(«παντί δόγματι και λόγω της αληθείας εχομένω, παραφύεται τι ψεύδος»)
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
Η φράση ανήκει στον Απολογητή Αθηναγόρα (2ος μ.Χ. αιώνας), στο «περί αναστάσεως των νεκρών» σύγγραμά του, δηλ. «δίπλα σε κάθε αλήθεια και σε κάθε καλό ξεφυτρώνει το ψεύδος και η παραφθορά».
Το Π.Σ.Ε., ως οργανισμός – πραγματικότητα, υπάγεται στον γενικότερο τρόπο οργάνωσης του Παγκόσμιου Κράτους (Παγκοσμιοποίηση).
Η «λογική» του γενεαλογία είναι η ακόλουθη:
«θνητή διάνοια – κράμα πλάνης, αιρέσεων και ψιχίων αληθείας».
Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος τόνισε (όταν ορθοτομούσε):
«στις συνάξεις του Π.Σ.Ε. υπάρχουν παγανιστικές, ανιμιστικές και ειδωλολατρικές αντιλήψεις περί Αγίου Πνεύματος». (Βλέπε: Μητροπολίτου Δημητριάδος Χριστοδούλου «Π.Σ.Ε. Λέσχη θρησκευόμενων ανθρώπων» – Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία, Αριθμ. 4, σελ. 588 – Μάρτιος ‘91).
Από πλευράς «ορθοδόξων» επισκόπων, η ενεργή συμμετοχή τους στο Π.Σ.Ε., είναι η φανερή προβολή της μεταβάλλουσας πράξης τους πάνω στην υφιστάμενη κατάσταση (παραδοσιακή) του ορθοδόξου πληρώματος. Οι σημερινοί επίσκοποι έχουν οικουμενιστική θεώρηση της Εκκλησίας, στην οποία τα διάφορα αιρετικά τμήματα θεωρούνται (χωρίς μετάνοια) ισόκυρα, η συνένωση των οποίων θα απαρτίση την «πλήρη» εκκλησία (θεωρία των κλάδων)! Το Π.Σ.Ε., ακόμη και επί Προέδρου Αναστασίου Γιαννουλάτου (2006-2013), ουδέποτε παρουσίασε το βάθος (κατά την Γραφή) των εννοιών αιρέσεως και σχίσματος, που παρουσιάσθηκαν στον ορίζοντα του ιστορικού χρόνου της Εκκλησίας. Αυτό το φαινόμενο της «συμφιλιώσεως» με τις αιρέσεις παρουσιάσθηκε, ως έμπρακτη απόδειξη του φρονήματος των επισκόπων, και στην οικουμενιστική σύνοδο της Κρήτης (2016). Όλα αυτά προοιωνίζουν την αυριανή σχεδιασμένη Υπερεκκλησία στις ημέρες του Αντιχρίστου.
Είναι φανερό ότι οι ενέργειες (σήμερα) των «επισκόπων» της Ορθοδοξίας δεν συντονίζονται, δεν διευθύνονται και δεν ελέγχονται από την Ορθοδοξία (Ι. Κανόνες, παράδοση)∙ τείνουν στην ικανοποίηση των προγραμμάτων του «συνθετικού (δαιμονικού) εγκεφάλου» του Π.Σ.Ε., που είναι (τα προγράμματα) ο οικουμενισμός και η πανθρησκεία.
Αυτό που δεν έγινε στην Κρήτη, θα γίνει στο μέλλον∙ μια ψευδοσύνοδος ακόμη που θα καταδικάση τους Ορθοδόξους: «Μία ημέρα δι’ οικουμενικής Συνόδου θα νομοθετηθή η κατάργησις της Ορθοδοξίας» (Κοσμά Φλαμιάτου «ΑΠΑΝΤΑ», εκδ. ΣΠΑΝΟΣ, Αθήναι, 1976, σελ. 99).
1ο Σχόλιο
Η ανάπτυξη της προσωπικής συνείδησης του Κοσμά Φλαμιάτου έλαβε χώρα στα όρια της Ορθοδόξου παραδόσεως. Ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, γράφει:
α) «ο Φλαμιάτος ήταν καθαρά ησυχαστής – κολυβάς, στην γραμμή των Αγιορειτών Κολυβάδων και του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού».
β) «ο Φλαμιάτος πιστεύει, ότι ακολουθείται συγκεκριμένο σχέδιο μιας εκ των ένδον αλώσεως του Αγίου Όρους, με την ανάδειξη Ηγουμένων – φορέων κοσμικού πνεύματος, οι οποίοι θα πραγματοποιήσουν την αλλοίωση της μοναστικής ζωής και την δι’ αυτού του τρόπου «κατάργησιν» του Μοναχισμού και του Αγίου Όρους».
