Ο Αρχαιολατρικός Φανατισμός ένναντι του Χριστιανισμού

Ο ΑΡΧΑΙΟΛΑΤΡΙΚΟΣ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

Του Πρωτ. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Μελετώντας κάποιος τα διάφορα αρχαιολατρικά έντυπα τόσο αυτά που ανήκουν στα πλαίσια της ιδεολογικής απόρριψης του χριστιανισμού, όσο και αυτά που εντάσσονται στα πλαίσια της προσπάθειας αναβίωσης της αρχαίας ελληνικής παγανιστικής θρησκείας, εκ προοιμίου διαπιστώνει μια καθολική απόρριψη του Χριστιανισμού.

Η μορφή και ο τρόπος απόρριψής του εκφράζεται με ένα ιδιαίτερο φανατισμό και πολλές φορές με επιχειρήματα, που ανήκουν στη σφαίρα μιας ανιστόρητης συνθηματολογίας και δε βασίζονται σε ιστορικά δεδομένα. Ο Χριστιανισμός χαρακτηρίζεται π.χ. ως “εβραιογενής θρησκεία”, ως “θρησκεία της ερήμου”, ως “μοχθηρή και ευτελιστική θρησκεία”, ως θρησκεία “που διέπραξε αναρίθμητα εγκλήματα εις βάρος της ΙΕΡΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ”.

Μείζον θέμα για τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο

Ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφεὶμ καὶ ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος Ἱερεμίας, ἀντάλλαξαν Ἐπιστολὲς μὲ τὸν Παπικὸ Ἀρχιεπίσκοπο Νάξου κ. Νικόλαο. Οἱ ἐπιστολὲς εἶχαν ἀφετηρία καὶ ἀφορμὴ τὴν Ἡμερίδα γιὰ τὴν Β΄ Βατικάνεια Σύνοδο (9/11/2013), διὰ τῆς ὁποίας οἱ Παπικοὶ ἔκαναν ἕνα ἀκόμα βῆμα ἐμπεδώσεως τῆς κακοδοξίας τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν» καὶ προώθησης τοῦ παπικοῦ Οἰκουμενισμοῦ («ἑνότητα ἐν τῆ ποικιλίᾳ»), τὴν ὁποία ἔχουν ἐνστερνισθεῖ καὶ προάγουν καὶ ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι.

Ἡ ἀνταλλαγὴ Ἐπιστολῶν ἐσυνεχίζοντο μέχρι τὶς 5 Δεκεμβρίου, ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία ξεκίνησε τὴν ἐπίσκεψή του ὁ Ἀρχιεπίσκοπος στὴν Σύρο καὶ Τῆνο.

Ἐνῶ λοιπόν, μὲ τὶς Ἐπιστολές τους αὐτὲς οἱ δύο Ἐπίσκοποι προσπαθοῦσαν νὰ ἀκυρώσουν, ὅσα ὀφέλη προσδοκοῦσαν νὰ ἔχουν οἱ Παπικοὶ ἀπὸ τὴν μνημονευθεῖσα Ἡμερίδα (καθόσον μάλιστα σύμμαχό τους στὴν Ἡμερίδα εἶχαν τὸν «ὀρθόδοξο» Μητροπολίτη Δημητριάδος Ἰγνάτιο), ὁ κ. Ἱερώνυμος πῆγε στὴν Σύρο καὶ Τῆνο καὶ ἔκανε τὸ ἀναμενόμενο γιὰ ἕνα Οὐνιτίζοντα Ἀρχιεπίσκοπο:

Συνεόρτασε καὶ συμπροσευχήθηκε μὲ τὸν Παπικὸ Ἀρχιεπίσκοπο Νικόλαο, τοῦ ὁποίου τὴν ἐπέμβαση στὰ ἐκκλησιαστικά μας πράγματα καὶ τὸν ἐπηρεασμὸ τῶν ὀρθοδόξων συνειδήσεων, ἀγωνίζονταν νὰ ἀποτρέψουν οἱ δύο ἀναφερθέντες Μητροπολίτες!

Ὁποία συναδελφικὴ ὑποστήριξη! Ὁποία λεπτότητα, εὐγένεια καὶ ὀρθόδοξο ἦθος ἀπέδειξε πὼς διαθέτει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἱερώνυμος Λιάπης! Κατ’ αὐτὸν τὸν «φιλάδελφο» τρόπο «ἄδειασε» τοὺς δύο Ὀρθόδοξους Μητροπολίτες!

Καὶ ὁ Παπικὸς Ἀρχιεπίσκοπος ἀπάντησε στὸν κ. Ἱερεμία, χρησιμοποιώντας ὡς δεκανίκι τὶς πράξεις καὶ τὰ λόγια τοῦ Ἕλληνα Ἀρχιεπισκόπου!!!

Τοῦ ἔγραψε:

«Στις 7/12/2013 ο Μακαριώτατος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος κατά την επίσκεψή του στο Ναό της Μεγαλόχαρης στην Τήνο, με την παρουσία Αρχιερέων, όλου του Κλήρου της Ορθοδόξου Εκκλησία της Τήνου, την παρουσία μου και αντιπροσωπείας ιερέων μου, και πλήθος κόσμου με προσφώνησε ως εξής: "Αγαπητέ Αδελφέ κ. Νικόλαε Μητροπολίτα των Καθολικών της Τήνου…..".

Δεν αντιλαμβάνεστε ότι (ἐσεῖς οἱ ἀντιδρῶντες στὰ Οἰκουμενιστικὰ σχέδια!) είστε μία μειονότητα Αρχιερέων, ιερέων και λαϊκών μελών της Ορθοδόξου Εκκλησίας με αυτές τις απαρχαιωμένες αντιλήψεις;

+Νικόλαος, Καθολικός Αρχιεπίσκοπος Νάξου...».

         

Αὐτὰ εἶναι τὰ «ὀρθόδοξα» κατορθώματα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου.

Ἀλλὰ στὸ ἴδιο μῆκος οὐνιτικοῦ κύματος βρίσκεται καὶ ὁ Δημητριάδος Ἰγνάτιος· ὅπως πρὶν λίγες ἡμέρες δημοσιεύσαμε, κι αὐτὸς «ἄδειασε», ὅσους παραδοσιακοὺς κι ἀντιπαπικοὺς Ἱεράρχες ἔχουν ἀπομείνει ἀνεπηρέαστοι ἀπὸ τὴν λαίλαπα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, λέγοντας ὅτι ἔχουν «ψυχολογικὰ προβλήματα» κι ὅτι ἀποτελοῦν «μειοψηφία μέσα στὴν Ἱεραρχία»!
Βλέπετε. Πλήρης ταυτισμὸς «ὀρθοδόξου» καὶ Παπικοῦ «Ἐπισκόπου»!

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ (στ)

Καταδίκη σέ ἀτίμωση καί ἀνέχεια Συνοδοι του 1974 που συγκληθηκαν μονο και μονο για να εκβρασουν οι αρχιερεις το μενος και την λυσσα τους, εναντιον των 12 μητροπολιτων και ιδιαιτερα, εναντιον του Αττικης και Μεγαριδος ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ, που κυνηγουσε τους ελεεινους ΚΙΝΑΙΔΟΥΣ ρασοφορους, τι ηταν παρα ΛΗΣΤΡΙΚΕΣ ΣΥΝΟΔΟΙ

     Ἀξίζει τόν κόπο, παρενθετικά, νά ποῦμε δυό λόγια καί γιά μιά κίνηση ἀπρέπειας πρός 10 ἐκ τῶν 12 ἐκθρονισθέντων μητροπολιτῶν ἐκ μέρους πρωτοστατῶν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀνωμαλίας. Μιά ἑβδομάδα μετά τή συνεδρία τῆς Συνόδου πού ἐκθρόνισε τούς 9 τελευταίους ἐκ τῶν 12, στίς 18-7-1974, ἡ κουτσουρεμένη Σύνοδος πῆρε ἀπόφαση τούς μέν Διδυμοτείχου Κωνσταντίνο καί Κιλκισίου Χαρίτωνα νά τούς ὀνομάσει πρώην, τούς δέ ὑπόλοιπους 10 νά τούς ὀνομάσει «τιτουλάριους μητροπολίτες πάλαι ποτέ διαλαμψασῶν ἐπισκοπῶν». Εἶναι γνωστοί οἱ μητροπολίτες πού ἀνέτρεξαν στούς καταλόγους παλαιῶν ἐπισκοπῶν γιά νά ἀνεύρουν τίτλους περιπαικτικούς, δεικτικούς, ἤ περιγραφικούς μιᾶς κακῆς εἰκόνας πού εἶχαν γιά καθένα ἀπό τούς 10 αὐτούς μητροπολίτες. Ἀπό τότε οἱ τίτλοι αὐτοί ἀποκλήθηκαν «παρατσούκλια», πού σκοπό εἶχαν τήν περαιτέρω ταπείνωση καί ἀτίμωση τῶν ἐκθρονισθέντων.
 



     Ὁ μητροπολίτης Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικόδημος ποτέ δέν ἀποδέχθηκε τίς ἐκπτωτικές πράξεις τῆς Συνόδου πού γίνανε σέ βάρος του οὔτε τήν προσαγόρευσή του ὡς τιτουλαρίου μητροπολίτη Ἕλους, πού ἡ ἀρρωστημένη ἐμπάθεια μιᾶς δράκας ἀνθρώπων τοῦ ἐπέβαλε. Ποτέ, ὅλα τά χρόνια, δέν δέχθηκε νά ἀποκαλεῖται, ἀκόμα καί στήν ἀλληλογραφία ἀπό τή Σύνοδο, εἴτε μέ τό παρατσούκλι εἴτε ὡς πρώην. Πλῆθος γράμματα τῆς Συνόδου, πού ἄλλες φορές εἶχαν προειδοποιητικό ἤ ἀπειλητικό χαρακτήρα, ἄλλες φορές τόν καλοῦσαν γιά νά ἀσκήσουν δίωξη ἐναντίον του, ἄλλες πάλι φορές τόν καλοῦσαν νά ἀποδεχθεῖ δῆθεν προτάσεις ἐπιλύσεως, δέν τά παραλάμβανε οὔτε ὡς συστημένα μέσῳ τοῦ ταχυδρομείου οὔτε μέ κλητήρα τῆς Συνόδου, γιατί δέν ἀναγνώριζε οὔτε τόν τίτλο τοῦ τιτουλαρίου πού τοῦ ἀποδόθηκε οὔτε τίς σέ βάρος του ἐκπτωτικές πράξεις. Ἡ μή ἀποδοχή τῶν τίτλων ἀπό τούς ἐκθρονισθέντες μητροπολίτες καί ἀπό τόν Ἀττικῆς Νικόδημο εἶχε καί βαρύτερες συνέπειες. Ἐπί χρόνια ἡ διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας ἀπαιτοῦσε νά ὑπογράφουν μέ τά «παρατσούκλια» γιά νά παίρνουν τόν κουτσουρεμένο μισθό τους (πού ἀνερχόταν στά δύο τρίτα τοῦ μισθοῦ τῶν ἄλλων μητροπολιτῶν). Μέ αὐτόν τόν τρόπο τούς καταδίκασε νά μήν ἔχουν οὔτε τά ἀπαραίτητα γιά τήν συντήρησή τους καί νά ζοῦν πραγματικά ἀπό «τίς ἐλεημοσύνες τῶν πιστῶν» (ἔκφραση τοῦ ἴδιου τοῦ Ἀττικῆς Νικοδήμου) πού τούς ἀγαποῦσαν καί βρίσκονταν στό πλευρό τους.
 




     Στίς 13 Ὀκτωβρίου τοῦ 1978 ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀποφασίζει νά ἄρει τά ἐμπαθῆ σέ βάρος τῶν 10 μητροπολιτῶν ἐπιτίμια καί νά τούς ἀποκαλεῖ πλέον πρώην μητροπολίτες στίς ἕδρες πού εἶχαν διακονήσει. Σέ λίγο καιρό ὅμως καί νέα ἔκπληξη τούς περίμενε γιά τή σκοπιμότητα τῆς ἀποφάσεως αὐτῆς. Γράφει ὁ μητροπολίτης Ἀττικῆς στό ἡμερολόγιό του: «01-02-1979. Ἄλλη περίπτωσι πλαστογραφίας. Ὁ Σεραφείμ ἔκανε «πράξι» (στίς 16-12-1978), ὑλοποιῶντας τήν ἀπόφασι τῆς Ἱεραρχίας (τῆς 13ης-10-1978) γιά τά παρατσούκλια, καί σ᾿ αὐτήν προσέθεσε στοιχεῖα γιά νά ἐπικυρώση τίς καταδικαστικές ἀποφάσεις τοῦ 1974. Κάθε πρότασι, πού θά διατυπώνουν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί γιά μᾶς εἶναι σκέτο φαρμάκι καί πρόκλησι». Σαφής λοιπόν πρόθεση τοῦ Σεραφείμ ἡ ἐκ νέου ἐπικύρωση τῶν καταδικαστικῶν πράξεων τοῦ 1974. Δεῖτε ἀποσπάσματα τῆς πράξεως αὐτῆς τῆς Συνόδου γιά νά βεβαιωθεῖτε:
 


«ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ
ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Ἀριθμ. Πρωτ. 5178
Διεκπ. 2432
Ἀθήνησι τῇ 16-12-1978
ΠΡΑΞΙΣ
Ἡ Ἱερά Σύνοδος
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος...
Ἀποφασίζει
     Ὅπως, κατ᾿ἄκραν οἰκονομίαν, συγκατάβασιν καί Ἐκκλησιαστικήν ἐπιείκειαν, ἐφ᾿ἑξῆς ἀντικατασταθεῖ ἡ προσαγόρευσις τῶν κατωτέρω Ἀρχιερέων ὡς κάτωθι: .....................................................................
     6) Σεβ. Μητροπολίτου Ἕλους κ. Νικοδήμου, ὡς πρώην Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος...
     Ἡ ὡς ἄνω ἀπόφασις μηδέ τό παράπαν ἐπηρεάζει τήν περί ἀντικανονικῆς ἐκλογῆς καί καταστάσεως ἑνός ἑκάστου ἐξ αὐτῶν ἐξενεχθεῖσαν οὐσιαστικήν Συνοδικήν κρίσιν καί ἀπόφασιν, (ἡ ὑπογράμμιση δική μας) ἀποτελοῦσα ἁπλῶς μέτρον ἐπιείκειας, ἀγάπης καί εἰρηνεύσεως...
 

     Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ
     +Ὁ Ἀθηνῶν ΣΕΡΑΦΕΙΜ Πρόεδρος»
    
 



     Προσέφυγαν 3 ἐκ τῶν 10 μητροπολιτῶν στό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας γι᾿ αὐτή τήν «Πράξη» τῆς Συνόδου καί στή διαδικασία τῆς ἐκδίκασης τούς περίμενε μιά δυσάρεστη ἔκπληξη: τήν «Πράξη» αὐτή τῆς Συνόδου τήν ὑπέγραφαν καί γνωστοί στούς 12 μητροπολίτες. Γράφει ὁ Ἀττικῆς στό ἡμερολόγιο: «22-09-1979. Ὁ Δημήτρης Παπουτσιδάκης μοῦ ἀνακοίνωσε σήμερα ὅτι ὁ Λιλαῖος παρουσίασε στό Συμβούλιο Ἐπικρατείας Πρᾶξι τῆς Ἱεραρχίας... σχετικά μέ τήν ἄρσι τῶν παρατσουκλίων, πού περιέχει καί τήν ἐπίμαχη φρᾶσι... καί τήν ὁποία ὑπογράφουν καί γνωστοί μητροπολῖται. Ὅλα τά ἀπίθανα γίνονται πραγματικότης».
 



     Ἡ προσφυγή στό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας, κίνηση πού πάντα φόβιζε τήν διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας πού προέβαινε συνεχῶς σέ παράνομες καί ἀντικανονικές πράξεις, ἔκανε τόν Σεραφείμ νά σπεύσει νά ἀνακαλέσει τήν ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας γιά ἄρση τῶν παρατσουκλιῶν. Γράφει ὁ Ἀττικῆς στό ἡμερολόγιο: «07-11-1979. Μέ πρότασι τοῦ Σεραφείμ καί μέ 40 ψήφους ἐπανέφεραν τά παρατσούκλια.
     Τόν Κύριό μου τόν ἐκάλεσαν «Ναζαρηνό». Γιατί ἐγώ νά στενοχωροῦμαι γιά τήν διάθεσι ἐμπαιγμοῦ, πού δείχνουν οἱ σύγχρονοι ἀρχιερεῖς ἔναντί μου καί ἔναντι τῶν συνεξορίστων μου ἀδελφῶν;»
 



     Νά κλείσουμε τό θλιβερό αὐτό κεφάλαιο σχετικά μέ τά «παρατσούκλια» μέ μιά ἀκόμα ἐπισήμανση. Ὅταν, μετά τίς ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου Ἐπικρατείας τοῦ 1990 καί τῆς Ὁλομελείας τοῦ 1993, ἔπεσαν ὅλες οἱ ἐκπτωτικές πράξεις τῆς διοίκησης τῆς Ἐκκλησίας καί οἱ ἐπιζῶντες 6 μητροπολίτες ἦταν πλέον οἱ νόμιμοι στίς ἕδρες τους καί ὅλες οἱ ἐπαίσχυντες πράξεις σέ βάρος τους (καί αὐτές μέ τά «παρατσούκλια») εἶχαν καταρρεύσει, ἐπέμεναν σκληροπυρηνικοί καί ἐμπαθεῖς μητροπολίτες νά βγαίνουν στά παράθυρα τῶν ΜΜΕ καί νά ἀποκαλοῦν τούς μητροπολίτες χαιρέκακα μέ τούς τίτλους τῶν «παρατσουκλιῶν» καί ἄλλοι ἐπίσης νά τούς στέλνουν ἀκόμα καί ἐπίσημα ἔγγραφα ἀπό τή Σύνοδο μέ τά ἐμπαικτικά «παρατσούκλια» (διαπράττοντας ποινικά κολάσιμη πράξη).
     




Ἡ μεγάλη ἔκπληξη ἦταν ὅταν, καί μετά τήν κοίμηση τοῦ μητροπολίτη Ἀττικῆς Νικοδήμου, διαπιστώσαμε ὅτι ἡ μερίδα του στήν Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν ἦταν ὡς «Ἕλους Νικόδημος».
Ἀρχιμ. Εἰρηναῖος Μπουσδέκης           

===============

 ΣΧΟΛΙΟ

O αναισχυντως φερομενος αρχιεπισκοπος Ιερωνυμος και οι αναισχυντως φερομενοι αρχιερεις αφησαν τον ΗΡΩΪΚΟ και ΓΕΝΝΑΙΟ Επισκοπο Νικοδημο να φυγη αδικημενος. Με τι συνειδησι λειτουργουν στο αγιο θυσιαστηριο;Την φιμωμενη συνειδησι τους; Πως θα εμφανισθουν, προ του Φοβερου Βηματος του Χριστου;

Το μεγαλυτερο εκκλησιαστικο ΑΓΟΣ της εποχης μας. ΠΕΡΙ ΤΟΥ "ΑΦΟΡΙΣΜΟΥ" ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ ΕΙΚΟΣΑΕΤΙΑΣ ΑΠ ΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΟΥ

του Αγωνιστου ιατρου κυριου Λυκουργου ΝΑΝΗ

		Aποτειχισι: ΟΥΔΕΙΣ απο τους σημερινους αρχιερεις συγκινειται να θεσει ζητημα Νικολαου Σωτηροπουλου, ειτε εν Συνοδω, ειτε εκτος συνοδου, με δημοσια τοποθετησι του. ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ μουγγοι και αλλαλοι αρνουνται να ασχοληθουν οχι μονο με αυτο το ζητημα, αλλα και με ολα σχεδον τα καυτα και ζεοντα προβληματα της Εκκλησιας, ενα εκ των οποιων ειναι και το μειζον αυτο προβλημα του κουρελοαφορισμου του οτρηρου εργατου του Ευαγγελιου και ακαματου ιεραποστολου Ομολογητου Αντιοικουμενιστου Θεολογου. Υποτιμουν τον λαο του Θεου, ενω εις αυτον και μονο λενε και διακηρυττουν ψευδομενοι οτι στηριζονται. Ουδεμια αναφορα, ουδεμια μηνυσι, ουδεμια καταγγελια του ΛΑΟΥ εξετασαν ποτε, ή την ελαβαν καν υποψιν τους, αλλα τις ριπτουν ολες περιφρονητικα και απαξιωτικα εις τον καλαθον των αχρηστων. Η μονη μεριμνα και απασχολησι τους ειναι οι τελετες και τα πανηγυρια, τα ασταματητα πανηγυρια, οι πομπες και τα φαγοποτια. Συναγωνιζονται να μετρουν ποιος πηγαινει στα περισσοτερα πανηγυρια. Ουτε η κατηχησι, ουτε η διδασκαλια, ουτε η μαθητεια του εγκαταλελλειμενου λαου, ουτε κανενα μα κανενα αλλο ΜΕΙΖΩΝ εκκλησιαστικο
ζητημα τους ενδιαφερει και τους απασχολει, που να δικαιολογει την υπαρξι τους. Ω καιροι εσχατης καταντιας και εσχατου κατεξευτελισμου του επισκοπικου αξιωματος. ΟΥΑΙ τοις Φαρισαιοις αρχιερεις του 2013, ΟΥΑΙ αυτοις.

