Του ιερομονάχου
Χαρίτωνος, Ι.Κ. Αναλήψεως,
Καρυαί
Άγιοι
Καθηγούμενοι και πατέρες, επιθυμούμε να καταθέσουμε με όλον τον σεβασμό μας,
προς εσάς που έχετε την πνευματική και την διοικητική ευθύνη του Ιερού ημών
Τοπου, με φόβο Θεού και αγάπη αλλά και με ευθύτητα και απλότητα, τον πόνο και
την αγωνία μας για την Ορθόδοξη πίστη μας, για το μέλλον του Ιερού ημών Τόπου,
όσο και για την σωτηρία των ψυχών μας, η οποία έχει άμεση σχέση με όλα αυτά.
Πιστεύουμε
ότι ο Αγιορείτικος Μοναχισμός στις ημέρες μας διέρχεται μία ιδιαίτερη κρίση,
όσον αφορά κυρίως στα θέματα της πίστεως και της αγιορειτικής παραδόσεως. Εμείς
θα επικεντρώσουμε την προσοχή σας περισσότερον στα θέματα της πίστεως. Όλοι μας
ζούμε κατά τις τελευταίες δεκαετίες μία πνευματική κρίση, η οποία εξελίσσεται
όσον ούπω σε μία τραγικότητα. Η σημερινή πραγματικότητα, όπως διαμορφώνεται από
την λεγόμενη «Νεα Εποχή» η Παγκοσμιοποίηση (Θρησκευτική, Οικονομική και Πολιτική),
επιδιώκει να επιβάλει σε ολόκληρη την ανθρωπότητα τρεις «θηλιές»:
Α.
Μια παγκόσμια κυβέρνηση.
Β.
Μια παγκόσμια οικονομία και
Γ.
Μια παγκόσμια θρησκεία.
Το
Άγιον Όρος έχει μια ιστορία γεμάτη από διαρκείς και ασυμβίβαστους αγώνες για
την Ορθόδοξη πίστη, για την αγιότητα και την αρετή. Από τότε και μέχρι σήμερα
στο Άγιον Όρος έχουν αλλάξει πολλά. Σημερα, το Άγιον Όρος διέρχεται μία νέα
ιστορική
περίοδο παλεύοντας κάτω από τελείως νέες ιστορικές, γεωπολιτικές,
πολυπολιτισμικές, οικονομικές συνθήκες, κ.α. Το Άγιον Όρος έρχεται τώρα
αντιμέτωπο με την ίδια την πνευματική του υπόσταση, με την ίδια την ταυτότητά
του, με την ίδια την ιστορία του. Τι θα πράξει;
Το
μέλλον του εξαρτάται άμεσα από το κατά πόσον θα κατορθώσει να διαφυλάξει αυτή
την μοναστική ιδιαιτερότητά του μέσα σ’ ένα κόσμο που μεταβάλλεται συνεχώς με
μεγάλη ταχύτητα, όταν, μάλιστα, η Νέα Τάξη Πραγμάτων, δια της Ευρωπαϊκής
Ενώσεως, σαφώς επιδιώκει με οικονομικές και άλλες μεθόδους, να αλλοιώσει και να
αλώσει τον χαρακτήρα του ως προπυργίου της Ορθοδόξου Πίστεως και Πνευματικής
Ζωής.
Πρωτίστως
είναι αδήριτη ανάγκη να διαφυλάξει το Άγιον Όρος την Ορθόδοξη πίστη ανόθευτη
από την πιο ύπουλη και πιο υποκριτική αίρεση από όλες
τις άλλες αιρέσεις, που έχουν απειλήσει μέχρι σήμερα την Εκκλησία, που είναι ο οικουμενισμός
και η πανθρησκεία
παράλληλα.
Επίσης,
το μέλλον του εξαρτάται, από το κατά πόσο θα ημπορέσει το Άγιον Όρος να
διαφυλάξει τον ασκητικό του χαρακτήρα μακρυά από την εκκοσμίκευση, με την
ευρύτερη έννοια. Το μέλλον του εξαρτάται από την ησυχαστική και νηπτική ζωή
του. Την αποχή από τον κόσμο και τα του κόσμου. Το κοσμικό φρόνημα.
Το φρόνημα των Αγίων
Στην
ιστορία δεν έχουμε ούτε ένα άγιο της Εκκλησίας που να ήταν αδιάφορος στα θέματα
της πίστεως και της Ιεράς παραδόσεως. Σήμερα, μόνον άρχισε να διαφαίνεται στον
πνευματικό ορίζοντα μια νέα απειλή, αποτέλεσμα
και αυτή του οικουμενισμού, ότι δηλαδή, να νομίζει κάποιος ότι μπορεί να αγιάζεται και να είναι συγχρόνως και αδιάφορος στα θέματα της πίστεως, και να σιωπά
ως δήθεν «πολύ διακριτικός»…
Σήμερα,
λοιπόν στο Άγιον Όρος παρατηρούμε με πολλή θλίψη, αυτό το πρωτοφανές φαινόμενο.
