Κυριακή 9 Ιουλίου 2017

Τό παρασκήνιον τοῦ ἀνακοινωθέντος τῆς Διπλῆς Συνάξεως ὑπό Δημ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου



Η συναντησι του συγγραφεα του αρθρου με τον π. Β. Γοντικακι
Πρό μηνός καί πλέον κατά πρόνοιαν Θεοῦ συναντήθηκα μέ τόν συντάκτη τοῦ κειμένου πού μόλις χθές ἐξέδωσε ἡ Ἱερά Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους διά τῆς ἐκτάκτου Διπλῆς Συνάξεως, τοῦ ἀνωτάτου θεσμικοῦ ὀργάνου τοῦ Ἱεροῦ Τόπου.

Μάλιστα, ἔγραψα τότε κάποιο σχετικό ἄρθρο γιά ἐκείνη τήν ἀναπάντεχη συνάντηση, τό ὁποῖο, ὅμως, ἐθεώρησα σωστό νά μή δημοσιεύσω πρίν ἐπαληθευτεῖ ἡ ληφθεῖσα πληροφορία περί τῆς τότε ἐπικειμένης ἀκόμη ἐπισήμου τοποθετήσεως τοῦ Ἁγίου Ὄρους γιά τήν λεγομένη "Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο" τῆς Κρήτης (Ἰούνιος 2016). Τό ἄρθρο ἐκεῖνο δίνω σήμερα στή δημοσιότητα.

Βάσει ἐκείνων, τά ὁποῖα ὅπως θά διαβάσετε πληροφορήθηκα τότε ἀπό "πρῶτο χέρι", ἔρχομαι σήμερα νά ἐπιχειρήσω τήν ἀποκρυπτογράφηση τοῦ ἐκδοθέντος Μηνύματος τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος, ὅπως ἕνας ἀφελῶς καλοπροαίρετος πιστός θά προσέγγιζε αὐτό τό ζήτημα, διακινδυνεύοντας ἐν γνώσει μου "πῦρ βαλεῖν", σέ μία κατάσταση ἡ ὁποία μόνον μέσω τῆς δοκιμασίας τοῦ πνευματικοῦ πυρός (τῆς φανερώσεως, τῆς κρίσεως καί παρρησίας) μπορεῖ καί πρέπει νά ξεκαθαρίσει.

Ἐνῶ, λοιπόν, περί τοῦ πραγματικοῦ "ἱστορικοῦ" τῆς ἐκδόσεώς του, τουλάχιστον ὅσον ἀφορᾶ στίς προθέσεις τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος τοῦ Ὄρους καί τόν συντάκτη τοῦ Μηνύματός της, θά τά πληροφορηθεῖτε ἀπό τό προαναφερθέν ἄρθρο μας, τό τί ὑποδηλώνεται πίσω ἀπό τό "χρησμοφανές" περιεχόμενό του τό παραθέτουμε εὐθύς ἀμέσως.

Ἤδη στή δεύτερη παράγραφο τοῦ ἀπό 17)30/6/2017 ἑπτασέλιδου Κειμένου τους, οἱ Ἀντιπρόσωποι τῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἐν Συνάξει ἐπισημαίνουν ὅτι Σύνοδος τς Κρήτης προκάλεσε ταραχή καί ντίδραση κατά τν ποφάσεών της καί ς κφραση ατν προτείνονται ο ποτειχίσεις καί διακοπή το μνημοσύνου τν πισκόπων (ἐκείνων προφανῶς οἱ ὁποῖοι συμφωνοῦν μέ τίς ἀποφάσεις της καί τήν ἀναγνωρίζουν ὡς ἁγία καί μεγάλη).

Πουθενά στό Κείμενο δέν ὑπάρχει λόγος ὑποστηρικτικός τῆς συγκλήσεως ἤ τῆς προετοιμασίας ἤ τῶν ἀποφάσεων τῆς ἐν λόγῳ συνόδου. Ἀντιθέτως, ὑπενθυμίζεται καί τρόπον τινά ἀνανεώνεται ἡ γνωστή ἐπικριτική τοποθέτησις τοῦ Ἁγίου Ὄρους γιά τό ζήτημα τῶν Διαλόγων μέ τούς ἑτεροδόξους (σελ. 2), ἡ ὁποία προφανῶς δέν υἱοθετήθηκε στίς ἀποφάσεις τῆς συνόδου τῆς Κρήτης.

