Βαρύτατα Κακουργήματα 4ων Πρωθυπουργών και 12 Υπουργών Δικαιοσύνης

 ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/

Έλληνες και Ελληνίδες,

Μετά από 12 χρόνια αγώνα κατά της διεφθαρμένης πολιτικής ζωής του τόπου και της διεφθαρμένης μέχρι το κόκκαλο Ελληνικής Δικαιοσύνης, έχω φθάσει σε τέλεια απόγνωση για πολλοστή φορά εξ’ου και επικαλούμαι το άρθρο 120 του Συντάγματος παράγραφος 3 και 4 και ζητώ αυτή τη φορά από τις Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας της χώρας μου, την προστασία των δικαιωμάτων μου, εφόσον τα μέλη του Κοινοβουλίου κατά μεγάλη πλειοψηφία είναι παραβάτες του διάτρητου πλέον Συντάγματος.

Σχετική είναι και η εκπομπή της 3/6/2014 στο κανάλι European News με τον τίτλο Global Conversation μεταξύ του κυρίου Von Rompay και της κυρίας Isabelle Kumar, η οποία παρατήρησε την δυσκαμψία της Ευρωπαϊκής Ένωσης γενικά στην λειτουργία της όσον αφορά στους θεσμούς της.

Ο κύριος Rompay λακωνικά της απήντησε ότι εάν τα Μέλη κράτη της Ε.Ε σέβονται τα Συντάγματα των κρατών και τις διεθνείς συμβάσεις (treaties) θεωρούσε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση παρόλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, θα μπορούσε να βελτιώσει την απόδοση της σε πολλούς τομείς. Από δική μου πλευρά, επειδή έχω αναφέρει στην Ευρωπαϊκή Ένωση όλες τις μορφές βίας που έχουν ασκήσει οι κυβερνήσεις Σημίτη, Καραμανλή, Παπανδρέου και Σαμαρά και μετά λύπης μου δεν έχω δεχτεί καμία απάντηση από τους διοικούντες την κατακλισμένη από «βαρώνους, εβραίους και μασώνους» διορισμένους ανώτατους υπαλλήλους. Από ότι γνωρίζετε μόλις προ ολίγων ημερών έφερα στη δημοσιότητα ένα από τα μεγαλύτερα κακουργήματα που διεπράχθησαν ποτέ σε παγκόσμιο επίπεδο.

Ο ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΙΣΛΑΜΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ: ΕΧΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΣΠΟΥΔΕΣ ΒΙΑΣ;

Πηγή: "Τρελογιάννης"

Λέων Μπράνγκ

 Δρ. Θεολογίας

   Ὅταν στή Γενική Συνέλευση τῆς 7ης Μαρτίου 2014 τοῦ Τµήµατος Θε­ο­λογίας τοῦ ΑΠΘ ἐλήφθη µέ µεγάλη πλειοψηφία ἡ ἀπόφαση γιά τήν ἵδρυση Τµή­µατος Ἰσλαµικῶν Σπουδῶν µέσα στή Θεολογική Σχολή τοῦ ΑΠΘ (ἀπό τούς παρόντες 30 καθηγητές ψήφισαν: 23 ὑπέρ, 6 κατά καί 1 λευκό) φάνηκε ὅτι ἐξεπλάγησαν οἱ πάντες. Καί ὅµως κανονικά δέν θά ἔπρεπε νά ὑπάρξει ἔκπληξη, διότι ἀπό τό καλοκαίρι τοῦ 2008 ἄρχισε νά ξετυλίγεται ἕνα ἔντεχνα καταστρωµένο σχέδιο, πού ὁδήγησε βαθµηδόν στήν ἀπόφαση αὐτή.

Τό καλοκαίρι τοῦ 2008 µέ τρεῖς ἐγκυκλίους τό Ὑπουργεῖο Παιδείας, καταστρατηγῶντας τό Σύνταγµα, χωρίς καµιά οὐσιαστική ἀφορµή καί ἀπαί­τηση εἶχε καταστήσει τό Μάθηµα τῶν Θρησκευτικῶν προαιρετικό γιά τούς Ὀρθόδοξους µαθητές(!), µέ ἀποτέλεσµα ἕνας µεγάλος ἀριθµός παιδιῶν ἰδίως στήν Γ΄ Λυκείου γιά εὐνόητους λόγους νά ζητάει ἀπαλλαγή ἀπό τό µάθηµα. Τό ἀποτέλεσµα: µιά πρωτοφανής ἀναστάτωση, ἀκόµα καί λειτουργικά προβλή­µατα στά σχολεῖα.

Τό 2010 ξεκίνησε ἡ κατάρτιση νέων Προγραµµάτων Σπουδῶν (ΠΣ) γιά τήν Πρωτοβάθµια καί Δευτεροβάθµια Ἐκπαίδευση. Καί ἔτσι τέθηκε ἀπό πλευρᾶς τοῦ Μαθήµατος τῶν Θρησκευτικῶν ἡ µεγάλη εὐκαιρία –ὁ χαρα­κτη­ρισµός προέρχεται ἀπό ἐκσυγχρονιστές θεολόγους, πού κατάρτισαν τό νέο ΠΣ στά Θρησκευτικά– γιά τήν ἀναβάθµιση τοῦ µαθήµατος, γιά ἕνα µά­θη­µα ὑποχρεωτικό γιά ὅλους χωρίς καµιά δυνατότητα ἀπαλλαγῆς, γιά ἕνα µάθηµα πού ἀνταποκρίνεται στή (δῆθεν) πολυπολιτισµική κοινωνία πού ζοῦµε. Τό ἀποτέλεσµα: ἀλλαγή τοῦ περιεχοµένου τοῦ µαθήµατος. Ἀπό ὀρθόδοξο θρησκευτικό µάθηµα ἔγινε πολυθρησκειακό. Ἕξι µεγάλες θρησκεῖες καί τρεῖς χριστιανικές ὁµολογίες µέ βαρύτητα στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση - µιά παραχώρηση µέ καθαρά ποσοτικό χαρακτήρα, ἀφοῦ στόχος τοῦ Προγράµµατος σύµφωνα µέ τούς ἐµπνευστές του εἶναι ἡ «ὑπέρβαση τῆς θρησκευτικῆς ἀπολυτότητας», ἀφοῦ «στίς περισσότερες θρησκεῖες ὑπάρχουν “πηγές” θεραπείας καί συµφιλίωσης» - διδάσκονται παράλληλα ἀπό τήν Γ’ Δηµοτικοῦ. Ἤδη ἀπό τό 2011 τό νέο ΠΣ ἐφαρµόζεται πιλοτικά µέ προοπτική τή γενική του ἐφαρµογή ἀργότερα.

Πανόραμα Ιταλίας βίντεο

Ο ΙΔΡΩΤΑΣ ΜΑΣ ΣΤΟ ΠΑΖΑΡΙ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ

    Εκείνοι, στην κατοχή του '41, τίποτε δεν παραχώρησαν, οικειοθελώς, στον Γερμανό δυνάστη. Τουναντίον, αγωνίστηκαν και αντιστάθηκαν ηρωϊκά.

  Ενώ εμείς, σήμερα, δίνουμε ''γην και ύδωρ'' στα ''στρατεύματα'' κατοχής, και μάλιστα χαιρόμαστε και από πάνω, που τα παιδιά μας, ως ήδη αφελληνισμένα, ευκολότατα εκγερμανίζονται. Με άλλα λόγια, ζούμε, αυτοβούλως, μια πρωτόγνωρη αφαίμαξη του Έθνους μας. 

    Προσωπικώς εκτιμώ ότι η υπεροχή των προγόνων μας είναι θέμα διαφοράς ήθους και ηθικής.

                                              Του Φώτη Μιχαήλ

Η Τοπική μας Αυτοδιοίκηση, μέσα σε 70 χρόνια, γνώρισε την ''γερμανική μπότα'' τουλάχιστον δύο φορές: Η πρώτη ήτανε το 1941. Η δεύτερη, πριν από τέσσερα χρόνια, συμπίπτει με την εγκατάσταση του Δ.Ν.Τ. και την υπαγωγή μας σε καθεστώς ξένης οικονομικής επιτήρησης.

Την πρώτη φορά, τον Απρίλιο του '41, οι γερμανικές αρχές κατοχής, υπό την καθοδήγηση του Χέρμαν Νοϊμπάχερ, τοποθετούν, στις Δημαρχίες και τις Κοινότητες, ανθρώπους της δικής τους εμπιστοσύνης έτσι, ώστε να μην ξεφεύγει από τα χέρια των Γερμανών ούτε δράμι Ελληνικής παραγωγής.

Είτε με το στανιό είτε με χαρτονομίσματα πληθωριστικά, αρπάζουν τα πάντα και αφήνουν έτσι τον ελληνικό λαό να πεθαίνει από την πείνα.

Αυτά, στην κατοχή του '41.

Τώρα, στα χρόνια των μνημονίων και της νέας υποταγής, ο γνωστός σε όλους μας κ. Χάνς Φούχτελ -απεσταλμένος της γερμανικής καγκελαρίας- έρχεται, ως φαίνεται, να ολοκληρώσει το ''φιλάνθρωπο έργο'' του κατοχικού Χέρμαν Νοϊμπάχερ. 

Αυτός ο ''καλός μας φίλος'' και οι συνοδεύοντες  αυτόν, Γερμανοί αιρετοί και εκπρόσωποι του ιδιωτικού γερμανικού κεφαλαίου, είναι ολοφάνερο ότι έχουνε βαλθεί, πάση θυσία, να γίνουν ''ευεργέτες'' μας!(**)

Το ''ενδιαφέρον'' τους, ιδιαίτερα μάλιστα για το μέλλον των παιδιών μας,  δεν περιγράφεται! Μας έχουνε, κυριολεκτικά, σκλαβώσει με την ''καλοσύνη'' τους. Άλλωστε, ως καθαρόαιμοι προτεστάντες, βδελύσσονται (σιχαίνονται) τις ''κακές πράξεις''. 

Γι' αυτό κι εμείς, ανταποδίδοντας την ''αγάπη'' τους, σπεύδουμε, ολοπρόθυμα και αφελώς ταυτόχρονα,  να συζητήσουμε μαζί τους ό, τι έχει σχέση με τα εναπομείναντα δημοτικά μας ''φιλέτα''. Τουτέστιν(*):

1. Την ''διαχείριση'' των οικιακών απορριμμάτων.

2. Την ''αξιοποίηση'' της ακίνητης περιουσίας των δήμων.

3. Την ''συνεργασία'' σε θέματα τουρισμού, όπως είναι τα θερμά λουτρά και οι παραλίες.

4. Την ''αναβάθμιση'' της εκμετάλλευσης του ορυκτού μας πλούτου.

5. Την περαιτέρω ’’βελτίωση'' στην παροχή κοινωνικών αγαθών, όπως είναι το νερό και το ρεύμα.

6. Την ''σωτηρία'' της νεολαίας μας από την μάστιγα της ανεργίας, δηλαδή την ''τακτοποίηση'' ετοιμοπαράδοτων γιατρών, νοσοκόμων, μηχανικών και εκπαιδευτικών, στα πλαίσια ενός σύγχρονου παιδομαζώματος, προτεστάντικου αυτήν την φορά και όχι οθωμανικού.

Είναι εξαιρετικά υποτιμητικό, για να μην πούμε υβριστικό, η σάρκωση του δικού μας ιδρώτα να πετιέται στο παζάρι των εθνών και να πωλείται σε τιμές δουλοπαροίκων.(***)

Ή μήπως, πίσω από τα νιάτα μας τα ταλαντούχα, δεν κρύβονται οι κόποι και οι θυσίες των Ελλήνων γονέων, όπως επίσης και ο συλλογικός μας εθνικός κορβανάς;

Τα παιδιά μας δεν τα μεγαλώσαμε για να φύγουν μετανάστες και να τα χάσουμε μια για πάντα. Ιδρώσαμε, κοπιάσαμε και ματώσαμε για να τα δούμε να μεγαλουργούν και να προκόβουν μέσα στην Πατρίδα τους και όχι να μαραζώνουν στα αφιλόξενα κολχόζ της Δυτικής φεουδαρχίας.

Εδώ η ευθύνη των ηγεσιών μας είναι πολύ μεγάλη. Και η ευθύνη αυτή εκπορεύεται και διδάσκεται κατευθείαν από τον παμμέγιστο Κυβερνήτη μας, τον  Ιωάννη Καποδίστρια. Ο λαμπρός αυτός Αστέρας του παγκόσμιου πολιτικού στερεώματος είχε πολύ σοβαρές αντιρρήσεις πάνω στο θέμα της αποστολής Ελληνόπουλων στην Εσπερία.

