Εβραϊκή συναγωγή στην Άρτα
Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου εκπαιδευτικού (χημικού)
Ο Χριστός ,«το φως το αληθινόν, το φωτίζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον
εις τον κόσμον»,συνεχίζει το έργο της σωτηρίας των ανθρώπων και
προσκαλεί ποικιλοτρόπως στην Ορθόδοξη Εκκλησία πολλούς, που ανετράφησαν
μέσα σε κοινότητες ετεροδόξων. Οι περιπτώσεις τους είναι ποικίλες και
ομοιάζουν – αν τις συνθέσει κανείς – με ένα πολύχρωμο χαλί από τους
θαυμαστούς τρόπους της Θείας Χάριτος και το μυστήριο της ανθρωπίνης
καρδιάς.
«Η Χάρις εις πάντας εκκέχυται· ουκ Ιουδαίον, ουκ Έλληνα, ου βάρβαρον,
ου Σκύθην, ουκ ελεύθερον, ου δούλον αποστρεφομένη· πάντας ομοίως
προσιεμένη (προσεγγίζουσα) και μετά της ίσης τιμής».(Αγ.Ιωάννης
Χρυσόστομος)
Υπάρχουν πολλές αιτίες για τις οποίες κάποιος, που ανήκει σε μια
ετερόδοξη θρησκευτική ομάδα, έρχεται στην Ορθοδοξία. Αλλά ο πιο
σημαντικός παράγων είναι πάντα η παρουσία της Θείας Χάριτος, η οποία δρα
κατά ποικίλους τρόπους, αγγίζοντας την ψυχή κάθε ανθρώπου, που είναι
δεκτικός φωτισμού, και οδηγώντας τον να αναζητήσει την αλήθεια. Μετά,
εκείνος πωλεί ό,τι έχει στην κατοχή του, με σκοπό να αποκτήσει τον
«πολύτιμο μαργαρίτη», την Ορθόδοξη πίστη μας.
Στους περισσότερους ανθρώπους που προσέρχονται στην Ορθοδοξία ,
διακρίνομε τα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά εκείνα, που απαντώνται σε όσους
έλαβαν το δώρο της μετανοίας. Αυτά είναι:
α.η «συντετριμμένη και τεταπεινωμένη καρδία»
β. μία ειλημένη απόφαση να βρει κανείς οπωσδήποτε την αλήθεια ανεξαρτήτως κόστους.
γ.ένα ταπεινό φρόνημα, που του επιτρέπει να δει την ζωή από μια άλλη οπτική γωνία
δ.μια διάθεση να κάνει συγκρίσεις μεταξύ εκείνου που είχε και αυτού που ανακαλύπτει.
ε. και τελικά, μια σταθερή απόφαση να αλλάξει ζωή.
Στην ομάδα των ανθρώπων εκείνων, που μετά από έρευνα πολλών ετών
απαρνήθηκε τον Ιουδαισμό και βαπτίσθηκε Ορθόδοξος χριστιανός ήταν ο
Παύλος Φωτίου, πρώην ραββίνος της Εβραικής κοινότητας της Άρτας
Όντως υπήρξε ένας σύγχρονος ομολογητής, ο οποίος κοιμήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1980.
...........................................................................................................
Η Συναγωγή Γκρέκα
Μια συγκλονιστική μαρτυρία
«Τον Παύλο Φωτίου, είχα γνωρίσει σε χώρους και περιβάλλοντα ιερών
ναών και κηρυγμάτων στην Αθήνα και κατ΄επανάληψη σε συζητήσεις τον είχα
ακούσει να κάνει λόγο για την στροφή του από την εβραική θρησκεία στην
Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη.Όταν μιλούσε τον ακούγαμε με δέος και
συγκίνηση και του κάναμε σχετικές ερωτήσεις. Ζούσε έντονα τη μυστηριακή
ζωή της Εκκλησίας. Η μορφή του, η φυσιογνωμία του, απέπνεε σεβασμό,
«μύριζε » λιβάνι. Θα αναφέρω ένα συγκεκριμένο περιστατικό από την
γνωριμία μου με τον Παύλο Φωτίου, του οποίου υπήρξα αυτόπτης μάρτυς.
Απ΄ό,τι μπορώ να θυμηθώ συνέβη μεταξύ των ετών 1960-1962-στην Αθήνα.
