ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΜΑΡΚΟΝ ΤΟΝ ΕΥΓΕΝΙΚΟΝ

Με τον Άγιο Μάρκο συντασσόμεθα όλοι όσοι έχουμε αποτειχισθεί από τους Οικουμενιστές Επισκόπους, υπακούοντας στην διδασκαλία του Αγίου κι όχι στους Λατινόφρονες της σήμερον που δεν έχουν καμμία μα καμμία σχέση και κοινωνία με τον Άγιο.

Ὁ ἅγ. Μᾶρκος. Κάτωθεν ὁ Πάπας!

Τιμή Αγίου=μίμησις Αγίου. Τιμούμε λοιπόν και  προσπαθούμε να μιμηθούμε τον Άγιο,  ακολουθώντας τους αγώνες που εκείνος έκανε για την πίστη, αποστρεφόμεθα τους Λατινόφρονες και φεύγουμε της κοινωνίας αυτών. Δι’ αυτού του τρόπου πιστεύουμε ότι τιμούμε τον Άγιο και όλη τη χορεία των Αγίων που συμφωνεί με την διδασκαλία του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, του Άτλαντος της Ορθοδοξίας.

Όσοι πιστεύουν ότι ο Άγιος Μάρκος είναι ένα από τα θύματα του αρχεκάκου όφεως (κατά τον αιρετικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο) επειδή έχει κι αυτός μέρος της ευθύνης του σχίσματος μεταξύ Ορθοδόξων και Λατίνων, ας μην τον εορτάσουν κι ας μην τον μιμηθούν στους αγώνες του υπέρ της πίστεως.  Επειδή όμως εμείς δεν μπορούμε να δουλεύουμε σε δύο Κυρίους, αποστρεφόμεθα, απομακρυνόμεθα και διαχωρίζουμε τη θέση μας με όλους τους Λατινόφρονες και τους κοινωνούντες μετ’ αυτών και πιστεύουμε ότι έτσι προσεγγίζουμε περισσότερο το Θεό, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Αγ. Μάρκου:

«Βούλομαι πλατύτερον τήν ἐμήν γνώμην εἰπεῖν, εἴπερ ποτέ καί νῦν, ἐν τῷ ἐγγίζειν τήν τελευτήν μου, ἵνα σύμφωνος ὦ ἐμαυτῷ ἀπ' ἀρχῆς μέχρι τέλους καί μή δόξῃ τισίν, ὅτι ἄλλα μέν ἔλεγον, ἄλλα δέ ἔκρυπτον ἐν τῇ διανοίᾳ, ἅ εἰκός ἦν ἐλεγχθῆναι τῇ ὥρᾳ ταύτῃ τῆς ἐμῆς ἀναλύσεως. Λέγω δέ περί τοῦ πατριάρχου, μήπως δόξῃ αὐτῷ προφάσει τάχα τιμῆς τῆς πρός ἐμέ ἐν τῇ κηδείᾳ τοῦ ταπεινοῦ μου τούτου σώματος ἤ καί ἐν τοῖς μνημοσύνοις μου στεῖλαί τινας τῶν ἀρχιερέων αὐτοῦ ἤ τοῦ κλήρου αὐτοῦ ἤ ὅλως τῶν κοινωνούντων αὐτῷ τινα συνεύξασθαι ἤ συμφορέσαι τοῖς ἐκ τοῦ ἡμετέρου μέρους ἱερεῦσι τοῖς πρός τά τοιαῦτα  προσκληθεῖσι, δοξάσας ὡς οἱῳδήποτε τρόπῳ προσίεμαι, κἄν ἐν τῷ κρυπτῷ τήν αὐτοῦ κοινωνίαν.  Καί ἵνα μή ἡ σιωπή μου συγκατάβασιν τινα ὑπονοῆσαι παρέξῃ τοῖς μή καλῶς καί εἰς βάθος εἰδόσι τόν ἐμόν σκοπόν, λέγω καί διαμαρτύρομαι ἐνώπιον τῶν παρατυχόντων πολλῶν καί ἀξιολόγων ἀνδρῶν, ὡς οὔτε βούλομαι οὔτε δέχομαι τήν αὐτοῦ ἤ τήν τῶν μετ' αὐτοῦ κοινωνίαν τό παράπαν, οὐδαμῶς, οὔτε ἐπί τῆς ζωῆς  μου, οὔτε μετά θάνατον, ὥσπερ οὐδέ τήν γεγονυῖαν ἕνωσιν καί τά δόγματα τά λατινικά, ἅπερ ἐδέξατο αὐτός τε καί οἱ μετ' αὐτοῦ, καί ὑπέρ τοῦ δεφενδεύειν ταῦτα καί τήν προστασίαν ταύτην ἐμνηστεύσατο ἐπί καταστροφῇ τῶν ὀρθῶν τῆς ἐκκλησίας δογμάτων.  Πέπεισμαι γάρ ἀκριβῶς ὅτι ὅσον ἀποδιΐσταμαι τούτου καί τῶν τοιούτων, ἐγγίζω τῷ Θεῷ καί πᾶσι τοῖς ἁγίοις, καί ὥσπερ τούτων χωρίζομαι, οὕτως ἑνοῦμαι τῇ ἀληθείᾳ καί τοῖς ἁγίοις πατράσι, τοῖς θεολόγοις τῆς ἐκκλησίας·  ὥσπερ αὖ πείθομαι τούς συντιθεμένους τούτοις ἀποδιΐστασθαι τῆς ἀληθείας καί τῶν μακαρίων τῆς ἐκκλησίας διδασκάλων.  Καί διά τοῦτο λέγω, ὥσπερ παρά πᾶσάν μου τήν ζωήν ἤμην κεχωρισμένος ἀπ' αὐτῶν, οὕτω καί ἐν τῷ καιρῷ τῆς ἐξόδου μου, καί ἔτι καί μετά τήν ἐμήν ἀποβίωσιν ἀποστρέφομαι τήν αὐτῶν κοινωνίαν καί ἕνωσιν, καί ἐξορκῶν ἐντέλλομαι, ἵνα μηδείς ἐξ αὐτῶν προσεγγίσῃ ἤ ἐν τῇ ἐμῇ κηδείᾳ ἤ τοῖς μνημοσύνοις μου, ἀλλ' οὐδέ ἄλλου τινός τῶν τοῦ μέρους ἡμῶν, ὥστε συμφορένειν ἐπιχειρῆσαι καί συλλειτουργεῖν τοῖς ἡμετέροις·  τοῦτο γάρ ἐστι τό τά ἄμικτα μίγνυσθαι.  Δεῖ δέ παντάπασιν ἐκείνους εἶναι κεχωρισμένους ἡμῶν, μέχρις ἄν δῷ ὁ Θεός τήν καλήν διόρθωσιν καί εἰρήνην τῆς ἐκκλησίας αὐτοῦ».

(Λόγοι τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Μάρκου  ἀρχιεπισκόπου Ἐφέσου, οὕς εἶπε πολλοῖς τῶν ἀρχιερέων καί ἱερομονάχων καί μοναχῶν καί κοσμικῶν ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐν ᾗ  μετέστη πρός τόν Θεόν,  Patrologia Orientalis Τοme XV, Αu Concile de Florence, σελ. 346-348 (8-11), καί Σπ. Λάμπρου, Παλαιολόγεια καί Πελοποννησιακά, Τόμ. Α΄, σελ. 35).

