Πόσο τυχαίο μπορεί να είναι ότι, όταν ο Γιάννης Τσαρούχης, μαθητής του Κόντογλου, πληροφορήθηκε τον θάνατο του δασκάλου του, βρισκόταν στη Μυτιλήνη και ζωγράφιζε έναν άγγελο; Σε ένα δοκίμιό του με τίτλο «Ο μύθος του χταποδιού. Χαμογελαστοί εχθροί» (Κόντογλου, Μυστικά Άνθη, ΗΓΟΥΝ Κείμενα γύρω από τις αθάνατες αξίες της ορθόδοξης ζωής, Δ΄ Έκδοση, Αστήρ 1992, σελ. 9 επ.), αυτός ο σπουδαίος αγιογράφος και λογοτέχνης από το Αϊβαλί, αλλά ο προπάντων της μέγας. μας εξηγούσε τον τρόπο με τον οποίο ενεργούν οι καμουφλαρισμένοι εχθροί της Ορθοδοξίας και της Ελλάδος, αξιοποιώντας τον μύθο του χταποδιού ή, αλλιώς, την παραβολή της αδιάφορης χταποδομάνας. Είναι ο τρόπος της ολίγον κατ' ολίγον άλωσης της ψυχής μας και του πολιτισμού μας, η οποία βασίζεται στην απάθεια των πολιορκημένων.
«Οἱ σημερινοὶ ἐχθροὶ τῆς θρησκείας καὶ τοῦ ἔθνους», έγραφε ο Κόντογλου, «εἶναι πιὸ ἐπικίνδυνοι ἀπὸ τοὺς παλιούς, γιατὶ μᾶς παραπλανοῦνε μὲ τὴν ἥμερη ὄψη τους καὶ μᾶς φαίνονται ἀκίνδυνοι. Τέτοια εἶναι τὰ λεγόμενα «ἀγαθὰ τοῦ πολιτισμοῦ», οἱ εὐκολίες τῆς ζωῆς ποὺ εἶναι παγίδες φαρμακωμένες, τὰ θεάματα, οἱ ψυχαγωγίες, οἱ τουρισμοὶ κ.τ.ἄ. Τοῦτοι οἱ ἐχθροὶ φαίνουνται ἄκακοι κι ἀνίκανοι νὰ μᾶς κάνουνε κακό, γιατὶ δὲν εἶναι ἄγριοι καὶ φανεροί, ἀλλὰ ὕπουλοι καὶ κρυφοδαγκανιάρηδες. Ἀπὸ τοὺς πρώτους προφυλάγεσαι, μὰ ἀπὸ τοὺς δεύτερους ὄχι, ὥς που νὰ σὲ καταπιοῦνε, ὅπως φαίνεται ἀπὸ ἕναν θαλασσινόν μύθο ποὺ θὰ σᾶς πῶ. Κάθεται ἡ χταπόδα μὲ τὸ χταποδάκι στὸν πάτο τῆς θάλασσας. Ὅπου, μὲ τὴν ἀπόχη, πιάνουνε τὸ χταποδάκι, καὶ τ᾿ ἀνεβάζουνε ἀπάνω. Τὸ μικρὸ φωνάζει στὴ μάνα του: «Μὲ πιάσανε, μάνα!». Ἐκείνη τ᾿ ἀποκρίνεται: «Μὴ φοβᾶσαι, παιδί μου!». Τὸ χταποδάκι φωνάζει πάλι: «Μὲ βγάλανε ἀπὸ τὸ νερό, μάνα!» – «Μὴ φοβᾶσαι, παιδί μου!». – «Μὲ σγουρίζουνε, μάνα!» – «Μὴ φοβᾶσαι, παιδί μου!» – «Μὲ κόβουνε μὲ τὸ μαχαίρι!» – «Μὴ φοβᾶσαι!» – «Μὲ βράζουνε στὸ τσουκάλι!» – «Μὴ φοβᾶσαι!» – «Μὲ τρῶνε, μὲ μασᾶνε!» – «Μὴ φοβᾶσαι, παιδί μου!» – «Μὲ καταπίνουνε!» – «Μὴ φοβᾶσαι!» – “Πίνουνε κρασί, μάνα!” – «Ἄχ! Σ᾿ ἔχασα, παιδί μου!». Στὸν σημερινὸ καιρό, οἱ ἐχθροὶ ἀλλάξανε ὄψη, γινήκανε κρυφοδαγκανιάρηδες, μὲ τὸ χαμόγελο στὰ χείλια, φίλοι δολεροί, ποὺ φαίνουνται ἄβλαβοι, μάλιστα κι εὐεργέτες καὶ καλόβολοι. Τέτοιοι εἶναι τὰ ἀγαθὰ ποὺ ἔρχουνται μὲ τὶς μηχανὲς καὶ μὲ τὶς ἄλλες εὐκολίες, τὰ ἠλεκτρικὰ πλυντήρια, τ᾿ ἀεροπλάνα, ὁ κινηματογράφος, τὸ ραδιόφωνο, ἡ γύμνια καὶ ἄλλα καὶ τὰ μπαμπά θὰ μᾶς ἀφήσουνε χωρὶς θρησκεία, χωρὶς παράδοση, χωρὶς οἰκογένεια, χωρὶς τίποτα δικό μας». Όποιος θέλει να προσαρμόσει την παραβολή της χταποδομάνας στις προοδευτικές καταστροφές που ανέκυψε ο ελληνικός λαός από την πτώση της χούντας μέχρι και σήμερα φράκο και γραβάτα), θα μπορούσε να κατασκευάσει αντίστοιχο διάλογο ανάμεσα σε ένα γνήσιο πατριωτικό χταποδάκι και στην ψευτοπατριώτισσα χταποδομάνα του. Η παραλλαγή του μύθου του Κόντογλου ακούγεται στο κλείσιμο της εδώ αναρτώμενης ομιλίας με θέμα «Προσωπικός Αριθμός: Το ελευθεροκτόνο εργαλείο του ανάποδου κόσμου μας», η οποία εκφωνήθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου 2024 στην πλατεία Σαπφούς Μυτιλήνης. Δυστυχώς, ο Προσωπικός Αριθμός είναι η αμέσως επόμενη τεχνολογική φάκα που θα στηθεί σε βάρος του ελληνικού λαού, ο οποίος, αν δεν αντιδράσει, στη νεοταξίτικη κατσαρόλα πρόκειται να βρεί.