Πρόκειται περί άγους! 

Η αυτοαποκαλούμενη "μείζων και υπερτελής σύνοδος", άγνωστη στο ιεροκανονικό δίκαιο, απέκοψε απ την εκκλησιαστική κοινωνία έναν απ τους δεινότερους θεολόγους της εποχής μας,τον πρύτανη των αντιαιρετικών θεολόγων, τον ακτήμονα, ζηλωτή, ανιδιοτελή ιεραπόστολο, τον απαράμιλλο συγγραφέα, τον ακαταπόνητο κήρυκα του Ευαγγελίου, το Νικόλαο Σωτηρόπουλο, κατά παράβαση ουσιωδών δικονομικών τύπων, καθιστώντας την εν λόγω ενέργεια, ΑΚΥΡΗ ΕΞ ΥΠΑΡΧΗΣ.

Ο αείμνηστος γέρων π.Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος στο μνημειώδες έργο  του ΑΡΘΡΑ, ΜΕΛΕΤΑΙ, ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ γράφει σχετικά με τον αφορισμό τα εξής βαρυσήμαντα: 

"Ο στοιχειωδέστατος των δικονομικών κανόνων είναι η ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ της αποφάσεως, ήτοι η συνάρτησις ωρισμένων πράξεων ή παραλείψεων προς συγκεκριμένας απαγορευτικάς ή επιτακτικάς διατάξεις.
'Ετερος δε στοιχειωδέστατος δικονομικός κανών είναι η ΕΙΣ  ΑΠΟΛΟΓΙΑΝ κλήσις των κατηγορουμένων".
 

Αλλά και η Δ' Οικουμενική Σύνοδος διακελεύει σχετικώς: 

"ΑΠΟΝΤΑ ΟΥΔΕΙΣ ΚΑΤΑΚΡΙΝΕΙ", ενώ μία παγκόσμια αρχή του δικαίου επιτάσσει "ΜΗΔΕΝΙ ΔΙΚΗΝ ΔΙΚΑΣΗΣ ΠΡΙΝ ΑΜΦΟΙΝ ΜΥΘΟΝ ΑΚΟΥΣΗΣ".

Και όμως: η κοσμική δικαιοσύνη θα φερόταν πιο ανθρώπινα, όχι πιο χριστιανικά, πιο ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ, στον Ομολογητή Θεολόγο.
Και, μετά απ αυτά, έχεις και κάποιους, εντός του εκκλησιαστικού χώρου, να πειρώνται να τεκμηριώσουν, ανεπιτυχώς βέβαια, θεολογικά και εκκλησιολογικά, την εγκυρότητα του εν θέματι ψευτο-αφορισμού, γελοιοποιούμενοι ανεπανορθώτως, απωλέσαντες κάθε ίχνος σοβαρότητας και καθιστάμενοι υπηρέτες και στυλοβάτες της επαράτου σκοπιμότητας!

Δυστυχώς, για κάποιους μεγαλοσχήμονες κληρικούς, η καταφρόνηση των σχετικών αρχών του δικαίου τείνει να γίνει "του συρμού" τα τελευταία χρόνια, όπως καταδεικνύουν οι περιπτώσεις των εκπαραθυρώσεων, των επισκοπών των,   του αειμνήστου Μεθοδίου Φούγια και του Σπυρίδωνα Παπαγεωργίου.
 

Και μετά πολλής της λύπης οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι την πρωτοκαθεδρία των πρωτοφανών αυτών αντικανονικοτήτων κατέχει το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως!
 

Την ίδια στιγμή καταλείπονται ασύδοτοι κάποιοι επίσκοποι του εν λόγω Πατριαρχείου προκειμένου να διατυπώνουν φρικαλέες κακοδοξίες και να πρωτοστατούν σε προδοτικές, συγκρητιστικού περιεχομένου και χροιάς, δηλώσεις και εκδηλώσεις!
 

Αντί οι αρχηγέτες των κατά τόπους Εκκλησιών να θέσουν σε ισχύ το πνευματικό όπλο του αφορισμού σε βάρος όσων  κατασκανδαλίζουν με τα καμώματά τους, επί θεμάτων Ορθοδόξου πίστεως και ηθικής, το ποίμνιο, αυτοί τοξεύουν τα βέλη τους εναντίον ομολογητών και ζηλωτών πιστών, ευφραίνοντας το Σατανά και τα εν τω κόσμω όργανά του, πυροδοτώντας διαιρέσεις και σχίσματα, ψύχοντας και μαραίνοντας τον ιερό ζήλο του ποιμνίου!
 

Ας ελπίσουμε ότι κάποτε θα πρυτανεύσει στις κεφαλές των εμπνευστών και αυτουργών του επαισχύντου "αφορισμού", η συναίσθηση της ευθύνης και το καλώς εννούμενο συμφέρον της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ούτως ώστε αυτός να αρθεί, αποκαθισταμένης της δικαιοσύνης, της κανονικής τάξεως, της γαλήνης της Εκκλησίας  και του προσωπικού κύρους των ποιμένων της!

«OYK HN ΦΩNH KAI OYK HN AKPΟΑΣIΣ»

του Ομολογητου Θεολογου Nικολαου Σωτηροπουλου

 

«OYK HN ΦΩNH KAI OYK HN AKPΟΑΣIΣ»

  Στὶς 14 Δεκεμβρίου 2013 συμπληρώνονται ἀκριβῶς 20 ἔτη ἀπὸ τὴν ἡμέρα τοῦ περιβοήτου ἀφορισμοῦ μου ἀπὸ τὴ λεγομένη Mείζονα καὶ Ὑπερτελῆ Σύνοδο, τὴν ὁποία συνεκάλεσε στὸ Φανάρι ὁ Oἰκουμενικὸς καὶ Αρχιοικουμενιστὴς Πατριάρχης κ. Bαρθολομαῖος. 

Aἰτία τοῦ ἀφορισμοῦ τὸ ὅτι ἤλεγξα τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Aὐστραλίας κ. Στυλιανό, ἐπειδὴ urbi et orbi κήρυξε τὸ Xριστὸ ἀτελῆ καὶ ἁμαρτωλό· διότι ἤλεγξα ἐπίσης ἀντικανονικὲς ἐπεμβάσεις καὶ πράξεις τοῦ κ. Bαρθολομαίου σὲ ἄλλο Πατριαρχεῖο, τῶν Ἱεροσολύμων· καὶ ἀκόμη διότι κηρύττω ἐναντίον τοῦ Oἰκουμενισμοῦ, πρᾶγμα ποὺ δὲν ἀρέσει στὸν κ. Bαρθολομαῖο καὶ στοὺς ὁμόφρονές του.