Καὶ διὰ τὴν ἀντιγραφή

Χριστίνα Νάκου

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΝ  ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΕΡΑ ΗΜΩΝ ΜΑΡΚΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΕΦΕΣΟΥ  ΤΟΝ ΕΥΓΕΝΙΚΟΝ ΤΟΝ ΝΕΟΝ ΘΕΟΛΟΓΟΝ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Μετά  τόν Προοιμιακόν, ἡ πρώτη στάσις τοῦ α´ καθίσματος τοῦ ψαλτηρίου.   Εἰς δέ τό Κύριε ἐκέκραξα, ἱστῶμεν Στίχους στ´  καί ψάλλομεν στιχηρά προσόμοια τοῦ ῾Οσίου.

 

Μηνί Ἰουνίῳ κγ'  καί Ἰανουαρίῳ ιθ'.

                      ΣΤΙΧΗΡΑ ΠΡΟΣΟΜΟΙΑ

῏Ηχος   β´ . Ποίοις εὐφημιῶν στέμμασιν.

         Ποίοις μελωδικοῖς ἄσμασιν, ἐπαινέσωμεν τόν θεῖον Μᾶρκον, ρήτορα ρητόρων τόν ἔνθεον; καί τόν δημηγόρον τῆς χάριτος;

λιγυράν φωνήν τῆς Ἐκκλησίας; τό στόμα, τῆς εὐσεβείας τό θεσπέσιον; τά χείλη, τά οὐρανόβροντα τῆς πίστεως; γλῶσσαν τήν ἔνδικον δόξης, ὀρθῆς τῶν Πατέρων; ὑφ' ἧς ἄφωνοι καί πρηνεῖς, εἰς γῆν κατεβλήθησαν, οἱ τῆς Δύσεως ὡς ἐμβρόντητοι.

         Ποίοις νικητικοῖς ἄνθεσι, στεφανώσωμεν τόν θεῖον Μᾶρκον; τῆς Ὀρθοδοξίας τόν πρόμαχον; καί κακοδοξίας ἀντίμαχον; τόν λαμπρόν Χριστοῦ τρισαριστέα; τόν πύργον, ὀρθῶν δογμάτων τόν ἀκλόνητον; τόν μέγαν, παγκρατιάρχην τόν ἀήττητον; τόν ἀληθῆ μονομάχον, Ὀρθοδόξων πάντων; τόν δι' οὗ ὀφρῦν Δυτικῶν, Χριστός καταβέβληκεν, ὁ ἔχων τό μέγα ἔλεος.

         Ποίοις Ἱεραρχῶν στέμμασιν, ἀναδήσωμεν τόν θεῖον Μᾶρκον, τῆς Ἐφέσου πρώην τόν πρόεδρον, νῦν δέ οἰκουμένης Διδάσκαλον; τοποτηρητήν ἑώας θρόνων; τόν μέγαν, Ἀρχιερέα τε καί ὅσιον, προβάτων, τῶν λογικῶν ποιμένα ἄριστον; τόν μιμητήν τοῦ Δεσπότου; τόν ψυχήν τήν ἰδίαν ἐκτιθέντα ὑπέρ αὐτῶν, καί πᾶσιν αἰτούμενον, ἱλασμόν καί μέγα ἔλεος.

Ουδενα πλεον ενοχλει η διαστρέβλωση της ζωής και της διδασκαλίας των Αγίων μας, όπως του αγίου Μαξίμου που εορτάζουμε!