Ήταν Μεγάλη Πέμπτη βράδυ και βρεθήκαμε σε ναό των Αθηνών για την
ακολουθία των Σεπτών Παθών. Λαϊκός τότε ευρισκόμουν παραπλεύρως του
Παύλου Φωτίου, πλησίον του τέμπλου και πρό των εικόνων Χριστού και
Προδρόμου.Όταν ο καλλίφωνος ιερέας διάβασε την ευαγγελική
περικοπή:«λαβών ύδωρ(ο Πιλάτος) απενίψατο τας χείρας απέναντι του όχλου
λέγων ¨αθώος ειμί από του αίματος του δικαίου τούτου υμείς όψεσθε, και
αποκριθείς πάς ο λαός είπε το αίμα αυτού εφ΄ημάς και επί τα τέκνα ημών
(δηλ.τους απογόνους τους).» (Ματθ.κζ 24-25), ο Παύλος Φωτίου έπεσε
απότομα στο έδαφος λιπόθυμος. Και ενώ ο ιερεας συνέχιζε την ανάγνωση,
τον μεταφέραμε στο ιερό. Tον είδε αμέσως γιατρός που υπήρχε στο
εκκλησίασμα του έκανε τα πρόχειρα και απαραίτητα και σε λίγο συνήλθε και
δεν θέλησε να φύγει πριν τελειώσει η ακολουθία.
Ή το γεγονός ότι τυχόν ταύτιση της έννοιας του λεγόμενου εγκεφαλικού θανάτου με τον ανθρώπινο βιολογικό θάνατο τυγχάνει προβληματική και επιστημονικώς ανεπέρειστη εφόσον ελλείπει, ως ουσιώδης όρος για την επιστημονική καθιέρωση της διαληφθείσης ταυτίσεως, το επιστημονικό consensus, καθώς, άλλωστε, διαλαμβάνει η σχετική, άφθονη, εν προκειμένω, βιβλιογραφία; Εφ όσον έγκριτα μέλη της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας εκφράζουν σοβαρές επιφυλάξεις αναφορικά με την ως άνω ταύτιση και εφ όσον η αποκομισθείσα, άχρι τούδε, κλινική εμπειρία διαψεύδει παταγωδώς την επιχειρούμενη συνταύτιση, εξ αντικειμένου δημιουργείται μείζον ηθικό και πνευματικό ζήτημα, που αναποδράστως άπτεται της χριστιανικής ηθικής και εσχατολογίας με κατάδηλες σωτηριολογικές συνέπειες.
Εκεί θα έπρεπε, κατά τη γνώμη μου, να εστιάσουν οι αρχιερείς, οι συγκροτούντες τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο, την προβληματική τους κι όχι τόσο στο θέμα της υπάρξεως ή όχι και της οικογενειακής συναινέσεως. Ο πιστός λαός ανέμενε απ τους ποιμένες του μεγαλύτερη υπευθυνότητα αναφορικά με την ηθική διάσταση του ακανθώδους ζητήματος των μεταμοσχεύσεων και ειδικά με το ζήτημα του εγκεφαλικού θανάτου που αποτελεί τον πυρήνα και την "πέτρα του σκανδάλου" στο συγκεκριμένο θέμα. Δυστυχώς, οι προσωπικές απόψεις κάποιων μελών της συνοδικής επιτροπής βιοηθικής, κατά τρόπο ήκιστα δημοκρατικό, περιβλήθηκαν εν τέλει το μανδύα του καθολοκού εκκλησιαστικού κύρους, πράγμα που οπωσδήποτε, και ευτυχώς, δε συμβαίνει! Το κύρος όμως των συνοδικών μελών έχει διακυβευθεί εξ ιδίας των υπαιτιότητος!
.
Το αίσχος αυτό το υπογράφουν οι Μητροπολίτες - μέλη της ΔΙΣ, δεν το υπογράφει όμως ένας Μητροπολίτης μη μέλος της ΔΙΣ, που είναι ο ηθικός αυτουργός του εγκλήματος αυτού: Ο Μεσογαίας Νικόλαος. Αλλά και αυτοί που το υπογράφουν καταλαβαίνουν τι τους γίνεται; Είναι όλοι εις τύπον και τόπον Χριστούν και επευλογούν μια δολοφονία; Δηλ. ο Χριστός ευλογεί δολοφονίες;
Μεταφέρουμε απόσπασμα της διαμαρτυρίας μας, για το έγκλημα αυτό, που δημοσιεύτηκε πριν 5 χρόνια στον Ο.Τ. σε 4 συνέχειες τον Φεβρουάριο και Μάρτιο του 2008:
".......... Αλλά είναι εύλογο το ερώτημα, ποια θέση παίρνει η Εκκλησία; Η Εκκλησία, ως το σώμα του Χριστού, έχει αποφανθεί στα θέματα της ζωής και του θανάτου, ακολουθώντας τις κατευθύνσεις που δίδουν τα αγιογραφικά και αγιοπατερικά κείμενα και έχουν αμετάκλητα αποτυπωθεί στις Οικουμενικές της Συνόδους. Όταν λοιπόν η Εκκλησία θεωρεί τον άνθρωπο ως έχοντα σώμα και ψυχή από της συλλήψεως –καίτοι απουσιάζουν αρχικά όλα τα όργανα του σώματος, ακόμη και τα βασικά, όπως η καρδιά και ο εγκέφαλος- και θεωρεί την άμβλωση ενός εμβρύου, χωρίς όργανα, ως φόνο, πόσο μάλλον δεν θα θεωρεί ως φόνο την αφαίρεση της ζωής ενός τέλειου οργανισμού, που είχε την ατυχία να υποστεί ο εγκέφαλός του βλάβη, ενώ τα υπόλοιπα όργανα του σώματός του λειτουργούν κανονικά, έστω και υποστηριζόμενα με τεχνητό τρόπο; Ποιος δίνει λοιπόν και σε ποιόν το δικαίωμα να αποφασίσει πότε θα επέμβει στη συντόμευση της ζωής ενός ασθενούς, στην πορεία του προς το τέλος και έτσι να διαταράξει το έργο του Θεού;
Δυστυχώς όμως η Ελλαδική Εκκλησία δεν φαίνεται να ακολουθεί το δρόμο αυτό. Εστερνίσθηκε το πόρισμα της Επιτροπής Βιοϊατρικής και Ηθικής Δεοντολογίας, που προτάσσει την αγάπη, αντί της αλήθειας. Έτσι θεωρεί πολυτιμότερη τη ζωή του λήπτη, που μπορεί να ζήσει, από τη ζωή του δότη, «που αμετάκλητα αναχωρεί». Αλλά πως μπορεί να επέμβει κανείς στο «αμετάκλητο»; Αυτή η επέμβαση δεν είναι έργο του Θεού; Ο Θεός δεν μπορεί να παρέμβει και στο δικό μας «αμετάκλητο»; Πως λοιπόν θέτουμε τη δική μας απόφαση περί παράτασης ή μη της ζωής ενός δότη, πάνω από την απόφαση του ίδιου του Θεού; Ως δικαιολογία, για την απόφαση αυτή της Επιτροπής, παρουσιάζεται χωρίο από τον Ιωάννη, το οποίον αναφέρεται αποκλειστικά και μόνον στο Χριστό και σε κανέναν άλλον: «δια τούτο ο πατήρ με αγαπά, ότι εγώ τίθημι την ψυχήν μου, ίνα πάλιν λάβω αυτήν» (10. 17). Δηλ. «Γι’ αυτό ο Πατέρας με αγαπάει, γιατί εγώ θυσιάζω τη ζωή μου, ώστε να την ξαναπάρω». Τι θέλει να ειπεί ο Χριστός εδώ; Ότι ο Πατέρας του τον αγαπάει, γιατί προσφέρει τη ζωή του για τη σωτηρίου του λαού, αν και ξέρει ότι θα την ξαναπάρει πίσω με την Ανάστασή του. Αυτός ο ίδιος προσφέρει τη ζωή του, έχοντας πλήρη εξουσία να κάνει αυτό που επιλέγει, η δε επιλογή του δεν είναι ασυμβίβαστη με το ότι η θυσία του αποτελεί εντολή του Πατέρα του. Ποια σύγκριση μπορεί να υπάρξει μεταξύ της σταυρικής θυσίας του Χριστού και της Ανάστασής του με την «προσφορά» οργάνων ενός δότη, σ’ έναν λήπτη; Ο δότης ασφαλώς -αν βέβαια είναι γνώστης- δεν θυσιάζει τη ζωή του, αν υποτίθεται ότι αυτή θα του είναι άχρηστη σ’ ένα λήπτη, ώστε να αναστηθεί και να κερδίσει έτσι τη Βασιλεία των Ουρανών! Ο κάθε νεκρός, δεν μπορεί να κυριαρχήσει στα πράγματα, ενώ ο Χριστός κυριαρχεί στα πράγματα. Είναι η ιδιαιτερότητα αυτού του νεκρού. Μπορεί ένας οιοσδήποτε νεκρός να δώσει τη ζωή του και μ’ αυτή του την ενέργεια να πάει στον Άδη και να ανασύρει όλες τις ψυχές των ήδη νεκρών; Ασφαλώς όχι, γιατί μόνον ο Χριστός έχει αυτή τη μοναδικότητα. Γι’ αυτό και ο Χρυσόστομος καταγράφει, ότι μόνον ο Χριστός μπορεί «να άρη την ψυχήν αυτού». Έτσι αποδεικνύεται, ότι με τη χρησιμοποίηση αυτού του χωρίου, διαστρέφεται η θεολογία των μεταμοσχεύσεων.http://apotixisi.blogspot.gr