Μια πάσχουσα εφηβική ψυχή ο Παναγιώτης, ομαδάρχης χριστιανικής
κατασκήνωσης διηγείται…
«Στην κατασκήνωση,
κάπου στο Ελληνικό, ένα βράδυ έφυγαν κάποια παιδιά…Εγώ ήξερα ότι πήγαν στα αμπέλια, αλλά επειδή ήμουν τσακωμένος με τον
αρχηγό, δεν του είπα τίποτα για να του επιτείνω την αγωνία και να τον βλέπω να
τρέχει και να ψάχνει σ όλη την κατασκήνωση, με αναμμένους τους προβολείς…
Εγώ δεν τιμωρώ αμέσως, αλλά περιμένω. Έτσι,
όταν γύρισαν αργά, περίμενα, έβαλαν τις πιτζάμες, ξάπλωσαν και μετά τους φώναξα
με άγρια φωνή και τους πήγα στο αρχηγείο… Την άλλη μέρα πήγα και έσκαψα στα
αμπέλια, ώστε την άλλη φορά που θα βγούνε να τους «πιάσω» από τις πατημασιές που
θα αφήσουν στο φρεσκοσκαμμένο χώμα….
Για τιμωρία, όποιος
έκανε αταξία, τον έστελνα να αγκαλιάσει ένα δένδρο, δημιούργημα του Θεού,
τού 'λεγα. Το δένδρο αυτό ήταν πεύκο και έβγαζε ρετσίνι που λέρωνε τα χέρια του, την
μπλούζα και το παντελόνι… (χα,χα,χα…!) και δύσκολα καθαρίζεται… Τού 'μενε η
ρετσινιά!!! Χα..χα..χα..!»
Θα σταθώ εδώ Παναγιώτη. Ήσουν ομαδάρχης, τουτέστιν πρότυπο
για τις αγνές παιδικές ψυχές, τις οποίες θα ενέπνεες με την καλοσύνη, την
αγάπη. Θα τις έφερνες κοντά σου, να κάνεις την μετάγγιση των ναμάτων της Ορθοδοξίας…και
συ σκεφτόσουνα τρόπους να μην το σκάσουν!!! Έβαζες φραγμούς να μη σου φύγουν..
Ο μακ. Κονίτσης Σεβαστιανός, έλεγε, πως ο Εμβέρ Χότζα της
Αλβανίας, κάθε απόγευμα, με μουλάρια και άλογα σβάρνιζε την μεθόριο, ώστε το
άλλο πρωί να μετρά τις πατημασιές και να ξέρει πόσοι το έσκασαν για την Ελλάδα
και από πού…
Για την ρετσινιά και
τον τσακωμό σου με τον αρχηγό… να μην το σχολιάσω.
Αλλά αγαπητέ Παναγιώτη, μετά από 25-30 χρόνια πώς τα προβάλεις με κομπασμό... Παραξενεύομαι που ακόμη και σήμερα θεωρείς ότι ήταν σωστά αυτά που έκανες και τα παρουσιάζεις σε κατασκήνωση κοριτσιών, με τα στελέχη να προβληματίζονται σοβαρά, πίσω απ’ τα αμήχανα «οργανωσιακά» χαμόγελα.
Παναγιώτη Νικολόπουλε, μπορεί να έκανες ότι
έκανες, να υπερηφανεύεσαι για αυτά που άλλοι θα ντρεπόταν, αλλά ως δεσπότης
Λαρίσης δεν μπορείς να τρομοκρατείς, ταλαίπωρε, λέγοντας ότι «όσοι σε κατηγορούν θα πάνε
στην κόλαση», όπως ο γράφων… ίσως και οι αναγνώστες!!!
Με
«ρίχνεις» στην κόλαση, όπως η κυρία στα σκουπίδια τον θρυμματισμένο καθρέπτη
που την … έδειχνε άσχημη…
Αλήθεια, σού ήρθε κάποια
αποκάλυψη ή πήρες μετάταξη από την εισαγγελία του συνοδικού δικαστηρίου, στην Κρίση
της Δευτέρας Παρουσίας;;;
Εγώ είμαι στην
κόλαση…εσύ… βλέπω μια θέση κενή εκεί δίπλα στον «φίλο» του Λαζάρου, τον «ευφραινόμενο
καθ’ εκάστην».
Κλείνοντας να πούμε
κι ένα χωρατό…
Φαντάζομαι τον Οβελίξ έχοντας παραμάσχαλα την
σχιζοφρενική βουλιμία, νά 'χει φρακάρει στην στενή πύλη του παραδείσου και να τον
σπρώχνουν κάθιδροι Εβραιομασώνοι, Ρόταρυ, Ραβίνοι… και ο Βησσαρίων….
Λαρισαίος («ο εν κολάσει…»)
Λαρισαίος («ο εν κολάσει…»)
