Το κατωτέρω κείμενο γράφηκε από τη ΘΕΟΓΝΩΣΙΑ, η οποία το αναδημοσιεύει, και δημοσιεύεται στο περιοδικό:
| Ο ΑΣΤΗΡ ΤΗΣ ΕΦΕΣΟΥ Ιδιοκτήτης - Εκδότης: ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΚΕΝΤΡΟΝ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ "Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ" 1392-1444 Περιοδική Έκδοσις Μάρτιος, 2016. Αριθμός 52 ISSN 1106-2843 Μάρκου του Ευγενικού 1 600 66 Μεθώνη Πιερίας Μακεδονία - Ελλάς www.markoseugenikos.gr info@markoseugenikos.gr |
 |
ΑΠΟΔΕΧΕΣΘΕ ΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΩΝ 14 ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ – ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ (ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΩΝ 336 ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΠΟΥ, ΕΝΩ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ, ΕΝ ΤΟΥΤΟΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΛΗ ΤΗΣ) ΤΟΥ ΙΟΥΝΙΟΥ 2016 ΤΟΥ ΕΩΣΦΟΡΙΚΟΥ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΤΙΚΟΥ ΔΙΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ, ΔΙ’ ΑΥΤΟΥ, ΤΗΝ ΑΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ ΣΑΣ ΣΤΟ ΣΑΤΑΝΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΑΜΕΣΟ ΟΡΓΑΝΟ ΤΟΥ, ΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ, ΜΕΣΩ ΤΗΣ – ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΑΔΥΝΑΤΗΣ – ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΑ ΑΓΑΠΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΒΕΛΙΑΡ – ΕΩΣΦΟΡΟΥ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΠΟΥ ΑΝΑΓΡΩΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΥΝΟΔΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ «ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΛΟΙΠΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΝ ΚΟΣΜΟΝ» ΠΟΥ ΥΙΟΘΕΤΗΘΗΚΕ ΗΔΗ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΑΞΗ ΤΩΝ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΩΝ ;
«Και αποκριθείς ο Ιησούς είπεν αυτοίς: Βλέπετε μη τις υμάς πλανήση… Ο δε υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται…» (Ματθ. ΚΔ΄. 4, 13, 24-27).
Ως γνωστόν, ο Διαχριστιανικός και ο Διαθρησκειακός Οικουμενισμός, αποτελεί διαχρονική θρησκευτική διδασκαλία του Σατανισμού και της Θεοσοφίας, που είναι παρακλάδι του. Δηλ. δεν αποτελεί νέο προϊόν της εποχής μας, αλλά αποτελεί διαχρονικό προϊόν του Σατανισμού, του Γνωστικισμού και της Μαγείας, δηλ. του Αποκρυφισμού, με γνωστότερο εκπρόσωπο τον Σίμωνα τον Μάγο. Μάλιστα ο γνωστικός Μάνης είχε χρησιμοποιήσει τον συγκρητιστικό διαθρησκειακό οικουμενισμό στην ανάμειξη του Ιουδαϊσμού, του Χριστιανισμού και του Βουδισμού (βλέπετε Παν. Χρήστου, Ο Γνωστικισμός, Σίμων ο Μάγος, και Μανιχαϊσμός, σε: Ελληνική Πατρολογία, τομ. Β΄, σελ. 105-115, 136-137 και 188-194). Ο Διαχριστιανικός Οικουμενισμός είναι η κίνηση που έχει σκοπό την ένωση της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, δηλαδή της Ορθοδόξου Εκκλησίας, με τον Αιρετικό Παπισμό και τον Αιρετικό Προτεσταντισμό σε ενιαίο θρησκευτικό οργανισμό, τη Χριστιανική Θρησκεία, με αρχηγό του τον Αιρεσιάρχη Πάπα. Ο Διαθρησκειακός Οικουμενισμός είναι η κίνηση που έχει σκοπό την ένωση του ενιαίου Χριστιανισμού με τις άλλες θρησκείες, Ιουδαϊσμό, Ισλάμ, Βουδισμό, Ινδουϊσμό κλπ., σε ενιαίο θρησκευτικό οργανισμό, την Πράσινη Παγκόσμια Θρησκεία, της οποίας τα δόγματα είναι ο Σατανισμός, η Νεο-ειδωλολατρεία (ή λατρεία της λεγόμενης θεάς γης) και ο Αντίχριστος, ο οποίος, κατά τον Απόστολο Παύλο, μετά την εωσφορική αυτή ένωση των θρησκειών, θα επιβάλει παγκοσμίως τη δική του λατρεία ως θεού πάνω από τους λατρευόμενους από τους ανθρώπους θεούς ή σεβάσματα (Β΄ Θεσσ. Β΄, 4). Ο Οικουμενισμός αλλιώς λέγεται θρησκευτική παγκοσμιοποίηση, η οποία αποτελεί μια από τις τρεις μορφές της παγκοσμιοποίησης. Οι άλλες δύο μορφές της είναι η οικονομική παγκοσμιοποίηση και η πολιτική παγκοσμιοποίηση, οι οποίες επιβάλλονται από τη Νέα Τάξη Πραγμάτων.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο προσχώρησε στον Εωσφορικό Οικουμενισμό το 1901 με τον τότε Οικουμενικό Πατριάρχη Ιωακείμ Γ΄, ο οποίος εγκαινίασε την εκκλησιολογική αίρεση, δηλαδή ότι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Συμβόλου της Πίστεως της Α΄ και Β΄ Οικουμενικών Συνόδων δεν ταυτίζεται αποκλειστικά με την Ορθόδοξη Εκκλησία, δεδομένου ότι αυθαιρέτως αναγνώρισε εκκλησιολογικά ότι οι παρασυναγωγές των Παπικών και των Προτεσταντών είναι δήθεν εκκλησίες («αναδενδράδες», δηλ. κλάδοι του Χριστιανισμού), με την Εγκύκλιο του 1902 προς τις Αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες (Ι. Καρμίρη, Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία, τομ. ΙΙ. Σελ. 1034-1039). Το οικουμενιστικό πρόγραμμα του Ιωακείμ Γ΄ και των μετέπειτα Οικουμενιστών Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως, και ιδίως του Μελέτιου Μεταξάκη και του Αθηναγόρα Σπύρου, οι οποίοι έδωσαν ιδιαίτερη επιτάχυνση στην προώθηση του Οικουμενισμού μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, προέβλεπε και προβλέπει, μεταξύ άλλων, την αντικατάσταση του Ιουλιανού ημερολογίου από το Παπικό Γρηγοριανό ημερολόγιο, την αλλαγή του πασχαλίου για να συνεορτάζει το Πάσχα η Ορθόδοξη Εκκλησία με τους Παπικούς, τη σύγκληση Πανορθόδοξης Συνόδου, της οποίας οι προπαρασκευαστικές εργασίες άρχισαν το 1930 στη Μονή Βατοπαιδίου, για τη συνοδική αναγνώριση του Εωσφορικού Οικουμενισμού και κατά συνέπεια για την αποστασία από τον Άγιο Τριαδικό με πρωτοβουλία εκείνων που, λόγω αξιώματος και διακονίας, θα έπρεπε να είναι οι προστάτες της Ορθόδοξης Πίστεως.
