Ὁ Ἅγιος
Ἰουστίνος, ὁ φιλόσοφος καὶ μάρτυς Χριστοῦ, γεννήθηκε τὸ 110 μ.Χ. Εἶναι γνωστὸς ὁ
Διάλογός του πρὸς τὸν Ἰουδαῖο Τρύφωνα (περὶ 135 μ.Χ.), μετὰ τοῦ ὁποίου εἶχε
διήμερη θεολογικὴ συζήτηση.
Εἶναι
ἐνδιαφέρον τὸ περιεχόμενο μιᾶς ἀπαντήσεώς του πρὸς Τρύφωνα. Ἐκεῖ δίνεται μιὰ ἀπάντηση
γιὰ τὸ πῶς ἀντιμετώπιζαν οἱ πρωτοχριστιανοὶ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ διέφεραν
θεωρητικὰ ἢ πρακτικὰ ὡς πρὸς τὴν Πίστη. Καὶ ἡ ἀπάντηση αὐτὴ εἶναι ἐξαιρετικὰ ἐνδιαφέρουσα,
γιατὶ δίνεται ἀπὸ ἄνθρωπο ποὺ ἔζησαν κοντὰ στὴν ἐποχὴ τῶν Ἀποστόλων κι ἄρα μεταφέρει
τὴν ἐμπειρία τῶν Ἀποστολικῶν χρόνων. Ὡς ἐκ τούτου διαφωτίζει τὴν σημερινὴ
συζήτηση τῶν σχέσεων τῶν Ὀρθοδόξων μὲ τοὺς Οἰκουμενιστὲς καὶ τὴν στάση
ποὺ πρέπει νὰ ἔχουμε πρὸς τοὺς συγχρόνους αἱρετικούς.
Εἶναι
ἀναγκαῖο νὰ ἐπισημάνουμε ἐδῶ ὅτι, οἱ σύγχρονοι Παναιρετικοὶ Οἰκουμενιστές, δὲν ἔχουν
τὸ ἐλαφρυντικὸ τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ποὺ εἴτε ἀγνοοῦσαν τὸ
κατασυκοφαντημένο Χριστιανισμό, εἴτε προβληματίζονταν γιὰ ἔννοιες ποὺ ἀκόμα δὲν
ἔχει σχηματοποιηθεῖ σὲ δογματικὲς ἀλήθειες Πίστεως. Σήμερα, ἡ Πίστη ὅτι ἡ Ἐκκλησία
εἶναι «Μία» καὶ τὸ Βάπτισμα πάλι «Ἕνα», εἶναι Πίστη δισχιλιόχρονη καὶ ἀναμφισβήτητη,
καὶ ἀποτελεῖ ἔμπειρία καὶ διδασκαλία ΟΛΩΝ τῶν ΑΓΙΩΝ. Ἄρα δὲν προέρχεται ἀπὸ ἄγνοια
ἢ προβληματισμό, ἀλλὰ εἶναι σκόπιμη καὶ προέρχεται ἀπὸ ψευδοποιμένες ποὺ ἐκτελοῦν
ψυχρὰ Ἐντολὲς διεθνιστικῶν, σατανιστικῶν ἢ ἀθεϊστικῶν κύκλων. Δηλαδὴ ἀπὸ ἀνθρώπων
προδότες τῆς Πίστεως, ποὺ εἶναι ἔνοχοι τοῦ ἀδικήματος τῆς ἐσχάτης προδοσίας.
Στὸ
μικρό, λοιπόν, ἀπόσπασμα ποὺ παραθέτουμε τοῦ πρὸς Τρύφωνα Διαλόγου τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου,
περιέχονται οἱ ἑξῆς θέσεις:
Ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί –ἀπαντᾶ ὁ ἅγιος Ἰουστίνος στὸν Τρύφωνα– δὲν ἀκολουθοῦμε ὅσα πεπλανημένα λέγουν
κάποιοι, ποὺ ἐνῶ ὁμολογοῦν ὅτι
εἶναι Χριστιανοί, ὅμως δὲν ἀκολουθοῦν τὶς Ἐντολὲς τοῦ
Χριστοῦ. Αὐτά, λοιπόν, ποὺ κάνουν καὶ λένε, τὰ ἔχει προφητεύσει ὁ Κύριος, ὅταν ἔλεγε
ὅτι:
πολλοὶ θὰ
παρουσιαστοῦν στὸ ὄνομά Μου καὶ ἐξωτερικὰ θὰ φαίνονται ὡς Χριστιανοί, μέσα τους ὅμως θὰ εἶναι
"λύκοι ἅρπαγες".
Καὶ ἀλλοῦ λέγει ὁ
Κύριος: Θὰ γίνουν σχίσματα καὶ αἱρέσεις καὶ θὰ πλανήσουν
πολλούς. Γι' αὐτὸ πρέπει νὰ προσέχετε
ἀπ' αὐτούς.
Μὲ κανέναω ἀπ' αὐτούς, λοιπόν, ποὺ εἶναι ἄδικοι, ἀσεβεῖς, ἄνομοι, ἄθεοι
ἐμεῖς δὲν κοινωνοῦμε,
γιατὶ αὐτοὶ δὲν σέβονται τὸν Χριστόν, ἁπλῶς
μόνον ὁμολογοῦν τὸ ὄνομά Του τυπικά. Καὶ ἀναφέρει τὰ ὀνόματα κάποιων αἱρετικῶν, τοὺς ὁποίους
οἱ Χριστιανοὶ εἶχαν ἀκοινώνητους, ὄχι ἐπειδὴ κάποια Σύνοδος τοὺς
κατεδίκασε, ἀλλὰ ἐπειδὴ οἱ Χριστιανοὶ διαπίστωναν ὅτι δὲν δίδασκαν καὶ δὲν
ἔπρατταν Ὀρθόδοξα.
Καὶ προφήτευσε ἀκόμα ὁ Κύριος, ὅτι ἐκεῖνοι ποὺ τὸν
πιστεύουν καὶ τὸν ὁμολογοῦν Ὀρθόδοξα, θὰ διωχθοῦν καὶ θὰ ὑποφέρουν γι' Αὐτόν. Ἐμεῖς
δέ, ἂν καὶ μᾶς φέρονται ὡς πρὸς ἐχθρούς, προσευχόμαστε γι' αὐτούς, ὥστε νὰ
μετανοήσουν καὶ νὰ σωθοῦν.
Τὸ κείμενο:
Ἅγιος Ἰουστῖνος, ὁ Ἀπολογητὴς καὶ Μάρτυς, Διάλογος πρὸς Τρύφωνα (Τ.L.G., Chapter 36, section 1, line 4).
