Το εν εξορία μνημόσυνο του Θεολόγου τελικά, αποκάλυψε
πολλά. Δεν μπορώ να μην ασχοληθώ με την μίτρα του μακαριστού, που με προθυμία
προσφέρθηκε να φέρει στο τραπέζι με τα κόλλυβα, ο πιο στενός του «συνεργάτης»
(!!!).
Μια μίτρα που δωρίθηκε στον Θεολόγο από
αδελφό μας, αφού η παλιά είχε αλλοιωθεί από την πολυκαιρία. Με την ευκαιρία
βγήκε από το λαγούμι του, όπως και οι άλλοι της «σπείρας», που δεν παραβρέθηκαν
σε κανένα μνημόσυνό του σ’ αυτή την εικοσαετία, αλλά ούτε προσκύνησαν τον τάφο
του… Είναι η ομάδα - συμβουλάτορες(;) του Θεολόγου, που τον ξέχασαν με
τον θάνατό του, και ίσως και λίγο πιο πριν!!!
Άνθρωποι, που τόσα χρόνια ήταν δίπλα σ’ έναν
άγιο δεν πήραν τίποτα, δεν αισθάνθηκαν την αγιότητα, είχαν κλειστά τα μάτια των
ψυχών τους, σαν τους περιπατητές στους Εμμαούς, αφού δεν είχαν «καρδία
καιομένη»….
Ο κύριος είπε: «εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ἡμᾶς
διώξουσι».Τον Θεολόγο και τον μακ. Αθανάσιο τους εδίωξαν, εκείνον, όμως,
όχι μόνο δεν εδίωξαν, αλλά τον είχαν ως «βασιλέα τιμώμενο»… Τους έπεισε ότι
«οὐκ οἶδε τους ἀνθρώπους», τους αρνήθηκε μεθ’ όρκου, σαν τον Πέτρο!!!!
Ο ταλαίπωρος
«συνεργάτης» έδωσε στην τοπική εφημερίδα (Ελευθερία 29-7-19) και μάλιστα
πρωτοσέλιδο: «Επήλθε εκκλησιαστική ειρήνη στη Λάρισα…», αφού τον δέχθηκαν
να παραστεί στο μνημόσυνο του Θεολόγου!!!
Και ερχόμαστε στο ψητό. Πώς βρέθηκε η μίτρα
(και άλλα) στα χέρια του «συνεργάτη» και γιατί τα έκρυβε τόσα χρόνια;