http://paterikiparadosi.blogspot.gr/

Κείμενο τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ

   Πρῶτα οἱ Οἰκουμενιστές, στὴ συνέχεια οἱ μετα-πατερικοὶ θεολόγοι καὶ τώρα οἱ Ἀντι-Οἰκουμενιστὲς διαστρεβλώνουν συστηματικά (μὲ τὴν ὁλόθερμη στήριξη τῶν πνευματικῶν τους τέκνων –γιὰ νὰ μὴν θιγεῖ ἡ «ὁμάδα» μας) τὴν Ἱερή μας Παράδοση. Καὶ τὴν διαστρεβλώνουν ἀπὸ σκοποῦ. Καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλ’ ἔχουν τὸ θράσσος νὰ συστήνουν ὁμόνοια γιὰ τὸ καλὸ τοῦ ἀγῶνος, τάχα, ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὡσὰν ἕνας ἀγώνας νὰ ἔχει εὐλογία ἀπὸ τὸ Θεὸ, ὅταν στηρίζεται στὴν ἀπάτη καὶ τὴ διαστρέβλωση. Καὶ μιλοῦν γιὰ ὁμόνοια, ἀντὶ νὰ ζητήσουν ἀπὸ τοὺς Γέροντές τους νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τὸ θέμα, καὶ νὰ ξεκαθαρίσουν ἐπιτέλους: Σὲ ποιόν ὑπακούει ὁ Πειραιῶς καὶ ὁ π. Βασίλειος Παπαδάκης καὶ ἀνενόχλητοι παραχαράσσουν τὰ κείμενα καὶ διαστρέφουν τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων; Ὁ Πειραιῶς τοῦ ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου καὶ π. Βασίλειος τοῦ αγίου Μαξίμου (καὶ ὄχι μόνο).

Παραθέτουμε ἕνα ἀκόμα κείμενο ἀπὸ τὸ γνωστὸ βιβλίο γιὰ τὸν ΙΕ΄ Κανόνα καὶ τὴ Διακοπὴ Μνημοσύνου τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ.  Μὲ τὸ κείμενο αὐτὸ τοῦ π. Εὐθυμίου, ποὺ ἀναλύει τὴ στάση τοῦ ἁγίου Μαξίμου ἀπέναντι στὴν αἵρεση τῆς ἐποχῆς του, φαίνεται ἄλλη μιὰ φορὰ ἡ διγλωσσία καὶ ἡ διαστρέβλωση τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀπὸ τοὺς Εἰσηγητὲς τῆς σχετικῆς Ἡμερίδος τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς καὶ ἰδιαίτερα τοῦ π. Βασ. Παπαδάκη, ὁ ὁποῖος εἶπε ὅτι ὁ Ἅγιος γιὰ πολλὰ χρόνια (παρὰ τὴν ὕπαρξη τῆς αἱρέσεως) ἐπικοινωνοῦσε ἐκκλησιαστικὰ μὲ τοὺς αἱρετικοὺς τῆς ἐποχῆς του! Αὐτὴ ἡ θεωρία βολεύει τοὺς ἀντι-Οἰκουμενιστές, γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴν ἐπικοινωνία τους μὲ τοὺς Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους, καὶ ἄρα τὴν συμπόρευσή τους μὲ τὸν Οἰκουμενισμό(!) τὸν ὁποῖο κατὰ τὰ ἄλλα τὸν «πολεμοῦν» μὲ χαρτοπόλεμο.   "Π. Π."

Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής
καὶ ἡ Διακοπὴ Μνημοσύνου

Τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ

Αναφερόμενοι στή συνέχεια στήν διαχρονική ἐφαρμογή τοῦ 15ου ἱεροῦ Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου θά παρουσιάσωμε τόν ἅγ. Μάξιμο τόν ὁμολογητή, σύμφωνο ἀπόλυτα καί αὐτόν μέ τόν ἐν λόγῳ Κανόνα.