    Tιμὴ γιὰ μένα ὁ ἄδικος ἀφορισμός (Λουκ. στ΄ 22-23). 

Ἀλλὰ πολλοὶ μέμφονται τὴ Διοίκησι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, διότι δὲν ἔλαβε δημοσίως θέσι στὸ θέμα τοῦ ἀφορισμοῦ πνευματικοῦ της τέκνου. 

Kαὶ ἐπειδὴ ἐγὼ δὲν θέλω νὰ κατηγορῆται ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, διὰ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ. Ἱερωνύμου B΄ ἀπέστειλα στὴ Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ποὺ συνῆλθε τὸν παρελθόντα Ὀκτώβριο στὴν Ἀθήνα, καὶ ζήτησα ἐπὶ τῇ βάσει τῶν Ἱερῶν Kανόνων νὰ κηρύξῃ τὸν ἀφορισμὸ ἄκυρο, ἐπειδὴ ἔγινε χωρὶς κλῆσι σὲ ἀπολογία. Παραθέτω τὴν ἐπιστολή:

«Πρὸς

τὴν προσεχῆ Ἱ. Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

διὰ τοῦ Mακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἱερωνύμου B΄.

    Mακαριώτατε, εὐλογεῖτε.

    Ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ἐκτίμησι, ποὺ δείξατε πρὸς τὸ ταπεινό μου πρόσωπο ἤδη ὡς Mητροπολίτης Θηβῶν καὶ Λεβαδείας, μοῦ δίνουν τὸ θάρρος νὰ ὑποβάλω σὲ σᾶς καὶ δι' ὑμῶν στὴ Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τὸν προσεχῆ Ὀκτώβριο τὸ ἑξῆς αἴτημα.

    Πρὸ εἰκοσαετίας τὸ Oἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ὡς γνωστόν, ἐπέβαλε σὲ μένα τὸ ἐπιτίμιο τοῦ ἀφορισμοῦ. Kαὶ μόνο δέ, ὅτι ὁ ἀφορισμὸς ἔγινε χωρὶς νὰ κληθῶ σὲ ἀπολογία, κατὰ τοὺς Ἱ. Kανόνες εἶνε ἄκυρος.  

Kαὶ ἐγὼ μὲν γιὰ τὸν ἀφορισμὸ ἐκεῖνο μακαρίζομαι ἀπὸ τὸν Kύριο (Λουκ. στ΄ 22-23) καὶ ἀπὸ τοὺς πιστούς.  Ἀλλ' ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, στὴν ὁποία ἀνήκω, κατηγορεῖται, διότι μέχρι τώρα δὲν προέβη σὲ καμμία δημοσία δήλωσι γιὰ τὴν ἀκυρότητα τοῦ ἀφορισμοῦ πνευματικοῦ της τέκνου. 
 Kαὶ ἐπειδὴ δὲν θέλω, Mακαριώτατε καὶ Σεβασμιώτατοι, νὰ κατηγορῆται ἡ Ἐκκλησία, εὐλαβῶς προάγομαι νὰ ζητήσω ἀπὸ τὴ Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας νὰ δημοσιεύσῃ ἀπόφασι, ὅτι συμφώνως πρὸς τοὺς Ἱ. Kανόνες θεωρεῖ τὸν ἀφορισμὸ τοῦ θεολόγου Nικολάου Σωτηροπούλου ἄκυρο. 

Δὲν ζητῶ πρᾶγμα ὑπέρογκο, ἀλλ' ἁπλό, δίκαιο, Kανονικὸ καὶ ὑπὲρ τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. 

Ἂν δὲ τυχὸν ὑπάρξουν στὴ Σύνοδο Ἱεράρχες μὲ ἀντιρρήσεις, παρακαλῶ νὰ μοῦ γνωστοποιηθοῦν τὰ ὀνόματά τους, γιὰ νὰ ζητήσω ἐξηγήσεις καὶ ν' ἀντιμετωπίσω τὶς ἀντιρρήσεις.

Πάτρα 14 Σεπτεμβρίου 2013,

ἑορτὴ τῆς Ὑψώσεως τοῦ τιμίου Σταυροῦ.

Mὲ υἱικὸ σεβασμό

Nικόλαος Ἰω. Σωτηρόπουλος».

    Ὑπῆρξεν ἀνταπόκρισι στὴν ἐπιστολή; Ὄχι! 

Γιὰ νὰ ἐνθυμηθοῦμε Γραφικὲς ἐκφράσεις, «Oὐκ ἦν φωνή». Δὲν ἀκούσθηκε φωνὴ ἐκ μέρους τῆς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας. Kαὶ γιατί δὲν ἀκούσθηκε φωνή; Διότι «οὐκ ἦν ἀκρόασις». 

Διότι ἡ Σύνοδος δὲν ἀκροάσθηκε, δὲν ἄκουσε τὴν ἐπιστολή μου, ἐπειδὴ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος δὲν παρουσίασε τὴν ἐπιστολή μου στὴ Σύνοδο. 

Kαὶ γιατί δὲν τὴν παρουσίασε; 

Προφανῶς γιὰ νὰ μὴ δυσαρεστήσῃ τὸν Πατριάρχη κ. Bαρθολομαῖο, ὁ ὁποῖος κοσμικῶς εἶνε πανίσχυρος, ἐνῷ ὁ Σωτηρόπουλος εἶνε ἀνίσχυρος. 

Ὑπολόγισε τὸν ἄδικο καὶ ὄχι τὸν ἀδικημένο. 

Ὑπολόγισε τὸν Bαρθολομαῖο καὶ ὄχι τὸ Xριστό, ὁ ὁποῖος εἶνε Θεός, διδάσκει τὸ δίκαιο καὶ θὰ κρίνῃ τὸν κόσμο.

     

Mακαριώτατε! 

Kαὶ σεῖς καὶ ὁ Πατριάρχης καὶ ἐγὼ εἴμεθα γέροι ἄνθρωποι, μὲ τὸ ἕνα πόδι στὸν τάφο, καὶ πρέπει, ἔστω καὶ τὴν τελευταία ὥρα, νὰ σκεπτώμεθα τὴ θέσι μας στὴν ἀπέραντη αἰωνιότητα. 

«Ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν, μετὰ δὲ τοῦτο κρίσις» (Ἑβρ. θ΄, 27). 

Ἡ δὲ κρίσις στοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς, τοὺς κατέχοντες τὰ μεγάλα ἀξιώματα, εἶνε αὐστηρή, πολὺ αὐστηρή. 