Όπως η Νέα Τάξη Πραγμάτων επέβαλε στους Παπικούς - μέσω της Β΄ Βατικάνειας Συνόδου τους, ή 21ης Οικουμενικής τους Συνόδου (1962-1965), η οποία βεβαίως υπόκειται στον Πάπα τους - τον Εωσφορικό Διαχριστιανικό και Διαθρησκειακό Οικουμενισμό, έτσι επιχειρεί να πράξει τον προσεχή Ιούνιο στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Δηλαδή οι Παπικοί, εκτός των ήδη γνωστών αιρέσεών τους, όπως εκπόρευση και εκ του Υιού του Αγίου Πνεύματος, προτεσταντικό πρωτείο εξουσίας του πάπα, στον οποίο υποτάσσεται ακόμη και η οικουμενική σύνοδος, κτιστή χάρη, πρόσθεσαν και την Παναίρεση του Εωσφορικού Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού.
Κατόπιν των ανωτέρω, η μέλλουσα να συνέλθει τον Ιούνιο 2016 στην Κρήτη λεγόμενη «Μεγάλη και Αγία Σύνοδος» ή Πανορθόδοξη Σύνοδος αποτελεί ένα από τα ουσιώδη βήματα του οικουμενιστικού προγράμματος του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως (η οποία αποφασίστηκε επί Μελετίου Μεταξάκη το 1923), όπως αποδεικνύεται και από το προσυνοδικό κείμενο με τον τίτλο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», το οποίο συνιστά την απόφαση - κλειδί αυτής της Ψευδοσυνόδου, αφού αναγνωρίζει συνοδικά τον Εωσφορικό Διαχριστιανικό και Διαθρησκειακό Οικουμενισμό και το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών που τον προωθεί συστηματικά και το οποίο ιδρύθηκε από τους κινούντες τα νήματα της Νέας Τάξης Πραγμάτων για την εξυπηρέτηση των θρησκευτικών, πολιτικών και οικονομικών παγκοσμιοποιητικών σκοπών τους, και το οποίο προσυνοδικό κείμενο περιέχει δύο αλλεπάλληλες ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΕΣ διευρύνσεις του εκκλησιολογικού και σωτηριολογικού δογμάτων του Συμβόλου της Πίστεως της Α΄ και της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν», εντάσσοντας στην έννοια της Εκκλησίας, εν πρώτοις τους αιρετικούς παπικούς και προτεστάντες, και εν συνεχεία τα κατ’ επίνοια ανθρώπων δημιουργηθέντα λοιπά θρησκεύματα (Ιουδαϊσμό, Ισλάμ, Βουδισμό, Ινδουϊσμό κλπ.), ως δήθεν διαφορετικές οδούς «σωτηρίας» και «λατρείας» ενός σοφιστικά και αόριστα αναφερόμενου «Θεού». Αυτό το προσυνοδικό κείμενο εγκρίθηκε από τη Σύναξη των Προκαθημένων των Αυτοκέφαλων Ορθόδοξων Εκκλησιών τον Ιανουάριο του 2016 στο Σαμπεζύ της Ελβετίας, μαζί με τα υπόλοιπα πέντε (5) προσυνοδικά κείμενα. Γι’ αυτό το λόγο πλανώνται πλάνην οικτράν όσοι εξακολουθούν να έχουν ψευδαισθήσεις ότι αυτή η Ψευδοσύνοδος θα μπορούσε, κατά τη λειτουργία της, να μεταβληθεί σε δήθεν Ορθόδοξη Τοπική Σύνοδο, αν ληφθεί μάλιστα υπόψη και το γεγονός ότι ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως αυθαιρέτως απέρριψε την πρόταση της Ιεράς Συνόδου του Πατριαρχείου της Σερβίας του 2015 να ενταχθούν στην ημερήσια διάταξη της μέλλουσας λεγόμενης «Μεγάλης Συνόδου» τα θέματα των αναγνωρίσεων ως Οικουμενικών Συνόδων 1) της Μεγάλης Συνόδου Κωνσταντινουπόλεως του 879-880, ως Η΄ Οικουμενικής Συνόδου, η οποία επί Μεγάλου Φωτίου, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, με την ψήφο των εκπροσώπων του τότε Ορθόδοξου Πάπα Ρώμης, είχε καταδικάσει ως αιρέσεις την εκ του Υιού εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος και το πρωτείο εξουσίας του πάπα επί όλης της Εκκλησίας, και 2) των Μειζόνων Ενδημουσών Συνόδων Κωνσταντινουπόλεως, επί Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, των ετών 1341, 1347 και 1351, ως Θ΄ Οικουμενικής Συνόδου, με την οποία καταδικάστηκε η παπική αίρεση της κτιστής χάρης. Σημειωτέον ότι αυτές οι δύο Σύνοδοι αναγνωρίζονται ως Οικουμενικές στη συνείδηση του χριστεπώνυμου πληρώματος της Ορθόδοξης Εκκλησίας, πλην βεβαίως των παναιρετικών Οικουμενιστών, οι οποίοι εξακολουθούν να είναι τυπικώς μέλη της.
