Ἡ ΝΔ ξεπερνᾶ κάθε ὅριο αἰσχύνης καὶ ἐμπαίζει τὸν Ἅγιο Πορφύριο! Ἁπλὰ θεομπαῖχτες ἢ κάτι χειρότερο;

Γράφει ἡ Νεκταρία Παρίδη
Παρακολουθοῦμε ἀπὸ χθὲς νὰ διαδραματίζεται στὸ διαδίκτυο, ἐν μέσω θερμῆς προεκλογικῆς περιόδου, μιὰ ἄνευ προηγουμένου βλασφημία κατὰ τοῦ προσφάτως ἁγιοκαταταγέντος Ἁγίου Πορφυρίου. Οἱ κομματικοὶ μηχανισμοὶ τῆς ΝΔ σὲ ἀγαστὴ συνεργασία μὲ ἐκκλησιαστικὲς ἰστοσελίδες προέβησαν στὴν δημοσίευση ἑνὸς κειμένου στὸ ὁποῖο ὁ ἀρθρογράφος του (κρυμμένος πίσω ἀπὸ ψευδώνυμο) ἰσχυρίζεται ὅτι δῆθεν ὁ Ἅγιος Πορφύριος προφήτευσε πρὶν δεκαετίες ὅτι ὁ Σαμαρὰς θὰ σώσει τὴν Ἑλλάδα! Καὶ ρωτᾶμε τὰ ἑξῆς ἁπλά:
Εἶναι δυνατὸν κύριοι νά μεταχειρίζεστε ἕναν Ἅγιο γιὰ κομματικὰ ὀφέλη; Λίγος σεβασμὸς δὲν ὑπάρχει; Ἐσεῖς δὲν ἐπισκεφτήκατε πρὶν καιρὸ τὸ Ἅγιον Ὅρος; Πῶς ξαφνικὰ χάσατε τὴν “εὐσέβειά” σας πού ὅλος ὁ λαὸς τὴν ἔβλεπε νὰ ξεχειλίζει σὲ ὅλα τα μμὲ ποῦ σᾶς λιβάνιζαν μέρα-νύχτα; Δὲν αἰσθάνεστε ἴχνος ντροπῆς γιὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἐμπαίζετε ἕναν Ἅγιο; Σὲ ποιὸ βιβλίο ἀκριβῶς εἶναι καταγεγραμμένο τὸ συγκεκριμένο γεγονός; Ἁπλὰ δὲν ὑπάρχει πουθενά! Ἀλλὰ ἃς δεχτοῦμε ὅτι… ὑπάρχει! Πὼς καὶ δὲν ἔγινε γνωστὸ ποτὲ στὸ παρελθὸν ἀλλὰ ἔρχεστε τώρα ἐλάχιστες ἡμέρες πρὶν τὶς ἐκλογὲς νὰ….
τὸ δημοσιεύσετε;
Ἀπὸ τὴν ἄλλη ἀπὸ ἕνα κόμμα ποὺ ψήφισε τὸν Φεβρουάριο στὴν Εὐρωβουλὴ τὴν ἔκθεση Λούντατσεκ γιὰ τοὺς ὁμοφυλόφιλους, ποὺ ψήφισε τὰ ἐθνοκτόνα μνημόνια, ποὺ τσάκισε τοὺς πολυτέκνους μὲ ἀκραία ἀντιπολυτεκνικὰ μέτρα, ποὺ πῆρε τὸ μέρος τῶν Ἰσλαμοφασιστῶν στὴν Συρία συναινόντας στὶς δολοφονίες τῶν Ἑλληνορθοδόξων, ποὺ ἱδρύει Τμῆμα Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν στὴν Θεσσαλονίκη, ποὺ συνεργάζεται μὲ τοὺς Γκρίζους Λύκους στὴν Θράκη μας, ποὺ ἔχει κομματικὰ στελέχη σὲ στοές, συλλόγους Ρόταρυ καὶ Λάιονς, δὲν περιμέναμε κάτι διαφορετικό.
Ἐλπίζω πὼς ὁ Ἕλληνας ψηφοφόρος θὰ λάβει τὰ παραπάνω ὑπόψην του σοβαρὰ καὶ προσευχόμενος θὰ ἀποφασίσει στὶς ἐπερχόμενες ἐκλογὲς τὴν ἡγεσία ποὺ θὰ σέβεται τὶς ρωμαίικες παραδόσεις αὐτοῦ του τόπου.

orthodoxia-ellhnismos.gr

π.Ιωάννης Ρωμανίδης «Από τώρα και στο εξής το πρόβλημα θα είναι οι Δεσποτάδες μας. Ποιά πίστη έχουν»!

πάπα-Γιάννης Ρωμανίδης  

O π. Ιωάννης Ρωμανίδης ως ιστορικός

φώτο by sophia-siglitiki.blogspot.gr

Στην εποχή τού Μνημονίου, καθώς οι λαοί τής Ευρώπης απομακρύνονται ολοένα ο ένας από τον άλλο και αλληλοβρίζονται εκτοξεύοντας ρατσιστικά σλόγκαν, τα λόγια τού Ρωμανίδη ακούγονται, για άλλη μια φορά, προφητικά…

του Αναστασίου Φιλιππίδη
Bachelor of Arts, Yale University,
ΗΠΑ - Master of Arts, Georgetown University

Η τεράστια συνεισφορά τού π. Ιωάννη Ρωμανίδη στη θεολογία βασίστηκε στη στέρεη εμπειρική, βιωματική γνώση πού απέκτησε από το οικογενειακό του περιβάλλον, ιδιαίτερα τη μητέρα του Ευλαμπία. Παρομοίως, η συνεισφορά του στην ιστορική επιστήμη βασίστηκε επίσης σε βιωματικές εμπειρίες πού είχε, οι οποίες τον οδήγησαν σε πρωτότυπες σκέψεις και σε ρηξικέλευθα συμπεράσματα, μετά, βεβαίως, από εξαντλητική έρευνα.

Ο ίδιος ξεκινά το πρώτο του ιστορικό βιβλίο, τη «Ρωμηοσύνη» (1975) με την αφήγηση ενός περιστατικού πού έζησε το 1951, νεαρός εφημέριος στην Αμερική. Ειδοποιήθηκε να μεταβεί σε σπίτι ασθενούς, κτύπησε όμως λάθος πόρτα και γνώρισε εκεί έναν Έλληνα. Ταυτόχρονα εμφανίστηκε στο σαλόνι ο αδερφός αυτού τού Έλληνα, τόν οποίον όμως ο Ρωμανίδης γνώριζε ως αρχηγό των Αλβανών τής πόλης! Ούτε τά δυο αδέρφια ούτε ο Ρωμανίδης μπορούσαν τότε νά εξηγήσουν το παράδοξο. Τό κλειδί γιά τήν ερμηνεία βρίσκεται στίς σελίδες πού ακολουθούν στό βιβλίο «Ρωμηοσύνη».

Επίσης, ασφαλώς δέν είναι τυχαίο ότι η «Ρωμηοσύνη» γράφηκε μετά από τή γνωριμία τού Ρωμανίδη μέ τό Λίβανο καί τή Συρία, στή Θεολογική Σχολή τού Μπελεμόντ. Εκεί συνειδητοποίησε ότι χιλιάδες πιστοί πού ανήκουν στό Πατριαρχείο Αντιοχείας αυτοπροσδιορίζονταν ως «Ρωμηοί Ορθόδοξοι», χωρίς νά είναι Έλληνες, ούτε κάν Ελληνόφωνοι. Τό παράδοξο βρήκε καί αυτό τή λύση του στό βιβλίο «Ρωμηοσύνη».

Σέ ακαδημαϊκό επίπεδο, πρέπει νά αναγνωριστεί η οφειλή τού Ρωμανίδη στόν Φλωρόφσκυ, μέ τόν οποίο άλλωστε είχαν (ε) ιδιαίτερα στενή σχέση, όπως προκύπτει καί από τήν μέχρι σήμερα δημοσιευμένη αλληλογραφία τους . Ο Φλωρόφσκυ ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα γιά τήν αλληλεπίδραση θεολογίας καί Ιστορίας καί ο Ρωμανίδης εμπνέεται από τό ίδιο πνεύμα.