Γιατί δὲν τὸ σκέπτεσθε; 

Γιατί δὲν ἀγωνιᾶτε; 

Mήπως ἐξέλιπεν ἡ πίστι στὴν αἰωνιότητα καὶ τὸν Aἰώνιο;

Ο «θεοποιημενος» Διαλογος

 ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ :ΑΓΩΝΑΣ α.φ197
http://www.agonas.org/

ΕΠΙΚΑΙΡΑ

Ο «θεοποιημενος» Διαλογος

♦ ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ Κοινοβούλιο, επέλεξε αυτή τη φορά να ομιλήσει ο επίσκοπος Μεσσηνίας κ. Χρυσ. Σαββάτος. Και προσέθεσε άλλη μια επιτυχία στο πλούσιο ενεργητικό των διαλέξεών του. Βεβαίως την ομιλία αυτή κάλλιστα θα μπορούσε να την εκφωνήσει κι ένας οποιοσδήποτε άλλος εκπρόσωπος ομογενοποιημένου θρησκεύματος.

♦ Η «ΛΑΜΠΡΗ» αυτή ομιλία του κ. Χρυσ. Σαββάτου, σημαίνει ότι εφ’ όσον εκπροσωπούσε την Ορθόδοξη Ελλαδική Εκκλησία, η Εκκλησία αυτή νοσεί βαθύτατα και έχει ανάγκη να εισαχθεί στην εντατική για θεραπεία από την... μεσσηνιακή αναιμία!

♦ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ Μεσσηνίας υποστήριξε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ότι «μόνο με το διάλογο θα πετύχουμε την ειρηνική συμβίωση», ο οποίος «...είναι ο μόνος παράγοντας που θεμελιώνει τη συνεργασία μεταξύ των διαφορετικών Θρησκειών και Θρησκευτικών Πολιτισμών».

♦ ΤΟ ΟΤΙ ο επίσκοπος κ. Χρυσ. Σαββάτος μίλησε στο παρδαλό Ευρωκοινοβούλιο έχοντας μια μικρή δικαιολογία να τους συγχύσει περισσότερο από όσο είναι συγχυσμένοι, αυτό δεν τον αμνηστεύει. Ο επίσκοπος κ. Χρυσ. Σαββάτος αφού επέλεξε να ομιλήσει στον χώρο αυτό, έπρεπε να ομιλήσει ως ορθόδοξος χριστιανός επίσκοπος και όχι ως μεταπράτης της Νέας Εποχής ή ο,τιδήποτε άλλο..

♦ ΚΑΘΕ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ της ομιλίας του προσφέρεται ευχερώς για να απορεί κάποιος, ποίος ο σκοπός αυτής της ομιλίας; Κρίμα, που ο επίσκοπος κ. Χρυσ. Σαββάτος, έχασε μια μοναδική ευκαιρία να ομολογήσει Χριστόν, την πηγή της Μόνης Αλήθειας και όχι την «πανθρησκεία» της παγκοσμιοποιημένης Βαβυλωνίας.

♦ ΤΟ ΒΑΡΥΓΔΟΥΠΟ θέμα της ομιλίας του ήταν «Οι θρησκείες και οι Εκκλησίες, παράγοντες ειρήνης, καταλλαγής και αλληλεγγύης» και απ’ αυτή την βάση, θεώρησε ως πρωταρχικό παράγοντα «ειρήνης και καταλλαγής» τον «διάλογο μεταξύ των θρησκειών και κοινωνιών». (!)

♦ ΚΑΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙ: «Μέσα από αυτήν λοιπόν την διαλεκτική διαδικασία το αξιολογικό ερώτημα πλέον δεν είναι ποιος Πολιτισμός, ποια Εκκλησία, ή ποια Θρησκεία είναι ορθή στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, αλλά πώς, και ποιες λύσεις μπορούν να προτείνουν έμπρακτα στο αδιέξοδο των σημερινών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων αλλά και μεταξύ τους σε μία διαλεκτική με την κοινωνία»(!!)

♦ ΔΗΛΑΔΗ αν καταλάβαμε καλά, το «Εγώ είμι η Αλήθεια και η ζωή» έστω και αν είναι ορθό, δεν βαρύνει στον Παγκόσμιο Διάλογο αλλά μόνον ο τελευταίος θα οδηγήσει στην... ειρήνη και στην καταλλαγή του κόσμου...; Ο αληθινός Θεός των χριστιανών δεν επαρκεί πλέον «στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον» γι’ αυτό και εξορίζεται στα αζήτητα και θεοποιείται ο... Διάλογος ως νέος... σωτήρας του κόσμου (!!)

♦ Η ΜΟΝΗ αναφορά στον «εξορισμένο» Θεό, από την πεντασέλιδη ομιλία του κ. Χρυσ. Σαββάτου, αναφέρεται στο τέλος, όταν χαρακτηρίζει τον θεοποιημένο «Διάλογό» του ως «δώρον Θεού». Πάλι καλά. Αλλά τίνος «Θεού»; τίνος «Δώρον»; Του «θεού» Διαλόγου με τους «θεούς» της Πανθρησκείας;

ΤΟΥ «ΓΙΑΧΒΕ» των Σιωνιστών, υπονομευτών της παγκόσμιας τάξης και θανάσιμων εχθρών των ορθοδόξων χριστιανών;

ΤΟΥ «ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΟΣ» της Στοάς των τεκτόνων, που όπως λέγεται και «επίσκοποι» είναι μέλη της;

TOΥ «ΑΛΛΑΧ» των ισλαμιστών, της Αλ Κάιντα, των ταλιμπάν, των σιϊτών, των σουνιτών, που προσφέρουν σαν λύση την επικράτηση της Τζιχάντ και θάνατος στους άπιστους χριστιανούς;

ΤΟΥ «ΒΟΥΔΑ», της νιρβάνα και της απραξίας και του μίσους για τη ζωή;

ΤΟΥ «ΘΕΟΥ» των ολυμπίων θεών της δωδεκαθεΐτισσας θρησκείας των «Ελλήνων» νεοπαγανιστών;

ΤΟΥ «ΠΡΩΤΕΥΟΝΤΟΣ» θεοποιημένου πάπα επικυρίαρχου πασών των... θρησκειών και αυτοκρατοριών;

ΤΟΥ «ΘΕΟΥ» της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης των σκοτεινών δυνάμεων του εωσφόρου του σκότους;

ΤΟΥ «ΘΕΟΥ» των νεοναζί γερμανοαμερικανών τοκογλύφων απάνθρωπων, των λαών γενοκτόνων;

ΤΟΥ «ΘΕΟΥ» των διαβολικών σατανιστών και της μαύρης μαγείας των πυρομανών;

ΤΟΥ «ΘΕΟΥ» των μορμόνων και των συν αυτοίς 2000 και πλέον ομάδων-σεκτών, της αμερικανικής παραφροσύνης;

ΤΟΥ «ΘΕΟΥ» της σκοτεινής Λέσχης Μπίντελμπεργκ;

ΤΙΝΟΣ «ΘΕΟΥ» από όλους αυτούς τους «θεούς» και άλλους τόσους δώρον είναι, επιτέλους, ο «Διάλογος της καταλλαγής»;

♦ ΓΙΑ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ο ίδιος μίαν απάντηση στα πολλαπλά ερωτήματα που ανακύπτουν από την ομιλία του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ο επίσκοπος Μεσσηνίας κ. Χρυσ. Σαββάτος, τον παραπέμπουμε στο βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς «Αργά βαδίζει ο Χριστός» (Εκδ. Εν Πλω, Αθήνα 2012) για να διαπιστώσει πόσο υπομονητικός είναι Αυτός που δεν βιάζεται να ανεβεί και να ξεπεράσει βουνά και χαράδρες αποστασίας, απέραντες ερήμους καυτής άμμου απιστίας, αποκλίσεων και ντροπής, σαν αυτές που «ορθόδοξοι επίσκοποι» και λοιποί «εκκλησιαστικοί», ομογενοποιημένοι πανθρησκειακοί, οικουμενιστές, δεν διστάζουν, ως «λύκοι βαρείς», να συγχύζουν κατασπαράζοντας το ποίμνιο του Χριστού!