Όπως προκύπτει από τη θεόπνευστη ερμηνεία της Αποκαλύψεως,, την οποία πραγματοποίησε ο Όσιος Γέροντας Αθανάσιος, Καθηγούμενος της Μονής Κομνηνείου Στομίου Λάρισας, το ότι ο Άγγελος δίνει στον Ευαγγελιστή Ιωάννη το καλάμι να μετρήσει το Ναό του Σολομώντα και το Θυσιαστήριο, όχι όμως και την Αυλή του ούτε την Πόλη της Ιερουσαλήμ, σημαίνει ότι η ψευδής Εκκλησία, δηλ. οι μη πραγματικοί πιστοί, Προκαθήμενοι, Μητροπολίτες, Κληρικοί, Μοναχοί και Λαϊκοί – δηλ. οι κατ’ όνομα πιστοί, οι οποίοι δεν ομολογούν την ακριβή πίστη, δεν βιώνουν ορθή πνευματική ζωή και δεν μετέχουν εν μετανοία των μυστηρίων - δεν προστατεύονται από τον Άγιο Τριαδικό Θεό, αλλά θα υποταχθούν στον Αντίχριστο. Μόνο το λείμμα της Εκκλησίας δεν θα αποστατήσει από το Θεανθρώπινο Πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού, όπως βεβαιώνει και ο Απόστολος Παύλος (Ρωμ. ΙΑ΄, 5) (βλέπετε Οσίου Γέροντος Αθανασίου της Μονής του Στομίου, Ερμηνεία στην Αποκάλυψη, Μάθημα 18ο, σε. 164, σε: www.theognosia.gr).
Συγκεκριμένα, η Αποκάλυψη προφητεύει «Και εδόθη μοι κάλαμος όμοιος ράβδω, λέγων έγειρε και μέτρησον τον ναόν του Θεού και το Θυσιαστήριον και τους προσκυνούντας εν αυτώ. Και την αυλήν την έξωθεν του ναού έκβαλε έξω και μη αυτήν μετρήσης, ότι εδόθη τοις έθνεσι, και την πόλιν την αγίαν πατήσουσι μήνας τεσσαράκοντα δύο» (ΙΑ΄, 1-2). Ο Όσιος Γέροντας Αθανάσιος της Μονής του Στομίου, στοιχούμενος με την κατατεθειμένη στην Εκκλησία ερμηνευτική παράδοση της Αποκαλύψεως, ερμηνεύει θεοπνεύστως τα χωρία αυτά ως εξής:
«’Και την αυλήν … μη μετρήσης’. Την απ’ έξω αυλήν την παραέξω, σας έκανα προηγουμένως το διάγραμμα, αυτήν μην την λογαριάσης στην καταμέτρηση. Άφησέ την αμέτρητη. Άφησέ την. Προσέξτε εδώ. Εδώ τώρα μας ενδιαφέρει πολύ. Σημαίνει ότι παίρνει εντολή (ο Ευαγγελιστής Ιωάννης) να μην μετρήση, δηλ. ότι αυτή η αυλή, η απ’ έξω, δεν θα τύχη της προστασίας του Θεού. Έτσι, η εξωτερική αυλή, που είναι κι αυτή μέρος της Εκκλησίας, η αγία πόλις, που είναι πάλι η Εκκλησία, πρόκειται να πατηθούν από τους Εθνικούς, διότι δεν θα προστατευθούν από τον Χριστόν. Αντιθέτως, θα προστατευθούν εκείνα που μετρήθηκαν. Ο ναός, οι προσκυνούντες εις το θυσιαστήριον και το θυσιαστήριον. Παράξενο πράγμα. Δηλ. η μισή Εκκλησία έτσι η μισή Εκκλησία αλλιώς; Πώς γίνεται; Παρακαλώ προσέξτε να δήτε. Αγία Πόλις, σας το είπα προηγουμένως χαρακτηρίζεται η Ιερουσαλήμ, Εδώ πολύ συχνά βλέπομε εις την Παλαιά αλλά και εις την Καινή Διαθήκη, να αναφέρεται ως αγία πόλις η Ιερουσαλήμ. Τι σημαίνει αυτό; Απ’ ό,τι φαίνεται, το εσώτερο της Εκκλησίας θα μείνη ασύλητο και προστατευμένο από τις επιθέσεις του Αντιχρίστου. Το εξώτερον της Εκκλησίας θα συληθή. Το εσώτερον της Εκκλησίας είναι οι πιστοί. Που σ’ έναν κόσμο διαλυόμενο, μένουν πάντα πιστοί, κυκλώνουν το θυσιαστήριον, και αποδεικνύονται αληθινοί προσκυνηταί του Θεού. Το εξώτερον της Εκκλησίας είναι, όλοι αυτοί που λέγονται Χριστιανοί ή που θέλουν να λέγονται Χριστιανοί. Είναι οι αιρετικοί, είναι οι χαλαροί χριστιανοί και κάθε τι που αφορά την σχέση στην Εκκλησία με τον κόσμο. Με την έννοια μιας κοσμικοποιημένης Εκκλησίας. Αυτό δεν πρόκειται ν’ αντέξη στην προστασία του Θεού και θα καταπατηθή από τα Έθνη. Αυτός ο κοσμικοποιημένος Χριστιανισμός. Η κοσμικοποιημένη Εκκλησία. Στο εξώτερον. Δεν προστατεύεται από τον Χριστόν, θα καταπατηθή υπό των Εθνών, των ανθρώπων δηλ. που δεν έχουν καμία σχέση με την Εκκλησία. Το πόσο δε αποδοκιμάζεται ένας τέτοιος Χριστιανισμός από τον Χριστόν, φαίνεται από αυτήν την εντολή, να μην λογαριασθή στο μέτρημα αυτός ο χώρος της Εκκλησίας» (Οσίου Γέροντα Αθανασίου της Μονής του Στομίου, Ερμηνεία στην Αποκάλυψη, Μάθημα 43ο, σελ. 412-413, σε: www.theognosia.gr).
Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθομολαίος ευτελίζει οικτρά τη Συνοδική Λειτουργία της Εκκλησίας, μεταβάλλοντάς την σε γραφειοκρατικό μηχανισμό επιβολής του Συγκρητιστικού Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού της Νέας Τάξης Πραγμάτων, παρασύροντας και τους λοιπούς Προκαθημένους των Αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών, ως μη όφειλαν να παρασυρθού. Σημειωτέον ότι, στον χαιρετισμό του στην Ημερίδα της 23-3-2016 για την Πανορθόδοξη Σύνοδο, ο Επίσκοπος του Μπράτσεκ κ. Λογγίνος της Εκκλησίας της Ουκρανίας του Πατριαρχείου Μόσχας ανέφερε 1) ότι ο Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος δεν δίνει καμία σημασία στους Επισκόπους της Ρωσικής Εκκλησίας (δηλ. συμπεριφέρεται σαν Πάπας στη Ρωσική Εκκλησία) και 2) ότι η παρ. 5 της Κοινής Δήλωσης του Πάπα Φραγκίσκου και του Πατριάρχη Κυρίλλου της 12-2-2016 στην Κούβα (https://w2.vatican.va/content/francesco/en/speeches/2016/february/documents/papa-francesco_20160212_dichiarazione-comune-kirill.html) προσβάλλει τους Αγίους Πατέρες δέκα αιώνων. Διότι αναφέρει: α) επειδή οι Άγιοι Πατέρες είχαν υπερηφάνεια, δίχασαν την Ανατολική και τη Δυτική Εκκλησία, και β) επειδή τούτοι δεν είχαν αγάπη, διέκοψαν την κοινωνία τους.
Αντιθέτως, η Συνοδική Λειτουργία της Εκκλησίας, κατά τους Αποστόλους και τους Πατέρες, στηρίζεται στα δύο βασικά δόγματα της Εκκλησίας, το Τριαδολογικό και το Χριστολογικό. Όπως τα Τρία Πρόσωπα της Μίας ως προς την ουσία Της Τριάδος λειτουργούν συνοδικά, έτσι και η στρατευομένη Εκκλησία πρέπει να λειτουργεί συνοδικά (Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, Τριαδική Συνοδικότητα, η Εκκλησία ως Μυστήριο του Χριστού, Ορθόδοξη Φιλοσοφία της Αλήθειας – Δογματική της Ορθόδοξης Εκκλησίας, τομ. 4, σελ. 187-188, γαλλική έκδοση). Όπως στο Πρόσωπο του Δευτέρου Προσώπου της Αγίας Τριάδος, δηλ. του Κυρίου Ιησού Χριστού, λειτουργούν συνοδικά οι δύο φύσεις Του (Αγ. Μαξίμου του Ομολογητή, Επιστολή 5, Ελληνική Πατρολογία, τομ. 91, σελ. 484), έτσι και στο Σώμα του, και ειδικότερα στη στρατευομένη Εκκλησία Του, πρέπει να λειτουργούν συνοδικά ο θείος και ο ανθρώπινος παράγοντας, το Άγιο Πνεύμα και οι πιστοί, οι οποίοι στις διάφορες μορφές Εκκλησιαστικών Συνόδων (της Συνόδου της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας, της Τοπικής Συνόδου ή της Οικουμενικής Συνόδου), εκπροσωπούνται από τους Επισκόπους των Τοπικών Εκκλησιών τους, οι οποίοι έχουν την αποστολική εξουσία και διακονία να αποφασίζουν ψηφίζοντας όλοι τους, Μαζί με το Άγιο Πνεύμα - αλλά όχι με εμπαιγμό του Αγίου Πνεύματος (όπως έπρατταν οι ψευδοσύνοδοι που αναφέρονται στην Εκκλησιαστική Ιστορία) - επί δογματικών και ποιμαντικών θεμάτων των αντίστοιχων εκκλησιαστικών περιφερειών, ενώ οι πιστοί (λοιποί κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί) έχουν, δυνάμει της ειδική ή της γενικής ιερωσύνης τους, το δικαίωμα και το καθήκον να αποδέχονται ή να απορρίπτουν ιδίως τις συνοδικές αποφάσεις που αφορούν σε θέματα πίστεως (Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, ο.π., σελ. 192-196. Επίσης, Ι. Καρμίρης, Η διοργάνωσις της επιγείου Εκκλησίας και η σχέσις αυτής προς την επουράνιον, Εκκλησιολογία, σελ. 365-808). Ως προς την ισότητα των Επαρχιούχων Επισκόπων στις Συνόδους, ο Καθηγητής Ιωάννης Καρμίρης παρατηρεί τα εξής:
1 - Κάθε τοπική Εκκλησία υπό τον τελούντα την Ευχαριστία Επίσκοπό της κατέχει το πλήρωμα της Εκκλησίας και πραγματοποιείται ως Σώμα Χριστού στη Θεία Ευχαριστία. Στην ενότητα και την ισότητα και την ταυτότητα της Χάρης, της Πίστεως και της Δομής των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών (δηλ. των Επισκοπών) βρίσκεται η μια Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία. Έκφραση της ενότητάς της είναι η Πανορθόδοξη ή Οικουμενική Σύνοδος» (Εκκλησιολογία, σελ. 546). Σημειωτέον ότι, όπως διευκρίνισε ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος, στη σύναξη της Ιεραρχίας του Θρόνου της Κωνσταντινούπολης τον περασμένο Αύγουστο, η μέλλουσα να συνέλθει Πανορθόδοξη Σύνοδος δεν είναι Οικουμενική, διότι δεν μετέχουν οι Παπικοί και οι Προτεστάντες, δηλαδή με βάση την αιρετική πρώτη διεύρυνση του όρου «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν» του Συμβόλου της Πίστεως της Α΄και Β΄ Οικουμενικών Συνόδων, η οποία συγκρητιστική διεύρυνση περιλαμβάνει συγκρητιστικά στην Εκκλησία του Χριστού τους Παπικούς και τους Προτεστάντες.