Τό ιστορικό έργο τού Ρωμανίδη περικλείεται κυρίως σέ τρείς μελέτες: 1) «Ρωμηοσύνη» (1975), 2) «Φράγκοι, Ρωμαίοι, Φεουδαλισμός καί Δόγμα» (1982) καί 3) Πρόλογος στή 2η έκδοση τού «Προπατορικού Αμαρτήματος» (1989). Επιπρόσθετα, αρκετά ιστορικά στοιχεία περιλαμβάνονται στήν εκτενή Εισαγωγή στό «Ρωμαίοι ή Ρωμηοί Πατέρες τής Εκκλησίας, Α' τόμος» (1984), όπου γίνεται φανερή η σύνθεση θεολογικού καί ιστορικού λόγου. Αλλά καί σέ όλες σχεδόν τίς μελέτες, μετά τό 1975, τά ιστορικά στοιχεία παρεισφρέουν μέσα στά θεολογικά.

Ο αριθμός των θανάτων των χριστιανών που πέθαναν για την πίστη τους διπλασιάστηκε το 2013, ούτε αυτό συγκινεί τους «ευαίσθητους» και τις «ευαίσθητες»

Η Μισέλ Ομπάμα ενδιαφέρθηκε για τις Νιγηριανές επειδή είναι μαύρες. Για τις Σύριες στέλνει όπλα στους ισλαμοφασίστες να τις φορέσουν μαντίλα...

Στη Συρία, η κυβέρνηση του Ομπάμα δίνει χρήματα και όπλα σε σουνίτες τζιχαντιστές που σφάζουν ανελέητα άνδρες, γυναίκες και παιδιά, επειδή είναι Χριστιανοί και Σιίτες.

Η κυρία Μισέλ Ομπάμα δεν έχει κανένα πρόβλημα με αυτό. 

Στη Νιγηρία, παρόμοιοι σουνίτες τζιχαντιστές σφάζουν άνδρες, γυναίκες και παιδιά, με τον πιο φρικτό και απάνθρωπο τρόπο μόνο και μόνο επειδή είναι Χριστιανοί.

Και όλα αυτά μέσα σε μια εκκωφαντική σιωπή όλης ....
...της «προοδευτικής» Δύσης. [Πριν δυο μήνες περίπου, έγραφε ο ΚΟ: Για τα media της Δύσης, μεγαλύτερη αξία έχει ένας ομοφυλόφιλος που διώκεται από χιλιάδες χριστιανούς που σφάζονται στη Νιγηρία. 

Το ότι ο αριθμός των θανάτων των χριστιανών που πέθαναν για την πίστη τους διπλασιάστηκε το 2013, ούτε αυτό συγκινεί τους «ευαίσθητους» και τις «ευαίσθητες»].  
 
Και ξαφνικά η κυρία Ομπάμα με ύφος λυπητερό, βγήκε και μας δήλωσεότι «είναι συντετριμμένη» και «οργισμένη» για την κατάσταση στη Νιγηρία, λόγω των 200 μαθητριών που απήχθησαν από την ένοπλη ισλαμιστική οργάνωση Μπόκο Χαράμ, Παραδέχεται μάλιστα, ότι αυτή η ξαφνική της «ανησυχία» οφείλεται στο ότι οι Νιγηριανές της θυμίζουν τη δική της οικογένεια. 

Πόλεμος κατά τής βλασφημίας. Tά επίχειρα τής βλασφημίας

Δώστε το στους βλάσφημους.

Ο αείμνηστος πατήρ Φιλόθεος Ζερβάκος, ηγούμενος τότε, γιά 50 περίπου χρόνια στό ιστορικό μοναστήρι Λογγοβάρδας στήν Πάρο, στό βιβλίο του «Πόλεμος κατά τής βλασφημίας" σημειώνει κάποια συνταρακτικά περιστατικά τά οποία νομίζουμε ότι αξίζουν γιά μία ευρύτερη δημοσιότητα.

Γράφει σχετικά.

Κατά τό έτος 1924, είς τήν αρχή τής Μεγάλης Τεσσαρακοστής, καθήμενος είς τό κελλίον μου καί μελετών, άκουσα γοερές κραυγές  . Σκύβοντας από τό παράθυρό μου, είδα σ τό προαύλιο τής Μονής ένα νέο φορτωμένο επάνω σ ένα γαϊδουράκι. Τόν βάσταζαν δύο άνθρωποι, οί οποίοι αφού τόν κατέβασαν από τό υποζύγιο, κρατώντας τον από τά χέρια τόν οδήγησαν πρός τόν ιερόν ναόν τής Μονής. Κατέβηκα κι εγώ στήν εκκλησία, γιά νά πληροφορηθώ τί συμβαίνει.   

Είδα τό παιδί αυτό, πεσμένο στήν πόρτα τού ναού, εντελώς παραμορφωμένο στό πρόσωπο.  Όλο του τό σώμα, χέρια πόδια, στόμα, μύτη, είχαν στρεβλωθεί, σέ μία αλλόκοτη, τερατώδη, καί δαιμονική έκφραση.  Είδα ότι ήταν καί τυφλός ...

Αυτοί πού τόν συνόδευαν μπήκαν μέσα καί προσκύνησαν τίς εικόνες.  Ήταν, όπως έμαθα, ό πατέρας του καί ένας εξάδελφός του.

Ξαφνικά βλέπω αυ τόν τόν νεαρό, νά σέρνεται σάν φίδι μέσα στήν Εκκλησία, καί αφού έφθασε στήν μέση γονατιστός, στάθηκε μπροστά στίς άγιες εικόνες καί άρχισε νά βλαστημάει τόν Χριστό ...

Τόν πλησίασα αγανακτισμένος γιά τήν ασέβειά του καί χαστουκίζοντάς τον δυνατά, τού είπα,

"Ασεβέστατε Καί μέσα στήν εκκλησία τολμάς νά βλαστημάς τόν Θεό;!"

Μαζεύτηκε, καί είπε, "Κύριε ελέησον!"

Ρώτησα τόν πατέρα του πώς τό έπαθε, καί μού είπε, ότι από μικρό παιδί βλαστημούσε ...

"Χθές τό πρωϊ, μού είπε, τού φύγανε τά πρόβατα καί μπήκαν σέ ένα χωράφι σπαρμένο. Πήγε νά τά μαζέψει βλαστημώντας τουλάχιστον 10-15 φορές τήν Παναγία. Ενώ πλησίαζε στό χωράφι βλασφημώντας συνέχεια, έπεσε κάτω, τυφλώθηκε, καί μεταμορφώθηκε ή όψι του σε αυτή τήν τερατώδη κατάσταση. Τόν φέραμε στή Μονή, νά τού κάνετε αγιασμό, παρακλήσεις, καί ότι άλλο χρειάζεται ... "

Τού κάναμε πράγματι όλα αυτά, τού διαβάσαμε καί εξορκισμούς, αλλά αυτό ό βέβηλος δέν σταμάτησε νά βλαστημάει. Μετά από λίγες μέρες μέ φώναξε ό υπηρέτης τής Μονής πού βοηθούσε τόν νεαρό καί τόν τάϊζε καί μού είπε,

-  . Ελα ΝΑ ΤΟΝ ίδης πάσχοντα ΤΟΥ κόπηκε σταθεροποιημένης αλόης γλώσσα ΚΑΙ Δέν Μπορει ΟΥΤΕ ΝΑ πιεί νερο ...  

"Πήγα, καί έφριξα μέ ότι είδα. Ή γλώσσα του, αυτή πού συνεχώς βλαστημούσε, ήταν κομμένη καί ξεριζωμένη, σφηνωμένη εντελώς στόν λάρυγγα.

 Τήν άλλη μέρα, διηγείται ό π. Φιλόθεος Ζερβάκος, έφυγα γιά νά πάω στήν Νάξο. Όταν γύρισα, ρώτησα σχετικά τούς πατέρες καί μού είπαν.  

"Πέθανε εδώ καί δυό μέρες. Ό πατέρας του είχε πάει στό χωριό γιά νά φέρει καθαρά ρούχα γιά τήν ταφή, καί ο υπηρέτης είχε πάει σπίτι του. Τήν νύκτα τού θανάτου του, ακούγαμε στό μοναστήρι χορούς, φασαρίες, καί τραγούδια ...

      ΕΙΣΑΙ'' ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ'' ΤΩΡΑ ...

Ξυπνήσαμε όλοι, νομίζοντας ότι τραγουδούσαν καί χόρευαν οί υπηρέτες τής Μονής.  Ό πατήρ Σάββας μάλιστα, πήρε τό ραβδί του γιά νά πάει νά τούς διώξει.  Ανοίγοντας τό παράθυρό, τρείς ή ώρα τήν νύκτα, άκουσε φωνές στό σκοτάδι πού έλεγαν δυνατά στο νέο,

"Έλα δώ, πού πάς νά φύγεις! Είσαι δικός μας τώρα ..."

Αφού παύσανε αυτοί, ακούστηκαν άλλες φωνές απέναντι από τό μέρος τών τραγουδιών ...

«Βρέ, ελάτε εδώ, μή φοβάστε, τόν πήραμε εμείς!"

Ο πατήρ Σάββας έντρομος τότε, από τίς φωνές τών δαιμόνων, πού τραβούσαν μαζί τους τήν ψυχή τού βλασφήμου, άρχισε νά προσεύχεται στόν Χριστό καί στήν Παναγία ζητώντας βοήθεια.  Πράγματι σταμάτησαν οί φωνές καί οί δαίμονες έγιναν άφαντοι.  Όταν μετά από λίγο κατέβηκε καί πήγε στό δωμάτιο τού παιδιού, τό βρήκε πεθαμένο καί ριγμένο μέ δύναμι, έξω από τό σπίτι ...

Φόβος καί τρόμος μάς κατέλαβε όλους, γράφει ό πατήρ Φιλόθεος.

Καί συνεχίζει ...

"Τί φαντάζεσθε εσείς οί βλάσφημοι; Επειδή βλέπετε ότι ό Θεός αργεί νά σάς παιδεύσει, νομίζετε ότι θά αποφύγετε καί τήν τιμωρία;

Εάν νομίζετε ότι ό Θεός δέν σάς βλέπει, δέν σάς ακούει, καί γιαυτό δέν σάς τιμωρεί τήν ώρα πού τόν βλαστημάτε, πλανάσθε ταλαίπωροι.

Εάν τήν ευσπλαχνία καί μακροθυμία τού Θεού πού από αγάπη σάς κάνει γιά νά μή κολασθείτε αιώνια, τήν θεωρείτε αδυναμία, τότε αληθινά αλλοίμονό σας ...

ΕΠΕΣΑΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΣΑΝ ΚΟΥΜΠΙΑ ΕΠΑΝΩ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ...

Συνεχίζει ό π.  Φιλόθεος.

"Γύρω στά 1921 μετέβαινα ατμοπλοϊκώς στόν Βόλο, πρός επίσκεψη πνευματικών μου αδελφών. Μεταξύ τών επιβατών ήταν καί δυό ομογενείς από τήν Αμερική πού γύριζαν στήν πατρίδα τους. Ο νεώτερος ήταν Κεφαλλονίτης καί ό μεγαλύτερος καταγόταν από κάποιο χωριό τού Πηλίου. 

Τό βράδυ, στό σαλόνι τού πλοίου πιάσαμε συζήτηση μαζί μέ άλλους επιβάτες καί τούς μίλησα ανάμεσα στά άλλα καί γιά τήν μεγάλη αμαρτία τής βλασφημίας τού Χριστού, τής Παναγίας, καί τών Αγίων. Οί περισσότεροι άκουγαν μέ ευλάβεια καί ενδιαφέρον αυτά πού τούς έλεγα. Δυό- τρείς όμως από τούς ακροατές δυσανασχέτησαν καί άρχισαν νά λένε, ότι όσα τούς λέω είναι γιά νά τούς φοβίσω γιά νά μή βλαστημάνε, καί καλά βέβαια κάνω πού τά λέω αυτά, αλλά είμαι υπερβολικός καί δέν λέω αλήθεια.  

Τότε σηκώθηκε όρθιος ό νεαρός Κεφαλλονίτης καί μέ θάρρος τούς είπε.

"Θά σάς διηγηθώ ένα περιστατικό πού τό είδα μέ τά μάτια μου, καί άν θέλετε πιστέψτε το. Εδώ καί τρείς μήνες πού ήμουν στήν Αμερική, παραμονή τού Αγίου Βασιλείου, βρισκόμουν μέ άλλους ομογενείς καί παίζαμε χαρτιά γιά τό καλό τού χρόνου πού λέμε, σ ένα ελληνικό καφενείο.

Ένας συμπατριώτης μου καί πολύ γνωστός μου, κιαυτός από τήν Κεφαλονιά, επειδή συνεχώς έχανε στά χαρτιά, άρχισε νά βλαστημάει τόν Θεό, τήν Παναγία, τά καντήλια, τόν Χριστό, τούς Αγίους, κλπ.  Δέν είχε αφήσει τίποτα όρθιο ...

Στίς παρατηρήσεις πού τού κάναμε, καί εγώ καί άλλοι συμπαίκτες του, αυτός βλαστημούσε περισσότερο.  Τελευταία, αφού έχασε όλα τά λεφτά του, σηκώθηκε από τό τραπέζι καί άρχισε νά βλαστημάει τόν Άγιο Γεράσιμο. Τρείς ώρες βλαστημούσε τά θεία, στό τέλος βλαστημούσε καί τόν Άγιο Γεράσιμο καί μάλιστα μούντζωνε καί τόν ουρανό, σάν νά τόν έβλεπε, μέ χυδαίες εκφράσεις ... 

Τήν στιγμή όμως κατά τήν οποία ύψωσε πάλι τά χέρια του μουντζώνοντας πρός τά πάνω, τά χέρια του παρέλυσαν πέφτοντας άψυχα κάτω, καί τά μάτια του σάν κάποιος νά τά έβγαλε τινάχτηκαν καί κύλησαν πάνω στό τραπέζι πού χαρτοπαίζαμε!

Φόβος καί τρόμος μάς κατέλαβε μέσα στό καφενείο ...

Ό βλάσφημος κλαίγοντας καί θρηνώντας γιά τό ελεεινό πιά κατάντημά του, άρχισε νά παρακαλεί τόν Χριστό, τήν Παναγία, καί τόν Άγιο Γεράσιμο, νά τόν συγχωρήσουν καί νά τού δώσουν τό φώς του. 

Δυστυχώς, συμπλήρωσε ό νεαρός Κεφαλλονίτης, μέχρι τήν ημέρα πού έφυγα από τήν Αμερική, γύριζε τυφλός καί κουλός, ζητιανεύοντας από τούς άλλους ομογενείς γιά νά ζήσει ...

   ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ

Τόν Δεκέμβριο τού 1924, λίγο πρίν τά Χριστούγεννα, ήλθε στό μοναστήρι μας μία γυναίκα από τήν Νάουσα τής Πάρου γιά εξομολόγηση, καί ανάμεσα στά άλλα μού είπε, γράφει ό π.  Φιλόθεος.

"Πρέπει νά σάς κάνω γνωστό, σάν Πνευματικός μου Πατέρας πού είστε, μία μεγάλη συμφορά πού έχει συμβεί στό σπίτι μου.   Ό άνδρας μου ήταν πολύ βλάσφημος. Βλασφημούσε εμένα, τά παιδιά, τά ζώα μας, μέ τήν πιό μικρή αφορμή, καί κανέναν δέν άκουγε. Εδώ καί 15 μέρες κατεβαίνοντας τήν νύκτα ό άνδρας μου κάτω στόν στάβλο γιά νά δώση τροφή στά ζώα προσπάθησε νά ξεχωρίσει δυό μοσχάρια πού μάλωναν. Αυτός, αντί νά κτυπήσει ή νά τραβήξει καί νά δέσει αλλού τό ένα μοσχάρι, άρχισε μέ δυνατές φωνές νά βλαστημάει Χριστούς καί Παναγίες ...

Τήν στιγμή ακριβώς πού βλαστημούσε, ένα βόδι τού στάβλου, τό πιό ήσυχο από άλλες φορές, ενώ έτρωγε, αφήνει τήν τροφή του καί σάν νά ήταν λογικό όρμησε εναντίον του τόν κτύπησε μέ τά κέρατά του, καί αφού τόν έριξε ανάσκελα, γονάτισε επάνω του κτυπώντας τον στό κεφάλι.  Προσπαθούσε μέ τά κέρατα νά τόν τρυπήσει στό στόμα ή νά τού βγάλει τά μάτια ...

Τρέξαμε κάτω στίς πρώτες φωνές του, "βοήθεια, μ εσκότωσε!"  , Μαζί μέ τά παιδιά μου, φωνάξαμε καί γείτονες, καί όλοι μαζί 7-8 άνδρες δυνατοί δέν μπορούσαμε νά τραβήξουμε τό βόδι από πάνω του.

Μέ τά πολλά, καί αφού τό πιάσαμε από τά τέσσερα πόδια τραβώντας το, βάλαμε τόν άνδρα μου σέ μιά κουβέρτα καί πήγαμε νά τόν βγάλουμε από τόν στάβλο.  Τό βόδι, όρμησε πάλι πάνω στό σώμα μέ τήν κουβέρτα, όχι στούς άλλους, σάν να είχε λογική τιμωρίας γιά τόν βλάσφημο, καί τόν κυνήγησε ώς τά πρώτα σκαλοπάτια τού ανωγείου, μή μπορώντας νά ανέβει επάνω.  Στεκόταν μάλιστα στήν βάση τής σκάλας, κοιτάζοντας πρός τόν άνδρα μου αγριεμένο, κουνώντας τό κεφάλι του καί ξεφυσώντας ...

Μετά 3 μήνες, διηγείται ό π.  Φιλόθεος, στό τέλος τής Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ήλθε πάλι η γυναίκα αυτή στό μοναστήρι γιά νά εξομολογηθεί.  Φορούσε μαύρα καί μού είπε ότι ό άνδρας της είχε πεθάνει αφού είχε βασανιστεί πολύ από τούς πόνους μιά καί τό βόδι τού είχε σπάσει τήν σπονδυλική στήλη.  Τόν είχαν στηρίξει μάλιστα μέ μαξιλάρια καί τόν τάϊζαν μέ τό κουταλάκι. 

Είχε πληρώσει δυστυχώς, τά επίχειρα τής βλασφημίας του ...

(Αποσπάσματα από τό βιβλίο "Πόλεμος κατά τής βλασφημίας» (εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσ / κη), τού αείμνηστου αγίου γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου, πρώην ηγούμενου τής Ιεράς Μονής Λογγοβάρδας στήν Πάρο.)

Εξωχριστιανικές μαρτυρίες τού 1ου και τού 2ου αιώνα για τον Χριστό

Κάποιοι που νομίζουν ότι έχουν συμφέρον να βγάλουν τον Χριστό ανύπαρκτο, αναπαράγουν διάφορες αντιστόρητες δηλώσεις, ότι δήθεν ο Χριστός δεν μαρτυρείται από εξωχριστιανικές πηγές. Στη συνέχεια, θα παρουσιάσουμε στοιχεία, για τέτοιες εξωχριστιανικές πηγές, που διασώθηκαν. 

Η σπανιότητα των μαρτυριών 

Εξωχριστιανικές πηγές δύο αιώνων 

1. Φλάβιος Ιώσηπος 

2. Πόντιος Πιλάτος 

3. Θαλλός 

4. Μαρα Βαρ Σεραπίων 

5. Τάκιτος 

6. Σουετώνιος 

7. Πλίνιος ο Νεώτερος 

Συγγραφείς τού 2ου αιώνα 

8. Νουμήνιος 

9. Φλέγων 

10. Γαληνός 

11. Λουκιανός 

12. Κέλσος 

13. Μαρτυρίες αιρετικών 

14. Ραβινική φιλολογία 

Η σπανιότητα των μαρτυριών

Πριν αναφερθούν τις εξωχριστιανικές μαρτυρίες για την ιστορικότητα του προσώπου του Ιησού Χριστού αξίζει να γίνει ένα σχόλιο για το πλήθος των μαρτυριών αυτών.

Είναι λοιπόν αυτές λίγες. Παρά το γεγονός ότι τα κεντρικά γεγονότα του βίου του Χριστού και των αρχών της Εκκλησίας Του, όπως αυτά μαρτυρούνται στις εξωχριστιανικές πηγές, είναι αρκετά ευκρινή, οι μαρτυρίες αυτές, είναι λίγες. Αν όμως μελετήσει κάποιος τα πράγματα προσεκτικότερα θα δει πως τελικά το περίεργο δεν είναι η σπανιότητα των αναφορών στον Ιησού αλλά το ότι οι σύγχρονοί του, μη χριστιανοί συγγραφείς, έκριναν το έργο του Χριστού άξιο κάποιας μνείας, έστω και περιορισμένης.

Η Εξήγηση είναι, ότι στην εποχή κατά την οποία εμφανίστηκε ο Χριστιανισμός, οι θρησκευτικές εν γένει υποθέσεις, ελάχιστα προκαλούσαν το ενδιαφέρον των φιλοσόφων και της λόγιας τάξης γενικά. Οι διανοούμενοι τότε, θεωρούσαν σύμφωνα με τον Γίββωνα, (αλλά και τα λόγια του ιδίου του Χριστού), όλες τις θρησκείες εξ ίσου ψευδείς. Και μπορεί εξωτερικά να συμμορφωνόντουσαν με τις αξιώσεις τους, εσωτερικά όμως δεν είχαν απλώς κλονιστεί αλλά απιστούσαν εντελώς σε αυτές. Κυρίως η προσοχή των συγγραφέων τότε στρεφόταν σε γεγονότα πολιτικά, ενώ τα φαινόμενα της ιστορίας του πολιτισμού βρίσκονταν σε δεύτερη θέση.

Αν όμως κάθε θρησκεία άφηνε τους συγγραφείς εκείνους αδιάφορους, η θρησκεία των Ιουδαίων προκαλούσε την αποστροφή και την περιφρόνησή τους, περισσότερο από κάθε τι άλλο. Και αυτό γιατί την εποχή εκείνη για τους περισσότερους ο μεν Θεός των Ιουδαίων ήταν ον παράδοξο ακατανόητο και εντελώς ξένο, οι δε Ιουδαίοι ήταν λαός μισητός και άξιος περιφρόνησης και έχθρας μεταξύ των εθνικών. Κατά φυσική συνέπεια λοιπόν και ο Χριστιανισμός που γεννήθηκε στους κόλπους του Ιουδαϊσμού δεν μπορούσε να προκαλέσει το ενδιαφέρων των εθνικών συγγραφέων. Άλλωστε αρχικά θεωρήθηκε ως μία απλώς αίρεση ανάμεσα σε όλες τις άλλες αιρέσεις του Ιουδαϊσμού που σε μεγάλο αριθμό είχαν αναπτυχθεί τότε, και οι οποίες λόγω των μεταξύ τους ερίδων, των αποκρουστικών συνηθειών τους και των τελετών τους ήταν αδύνατο να προκαλέσουν σοβαρό ενδιαφέρον κανενός ειδωλολάτρη παρατηρητή.

Η θεολογία του σωλήνα και η ακαδημία του Ιγνατιου Βόλου

Ο λόγος του Θεού είναι απλούς , άδολος, ανυπόκριτος και δεν γνωρίζει προσωποληψία , ώστε άλλα απατηλά να λέγει στο εκκλησίασμα , που κατά την γνώμη σας είναι χαμηλού επιπέδου και βαυκαλίζεται με κάποια παραμύθια προς λαϊκή κατανάλωση και άλλα μέσα στην ακαδημία σας , όπου κατά την γνώμη σας παράγεται θεολογία, μόνο που αυτή η θεολογία δεν είναι η θεολογία του Αγίου Πνεύματος , αλλά η θεολογία του σωλήνα !   

             Με τον   απόηχο  των  κανονιοβολισμών    εναντίον    των   ιερών  κανόνων  έγινε   σήμερα  Κυριακή  του   παραλύτου    η   έτσι  και  αλλιώς   λαμπρή   θεία  Λειτουργία    της  αναστάσιμης   περιόδου  ,  που  διανύουμε ,  στον   μητροπολιτικό   ναό   του   Αγίου   Νικολάου    στο   Βόλο   Η  λαμπρότητα   είναι   δεδομένη    στο    μητροπολιτικό   μας   ναό   χάρις  στους    καλλικέλαδους   ψαλτάδες  μας   με  την   ακραιφνή    βυζαντινή    ψαλμωδία   τους   Ο  δεξιός   ιεροψάλτης  μας  κ.  Μελέτης   μαζί  με   τους   άλλους   σπουδαίους   μουσικοδιδασκάλους   μας   έχει   δημιουργήσει   ολόκληρη    μουσική    παράδοση    στην   τοπική   μας   εκκλησία   Αλλά   σήμερα   έδωσαν   και  το   κάτι   παραπάνω    χάρις     στο   συλλείτουργο    τεσσάρων    αρχιερέων   ήτοι   του   Δημητριάδος , του  Νιγηρίας ,  του   Αχαρνών   και  του   Μεσσηνίας  , ο   οποίος   τους   συναγωνίστηκε  στην   καλλιφωνία  !  Το   καλό   να   λέγεται ,  άλλωστε   έχουμε   ασκηθεί   στην   οφειλόμενη    αποστασιοποίηση ,   στην   υποχρέωση    όταν   αυτοί   ντύνονται   τά   άμφια ,  εμείς  να   τους   ξεντύνουμε   από   κάθε   τι   το   ανθρώπινο  !  Τι   όμορφος    κόσμος,   ιδανικός ,  αγγελικά    πλασμένος  !  Ακούς   το   φτερούγισμα   των   αγγέλων  σε  κάθε   θόλο   αυτής  της  εκκλησιάς   μέχρι   τον   φωτεινό   της   τρούλο !  Οι   τά   χερουβίμ  μυστικώς   εικονίζοντες  …..πάσαν  την   βιωτικήν   μέριμναν   απωθώμεθα  !

Γέροντας Παϊσιος

Γέροντας Παϊσιος

Όταν μας βρίσκει μία αρρώστια, καλά είναι να αφηνώμαστε στον Χριστό εν λευκώ.

Να σκεφτώμαστε ότι η ψυχή μας έχει μεγαλύτερη ανάγκη από υπομονή και δοξολογία στους πόνους παρά από ατσαλένιο σώμα με το οποίο μπορούμε να κάνουμε μεγάλους σωματικούς αγώνες, οι οποίοι όμως ίσως μας κάνουν να καυχηθούμε, χωρίς να το καταλάβουμε,

γιατί θα νομίσουμε ότι με το σπαθί μας θα κερδίσουμε τον Παράδεισο.

ΣΥΝΆΝΤΗΣΗ  ΑΓΙΩΝ  ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΚΑΙ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΗΛΙΝΑΙΟΣ 

Ξέρετε πόσα χρόνια έχω άλλοτε υποφερτό πόνο και άλλοτε ανυπόφορο; Ο υποφερτός είναι μια μόνιμη κατάσταση. Πόσα τράβηξα πρώτα από την βρογχεκτασία και έπειτα με την εγχείρηση που έκανα! Έπειτα άρχισαν ιστορίες με τα έντερα. Ύστερα, μισή χρονιά την πέρασα με την δισκοπάθεια· πονούσα πολύ. Δεν μπορούσα να κάνω ούτε τις μετάνοιες που έκανα, αλλά δυσκολευόμουν και να εξυπηρετηθώ, ενώ χρειαζόταν να υπηρετήσω και τον κόσμο που ερχόταν. Στην συνέχεια μου παρουσιάστηκε κάτι σκληρό στην κοιλιά· μου είπαν ότι ήταν κήλη. Όταν κουραζόμουν, πονούσε και πρηζόταν πολύ. Μια μέρα, παραμονή του Αγίου Παντελεήμονος, ήταν πρησμένο και πονούσα. Έπρεπε όμως να πάω στην Σκήτη, στην ολονυκτία. Είπα: «θα πάω και ό,τι θέλει ας γίνη», γιατί έπρεπε να πάω. Στην διάρκεια της αγρυπνίας σκέφθηκα να καθήσω λίγο, αλλά είπα «αν κατεβάσω εγώ το στασίδι, για να καθήσω, θα το κατεβάσουν όλοι», οπότε προτίμησα να μην καθήσω καθόλου. Μετά από δώδεκα ώρες που κράτησε η αγρυπνία υπέθεσα ότι θα χειροτερέψη πολύ. Όταν επέστρεψα στο Κελλί μου, δεν πρόλαβα καλά-καλά να μπω μέσα, χτύπησε το καμπανάκι. «Ε, Πάτερ, άνοιξε!», ακούω κάποιον να φωνάζη. Έβαλα τα γέλια. «Εντάξει, είπα, τώρα θα πάμε συνέχεια». Και πράγματι σε λίγο ήρθαν και άλλοι και άλλοι. Το βράδυ που τελείωσα με τον κόσμο, είδα ότι είχε εξαφανισθή τελείως! Την άλλη ημέρα, ενώ είχα ξεκουραστή, πάλι παρουσιάστηκε! Έπειτα με εμπόδιζε και με πονούσε, αλλά και το καμάρωνα κιόλας. Αφού ο Χριστός το ήξερε, ήξερε και ότι με βοηθάει, γι’ αυτό το άφηνε. Πέντε χρόνια κράτησε αυτό. Ξέρεις τι δυσκολία;

- Και τότε, Γέροντα, που είχατε πρόβλημα με τα πόδια σας;

- Εκείνο ήταν άλλο. Δεν μπορούσα να σταθώ όρθιος. Όταν ερχόταν κόσμος, ζοριζόμουν. Πέρασε εκείνο, μετά άρχισε η αιμορραγία. «Ελκώδη κολίτιδα», μου είπαν. Άλλη ιστορία... Πάνε επτά χρόνια με αιμορραγίες, με πόνους... Αλλά μη στεναχωριέσθε· μόνο να εύχεσθε για την υγεία της ψυχής μου. Εγώ χαίρομαι που με τίμησε ο Θεός και μου έδωσε αυτό το δώρο και δεν θέλω να μου το στερήση. Δόξα τω Θεώ· ο Θεός το επιτρέπει, για να βοηθηθώ κατ’ αυτόν τον τρόπο. Έτσι δίνουμε εξετάσεις στην υπομονή. Τώρα αυτό, ύστερα το άλλο... «Υπομονής χρείαν έχομεν»[20]. Γιατί, αν εμείς που έχουμε λίγο φόβο Θεού, δεν κάνουμε υπομονή, τι θα κάνουν οι κοσμικοί; Αν και βλέπω ότι πολλοί λαϊκοί μας ξεπερνούν στην αρετή. Μου έλεγαν οι γονείς μου ότι οι Φαρασιώτες, όταν αρρώσταιναν, δεν έτρεχαν αμέσως στον Χατζεφεντή[21] να τους θεραπεύση. Υπέμεναν πρώτα τους πόνους, όσο μπορούσαν, ανάλογα με το φιλότιμο και την υπομονή τους, διότι θεωρούσαν ευλογία να υποφέρουν. «Ας βασανίσω κι εγώ, έλεγαν, λίγο την ψυχή μου για τον Χριστό, αφού ο Χριστός βασανίστηκε πολύ, για να με σώση». Και, όταν πια έβλεπαν ότι πήγαιναν πίσω οι δουλειές τους και ταλαιπωρούνταν η οικογένειά τους, τότε πήγαιναν στον Χατζεφεντή να τους θεραπεύση. Βλέπεις τι φιλότιμο είχαν! Όταν εκείνοι, που ήταν λαϊκοί, σκέφτονταν έτσι και έκαναν υπομονή, εγώ σαν καλόγερος πως πρέπει να σκέφτωμαι; Ο Χριστός είπε: «Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών»[22]. Βλέπετε, ο Θεός δεν ευχαριστήθηκε τόσο από τις ελεημοσύνες του Ιώβ, όταν είχε όλα τα αγαθά, όσο από την υπομονή του τον καιρό της δοκιμασίας[23].

Πηγή:Βιβλίο ΄΄οι δοκιμασίες στην ζωή μας΄΄

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ

‘’ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ’’

ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

2002

Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2011/10/blog-post_16.html#ixzz31XxGiKGg

Το Άγιον Όρος είναι κλήρος της Παναγίας

Τι είπε η Παναγία όταν εμφανίστηκε στον πρώτο ερημίτη του Αγίου Όρους

Το Άγιον Όρος είναι κλήρος της Παναγίας

Η Κυρία Θεοτόκος όταν φανερώθηκε στον πρώτο ερημίτη του Άθωνα, τον άγιο Πέτρο (655—681) και μετά από τέσσερις ως πέντε αιώνες στον ηγούμενο της Μεγίστης Λαύρας Νικόλαο και στον ένα και στον άλλο είπε:
« Η κατοίκησή σας και η κατά Θεόν ανάπαυσή σας αλλού πουθενά δεν θα είναι παρά μόνο στο Όρος του Άθωνος, το οποίον έλαβα από τον Υιόν και Θεόν μου να είναι κλήρος δικός μου, στον οποίον εκείνοι που θέλουν να αναχωρήσουν από τις κοσμικές φροντίδες συγχύσεις, να έρχονται σ’ αυτό και να δουλεύουν στο περιβόλι αυτό, να καλλιεργούν την αρετή, την καθαρότητα της καρδιάς και την αγνότητα της ψυχής τους και από τώρα και εμπρός θα λέγεται από όλους «Άγιον Όρος» «Αγιον Όρος τουτεΰθεν κεκλήσεται… καί περιβόλι δικό μου».

«Υπόσχομαι δε, πολύ να αγαπώ, να βοηθώ και να σκέπω εκείνους, που με άδολη καρδιά έρχονται να δουλέψουν ολόψυχα στο Θεό, να προσεύχονται αδιάκοπα για την ψυχή τους, να παρακαλούνε το Θεό για την Εκκλησία Του και όλο τον κόσμο να τον φωτίσει ο Θεός να γίνουν όλοι πρόβατα γνήσια και άδολα του Χρίστου και Θεού μας.»

«Με το έλεος και τη χάρη του Υιού και Θεού μου θα γεμίσει από την μια άκρη ως την άλλη το Όρος τούτο από Μοναχούς πλήθος πολύ ευσεβών και Ορθοδόξων. Για τούτο χαίρεται και αγάλλεται το πνεύμα μου, διότι όλοι αυτοί, θα υμνούν, θα ευλογούν και θα δοξάζουν το πάντιμον και μεγαλοπρεπές όνομα της Παναγίας Τριάδος. Από αυτούς τους Μοναχούς, με τα σημεία και θαύματα που θα κάνουν, με την καθαρή και άγια ζωή τους, θα δοξάζεται και θα μεγαλύνεται, σε όλα τα πλάτη και τα μήκη, σε Ανατολή και Δύση, σε Βορρά και Νότο το όνομα του Θεού από όλον τον κόσμο.»

«Από την θλίψη, τη στενοχώρια, τους πειρασμούς, τα σκάνδαλα και τις στερήσεις που θα υπομένουν οι Μοναχοί αυτοί, θα μάθει ο κόσμος να κάνει υπομονή στις δύσκολες στιγμές της ζωής του.»

«Για όλα αυτά δε που θα υπομένουν αυτοί και δι’ αυτών όλος ο κόσμος, θα παρακαλέσω τον Υιόν και Θεόν μου να συγχώρεση τις τυχόν ελλείψεις τους και να τους αξιώσει θείων και ουρανίων χαρισμάτων. Θα παρακαλέσω να τους χαρίσει ειλικρινή μετάνοια και φωτισμό για να κάνουν καλήν απολογία, κατά την ημέρα εκείνη την μεγάλη και επιφανή της Δευτέρας Παρουσίας και στη μέλλουσα δίκαια Κρίση να τύχουν του απείρου ελέους. Αλλά και στην παρούσα ζωή θα έχουν κι από μένα μεγάλη βοήθεια, διότι θα τους ελαφρύνω τους πόνους, τους κόπους, τις πίκρες και θα αποδιώχνω τους νοητούς και αισθητούς πειρασμούς, που θα τους γίνονται από τον εχθρό και επίβουλο Διάβολο και πολέμιο του ανθρωπίνου γένους».

«Φράσον ἡμῖν τὴν παραβολὴν ταύτην»

Ὅσοι ἰσχυρίζονται, ὅτι ὑπάρχουν πολλὲς χριστιανικὲς ἐκκλησίες, εἴτε ἐπίσκοποι εἶναι εἴτε καθηγητὲς θεολογίας, εἶναι ἀνόητοι, ἀθεολόγητοι καὶ βλάσφημοι. Eἶναι σὰν νὰ ὑπονοοῦν, ὅτι ὁ Xριστὸς ἔχει νυμφευθῆ πολλὲς νύμφες, εἶναι πολύγαμος, καὶ αὐτὸ ἀποτελεῖ μεγίστη ὕβρι καὶ βλασφημία κατὰ τοῦ Θεανθρώπου καὶ αἵρεσι ἀπὸ τὶς δεινότερες, ποὺ ἀκούσθηκαν ἐπάνω στὴ γῆ, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ, ὅπως ὅλες οἱ αἱρέσεις, στὴν κόλασι καὶ τὴν ἀπώλεια (B΄ Πέτρ. 2:1).

Ἡ παραβολὴ τῆς παντρεμένης γυναίκας

καὶ τοῦ Σωματείου τῶν διαζευγμένων

Tοῦ κ. Xρήστου Kων. Λιβανοῦ

     

Θὰ ἀρχίσουμε τὸ παρὸν ἄρθρο μὲ μία παραβολή. Mὲ παραβολὲς μιλοῦσε ὁ Xριστὸς στοὺς Ἰουδαίους· μὲ παραβολὴ ἂς μιλήσωμε καὶ ἐμεῖς σήμερα.

    Ἐδῶ καὶ πολλὲς δεκαετίες, λοιπόν, ἱδρύθηκε ἕνα Σωματεῖο μὲ τὴν ἐπωνυμία «Σύλλογος διαζευγμένων γυναικῶν», τὰ δὲ μέλη τοῦ Σωματείου κατὰ κανόνα ἦταν ὅλα γυναῖκες διαζευγμένες ἀπὸ τοὺς ἄνδρες τους. Ὑπῆρχε ὅμως μία ἐξαίρεσι. Mία ἀπὸ τὶς γυναῖκες αὐτὲς δὲν ἦταν διαζευγμένη. Ἦταν παντρεμένη, εἶχε σύζυγο καὶ παιδιά. Aὐτὸ ὅμως δὲν τὴν ἐμπόδισε νὰ λάβῃ μέρος ἀπὸ κοινοῦ μετὰ τῶν διαζευγμένων γυναικῶν στὴν ἵδρυσι τοῦ Σωματείου. Eἶναι δηλαδὴ ἱδρυτικὸ μέλος τοῦ Σωματείου. Tὸ γεγονὸς αὐτὸ βέβαια δὲν ἄρεσε στὸν ἄνδρα της καὶ τὰ παιδιά της, τὰ ὁποῖα ἀντέδρασαν καὶ ἀντιδροῦν μέχρι σήμερα. Aὐτὴ ὅμως δὲν τοὺς δίνει σημασία. Θεωρεῖ τὶς ἰδέες τους καθυστερημένες καὶ τὶς ἀντιρρήσεις τους ὑπερβολικές. Aὐτὴ θέλει νὰ εἶναι σύγχρονη καὶ προοδευτική, ὅπως εἶναι καὶ οἱ ἄλλες γυναῖκες – μέλη τοῦ Σωματείου.