Παρατηρούμε να υπάρχει μία αδιαφορία η αφωνία και εφησυχασμός στα θέματα της
πίστεως, ακόμη δε και ηθελημένη άγνοια(;) Στα Μοναστήρια, πλην σπανίας εξαιρέσεως, δεν
γίνεται ενημέρωση προς τούς πατέρες, για την παναίρεση του
οικουμενισμού, ώστε να γνωρίζουν τι πρέπει να πράττουν. Μονο η Ιερά Κοινότης
δημοσιεύει κάποια κείμενα, και αυτά μόνον όταν παροξύνονται τα πράγματα, αλλά
σε ανεπαίσθητους τόνους. Αυτό μας ανησυχεί πολύ, μας προβληματίζει σοβαρά για
το μέλλον του Αγίου Όρους και πολλές φορές, σαν άνθρωποι που είμαστε, μας
σκανδαλίζει και μας απελπίζει.
Ο
άγιος Γεροντας Παΐσιος, τον οποίον προσφάτως το οικουμενικόν Πατριαρχείον μας
έχει αγιοκατατάξει, όσο ζούσε μιλούσε και διαμαρτυρόταν για την παναίρεση του
οικουμενισμού και για την εκκοσμίκευση. Το Πατριαρχείον, όμως φαίνεται πως δεν
έχει διδαχθεί κάτι από την οσιακή ζωη του και την διδασκαλία του κατά της
παναιρέσεως του οικουμενισμού, καθότι συνεχίζει όλο και με περισσότερο ζήλο, ου
κατά Θεόν, βέβαια, και ου κατ ἐπίγνωσιν,
επίσης των ευθυνών του, έναντι της Εκκλησίας και του ποιμνίου του.
Έχοντας,
λοιπόν ο όσιος, αυτήν την καλή ανησυχία μας διδάσκει:
«Η ησυχία που επικρατεί [όχι
φυσικά η ησυχία των Ησυχαστών αγίων],
με ανησυχεί.
Δεν έχουμε καταλάβει καλά σε τι χρόνια ζούμε ούτε σκεφτόμαστε ότι θα πεθάνουμε…
Η τύχη του κόσμου κρέμεται από τα χέρια μερικών, αλλά ακόμη ο Θεός κρατά φρένο…
Έχει πέσει πολλή στάχτη, σαβούρα, αδιαφορία, θέλει πολύ φύσημα, για να φύγη. Οι
παλιοί έλεγαν ότι θα έρθει ώρα που θα κλωτσήσουν οι άνθρωποι. Πετάνε τούς
φράκτες, δεν υπολογίζουν τίποτε. Είναι φοβερο! Έγινε μία Βαβυλωνία». Και
αλλού πάλι έλεγε «Το
να αντιδράς για να υπεραπιστής σοβαρά θέματα, που αφορούν
την πίστη μας, την ορθοδοξία, αυτό
είναι καθήκον σου». Και
προς όλους τούς οικουμενιστές –ενωτικούς και φιλενωτικούς, έγραφε σε μία
επιστολή του, το 1969:
«Μετά λύπης
μου, από όσους φιλενωτικούς έχω
γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν, όμως, να
ομιλούν για αγάπη και ενότητα, ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν τον έχουν αγαπήσει… ας
γνωρίζωμεν ότι δεν υπάρχουν μόνον φυσικοί νόμοι, αλλά και πνευματικοί… Επίσης
ας γνωρίσωμεν καλά ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν έχει καμμίαν έλλειψιν. Η
μόνη έλλειψις, που παρουσιάζεται, είναι η έλλειψις
σοβαρών Ιεραρχών και Ποιμένων με πατερικές αρχές. Είναι ολίγοι οι
εκλεκτοί».
