κάποια σφραγίδα ένας λαός από τον Αβραάμ για τον Κτίστη, μέχρι την παρουσία του, την οποία χρειαζόταν ο άνθρωπος για να ανακαινισθεί. Η περιτομή αποβάλλει ένα υπόλειμμα της σάρκας και δίνει την σφραγίδα της ογδοάδας που αναφέρεται στα μέλλοντα.» 12. Η αντικατάσταση της ογδοήμερης περιτομής με το ιερό βάπτισμα και την αιώνια ζωή που χάρισε στον άνθρωπο η οκταήμερη ανάσταση του Χριστού. Είναι ξεκάθαρο ότι η ογδοάδα και τα μέλλοντα αναφέρονται στην έλευση (ενσάρκωση) του Κτίστη που σηματοδοτεί και την τελική φάση της αποκατάστασης και σωτηρίας του ανθρώπου σύμφωνα με το θέλημα του, δηλ. τον ερχομό του Χριστού. Όπως λέει ο άγιος πατήρ, «Η περιτομή δηλώνει ότι η Παρουσία του Χριστού θα παραγκωνίσει και θα αντικαταστήσει την περιτομή της σαρκός με την αναγέννηση που χορηγείται υπό του Αγίου Πνεύματος (δια του Βαπτίσματος).

Η σφραγίδα της περιτομής δόθηκε για να προσδιορίσει ένα λαό του Θεού (τον Ισραηλιτικό) εξ αιτίας της ειδωλολατρίας και για την κατάλυση των ειδώλων. Μετά όμως από την κατάργηση των ειδώλων καταργείται και η περιτομή».
Αυτό ακριβώς έκανε ο Χριστός, όπως εξηγεί περαιτέρω ο άγιος πατήρ: μας χάρισε την όγδοη ημέρα (της αναστάσεως) και την αιώνια διαθήκη (νομοθεσία) του Θεού στον άνθρωπο αντικαθιστώντας τις προηγούμενες 7 διαθήκες του οι οποίες ήσαν προπαρασκευαστικά σύμβολα. Όπως το λέει ρητά, «Τα παλαιά ήσαν σύμβολα των νέων». Και ποια είναι αυτά «τα παλαιά»; Είναι 7 νομοθεσίες (δηλ. διαθήκες) που συνδέονται με τους εξής νομοθέτες: 1) τον Αδάμ, 2) τον Νώε, 3) τον Αβραάμ, 4) τον Μωυσή, 5) τον Δαυίδ, 6) τον Έσδρα, και 7) τον Ιωάννη τον Βαπτιστή.

«Ο Χριστός είναι ο όγδοος νομοθέτης μετά τον Αδάμ» που σηματοδοτεί την τελευταία μετάθεση του ανθρώπου από τις κατά καιρούς νομοθεσίες στην τελευταία και τέλεια που οδηγεί στην τελείωση του ανθρώπου στην απόλαυση της αιώνιας ζωής. Ιδού τα λόγια του αγίου πατρός: «Ο Αδάμ ήταν πρώτος που δέχτηκε ένα νόμο. Ο Νώε ήταν ο δεύτερος, και ο Αβραάμ ο τρίτος. Ο Μωυσής ήταν τέταρτος, και ο Δαυίδ πέμπτος γιατί έγινε νομοθέτης στις δοξολογίες για τους βασιλείς και τις σκηνοπηγίες.

Ο Έσδρας ήταν έκτος γιατί δευτέρωσε τον νόμο και παράδωσε ορισμένα έθιμα. Έπειτα φανερώθηκε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ως έβδομος, γιατί κήρυξε το βάπτισμα της μετάνοιας στον λαό και την κάθαρση των αμαρτιών μέσω του ύδατος.

Ο Ιησούς Χριστός είναι ο όγδοος, τελευταίος και μέγιστος νομοθέτης, όπως λέει ο Μωυσής: «Κύριος ο Θεός θα αναστήσει ανάμεσά σας ένα Προφήτη από τους αδελφούς σας σαν εμένα, και σ’ Αυτόν θα υπακούσετε, γιατί όποια ψυχή δεν υπακούσει σ’ εκείνον τον Προφήτη θα εξολοθρευτεί».[20]

«Μόνον αυτός είναι δυνατός να εκπληρώσει όσα νομοθετήθηκαν μέσω εμού γιατί προήλθαν από αυτόν, και αυτός θα είναι πλήρως χρισμένος με το Άγιο Πνεύμα και θα νομοθετήσει όσα είναι θεία και πνευματικά (νοερά) σαν Κύριος και Δημιουργός αν και προέρχεται από εσάς (κατά σάρκα)».
Ο Χριστός σαν Θεός και άνθρωπος έχει «σαββατίσει» (εκπληρώσει και καταργήσει) όλα όσα λέει ο αρχαίος νόμος με την σάρκα του. Με την όγδοη ημέρα της Αναστάσεώς του έγινε νομοθέτης όλου του κόσμου, όχι μόνον των Ιουδαίων αλλά και όλων των εθνών, προσφέρει σε όλους χωρίς διάκριση το χρίσμα και την τελείωση του Άγίου Πνεύματος και τους αποκαλεί με το δικό του όνομα, χριστούς (χριστιανούς). Αντικατάστησε την σαρκική περιτομή με την απόρριψη όλων των σαρκικών και εμπαθών φρονημάτων, και την αναζωπύρωση κάθε έργου αγαθού και πράξης αγαθής που οδηγούν στην αιώνια βασιλεία των ουρανών.

Αυτός είναι αληθινά «ο Άγγελος της Μεγάλης Βουλής του Πατρός, Θεός ισχυρός, Εξουσιαστής, Άρχων της ειρήνης, Πατήρ του μέλλοντος αιώνος» τον οποίον δοξολογούμε και λατρεύουμε στην Δεσποτική Γιορτή της Περιτομής του Χριστού.[21] Απολυτίκιον Της Περιτομής του Χριστού (1 Ιανουαρίου)
(’Ηχος Α’)
Μορφήν αναλλοίωτος ανθρώπινην προσέλαβες, Θεός ων κατ’ ουσίαν, πολυεύσπλαχνε Κύριε, και νόμον εκπληρών, περιτομήν θελήσει καταδέχει σαρκικήν, ίνα παύσης τα σκιώδη και περιέλθης το κάλυμμα των παθών ημών. Δόξα τη αγαθότητι τη ση δόξα την ευσπλαχνία σου, δόξα τη ανεκφράστω Λόγε συγκαταβάσει σου.
[1] Σύμφωνα με τον αείμνηστο λειτουργιολόγο καθηγητή Ιωάννη Φουντούλη η Γιορτή των Χριστουγέννων εισήχθηκε πρώτα στη Ρώμη το 330 και έπειτα στην Ανατολή το 376. Ο ιερός Χρυσόστομος στον «Λόγον του είς την γενέθλιον ημέραν του Σωτήρος» της 25ης Δεκεμβρίου του 386, αναφέρει ότι μόλις 10 χρόνια πριν είχε εισαχθεί η Γιορτή αυτή στο εορτολόγιο της Εκκλησίας.
[2] Λουκ. 2: 15-21.
[3] Ρωμ. 2:16, 16:25, Α Κορ. 15:1, Γαλ. 1:11, Β Τιμ. 2:8., κτ.λ.
[4] πρβλ. Λουκ. 1:26-38.
[5] Λουκ. 1:57-80.
[6] Λουκ. 2:1συν
[7] Λουκ. 2:7,12,16.
[8] Λουκ. 2:8-18.
[9] Λουκ. 2:13.
[10] Λουκ. 1:79.
[11] Λουκ. 2:25-36, 37-38.
[12] Πρβλ. «του Θεού», Λουκ. 3:38 αλλά και την γενεαλογία του Χριστού στο 3:23-38.
[13] Λουκ. 2:21.
[14] Λουκ. 1:31-32.
[15] Ματθ. 1:18-22.
[16] Ησ. 7:14, Ματθ. 1:22-23.
[17] Λουκ 2:10.
[18] Λουκ. 2:9.
[19] Λουκ. 2:11.
[20] Δευτ. 18:15,19.
[21] Ησ. 9:6.