Σε σχετική επιστολή του επισημαίνει ότι οι σπουδαγμένοι στην Φραγκιά αποξενώνονται τόσο πολύ από τα ήθη, την γλώσσα και την Πίστη των πατέρων τους, ώστε σε περίπτωση επιστροφής ''βαρείας δυσκολίας ευρίσκουσιν εις το συνηθίσαι εκ νέου τα της Πατρίδος και γενέσθαι ωφέλιμοι εις αυτήν''.

Με απλά λόγια, όσα Ελληνόπουλα φεύγουν από νωρίς για τα ξένα ή δεν γυρίζουν ποτέ ή κι αν ακόμα γυρίσουν, μας έρχονται κυριολεκτικά αγνώριστα και ανίκανα να βοηθήσουν την Πατρίδα τους.

Τελικά, από την ''δράση'' των Γερμανών απεσταλμένων και την δική μας ''ανταπόκριση''  συμπεραίνεται ότι σε καμμιά περίπτωση η γενιά μας δεν είναι άξια να συγκριθεί με την γενιά των πατεράδων και των παππούδων μας.

Εκείνοι, στην κατοχή του '41, τίποτε δεν παραχώρησαν, οικειοθελώς, στον Γερμανό δυνάστη. Τουναντίον, αγωνίστηκαν και αντιστάθηκαν ηρωϊκά.

Ενώ εμείς, σήμερα, δίνουμε ''γην και ύδωρ'' στα ''στρατεύματα'' κατοχής, και μάλιστα χαιρόμαστε και από πάνω, που τα παιδιά μας, ως ήδη αφελληνισμένα, ευκολότατα εκγερμανίζονται. Με άλλα λόγια, ζούμε, αυτοβούλως, μια πρωτόγνωρη αφαίμαξη του Έθνους μας. 

Μια αφαίμαξη, η οποία από γερμανικής πλευράς οργανώνεται με τον ''καλύτερο'' δυνατό τρόπο και, από την πλευρά την δικιά μας, ενθαρρύνεται από την ασέβεια και την ασυνέπεια του Πολιτικού μας προσωπικού, ενισχύεται από τον ναρκισσισμό και την εκκοσμίκευση των Εκκλησιαστικών παραγόντων και προωθείται αποτελεσματικά από την άγνοια ή την υστεροβουλία της όποιας πρόθυμης Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Πού, όμως, οφείλεται αυτή η μεγάλη διαφορά αγωνιστικότητας ανάμεσα στους Έλληνες του '41 και του σήμερα; 

Προσωπικώς εκτιμώ ότι η υπεροχή των προγόνων μας είναι θέμα διαφοράς ήθους και ηθικής.

Στην συντριπτική τους πλειονότητα, οι γονείς μας και οι παππούδες μας, ήτανε άνθρωποι της άσκησης, του φιλότιμου, της ντομπροσύνης και της φιλοπατρίας.

Ήτανε πιο κοντά στην Πίστη των Αγίων και των Νεομαρτύρων του Γένους μας.

Ήτανε πιο προσηλωμένοι στο φρόνημα του Ρήγα Φερραίου, του Εμμανουήλ Παπά, του Παύλου Μελά, του Πλαστήρα και της Κυράς της Ρω.

Ήτανε μάνες πιο σεμνές, πιο χαριτωμένες και πιο ηρωϊκές.

Ήτανε πατεράδες πιο γενναίοι, πιο ριψοκίνδυνοι και πιο ανδροπρεπείς.

ΠΗΓΕΣ:

(*) http://ardin-rixi.gr/archives/16128

(**) http://www.koinotikon.gr/?q=node/12

(***)http://www.ygeianet.gr/box/cal/29628.pdf

17.6.2014

Ο μεγάλος λιμός της κατοχικής Ελλάδας του Mark Mazower

Το πλιάτσικο και η κατάρρευση της αγοράς 

Θα ήθελα να κάνω μια παρέκβαση, για να σας ζητήσω να θυμηθείτε πώς μια ευημερούσα και εργατική πόλη, σχεδόν... χωρίς εξωτερικές αλλαγές, έγινε το κατοικητήριο ορδών από άπορους, λιμοκτονούντες ανθρώπους», έγραφε ο Μπέρτον Μπέρυ, Αμερικανός διπλωμάτης στην Αθήνα. «Φυσικά η απάντηση είναι ο γερμανικός στρατός κατοχής». 

Ο στρατός έδειχνε υποσιτισμένος, κουρασμένος, ακόμη και «στα πρόθυρα της λιμοκτονίας», όταν πρωτόφτασε. Παρόλο που η Κατοχή συνεχιζόταν χωρίς ιδιαίτερη βία, οι στρατιώτες έπαιρναν τρόφιμα και επίτασσαν ό,τι ήθελαν. «Οι Γερμανοί ζουν τελευταία με έξοδα της χώρας», έγραψε ένας πληροφοριοδότης που έφυγε τον Ιούλιο. «Δεν έφεραν μαζί τους τρόφιμα για τους άνδρες ούτε και χώρους συσσιτίου. Οι άνδρες απλούστατα έτρωγαν σε εστιατόρια. Οι μονάδες δεν κοιμόνταν σε στρατόπεδα, για να αποφύγουν τους βομβαρδισμούς, αλλά σε σπίτια ιδιωτών.
Πολλά απ’ αυτά διαρπάχθηκαν εξ ολοκλήρου». Είχαν αναφερθεί Γερμανοί στρατιώτες που σταματούσαν διαβάτες στην πλατεία Ομονοίας και απαιτούσαν να τους δώσουν τα ρολόγια και τα χρυσαφικά τους. Ένας Έλληνας λιμενικός επέστρεψε στο γραφείο του λίγες εβδομάδες αφότου είχε αρχίσει η Κατοχή και διαπίστωσε πως «δεν έχει μείνει τίποτα στο παλιό μου γραφείο. Οτιδήποτε μπορούσε να χρησιμεύσει στις γερμανικές αρχές, γραφεία, καρέκλες, χρηματοκιβώτια κ.λπ., είχε παρθεί απ’ αυτούς. Τα υπόλοιπα είχαν καταστραφεί ή χρησιμοποιηθεί για καυσόξυλα».