Iερουσαλημ, Ιερουσαλημ ...ποσακις ηθελησα επισυναξαι τα τεκνα σου, ον τροπον ορνις την εαυτης νοσιαν υπο τας πτερυγας και ουκ ηθελησατε! Ιδου αφιεται ο οικος υμων ερημος. λεγω δε υμιν οτι ου μη με ιδητε εως αν ηξη οτι ειπητε ευλογημενος ο ερχομενος εν ονοματι Κυριου. (Λουκ. ΙΓ΄34).

Yπάρχουν καὶ σήμερα παράλυτοι; Ὑπάρχουν. Καὶ δὲν ἐννοῶ μόνο τοὺς σωματικῶς παραλύτους. Ἐννοῶ κυρίως τοὺς ψυχικῶς παραλύτους. Αὐτοὶ εἶνε περισσότερο ἀξιολύπητοι. Διότι πάνω ἀπὸ τὴ σωματικὴ ἀσθένεια ὑπάρχει ἡ ψυχικὴ ἀσθένεια, καὶ πάνω ἀπὸ τὴ σωματικὴ παραλυσία ὑπάρχει ἡ ψυχικὴ παραλυσία. Τί εἶνε ψυχικὴ παραλυσία; Μποροῦμε νὰ ποῦμε, ὅτι εἶνε ἡ πλέον συχνὴ καὶ ἡ πλέον διαδεδομένη νόσος. Ἀπὸ ποῦ ν᾿ ἀρχίσω καὶ ποῦ νὰ τελειώσω; Μερικὲς φωτογραφίες τῶν σημερινῶν ψυχικῶς παραλύτων θὰ σᾶς παρουσιάσω καὶ θὰ τελειώσω. Πρῶτο παράδειγμα. Ὁ παράλυτος ποὺ ἰάτρευσε ὁ Κύριος τριανταοχτὼ χρόνια εἶχε νὰ πάῃ στὸ ναὸ τοῦ Θεοῦ. Πῆγε μικρὸ παιδί, καὶ ξαναπῆγε τώρα, μετὰ τὴ θεραπεία του, μὲ ἄσπρα πλέον τὰ μαλλιά. Ἀλλ᾿ ἐκεῖνος δικαιολογεῖται· ἦταν ἀσθενής, δὲν εἶχε πόδια, καὶ παρέμενε ἀκίνητος ἐκεῖ παρὰ τὸ χεῖλος τῆς κολυμβήθρας. Οἱ σημερινοὶ ὅμως ψυχικῶς παράλυτοι, ἐνῷ σωματικῶς εἶνε ὑγιέστατοι καὶ κινοῦνται καὶ τρέχουν δεξιὰ κι ἀριστερά, ὅμως ἔχουν σαράντα καὶ πενήντα χρόνια νὰ πατήσουν τὸ πόδι τους στὸ σπίτι τοῦ Θεοῦ. Ἦρθαν νήπια, ὅταν τοὺς ἔφερε ἡ μάνα νὰ βαπτισθοῦν, καὶ θὰ ἔρθουν ἄλλη μιὰ φορά, ὅταν σηκωτοὺς θὰ τοὺς φέρουν νὰ τοὺς κηδεύσουν. Στὴν ἐκκλησία τώρα δὲν ἔρχονται· ἀλλοῦ πηγαίνουν εὐχαρίστως. Πές τους γιὰ κινηματογράφο, πές τους γιὰ θέατρο, νὰ δῇς πῶς τρέχουν. Λησμονοῦν τὸ Θεό, ποὺ μᾶς δίνει ὅλα τὰ ἀγαθά, καὶ τὴν ὑγεία καὶ τὴν ἀρτιμέλεια, καὶ δὲν ἔρχονται νὰ τοῦ ποῦν ἕνα εὐχαριστῶ. Λησμονοῦν, ὅτι τὰ πόδια μᾶς δόθηκαν γιὰ τὸ Χριστὸ καὶ ὄχι γιὰ τὸ διάβολο. Θέλετε ἄλλο παράδειγμα ψυχικῶς παραλύτου; Οἱ προηγούμενοι ἔχουν παράλυτα τὰ πόδια, αὐτοὶ ἔχουν παράλυτα τὰ χέρια γιὰ τὸ Θεό. Πέστε λ.χ. στὸν ἄλλο, τὸ φιλάργυρο καὶ ἰδιοτελῆ, νὰ ἐλεήσῃ. Ἀδύνατον. Αὐτός, ὅταν πρόκειται νὰ δώσῃ κάτι σὲ φτωχό, αἰσθάνεται παράλυτο τὸ χέρι. Τὸν παραλύει ὁ δαίμων τῆς φιλαργυρίας. Προτιμότερο νὰ τοῦ κόψουν τὸ χέρι παρὰ νὰ δώσῃ μιὰ δραχμή. Ἢ πέστε στὸ δειλὸ καὶ κρυπτοχριστιανὸ νὰ ὁμολογήσῃ τὴν πίστι του ὅταν χτυπᾷ ἡ καμπάνα ἢ ὅταν περνᾷ ἔξω ἀπὸ μιὰ ἐκκλησία. Ντρέπεται, φοβᾶται καὶ τὸν ίσκιο του, καὶ σταυρὸ δὲν κάνει. Ἔ, σᾶς ἐρωτῶ· αὐτοὶ δὲν ἔχουν τὰ χέρια τους παράλυτα; Λησμονοῦν, ὅτι τὰ χέρια δόθηκαν γιὰ νὰ βοηθοῦν τὸν πλησίον, νὰ ἐλεοῦν, νὰ ἐργάζωνται τὸ ἀγαθό, καὶ ὄχι νὰ μουντζώνουν καὶ νὰ πληγώνουν. Λησμονοῦν, ὅτι τὰ χέρια δόθηκαν γιὰ νὰ ὁμολογοῦν τὴν πίστι, γιὰ νὰ δοξάζουν τὸ Θεό, καὶ ὄχι νὰ τὸν ἀρνοῦνται μὲ τὴ δειλία τὴν ἰδιοτέλεια καὶ τὶς τόσες ἄνομες πράξεις καὶ ἀπρεπεῖς χειρονομίες· τὰ χέρια δόθηκαν γιὰ νὰ ἐργάζωνται τὶς θεῖες ἐντολὲς καὶ ὄχι νὰ τὶς καταργοῦν ετε κλέβοντας ετε παλαμίζοντας τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο μὲ τοὺς ὅρκους.Ἄλλο ἕνα παράδειγμα ψυχικῶς παραλύτων. Εἶνε αὐτοὶ ποὺ ἔχουν παράλυτη τὴ γλῶσσα. Ἡ γλῶσσα τοῦ ἀνθρώπου εἶνε τέλειο ὄργανο. Ὄχι μόνο ὡς μέλος καὶ ὄργανο τοῦ σώματος ἀλλὰ καὶ ὡς μέσο ἐπικοινωνίας. Λένε, ὅτι ἀνατομικῶς ὁ οὐρακοτάγκος ἔχει καλύτερη γλῶσσα ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ τί νὰ τὴν κάνῃς; ἡ γλῶσσα του δὲ᾿ μπορεῖ ν᾿ ἀρθρώσῃ λέξι. Ἐνῷ ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴ γλῶσσα του ὁμιλεῖ, συνεννοεῖται, ἐκφράζει τὰ συναισθήματα καὶ τὶς σκέψεις του. Πόσα λόγια λέει τὴν ἡμέρα; 100, 300, 500, 1.000, 2.000, 10.000, 20.000, 30.000 λέξεις. Ψάχνω ὅμως μέσα στὶς τόσες αὐτὲς λέξεις νὰ βρῶ διαμάντι, καὶ δὲ᾿ βρίσκω. Χαλίκια καὶ κόπρια. Ἀκούγονται βλαστήμιες, αἰσχρολογίες, βωμολοχίες, λόγια βρωμερά· μόνο λόγια τοῦ Θεοῦ δὲν ἀκούγονται. Γιατί, ἄνθρωπε, ὁ Θεὸς σοῦ ἔδωσε τὴ γλῶσσα; Σοῦ τὴν ἔδωσε νὰ τὸν δοξολογῇς, νὰ διαλαλῇς τὰ θαύματά του, νὰ λὲς τὸν καλὸ λόγο στὸν πλησίον σου. Ὅταν ἐσὺ τὴ χρησιμοποιῇς γιὰ τὸ διάβολο, δὲν εἶσαι παράλυτος στὸ καλό; 

* * *

Ἀδελφοί μου, πρὶν τελειώσω συνιστῶ· Γόνατα καὶ πόδια παραλελυμένα, ἀνορθωθῆτε (πρβλ. Ἠσ. 35,3). Χέρια νεκρὰ καὶ καρδιὲς παγωμένες, θερμανθῆτε. Γλῶσσες καὶ στόματα, καθαρισθῆτε, πάρτε φωνή, αἰνεῖτε τὸν Κύριον· πέστε «Εἷς ἅγιος, εἷς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός· ἀμήν» (Φιλ. 2,11 καὶ θ. Λειτ.).

