
Γεώργιος Τζανάκης
Παλαιὸς συγγραφεύς –νομίζω ὁ Παπαδιαμάντης- ἀναφέρεται κάπου, ἀλλὰ δὲν μπορῶ νὰ θυμηθῶ πού, εἰς «τὸν ἀφρὸ τῆς μωρίας καὶ τὴν ὑποστάθμη τῆς ἀγυρτείας, ἅτινα ἐπανθοῦν εἰς τὰς στῆλας τῶν ἐφημερίδων». Τὸν καιρὸ ἐκεῖνο οἱ ἐφημερῖδες ἦσαν τὰ «μέσα ἐνημερώσεως». Ἦσαν καὶ οἱ ἄμβωνες τῶν ἐκκλησιῶν, οἱ ὁποῖοι συνήθως περεχωροῦντο «εἰς πολλοὺς καὶ ἀκαταρτίστους καὶ μάλιστα εἴς τινας οἱ ὁποῖοι εἶναι ἱκανοὶ νὰ παραλογίζωνται ἐπὶ ὥρας ἀπὸ τοῦ ἄμβωνος ἤ δεξιόθεν τοῦ χοροῦ, ἐκφέροντες ὁρισμοὺς οἶος ὁ ἑξῆς, ὅν ἠκούσαμεν, «ὅποιος φονεύει τὸν ἑαυτόν του, φονεύει αὐτὸν τὸν Θεόν!», καὶ μυρίους ἄλλους παραλογισμοὺς καὶ λεξίδια κενὰ ἐννοίας» εἰς τοὺς ὁποίους «οὐδέποτε ἔπρεπε νὰ ἐπιτραπῇ τὸ ὁμιλεῖν ἐπ᾿ ἐκκλησίας». (Α. ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ ΑΠΑΝΤΑ. ἐκδ Δόμος. Β΄ ἐκδ. Ἀθήνα 2005. σελ 177)