γ) «Αν ο Φλαμιάτος δεν μαρτυρούσε μέσα στο «ελεύθερο Ελληνικό κράτος», αλλά στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, θα αναγνωριζόταν ως ένας από τους Νεομάρτυρες του υποδούλου Γένους». (Βλέπε βιβλίο «ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΜΕΤΕΩΡΟΣ» – π. Γεωργίου Μεταλληνού της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος). (τέλος σχολίου)
Έχω απόλυτα δικαιολογημένη πεποίθηση, ότι ο κόσμος βλέπει τα εκκλησιαστικά φαινόμενα επηρεασμένος συναισθηματικά από ορισμένους «πνευματικούς» και όχι όπως είναι πραγματικά, Ορθόδοξα, αντικειμενικά. Ένα παράδειγμα: Πριν λίγα χρόνια έγινε σε χωριό (γραφικό) της Μαγνησίας μικτός γάμος, ορθόδοξη με καθολικό. Τόνισα σε γνωστούς μου να μη συμμετάσχουν, διότι το απαγορεύουν οι Ι. Κανόνες. Μου απάντησαν, ως «εκκλησιαστική αντίληψη» του γεγονότος, ότι τελείται με το Ορθόδοξο τυπικό∙ έτσι τους είπε, καθοδηγητικά, ο «πνευματικός» τους!
Δεν έχουν κατανοήσει την προτεσταντική (αιρετική) οργάνωση του Π.Σ.Ε., ότι νοηματοδοτεί αιρετικά την αντίληψη του κόσμου. Σ’ αυτή την προσπάθεια νόθευσης της Ορθοδοξίας συμμετέχουν και οι Έλληνες επίσκοποι, ως φορείς «δήθεν» πλατύτερης Ευαγγελικής επιταγής.
2ο Σχόλιο: Ολόκληρη η σκέψη του Π.Σ.Ε. και των οικουμενιστών επικεντρώνεται, εστιάζεται, στην αγαπητική κοινωνική βασιλεία του θεολογικού λόγου, στην κοινωνική ανθρώπινη ευδαιμονία, και όχι στο κεντρικό αίτημα του Ευαγγελίου περί του κριτηρίου της αλήθειας που σε εισάγει στη Βασιλεία του Θεού, το οποίο είναι η Ορθοδοξία.
Η εφαρμογή της κοινωνικής δικαιοσύνης στον κόσμο δεν είναι παρά μια μορφή της αλήθειας. Η Ορθοδοξία, όμως, η Ηθική της και τα δόγματά της, είναι το δίκαιο που σώζει τις ψυχές. «Μηδεν νόθον δόγμα τω της αγάπης προσχήματι παραδέχεσθε» (Αγ. Ιω. ο Χρυσόστομος, P.G. 62,191).
Από την επέλαση του Π.Σ.Ε. στις ορθόδοξες χώρες, διαπιστώνουμε: «Και πρότερον μεν ήσαν φανεροί οι αιρετικοί νυν δε πεπλήρωται η Εκκλησία κεκρυμμένων αιρετικών» (Αγ. Κύριλλος Ιεροσολύμων – Κατήχησις ΙΕ΄, θ) (τέλος σχολίου).
Έχουμε τα ιστορικά – εκκλησιολογικά παραδείγματα του οικουμενισμού, τα οποία το Π.Σ.Ε. υιοθέτησε, φανερώνοντας τους σκοπούς του και τα οποία η Εκκλησία της Ελλάδος επιδοκίμασε:
1) Η εγκύκλιος του 1920, στην οποία η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι η «Μία, Αγία και Καθολική Εκκλησία» (θεωρία κλάδων)
2) Το συνέδριο στην Κων/πολη (1923), για την αλλαγή του Ορθόδοξου εορτολογίου (ημερολογίου)
3) Αλλαγή του εορτολογίου (ημερολογίου) το 1924, για συνεορτασμό με παπικούς και προτεστάντες, αφού δεν θεωρούνται αιρέσεις.
4) Συμμετοχή των Ορθοδόξων στην ίδρυση και λειτουργία του Π.Σ.Ε.
5) Συλλείτουργα με αιρετικούς (και παπαδίνες).
6) Διαμνημόνευση του πάπα στα δίπτυχα (ομολογία Θειατείρων, Λονδίνο 1975, Αθηναγόρου Κοκκινάκη)
7) Άρση αναθεμάτων (1965).
8) Αναγνώριση Μονοφυσιτών (Σαμπεζύ 1990).
9) Αναγνώριση μυστηρίων παπικών (Balamand Λιβάνου 1993 – Ρώμη 1995).
10) Παροχή μυστηρίων σε παπικούς (Ραβέννα 2002),
11) Πανθρησκειακές συμπροσευχές.
12) Αμαρτάνομεν εάν πιστεύωμεν ότι μόνον η Ορθόδοξη Πίστις κατήλθεν εξ ουρανού» (Αθηναγόρας).
13) «Χαιρετίζομεν τον Πάπα, πρώτον εν ίσοις εν τη καθόλω Εκκλησία του Χριστού» (Πατριάρχης Δημήτριος).
14) «Παρήλθεν ο καιρός της ναρκισσευομένης Ορθοδοξίας» (Ζιζούλας).
15) Οι άγιοι Πατέρες υπήρξαν «ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως» και «είναι εις τας χείρας του δικαιοκρίτου Θεού» (Βαρθολομαίος).
Ερώτημα: Η γνωστή ως Νομοκρατούσα Εκκλησία εκφυλίζεται ή οι αιρέσεις εν είδει εκκλησιών (είδωλα εκκλησιών κατά τον Αγ. Αμφιλόχιο Ικονίου) μετατοπίζουν – παραμερίζουν την Ορθοδοξία;
Τον Μάιο (2005) στο 6ο Π.Σ.Ε. έλαβαν μέρος 350 «εκκλησίες». Βλέπουμε ότι στην Αγιοτόκο Ελλάδα μας οι συνοδοιπόροι του οικουμενισμού έχουν στημένες παγίδες παντού…