Τά σα ποφασίσθηκαν στήν Κρήτη θεωρονται "προσωπικές πόψεις" τν ρχιερέων πού συμμετεῖχαν σ' αὐτήν, ἐνῶ ο κατ' ατν ντιρρήσεις πιδοκιμάζονται μμέσως πλήν σαφς, παινούμενες μάλιστα γιά τή σεμνότητα το τρόπου, που ατό πιχειρήθηκε (2η § σελ. 2). Περί ὅλων αὐτῶν δέ, τό Ἱεροκοινοτικό κείμενο ἐπισημαίνει τήν ἀξία τῆς καταγραφῆς των, σαφῶς ὑπονοώντας ὅτι δι' αὐτῆς καταδεικνύεται καί εἶναι δυνατόν νά ἀποδειχθεῖ τό ἐσφαλμένο καί ὀρθόν, ἀντιστοίχως καί ἀναλόγως.

Ἐπίσης, εἶναι χαρακτηριστικό τό ὅτι στό Κείμενο μέ ἔμμεσο πλήν σαφή τρόπο ἐπαναλαμβάνεται, ἐπιγραμματικά, ἡ περί Ἐκκλησίας διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Ἁγίων Πατέρων, τό κριτήριο ἀποδοχῆς τῶν ὅποιων Πατριαρχικῶν καί Συνοδικῶν Ἀποφάσεων (παραθέτοντας τό γνωστό ἀπόσπασμα τῆς Ἀποφάνσεως τῶν τεσσάρων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς στή Σύνοδο τοῦ 1848), δυνατότης τς κκλησίας ς το Σώματος  το Χριστο νά ποβάλλει ,τι θεωρε ξένο πρός ατό, πισήμανση τς πισφάλειας τν τομικν δοξασιν πού δηγον σέ αρέσεις(1η § σελ. 3) κλπ.

Στό Ἱεροκοινοτικό Κείμενο περί τῆς λεγομένης Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Κρήτης, ἡ ὁποία πουθενά μέσα σ' αὐτό δέν ἀποκαλεῖται ἔτσι, οὔτε κἄν κατονομάζεται (ἐκτός τῆς ἀρχικῆς τυπικῆς ἀναφορᾶς αὐτῆς ὡς ἀντικειμένου καί αἰτίας συγγραφῆς αὐτοῦ), ποδοκιμάζεται φησυχασμός διαφορίας στά θέματα τς Πίστεως καί πιδοκιμάζεται π' ατν γρήγορσις (2η § σελ. 3).

Τονίζεται μέ ἐνάργεια ταυτότητα τς ρθοδόξου κκλησίας ς τς Μις γίας, Καθολικς καί ποστολικς κκλησίας, ν πέραν καί κτός Ατς (θεωρεται τι) πάρχουν μόνον θρησκευτικές κοινότητες καί ψευδοποιμένες (5η § σελ. 4). Ἐπισημαίνεται, δέ, ὅτι θεμέλιο τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος ἀποτελεῖ ἡ ὀρθή Πίστη, ἡ Πίστη πού δέν ἐπιδέχεται τήν ἀλλοίωση τῶν δογματικῶν ἀληθειῶν Της (2η § σελ. 5).

Μάλιστα, στήν 5η σελίδα τοῦ Κειμένου, γίνεται περίφραστη πόρριψη τς θέσεως τς συνόδου τς Κρήτης περί τς Ρώμης ς δθεν κκλησίας καί ρητς διατυπώνεται ρθόδοξος θέση τι Ρώμη, δηλαδή Δυτικός Χριστιανισμός πό τόν Πάπα, εναι κτός κκλησίας(3η § σελ. 5)! Ἐπιπροσθέτως δέ, ἀναφέρονται, ἐπιγραμματικῶς πλήν σαφῶς, οἱ φοβερές ἀλλοιώσεις τίς ὁποῖες ἐπέφερε ὁ Παπισμός στήν πράξη καί διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Ἀκόμη καί ὅταν τό Κείμενο γιά εὐνόητους λόγους κάνει ἀναφορά στή Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία (ὄχι ὅμως καί στόν ἐπικεφαλῆς της), δέν χάνει τήν εὐκαιρία στήν ροή τοῦ λόγου νά ἐπισημάνει μέ νόημα ὅτι ο ρθόδοξοι δέν ντιπροσωπεύουν μία θρησκευτική ποψη, οτε δέχονται προτροπές ποφυγς τς μολογίας καί μαρτυρίας ς δθεν κδήλωσης προσηλυτισμο (4η § σελ. 6)!