Η πνευματική περιτομή στην Νέα Διαθήκη. Μερικές Πατερικές αναφορές.

Σε αυτό το δεύτερο μέρος για το θέμα της «περιτομής», παραθέτουμε σημαντικότατεςΠατερικές ερμηνείες, για να κατανοήσουμε πως η Εκκλησία ερμηνεύει θεοπνεύστως την περιτομή. Θα δούμε πόσο αντιδιαστέλλεται ο Χριστιανισμός από τον Ιουδαϊσμό (και) στο θέμα της περιτομής, και πόσο ανώτερος και πνευματικότερος είναι ο Χριστιανισμός.

O 8^ος Κανόνας της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου αναφέρεται σε εκείνους τους Εβραίους που έγιναν χριστιανοί υποκριτικά, διατηρώντας τα Ιουδαϊκά τους έθιμα. Με αυτούς, κανείς δεν πρέπει να συμπροσεύχεται. Στο προκειμένω, αυτό που μας ενδιαφέρει να δούμε είναι η διάσταση μεταξύ Χριστιανισμού και Ιουδαϊσμού, όπως φαίνεται από τον σημαντικό αυτό κανόνα, και μάλιστα με το κύρος της Οικουμενικής Συνόδου.

«[…] πλανώμενοι τινές εκ της των Εβραίων θρησκείας μυκτηρίζειν έδοξαν Χριστόν τον Θεόν ημών, προσποιούμενοι μεν χριστιανίζειν, αυτόν δε αρνούμενοι κρύβδην και λαθραίως σαββατίζοντες, και ετέρα Ιουδαϊκά ποιούντες […]» (Πηδάλιο, σελ. 330).

Αναφέρεται στην θρησκεία των Εβραίων, επομένως στον Ιουδαϊσμό, και ότι κάποιοι από αυτούς προσποιούνται τους Χριστιανούς και αρνούνται τον Χριστό διότι κρατούν λαθραία το νομικό Σάββατο και «ετέρα Ιουδαϊκά».

Το «ετέρα Ιουδαϊκά», κατά την ερμηνεία του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη που δίνει στον κανόνα, είναι «[…] το να περιτέμνουσι τους υιούς των, να νομίζουσιν ακάθαρτον εκείνον οπού πιάση νεκρόν ή λεπρόν, και άλλα όμοια […]» (Πηδάλιο, σελ. 330).

Είναι και η Ιουδαϊκή περιτομή μέσα σε αυτά που όταν κάποιος τα εκτελεί, αρνείται τον Χριστό.

Ο άγιος Ιππόλυτος Ρώμης, στο έργο του «Κατά Πασών Αιρέσεων», στο βιβλίο Θ’, αναφέρεται σε μία αρχαία αίρεση, τους Ηλχασαίτες, που μεταξύ των άλλων, είχαν την Ιουδαϊκή περιτομή. Γράφει: «(Ο Ηλχασαί) […] φάσκων δειν περιτέμνεσθαι και κατά νόμον ζην τους πεπιστευκότας […]» (ΒΕΠΕΣ 5, 354).

Ο Μ. Αθανάσιος, στον πρώτο του Λόγο «Κατά των Αρειανών», αναφέρεται στην επιστολή του αποστόλου Παύλου προς τους Γαλάτες, και από το σχόλιό του προκύπτει αβίαστα ότι η Ιουδαική περιτομή ανήκε στο παρελθόν και ότι καταργήθηκε με την έλευση του Χριστού: «[…] όπως και οι Γαλάται, ενώ είχεν ελθεί το πλήρωμα του χρόνου, αυτοί επροτιμούσαν ακόμη την περιτομήν» (ΕΠΕ 2, σελ. 185).

Ο άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης, στην επιστολή 125, αναφέρει ότι οι Ιουδαίοι είχαν την περιτομή, και οι Χριστιανοί έχουμε το βάπτισμα. Αναφερόμενος στην περίπτωση που η γυναίκα του Μωυσή, η Σεπφώρα, έκανε περιτομή στον γιο τους, διορθώνοντας έτσι την αμέλεια του Μωυσή, γράφει: «Πράγματι συμβαίνει συνήθως στις γυναίκες να βρίσκουν συντομότερα από τους άνδρες τρόπους να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες και να καταφεύγουν στον Θεό με μεγαλύτερη ειλικρίνεια. Έκανε λοιπόν εκείνο που και τώρα λέγεται ότι συμβαίνει σε περιπτώσεις μεγάλης ανάγκης. Περικυκλωθήκαμε από πολλές δυσκολίες· ας βαπτίσουμε αμέσως τα παιδιά μας. Ίσως με αυτόν τον τρόπο ο άγγελος σεβαστεί το μυστήριο. Γιατί οι Ιουδαίοι είχαν την περιτομή αντί για το βάπτισμα» (ΕΠΕ 1, σελ. 147).

Ο ιερός Δαμασκηνός, παραθέτοντας την Δογματική γραμμή της Ορθόδοξης Εκκλησίας, γράφει: «Αυτός (ο σταυρός) μας δόθηκε σαν σημάδι πάνω στο μέτωπό μας, όπως στον Ισραήλ δόθηκε η περιτομή· μ’ αυτόν οι πιστοί ξεχωρίζουμε από τους απίστους και γινόμαστε γνωστοί»(Έκδοσις της Ορθοδόξου Πίστεως, κεφ. 84).

Στο ίδιο έργο, γράφει: «Επομένως, η περιτομή ήταν σημάδι που ξεχώριζε τον Ισραηλιτικό λαό από τα ειδωλολατρικά έθνη, με τα οποία ζούσε μαζί. Ήταν μάλιστα τύπος του βαπτίσματος. Διότι, όπως η περιτομή αποκόπτει ένα  αχρείαστο μέλος του σώματος, άχρηστο πλεόνασμα, έτσι και με το άγιο βάπτισμα αποκόπτουμε την αμαρτία […] Αφού, λοιπόν, η αλήθεια φανερώθηκε, ο τύπος και η σκιά δεν έχουν νόημα. Επομένως, τώρα η περιτομή είναι περιττή και αντίθετη στο άγιο βάπτισμα.»(Κεφ. 98).

Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, στην 5^η Κατήχησή του, αναφέρει: «Με το Βάπτισμα περιτεμνόμαστε από το Άγιο Πνεύμα, όχι στο σώμα, αλλά στην καρδιά, όπως λέει ο Ιερεμίας: ‘’Και να κάνετε περιτομή για χάρη του Θεού, στην ακροβυστία της καρδιάς σας’’ (Ιερεμίας, 4:4). Και όπως λέει ο απόστολος Παύλος: ‘’Με την περιτομή του Χριστού, ενταφιαστήκατε μαζί Του κατά το Βάπτισμα’’ (Κολ. 2: 11-12).

Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής γράφει: «Πνευματική περιτομή της καρδιάς είναι η πραγματοποιούμενη τέλεια αφαίρεση των ενεργειών της αίσθησης και του νου σχετικά με τα αισθητά και τα νοητά, με την παρουσία του Πνεύματος που προκαλεί την άμεση ολική μεταμόρφωση στο σώμα και την ψυχή» (Τ. Φ 14, σελ. 469).