♦ Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ Μεσσηνίας κ. Χρυσ. Σαββάτος, ατύχησε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, εκθέτοντας την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος, και ως εκ τούτου η Ι. Σύνοδος έχει υποχρέωση να του ζητήσει εξηγήσεις και να αφήσει κατά μέρος το «φιλάδελφον» (!!)

«Χρ. Βιβλιογραφία

Θεολόγος»

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ συνέχεια 33ον πρωτ. ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ ΚΟΛΛΑ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ :  ΑΓΩΝΑΣ Α.Φ.197 http://www.agonas.org/

Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ

ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΗ ΘΕΙΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

Ο Χριστός αποτελεί το κέντρο, το τέλος και την αρχή του Θείου σχεδίου περί του κόσμου. Ο Χριστός είναι ο σωτήρας, διότι είναι η αρχή και ο δημιουργός του κόσμου. Ο Χριστός σώζει τον κόσμο, γιατί είναι η αρχή και το θεμέλιο του κόσμου. Ο Χριστός υπήρχε προ του κόσμου, και ο κόσμος δημιουργήθηκε ύστερα, από το Χριστό, «δι’ ού και τους αιώνας εποίησεν» [Εβρ. 1, 2]. Η αρχή και το τέλος του κόσμου κινούνται δια του Χριστού και εν Χριστώ, για το λόγο αυτό τείνει διαρκώς και συνεχώς προς Αυτόν, λυτρώνεται εν Χριστώ και κατατείνει δι’ Αυτού σε ένα έσχατο τέλος. Η αποκάλυψη εν Χριστώ είναι το πλήρωμα. Ο Χριστός εκπληρώνει κάθε προσδοκία του παρόντος και του μέλλοντος και είναι η μοναδική ελπίδα σωτηρίας. Η ενανθρώπηση του Θεού εν Χριστώ είναι κάτι το νέο για τον κόσμο, όχι όμως και για το Θεό, «και προσκυνήσουσιν αυτόν πάντες οι κατοικούντες επί της γης» [Απ. 13, 8]· Ο Χριστός υπήρξεν προηγουμένως, και είναι το αρνίον το εσφαγμένον προ καταβολής κόσμου για τον κόσμο. Ο Χριστός είναι ο Θεός Λόγος, ο οποίος υπήρχε προαιωνίως «εν τω Θεώ πατρί» και χάριν Αυτού και δ’ Αυτού έγινε ο κόσμος. Ο Λόγος του Θεού ως πραγματικότητα είναι Θεία, Θεός, και εμφανίζεται στον κόσμο ως κάτι το μη όν, το μη Θείον, ως κόσμος. Η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού, είναι η ιστορική πραγματικότητα, ο χώρος όπου κορυφώνεται το μυστήριο του Χριστού και ζή.

Σωτηρία είναι η αποκατάσταση της διασαλευθείσας τάξης σχέσεως και αρμονίας μεταξύ ανθρώπου και Θεού. Στην Παλαιά Διαθήκη αποφασιστικής, κυρίως, σημασίας είναι το μέλλον, ενώ στην Καινή Διαθήκη βασική κατηγορία εν Χριστώ είναι το «νυν», το τώρα, το παρόν, «ότε δε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου ….». [Γαλ, 4, 4]. Ο Χριστός είναι ο αναντικατάστατος και η μοναδική ελπίδα του κόσμου, και εκπληρώνει κάθε προσδοκία του παρελθόντος. Το πλήρωμα των καιρών, το «νυν» της αποκαλύψεως αφορά τους ανθρώπους όλων των εποχών και όλων των αιώνων και ουδέποτε τούτο γίνεται παρελθόν, διότι ο Χριστός δια της Εκκλησίας και εν τη Εκκλησία είναι πάντοτε «νυν», παρών, [Κήρυγμα, Μυστήρια]. Βεβαίως, υπάρχει ελπίδα και προσδοκία στον ερχόμενο Χριστό της Βασιλείας στα έσχατα, η οποία συνδέεται με την ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ του Χριστού. Η ελπίδα αυτή έχει διάφορον σημασία από την ελπίδα της Παλαιάς Διαθήκης.

Αποκάλυψη του Ιωάννου Ερμηνεία ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΙΟΥ εις την Απακάλυψη 2η συνέχεια αποτην 6η Ομιλία που έγινε στην Λάρισα 23-11-1980

δημοσιευμα        εφημεριδοσ:   αγωνασ  α.φ. 197       http://www.agonas.org/

Αποκαλυψη  του  αγιου Ιωαννου του θεολογου

«Καὶ ἐγενόμην νεκρός, 

καὶ ἰδοὺ ζῶν εἰμι».

Aποκάλυψις 1.18 

Ερμηνεία  ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΙΟΥ εις την Απακάλυψη 2η συνέχεια αποτην 6η Ομιλία που έγινε   στην Λάρισα 23-11-1980 

Δηλαδή: Θά ’ρθεῖ ὁ Μεσσίας· θά ’ρθεῖ μέ χάρη. Θά Τόν δοῦν οἱ ἄνθρωποι. Ποιοί ἄνθρωποι; τῆς Παλαιστίνης. Θά Τόν περιφρονήσουν· θά γελάσουν. Θά ἀντιληφθοῦν ποιός εἶναι μετά· μέ τό Πάθος πάνω στόν Σταυρό καί τά σημεῖα τοῦ Σταυροῦ καί τήν Ἀνάσταση. Τότε θά κτυποῦν τό κεφάλι τους. Ἀλλά αὐτό εἶναι μία μικρογραφία τοῦ τί θά γίνει στό τέλος τῆς Ἱστορίας. Ἀκοῦστε το πῶς.