Προηγουμένως μάλστα ἔχει ἐπισημανθεῖ εὐστόχως ὅτι ο γιορετες (πιθυμον νά) πολιτεύονται σύμφωνα μέ τίς θεολογίες τν γίων καί τό εσεβές φρόνημα τς κκλησίας καί χι "κατά τάς καδημαϊκάς θεολογίας τν διανοουμένων καί τάς ντιλήψεις τς κάθε ποχς" (8η § σελ. 5). Φθάνει δέ, πάντοτε ἐμμέσως, ἀλλά καθόλου χωρίς τόλμη, τό Κείμενο μαζί καί μέσα ἀπό τόν κατηχητικό καί διδακτικό λόγο του νά θεωρε κατάντια καί προσβολή τς Πίστεως στήν νάσταση το Θεανθρώπου καί μοναδικο Σωτρος Χριστο τή συνεργασία τς ρθοδόξου κκλησίας μέ τίς λλες θρησκεες γιά τήν βελτίωση τν συνθηκν μις ζως (τς προσκαίρου) στερημένης,μως,πό τό νόημα τς ληθινς ζως(6η § σελ. 6)! Τό νόημα αὐτό δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν ἀλήθεια τῆς Πίστεως, πού θεωρεῖται ὡς ὁ πολύτιμος θησαυρός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Τό κείμενο ἀποκορυφώνει τήν ἀπόδοση τοῦ μηνύματός του μέ τήν ἐπισήμανση ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἐπικαλεῖται καί ἐμπιστεύεται γιά τήν μαρτυρία Της τούς Ἁγίους, τούς Μάρτυρες καί τούς Ὁσίους (2η §σελ. 7). Γιά νά ὁλοκληρώσει τήν διατύπωση τοῦ Μηνύματος αὐτοῦ μέ τό ἐπιστέγασμα τῆς διαβεβαιώσεως ὅτι τό Ἅγιον Ὄρος παραμένει μία μαρτυρία τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί ὡς τέτοιο ἀποτελεῖ ἐλπίδα γιά ὅλο τόν κόσμο (ὅ. ἀ.).

Δέν δοκιμάζω τήν ἀνοχή καί ἀντοχή σας μέ τά προαναφερθέντα. Ὅποιος θά ἤθελε καλοπροαιρέτως πλήν μᾶλλον ἀφελῶς νά ἀποκρυπτογραφήσει τό Μήνυμα τοῦ Ἁγίου Ὄρους,ἴσως θά μποροῦσε μέ πόνο ψυχῆς νά ἀναζητήσει καί νά συναντήσει στό Ἱεροκοινοτικό Κείμενο τίς παραπάνω ἀποκρυπτογραφημένες θέσεις τῶν συγχρόνων Ἁγιορειτῶν Πατέρων.

Ὡστόσο, δέν μυωπάζω καί γι' αὐτό ὑποστηρίζω ὅτι ἡ ἀνωτέρω προσέγγιση εἶναι ὁριακή. Γίνεται σχεδόν δυσδιάκριτη, μέσα στήν προφανῶς σκόπιμη καί ἠθελημένως ἐπιλεγμένη νά εἶναι γενική, ἔμμεση, μέ ὑπονοούμενα καί ἀσάφειες, περιφερειακή ἔκφραση τῶν θέσεων καί τοποθετήσεων τοῦ ἐπισήμου Ἁγίου Ὄρους γιά τήν λεγομένη Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο τῆς Κρήτης.

Θέτοντας δέ τήν χεῖρα τῆς πραγματικῆς προσεγγίσεως ἐπί τόν τύπον τῶν ἥλων δέν εἶναι σφάλμα νά ἰσχυρισθεῖ κανείς ὅτι ἄλλα περίμενε κανείς σέ τόσο κρίσιμες στιγμές γιά τήν Πίστη καί τό Γένος μας ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος. Δυστυχς, ὅμως αὐτά τά ἄλλα, δηλαδή μία ξεκάθαρη μολογία Πίστεως χωρίς ὑπεκφυγές καί γενικότητες, χωρίς ἀοριστίες, ἐπαμφοτερίζουσες θέσεις, ἀποστασιοποίηση ἀπό τήν ἀκρίβεια τῆς Πίστεως καί θεωρητικολογίες, καθώς καί μία ξίσου ξεκάθαρη ποδοκιμασία τς προφανς ψευδεπιγράφου Πανορθοδόξου Συνόδου τς Κρήτης καί τν ποδεδειγμένως ντορθοδόξων ποφάσεών της, δέν πάρχουν!