2 – Των Οικουμενικών (και όλων γενικά) των Συνόδων μετείχαν με πλήρη δικαιώματα (δηλ. και με δικαίωμα αποφαστιστικής ψήφου) μόνον οι Επίσκοποι, ήτοι Πατριάρχες, Έξαρχοι, Μητροπολίτες, απλοί (Επαρχιούχοι, δηλ. Ποιμενάρχες) Επίσκοποι» (Εκκλησιολογία, σελ.673).
3 – Η αυθεντία όλων των Συνόδων υπόκειται υπό την ύψιστη αυθεντία της όλης Εκκλησίας, όχι μόνον εκ μέρους των Επισκόπων και λοιπών κληρικών, αλλά και εκ μέρους των πιστών (μοναχών και λαϊκών), το σύνολο των οποίων δεν πλανάται στην πίστη, επειδή έχουν «χρίσμα από του Αγίου και την αλήθειαν» γνωριζόντων (Α΄ Ιωαν. Β΄20, 27) και βιούντων και όντων όλων διδακτών Θεού (Ιωαν. ΣΤ΄, 45). Το κριτήριο της αποδοχής κάποιας Συνόδου από το Σώμα της Εκκλησίας, με την ανωτέρω έννοια, είναι η ακριβής από αυτήν διατύπωση της Ορθόδοξης Πίστης, σύμφωνα με τη διδασκαλία των Αγίων Πατέρων. Η εγκυρότητα κάποιας Συνόδου δεν είναι εκ των προτέρων δεδομένη, εξαρτώμενη από τη βούληση εκείνου που την συγκαλεί ή από τον αριθμό των συγκροτούντων αυτήν επισκόπων κλπ., αλλά εξαρτάται από την εκ των υστέρων αβίαστη αναγνώριση της εγκυρότητάς της από όλες τις κατά τόπους Εκκλησίες (δηλ. τις Επισκοπές), στις οποίες ενεργεί ο ίδιος Χριστός δια του Αγίου Πνεύματος, όπως και από την αποδοχή των αποφάσεών της από ολόκληρο το εκκλησιαστικό πλήρωμα το αποτελούμενο από κληρικούς και λαϊκούς, ως προερχόμενων από του επιστατούντος Αγίου Πνεύματος του «μεγάλου διδασκάλου της Εκκλησίας» (Αγ. Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Κατήχηση 16, 19, ΒΕΠ 39, 209), και εκφραζουσών την κοινή πίστη και συνείδηση, όπως και τη λειτουργική και μυστική εμπειρία και ζωή του εκκλησιαστικού πληρώματος, λαμβανομένου υπόψη ότι Η ΔΩΡΕΑ ΤΟΥ ΑΛΑΘΗΤΟΥ ΧΟΡΗΓΕΙΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ ΤΟΥΤΟ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΟΛΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ (Εκκλησιολογία, 675-677).
Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως - παρασύροντας και τους λοιπούς Προκαθημένους των Αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών, ως μη όφειλαν να παρασυρθούν - ευτελίζει οικτρά τη Συνοδική Λειτουργία της Εκκλησίας μεταβάλλοντάς την σε γραφειοκρατικό μηχανισμό επιβολής του Οικουμενισμού της Νέας Τάξης Πραγμάτων, ως εξής:
1 – Αντί να εισάγει για συζήτηση στη λεγόμενη «Αγία και Μεγάλη Σύνοδο» του Ιουνίου 2016 την καταδίκη της Παναίρεσης (κατά τον Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς) του Οικουμενισμού, εισάγει το προσυνοδικό κείμενο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», με το οποίο αναγνωρίζεται συνοδικά ο Εωσφορικός Συγκρητιστικός Διαχριστιανικός και Διαθρησκειακός Οικουμενισμός, όπως ανωτέρω αναφέρεται. Και, συνεπώς, αυτό το προσυνοδικό κείμενο επιδιώκει, παρά τη φαινομενική αναγνώρισή τους, να ανατραπούν οι Επτά Οικουμενικές Σύνοδοι, με την υποκριτικά αγαπολογική – αλλά θεολογικά αδύνατη - συνύπαρξη Χριστού και Βελίαρ - Εωσφόρου, καθώς και να μην αναγνωριστούν επίσημα η Η΄ και Θ΄ Οικουμενικές Σύνοδοι.
2 – Για να επιτύχει τη συνοδική αναγνώριση του Εωσφορικού Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος επέτυχε, ως μη όφειλε, την ψήφιση από τη Σύναξη των Προκαθημένων των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών του Κανονισμού της Ψευδοσυνόδου. Με αυτόν τον Κανονισμό, σε πλήρη αντίθεση με την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία, η οποία προαναφέρθηκε συνοπτικά:
α) Οι Επίσκοποι που μετέχουν στην Ψευδοσύνοδο, στερούνται του δικαιώματός τους να ψηφίζουν ατομικά ο καθένας τους. Διότι τα μέλη της Ψευδοσυνόδου που έχουν δικαίωμα ψήφου, περιορίζονται μόνο σε δεκατέσσερα (14), δεδομένου ότι, αντί η Ψευδοσύνοδος να είναι Σύνοδος Επισκόπων που εκπροσωπούν τις Τοπικές τους Εκκλησίες – Επισκοπές τους, μεταβάλλεται αυθαίρετα, σε πλήρη αντίθεση προς τη δογματική και κανονική παράδοση της Εκκλησίας, σε Σύνοδο των Δεκατεσσάρων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών. Κάθε Αυτοκέφαλη Εκκλησία έχει μία μόνο ψήφο. Οι εκπρόσωποι κάθε Αυτοκέφαλης Εκκλησίας που θα είναι εικοσιτρείς επίσκοποι συν ο προκαθήμενός τους (πατριάρχης ή αρχιεπίσκοπος), θα έχουν μια μόνο ψήφο, αυτήν της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας τους, η οποία ψήφος θα διαμορφώνεται από το πλειοψηφικό αποτέλεσμα της προηγούμενης μεταξύ τους μόνον ψηφοφορίας ως εσωτερικού ζητήματος κάθε Αυτοκέφαλης Εκκλησίας – μέλους της Ψευδοσυνόδου. Σημειωτέον ότι στις προγενέστερες Μεγάλες Συνόδους ή στις Οικουμενικές Συνόδους - πλην της Α΄ Οικουμενικής, όπου κλήθηκαν όλοι - οι Επίσκοποι – μέλη τους καλούνταν κατά Αυτοκέφαλη Εκκλησία, αλλά μέσα στις Συνόδους κάθε Επίσκοπος είχε ατομικό δικαίωμα ψήφου (βλέπετε Βασ. Σταυρίδου, Ο Συνοδικός Θεσμός εις το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, σελ. 271). Επίσης, στην εισήγησή του στη Σύναξη των Προκαθημένων τον Ιανουάριο 2016, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος ανέτρεψε την ομοφωνία ως τρόπο λήψης αποφάσεων, τον οποίο συναποφάσισε με τους λοιπούς Προκαθημένους, ερμηνεύοντάς την αυθαιρέτως ως συναίνεση (υιοθετώντας το σύστημα λήψης αποφάσεων στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών, βλέπετε Αναστασίας Βασιλειάδου, 3. Η διαδικασία λήψης αποφάσεων στο ΠΣΕ με συναίνεση, σε: Ορθοδοξία και το Μέλλον του Πολυμερούς Θεολογικού Διαλόγου, http://www.academia.edu/1920910/ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ_ΚΑΙ_ΤΟ_ΜΕΛΛΟΝ_ΤΟΥ ΠΟΛΥΜΕΡΟΥΣ_ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΥ_ΔΙΑΛΟΓΟΥ), προκειμένου:
1 - να αποφύγει τη διαφανή καταμέτρηση των ψήφων, θετικών και αρνητικών, δηλ. καταγράφοντας απλώς τις θέσεις των ενδεχομένως μειοψηφούντων μελών της Ψευδοσυνόδου – Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, αλλά
2 – να υφαρπάξει τις υπογραφές των Προκαθημένων και των λοιπών εκπροσώπων των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών – μελών της Ψευδοσυνόδου στις αποφάσεις επί των έξι συνοδικών κειμένων, και ιδίως του επί του προσυνοδικού κειμένου – κλειδιού «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», και έτσι
3 – να αποφύγει την καταψήφιση έστω και από μια Αυτοκέφαλη Εκκλησία της απόφασης – κλειδί της Ψευδοσυνόδου, δηλ. του προσυνοδικού κειμένου «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», μέσω της μη υπογραφής κάποιας ή όλων των συνοδικών αποφάσεων από μια ή περισσότερες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, όπως αναφέρεται ανωτέρω.
β) Οι Επαρχιούχοι Επίσκοποι που δεν θα είναι μέλη των αντιπροσωπειών της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας τους, η οποία είναι μέλος της Ψευδοσυνόδου, καθώς και τα λοιπά μέλη της Εκκλησίας, στερούνται των εκκλησιολογικών τους δικαιωμάτων. Διότι ο Κανονισμός της Ψευδοσυνόδου ορίζει αυθαιρέτως, από εκκλησιολογικής – δογματικής και κανονικής απόψεως, ότι οι αποφάσεις της είναι υποχρεωτικές. Αυτό σημαίνει ότι: 1) Οι μεν Επαρχιούχοι Επίσκοποι που δεν είναι μέλη της Ψευδοσυνόδου, στερούνται του δικαιώματος και καθήκοντός τους, που στηρίζεται στην ισότητα όλων των Επισκόπων που απορρέει από την επισκοπική τους χειροτονία, εκ των υστέρων να εγκρίνουν ή να μην εγκρίνουν τις αποφάσεις της Ψευδοσυνόδου. Και 2) Οι λοιποί κληρικοί, οι μοναχοί και οι λαϊκοί στερούνται του δικαιώματος και του καθήκοντός τους, που απορρέει από την ειδική ή τη γενική τους ιερωσύνη, εκ των υστέρων να αποδεχθούν ή να απορρίψουν τις αποφάσεις της Ψευδοσυνόδου οι οποίες αφορούν σε θέματα πίστεως και μάλιστα το οικουμενιστικό κείμενο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», όπως αναφέρεται ανωτέρω.
Πρέπει να επισημανθεί - όπως ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος έχει ήδη εξαγγείλει στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι, επί παρουσία του Πάπα Φραγκίσκου των Παπικών στην εορτή του Αγίου Ανδρέα (30-11) του 2015 - ότι το επόμενο βήμα μετά την ψήφιση, με την παραπάνω διαδικασία, του προσυνοδικού κειμένου «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον» από την πλήρως αντίθετη προς τη δογματική – εκκλησιολογική και κανονική παράδοση, για τους ανωτέρω αναφερόμενους λόγους, Πανορθόδοξη Σύνοδο, θα είναι μια κοινή Ψευδοσύνοδος Παπικών και Ορθοδόξων Οικουμενιστών για κοινό ποτήριο και για τη δογματική και διοικητική υποταγή των Αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών ως Ουνιστικών στον Πάπα, με βάση τον Κώδικα Κανόνων των Ανατολικών Καθολικών (Ουνιτικών) Εκκλησιών που εκδόθηκε από τον τότε Πάπα Ιωάννη – Παύλο Β΄ το 1990. Σημειωτέον ότι οι Παπικοί, εκτός των άλλων αιρέσεων, ήδη βαρύνονται και με την Παναίρεση του Συγκρητιστικού Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού, τον οποίο αποδέχθηκε η συντριπτική πλειονότητα των 3.000 παπικών επισκόπων στη Β΄ Βατικάνεια Σύνοδο ή την 21η Οικουμενική Σύνοδο των Παπικών (1962-1965), όπως προαναφέρθηκε. Ως γνωστόν, ο Κώδικας αυτός προβλέπει τα εξής τέσσερα είδη Ουνιτικών Εκκλησιών ιδίου δικαίου (suigeneris), στα οποία θα υπαχθούν οι Αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες: 1) Πατριαρχικές Εκκλησίες ιδίου δικαίου (εδώ θα υπαχθούν όσες Αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες είναι Πατριαρχεία), 2) Αρχιεπισκοπικές Εκκλησίες ιδίου δικαίου (εδώ θα υπαχθούν όσες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες δεν είναι Πατριαρχεία), 3) Μητροπολιτικές Εκκλησίες ιδίου δικαίου, και 4) Άλλες Εκκλησίες ιδίου δικαίου (κανόνες 55, 151, και 155 του ίδιου Κώδικα).
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, ερωτάσθε:
1 – Τί θα απολογηθείτε κατά τη μερική και την οριστική κρίση σας ενώπιον του Δικαιοκρίτη Χριστού, του Μεγάλου Αρχιερέως, εσείς οι Επαρχιούχοι Επίσκοποι που θα είστε μέλη των αντιπροσωπειών της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας τους, η οποία είναι μέλος της Ψευδοσυνόδου, αν παραστείτε στην Ψευδοσύνοδο χωρίς να αντιδράσετε νομίμως και κανονικώς στη διεξαγωγή της Ψευδοσυνόδου, η οποία είναι πλήρως αντίθετη προς τη δογματική - εκκλησιολογική και κανονική παράδοση της Εκκλησίας, επειδή δεν είναι Σύνοδος Επισκόπων [336 Επαρχιούχων Επισκόπων από 14 Αυτοκέφαλες Εκκλησίες (24 Επίσκοποι Χ 14 Αυτοκέφαλες Εκκλησίες)], αλλά Σύνοδος 14 Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, οι οποίες είναι τα μοναδικά 14 μέλη της, ή, έστω, αν ψηφίσετε θετικά - στο πλαίσιο της αντιπροσωπείας σας, προκειμένου να προκύψει η θετική ή αρνητική ψήφος της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας σας – μέλους της Ψευδοσυνόδου – μάλιστα επί του προσυνοδικού κειμένου – κλειδιού «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», το οποίο αναγνωρίζει συνοδικώς τον Εωσφορικό Διαχριστιανικό και Διαθρησκειακό Οικουμενισμό και το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών, που τον προωθεί συστηματικά και το οποίο ιδρύθηκε από τους κινούντες τα νήματα της Νέας Τάξης Πραγμάτων, και το οποίο προσυνοδικό κείμενο περιέχει δύο αλλεπάλληλες ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΕΣ διευρύνσεις του εκκλησιολογικού και σωτηριολογικού δογμάτων του Συμβόλου της Πίστεως της Α΄ και της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν», εντάσσοντας στην έννοια της Εκκλησίας, εν πρώτοις τους αιρετικούς παπικούς και προτεστάντες, και εν συνεχεία τα κατ’ επίνοια ανθρώπων δημιουργηθέντα λοιπά θρησκεύματα (Ιουδαϊσμό, Ισλάμ, Βουδισμό, Ινδουϊσμό κλπ.), ως δήθεν διαφορετικές οδούς «σωτηρίας» και «λατρείας» ενός σοφιστικά και αόριστα αναφερόμενου «Θεού» ;
Θα υποκύψετε στον τελευταίο μεγάλο πειρασμό της Ιστορίας, κατά τη ρήση του Κυρίου («Πλην ο Υιός του Ανθρώπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν (στο θεανθρώπινο πρόσωπό Του) επί της γης;» (Λουκ. ΙΗ΄, 8), δηλ. στην ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ μέσω της θεολογικά αδύνατης συνύπαρξης του Χριστού των Οικουμενικών Συνόδων με τον Εωσφόρο του Οικουμενισμού της αναγνωριζόμενης από το προσυνοδικό κείμενο - «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον» ;
2 - Τί θα απολογηθείτε κατά τη μερική και την οριστική κρίση σας ενώπιον του Δικαιοκρίτη Χριστού, του Μεγάλου Αρχιερέως, εσείς οι Επαρχιούχοι Επίσκοποι που δεν θα είστε μέλη των αντιπροσωπειών της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας τους, η οποία είναι μέλος της Ψευδοσυνόδου, αν δεν αντιδράσετε νομίμως και κανονικώς στη διεξαγωγή της Ψευδοσυνόδου, η οποία είναι πλήρως αντίθετη προς τη δογματική - εκκλησιολογική και κανονική παράδοση της Εκκλησίας, για τους λόγους που αναφέρονται ανωτέρω,, ή αν δεχθείτε να απεμπολήσετε το εκκλησιολογικό δικαίωμα και καθήκον σας, που στηρίζεται στην ισότητα όλων των Επισκόπων που απορρέει από την επισκοπική σας χειροτονία, εκ των υστέρων να εγκρίνετε ή να μην εγκρίνετε τις αποφάσεις της Ψευδοσυνόδου επί των έξι προσυνοδικών κειμένων της Σύναξης των Προκαθημένων, και μάλιστα επί του προσυνοδικού κειμένου – κλειδιού «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», όπως αναφέρεται στην προηγούμενη παράγραφο με αριθ. 1.
Θα υποκύψετε στον τελευταίο μεγάλο πειρασμό της Ιστορίας, κατά τη ρήση του Κυρίου, όπως αναφέρεται ανωτέρω ;
3 - Τί θα απολογηθείτε κατά τη μερική και την οριστική κρίση σας ενώπιον του Δικαιοκρίτη Χριστού, του Μεγάλου Αρχιερέως, τα λοιπά μέλη της Εκκλησίας, κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί, αν δεν αντιδράσετε νομίμως και κανονικώς στη διεξαγωγή της Ψευδοσυνόδου, η οποία είναι πλήρως αντίθετη προς τη δογματική - εκκλησιολογική και κανονική παράδοση της Εκκλησίας, η οποία είναι πλήρως αντίθετη προς τη δογματική - εκκλησιολογική και κανονική παράδοση της Εκκλησίας, για τους λόγους που αναφέρονται ανωτέρω,, ή, έστω, αν δεχθείτε να απεμπολήσετε το δικαίωμα και το καθήκον σας, που απορρέει από την ειδική ή τη γενική σας ιερωσύνη, εκ των υστέρων να αποδεχθείτε ή να απορρίψετε τις αποφάσεις της Ψευδοσυνόδου οι οποίες αφορούν ιδίως σε θέματα πίστεως και μάλιστα το οικουμενιστικό κείμενο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», όπως αναφέρεται στην παράγραφο 1.
Θα υποκύψετε στον τελευταίο μεγάλο πειρασμό της Ιστορίας, κατά τη ρήση του Κυρίου, όπως αναφέρεται ανωτέρω ;
4 – Πριν τη διεξαγωγή της Ψευδοσυνόδου (δηλ. πριν τον Ιούνιο 2016), θα αποστείλετε γραπτές διαμαρτυρίες στους Μητροπολίτες σας και στην Ιερά Σύνοδο της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας σας ή και άλλων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, για να καταγγείλετε ως πλήρως αντίθετη προς τη δογματική - εκκλησιολογική και κανονική παράδοση της Εκκλησίας, για τους λόγους που αναφέρονται ανωτέρω, και να δηλώσετε ότι ουδέποτε θα την αποδεχθείτε ως Κανονική Σύνοδο ούτε τις αποφάσεις της επί των έξι προσυνοδικών κειμένων, και μάλιστα το οικουμενιστικό κείμενο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», όπως αναφέρεται στην παράγραφο 1.
5 – Θα σκεφθείτε, ΟΜΟΛΟΓΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ, Η ΟΠΟΙΑ, ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΜΑΞΙΜΟ ΤΟΝ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ, ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΗ ΑΓΙΑΖΕΙ (ΕΠΕ, Φιλοκαλία, τομ. 15Γ, σελ. 57), να προβείτε και σε άλλες μορφές νόμιμης και κανονικής διαμαρτυρίας κατά της διεξαγωγής της Ψευδοσυνόδου, η οποία είναι πλήρως αντίθετη προς τη δογματική - εκκλησιολογική και κανονική παράδοση της Εκκλησίας, για τους λόγους που αναφέρονται ανωτέρω, και η οποία επιδιώκει, με ανάμειξη των άμεικτων (τη θεολογικά αδύνατη συνύπαρξη Χριστού και Βελίαρ - Σατανά), να αντικαταστήσει την Ορθόδοξη Πίστη μας με τον Σατανισμό, καθώς και κατά των αποφάσεών της επί των έξι προσυνοδικών κειμένων, και μάλιστα επί του οικουμενιστικού κειμένου «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», όπως αναφέρεται στην παράγραφο 1.
«Και λέγει μοι: … Ο καιρός γαρ εγγύς εστιν. Ο αδικών αδικησάτω έτι, και ο ρυπαρός ρυπαρευθήτω έτι, και ο δίκαιος δικαιοσύνης ποιησάτω έτι, και ο άγιος αγιασθήτω έτι. Ιδού έρχομαι (ο Κύριος) ταχύ, και ο μισθός μου μετ’ εμού, αποδούναι εκάστω ως το έργον έσται αυτού» (Αποκ., ΚΒ΄, 10-12).
Η ΠΑΡΟΥΣΑ ΕΚΔΟΣΙΣ ΑΦΙΕΡΟΥΤΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΜΝΗΜΗΝ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ Π. ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΜΠΙΛΑΛΗ, ΑΓΩΝΙΣΤΟΥ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΜΑΣ
http://www.theognosia.gr