Εἶναι ἄξιον προσοχῆς καί πρέπει νά ἀναφερθῆ ὅτι ὅλη σχεδόν ἡ ζωή τοῦ ὁσίου Μαξίμου τοῦ ὁμολογητοῦ ἦτο ἕνας συνεχής ἀγῶνας ἐναντίον τῆς αἱρέσεως τοῦ Μονοθελητισμοῦ καί μία διαρκής ἀποτείχισις ἀπό τούς αἱρετικούς Ἐπισκόπους τῆς ἐποχῆς του. Ἀπέθανε δέ στήν ἐξορία ἀπό τίς κακουχίες καί τά μαρτύρια, ἐνῶ τοῦ εἶχαν κόψει τό δεξί χέρι καί τήν θεολόγον γλῶσσαν καί ἐνῶ τόν εἶχαν καθαιρέσει καί ἀναθεματίσει λόγῳ τῆς ἀδιαλλαξίας του νά μή δεχθῆ νά ὑπογράψη τόν λεγόμενον «Τύπον», ὁ ὁποῖος ἦτο μία ἔκθεσις πίστεως ἡ ὁποία εὐνοοῦσε καί ὑπέθαλπε τήν αἵρεσι τοῦ Μονοθελητισμοῦ. Ἡ ἀποτείχισις τοῦ ὁσίου καί τό ὅτι δέν ἤθελε καμμία ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τόν Πατριάρχη καί τή Σύνοδο ἦτο κάτι πού ἐξόργιζε το ἐκκλησιαστικούς καί πολιτικούς ἄρχοντες, διότι μέ τήν στάσι του αὐτή παρέσυρε πολλούς νά τόν μιμηθοῦν καί νά μήν ὑποταχθοῦν στήν αἵρεσι καί τοιουτοτρόπως ἐγίνετο ὁδηγός τῶν Ὀρθοδόξων ἐν λόγοις καί ἔργοις. Αὐτό εἰπώθηκε καθαρά ἀπό τούς ἄρχοντες στή συζήτησί των μέ τόν ὅσιο προσπαθῶντας νά τόν πείσουν νά ἀλλάξη γνώμη:

«Ὁ δέ κῦρις Σέργιος εἶπεν αὐτῷ ὅτι πολλάκις ἦλθον εἰς τό κελλίον σου εἰς Βέββας καί ἠκροασάμην τῆς διδασκαλίας σου, καί ὁ Χριστός ἔχει βοηθῆσαί σοι καί μή ἀγωνιάσῃς. Εἰς ἕν δέ μόνον λυπεῖς πάντας, ὅτι πολλούς ποιεῖς χωρισθῆναι τῆς κοινωνίας τῆς ἐνταῦθα Ἐκκλησίας.

»Ἔστι τις ὁ λέγων, εἶπεν ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ, ὅτι εἶπον, Μή κοινωνήσῃ τῇ Ἐκκλησίᾳ τῶν Βυζαντίων;

»Ἀπεκρίθη ὁ κῦρις Σέργιος · αὐτό τοῦτο, τό σε μή κοινωνεῖν, μεγάλη πρός πάντας ἐστί φωνή, μή κοινωνῆσαι.

»Καί εἶπεν ὁ τοῦ Θεοῦ δοῦλος · Οὐδέν βιαιότερον συνειδότος κατηγοροῦντος, καί οὐδέν τούτου συνηγοροῦντος παρρησιαστικώτερον» (ΕΠΕ Φιλοκαλία τῶν Νηπτικῶν καί

Ἀσκητικῶν 15Γ, 96).

Βλέπουμε ἐδῶ ὅτι μόνη ἡ ἀποτείχισις τοῦ ὁσίου ἦτο παράδειγμα πρός μίμησι καί χαλινός τῆς αἱρέσεως, παρ’ ὅτι ὁ ἴδιος, ὅπως ἀναφέρει, δέν τό ἔλεγε μέ τά λόγια. Σέ ἄλλη συζήτησι προσπαθῶντας οἱ ἄρχοντες νά τόν μεταπείσουν κάνουν μέ τόν ὅσιο τήν ἑξῆς συζήτησι:

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ (ἀγῶνες καὶ περιπέτειες γιὰ τὴν ἀκρίβεια τῆς Ὀρθοδοξίας)

Οι τρεις παρατάξεις στην εποχή του Αρειανισμού και οι τρεις παρατάξεις στην εποχή του Οικουμενισμού!