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Τριῶν Ἱεραρχῶν Πετραλώνων – Ἀθηνῶν τὴν 30-4-1961.

Κυριακή του Παραλύτου (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

(Ευαγγέλιο: Ιωάν. ε' 1-16)

       Μακάριος είναι ο άνθρωπος που υπομένει όλα τα λυπηρά αυτής της ζωής με καρτερία κι ελπίδα στο Θεό. Γι’ αυτόν η κάθε μέρα θα είναι μήνας στον ουρανό, ενώ στον άπιστο θα μοιάζει με χρόνο ολόκληρο. Γιατί ο άπιστος χαίρεται μόνο όταν δεν υποφέρει· κι όταν υποφέρει, το κάνει χωρίς υπομονή κι ελπίδα στο Θεό και δυσανασχετεί.
Μακάριος είναι ο άνθρωπος που δε γογγύζει όταν υποφέρει, αλλ’ εξετάζει τις αιτίες με υπομονή κι ελπίδα στο Θεό. Πού θα βρει τις αιτίες που τον κάνουν να υποφέρει αυτός που πάσχει;

       Θα τις βρει είτε μέσα του είτε στους γονείς του και στους γείτονές του. Ο βασιλιάς Δαβίδ υπόφερε για τις δικές του αμαρτίες. Ο Ροβοάμ για τις αμαρτίες τού πατέρα του, του βασιλιά Σολομώντα. Οι προφήτες υπόφεραν για τις αμαρτίες των συμπατριωτών τους.

Αν αυτός που πάσχει έψαχνε διεξοδικότερα και βαθύτερα τις αιτίες των βασάνων του, πού θα τις έβρισκε; Σίγουρα θα τις συναντούσε στην ολιγοπιστία του προς το Θεό ή σε κάποιο σκοτεινό και κακό πνεύμα, σ’ ένα μαύρο σκοτάδι χωρίς φως ή στηστοργική και θεραπευτική πρόνοια του Θεού. Εδώ θα βρει τις αιτίες που τον κάνουν να υποφέρει εκείνος που ψάχνει διεξοδικότερα και βαθύτερα. Ο Αδάμ κι η Εύα υπόφεραν από την ολιγοπιστία τους στο Θεό· ό δίκαιος Ιώβ από το σκοτεινό και κακό πνεύμα τής πονηρίας· ο τυφλός νέος άνθρωπος, που ο Χριστός άνοιξε τα μάτια του, για τη δόξα τού Θεού και για τη δική του αιώνια ανταπόδοση.

          Ο συνειδητός άνθρωπος είναι λογικό ν’ αναζητήσει τις αιτίες που τον βασανίζουν μέσα του, ενώ ο ανόητος κατηγορεί πάντα τους άλλους. Ο συνειδητός άνθρωπος θυμάται όλες τις αμαρτίες που έκανε από παιδί. Τις θυμάται με φόβο Θεού και περιμένει να πληρώσει γι’ αυτές. Έτσι όταν τον βρουν βάσανα, είτε αυτά προέρχονται από τους φίλους ή τους εχθρούς του, από τους ανθρώπους ή από τα πονηρά πνεύματα, αργά ή γρήγορα θα γνωρίσει τις αιτίες, γιατί τις αναζητεί μέσα του. Ο ανόητος άνθρωπος όμως είναι επιλήσμων, ξεχνά όλες τις αδικίες του. Κι όταν συναντήσει δυσκολίες οργίζεται πολύ και ρωτάει με κατάπληξη: Γιατί εγώ να έχω πονοκέφαλο, γιατί εγώ να χάνω όλα τα λεφτά μου, γιατί τα δικά μου παιδιά να πεθαίνουν; Και με την ανοησία και το μένος που τον δέρνουν, δαχτυλοδείχνει κάθε ύπαρξη στη γη ή στον ουρανό. Όλοι τους είναι υπεύθυνοι για τα βάσανά του, εκτός από τον εαυτό του - τον μόνο πραγματικά υπεύθυνο.

Μακάριος είναι ο άνθρωπος που επωφελείται απ’ όλα τα βάσανά του, γνωρίζοντας πως όλ’ αυτά τα επιτρέπει ο Θεός με την αγάπη Του για τον άνθρωπο, για τη δική του ωφέλεια. Με το έλεός του ο Θεός επιτρέπει να επισκεφτούν τον άνθρωπο βάσανα για τις αμαρτίες του. Με το έλεός Του το κάνει αυτό, όχι με τη δικαιοσύνη Του. Αν ενεργούσε με τη δικαιοσύνη Του, τότε κάθε αμαρτία αναπόφευκτα θά ’φερνε θάνατο, όπως λέει κι ο απόστολος: «Η δε αμαρτία αποτελεσθείσα αποκύει θάνατον» (Ιακ. α' 15). Κι ο Θεός αντί για θάνατο χαρίζει θεραπεία μέσ’ από τα βάσανα. Τα βάσανα είναι ο τρόπος που χρησιμοποιεί ο Θεός για να θεραπεύσει τη λέπρα τής αμαρτίας και του θανάτου.

Μόνο ο ανόητος άνθρωπος σκέφτεται πως τα βάσανα είναι κακό. Ο συνειδητός άνθρωπος γνωρίζει πως τα βάσανα δεν είναι κάτι κακό αλλά η φανέρωση του κακού, η θεραπεία του. Πραγματικό κακό για τον άνθρωπο είναι μόνο η αμαρτία. Εκτός αμαρτίας δεν υπάρχει τίποτα κακό. Όλα τ’ άλλα που οι άνθρωποι αποκαλούν κακά δεν είναι τίποτ’ άλλο, παρά το πικρό φάρμακο που θεραπεύει το κακό. Όσο πιο άρρωστος πνευματικά είναι ο άνθρωπος, τόσο πικρότερο είναι το φάρμακο που του δίνει ο γιατρός.

Μερικές φορές ο άρρωστος νομίζει πως το φάρμακο είναι χειρότερο και πιο πικρό από την ίδια την αρρώστια. Το ίδιο γίνεται και με τον αμαρτωλό. Τα βάσανα είναι βαρύτερα και πιο πικρά από την αμαρτία που έκανε. Αυτό όμως είναι απάτη, μια πολύ μεγάλη αυταπάτη. Δεν υπάρχει στον κόσμο βάσανο τόσο σκληρό και τόσο ολέθριο όσο η αμαρτία. Όλα τα βάσανα που υποφέρουν άνθρωποι και λαοί δεν είναι τίποτ’ άλλο, παρά η πλούσια θεραπεία που παρέχει σε ανθρώπους και έθνη το έλεος του Θεού, για να τους σώσει από τον αιώνιο θάνατο. Κάθε αμαρτία, επομένως, όσο μικρή κι αν είναι, αναπόφευκτα την ακολουθεί θάνατος, αν το έλεος του Θεού δεν επιτρέψει την επίσκεψη της αρρώστιας, για να συνεφέρει τον άνθρωπο από τη μέθη τής αμαρτίας. Γιατί η θεραπεία που ακολουθεί τον πειρασμό, προέρχεται από την ευεργετική δύναμη του Αγίου και Ζωοποιού Πνεύματος.