Έχοντας
λοιπόν και εμείς, ως αγιορείτες μοναχοί, αυτήν την ανησυχία και θέλοντες να
είμεθα «επόμενοι τοις Αγίοις Πατράσι»,
σας παρακαλούμε να δείξετε την πατρική σας κατανόηση και να εγκύψετε με αγάπη
και όχι ως εξουσίαν έχοντες, σε ο,τι θα σας θέσουμε, ως θέματα προβληματισμού
και πνευματικής αφυπνίσεως για όλους μας. Οι προσκυνητές οι οποίοι έρχονται κατά
χιλιάδες κάθε χρόνο, στο Άγιο Όρος διαπιστώνουν δυστυχώς ότι οι σύγχρονοι
αγιορείτες μοναχοί, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν ακολουθούν την
γραμμή των προκατόχων τους. Δεν ακολουθούν την πορεία των Αγίων μας, των
μαρτύρων, των ομολογητών, και των αγιασμένων Γερόντων μας. Αντιθέτως
σιωπούν και κωφεύουν, αδρανούν και εφησυχάζουν ενόχως, επιδεικνύοντες μία
συμπεριφορά παντελώς ξένη και αντίθετη προς τα μοναχικά ειωθότα και θέσμια και
τις παρακαταθήκες των Αγίων Πατέρων και Γερόντων μας. Όλα αυτά τα ακούμε
συνέχεια από τον πιστό λαο, όπως φυσικά και εσείς. Και ερωτούν: Γιατί δεν αγωνίζεστε,
οι σημερινοί Αγιορείτες, για την Ορθοδοξία και την Ορθοπραξία, όπως οι παλαιοί
Αγιορείτες Πατέρες και δη ο Άγιος Κοσμάς ο Πρώτος και οι λοιποί υπό των
Λατινοφρόνων–αναιρεθέντες, με τούς οποίους είναι ομόφρονες και οι σημερινοί
φιλοενωτικοί Οικουμενιστές;
Η νέα γενεά Αγιορειτών
Ένας
άλλος λόγος είναι, ότι, η δική μας γενεά, η γενεά των προερχομένων από τον
Κόσμο νέων αδελφοτήτων, οι οποίες επάνδρωσαν τις Ιερές Μονές, φοβούμενοι, δυστυχώς, τα άκρα των Ζηλωτών, θεώρησαν καλό να μη θίγουν
ποτέ θέματα αθλήσεως υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως, ενώ, κατά το
Γεροντικό, η άσκηση στους εσχάτους χρόνους, στους οποίους ζούμε, συνίσταται
μόνον από την Ομολογία της Ορθόδοξης Πίστεως (βλ. προφητεία Αββά Μωϋσέως του
Αιθίοπος 4ος αι. και του Αββά Παμβώ). Οι σημερινοί μοναχοί επικεντρώνουν όλη τους την σπουδή μόνο στα «καθαρώς
πνευματικά» θέματα, όπως την νοερά προσευχή, την καθημερινή ακολουθία,
τις αγρυπνίες και γενικώς οι Γέροντές μας επιδιώκουν να μας μυήσουν σε μία
ανώτερη και υψηλή νηπτική ζωη, ωσάν η ορθόδοξη
πίστη και θεολογία και η ομολογία της έναντι στην παναίρεση του
οικουμενισμού και της εκκοσμικευμένης Εκκλησίας να μη είναι πνευματικά πράγματα για μοναχούς. Βεβαίως ως
πνευματικούς μας γεννήτορες, για όλα αυτά τα τόσο σπουδαία και πνευματικά τούς
ευχαριστούμε, τούς ευγνωμονούμε και θα τούς αγαπούμε. Αλλά δυστυχώς, διεχώρισαν την πίστη και το δόγμα από την ζωή της ασκήσεως και την καλλιέργεια των αρετών. Διότι είναι πραγματική
αίρεση ο σοφιστικός διαχωρισμός της Ορθοδόξου πίστεως (με τη Μη Ομολογία της)
από το Ορθόδοξο Ήθος και την Άσκηση, προκειμένου να μη ενοχληθεί η
συγκρητιστική οικουμενιστική γραμμή του Φαναρίου.
Οι
Γέροντες αυτών των Αδελφοτήτων, μας άφησαν, κατ’ αὐτόν τον τρόπο, ακατήχητους και μέσα στην
άγνοια για τόσο σοβαρά θέματα, όπως είναι η Ορθοδοξία, τα Δόγματα και οι Ιεροί
Κανόνες. Και τώρα ο καθένας μας ψάχνεται με την συνείδησή του να
ξετυλίξει ένα μπερδεμένο κουβάρι, για να βρει την ορθόδοξη πίστη και την
αγιοπατερική οδό και ποιόν δρόμο πρέπει να ακολουθήσει. Αυτό είναι αποτέλεσμα
της άγνοιας που, κατά τούς Αγίους πατέρες, είναι ένας από τούς γίγαντες των
αιρέσεων και των παθών μαζί με την λήθη και την αμέλεια. Γιατί να φτάσουμε σ’
αυτό το σημείο; Έχουν μεγάλη ευθύνη. Αυτό μας θλίβει πολύ.