ΜΗΤΡΟΠ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ KANTΙΩΤΗ

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

(ἀγῶνες καὶ περιπέτειες γιὰ τὴν ἀκρίβεια τῆς Ὀρθοδοξίας)

Ἐπισημάνσεις:

1. Ἡ ὁμιλία αὐτὴ ἔγινε τὸ 1973. Μιλᾶ γιὰ τοὺς ἀγῶνες τοῦ Μ. Ἀθανασίου ἐναντίον τῶν αἱρέσεων. Καὶ παροτρύνει τοὺς κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, τὸ Λαὸ τοῦ θεοῦ, νὰ ἀγωνισθοῦν ἐναντίον τῶν συγχρόνων αἱρέσεων. Καὶ ποιά μεγάλη αἵρεση ἀναφέρει; Μήπως τὴν μεγαλύτερη αἵρεση τῶν ἡμερῶν μας, τὴν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως τὴν ὀνόμασε ὁ σύγχρονός του ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς; Ὄχι. Ἀναφέρει (ἀσφαλῶς καὶ ἐπειδὴ εἶναι δισέγγονη τοῦ Ἀρείου) τὴν αἵρεση τοῦ Χιλιασμοῦ. Γιατί δὲν εἶχε γίνει συνείδηση τοῦ πιστοῦ λαοῦ ὁ ὕπουλος Οἰκουμενισμὸς σὰν συγκεκριμένη Παναίρεση, γιὰ τοὺς λόγους ποὺ ἀλλοῦ ἔχουμε ἀναφέρε.

2. Ὁ π. Αὐγουστῖνος γράφει ὅτι «ὁ Μέγας Ἀθανάσιος δὲν ἔκανε θαύματα. Ἔκανε, ὅμως, ἕνα θαῦμα, τὸ μεγαλύτερο θαῦμα: ἐπολέμησε γιὰ τὴν ὀρθόδοξον πίστι. Καὶ συνεπῶς, τὸ θαῦμα αὐτὸ εἶνε τὸ ἀνώτερο ὅλων τῶν θαυμάτων».

3. Μᾶς ἐξηγεῖ ἐπίσης, ὅτι στὴν ἐποχὴ τοῦ Μ. Ἀθανασίου, ἐποχὴ Ἀρειανισμοῦ, ὑπῆρχαν στὴν Ἐκκλησία τρεῖς παρατάξεις, ὅπως καὶ σήμερα, ἐποχὴ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὑπάρχουν τρεῖς παρατάξεις: «Ἡ μία παράταξις ἦταν οἱ ὀρθόδοξοι, μαζὶ μὲ τὸν Μέγα Ἀθανάσιο. Αὐτοὶ ἦταν λίγοι. Ἡ ἄλλη παράταξις, μὲ βασιλιᾶδες καὶ αὐτοκράτορες, ἦταν οἱ ἀρειανοί. Κόμμα μεῖζον. Αὐτὴ ἡ παράταξις ἔφερε διαίρεσι μέσα στὴν Ἐκκλησία. Καὶ ἡ ἄλλη παράταξις, τὸ τρίτο κόμμα, ἦταν οἱ ἡμιαρειανοί. Τί λέγανε αὐτοί; Αὐτοὶ ἤτανε οἱ συμβιβαστικοί. Λέγανε γιὰ τὸν Ἀθανάσιο· Ἀδιάλλακτος εἶνε, πώ πώ πώ, τῶν ἄκρων, τῶν ἄκρων! δὲν ὑποφέρεται· αὐτὸς διαίρεσε τὴν Ἐκκλησία… Καὶ αὐτοὶ τί ἔλεγαν. Νά ἐμεῖς οἱ ἡμιαρειανοὶ λέμε τρόπον τινὰ τὸ μέσον».