Ο ιερός Χρυσόστομος, αναφέρει στον δεύτερο λόγο του «Κατά Ιουδαίων» για την κατάργηση της Ιουδαϊκής περιτομής- την οποία αναφέρει ως πλάνη-  για μας τους Χριστιανούς: «[…] πάσαν την Ιουδαϊκήν αποθήσονται πλάνην […] Ναι, τοσαύτη της περιτομής η βλάβη, ου παρά την οικείαν φύσιν, αλλά παρά την αγνωμοσύνην. Ην ποτέ καιρός, ότε χρήσιμος ην και αναγκαίος ο νόμος· νυν ουν επαύσατο και αργεί».

Στο τρίτο του λόγο «Κατά Ιουδαίων», αναφέρει ο ιερός Πατέρας: «Και όπερ ο Παύλος προς Γαλάτας έλεγε, ‘’Τούτο και εγώ υμίν λέγω· Γίνεσθε ως εγώ, ότι καγώ ως υμείς’’. Τι δε τούτο εστίν; Έπειθεν αυτούς αποστήναι περιτομής […]». 

ΠΗΓΕΣ :ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ- neotita.gr-ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΤΙΝΑ-ex-protestant-aktines

πηγή

=====================================

Ύμνος για την περιτομή του Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού και για τον Μέγα Βασίλειο

(Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Συ, που έδωσες το Νόμο στον κόσμο και στον άνθρωπο,
Συ, ο Νομοθέτης, έθεσες Εαυτόν υπό το Νόμο·
άλλοι συμμορφώθηκαν λόγω επιβολής, Συ εκουσίως, γ’ αυτό την όγδοη ημέρα περιετμήθης τη σαρκί.
Εκπληρώνοντας το Νόμο, Συ
τον αντικατέστησες μ’ ένα νέο Νόμο:
η περιτομή της σάρκας αντικαταστάθηκε με μια πνευματική περιτομή,
ώστε να κόψουμε από μέσα μας τα ακάθαρτα πάθη και ν’ ατενίσουμε προς Εσένα με πνεύμα αγνό·
με το πνεύμα εκκόπτουμε και χαλιναγωγούμε το θέλημα της σάρκας
και διά του πνεύματος εκπληρώνουμε το θέλημά Σου,
Σωτήρα του κόσμου.
Οι άγιοι διδάχθηκαν την πνευματική αυτή  περιτομή και άφησαν σ’ εμάς το φλογερό παράδειγμά τους·
Ο θεσπέσιος Βασίλειος, σαν ακτίνα φωτός, μια τέτοια περιτομή διδάσκει εις γενεάς γενεών.
Δόξα στον Βασίλειο, που μεγάλως Σε υπηρέτησε.
Ήταν μέγας κατά το ότι ταπείνωσε και απαρνήθηκε εαυτόν ενώπιον Σου:
Γι’ αυτό έγινε μέγας και παραμένει «ο Μέγας».

Πηγή 
 ======================================================================================

Ἡ περιτομὴ τοῦ Κυρίου.-Κηρύγματα.

1.

Ἀθανάσιος Γιουσμᾶς (Πρεσβύτερος)

Ἡ περιτομὴ τοῦ Κυρίου καὶ ἀπαραίτητη δική μας περιτομὴ

Κάθε πρώτη Ἰανουαρίου ἡ Ἐκκλησία μας γιορτάζει καὶ τὰ ἡμερολόγια γράφουν «Περιτομὴ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ». Ὁμολογουμένως λίγα γνωρίζουμε ὡς χριστιανοὶ γι’ αὐτὴ τὴ γιορτή. Ἂς καταθέσουμε λίγες ἁπλὲς σκέψεις μας σὲ στὺλ τούτη τὴ φορὰ ἐρωταπαντήσεων, γιὰ χάρη συντομίας.
– Τί ἦταν ἡ περιτομή;
Ὅταν τὸ παιδὶ συμπλήρωνε τὶς ὀκτὼ μέρες ἀπὸ τὴ γέννησή του, οἱ Ἰουδαῖοι, τὸ ἔφερναν στὸν ἐντεταλμένο τῆς Ἰουδαϊκῆς θρησκείας καὶ μὲ κοφτερὴ πέτρα ἢ μὲ χαλύβδινο μαχαίρι τὸ «μοὲλ» ἔκοβαν τὴν πόσθη τοῦ ἀνδρικοῦ γεννητικοῦ ὀργάνου. Αὐτὸ συνέβη καὶ στὸν Ἰησοῦ, περιετμήθη κι Αὐτὸς ὀκτὼ μέρες μετὰ τὴν γέννησή Του κι ἔλαβε τὸ ὄνομα Ἰησοῦς.(Λουκ. 2, 5). Ἰησοῦς εἶναι ἑλληνικὸς ὅρος ἀπὸ τὸ Ἑβραϊκὸ Γεσούα. Εἶναι τὸ αὐτὸ μὲ τὸ ὄνομα «Ἐμμανουὴλ» ποὺ ἀναφέρει ὁ Ἠσαΐας, καὶ σημαίνει «ὁ Θεὸς εἶναι μαζί μας».
– Σὲ ποιὸν δόθηκε ἡ ἐντολὴ αὐτὴ τῆς περιτομῆς;
Στὸν Ἀβραὰμ ὁ Θεὸς εἶπε: «Θὰ διατηρήσεις αὐτὴ τὴ διαθήκη, τὴ συμφωνία, ἐσὺ καὶ τὸ σπέρμα σου, κάθε ἀρσενικὸς ἀπόγονός σου, θὰ ππεριτέμνεται στὴν ἡλικία τῶν ὀκτὼ ἡμερῶν ἀπὸ τὴν ἡμέρα τῆς γέννησής του» (Γέν. 17, 10). Καὶ αὐτὸ τηρήθηκε ἀπ’ ὅλους τοὺς Ἰουδαίους καὶ τηρεῖται ὥς σήμερα. Ὁ Ἡρόδοτος ἀναφέρει πὼς περιτέμνονταν καὶ οἱ Αἰγύπτιοι καὶ οἱ Αἰθίοπες. Σήμερα καὶ οἱ Μωαμεθανοί.
– Γιατί δόθηκε αὐτὴ ἡ ἐντολή;
Ἦταν μιὰ προσφορὰ τοῦ παιδιοῦ στὸ Θεό. Ἀπὸ ἐκείνη τὴ στιγμὴ τὸ παιδὶ σήμαινε πὼς ἀνῆκε στὸ Θεό. Ἦταν μία ὑπενθύμιση πὼς ὁ Ἰουδαῖος ὄφειλε νὰ διαφέρει ἀπ’ ὅλους τοὺς ἄλλους καὶ στὴν πίστη καὶ νὰ μὴν προσκυνᾶ τὰ εἴδωλα τῶν γειτονικῶν λαῶν. Εἶχε δοθεῖ καὶ γιὰ λόγους ὑγιεινῆς, γιὰ πρόληψη ἀσθενειῶν καὶ μολύνσεων. Οἱ Ἰουδαῖοι ἦταν περιπλανώμενος λαὸς καὶ λαὸς ποὺ δὲν τὸν χαρακτήριζε ἡ προσήλωσή του στὴν καθαριότητα.
– Γιατί ἡ περιτομὴ ἀφοροῦσε τὴ χώρα τῶν γεννητικῶν ὀργάνων;
Πρῶτα γιατί ἔκοπταν ἕνα εὐτελὲς σαρκίο κι ἔπειτα γιατί, αἰτία τοῦ κατακλυσμοῦ καὶ τῆς καταστροφῆς τῶν Σοδόμων καὶ Γομόρας ἦταν ἡ ἀκράτεια τῆς γενετήσιας ὁρμῆς. Σαρκολάτρες ἦταν οἱ συμπολίτες τοῦ Νῶε καὶ ὁμοφυλόφιλοι οἱ κάτοικοι τῶν Σοδόμων καὶ Γομόρων. Ὅρισε ὁ Θεός, ἡ περιτομὴ νὰ γίνεται στὴ χώρα τῶν γεννητικῶν ὀργάνων, γιατί σ’ αὐτὰ χρειαζόταν καὶ χρειάζεται ἕνας κάποιος περιορισμὸς καὶ ἀρκετὴ ἐγκράτεια.
– Γιατί περιετμήθη ὁ Χριστός;
Ὑπάκουσε κι αὐτὸς στὸ ἔθος τῆς ἐποχῆς, στὸ Μωσαϊκὸ νόμο! Ὅτι περιετμήθη εἶναι δεῖγμα πὼς ἦταν Ἰουδαῖος, δικός τους κι ὄχι ἐθνικὸς ἢ Σαμαρείτης. Δυστυχῶς, ἂν καὶ δικός τους οἱ δικοί του δὲν τὸν δέχτηκαν, τὸν θανάτωσαν!
– Γιατί δὲν κάνουμε κι ἐμεῖς περιτομὴ σήμερα;
Ἀντιμετωπίστηκε αὐτὸ τὸ σοβαρὸ πρόβλημα, ἀρχικὰ στὴν πρώτη Ἐκκλησία. Ἀναρωτήθηκαν καὶ οἱ Ἀπόστολοι ἂν θὰ πρέπει ὅλοι οἱ Χριστιανοί, δεδομένου ὅτι προέρχονταν καὶ ἀπὸ τὸν εἰδωλολατρικὸ κόσμο, νὰ περιτέμνονται ἢ ὄχι. Καὶ λύθηκε μὲ δημοκρατικὸ καὶ διαλογικὸ τρόπο στὴν Ἀποστολικὴ Σύνοδο τῶν Ἱεροσολύμων, μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γιὰ μᾶς περιτομή, δεῖγμα τῆς ἀφοσίωσής μας στὸ Θεό, εἶναι τὸ Βάπτισμα. Μὲ τὸ Βάπτισμα παύουμε νὰ εἴμαστε «τέκνα σώματος» γινόμαστε «τέκνα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ». Προσπαθώντας νὰ θέσω ἕναν ἐπίλογο σ’ αὐτό μας τὸ ἄρθρο κλείνω γράφοντας τὰ ἑξῆς: Ὑποδεχτήκαμε ἕναν καινούριο χρόνο. Μακάρι, ὅλοι μας μέσα στὸ νέο χρόνο νὰ περιτέμνουμε τὰ πάθη μας καὶ οἱ συνάνθρωποί μας κι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι νὰ περιτέμνουμε, νὰ περιορίσουμε τὴ σαρκική μας ἀκράτεια. Ρὸζ τηλέφωνα, ἁμαρτωλὲς συζεύξεις, ἀνώμαλες καταστάσεις, ἡδονοβλεψίες τῶν βίντεο καὶ τῶν κομπιοῦτερ, ἐξωσυζυγικὲς ἢ προγαμιαῖες σχέσεις καὶ πάει λέγοντας! Μακάρι «πάσας τὰς σαρκικὰς ἐπιθυμίας» ἀφοῦ καταπατήσουμε, «πνευματικὴ πολιτεία» νὰ ζήσουμε ὅλες τὶς 365 μέρες τοῦ χρόνου. Πιὸ καθαροί, πιὸ ἁγνοί, πιὸ τίμιοι ἀπὸ χθές, φέτος γιὰ νὰ ζήσει ἡ οἰκογένεια ποὺ κλυδωνίζεται ἀπὸ τὰ ὁλοένα αὐξανόμενα διαζύγια, γιὰ νὰ ζήσουμε ὅλοι μας πιὸ ἁγνά, πιὸ σεμνά, πιὸ θεάρεστα. Ἀμήν. Καλὴ Χρονιά!