Όταν η Βέρμαχτ μπήκε στην Ελλάδα, μια σειρά από νίκες σε όλη την Ευρώπη είχε δώσει στο στρατό μια αίσθηση ότι ήταν σχεδόν υπεράνθρωπα ακατανίκητοι. Η συμπεριφορά τους άφηνε ένα νεαρό Αμερικανό στην Αθήνα με το στόμα ανοιχτό. Έγραφε πως το ηθικό και η πειθαρχία είχαν αντικατασταθεί από «μια συντεχνιακή συνειδητοποίηση δύναμης που διαπερνά τον γερμανικό στρατό, από τους στρατηγούς ώς τους ιδιώτες. Όλοι τους φαίνονται να έχουν μια μαζική αίσθηση ακάθεκτης δύναμης (με σχεδόν σαδιστικές αποχρώσεις), η οποία πλάθει μια ψυχολογία που δύσκολα την καταλαβαίνουν οι απέξω».

Ο Γέροντας Παΐσιος για την Παιδεία και τον δάσκαλο

Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος -Κιλκίς

Εν πρώτοις μία φράση που ειπώθηκε από τον ιστορικό και λογοτέχνη των Αθηνών, τον σπουδαίο Δημ. Καμπούρογλου: «Όλα τα έθνη για να προοδεύσουν πρέπει να βαδίσουν εμπρός, πλην του ελληνικού που πρέπει να στραφεί πίσω». Είναι βέβαιο ότι ο σοφός αθηναιογράφος, όπως ονομάστηκε, εννοούσε την παράδοσή μας, που δεν είναι κάτι το νεκρό, αλλά η ζωντανή φωνή των κεκοιμημένων. Μόνο οι νεκροί λαοί έχουν παράδοση νεκρή. «Εμείς θα γινόταν να ζήσουμε χωρίς τους νεκρούς;» αναρωτιέται ο ποιητής. Υπακούοντας, λοιπόν, στην προτροπή του συγγραφέα, θα στρέψουμε το βλέμμα μας πίσω, για να δούμε, εν συντομία, και να καμαρώσουμε τον δάσκαλό, όπως μας τον προβάλλει η έξοχη παράδοσή μας. Και θα κλείσουμε με τα λόγια, του αγίου Γέροντα Παϊσίου. Κατ’ αρχάς, τι σημαίνει η λέξη δάσκαλος; «αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις». Η λέξη δάσκαλος, σύμφωνα με μία ετυμολογική ερμηνεία, πολύ όμορφη, γι’ αυτό ίσως να είναι και παρετυμολογία, προέρχεται από το αρχαίο ρήμα, συνηρημμένο, δάω-ώ, που σημαίνει φωτίζω. (Από δω η δάδα, το δαδί). Με ενεστωτικό διπλασιασμό γίνεται δαδάσκω και διδάσκω. Από το διδάσκω παράγεται ο διδάσκαλος. Άρα δάσκαλος και Παιδεία, γενικότερα, στα καθ’ ημάς, σημαίνει φως. (Οι Δάσκαλοι του Γένους, ονομάζονταν Φωτιστές του Γένους)

ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΑ ΙΣΛΑΜΙΣΤΙΚΑ ΚΤΗΝΗ! Σκηνές αποκάλυψης με μαζικούς αποκεφαλισμούς απο τα μαντρόσκυλα του παγγερμανισμου – παντουρκισμου.

ΟΛΗ Η ΚΤΗΝΩΔΙΑ ΣΕ ΕΙΚΟΝΕΣ. Οι φωτογραφίες που συγκλονίζουν την ανθρωπότητα.
Σιωπούν στην κτηνωδία οι ανθρωπιστικές οργανώσεις του υπάνθρωπου Σορος που χρηματοδοτούνται απο τους χορηγούς των καθαρμάτων.
ΤΟ ΙΣΛΑΜΙΣΤΙΚΟ “EΠΟΣ » TΩΝ ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΜΩΝ ΤΟ ΝΕΟ « ΓΚΙΛΓΚΑΜΕΣ »
Πορφύρης Δ Σταφυλά Π

Την Μεσοποταμία διασχίζουν πλέον ποτάμια αίματος.Το ισλαμιστικό « έπος » των αποκεφαλισμών το νέο Γκιλγκαμές.

Μαζική σφαγή αιχμαλώτων σύριων στρατιωτών από ισλαμιστές.Τζαμπχάτ

αλ Νούσρα και ISIS επιδίδονται σε εγκλήματα πολέμου αλλά και λύνουν τις μεταξύ τους διαφορές με τον ίδιο αποτρόπαιο τρόπο.Αποκεφαλίζουν,εκτελούν εν ψυχρώ στο κεφάλι εξ επαφής.

Ο Μητρ. Γόρτυνος παραποιεί ασεβέστατα την παράδοση της Εκκλησίας, για να αρέσει στον αιρεσιάρχη.

http://paterikiparadosi.blogspot.gr/

Ὁ Σεβασμιώτατος Γόρτυνος δὲν εἶναι μόνον Ἐπίσκοπος, ἀλλὰ εἶναι καὶ Πανεπιστημιακὸς δάσκαλος. Γι’ αὐτὸ εἶναι διπλῆ ἡ αὐθαιρεσία, στὴν ὁποία ἐπιδίδεται μὲ Κυριακάτικο Ἐγκύκλιο κήρυγμά του ποὺ δημοσιεύτηκε στὰ θρησκευτικὰ ἱστολόγια.

Κατὰ πρῶτον ὁ κ. Ἱερεμίας αὐθαιρετεῖ ὡς ἐπιστήμων καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου, λησμονώντας, διαγράφοντας καὶ παραποιώντας ἀνεπίτρεπτα ὡς ἐπιστήμων τὰ Νομοκανονικὰ κείμενα. Ἄραγε αὐτὴ τὴ μέθοδο διδάσκει στοὺς μαθητές του;

Κατὰ δεύτερον αὐθαιρετεῖ κατὰ τῆς Πατερικῆς Παραδόσεως, τὴν ὁποία (μὲ τὸ ἔνδυμα καὶ τὸ χρίσμα τοῦ Παραδοσιακοῦ) τὴν πλήττει ὕπουλα καὶ τὴν ἀλλοιώνει, διαβεβαιώνοντας ψευδέστατα τὸ ποίμνιό του ὅτι στηρίζεται στοὺς Ἁγίους, τοὺς ὁποίους ὅμως, στὴν πραγματικότητα παρερμηνεύει, κακοποιεῖ σκοπίμως τὴν διδασκαλία τους καί, βέβαια, κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο τοὺς ἀτιμάζει. Γι’ αὐτὴ του τὴν αὐθαιρεσία θὰ μιλήσουμε ἀναλυτικὰ παρακάτω.

Παραθέτουμε εἰσαγωγικὰ τμήματα τῶν βαρύγδουπων δηλώσεών του (στὸ τέλος παραθέτουμε ὁλόκληρο τὸ κήρυγμά του), τὶς ὁποῖες ὁ ἴδιος προκλητικὰ παραβαίνει:

«Τήν Ὀρθόδοξη πίστη μας νά τήν διαφυλάξουμε ἀκριβῶς ὅπως μᾶς τήν παρέδωσαν οἱ ἅγιοι Πατέρες μας, χωρίς νά τήν ἀλλοιώσουμε οὔτε στό παραμικρό... Δέν πρέπει νά εἴμαστε δειλοί γιά τήν πίστη μας· προπαντός δέ ἐμεῖς οἱ Ἐπίσκοποι πρέπει νά δίδουμε καλή μαρτυρία γι᾽ αὐτήν, διαμαρτυρόμενοι, μέ ταπείνωση ὅμως καί μέ σωστή θεολογία, ὅταν βλέπουμε νά συμβαίνουν παραβάσεις τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας.

Καί ἐγώ, ἀδελφοί μου χριστιανοί, ὁ Ἐπίσκοπός σας, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, δέν θέλω νά εἶμαι δειλός, ἀλλά θέλω νά ἐκφράζω σέ σᾶς καί σέ ὅλη τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ τόν πόνο μου καί τήν διαμαρτυρία μου, ὅταν βλέπω πράγματα πού φαίνονται ὡς ὠμές παραβάσεις τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί ὅταν βλέπω νά παραβιάζονται τά ὅρια, τά ὁποῖα ἔθεσαν οἱ Πατέρες μας»!

Ἂς δοῦμε, ὅμως, τὴν τραγικότητα τοῦ προσώπου του. Αὐτὸς ποὺ δηλώνει «δέν θέλω νά εἶμαι δειλός» καὶ ὅτι «πρέπει νὰ διαμαρτυρόμαστε ὅταν «παραβιάζονται ὠμὰ οἱ Ἱεροὶ κανόνες», καταφέρεται στὴ συνέχεια ἐναντίον ἐκείνων ποὺ ἐφαρμόζουν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες ποὺ αὐτός, ἀπὸ δειλία καὶ ἐνοχὴ συνειδήσεως, δὲν ἐφαρμόζει! Καταφέρεται δηλαδὴ ἐναντίον ὅσων ἀντιδροῦν κατὰ τῶν διαστροφέων τῆς Πίστεως Οἰκουμενιστῶν, καὶ ἔχουν διακόψει τὸ Μνημόσυνο τῶν αἱρετικῶν Ἐπισκόπων. Καὶ τὸ κάνει ἀπὸ δειλία καὶ ἐνοχὴ συνειδήσεως, ἐπειδὴ δὲν ἔχει τὸ θάρρος νὰ διακόψει ὁ ἴδιος τὸ μνημόσυνο τοῦ Παναιρετικοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου.

Εἶναι γνωστόν, ὅτι ὁ κ. Ἱερεμίας θερμοπαρακαλοῦσε πρὶν λίγο καιρὸ τὸν ἡγέτη τῶν αἱρετικῶν κ. Βαρθολομαῖο νὰ πάει στὴν Μητρόπολή του γιὰ νὰ εὐλογήσει ὁ ἡγέτης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὸ Ποίμνιό του καὶ αὐτόν!!!

Ἐπειδὴ ὅμως εἶχε ὑπογράψει ὁ κ. Ἱερεμίας τὴν «Ὁμολογία Πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» ὁ Πατριάρχης τὸν «ἄδειασε» (κατὰ τὴν λαϊκὴ ἔκφραση) καὶ ἐνῶ πῆγε στὴν διπλανὴ πόλη (τὴν Τρίπολη) ἀρνήθηκε νὰ ἐπισκεφθεῖ καὶ τὴν Μητρόπολή του. Καὶ ὁ «θαρραλέος» κ. Ἱερεμίας, προχώρησε σὲ μιὰ ντροπιαστικὴ πράξη: πῆρε πίσω τὴν ὑπογραφή του ἀπὸ τὴν «Ὁμολογία Πίστεως» δικαιολογούμενος —ὡς νὰ ἦτο κάποια ἀγράμματος γραία (αὐτὸς ὁ πανεπιστημιακὸς καθηγητής) — ὅτι δὲν κατάλαβε τί ὑπέγραψε!!!

Ποιά συνέπεια καὶ ἐντιμότητα νὰ περιμένει κανεὶς ἀπὸ ἕνα τέτοιο ἄτομο;

Παραθέτουμε καὶ θὰ ἐξετάσουμε, ἂν εὐσταθοῦν τὰ ὅσα γράφει ἐναντίον τῶν ἀποτειχισμένων, κατὰ τῶν ὁποίων ξιφουλκεῖ:

«Μερικοί, πού φαίνονται ὡς “σοῦπερ” Ὀρθόδοξοι καί πολύ ζηλωτές, μοῦ ἀποστέλλουν προσωπικά γράμματα καί μέ τά γραφόμενά τους τραβοῦν τά πράγματα πρός τά ἄκρα, δηλαδή πρός τήν αἵρεση. Γιατί “αἵρεση”, ἀγαπητοί μου, εἶναι ἡ ἀλήθεια τραβηγμένη στά ἄκρα! Στίς ἐπιστολές τους λοιπόν αὐτοί πρός ἐμένα –φαντάζομαι καί σέ ἄλλους– μοῦ γράφουν ὅτι ὅσοι θέλουν νά εἶναι γενναῖοι ἀγωνιστές τῆς Ὀρθοδοξίας πρέπει νά προχωρήσουν σέ “ἀποτείχιση”. Νά ἀποκηρύξουμε δηλαδή τόν Πατριάρχη γιά τίς συμπροσευχές του μέ τόν Πάπα καί μαζί μέ τόν Πατριάρχη νά ἀποκηρύξουμε καί ὅσους ἔχουν κοινωνία μαζί του. Οἱ συγγραφεῖς τῶν ἐπιστολῶν αὐτῶν μοῦ εἶναι ἐπίμονοι στίς προτάσεις τους, ἀκόμη δέ μοῦ τίς γράφουν προκλητικά καί σέ ἱστολόγια κρίνοντές με αὐστηρά. Σ᾽ αὐτούς λοιπόν ὅλους δηλώνω μέ εὐθύτητα στό κήρυγμά μου αὐτό, ἄς μέ φυλάξει ὁ Χριστός καί ἡ Παναγία νά μήν κάνω τέτοιο κακό πού μοῦ προτείνουν. Γιατί αὐτό πάει γιά τήν αἵρεση τοῦ Προτεσταντισμοῦ, στόν ὁποῖο ὁ καθένας τους εἶναι “ἐκκλησία” καί “ὑπέρ-ἐκκλησία”»!

Αὐτὰ γράφει ὁ σφοδρὸς ἀντι-Οἰκουμενιστής, ὁ πολὺς Γόρτυνος κ. Ἱερεμίας. Ἂς δοῦμε ὅμως, τί διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας κι ἂν ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση συμφωνεῖ μὲ τοὺς ἀφορισμούς του, γιὰ νὰ συμπεράνουμε, ἂν ὁ διδάσκαλος Ἐπίσκοπος ἀποδέχεται καὶ διδάσκει τὴν ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας ἢ τὴ δική του κακόδοξη γνώμη, τὰ «ἐντάλματα καὶ τὶς διδασκαλίες τῶν ἀνθρώπων» (Κολ. β΄ 22) καὶ μάλιστα τῶν Οἰκουμενιστῶν, οἱ ὁποῖοι τὰ ἔχουν ὑποβάλλει στοὺς ἀντι-Οἰκουμενιστὲς καὶ τοὺς ἔχουν πείσει νὰ τὰ ἐφαρμόζουν!

Ἀσφαλῶς θὰ γνωρίζει ὁ Γόρτυνος ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας πορεύεται σύμφωνα μὲ τὶς Ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἐφαρμόστηκαν ἀπὸ τοὺς Προφῆτες, Ἀποστόλους καὶ τοὺς Ἁγίους. Ὅλοι λοιπόν αὐτοὶ μᾶς διδάσκουν νὰ ἀπομακρυνόμαστε καὶ νὰ μὴ ἔχουμε κοινωνία μὲ τοὺς Ἐπισκόπους ποὺ διδάσκουν παρὰ τὴν διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Ἁγίων πατέρων, διότι αὐτοί, ὡς διδάσκοντες κακοδοξίες, εἶναιψευδεπίσκοποι.

Ἀσφαλῶς καὶ δὲν ὑπάρχει καμία ἀνάγκη νὰ ἀποδείξουμε ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι αἵρεση. Τὸ ἔχει γράψει σὲ πολλὰ κηρύγματά του ὁ Σεβασμιώτατος Γόρτυνος. Καὶ μάλιστα τὰ ἔχει παρουσιάσει μὲ ἐπιτυχία καὶ ἐκλαϊκευμένα, ὥστε νὰ τὰ καταλαβαίνει καὶ ἕνας ἀγράμματος πιστός. Ἔχει ἀκόμα ἐπιτυχῶς καταγράψει τὶς αἱρετικὲς ἀποκλίσεις τῶν Οἰκουμενιστῶν, ἀποδεχόμενος τὸν χαρακτηρισμὸ τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι Παναίρεση! Εἶναι λοιπόν γνωστὸν ὅτι τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὴν προωθοῦν ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος μὲ τὸν δεξιὸ ἑξαπτέρυγό του Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ἰωάννη Ζηζιούλα, τὸν Δημητριάδος Ἰγνάτιο, τὸν Μεσσηνίας Χρυσόστομο, τὸν Σύρου Δωρόθεο, τὸν Καλαβρύτων Ἀμβρόσιο κ.ἄ. Ἐπισκόπους καὶ Ἀκαδημαϊκοὺς συναδέλφους του στὴν Ἑλλάδα (δὲν ἀναφέρουμε τοὺς Οἰκουμενιστὲς τῶν ἄλλων Πατριαρχείων).

Ἐδῶ δυὸ σημειώσεις:

1. Γιατί, ἐνῶ γνώριζε ὁ κ. Ἱερεμίας ὅτι ὁ Μητροπολίτης Μεσσηνίας «καταγγέλλεται γιὰ τὰ αἱρετικά του φρονήματα, ἐπέλεξε νὰ παραστεῖ στὴν κηδεία τοῦ ὑπουργοῦ τῆς Χούντας Ἰωάννη Λαδά στὴν Καλαμάτα, καὶ νὰ πλέξει τὸ ἐγκώμιο τοῦ Μητροπολίτη Μεσσηνίας λέγων: “τῇ ἀδείᾳ τοῦ ἀθλητοῦ τῶν ἀθλητῶν καὶ τοῦ καθηγητοῦ τῶν καθηγητῶν κ. κ. Χρυσοστόμου Σαββάτου, Μητροπολίτου Μεσσηνίας προΐσταμαι τῆς νεκρωσίμου ταύτης ἀκολουθίας”»! Ἔτσι ἐννοεῖ τὸν ἀγῶνα ἐναντίον τῶν Οἰκουμενιστῶν;

(Πηγή: klassikoperiptosi.blogspot.gr/2010/10/blog-post_6882.html).

2. Ἀπορίας ἄξιον εἶναι, γιατί μᾶς λέγει ὅτι οἱ ἐπιστολογράφοι του τοῦ ζητοῦν«νά ἀποκηρύξουμε τόν Πατριάρχη γιά τίς συμπροσευχές του μέ τόν Πάπα»; Γιατί, μιλώντας γιὰ διαμαρτυρία, γράφει ὅτι  «πρέπει νὰ διαμαρτυρόμαστε ὅταν παραβιάζονται ὠμὰ οἱ Ἱεροὶ κανόνες», ἀλλὰ «ξεχνάει» νὰ γράψει ὅτι στὴν περίπτωση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχουμε ἁπλὰ παράβαση Ἱερῶν Κανόνων, ἀλλὰπροσθήκη αἱρετικῶν δοξασιῶν; Μήπως γιὰ νὰ ἀποφύγει τὸ χαρακτηρισμὸ τοῦ Πατριάρχη ὡς αἱρετικοῦ; Μήπως ἀναφέρεται μόνο στὶς συμπροσευχές, γιὰ νὰ ἁπαλύνει τὴν κατάσταση καὶ νὰ κρύψει τὶς αἱρέσεις του κ. Βαρθολομαίου; Δὲν ὑπάρχει κανεὶς ἀπὸ τοὺς ἐπιστολογράφους ποὺ τοῦ ἀπέστειλαν τὶς ἐπιστολὲς ποὺ ἰσχυρίζεται, ὁ ὁποῖος νὰ τοῦ ἐπισημαίνει τὶς αἱρέσεις ποὺ υἱοθετεῖ καὶ καλύπτει ὁ Πατριάρχης; (Ἐμεῖς δὲν τοῦ στείλαμε καμία ἐπιστολή, ἀγνοοῦμε δὲ παντελῶς τὰ περὶ τῶν ἐπιστολῶν στὶς ὁποῖες ἀναφέρεται).

Η ΝΑΥΣ ...

Ἐ μ π α ι γ μ ὸ ς (+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

Κυριακή των Αγίων Πάντων

Ἐ μ π α ι γ μ ὸ ς

(+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

«Ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον…» (Ἑβρ. 11,36)

  

Τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, ἀγαπητοί μου, ἱστορεῖ τὴν ἄθλησι καὶ τὰ μαρτύρια τῶν ἁγίων Πάντων. Ποιός δὲν θαυμάζει τὴν καρτερία τους;Μὴ λησμονοῦμε ὅμως, ὅτι οἱ σωματικοὶ πόνοι ποὺ ὑπέμειναν ἦταν ἕνα μέρος μόνο τοῦμαρτυρίου τους. Οἱ ἅγιοι Πάντες εἶχαν κ᾿ ἕναν ἄλλο πόνο νὰ ὑπομείνουν. Καὶ αὐτὸς εἶνε ὁ ἐμπαιγμός . Γι᾿ αὐτὸ τώρα δὲν θὰ σᾶς μιλήσω γιὰ τὰ φοβερὰ σωματικά τους μαρτύρια.Θὰ σᾶς μιλήσω μόνο γιὰ τὸν ἐμπαιγμό, γιὰ τὴν κοροϊδία, ποὺ ὑπέμειναν οἱ ἅγιοι Πάντες,σύμφωνα μ᾿ αὐτὰ ποὺ λέει ὁ σημερινὸς ἀπόστολος.

«Ἐμπαιγμῶν», λέει, «καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον» (Ἑβρ. 11,36) , δοκίμασαν δηλαδὴ τὸν ἐμπαιγμό. Ποιός εἶνε αὐτὸς ὁ ἐμπαιγμός; Ἂν ἀνοίξουμε τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, θὰ δοῦμε ὅτι πολλοὶ ἱεροὶ ἄνδρες ἔγιναν ἀντικείμενο γελοιότητος καὶ χλευασμοῦ
.⃝ -Παράδειγμα πρῶτο ὁ Νῶε . Ἦταν δίκαιος.Πίστευε στὸ Θεὸ καὶ ἔλεγε στοὺς συγχρόνους του νὰ παύσουν ν᾿ ἁμαρτάνουν. Ἐκεῖνοι τὸν ἐνέπαιζαν, τὸν κορόιδευαν. Κι ὅταν ὁ Νῶε τοὺς εἶπε ὅτι ἔρχεται τιμωρία καὶ τὸν εἶδαν νὰ φτειάχνῃ καράβι στὴν ξηρά, αὐτοὶ δι-ασκέδαζαν καὶ ἔλεγαν· Τρελλάθηκε ὁ Νῶε…
⃝ -Ἐνεπαίχθη λοιπὸν ὁ Νῶε ἀπὸ τὴν γενεά του τὴν ἄπιστη καὶ διεφθαρμένη. Ἐνεπαίχθη ἐπίσης ὁ Λὼτ ὁ δίκαιος μέσα στὰ Σόδομα καὶΓόμορρα.

Μνημόσυνο μιας μητέρας.ὀνόμασα τὸ δικό μου παιδὶ ποὺ έκανα έκτρωση Γαβριὴλ, γιά νὰ μπορέσω νὰ πενθήσω στὴν ὑπόλοιπη ζωή μου τὸν θάνατό του.

Μνημόσυνο μιας μητέρας. ὀνόμασα τὸ δικό μου παιδὶ  ποὺ  έκανα έκτρωση Γαβριὴλ,  γιά  νὰ μπορέσω  νὰ πενθήσω στὴν ὑπόλοιπη ζωή μου τὸν θάνατό του. 

Μπρὲκ Ἰωάννης (Πρεσβύτερος)

(Ἡ παρακάτω μαρτυρία δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ἐξηγήσεις. Εἶναι μιὰ ἀπὸ τὶς πιὸ εὔγλωττες καταθέσεις τῶν τελευταίων ἐτῶν πάνω στὸ κρίσιμο ζήτημα τῶν ἀμβλώσεων καὶ ἀξίζει τὴν ἀπερίσπαστη προσοχή μας.)

Χαίρετε! Ὀνομάζομαι Vera Faith Lord. Διευθύνω τὴν "Alfa-Omega Life", τὴν Ὀρθόδοξη Ἀδελφότητα γιὰ τὴν Προστασία τῆς Ζωῆς.

Καθὼς σᾶς μιλῶ σήμερα, ἔχω τὴν τιμὴ νὰ ἀντιπροσωπεύω ἑκατομμύρια ἀδελφές μου. Ἡ δική μας ἀδελφότητα δὲν εἶναι κάποια χαρούμενη συντροφιά. Εἴμαστε μητέρες ποὺ ἔχουμε διαπράξει ἄμβλωση καὶ εἶμαι ἐδῶ σήμερα γιὰ νὰ σᾶς διηγηθῶ τὴν ἱστορία μου.

Ἡ κοινωνία ἕνα πράγμα μόνο μᾶς λέει: "Πρόκειται γιὰ τὸ σῶμα σας καὶ ἔχετε τὸ δικαίωμα νὰ κάνετε τὴν ἐπιλογή σας". Κανεὶς δὲν μᾶς λέει τί θὰ μᾶς συμβεῖ μετὰ ἀπὸ τὴν ἐπιλογή, ὅταν τὸ παιδί μας θὰ εἶναι νεκρό. Ἐλᾶτε μαζί μου τώρα, μέσα ἀπὸ ἕνα μαγικὸ καθρέφτη καὶ ἂς προχωρήσουμε στὰ μετὰ τὴν ἄμβλωση.

(22 ἐβδομάδων)

Πρὶν ἀπὸ δεκαπέντε χρόνια, τὸ μυριάκριβο ἀγόρι μου, ὁ Γαβριήλ, κλωτσοῦσε καὶ πιπίλιζε τὸ δάχτυλό του καὶ ἔκανε ὅλα ὅσα κάνει ἕνα ἀγέννητο παιδὶ τὴν 21η ἑβδομάδα τῆς ζωῆς του. Δὲν κατάφερε νὰ φθάσει στὴν 22η. Πέθανε.

Ἐπὶ δεκαεπτὰ χρόνια μετὰ τὸν θάνατο τοῦ μωροῦ μου, δὲν μοῦ ἐπιτράπηκε νὰ θρηνήσω, νὰ πενθήσω ἢ ἀκόμα καὶ νὰ ἀναγνωρίσω ὅτι εἶχε πεθάνει. Πραγματικά, ἐνῶ ζοῦσα μὲ τὴν ἀγωνία τοῦ θανάτου του, ποτὲ δὲν μοῦ ἐπιτράπηκε οὔτε κἄν νὰ παραδεχτῶ ὅτι εἶχε κάποτε ζήσει. Τὴ φοβερὴ αὐτὴ καταδίκη μοῦ ἐπέβαλε καὶ ὁ ἐαυτός μου ἀλλὰ καὶ ἡ "πολιτικὰ ὀρθὴ" κοινωνία μας. Διότι, βλέπετε, ἤμουν ἐκεῖ ὅταν ὁ Γαβριὴλ πέθανε, ἐγὼ πλήρωσα γιὰ νὰ πεθάνει.

Τὸ μητρικὸ ἔνστικτο εἶναι ἰσχυρότερο καὶ ἀπὸ αὐτὸ τῆς ἐπιβίωσης. Ὑπάρχουν χιλιάδες διηγήσεις γιὰ μητέρες ποὺ θυσιάστηκαν γιὰ νὰ σώσουν τὰ παιδιά τους. Ἔ, λοιπόν, αὐτὸ τὸ μητρικὸ ἔνστικτο, τὸ ἰσχυρότερο, τὸ πιὸ ἀκαταμάχητο ποὺ γνώρισε ποτὲ ἡ ἀνθρωπότητα, εἶναι ζωντανὸ καὶ παρὸν σὲ ὅλες τὶς γυναῖκες εἴτε τὸ θέλουμε εἴτε ὄχι. Τὸ τί πιστεύουμε ἢ δὲν πιστεύουμε ἁπλὰ δὲν ἔχει καμιὰ σημασία. Κάποια μέρα μετὰ τὴν ἄμβλωση, τὸ μητρικὸ ἔνστικτο ἐμφανίζεται παντοδύναμο. Ἔρχεται μία στιγμή, μία φοβερὴ στιγμὴ ποὺ ὅλα μέσα μας γνωρίζουν ἀκριβῶς τί ἔχουμε κάνει. Ἄσχετα μὲ τὸ "πολιτικὰ ὀρθὸ" ὄνομά του, ἄσχετα πίσω ἀπὸ ποιὸν εὐφημισμὸ τὸ ἔχουμε κρύψει, ἐκείνη τὴ στιγμὴ ξέρουμε ὅτι ἔχουμε πάει κόντρα στὸν Θεὸ καὶ σ' ὅλη τὴ φύση καὶ ἔχουμε σκοτώσει τὸ ἴδιό μας τὸ βλαστάρι. Εἶναι σὰν νὰ βάζεις τὸ χέρι σου στὴ φωτιά. Κάθε κομμάτι τοῦ ἑαυτοῦ σου θέλει νὰ τιναχτεῖ καὶ νὰ τὸ βάλει στὰ πόδια. Καὶ αὐτὸ κάνουμε. Τὸ βάζουμε στὰ πόδια...

Μερικὲς ἀπὸ μᾶς περνᾶμε τὴν ὑπόλοιπη ζωή μας... τρέχοντας. Εἶναι τὸ Μετεκτρωτικὸ Σύνδρομο, τὸ χειρότερο αἴσθημα στὸν κόσμο. Γιατί ἂν μπορούσαμε νὰ ξεφύγουμε, θὰ ἦταν εὔκολο. Ἀλλὰ δὲν μποροῦμε. Καὶ ὁ λόγος εἶναι ὅτι ἔχουμε ἕνα νεκρὸ μωρό. Ἀκριβῶς ὅπως μία γυναίκα ποὺ τὸ μωρό της πεθαίνει στὴν κούνια του ἀπὸ τὸ Σύνδρομο τοῦ Αἰφνίδιου Βρεφικοῦ Θανάτου. Τὸ γεγονὸς ὅτι συμμετείχαμε κι ἐμεῖς στὸν φόνο δὲν κάνει τὸ μωρό μας λιγότερο νεκρό. Ἂν κάποιος δικός σας πεθάνει, εἰδικὰ ἕνα βρέφος, καὶ δὲν μπορεῖτε νὰ ἀποδεχτεῖτε τὸν θάνατο καὶ νὰ πενθήσετε, ἔχετε σοβαρὸ ψυχολογικὸ πρόβλημα. Αὐτὸ τὸ σοβαρὸ ψυχολογικὸ πρόβλημα εἶναι τὸ Μετεκτρωτικὸ Σύνδρομο.

Ἡ "σιωπηλὴ κραυγὴ" εἶναι ἕνα βίντεο γιὰ τὸ βρέφος ποὺ πεθαίνει καθὼς ἐκδιώκεται ἀπὸ τὴ μήτρα. Ἡ κραυγή του δὲν ἀκούγεται, καθὼς σιγὰ-σιγὰ πεθαίνει μέσα στὴν ἀγωνία. Εἴμαστε μετεκτρωτικὲς μητέρες, καὶ ζοῦμε κι ἐμεῖς μέσα στὴν ἀγωνία. Μόνο ποὺ ἐμεῖς δὲν εἴμαστε ἁπλὰ σιωπηλές, εἴμαστε ἀόρατες. Καὶ κάποιες ἀπὸ μᾶς διπλὰ ἀόρατες, γιατί φαινομενικὰ εἴμαστε μιὰ χαρά. Καθεμιὰ μας ἐπέλεξε ἀπρόθυμα τὴν ἄμβλωση, γιὰ χίλιους δύο λόγους, ἔτσι ὥστε νὰ μὴ χρειαστεῖ ν' ἀλλάξουμε τὴ ζωή μας. Καί, τί εἰρωνεία! Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ τὸ μωρὸ πέθανε, ἡ ζωή μας, μὲ χίλιους δύο τρόπους, δὲν εἶναι πιὰ ἡ ἴδια.