Τί συμβαίνει λοιπόν στό Ἅγιον Ὄρος; Πο φείλεται "χρησμοφανής" χαρακτήρας το πολυαναμενόμενου γιορειτικο Κειμένου; Πρέπει νά τολμήσουμε νά ἀπαντήσουμε, μέ φόβο Θεοῦ καί πόνο ψυχῆς, στά ἀμείλικτα αὐτά ἐρωτήματα.

Δύο κατά τήν ταπεινή μας ἄποψη εἶναι ο λόγοι πού ξηγον, παρότι δέν δικαιολογον, τή στάση ατή τν συγχρόνων γιορειτν Πατέρων, τοῦ ἐπισήμου δηλονότι Ἁγίου Ὄρους:

Πρτος εναι νθρώπινος κοσμικός φόβος τν γιορειτν ἀπέναντι στήν διοικητική ἐξουσία καί μεμαρτυρημένη ἐκδικητικότητα τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ὡς οἰκείου ἐπισκόπου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, χάριν τῆς διατηρήσεως τῶν ἀτομικῶν θέσεων καί προσωπικῶν προνομίων των. Καί,

Δεύτερος λόγος εναι σταδιακή μέχρι μεταλλάξεως λλοίωση το πάλαι ποτέ κραιφνς ρθοδόξου κκλησιαστικο καί μοναχικο φρονήματος τν δίων τν γιορειτν, οἱ ὁποῖοι δυσκολεύονται πλέον νά τηρήσουν ἀκόμη καί τά ὀρθόδοξα προσχήματα μιᾶς μοναδικῆς στόν κόσμο καί στό εἶδος της ὑπερχιλιόχρονης ὀρθοδόξου μοναστικῆς πολιτείας.

Ἐάν, ὅμως, πιστοποιοῦνται τά ἀνωτέρω, τότε ὄχι ἁπλῶς αὐτομάτως ἔρχονται στή μνήμη μας τά σκληρά πλήν εὔστοχα λόγια τοῦ ἀειμνήστου Καθηγητοῦ Ἰωάννη Κορναράκη περί το συγχρόνου (πισήμου) γίου ρους ς "σαθρο πωροφυλακείου τς ρθοδοξίας", ἀλλά ἐντόνως προβληματιζόμεθα ἐάν πρέπει περισσότερο πό τούς αρετίζοντες οκουμενιστές πισκόπους νά μς προβληματίζουν ομή ἀντάξιοιὡς μή ἀκόλουθοι τῶν πνευματικῶν τους προγόνων (ὁσίων ἀσκητῶν, ὁμολογητῶν καί ὁσιομαρτύρων) σύγχρονοι γιορετες γούμενοι καί μοναχοί!

Ἀκολουθεῖ τό μή δημοσιευθέν (κατά τήν ἐπικαιρότητα) ἄρθρο, ὅπου καταγράφεται μία ποκαλυπτική περί το Μηνύματος το γίου ρους μαρτυρία, τόσο γιά τόν συντάκτη αὐτοῦ, ὅσο καί γιά τά μύχια συναισθήματα καί φρονήματά του περί τῆς περιβοήτου καί ἀμφιλεγόμενης συνόδου τῆς Κρήτης.