2.

Ἡ περιτομὴ τοῦ Κυρίου: Τύπος καὶ οὐσία

Δανιήλ Ἀεράκης (Ἀρχιμανδρίτης)

 Συγκατάβαση καὶ οἰκονομία

Ὅλα τὰ σημεῖα τῆς Θεοφανείας ἀποτελοῦν σημεῖα συγκαταβάσεως τοῦ σαρκωμένου Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ. Σ’ ἄλλα ἀπὸ τὰ σημεῖα αὐτὰ φαίνεται ἡ ἀνθρώπινή του φύσις, σ’ ἄλλα ἡ θεία. Ἀφοῦ ὁ Χριστὸς εἶναι «διπλοῦς τὴν φύσιν, ἀλλ’ οὐ προσώποις», ἦταν ἀπόλυτη ἀνάγκη νὰ δώσει ἐμφανῆ σημάδια καὶ τῶν δύο φύσεων, ὥστε νὰ πιστεύσουν οἱ ἄνθρωποι.
Τὸ ταπεινότερο σημάδι τῆς συγκαταβάσεως γιὰ τὴν ἀποκάλυψη τῆς ἀληθινότητας τῆς ἀνθρώπινης φύσεως εἶναι ὁπωσδήποτε ἡ σαρκικὴ περιτομὴ ποὺ ὑπέστη… Ἐκεῖνος ποὺ καταδέχτηκε νὰ σαρκωθεῖ στὴν κοιλία τῆς Παρθένου Μαρίας, νὰ γεννηθεῖ ὡς βρέφος, νὰ φιλοξενηθεῖ μέσα στὴ φάτνη, νὰ σπαργανωθεῖ μὲ ράκη, αὐτὸς τώρα καταδέχεται νὰ ὑποστεῖ τὴν περιτομὴ τῆς σάρκας. Ἄλλωστε τὸν περιμένουν καὶ ἄλλες συγκαταβάσεις καὶ ἄλλες ταπεινώσεις. Ἡ περιτομὴ εἶναι συγκατάβαση ἀπὸ πλευρᾶς ἐλατηρίων. Θέλησε ὁ Θεὸς καὶ ἔγινε ἄνθρωπος• εὐδόκησε, καταδέχθηκε νὰ περιτμηθεῖ. Ἀπὸ πλευρᾶς σκοπιμότητας ἡ περιτομὴ εἶναι μία οἰκονομία τοῦ Θεοῦ. Ὅλη ἡ παρουσία καὶ ἡ θυσία τοῦ σαρκωθέντος Θεοῦ εἶναι μία μεγάλη οἰκονομία. Ἀποτελεῖ τὸν κύκλο τῆς οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ποὺ ἀρχίζει ἀπὸ τὴν προαιώνια βουλὴ καὶ τελειώνει μὲ τὴν Ἀνάληψη. Ἀλλὰ καὶ κάθε σημεῖο θεοφανείας ἀποτελεῖ μία μεγάλη οἰκονομία. Τίποτε τυχαῖο δὲν συμβαίνει στὸν κόσμο, πολὺ περισσότερο στὶς πράξεις καὶ ἐνέργειες τῆς θείας οἰκονομίας. Ὁ Μέγας Βασίλειος, ποὺ ἡ μνήμη του τιμᾶται τὴν πρώτη Ἰανουαρίου, μαζὶ μὲ τὴν ἑορτὴ τῆς Περιτομῆς τοῦ Κυρίου, λέγει, ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι θαυμαστὸς γιὰ πολλὰ πράγματα, ἀλλ’ εἶναι θαυμαστότερος γιὰ τὴν οἰκονομία τῆς ἐνανθρωπήσεως…
Ποιητὴς τοῦ Νόμου
Γιατί λοιπὸν δέχθηκε νὰ ὑποστεῖ τὴν περιτομὴ τῆς σάρκας ὁ Χριστός; Ἂς δοῦμε ὁρισμένους ἀπὸ τοὺς λόγους, ὅπως οἱ Πατέρες καὶ ἡ ὑμνογραφία τῆς Ἐκκλησίας παρουσιάζουν.

