Στον χώρο της Αριστεράς κυοφορήθηκε και προβλήθηκε μαχητικά η αντίληψη ότι οι Μακεδόνες δεν είναι Έλληνες και ότι ο λαός της Μακεδονίας και της Θράκης πρέπει να βρει την… αυτοδιάθεσή του στο πλαίσιο μιας Βαλκανικής Ομοσπονδίας.

Ενδιαφέρουσα εξ άλλου είναι και η πληροφορία που δίνει ο καθηγητής Νίκος Μαραντζίδης στο βιβλίο του «Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδος», ότι δηλαδή μετά το 1946 τα ηγετικά στελέχη της Ελληνικής Αριστεράς σκέφθηκαν να στρατολογήσουν τους Αλβανόφωνους Τσάμηδες, εγκληματίες πολέμου, για να ενισχύσουν το αριστερό ένοπλο κίνημα κατά της νομίμου κυβερνήσεως των Αθηνών. Έφτασαν στο σημείο να ερωτοτροπούν ακόμη και με πρώην συνεργάτες των Γερμανοϊταλών κατακτητών, τους οποίους είχε εκδιώξει από τη Θεσπρωτία η αντιστασιακή οργάνωση ΕΔΕΣ του Ναπολέοντος Ζέρβα.

Ο Διεθνισμός της Αριστεράς και η Γενοκτονία των Ποντίων

 

Ήταν αναμενόμενο να το ακούσουμε και αυτό. Προβεβλημένο στέλεχος της Συριζαϊκής Αριστεράς αμφισβητεί την Γενοκτονία των Ποντίων. Και λέω ότι ήταν αναμενόμενο για δύο λόγους.

Πρώτον, διότι η πλειοψηφία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ έχει θεοποιήσει τον Λένιν, ο οποίος ήταν ο κύριος προμηθευτής όπλων του Κεμάλ, του εγκεφάλου της εξοντώσεως του Ελληνισμού της Ανατολής (Πόντου, Μικράς Ασίας και Ανατολικής Θράκης). Άρα η άρνηση της Γενοκτονίας είναι μία μορφή εκφράσεως φόρου τιμής στη μνήμη του κομμουνιστή δικτάτορα. Δεύτερον, διότι στην ελληνική Αριστερά πάντα υπήρχε μία ισχυρή και πλειοψηφούσα ομάδα στελεχών με διεθνιστική αντίληψη της ιστορίας. Φυσικά αναγνωρίζω και την πατριωτική μερίδα της Αριστεράς και πιστεύω ότι η φωνή της σήμερα πρέπει να ακουστεί πιο δυνατά. Πάντως μέχρι σήμερα η αριστερή ιδεολογία με τις διάφορες παραλλαγές και παραφυάδες της συνδέθηκε στενά με την άρνηση της εθνικής μας ταυτότητας, με την πολεμική κατά της ελληνορθόδοξης παράδοσης και με τη συστηματική διαστρέβλωση της Ιστορίας μας.

Δεν είναι τυχαίο ότι κατά τη δεκαετία του 1920-1930 από τον χώρο των οπαδών της διεθνιστικής αριστεράς και της μαρξιστικής-λενινιστικής αναλύσεως ακούσθηκαν οι πρώτες έντονες φωνές για την κατάργηση του ελληνικού αλφαβήτου και την αντικατάστασή του με το λατινικό. Πρώτα οι αριστεροί διανοούμενοι μίλησαν για την ανάγκη καθιερώσεως της φωνητικής γραφής, δηλαδή την αλλοίωση της ιστορικής ορθογραφίας, και στη συνέχεια δεν δίστασαν να αρθρογραφήσουν υπέρ της λατινοποιήσεως και του αφελληνισμού της γλώσσας και της γραφής μας. Πρωταγωνιστής του κινήματος ήταν ο Δημήτρης Γληνός, ο οποίος μετά το 1941 έγινε γνωστός από το κείμενό του «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ».

Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι στον χώρο της Αριστεράς κυοφορήθηκε και προβλήθηκε μαχητικά η αντίληψη ότι οι Μακεδόνες δεν είναι Έλληνες και ότι ο λαός της Μακεδονίας και της Θράκης πρέπει να βρει την… αυτοδιάθεσή του στο πλαίσιο μιας Βαλκανικής Ομοσπονδίας.

Ενδιαφέρουσα εξ άλλου είναι και η πληροφορία που δίνει ο καθηγητής Νίκος Μαραντζίδης στο βιβλίο του «Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδος», ότι δηλαδή μετά το 1946 τα ηγετικά στελέχη της Ελληνικής Αριστεράς σκέφθηκαν να στρατολογήσουν τους Αλβανόφωνους Τσάμηδες, εγκληματίες πολέμου, για να ενισχύσουν το αριστερό ένοπλο κίνημα κατά της νομίμου κυβερνήσεως των Αθηνών. Έφτασαν στο σημείο να ερωτοτροπούν ακόμη και με πρώην συνεργάτες των Γερμανοϊταλών κατακτητών, τους οποίους είχε εκδιώξει από τη Θεσπρωτία η αντιστασιακή οργάνωση ΕΔΕΣ του Ναπολέοντος Ζέρβα.

Στα πολύ πρόσφατα χρόνια όλοι θυμόμαστε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και η λεγόμενη «Ανανεωτική Αριστερά» υποστήριξαν φανατικά το σχολικό βιβλίο της ΣΤ΄ Δημοτικού που αποκαλούσε «συνωστισμό» τη σφαγή των Σμυρναίων από τους Κεμαλικούς και γενικότερα αθώωνε τα εγκλήματα των Οθωμανών και των Νεοτούρκων.

Η διεθνιστική Αριστερά γκρεμίζει την Ελληνική Ιστορία.
ΑΝΤΙΒΑΡΟ Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας.