Ὑπό τήν ἔννοια ὅτι ὅλα αὐτά μειώνουν τό ἀναγκαῖο εὖρος τῆς αὐτοκριτικῆς, ἀποσποῦν καί ἀπομακρύνουν τό ἀπαραίτητο βλέμμα ἀπό τόν καθρέφτη. Ἄς σκεφτοῦμε ὅμως ἀπλῶς τό ἀπολύτως προφανές: ὅτι μετά ἀπό δύο αἰῶνες ἐλεεινοῦ ψευτορωμέικου, δύο αἰώνες συρρικνώσεων, καταρρεύσεων, ἐκμαυλιστικοῦ ἐκφραγκισμοῦ καί πνευματικοῦ ἀκρωτηριασμοῦ, ἀλλά καί ἰδιαίτερα μετά ἀπό τέσσερις γεμάτες δεκαετίες ὁλοκληρωτικῆς ἐκπόρνευσης, ἐξηλιθίωσης,
διάλυσης καί ἰσοπεδωτικῆς παρακμῆς, οἱ εἰκόνες πού βλέπετε πιό κάτω εἶναι τό ἀπολύτως ἰδανικό καί ἀρμονικό ἐπιστέγασμα. Ἄν θά εἶναι καί ὁ ὁριστικός ἐπίλογος, ὅπως τό εὐχόμαστε, αὐτό ἀπό ἐμᾶς ἐξαρτᾶται (δηλαδή κυρίως ἀπό τόν Θεό, ἀλλά καί Ἐκεῖνος ἐμᾶς περιμένει). Γιά τά νῦν δεδομένα πάντως καί ὅσο συνεχίζεται ὁ ἐμμονικός μας αὐτοεγκλωβισμός μέσα στό τέλμα (καί ἐπιδεινώνεται μάλιστα λόγω τῆς ἀνοϊκά ἀμάσητης καταπόσεως τοῦ πανδημικοῦ ψευδαφηγήματος), οἱ παραπάνω εἰκόνες εἶναι ἐντελῶς ἀντιπροσωπευτικές. Καί πολύ φοβᾶμαι πώς ἴσως νά εἶναι καί οἱ πλέον ἀκριβοδίκαιες…Νεκτάριος Δαπέργολας
