"Αδιάκριτη υπακοή σε θέματα Πίστεως δεν υπάρχει. Και αυτό οι Ποιμένες μας το γνωρίζουν"!
Έχω ημέρες που το σκέφτομαι, το ξανασκέφτομαι,
απορώ και εξίσταμαι, προβληματίζομαι, παπαγαλίζω το γνωστό και πολυφορεμένο
«έχουσι γνώσι οι φύλακες», δεν μιλώ, σωπαίνω... αλλά να που πλέον μου βγαίνει:
Τι γίνεται με τους... «φύλακες»; Έχουν γνώση τέλος πάντων; Τί
φυλάσσουν και πώς; και κυρίως από ποιους;
Και καλά, ο Πάπας Φραγκίσκος ως αρχηγός του
Κράτους του Βατικανού πράττει τα δέοντα, γνωρίζοντας, αυτό που αιώνες τώρα
προσπαθούν οι προκάτοχοί του, να εκφράζουν και να επιβάλλουν εμπράκτως, δηλαδή,
τον διακαή τους πόθο να πατήσουν το «ιερόν πασουμάκι» τους στην καθ΄ ημάς
Ανατολή ...με πολλούς και ποικίλους τρόπους. Εμείς τι κάνουμε...
Εξαιρετική συγκυρία και τούτη για τους εξ Εσπερίας φιλάδελφους και
φιλάνθρωπους χριστιανούς οφιτσιούχους. Ευκαιρία, μέσα από την διάχυτη
αγαπολογία και την αγαπητική σχέση, που μπροστά στον ανθρώπινο πόνο γίνεται
ακόμα πιο επιτακτική και όλοι μας πιο συναισθηματικοί, να εδραιώνεται
στην πράξη ο λεγόμενος λαϊκός
Οικουμενισμός. Εμείς τι κάνουμε...
Ο πάπας έρχεται στην Ελλάδα με πρόσχημα το προσφυγικό ζήτημα. Άλλα
επιζητεί ο Ποντίφηξ, άλλα θέλει το Βατικανό και μάλιστα εν όψει της
Πανορθόδοξης Συνόδου. Εμείς τι κάνουμε...
Χρυσή ευκαιρία παρουσιάζεται λίγους μόνο μήνες πριν την έναρξη των εργασιών
στην Κρήτη, πατώντας πόδι στην Ορθόδοξη Ελλάδα, πατά σιγά σιγά και έδαφος στις
συνειδήσεις μας.
Με άλλα λόγια, μας συνηθίζει και τον συνηθίζουμε να γυροφέρνει σπίτι μας.
Άλλωστε, τι αδελφός και μάλιστα Θεοφιλέστατος και Παναγιότατος είναι!!!
Έτσι δεν τον αποκαλούν, όταν παραβρίσκεται στο φωτεινό Φανάρι της
Κωνσταντινούπολης; Ο Πάπας πράττει τα από αιώνων αναμενόμενα πρακτέα.
Να μην θίξω τώρα το κατανυκτικό κλίμα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, που
παραμονές του Πάσχα, αντί των πνευματικών αναβάσεων των ημερών, έχουμε την
παπική κάθοδο στα καθ΄ ημάς.... Εμείς τι κάνουμε.....
Από την άλλη, πώς μπορείς, να μην συνδέσεις την χρονική συγκυρία της
επίσκεψης του Πάπα με την εξέλιξη της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας για τους πρόσφυγες,
όπως και με τα άνομα, σκοτεινά και αδρώς χρηματοδοτούμενα σχέδια του Τ.
Σόρρος για το δημογραφικό, αλλά πρωτίστως πολιτιστικό μέλλον της Γηραιάς
Ηπείρου;
Όλα αυτά βέβαια έχουν πολλές γεωπολιτικές και εθνικές προσεγγίσεις που όμως
δεν απομειώνουν καθόλου τις ευρύτερες πνευματικές και θρησκευτικές
ανησυχίες.
Αναρωτιέμαι, πότε ο παπισμός βοήθησε την πατρίδα μου; Πότε νοιάστηκε για το
δράμα του λαού μου; Και δεν θα το
πιάσω το θέμα από τη Βασιλίδα Πόλη και την
άλωσή της... Θα μείνω στα πολύ πρόσφατα, τα οποία ζουν άνθρωποι και τα
θυμούνται...
Όταν οι Τούρκοι έσφαζαν τους Ποντίους και ξεκοίλιαζαν μάνες και παιδιά στην
Γενοκτονία των ορθοδόξων Ποντίων και χριστιανών Αρμενίων το 1920, πού ήταν τότε
οι εν Χριστώ αδελφοί μας Παπικοί να σκουπίσουν τα αίματα;
Όταν θαλασσοδέρνονταν στα νερά του Αιγαίου οι πρόσφυγες της Μ. Ασίας το
1922 και ξέπνοοι στοιβάζονταν ο ένας πάνω στον άλλο σε μια Ελλάδα εξαντλημένη
από τους συνεχείς πολέμους, πού ήταν η ευαίσθητη και... «αγαπολογούσα»
Δυτική θρησκευτική εκπροσώπηση;
Αλλά και αργότερα, το 1955, όταν οι εναπομείναντες Έλληνες στην
Κωνσταντινούπολη βίωναν έναν άδικο και άγριο διωγμό από τις τουρκικές αρχές, και
πάλι οι ταγοί της Παπικής Διοίκησης απουσίαζαν...
Δεν ήταν βλέπετε τότε, οι εκριζωμένοι από τις εστίες τους, χειραγωγούμενες
μάζες και προωθούμενες με πακτωλούς χρημάτων από ΜΚΟ για να εξυπηρετηθούν τα
συμφέροντα της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Ούτε καν είχαν την επιλογή να επιλέξουν
πού θα ήθελαν να εγκατασταθούν, οπότε δεν υπήρχε ενδιαφέρον ή ανησυχία για την
τύχη τους, ούτε βεβαίως κίνδυνος για την μακαριότητα της Βατικάνειας ηρεμίας.
Να μην αναφερθώ σε άλλα γεγονότα, όπως εκείνα κατά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο,
σχετικά με την σφαγή των Σέρβων της Σλοβενίας, Κροατίας, Βοσνίας και Κράινα από
τους Ουστάσι, αγαπημένα τέκνα του Βατικανού ή αλλιώς ναζιστικὰ τάγματα
των Κροατών του ναζὶ Προέδρου Άντε
Πάβελιτς. Τα διαβόητα αυτά τάγματα σφαγής ξεπάστρεψαν με την εντολή
και τις ευχές του Πάπα Πίου 12ου 800.000 Σέρβων και
χιλιάδες Εβραίων στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως Γιασένοβατς.
Και ναι, τον εγκέφαλο της οργάνωσης των σφαγών αυτών, τον
παπικὸ Αρχιεπίσκοπο του Ζάγκρεμπ Αλόιζιγιε Στέπινατς, το Βατικανό τον έχει
ανακηρύξει άγιο!!!! Αν είναι δυνατόν!!
Πώς άραγε, διερωτώμαι, εννοείται για τον Πάπα η αγάπη προς τους
χριστιανούς και δη τους Ορθόδοξους; Με την Ουνία και την συνεχή παρείσφρηση
ύπουλα και πισώπλατα στην καθαρότητα των Αγιοπατερικώς εδραιωμένων
Ορθοδόξων δογμάτων; Μας αγαπά πολύ ο Πάπας και θέλει να του αναγνωρίσουμε
το «αλάθητο» και το «πρωτείο» του ...για να μας αγαπήσει ακόμα περισσότερο;
Δήλωση αγάπης είναι, ενώ εμμένει σε κακοδοξίες, να τον αναγνωρίσουμε ως
Προκαθήμενο της αδελφής Εκκλησίας, που χωρίς αυτή δεν μπορούμε να ζήσουμε και
να τον επευφημούμε, φωνάζοντας του ρυθμικά «Δοξασμένος να’ σαι»;
Φτάνει, μπούχτησα από τέτοια και τόση αγάπη... Και εδώ ακριβώς προκύπτει
ακόμα πιο πιεστικό το ερώτημα: εμείς τι κάνουμε;
Καθ΄ όλα άξιοι και σεβαστοί Μητροπολίτες (λίγοι, είναι η αλήθεια...)
έχουν κατά καιρούς καυτηριάσει και ελέγξει πολιτικές και πρακτικές της
Διοικούσας Εκκλησίας πάνω στο γενικότερο θέμα των σχέσεων με τους
Παπικούς, πάντα εντός των ορίων που θέτει η Ιερά Παράδοσή μας στην επαφή μαζί
τους.
Γνωρίζουν άπαντες οι θρησκευτικοί ταγοί μας την ευαισθησία του πληρώματος
της Εκκλησίας πάνω σε θέματα Πίστεως και Αληθείας. Η χριστιανική ορθόδοξη
αυτοσυνειδησία των Ελλήνων πλήττεται με την πρόσκληση των σεπτών μας Ιεραρχών
στον Πάπα Φραγκίσκο.
Αιτιολόγηση της αποφάσεως αυτής υπάρχει; Ή μήπως επιβάλλεται και σε αυτή
την περίπτωση το «Πείθεσθε τοις ηγουμένοις και υπήκετε...».
Θα μου πείτε, ότι τον κάλεσε ο ανώτατος αρχηγός της Ελληνικής Δημοκρατίας,
ο ίδιος ο Πρόεδρό της. Ωραιότατα. Η σεβαστή Ιεραρχία γιατί έσπευσε
σύσσωμη, αφ΄ ενός να συνηγορήσει στην πρόσκληση που κεντρίζει συνειδήσεις
και αφ΄ ετέρου να παραστεί μετά φανών και λαμπάδων (υποθέτω και με τον σταυρό
στο στήθος) ο Αρχιεπίσκοπος;
Μα δεν γίνεται αντιληπτό από τους θρησκευτικούς προεστώτες μας ότι σκανδαλίζονται
οι ορθόδοξοι;
Γιατί δεν ομιλούν μετά θάρρους και παρρησίας στο ποίμνιό τους, όταν μάλιστα
είναι γνώστες των αντιδράσεων που υπάρχουν στον ορθόδοξο χριστιανικό κόσμο από
την επίσκεψη αυτή;
Δεν πρέπει να γνωρίζει το κάθε λογικό πρόβατο την ξεκάθαρη θέση του ποιμένα
του και αν κινδυνεύει από λύκους προβατόσχημους ή μη; Εκτός ελαχίστων, οι
ποιμενάρχες μας τηρούν «σιγή ασυρμάτου» και φαίνεται να σύρονται, δυστυχώς,
πίσω από πολιτικές και πρακτικές ξένες ως προς την αρχιερατική τους ιδιότητα
και την Παράδοση των Αγίων Πατέρων.
Απορώ, πώς ακόμα δεν έχει εκφραστεί ο Μητροπολίτης στην Μυτιλήνη, όπου στα
χώματα της Λέσβου θα πατήσει το «Ιερό παπικό παντοφλάκι», στα ίδια εκείνα
χώματα που μαρτύρησε ο Άγιος Ραφαήλ, ο οποίος κατά την διάρκεια της αγίας
βιωτής του ως Πρωτοσύγκελος του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ένθερμα και
έμπρακτα αντέδρασε στις ενωτικές κινήσεις με τον Πάπα που γίνονταν
υπό τον φόβο των Οθωμανών. Τί θα πούμε δηλαδή, ότι παραβίασε ο Άγιος το «πείθεσθε
τοις ηγουμένοις και υπήκετε...».
Πολλοί ίσως υποστηρίζουν την άποψη ότι «Αυτοί», οι ποιμένες
δηλαδή, ξέρουν και ασκούν θρησκευτική διπλωματία έχοντας όλα τα κομματάκια ενός
πολυσύνθετου παζλ που εμείς δεν έχουμε.
Δεν μου λέει κάτι αυτό και δεν με πείθει. Από πότε το ομολογιακό φρόνημα
συνδέεται με την διπλωματία; Ποιοί Ιεροί Πατέρες ακολούθησαν την
θρησκευτική διπλωματία και επιστράτευσαν την θεολογία στην υπηρεσία της
στρατηγικής; Τί απαντούν οι Δεσπότες μας στο ερώτημα που ψελλίζει το
ποίμνιο: «Θα τα βρούμε όπως και όπως με τους Παπικούς από φόβο για το Ισλάμ;»
Τα πράγματα δεν είναι εύκολα, αλλά έχουν ξανασυμβεί. Το φράγκικο φακιόλι
και το τούρκικο σκουφί δίχασε... και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η ευθύνη μας
τώρα είναι μεγαλύτερη. Και γι΄ αυτό οφείλουμε να γνωρίζουμε για να έχουμε
ξεκάθαρη θέση και να πάρουμε καθαρές αποφάσεις, εάν χρειαστεί. Η άγνοια οδηγεί
σε ύπνωση και αυτή σε τέλμα. Καθήκον των Ιεραρχών μας είναι η καλλιέργεια της
εναργούς ορθοδοξίας και ορθοπραξίας όλων ημών των της Ανατολικής Ορθοδόξου
Εκκλησίας.
Δεν είναι πολιτική, και μάλιστα με την στενώς εννοούμενη έννοια, η
αρχιερωσύνη. Τον Δεσπότη μου δεν τον ψηφίζω, δεν τον επιλέγω μέσω πολιτικών
εκλογών. Είναι ή λαοπρόβλητος ή Θεοπρόβλητος ή και τα δύο ...ή τίποτα από τα
δύο. Θέλω να ξέρω λοιπόν την στάση του σε όλα τα θέματα που άπτονται
σωτηριολογικής προσέγγισης.
Και όταν ο Πάπας της Ρώμης έρχεται, ξαναέρχεται, προσκαλείται μονίμως από
το Οικουμενικό Πατριαρχείο, εναγκαλίζεται, χειροφιλείται, και φευ!
συμπροσεύχεται με Ορθόδοξους Ποιμενάρχες, θέλω να έχω την δεδηλωμένη τοποθέτηση
του Πνευματικού μας Πατέρα, πολλώ δε μάλλον όταν το Συνοδικό πνεύμα που
παραδοσιακά πρυτανεύει στις αποφάσεις της Ιεράς Συνόδου, φαίνεται να έρχεται σε
αντίφαση, όχι μόνο με κάποιους Ιεράρχες, που παλικαρίσια αντιδρούν στα όσα
περίεργα γίνονται και στα όσα παραδόξως δεν γίνονται, αλλά και με τους
ίδιους τους πιστούς, οι οποίοι ελεύθερα σκεπτόμενοι με τα ορθόδοξα υγιή
κριτήρια, που αγωνίζονται να έχουν ,είναι σε θέση να διακρίνουν πού, πότε και
γιατί δεν εφαρμόζεται η κακή υπακοή ,αλλά η αγία ανυπακοή.
Αδιάκριτη υπακοή σε θέματα Πίστεως δεν υπάρχει. Και αυτό οι Ποιμένες μας το
γνωρίζουν.
Ας ελπίσουμε ότι, η ανεπιθύμητη επίσκεψη του Πάπα στην Ελλάδα με τα όσα αφανή
αφανώς κομίζει, τουλάχιστον δεν συνεχίζει να μας κοιμίζει.