1. Ἡ περιτομὴ ἦταν Νόμος τοῦ Θεοῦ. Ἡ σχετικὴ ἐντολὴ δόθηκε στὸν Ἀβραάμ. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ νομοθέτης καὶ τοῦ παλαιοῦ Νόμου καὶ τοῦ νέου Νόμου. Ὁ παλαιὸς Νόμος ἦταν ἀτελής. Ἦταν ἡ σκιὰ τοῦ νέου Νόμου. Δὲν ἦταν ὅμως σὲ κανένα τοῦ σημεῖο βλαβερός. Ἑπομένως ὁ Χριστὸς δὲν ἔκανε ζημιὰ ἐφαρμόζοντας τὸ Νόμο. Ὄχι μόνο ζημιὰ δὲν ἔκανε, ἀλλὰ καὶ ἔδινε ἕνα μεγάλο μάθημα στοὺς ἀνθρώπους: Νὰ ἐφαρμόζουν τὸ Νόμο τοῦ Θεοῦ χωρὶς προσωπικὲς ἐπιλογές. Ὅπως δὲν κάνει κανεὶς ἐπιλογὴ στὶς ἀκτίνες τοῦ ἥλιου, ἔτσι δὲν κάνει ἐπιλογὲς καὶ στὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ.

Ἂν δὲν ἐφάρμοζε ὁ Χριστὸς τὸ Νόμο, ἄρα καὶ τὴ διάταξη γιὰ τὴν περιτομή, θὰ ἦταν νομοθέτης, ποὺ διατάζει τοὺς ἄλλους καὶ ὁ ἴδιος παραβαίνει τὶς ἐντολές. Ἀκόμα θὰ ἔδινε τὴν ἐντύπωση ὅτι ὁ Νόμος δὲν ἐφαρμόζεται. Βέβαια ἡ περιτομὴ ἦταν ἀπὸ τὶς εὐκολότερες ἐντολές. Δὲν στοίχιζε τίποτε. Ὁ Χριστὸς ἐφαρμόζει ὅλα τὰ τοῦ Νόμου, κι ἐκεῖνα ποὺ στοιχίζουν κι ἐκεῖνα ποὺ δὲν στοιχίζουν. «Ὁ γὰρ τοῦ Νόμου Ποιητής, τὰ τοῦ Νόμου ἐκπληροῖ» (ἀπὸ τὰ στιχηρὰ τοῦ ἑσπερινοῦ τῆς ἑορτῆς).
Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ πλήρωμα τοῦ Νόμου καὶ μὲ τὶς τρεῖς σημασίες ποὺ ἔχει ἡ λέξη «πλήρωμα».
Πλήρωμα = Ἐφαρμογὴ καθολική.
Πλήρωμα = Συμπλήρωμα καὶ τελειοποίηση.
Πλήρωμα=Ἐξόφληση τοῦ λογαριασμοῦ γιὰ τὶς παραβάσεις τοῦ Νόμου.
Ὁ ἴδιος εἶπε γιὰ τὸ Νόμο καὶ τὸ πλήρωμά του: «Μὴ νομίζητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας• οὐκ ἦλθον καταλῦσαι, ἀλλὰ πληρῶσαι» (Ματθ. 5, 17). Πρὶν ὅμως συμπληρώσει τελειοποιώντας τὸ Νόμο, μὲ τὴ διδαχὴ τοῦ Εὐαγγελίου του, ἐφαρμόζει ὁ ἴδιος τὸν ἀτελῆ Νόμο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἡ περιτομὴ ἦταν ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ προορίζονταν νὰ καταργηθοῦν. Δὲν ἔχει σημασία αὐτό. Ὁ ἴδιος θὰ τὴν ἐφαρμόσει, πρὶν τὴν καταργήσει. Θὰ καθίσει στὸ τσαντίρι τοῦ Νόμου, πρὶν νὰ ὁδηγήσει τοὺς ἀνθρώπους στὸ παλάτι τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τῆς Ἐκκλησίας.
Ἂν λοιπὸν ὁ θεάνθρωπος δὲν παραβαίνει τὸν νόμο, ποὺ ὄχι μόνο καμία ἀνάγκη δὲν τὸν εἶχε, ἀλλὰ καὶ ἀτελὴς ἦταν, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ λεγόμαστε χριστιανοί, μιμητὲς τοῦ Χριστοῦ, ὅταν παραβαίνουμε τὸ Νόμο, τὸν Εὐαγγελικὸ Νόμο, ποὺ καὶ τέλειος εἶναι, ἀλλὰ καὶ ποὺ τὸν ἔχουμε ἀπόλυτα ἀνάγκη;
Ἀπάντηση στοὺς Ἰουδαίους καὶ τοὺς αἱρετικοὺς

2. Ἡ περιτομὴ τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ ἀποστομωτικὴ ἀπάντηση τόσο στοὺς Ἰουδαίους, ὅσο καὶ στοὺς αἱρετικούς.