4. Καταλήγοντας λέγει ὅτι «ἐὰν δὲν μποροῦμε νὰ γίνουμε Μεγάλοι Ἀθανάσιοι, μποροῦμε νὰ γίνουμε μικροὶ Ἀθανάσιοι. Μικροὶ Ἀθανάσιοι ὅλοι ἐσεῖς ποὺ εἶσθε ἐδῶ. Ἐὰν δὲν μποροῦμε νὰ γίνουμε ἥλιος, νὰ γίνουμε ἕνα κεράκι».

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

(Ἀγῶνες καὶ περιπέτειες γιὰ τὴν ἀκρίβεια τῆς Ὀρθοδοξίας)

(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ)

Ὁλόκληρη ἡ ὁμιλία ἐδῶ. 

ΝΑ τοῦ πλέξουμε ἐγκώμια; Εἴμεθα πολὺ μικροί. Ἐκεῖνος εἶνε γίγαντας καὶ τὸ ὕψος του προκαλεῖ δέος. Ὅποιος διαβάζει τὸ βίο του αἰσθάνεται ρῖγος και ἴλιγγο μπροστὰ στὴ φυσιογνωμία του. Ἐν τούτοις θὰ ψελλίσουμε κ᾿ ἐμεῖς λίγες λέξεις πρὸς τιμήν του.

ΓΙΑΤΙ ΟΝΟΜΑΣΘΗ ΜΕΓΑΣ;

Ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος ὠνομάσθη μέγας ὄχι για τοὺς ἴδιους λόγους ποὺ ὀνομάζονται τὰ κοσμικὰ πρόσωπα. Ὁ τίτλος αὐτὸς ἀπεδόθη καὶ σ᾿ ἄλλα πρόσωπα στὴν παγκόσμιον ἱστορίαν.

Ἔχει καὶ ἡ Ἐκκλησία τοὺς μεγάλους της, ὅπως εἶνε ἐπὶ παραδείγματι ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ Μέγας Ἀντώνιος, ὁ Μέγας Γρηγόριος ὁ θαυματουργός. Οἱ ἅγιοι αὐτοὶ διακρίθηκαν, ὁ ἕνας ἐξ αὐτῶν γιὰ τὴν μεγάλη του φιλανθρωπικὴ δρᾶσι, ὁ ἄλλος διὰ τοὺς σκληροὺς ἀγῶνας του ἐναντίον τοῦ δαίμονος εἰς τὴν ἔρημον, καὶ ὁ τρίτος γιὰ τὰ θαύματα ποὺ ἔκανε.

Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος δὲν ἔκτισε γηροκομειὰ καὶ φιλανθρωπικὰ ἰδρύματα. Δὲν τοῦ ἔμεινε καιρός. Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος δὲν ἔμεινε στὴν ἔρημο, ὅπως ὁ Μέγας Ἀντώνιος. Ὅλα τὰ χρόνια τῆς ζωῆς του τὰ ἔζησε μέσα στὴν κοινωνία· μέσα στὸν κόσμο ἔζησε ὁ Μέγας Ἀθανάσιος. Συνεπῶς δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε, ὅτι ἔχει ἀγῶνας, ὅπως ὁ Μέγας Ἀντώνιος, ἐναντίον τοῦ δαίμονος ποὺ ἦταν στὴν ἔρημο. Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος δὲν ἔκανε θαύματα. Δὲν βλέπουμε οὔτε ἕνα θαῦμα στὸν βίον του.

Η ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΑ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ ΜΙΑΣ ΗΓΙΑΣΜΕΝΗΣ ΨΥΧΗΣ

Όταν η ψυχή μας είναι αγιασμένη, ακτινοβολεί το καλό. Στέλνουμε τότε σιωπηλά την αγάπη μας χωρίς να λέμε λόγια!

