“Μοιχεπιβάτης” στήν Χαλκηδόνα ὁ κ. Ἐμμανουήλ
Οὐδεμία καταδίκη ἔγκυρος χωρίς Πρωτοβάθμιο καί
Δευτεροβάθμιο Δικαστήριο
Τοῦ κ. Γεωργίου Παππᾶ
[Περί ποινῆς τοῦ
Μητροπολίτου Χαλκηδόνος]
Ἐδημοσιεύθη εἰς τὸν Τύπον ὅτι ὁ
Μητροπολίτης Χαλκηδόνος κ. Ἀθανάσιος δὲν
ἐκλήθη νὰ ἀπολογηθῆ εἰς τὴν Σύνοδον τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Τοῦ ἐπεβλήθη
δέ ἡ ποινή, τῆς ἐκπτώσεως.
Δὲν γνωρίζουμε τὸ θέμα, ἀλλὰ δὲν ἀνεγνώσαμε
ποῖα ἦσαν τὰ παραπτώματα καὶ τὰ ὀλισθήματα ἢ ἡ συγκεκριμένη κατηγορία ἐναντίον
τοῦ Ἐπισκόπου. Δὲν γνωρίζουμε ἂν συμπλέκωνται καὶ θέματα ὑγείας ἢ ἄλλα ζητήματα μικρᾶς ἢ μεγάλης σημασίας.
Θέλουμε ὅμως νὰ διατυπώσουμε τὴν ἄποψι
ὅτι στὴν Ἐκκλησία ἐπιβάλλεται νὰ ἐπικρατεῖ ὄχι μόνο ἡ ἀνθρωπίνη καὶ λογικὴ
δικαιοσύνη, ἀλλὰ καὶ ἡ Θεία καὶ Οὐρανία Δικαιοσύνη.
[Δέν ὑφίσταται ποινή ἄνευ δίκης]
Μά τί ποινή εἶναι αὐτή πού ἐπεβλήθη εἰς
τόν Μητροπολίτην Χαλκηδόνος; Εἶναι δυνατόν νά ὑφίσταται ποινή ἄνευ δικαστηρίου καί δίκης; Ἀσφαλῶς καί δέν ὑπάρχει πουθενά στόν πολιτισμένο κόσμο ποινή ἄνευ δίκης Πρωτοβαθμίου καί Δευτεροβαθμίου, παρά μόνον στά ἀνελεύθερα
καθεστῶτα κάθε μορφῆς καί εἴδους.
Ἄς ὑπενθυμίσουμε ἕνα περιστατικό ἀπό
τήν πλούσια Πατερική μας Παράδοσι. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἐχειροτονήθη Ἐπίσκοπος
Σασίμων πιεζόμενος ἀπό τόν Ἐπίσκοπο Γρηγόριο, τόν πατέρα του, καί τόν καρδιακό
του φίλο καί Ἐπίσκοπο Ἅγ. Βασίλειο.
«Δεμένο, λέγει, μ’ ἔφεραν ἐνώπιόν σας, ἀγαπητοί
μου Χριστιανοί, ὅμως μέ τή θέλησί μου. Μ’ ἔδεσαν τά γηρατειά τοῦ σεβαστοῦ πατέρα καί ἡ φιλία τοῦ ἀγαπητοῦ Βασιλείου... Εἶναι τρομερό πού τό
σκέπτομαι... ὁ ἴδιος ἐγώ βρίσκομαι στό θυσιαστήριο, ἕτοιμος νά μέ θυσιάσουν πατέρας καί φίλος» (Λόγος Γρ. Θεολόγου κατά τήν
εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονία του ἀπό τόν Ἐπίσκοπο πατέρα του καί τόν Ἅγιο
Βασίλειο).
Ἀπό τήν Ἐπισκοπή του ἀνεχώρησε σχεδόν
ἀμέσως, καί, γρήγορα ἐχειροτονήθη ἄλλος γιά τήν θέσι του. Ἐκεῖνος ἐπέλεξε τήν
φιλτάτη ἀσκητική του ἡσυχία, ἕως ὅτου 5-6 εὐσεβεῖς Μοναχοί καί λαϊκοί τόν
παρεκάλεσαν νά μεταβῆ καί νά βοηθήσῃ τήν Κωνσταντινούπολι, ὅπου ὅλοι οἱ Ναοί εἶχαν
καταληφθῆ ἀπό τούς αἱρετικούς. Ἐκεῖ “ἐκαθάρισε” τήν Πόλι, κατέστη Ἀρχιεπίσκοπος αὐτῆς,
καί Πρόεδρος τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (381 μ.Χ.), ἕως ὅτου καί πάλι πῆρε τό
δρόμο τοῦ ἥλιου, τῆς ἀσκήσεως καί τῆς προσευχῆς.
Ὁ Ἅγιος δέν ὑπέστη ποινή, οὔτε μέ τήν
ἀναχώρησί του ἀπό τήν Ἐπισκοπή Σασίμων, οὔτε
ἀπό τόν Θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἀντιθέτως
μάλιστα, ἡ Ἐκκλησιαστική Ἱστορία καταγράφει αὐτή τήν πρᾶξι του σάν τήν πιό ἡρωϊκή πρᾶξι τῶν δύο χιλιάδων χρόνων Χριστιανισμοῦ.