Η έλευση του Πάπα
και «αξιολόγηση» του Πάσχα
Από το «γαληνόν της
μετανοίας πέλαγος» της αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής αντικρίζουμε το
φουρτουνιασμένο Ελληνικό Αρχιπέλαγος των αμετανόητων «διαλόγων αγάπης» (με
φόντο την μέλλουσα «Αγία και Μεγάλη» Σύνοδο).
Μοναδική και διαυγής η
θέα από το «Μέγα πέλαγος» της αγίας Τεσσαρακοστής, όπως ονομάζει η Εκκλησία την
περίοδο αυτή πνευματικής καθάρσεως από τα πάθη που ολοκληρώνεται στο τέλος της
Μεγάλης Εβδομάδος με τα Πάθη, την Σταύρωση και Ανάσταση του Κυρίου. Μας
επιτρέπει να δούμε καλύτερα και με καθαρό νου, όχι μόνον μέσα μας αλλά και γύρω
μας. Τα τελευταία δρώμενα στην πατρίδα μας είναι πρωτοφανή και
αρκούντως θεατρικά, δεν χρειάζεται ειδική γνώση για να το αντιληφθεί κανείς,
αρκεί η απολεσθείσα σαν τη δραχμή κοινή λογική …
Με την έλευση του πάπα
και τη γενική επιστράτευση για την τάχα «ιστορική επίσκεψη» του, φάνηκε
ξεκάθαρα η σκηνοθεσία, οι πρωταγωνιστές, και το love story της υπόθεσης… Φάνηκε
ξεκάθαρα το τεχνητό και βλαβερό «τοπίο στην ομίχλη» καταμεσής του Αιγαίου, που μοιάζει με απόβαση αρχηγών κρατών και δή
δυναστικών, μέσα στην περιρρέουσα στρατιωτική
παρουσία της «ομπρέλας» του ΝΑΤΟ.
Ο άγιος Νεκτάριος, σε
μια ιστορική μελέτη του για τα αίτια του Σχίσματος (εκδ. 1911)
αναφερόμενος στο πρωτείο του πάπα, εξηγεί ότι στους ρωμαιοκαθολικούς επικρατεί
διαφορετική αντίληψη για τον τρόπο ενότητας της Εκκλησίας και τα μέσα επιδίωξής
της: «…ένεκα της απαιτήσεως των Παπών της υποταγής της οικουμενικής Εκκλησίας,
της Μιάς, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, τη επισκοπή της Ρώμης. Εν τούτω
δε κείται ο λόγος του σχίσματος, όστις αληθώς είναι μέγιστος, διότι ανατρέπει
το πνεύμα του Ευαγγελίου»
Κοινώς, αυτό το άλλο
πνεύμα «ενότητος» των παπικών είναι αντιευαγγελικό, γι’ αυτό καλλιεργεί το
πάθος της φιλοπρωτίας, που τους εμποδίζει να μετανοήσουν και να ζητήσουν
συν-χώρηση, ώστε να ενωθούν πάλι με την Μία Εκκλησία, στην αληθινή
αγιοπνευματική ενότητα αυτής. Ο άγιος Νεκτάριος τονίζει ότι η ενότητα της
Εκκλησίας δεν χρειάζεται κανένα διαμεσολαβητή, διότι θεμελιώνεται και
εδράζεται… «εν τω προσώπω του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, ος έστιν η κεφαλή της
Εκκλησίας, εν ενί πνεύματι, εν τη μιά πίστει, ελπίδι, αγάπη και λατρεία. Η
οικουμενική Εκκλησία ούτως εννόησε την εν τη Εκκλησία ενότητα και ταύτην
επεζήτησε και επεδίωξε. Διευκρινίζει τί είναι ενότητα της Εκκλησίας; Ενότης της
εκκλησίας κατά τας αγίας γραφάς είναι ο μυστικός ιερός σύνδεσμος των εις
Χριστόν πιστευόντων διά της κοινής ομολογίας της πίστεως, της ελπίδος, της
αγάπης προς τον νυμφίον Χριστόν και διά της αυτής λατρείας….. Οι πιστεύοντες
λαμβάνουσι Πνεύμα άγιον, το πάντα συγκροτούν τον θεσμόν της Εκκλησίας και
αναδεικνύον ταύτην Mίαν, Aγίαν και Καθολικήν, τις δύναται να διασπάση την
ενότητα αυτής; Ματαία άρα η απαίτησις εξωτερικού συνδέσμου και ετέρας πίστεως
εκ των γραφών μάλιστα αποκρουομένης προς εξασφάλισιν της σωτηρίας των
πιστεύοντων εες τον Κύριον Ιησούν Χριστόν.
Η σημερινή ευαγγελική
περικοπή έρχεται να απαντήσει κατάλληλα, Ορθόδοξα, στη χθεσινή «ιστορική»
επίσκεψη του αιρετικού «αλάθητου» πάπα στην αγιοτόκο Λέσβο και να απογυμνώσει
την «υψηλού συμβολισμού» κίνηση του, όπως είπαν τα ΜΜΕ, να πάρει μαζί του
φεύγοντας για τη Ρώμη δώδεκα Σύρους πρόσφυγες – (συμβολικό και το «δώδεκα»,
παραπέμπει στον αριθμό των αγίων αποστόλων;)
Η σημερινή Ε’ Κυριακή
των Νηστειών είναι αφιερωμένη στη συγκλονιστική έμπρακτη μετάνοια της πρώην
πόρνης οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, η οποία «πράττουσα εδίδαξε». Η ευαγγελική
περικοπή (κατά Μάρκον ι΄32-45) ουσιαστικά αποκαλύπτει τον φαρισαϊσμό της
πνευματικής πορνείας και της έμπρακτης αμετανοησίας της ψευδωνύμου
«αδελφής εκκλησίας» της Ρώμης, που επιμένει στο αιρετικό πρωτείο της εξουσίας.
Κατακεραυνώνει την αλαζονεία των φιλόπρωτων οικουμενιστών δυναστών της
οικουμένης, λαϊκών τε και κληρικών, με την ταπεινοφροσύνη της γνήσιας διακονίας
και της αληθινής θυσίας που δίνει την αληθινή «πρωτιά»: ὁ δὲ Ἰησοῦς
προσκαλεσάμενος αὐτοὺς (τους δώδεκα αποστόλους Του) λέγει αὐτοῖς· οἴδατε
ὅτι οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι αὐτῶν
κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν· οὐχ οὕτω δὲ ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ᾿ ὃς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι
μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος. καὶ ὃς ἐὰν θέλῃ ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται
πάντων δοῦλος· καὶ γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ
διακονῆσαι, καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν. Δηλαδή, όποιος από
εσάς θέλει να γίνει πρώτος πρέπει να γίνει δούλος όλων και να συμπεριφέρεται με
την ταπεινοφροσύνη του δούλου…
Αυτή είναι η καλύτερη
αποστομωτική απάντηση στη θεατρική φιέστα του «επικοινωνιακού» πάπα Φραγκίσκου,
ο οποίος έδωσε χθές μια τετράωρη μεσσιανική παράσταση σε… ανθρωπιστικό
διαφημιστικό σπότ από το hot spot της Μόριας Λέσβου (τι μωρία!), δυστυχώς με
την συμπαράσταση των προκαθημένων της Εκκλησίας - του Οικουμενικού Πατριάρχη
και του Αρχιεπισκόπου της Εκκλησίας της Ελλάδος, σε ρόλους κομπάρσων…. οι
οποίοι πλαισίωναν χωρίς ουσιαστικό λόγο αληθείας τον πρωταγωνιστή Φραγκίσκο.
Ήταν αριστοτεχνικό
ομολογουμένως το στήσιμο, η σκηνοθεσία αυτής της «ιστορικής επίσκεψης» και
ομιλούσες οι φωτογραφίες…
Κέρδισαν οι
εντυπώσεις, το σόου, το μελοδραματικό σκηνικό στο φιλόξενο των «ανθρωπιστικών»
ΜΚΟ και γεωπολιτικά καυτό hotspot του Αιγαίου : εκεί ο «φιλάνθρωπος πάπας των
φτωχών» της Ρώμης έσφιξε το χέρι των προσφύγων που τον προσκύνησαν ως «σωτήρα»
και μαζί με τους άλλους, τους Ορθοδόξους…. δευτεραγωνιστές επισκόπους,
συνυπέγραψαν (εννοείται άνευ «θυσίας», με την προαναφερθείσα ευαγγελική έννοια)
κοινή διακήρυξη-έκκληση προς τις κυβερνήσεις για το «προσφυγικό»… Ήλθαν, είδαν
και απήλθαν.. Φυσικά το προσφυγικό δεν λύνεται με λόγια και το γνωρίζουν, οι
συνειδήσεις καθεύδουν;
Όμως το σώμα της
Εκκλησίας, η εκκλησιαστική συνείδηση των πιστών Ορθοδόξων χριστιανών, γρηγορεί
και συνεχίζει το πνευματικό ταξίδι στο «πέλαγος της μετανοίας», τον διάπλου της
αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, προσβλέποντας στον μόνο Σωτήρα των ψυχών ημών,
Κύριο Ιησού Χριστό.
Εκείνος έρχεται να
σταυρωθεί υπέρ ημών, εκουσίως επείγεται του παθείν, καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν
αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν, ως Λυτρωτής θέλει πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις
επίγνωσιν αληθείας ελθείν, ως μόνος κραταιός και Δυνατός θέλει να μας λυτρώσει
από τον θάνατο με την αγία Αυτού Ανάσταση. Δεν αργεί το βράδυ του Αγίου και
Μεγάλου Σαββάτου, εορτών εορτή και πανήγυρις πανηγύρεων, όταν πανηγυρίζοντας το
μυστικό αυτό πέρασμα από τον θάνατο στη ζωή θα ψάλλουμε: «θανάτου εορτάζομεν
νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής της αιωνίου απαρχήν και σκιρτώντες
υμνούμεν τον Αίτιον...»
Ο Αναστάς Χριστός
είναι ο μόνος Αλάθητος, Αυτός η μόνη αληθινή αξιολόγηση της πορείας μας προς το
Πάσχα. Αυτός η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή. Αυτός η Νίκη. Εκ γαρ θανάτου προς
ζωήν και εκ γης προς ουρανόν Χριστός ο Θεός ημάς διεβίβασεν
επινίκιον άδοντες..
Δεν χρειαζόμαστε οι Έλληνες «χείρα βοηθείας» για το
θεαθήναι και μάλιστα από αιρετικό. Έχουμε τον ίδιο τον Χριστό, ο οποίος με τα
ίδια Του τα άγια χέρια εξάγει ημάς εκ του σκότους του άδη και των σκοταδιστών
εκπροσώπων του…