Θυμᾶστε ὅτι ὅταν ὁ ἑκατόνταρχος εἶδε τόν σεισμό, εἶδε τόν σκοτισμό τοῦ ἡλίου, εἶδε, εἶδε ὅ,τι εἶδε, καί ἄκουσε τούς λόγους τοῦ Ἰησοῦ –μεγαλειώδεις οἱ λόγοι πάνω στόν Σταυρό! «πάτερ, ἄφες αὐτοῖς, οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι.» καί λοιπά καί λοιπά– εἶδε πόσο ἄκακος ἦταν ὁ Ἰησοῦς –οὔτε καταριοῦνταν οὔτε ἔβριζε, οὔτε τίποτα, ἀπό τούς φρικτούς πόνους τοῦ Σταυροῦ– καί τότε εἶπε: «ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς ἦν οὗτος»¹², πραγματικά Αὐτός εἶναι παιδί τοῦ Θεοῦ! Τά δέ πλήθη πού εἶχαν βρεθεῖ ἐκεῖ στόν Σταυρό, μᾶς σημειώνει ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς, 23 κεφάλαιο, «τύπτοντες ἑαυτῶν τὰ στήθη ὑπέστρεφον» ¹³, χτυπῶντας τά στήθη τους, μέ γροθιά χτυποῦσαν τό στῆθος καί ἐπέστρεφαν· δηλαδή ἦταν ἕνα δεῖγμα μετανοίας· «Τί κάναμε!... Ποιόν σταυρώσαμε!...». Αὐτό ἤτανε μία μικρογραφία –ὁ Ἰσραήλ δέν πίστεψε– μιά μικρογραφία πῶς ἦρθε κατά τήν πρώτη Του παρουσία, καί πῶς ἐκεῖνοι πού εἶδαν ποιός ἦταν ἄρχισαν νά κόπτονται.

Ἔ, λοιπόν, ἀγαπητοί· λέει τώρα ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης: «Ὅταν θά ξανάρθει ὁ Χριστός» –θά ’ρθεῖ βεβαίως «μετὰ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ»· ἡ προφητεία τοῦ Δανιήλ– «καὶ» τότε «ὄψεται αὐτὸν πᾶς ὀφθαλμὸς», θά Τόν δεῖ κάθε μάτι, «καὶ οἵτινες αὐτὸν ἐξεκέντησαν». Ἐκεῖ τό κείμενο δέν ἔχει κόμμα· βάζουμε ἕνα κόμμα, γιά νά καταλάβουμε τό νόημα. Καί ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι Τόν ἐλόγχισαν θά Τόν δοῦν. Καί τότε αὐτοί πού Τόν ἐλόγχισαν «κόψονται», θά χτυποῦν τό στῆθος τους, «ἐπ’ αὐτὸν», γιά λογαριασμό Του, γιά λογαριασμό τους, ἀλλά βλέποντας Αὐτόν. «πᾶσαι αἱ φυλαὶ τῆς γῆς.»¹⁴  Ποιές εἶναι τώρα ὅλες αὐτές «οἱ φυλές τῆς γῆς»; Εἶναι, ἀγαπητοί μου, ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα.

Στήν μικρογραφία, στό πρῶτο πλάνο πραγματώσεως τῆς προφητείας τοῦ Ζαχαρίου, ἔχουμε τίς δώδεκα φυλές τοῦ Ἰσραήλ· στό δεύτερο πλάνο ἔχουμε ὁλόκληρη τή γῆ, ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη.

ΑΔΙΑΝΟΗΤΟΝ, ΠΛΕΟΝ, ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ! Και πάλι περί της "μη κοινωνίας" με αιρετικούς.

  πηγή http://paterikiparadosi.blogspot.gr/

Ερωτήματα. Τρίτη ανάρτηση προς Επισκόπους που δεν συγκινούνται!

Ὅσον κι ἂν φαίνεται ἀδιανόητο, εἶναι τόσο μεγάλη ἡ διάβρωση τῶν πιστῶν ἀπὸ τὴν οἰκουμενιστικὴ προπαγάνδα δεκαετιῶν, ὥστε ἀδελφοί μας μὲ γνήσιο ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία μας, νὰ ἀδυνατοῦν νὰ κατανοήσουν, νὰ προσλάβουν, νὰ παραδεχθοῦν, νὰ «χωνέψουν» τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων, εἰδικὰ ὡς πρὸς τὸ θέμα τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, τῆς «μὴ κοινωνίας» μετ’ αὐτῶν, εἴτε οἱ αἱρετικοὶ εἶναι Παπικοί, εἴτε εἶναι Οἰκουμενιστές.

Ἔχουμε δημοσιεύσει δεκάδες ἁγιοπατερικὰ χωρία, στὰ ὁποῖα ξεκάθαρα παρουσιάζεται ἡ διδασκαλία τῶν Πατέρων ὡς πρὸς τὴν σχέση μας μὲ τοὺς αἱρετικούς: πὼς δηλαδή, δὲν νοεῖται κοινωνία τῶν Ὀρθοδόξων μὲ αἱρετικούς, σὲ ἐκκλησιαστικὸ κυρίως ἐπίπεδο. Ἀλλὰ παρόλα αὐτά, οἱ πιστοί (καί τινες Ἐπίσκοποι), ἐνῶ ἀναγνωρίζουν ὅτι οἱ Οἰκουμενιστὲς εἶναι αἱρετικοί, ἀδυνατοῦν νὰ ἐφαρμόσουν τὶς Ἐντολὲς τῶν Πατέρων, ψελλίζοντες τὶς δικαιολογίες ποὺ ἐπὶ χρόνια «ὑποβάλλουν» οἱ Οἰκουμενιστές!

Ἄλλη μιὰ φορά, λοιπόν, παρουσιάζουμε κάποια μικρὰ κείμενα, μὲ ἀφορμὴ παρόμοιες ἀπορίες, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐπισήμανση ἑνὸς κειμένου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ.

Ἀκούσατε, τί λέγουσιν οἱ ἐπικατάρατοι Μανιχαῖοι, οἱ ἐσκοτισμένοι περὶ τὸ φῶς, τὸ στόμα τοῦ διαβόλου. ...Τούτοις ὁμιλήσομεν; Τούτους εἰς κοινωνίαν δεξόμεθα;  Ὁ κοινωνῶν αὐτοῖς ὅμοιος αὐτοῖς ἐστι καὶ τῆς μερίδος αὐτῶν ἔσται καὶ ἐν τῷ νῦν καὶ ἐν τῷ μέλλοντι αἰῶνι. Ἀδελφοί, κοινωνία λέγεται· ἀποθάνωμεν καὶ μὴ δεξώμεθα εἰς κοινωνίαν τοὺς Μανιχαίους. Ἀποθάνωμεν, ἵνα ζήσωμεν· ὁ δεχόμενος αὐτοὺς εἰς κοινωνίαν Μανιχαῖός ἐστιν, ὅμοιος αὐτοῖς. Κρεῖττόν ἐστιν ἰουδαΐσαι καὶ Ἰουδαῖον ἀποθανεῖν ἤπερ κοινωνῆσαι τοῖς Μανιχαίοις... Ἀκούσατε δὴ πρὸς θεοῦ, ὦ ἄνδρες, ἀκούσατε, τί φησιν ὁ θεώλεστος Μάνης. Οὐκ ἔστι, φησίν, ὁ κόσμος τοῦ θεοῦ, ἀλλὰ τοῦ διαβόλου. Ἀπαλλοτριῶσαι ἡμᾶς βούλονται τοῦ θεοῦ ἡμῶν.

(Ἰω. Δαμασκηνοῦ, Κατὰ Μανιχαίων).