Αὐτή
τήν στιγμή πού μιλᾶμε, ἀγαπητοί μου, ξέρετε τί ἀπεργάζονται οἱ
σκοτεινές δυνάμεις, σέ παγκοσμία κλίμακα, εἰς βάρος τῆς Ἐκκλησίας;...
Λύσσαξαν, λυσσάζουν καί πιό πολύ θά λυσσάξουν!... Λοιπόν μοιραῖα ἡ
Ἐκκλησία μπαίνει σ’ ἕναν πόλεμο. Τί δηλαδή; Ἡ Ἐκκλησία –προσέξτε αὐτό!–
ἔπρεπε ὁπωσδήποτε νά σταθῆ, νά ἐπικρατήση καί νά φθάση περιμένοντας τόν
Χριστόν μέχρι τή δευτέρα Του Παρουσία. Δέν λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅτι
τό μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας θά γίνεται «ἄχρις οὗ ἂν ἔλθῃ», ἕως
ὅτου ἔλθη; Ἕως πότε; Ἕως τή δευτέρα Του Παρουσία.
Καί συνεπῶς ἡ
ἀντίδρασις τοῦ κόσμου, ὡς ἀδιάλλακτος –ὁ κόσμος εἶναι ἀδιάλλακτος· ὅ,τι
θέλετε πῆτε–, καθιστᾶ αὐτό τό «δεῖ» τῆς Ἐκκλησίας ἀναπόφευκτον. Αὐτό
εἶναι ὅλο. Δηλαδή αὐτό τό ἀναπόφευκτο τῶν γεγονότων ἐκ τῶν σχέσεων
κόσμου καί Ἐκκλησίας ἐκφράζεται μέ τό «ἃ δεῖ γενέσθαι», ἐκεῖνα τά ὁποῖα
πρέπει νά γίνουν. Αὐτό τό «δεῖ» συνεπῶς δέν ἐκφράζει τήν ἀναγκαιότητα
τῶν γεγονότων –λένε πολλοί ὅτι ἐδῶ ἔχομε μίαν ἀναγκαιότητα τῶν
γεγονότων, δηλαδή ἔχομε ἕναν ἐξαναγκασμό, ἕναν περιορισμό τῆς
ἐλευθερίας– δέν ἐκφράζει τήν ἀναγκαιότητα τῶν γεγονότων, ἀλλά τήν
ἀναγκαιότητα τῆς σωτηρίας, ἀπό τήν ὁποίαν προέρχονται ὅλα αὐτά τά
ποικίλα γεγονότα.
Ἡ σωτηρία δηλαδή εἶναι ἕνα γεγονός ἀμετάκλητο τῆς
ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ἀκοῦστε: ἀμετάκλητο! Ὁ Θεός ἀγαπᾶ, καί θέλει νά σώση
τόν κόσμο. Δέν πᾶ’ νά λυσσάξουν οἱ ἐχθροί τῆς Ἐκκλησίας, δέν πά’ νά
φρυάξη ὁ διάβολος, ὁ Θεός θέλει νά σώση τόν κόσμο! Ἔτσι εἰσάγεται αὐτό
τό «δεῖ», αὐτό τό πρέπει. Ὁ διάβολος εἶναι ἐπίσης ἀμετάκλητος καί
ἀμετανόητος· καί ἡ σωτηρία, ὅπως εἴπαμε, εἶναι ἀμετάκλητη· συνεπῶς
σύγκρουσις! Νά γιατί λοιπόν μπαίνει τό «δεῖ». Ἀποτέλεσμα: τά γεγονότα
παρόντος καί μέλλοντος, οὕτως ἤ ἄλλως, πρέπει, «δεῖ», νά γίνουν,
«γενέσθαι». «Ἃ δεῖ γενέσθαι»· αὐτό σᾶς ἀνέλυσα. (π. Αθανάσιος
Μυτιληναίος, Ερμηνεία στην Αποκάλυψη)