Σύντομη συνομιλία μέ τόν Προηγούμενον

 τς . Μονς βήρων γίου ρους

σεβαστό Γέροντα Βασίλειον Γοντικάκην

γιά τήν «ΑκΜΣ» τς Κρήτης


Τήν Κυριακή τῆς Σαμαρείτιδος (14/5/2017), πῆγα στόν ἑορτάζοντα Ἱερό Ναό Ἁγίας Φωτεινῆς Κορίνθου ( δίπλα στό ἱστορικό Ἐπισκοπεῖο τῆς Πόλεως) γιά νά προσκυνήσω τό ἱερό Λείψανο τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος καί Ἱσαποστόλου. Πρόκειται γιά τόν ἀποθησαυρισμένο στήν περιώνυμη Μονή Ἰβήρων ἀδιάφθορο πόδα τῆς Ἁγίας. Φοβερό νά προσκυνᾶ κανείς τό εὐωδιάζον ἱερό λείψανο μιᾶς πρώην ἁμαρτωλῆς καί μετέπειτα ἁγίας γυναικός καί μάρτυρος. Μιᾶς Ἁγίας, ἡ ὁποία συνήντησε τήν πηγή τῆς ζωαρχίας, τόν σεσαρκωμένο Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ πρίν δύο χιλιάδες χρόνια καί συζήτησε μετ’ Αὐτοῦ περί τοῦ τόπου καί τοῦ τρόπου προσκυνήσεως τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ! Αὐτά τά ἱερά Λείψανα ἐπιβεβαιώνουν ὄντως τήν πραγματική ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας ὡς Σώματος τοῦ ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντος καί εἰς Οὐρανούς Ἀναληφθέντος Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ! Ἀναχωρώντας ἀπό τό Ναό, συναντήσαμε στό προαύλιο τοῦ νεο-ἀνακαινισθέντος Ναοῦ τόν Γέροντα Βασίλειο Γοντικάκη, Προηγούμενο τῆς Μονῆς τῶν Ἰβήρων. Ἀστραπιαῖα σκεφθήκαμε ὅτι δέν πρέπει νά χάσουμε τήν εὐκαιρία νά τόν πλησιάσουμε καί νά τοῦ ὑποβάλλουμε ἕνα ἐρώτημα γιά ζήτημα πού τόν τελευταῖο καιρό ἀπασχολεῖ κάθε συνειδητό πιστό. Βεβαίως, δέν πρόκειται γιά ἄλλο παρά γιά τό γνωστό καί πολυσυζητημένο ζήτημα τῆς περιβοήτου συνόδου τῆς Κρήτης. Σκοπίμως, ὁμολογῶ, ὅτι ἐπέλεξα πρωτίστως νά ἐκφράσω τόν εἰλικρινή ἄλλωστε σεβασμό μου στό πρόσωπο τοῦ Γέροντος καί τόν θαυμασμό μου γιά πολλά ἀπό τά ἰδιαίτερου ὕφους καί θεολογικῆς ἀξίας κείμενά του. Ἤθελα νά αἰσθανθεῖ ἄνετα καί νά μή νοιώσει ὅτι κάποιος θέλει νά τοῦ ἀποσπάσει κάποια δήλωση γιά ἕνα τόσο λεπτό ζήτημα. Τοῦ ἀνέφερα γιά τίς Θεολογικές σπουδές μου στό Ἐξωτερικό, τή συνέχεια τῶν σπουδῶν στήν Ἀθήνα καί τίς μεταπτυχιακές σπουδές, γιά νά καταλήξω ὅτι κι ἐγώ, ὅπως καί πολλοί ἄλλοι, εἴμαστε ἔντονα προβληματισμένοι γιά τήν περιβόητη σύνοδο τῆς Κρήτης. Μέ μεγάλη προσδοκία καί ἐνδιαφέρον ἀναμένεται (τονίσαμε) ἡ γνώμη σας γι’ αὐτό τό ζήτημα. Πέρα ἀπό τήν προβληματική τῶν ἀντιδράσεων, ὅπως τήν ἐκφράζουν οἱ θέσεις καί κινήσεις τῶν ἀποτειχιζομένων κανονικῶς, ἤ τῶν τύπου «Zήση» (διακοπή μνημοσύνου οἰκείου ἐπισκόπου, ὄχι ὅμως καί ἐκκλ/κῆς κοινωνίας) κλπ., ὑπάρχει ἀνάγκη (ἀναφέραμε ἐπίσης) γιά γνώμη πού νἄχει τή δυναμικότητα ἀνθρώπου τοῦ «Μάη το ’68» (ὅσοι γνωρίζουν τόν Γέροντα κατανοοῦν τήν ἀναφορά). Ὁ π. Βασίλειος ἔδειξε ὅτι ἔνοιωθε ἤδη ἕτοιμος νά ἀνοιχθεῖ καί νά μιλήσει. Μέ πῆρε κοντά του σέ μία μικρή βόλτα μέσα στό προαύλιο. Ἄκουσε, μοῦ εἶπε, αὐτά πού λέει ὁ Ζήσης διαγράφουν τήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ὑπάρχει καί συνεχίζει τήν πορεία της κι ἄν τά ἀποδεχθεῖ κανείς ὅλα αὐτά, ἔτσι ὅπως τά παρουσιάζουν, δέν μένει τίποτε ὄρθιο. Στήν πορεία τῆς Ἐκκλησίας εἴχαμε διάφορες κινήσεις καί κείμενα, συνέχισε, ὅπως τήν «Ὁμολογία» τοῦ Πέτρου Μογίλα, τοῦ Κυρίλλου Λουκάρεως, κείμενα ἄλλοτε Καλβινίζοντα, ἄλλοτε Λατινίζοντα, Προτεσταντίζοντα κλπ. Ἔμειναν, ὅμως, αὐτά τά κείμενα μέχρι σήμερα, ἀλλά τά προσπερνᾶμε, δέν ἐκφράζουν τήν Ὀρθοδοξία καί δέν μένουμε σ’ αὐτά. Στό Ἅγιον Ὄρος κάναμε τήν προβλεπόμενη Διπλή Σύναξη, τά εἶπα (τίς ἀπόψεις μου) καί μοῦ ζήτησαν νά τά γράψω. Ἔφτιαξα ἕνα κείμενο καί τώρα κοντά θά τό δεῖτε, ὅπου παρουσιάζω αὐτά πού σᾶς λέω. Θά γίνει πάλι Διπλή Σύναξη τώρα κοντά, στήν ὁποία θά συμμετάσχω, ἀφοῦ ἐπιστρέψω ἀπό Κρήτη ὅπου τώρα πηγαίνω. Ἔχετε διαβάσει τά Πρακτικά, τά Κείμενα (τῆς συνόδου τῆς Κρήτης ἐννοοῦσε); μέ ρώτησε. Μετά τήν καταφατική ἀπάντησή μου, συνέχισε λέγοντας: Τά εἴδατε, λοιπόν. Ἐκεῖ στό Κείμενο γιά τίς σχέσεις μέ τόν λοιπό Χριστιανικό κόσμο, ἐνῶ ἀναφέρεται στήν ἀρχή ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική Ἐκκλησία, ὅλο τό ὑπόλοιπο Κείμενο αὐτό τό ἀκυρώνει τελείως καί τό ἀναιρεῖ! Τί κάνουμε, λοιπόν! Βλέπετε, ἀπό τήν ἀρχή τοῦ πράγματος, ἀπό τό 1960 πού ἑτοίμαζαν τά θέματα κλπ αὐτῆς τῆς συνόδου, ὅλα ἔγιναν σχολαστικά. Δέν εἶναι τό θέμα ἄν σέβομαι ἤ ἄν φοβᾶμαι τόν Πατριάρχη, ἀλλά πώς ἔχουν τά πράγματα. Εναι σά νά θέλουν μέ σα νέκριναν κε (στήν Κρήτη) νά διαγράψουν μέ μία κίνηση λα σα πιστεύουμε! , χι! Ατό δέν γίνεται! Κάπου ἐδῶ ὁλοκληρώθηκε ἡ σύντομη αὐτή συνομιλία. Δέν ἤμουν προετοιμασμένος γιά μία τέτοια συνομιλία. Ἔγινε ἐντελῶς αὐθόρμητα, ἀλλά θεωρῶ ὅτι ἔχει τήν ἀξία της. Ὁ Γέροντας, ἀφοῦ αἰσθάνθηκε λίγο ἀσφαλής καί μπροστά στή διαβεβαίωση τοῦ ἐρωτῶντος ὅτι ὑπάρχει ἔντονος προβληματισμός γιά τό ζήτημα καί  εἰλικρινής ἐπιθυμία νά ἀκούσουμε λόγο αὐθεντικό καί δή ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος, ἔδειξε νά συναισθάνεται κι ἐκεῖνος τήν ἀνάλογη ὑποχρέωση καί ἐκφράσθηκε πιστεύω ἐλεύθερα καί αὐθόρμητα. Αὐτό ἔχει τήν ἀξία του. Δέν πρόκειται γιά συνέντευξη. Ὁ καθένας, ὅμως, μπορεῖ νά συνεκτιμήσει κάποια πράγματα καί νά βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα. Εἴτε κάποιος ἐκτιμᾶ, εἴτε ὄχι, τόν συγκεκριμένο Γέροντα καί τίς θεολογικές του τοποθετήσεις, πιστεύω κατανοεῖ τή σημασία μιᾶς ἐλεύθερης τοποθετήσεως σέ ἕνα τόσο σοβαρό θέμα, πού σέ συνδυασμό μέ τό Κείμενο πού μᾶς προανήγγειλε ὁ π. Βασίλειος, θά βοηθήσει νά κατανοηθεῖ τί πρεσβεύουν, τί ὁμολογοῦν καί τί ἐκφράζουν οἱ Ἁγιορεῖτες τοῦ ἐπισήμου Ἁγίου Ὄρους, καθώς καί τί καί γιατί τελικῶς υἱοθετοῦν καί ἐκφράζουν τά διοικητικά του ὄργανα.

ρθόδοξος Τύπος», ρ. φύλ.2172/7-7-2017)