Ἡ περιτομὴ ἦταν βασικὸ γνώρισμα τῆς Ἰουδαϊκῆς ἰδιότητας, ὅτι ἀνήκει κανεὶς στὸν περιούσιο λαό. Ὁ Χριστός, ὁ Μεσσίας καὶ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου, κατὰ τοὺς προφῆτες, ἔπρεπε νὰ εἶναι «υἱὸς Δαβίδ, υἱὸς Ἀβραὰμ» (Ματθ. 1, 1). Πῶς λοιπὸν θὰ δέχονταν οἱ Ἰουδαῖοι τὸ κήρυγμα, τὸ ἔργο, τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ἂν δὲν εἶχε κάνει τὴ σαρκικὴ περιτομή, τὸ σημεῖο τῆς Ἀβραμικῆς υἱοθεσίας; Χωρὶς περιτομὴ θὰ τὸν θεωροῦσαν ἀλλόφυλο; Ἂν ἀμφισβητοῦσαν τὸ κύρος του τώρα ποὺ ἤξεραν πὼς εἶναι «ἐκ σπέρματος Δαβίδ», ἀπόγονος τοῦ Ἀβραάμ, πόσο μᾶλλον θὰ τὸ ἀμφισβητοῦσαν ἂν ἦταν ἀλλόφυλος, μιὰ ποὺ δὲν θὰ εἶχε ὑποστεῖ περιτομή. Οἰκονομεῖ λοιπὸν ἔτσι τὰ πράγματα ὁ Θεός, ὥστε οἱ Ἰουδαῖοι νὰ εἶναι ἀναπολόγητοι καὶ στὸ σημεῖο αὐτό.
Ἀλλὰ καὶ ἄλλη ἀπάντηση στοὺς Ἰουδαίους ἀποτελεῖ ἡ περιτομὴ τοῦ Χριστοῦ. Ἀργότερα, oἱ κατήγοροί του, oἱ γραμματεῖς καὶ οἱ φαρισαῖοι καὶ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τοῦ θρησκευτικοῦ κατεστημένου, ποὺ ὁ ἐγωισμὸς καὶ τὰ συμφέροντά τους θίγονταν ἀπὸ τὴ λάμψη τῆς ζωῆς καὶ τὰ θαύματα τοῦ Ἰησοῦ, θὰ ψάξουν νὰ βροῦν κατηγορίες ἐναντίον του. Θὰ ἐπιστρατεύσουν τὴ διαστρέβλωση, ὅπλο πανάρχαιο στοὺς σατανικοὺς ἀνθρώπους. Καὶ ἀνάμεσα στ’ ἄλλα θὰ φτιάξουν μία κατηγορία, ποὺ ἔπιανε πολὺ στὸ φανατισμένο Ἰουδαϊκὸ λαό: ὅτι ὁ Ἰησοῦς «τὸ Σάββατον οὐ τηρεῖ», ὅτι εἶναι παραβάτης τοῦ Νόμου. Ἐφαρμόζει λοιπὸν ὅλο τὸ Νόμο, ὥστε ν’ ἀφοπλίσει ἐκ τῶν προτέρων τοὺς ἐχθρούς του. Ἐκεῖνοι βέβαια θὰ λένε ἐναντίον του. Ὁ Χριστὸς ὅμως θ’ ἀπαντᾶ μὲ τὰ θαύματά του. Ἀφοῦ ἔφθασαν στὸ σημεῖο νὰ ποῦν, ὅτι «ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια», δὲν θὰ λέγανε ὅτι παραβαίνει τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου κι ἄλλες διατάξεις τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου;
Ἀλλ’ ἡ περιτομὴ εἶναι ἀπάντηση καὶ στοὺς αἱρετικοὺς ἐκείνους, ποὺ παρουσιάσθηκαν μὲ τὸ ὄνομα «Δοκῖται» καὶ ἀμφισβητοῦσαν τὴν ἀληθινότητα τῆς ἀνθρώπινης φύσεως τοῦ Χριστοῦ. Αὐτοὶ ἰσχυρίζονταν, ὅτι δὲν μπορεῖ ὁ Θεὸς νὰ πῆρε πραγματικὰ ἀνθρώπινη φύση, γιατί κάτι τέτοιο θὰ ἦταν ταπεινωτικὸ γιὰ τὸ Θεό. Ὁ Χριστός, λέγανε, φαινόταν ἄνθρωπος, δὲν ἦταν στὴν πραγματικότητα ἄνθρωπος, μὲ σάρκα σὰν τὴ δική μας.
Καὶ ὅμως! Ὁ Χριστὸς εἶναι καὶ ἀληθινὸς Θεός, καὶ ἀληθινὸς ἄνθρωπος. Ὡς Θεὸς εἶναι προαιώνιος καὶ ἄσαρκος. Στὰ ἀναγνώσματα τοῦ ἑσπερινοῦ τῆς Περιτομῆς διαβάζεται καὶ μία περικοπὴ ἀπὸ τὸ βιβλίο τῶν Παροιμιῶν (8, 23-30), ὅπου φαίνεται τὸ ἄναρχο καὶ συνάναρχο τοῦ Θεοῦ Λόγου. Αὐτὸς λοιπὸν ὁ ἄναρχος καὶ ἄσαρκος Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, γεννήθηκε παίρνοντας σάρκα ἀνθρώπου «ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ὑπερφυῶς κυησάσης αὐτὸν Ὑπεραγίας Θεοτόκου». Ὁ Θεὸς ἔγινε καὶ «βροτός». Εἶχε ἀληθινὴ σάρκα. Ἀπόδειξη ἡ περιτομή του. Γι’ αὐτὸ ψάλλουμε στὸ ἀπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς: «Μορφὴν ἀναλλοιώτως ἀνθρωπίνην προσέλαβες, Θεὸς ὤν κατ’ οὐσίαν, πολυεύσπλαγχνε Κύριε…».
Σημεῖο Διαθήκης

3. Ἡ περιτομὴ τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ εἰσαγωγὴ τῆς Καινῆς Διαθήκης. Γιατί ὁ Θεὸς εἶπε στὸν Ἀβραὰμ νὰ περιτέμνονται ὅλα τὰ ἀρσενικὰ παιδιὰ τοῦ Ἰσραήλ; Σὰν σημάδι τῆς διαθήκης ἀνάμεσα στὸ Θεὸ καὶ στὸ λαό του. Ἔδωσε ὑποσχέσεις ὁ Θεὸς στὸν Ἀβραάμ, ὅτι θὰ εὐλογηθεῖ τὸ σπέρμα του, ὅτι οἱ ἀπόγονοί του θὰ γίνουν σὰν τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ καὶ σὰν τὴν ἄμμο τῆς θαλάσσης. Καὶ ἡ ἐγγύηση; Εἶναι ἡ περιτομή. Αὐτὴ εἶναι ἡ σφραγίδα τῆς υἱοθεσίας. Θὰ εἶναι ἡ συμφωνία μεταξὺ Θεοῦ καὶ Ἰσραήλ. Γι’ αὐτὸ εἶπε στὸν Ἀβραάμ: «Περιτμηθήσεται ὑμῖν πᾶν ἀρσενικόν… Καὶ ἔσται εἰς σημεῖον διαθήκης ἀναμέσον ἐμοῦ καὶ ὑμῶν» (Γεν.17, 10-11).

Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἦρθε νὰ ὑπογράψει τὴ νέα συμφωνία, τὴν Καινὴ Διαθήκη, ἀνάμεσα στὸ Θεὸ καὶ στὸ νέο Ἰσραήλ. Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ἔκοβαν ἕνα μικρὸ τμῆμα ἀπὸ τὴν ἄκρη τοῦ δέρματος τοῦ ἀρσενικοῦ παιδιοῦ. Ἦταν μία θυσία. Μικρὴ βέβαια καὶ ἀκούσια θυσία, ἀλλὰ τύπος τῆς μεγάλης καὶ ἑκούσιας θυσίας τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, τὸ «εὐλογημένον ἄρσεν», ποὺ προῆλθε ἀπὸ τὴ μήτρα τῆς Παρθένου, πρόσφερε κι αὐτὸς τὴ θυσία τῆς σαρκικῆς περιτομῆς, γιατί θὰ ἐρχόταν ἡ ἡμέρα ποὺ θὰ προσέφερε ὄχι ἕνα μικρὸ τμῆμα τοῦ δέρματός του, ἀλλ’ ὅλο τὸ Σῶμα του καὶ ὃλο τὸ Αἷμα του. Εἶναι τὸ Αἷμα τῆς Διαθήκης. Οἱ Ἑβραῖοι εἶχαν περὶ πολλοῦ τὴ θυσία τῆς περιτομῆς. Οἱ χριστιανοὶ πιστεύουν στὴ θυσία τοῦ Αἵματος τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολὴ συγκρίνει τὴν παράβαση τοῦ Νόμου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ τὴν περιφρόνηση τῆς θυσίας καὶ τοῦ αἵματος τοῦ Σταυρωμένου Λυτρωτῆ. Καὶ λέγει: «Ἀθετήσας τὶς νόμον Μωυσέως, χωρὶς οἰκτιρμῶν ἐπὶ δυσὶν ἢ τρισὶ μάρτυσιν ἀποθνήσκει. Πόσω δοκεῖτε χείρονος ἀξιωθήσεται τιμωρίας ὁ τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ καταπατήσας καὶ τὸ αἷμα τῆς διαθήκης κοινὸν ἠγησάμενος, ἐν ᾧ ἡγιάσθη, καὶ τὸ Πνεῦμα τῆς χάριτος ἐνυβρίσας»; (Ἑβρ. 10, 28-29).
Ὀνομαστήρια

4. Κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς περιτομῆς οἱ Ἑβραῖοι ἔδιναν στὸ ἀγόρι τὸ ὄνομά του. Ἦταν ἡ ἐπίσημη ὀνοματοδοσία. Ἄλλωστε καὶ ἐκεῖνος ποὺ πρῶτος πῆρε ἐντολὴ ἀπὸ τὸ Θεὸ γιὰ περιτομή, ὁ Ἀβραάμ, τὴν ἡμέρα ἐκείνη ἄλλαξε ὄνομα. Λεγόταν Ἄβραμ, καὶ ὀνομάσθηκε Ἀβραὰμ (βλ. Γέν. 17,4-5).

Τύπος τῆς ὀνοματοδοσίας κατὰ τὴν περιτομὴ τοῦ Χριστοῦ, αὐτὸ ποὺ συνέβηκε μὲ τὸν Ἀβραάμ. Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ γίνεται Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ λαμβάνει ὄνομα. Τὸ ὄνομά του ἔχει σχέση μὲ ὅλα τὰ ἔθνη, μὲ ὅλο τὸ λαό. Εἶναι τὸ ὄνομα Ἰησοῦς, ποὺ σημαίνει: «Σωτήρας τοῦ λαοῦ». Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ γενάρχης τῆς νέας γενιᾶς, τῆς Ἐκκλησίας. Στὸ γένος του, στὸ κράτος του, στὴ βασιλεία του, ἀνήκουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἄλλο ὅτι πολλοὶ δὲν πιστεύουν στὴν τιμὴ ποὺ τοὺς ἔγινε.

Ἰησοῦς! Τὸ ὄνομα ποὺ δόθηκε ἐπίσημα τὴν ἡμέρα τῆς περιτομῆς. Ἡ Μητέρα καὶ ὁ προστάτης Ἰωσὴφ δὲν ἄκουγαν βέβαια γιὰ πρώτη φορὰ τὸ ὄνομα «Ἰησοῦς». Καὶ στοὺς δύο εἶχε ἀποκαλυφθεῖ τὸ ὄνομα ἀπὸ ἄγγελο. Κατὰ τὸν Εὐαγγελισμὸ ὁ ἄγγελος Γαβριὴλ φανέρωσε στὴν Παρθένο τὴ βουλὴ τοῦ Θεοῦ: «Καὶ ἰδοὺ συλλήψῃ ἐν γαστρὶ καὶ τέξῃ υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν» (Λουκ. 1, 31). Γι’ αὐτὸ σημειώνει ὁ ἴδιος Εὐαγγελιστής, ὅτι κατὰ τὴν περιτομὴ δόθηκε στὸ παιδὶ τὸ ὄνομα «τὸ κληθὲν ὑπὸ τοῦ ἀγγέλου πρὸ τοῦ συλληφθῆναι αὐτὸν ἐν τῇ κοιλίᾳ» (Λουκ. 2, 21). Προηγήθηκαν τὰ ὀνομαστήρια στὸν οὐρανό, ἀκολούθησαν τὰ ὀνομαστήρια στὴ γῆ. Ἄλλος ἄγγελος ἔσπευσε ν’ ἀποκαλύψει, πάλι προτοῦ νὰ γεννηθεῖ τὸ παιδί, τὸ ὄνομά του στὸν Ἰωσήφ, τὸν προστάτη τῆς Παρθένου: «Τέξεται υἱὸν καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν οὗτος γὰρ σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν» (Μάτθ. 1, 21).

Ἰησοῦς! Ὄνομα ποὺ τοῦ ταιρίαζε ἀπόλυτα. Δόθηκε δὲ κατὰ τὴν ὄγδοη ἡμέρα, ὄχι γιὰ λόγους μόνο τυπικούς, ἀλλὰ καὶ γιὰ λόγους οὐσιαστικούς. Τυπικά: ἔτσι ὅριζε ὁ Νόμος τοῦ Μωυσέως• κατὰ τὴν ὄγδοη ἡμέρα νὰ γίνεται ἡ περιτομὴ καὶ νὰ δίνεται τὸ ὄνομα. Οὐσιαστικά: Ἡ ὄγδοη ἡμέρα ἦταν τύπος τῆς μελλοντικῆς ὄγδοης ἡμέρας. Ὄγδοη ἡμέρα καὶ ὄγδοος αἰώνας, κατὰ τοὺς Πατέρες, εἶναι ὁ «μέλλων αἰών», ἡ ζωὴ τῆς αἰωνιότητας, στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ὁ χρόνος τῆς ὄγδοης ἡμέρας, τοῦ μέλλοντος αἰῶνος, θὰ εἶναι χωρὶς περιτομή, χωρὶς τέλος. Καὶ μόνο ὅσοι πιστεύουν στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ ζοῦν κατὰ τὸ θέλημά του, ἐλπίζουν στὴν ὄγδοη ἡμέρα, στὴν αἰώνια ζωή.

Τὴν ὄγδοη ἡμέρα ὁρίζει καὶ ἡ Ἐκκλησία νὰ σφραγίζεται τὸ βρέφος καὶ νὰ λαμβάνει τὸ ὄνομα. Κάτι, ποὺ δυστυχῶς δὲν γίνεται σήμερα. Τὸ ὄνομα δίνεται κατὰ τὴ Βάπτιση, ποὺ καὶ αὐτὴν προτυπώνει, ὅπως θὰ δοῦμε, ἡ περιτομή. Ἀλλὰ τὸ σωστὸ εἶναι νὰ δίνεται τὴν ὄγδοη ἡμέρα. Κι ὅπως τότε τὸ παιδὶ τῶν Ἑβραίων σφραγιζόταν μὲ τὴ σφραγίδα τῆς περιτομῆς, ἔτσι κατὰ τὴν ὄγδοη ἡμέρα τὸ παιδὶ τῶν χριστιανῶν σφραγίζεται μὲ τὸ σημεῖο τῆς νέας υἱοθεσίας. Κι αὐτὸ εἶναι τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ. Ὁ Ἱερέας σημειώνει πάνω στὸ βρέφος τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ.

Λαμβάνει ὄνομα τὸ παιδὶ τὴν ὄγδοη ἥμερα. Καλὸ θὰ ἦταν νὰ μὴ βάραιναν συγγενικοὶ λόγοι στὴν ἐπιλογὴ τοῦ ὀνόματος, ἀλλὰ νὰ ἔπαιρνε τὸ παιδὶ ὄνομα μὲ κριτήρια χριστιανικά. Ἀλλ’ ἔστω, καὶ τὸ ὄνομα ποὺ παίρνει γιὰ νὰ τιμηθεῖ κάποιος συγγενής, ἐφ’ ὅσον εἶναι χριστιανικό, τοῦ θυμίζει τὸν πνευματικό του ἀγώνα, νὰ μοιάσει μὲ τὸν φερώνυμο ἅγιο. Δυστυχῶς οἱ περισσότεροι εἴμαστε ἀνάξιοι ἀχθοφόροι μεγάλων ὀνομάτων. Δὲν μᾶς ταιριάζουν τὰ ὀνόματα. Μερικὲς φορὲς τὰ ἔχουμε «κατ’ εὐφημισμόν».