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

Όταν εύχεται κανείς για τον πλησίον του, μια καλή δύναμη βγαίνει απ’ αυτόν και πηγαίνει στον αδελφό και τον θεραπεύει και τον δυναμώνει και τον ζωογονεί. ”
Ο άνθρωπος έχει τέτοιες δυνάμεις, ώστε να μπορεί να μεταδώσει το καλό ή το κακό στο περιβάλλον του. Αυτά τα θέματα είναι πολύ λεπτά. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Πρέπει να βλέπομε το καθετί με αγαθό τρόπο. Τίποτα το κακό να μη σκεπτόμαστε για τους άλλους. Κι ένα βλέμμα κι ένας στεναγμός επιδρά στους συνανθρώπους μας. Και η ελάχιστη αγανάκτηση κάνει κακό. Να έχομε μέσα στην ψυχή μας αγαθότητα κι αγάπη· αυτά να μεταδίδομε.
Να προσέχομε να μην αγανακτούμε για τους ανθρώπους που μας βλάπτουν· μόνο να προσευχόμαστε γι’ αυτούς με αγάπη. Ό,τι κι αν κάνει ο συνάνθρωπος μας, ποτέ να μη σκεπτόμαστε κακό γι’ αυτόν. Πάντοτε να ευχόμαστε αγαπητικά. Πάντοτε να σκεπτόμαστε το καλό.
Δεν πρέπει ποτέ να σκεπτόμαστε για τον άλλο ότι θα του δώσει ο Θεός κάποιο κακό ή ότι θα τον τιμωρήσει για το αμάρτημά του. Αυτός ο λογισμός φέρνει πολύ μεγάλο κακό, χωρίς εμείς να το αντιλαμβανόμαστε.
Πολλές φορές αγανακτούμε και λέμε στον άλλο: «Δεν φοβάσαι τη δικαιοσύνη του Θεού, δεν φοβάσαι μη σε τιμωρήσει;». Άλλη φορά πάλι λέμε: «Ο Θεός δεν μπορεί θα σε τιμωρήσει γι’ αυτό που έκανες» ή «Θεέ μου, μην κάνεις κακό σ’ αυτόν τον άνθρωπο γι’ αυτό που μου έκανε» ή «Να μην πάθει αυτό το πράγμα ο τάδε».
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, έχομε βαθιά μέσα μας την επιθυμία να τιμωρηθεί ο άλλος. Αντί, όμως να ομολογήσομε το θυμό μας για το σφάλμα του, παρουσιάζομε με άλλον τρόπο την αγανάκτησή μας και, δήθεν, παρακαλούμε τον Θεό γι’ αυτόν. Έτσι, όμως, στην πραγματικότητα καταριόμαστε τον αδελφό.
Κι αν, αντί να προσευχόμαστε, λέμε, «να το βρεις απ’ τον Θεό, να σε πληρώσει ο Θεός για το κακό που μου έκανες», και τότε πάλι ευχόμαστε να τον τιμωρήσει ο Θεός. Ακόμη και όταν λέμε, «ας είναι βλέπει ο Θεός», η διάθεση της ψυχής μας ενεργεί κατά ένα μυστηριώδη τρόπο, επηρεάζει την ψυχή του συνανθρώπου μας και αυτός παθαίνει κακό.
Όταν κακομελετάμε, κάποια κακή δύναμη βγαίνει από μέσα μας και μεταδίδεται στον άλλο, όπως μεταφέρεται η φωνή με τα ηχητικά κύματα, και όντως ο άλλος παθαίνει κακό. Γίνεται κάτι σαν βασκανία, όταν ο άνθρωπος έχει για τους άλλους κακούς λογισμούς. Αυτό γίνεται απ’ τη δική μας αγανάκτηση. Εμείς μεταδίδομε μυστικώ τω τρόπω την κακία μας. Δεν προκαλεί ο Θεός το κακό αλλά η κακία των ανθρώπων. Δεν τιμωρεί ο Θεός, αλλά η δική μας κακή διάθεση μεταδίδεται στην ψυχή του άλλου μυστηριωδώς και κάνει το κακό. Ο Χριστός ποτέ δεν θέλει το κακό. Αντίθετα παραγγέλλει: «Ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς …».