20/12/2025 -
Του Γιώργου Χαρβαλιά
Κάτι πολύ περίεργο πρέπει να συμβαίνει με ορισμένους Ευρωπαίους και τον Ζελένσκι. Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς. Τόσα καυτά θέματα βρίσκονταν στην ατζέντα, αλλά φτάνοντας στις Βρυξέλλες κι ο δικός μας το μυαλό του μόνο εκεί το είχε. Ούτε Mercosur ούτε δημοσιονομικό πλαίσιο oύτε διασφάλιση πιστώσεων για τους αγρότες. Μονάχα πώς θα πάρει τα λεφτά ο Ουκρανός.
«Δεν το κουνάμε από εδώ, αν δεν βρούμε τρόπο να τον χρηματοδοτήσουμε» (κατά προτίμηση, με τα… κλεμμένα των Ρώσων) έλεγε η Ούρσουλα. Από κοντά κι ο Κυριάκος σαν το κολλητήρι. «Πρέπει να βρούμε λύση εδώ και τώρα. Η Ουκρανία μάς έχει ανάγκη!»
Για σκεφτείτε το λίγο: Στο τραπέζι ήταν το τριετές δημοσιονομικό πλαίσιο των μεγάλων περικοπών. Δηλαδή το «ψαλίδι» στους αγρότες, η καταβαράθρωση της κοινωνικής πρόνοιας και της δημόσιας υγείας, αλλά και όποιας άλλης κοινωφελούς πολιτικής, προκειμένου τα κονδύλια να μετατοπιστούν στη «συλλογική άμυνα» και την ενίσχυση του ουκρανικού οπλοστασίου. Μέσα στα φορομπηχτικά μέτρα, και η κάθετη αύξηση εισφορών στα καπνικά προϊόντα, πραγματική γροθιά σε έναν παραγωγικό κλάδο, από τους ελάχιστους που διαθέτει σήμερα η χώρα μας. Στην ίδια ατζέντα και η συμφωνία Mercosur, για προνομιακό καθεστώς εμπορικών συναλλαγών με τη Λατινική Αμερική. Ταφόπλακα, δηλαδή, για τους παραγωγούς του Νότου και χαράς ευαγγέλια για τους Γερμανούς, που θα εξάγουν αυτοκίνητα και θα εισάγουν μαζικά τρόφιμα αμφίβολης ποιότητας σε εξευτελιστικές τιμές. Ένα οργανωμένο σχέδιο υπονόμευσης της πρωτογενούς παραγωγής στην Ευρώπη τα επόμενα χρόνια για να διευκολυνθεί το εμπορικό ισοζύγιο συγκεκριμένων χωρών.
Από όλη αυτή την σύνθετη εξίσωση η Ελλάδα γκρεμίζεται οριστικά στο καναβάτσο της εξάρτησης, της δανειακής ομηρίας και της παραγωγικής συρρίκνωσης. Αλλά ο Κυριάκος μας είχε τον νου του μόνο πώς θα πάρει το χρήμα ο Ζελένσκι.
Κι ο Ουκρανός, που δεν θα έφευγε με άδεια χέρια, το πήρε τελικά το χρήμα. Όχι από τους Ρώσους (τα κεφάλαια των οποίων δεν τόλμησε κανείς να αγγίξει, παρά τις επίμονες γερμανικές παροτρύνσεις), αλλά από τον Ευρωπαίο φορολογούμενο. Δηλαδή εμάς. Αλλά όχι απ’ όλους. Χώρες που σέβονται τον εαυτό τους, ακόμη και μικρές ή περίκλειστες, όπως η Σλοβακία του Ρόμπερτ Φίτσο, διαχώρισαν τη θέση τους και διευκρίνισαν ότι δεν θα διαθέσουν ούτε δεκάρα για τη συνέχιση του πολέμου. Απαίτησαν, μάλιστα, η απόφασή τους αυτή να γραφτεί στα πρακτικά του Συμβουλίου, όπως και έγινε.
Ο Ζελένσκι τελικά έφυγε με μια επιταγή 90 δισεκατομμυρίων ευρώ, όσα δηλαδή θα λείψουν από τους Ευρωπαίους αγρότες, αφού σε αυτό το ποσό περίπου ανέρχεται η περικοπή των κοινοτικών ενισχύσεων για την πρωτογενή παραγωγή. Με αυτό το «δάνειο» θα καλύψει «τρέχουσες ανάγκες» και θα ψωνίσει μερικά ακόμη όπλα από Γερμανούς, Γάλλους, Βρετανούς και σία…
Μόνο που το δήθεν «δάνειο» είναι ο ορισμός του… θαλασσοδανείου ή του δανεικά κι αγύριστα. Θα το επιστρέψει -λέει- ο Ζελένσκι, όταν του δώσουν οι Ρώσοι αποζημιώσεις. Δηλαδή ποτέ!
Έχετε ξανακούσει ποτέ ο κερδισμένος του πολέμου να δίνει αποζημίωση στον ηττημένο για τα εδάφη που του απέσπασε; Εδώ πέρα δεν δίνουν δεκάρα οι ηττημένοι Γερμανοί του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, που κατέκαψαν την Ελλάδα και αφάνισαν μια γενιά στην Κατοχή. Θα δώσουν οι Ρώσοι στους Ουκρανούς; Μήπως θα τους ζητήσουν και συγγνώμη;
Αστεία πράγματα, σίγουρα, αλλά προκαλεί εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο χαρίζονται χρήματα χωρίς καμία προϋπόθεση στο Ζελένσκι από την Ευρώπη, την ίδια ακριβώς Ευρώπη που για να απελευθερώσει τις περιβόητες δόσεις στη διάρκεια των Μνημονίων, μάς έψηνε κυριολεκτικά το ψάρι στα χείλη.
Κάτι περίεργο λέω, λοιπόν, συμβαίνει με αυτό το υπερβολικά γενναιόδωρο ευρωπαϊκό… χαρτζιλίκι των Ουκρανών, που, όπως υποψιάζομαι, καταλήγει σε πολλές τσέπες. Κάποιοι αρμέγουν το χρήμα των Ευρωπαίων φορολογουμένων λειτουργώντας ως οργανωμένη συμμορία. Πιθανώς και ορισμένοι εντελώς… υπεράνω υποψίας, από αυτούς που μάχονται για τη «σωστή πλευρά της Ιστορίας».