Σὲ ἕναν ταιρίαζε ἀπόλυτα τὸ ὄνομα ποὺ τοῦ δόθηκε: στὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό. Τὸ ὄνομα Ἰησοῦς εἶναι τὸ ὄνομα ποὺ πρῶτο πρέπει ν’ ἀγαπήσει τὸ παιδί. Ὅλοι σὰν πιστοὶ φέρνουμε τὸ μεγάλο γενικὸ ὄνομα τοῦ «χριστιανοῦ». Πόσο ἄραγε μᾶς ἁρμόζει;

Τὸ ὄνομα Ἰησοῦς! Εἶναι τὸ μοναδικὸ ποὺ σώζει. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἔκανε σκληρὸ ἀγώνα ἐναντίον τῶν ἀνθρώπων τῆς περιτομῆς• ἐκείνων, δηλαδή, ποὺ ἀπέδιδαν σωτηριώδη σημασία στὴν περιτομή, καὶ ἐπέμεναν, ὅτι εἶναι ὑποχρεωμένοι καὶ οἱ χριστιανοὶ νὰ κάνουν περιτομή. Ἔδιναν ἴση τουλάχιστον, γιὰ νὰ μὴ ποῦμε καὶ μεγαλύτερη, σημασία στὸ ἄχυρο, παρὰ στὸ διαμάντι. Ἄχυρο ἡ περιτομή. Διαμάντι τὸ Αἷμα τοῦ Θεανθρώπου Σωτήρα. Γι’ αὐτὸ ἀναγκάσθηκε ὁ Παῦλος νὰ γράψει δύο ἐπιστολές, τὴν πρὸς Ρωμαίους καὶ τὴν πρὸς Γαλάτας, γιὰ νὰ δείξει, πῶς δικαιώνεται ὁ ἄνθρωπος. Τὸ συμπέρασμά του συνοψίζεται στὴ φράση: «Ἐν γὰρ Χριστῷ Ἰησοῦ οὔτε περιτομὴ τι ἰσχύει οὔτε ἀκροβυστία, ἀλλὰ καινὴ κτίσις» (Γαλ. 6,15).

Προσοχή! Καὶ σήμερα ἡ θρησκεία τῆς περιτομῆς τείνει νὰ καλύψει τὴ θρησκεία τοῦ Σταυροῦ! Οἱ τύποι καλύπτουν τὴν οὐσία!

Τύπος τῆς πνευματικῆς περιτομῆς

5. Ἐξωτερικὴ πράξη ἡ περιτομή. Συμβόλιζε ὅμως μία ἐσωτερικὴ πράξη, τὴν πνευματική, τὴν ἀχειροποίητη περιτομή, τὴν περιτομὴ τῶν παθῶν. Γιὰ τὸ χριστιανὸ ἰσχυρὴ εἶναι «ἡ περιτομὴ καρδίας ἐν πνεύματι, οὐ γράμματι» (Ρωμ. 2, 29).

Ὑπέστη Ἐκεῖνος τὴν περιτομὴ τῆς σάρκας, γιὰ νὰ δείξει ὅτι ἦλθε νὰ κάνει τὴν περιτομὴ τῶν παθῶν. Ἡ ἀλήθεια αὐτὴ τονίζεται καὶ στὸ ἀπολυτίκιο καὶ στὸ κοντάκιο τῆς ἑορτῆς. Λέγει τὸ κοντάκιο: «Ὁ τῶν ὅλων Κύριος Περιτομὴν ὑπομένει καὶ βροτῶν τὰ πταίσματα, ὡς ἀγαθὸς περιτέμνει». Εὔκολα κάνει κάποιος σαρκικὴ περιτομή. Εὔκολα ὑφίσταται κάποια ἐγχείρηση. Δύσκολα ὅμως κάνει τὴν ἐγχείρηση τῶν παθῶν του. Δύσκολα κόβει τὰ πάθη του, ποὺ σὰν ἀποστήματα βρωμερὰ ἔχουν καλύψει τὴν ὕπαρξή του. Τὰ πάθη δὲν θέλουν ἡμίμετρα, θέλουν ριζικὴ λύση. Θέλουν μαχαίρι. Ἂν τ’ ἀφήσουμε, θὰ γίνουν γάγγραινα. Σαπισμένοι θὰ ριχτοῦμε στὴ φωτιὰ τῆς κολάσεως.

Σὲ πατερικὴ ὁμιλία βρήκαμε καὶ τὴν ἑξῆς παρατήρηση: Ἡ περιτομὴ γινόταν στὸ ἄκρο τοῦ ἀνδρικοῦ μορίου, τοῦ γεννητικοῦ ὀργάνου, τοῦ ἀγοριοῦ. Γιατί ἄραγε; Μήπως διότι τὰ φοβερότερα καὶ βρωμερότερα ἁμαρτήματα γίνονται μὲ τὸ ὄργανο αὐτό; Κάτι ποὺ δόθηκε ἀπὸ τὸν πάνσοφο Θεὸ γιὰ μία ὑψηλὴ καὶ μεγάλη λειτουργία, χρησιμοποιεῖται γιὰ τὴν ὑπηρεσία τῆς ἁμαρτίας. Περικόπτεται λοιπὸν στὴ σαρκικὴ περιτομὴ τμῆμα τοῦ γεννητικοῦ ὀργάνου, γιὰ νὰ περικοπεῖ τελείως ἡ πορνεία, ἡ μοιχεία, ἡ ἀκαθαρσία καὶ κάθε βρωμερὴ σαρκικὴ πράξη.

Τύπος τοῦ Βαπτίσματος

6. Ἡ περιτομὴ τῶν Ἰουδαίων εἶναι καὶ τύπος τοῦ βαπτίσματος τῶν χριστιανῶν. Μὲ τὸ μαχαίρι ἔκοβαν ἐλάχιστο μέρος τοῦ σώματος στὴν περιτομή. Μὲ τὸ ἁγιασμένο νερὸ τῆς κολυμβήθρας κόβεται ὁλόκληρο τὸ σῶμα τῆς ἁμαρτίας. Κόβεται πάνω ἀπὸ τὸ σῶμα μὲ τὴν περιτομὴ κάποιο περιττὸ κομμάτι. Κόβονται μὲ τὴ βάπτιση τὰ δύο περιττὰ βάρη, ποὺ μᾶς φόρτωσε ὁ Διάβολος: ἡ προπατορικὴ ἁμαρτία καὶ οἱ προσωπικές μας ἁμαρτίες. Περιττό, ὄχι μόνο περιττό, ἀλλὰ καὶ βλαβερὸ καὶ καταστρεπτικὸ καὶ ὀλέθριο καὶ θανατηφόρο σῶμα ἡ ἁμαρτία. Μὲ τὴ βάπτιση καθαριζόμαστε ἀπὸ τὰ λέπια τῆς ἁμαρτίας. Καθαριζόμαστε στὸ λουτρὸ τῆς παλιγγενεσίας.

Μὲ τὸ βάπτισμα δεχόμεθα τὸ Χριστὸ Σωτήρα καὶ Λυτρωτή. Μετέχουμε τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. Γινόμαστε κοινωνοὶ τοῦ πάθους, τῆς ταφῆς καὶ τῆς ἀναστάσεως. Μὲ τὸ βάπτισμα ἀποβάλλουμε τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο καὶ σφραγιζόμαστε μὲ τὴ σφραγίδα τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ.

Περιττή, ἀδελφοί μου, πλέον ἡ περιτομή. Προδρομικὸς ὁ ρόλος της. Χάθηκε. Ὅπως χάνεται ὁ αὐγερινός, μόλις ἀνατέλλει ὁ ἥλιος. Ὁ ρόλος της ἦταν νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴν ἀληθινὴ περιτομή. Κι ἡ ἀληθινὴ περιτομὴ γίνεται μὲ τὸ Βάπτισμα καὶ τὴ Μετάνοια.

Νέος χρόνος ἀρχίζει μὲ τὴν ἑορτὴ τῆς περιτομῆς. Ἂς ἀφήσουμε τὸ μαχαίρι τῆς χάριτος νὰ κάνει τὸ θαῦμα. Νὰ μᾶς κάνει «περιτετμημένους» ὡς πρὸς τὴν ἁμαρτία, «ἀπερίτμητους» ὡς πρὸς τὴν πίστη, γιὰ ν’ ἀπολαύσουμε τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τὸ ἐφόδιο γιὰ τὴν αἰώνια ζωή, γιὰ τὴν ὄγδοη, τὴν ἀνέσπερη καὶ ποθητὴ ἡμέρα.