Ύστερα
λοιπόν από όλα αυτά και μετά από 40 χρόνια μοναχικής αγιορειτικής ζωής, για την
νέα γενεά των Αγιορειτών που επάνδρωσαν το Άγιον Όρος, διαπιστώνουμε ότι δεν είναι
σε θέση να διακρίνουν την Ορθόδοξη πίστη από την αίρεση ούτε και να επισημάνουν
τον κίνδυνό
της. Εάν, όμως συνεχίσουμε αυτή την πορεία, φοβούμαστε ότι η νεώτερη
γενιά των Μοναχών, γαλουχούμενη με αυτή την άγνοια, θα κάνει αδιάκριτη
υπακοή σε ό,τι της ζητήσουν,
ακόμη και εις βάρος της Ορθοδόξου πίστεως, μπλεγμένη μέσα στα πλοκάμια του
Συγκρητιστικού Οικουμενισμού και της Πανθρησκείας.
Και
δεν θα είναι μακριά η εποχή στην οποία θα ζητήσουν να εγκαταβιώσουν στο
Αγιώνυμο Όρος ακόμη και παπικοί και βουδιστές μοναχοί! Διότι, κατά την
Εωσφορική Πλάνη των πάσης φύσεως Οικουμενιστών, συμπεριλαμβανομένων των κατ’
όνομα Ορθοδόξων, δήθεν «ένας είναι ο Θεός», δήθεν «κάθε θρησκεία τον περιγράφει
και τον λατρεύει με τον δικό της τρόπο», αν και υπάρχουν θρησκείες χωρίς θεό
(όπως ενδεικτικά ο κλάδος Θιραβάντα του Βουδισμού, ο οποίος είναι αθεϊστικός).
Κατ’ αυτούς, δήθεν «όλοι οι οπαδοί των θρησκειών είναι λάτρεις του
απροσδιόριστου, από άποψη πίστεως, Θεού», δήθεν «ο Θεός είναι [μόνον] αγάπη»
και όχι δικαιοσύνη, δήθεν «όλοι οι οπαδοί των θρησκειών πιστεύουν στην αγάπη»,
έστω και αν μόνον στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Παραδόσεως υπάρχει η αγάπη, αλλά
πάντοτε εν αληθεία (κατά τον Ευαγγελιστή της Αγάπης, τον Απόστολο Ιωάννη),. Μέσα,
λοιπόν σε αυτό το παγκοσμιοποιημένο κλίμα της συνύπαρξης, της διαφορετικότητας
και της αγαπολογίας, που είναι απλά ένας γλυκανάλατος συναισθηματισμός, τέτοιου είδους «αγάπη»
συνιστά αίρεση. Η αγάπη είναι
άκτιστη ενέργεια του Αγίου Τριαδικού Θεού και αν δεν συνοδεύεται από την
δικαιοσύνη, ως επίσης άκτιστη ενέργεια του Αγίου Τριαδικού Θεού, όχι μόνον δεν
οδηγεί στον Χριστό τον αληθινό Θεό αλλά αντίθετα οδηγεί στον Αντίχριστο, του
οποίου το πνεύμα σήμερα επικρατεί και στις χριστιανικές κοινωνίες.
Οι
νέοι μοναχοί φαίνονται να διακρίνονται μεν για τούς πνευματικούς αγώνες τους,
τις αγρυπνίες, την προσευχή, την υπακοή, την θεία λατρεία και άλλα πολλά καλά
στοιχεία που έχουν, όπως η μόρφωση, πανεπιστημιακά πτυχία κ.λπ. Λειπει όμως,
κάτι, πολύ σημαντικό, το πιο σπουδαίο απ’ όλα. Η ανδρεία (η οποία τόσο για τους αρχαίους μας προγόνους, όσο και για
την Αγία Γραφή συνιστά μία από τις τέσσερις κεφαλαιώδεις και περιεκτικές άλλων
αρετές) και ο ηρωισμός, όπως έλεγε και ο άγιος Γεροντας Παΐσιος, και γενικά δεν
καλλιεργείται το μαρτυρικό φρόνημα και το πνεύμα της αυτοθυσίας, ωσάν αυτά να
είναι λιγότερο πνευματικά από τα άλλα.
Δύο μέτρα και δύο σταθμά!
Επίσης
και κάτι άλλο. Πολλοί από τούς σύγχρονους αγιορείτες, ναι μεν δεν ασχολούνται
με θέματα Ορθοδόξου πίστεως, και καθόλου δεν ανησυχούν δια την παναίρεση του
Οικουμενισμού, ούτε και τούς ενδιαφέρει, φαίνεται, πλην όμως γνωρίζουν πολύ
καλά, από την άλλη πλευρά, να κατηγορούν, και να κατακρίνουν και μάλιστα με
θυμό να καταδικάζουν, υπό τύπο ρετσινιάς, στην κόλαση κάθε «ζηλωτή». Αυτό, βέβαια δεν το θεωρούν, κατάκριση
γιατί χτυπάνε τούς «πλανεμένους ζηλωτές»! Αυτό
άραγε, επιτρέπεται; Η αυτό τους
βολεύει, για να παραπλανούν με αυτόν τον τρόπο την ελέγχουσα αυτούς μοναχική
τους συνείδηση;