ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΕ, ΓΥΡΝΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ

 Άρχιερέα τής Υφηλίου Βαρθολομαίε

       

 Μέ τό Έλεος καί τήν Χάρη τού Θεού, αλλά καί μέ τίς ευχές τής – επί τή εισόδω είς τήν Αγίαν καί Μεγάλην Τεσσαρακοστήν – εγκυκλίου σου, καταξιώθηκα νά ενισχυθώ διά τής Προσκυνήσεως τού Τιμίου καί Ζωοποιού Σταυρού, γιά τό υπόλοιπον τού υλικο-πνευματικού μου αγώνος. Καί, αμφοτέροις ημίν – καί πάσιν – «εγένετο τό έλεος αυτού εφ’ ημάς, πλήν, καθάπερ ηλπίσαμεν έπ’ αυτώ» είς έκαστος.

Λαβών – εμπλήσας τήν «δαχτυλίθρα» τής πνευματικής υπάρξεώς μου διά τού ελέους Του, καί ακροασάμενος τού Αποστολικού αναγνώσματος (Εβρ.4,14 έως 5,6), όπου σύ αυτός παραλληλίζεσαι πρός Τόν Μέγα Αρχιερέα  Ιησούν,  π λ η σ ι ά ζω  καί, άν είσαι αρχιερεύς «δυνάμενος συμπαθήσαι ταίς ασθενείαις (μου), πεπειραμένος (δέ) κατά πάντα καί όμοιος μέ εμέ ευρίσκεσαι, σύν ταίς αμαρτίαις σου», Μόνου Τού  Ιησού συναναστραφέντος πάντας ημάς «χωρίς αμαρτίας», / Αν καί υπέρ εμού κατεστάθης διά τά πρός  Τόν Θεόν οφειλήματά (μου), δυνάμενος νά στέκης απέναντί μου ώς πρός «αγνοούντα, πλανώμενον» καί διαρκώς αμαρτάνοντα, αλλά μέ «μετριοπάθειαν», «επεί καί σύ περίκεισαι ασθένειαν», καί, τά: «Η  Ημετέρα Μετριότης! .. Αναξιότης!  Ταπεινότης!  Ελαχιστότης! κ.λ.π.,
δέν είναι «μπλά-μπλά», αλλά λόγια πού βγαίνουν μέ συναίσθηση, αυτογνωσία, αυτοσυνειδησία καί αυτοέλεγχο. Καί «ούχ εαυτώ σύ έλαβες τήν τιμήν, αλλ΄ εκλήθης υπό Θεού...», καί ότι «δέν αυτεδοξάσθης»(αυτόθι στ.5). Καί ότι  «έν ταίς ημέραις τής σαρκός σου (έν όσω ζής)», πράγματι προσφέρεις μέ κραυγή καί δάκρυα δεήσεις καί ικεσίας πρός Τόν Μόνον δυνάμενον σώζειν σε έκ θανάτου (πνευματικού). Καί εισακουόμενος από τήν ευλάβειάν (σου)(!); ,  καίπερ Πατριάρχης, ταπεινούμενος(!) από τά λάθη, σφάλματα, αστοχίες, παρασύρσεις, συγχρωτισμούς, ομιλίες κακές (συναναστροφές) έκνομες, αντιευαγγελικές, αντικανονικές, αντι-Ιεροπαραδοσιακές πλάνες κ.λ.π.,  «έμαθες(!;) τήν υπακοήν». Καί, «κάτω νεύων», παύεις νά είσαι υψαύχην, κομπορρήμων καί αλαζών. Ούτω,  ναί. Θά ηλπίζομεν καί θά ηδύναντο νά είναι, όντως, Θεοπειθείς οί ευχές σου. Καί, διδάσκων καί ποδηγετών ημάς, θά εγίνεσω  πως   «αίτιος τής αιωνίου σωτηρίας μας»(πρβλ. Εβρ.1,10).

  Μήπως όμως, τώ όντι, «γέγονας – σύ, μή αισθόμενος έκ τών αποτελεσμάτων τών ενεργειών τής υψίστης διακονίας σου – νωθρός  τή ακοή, νήπιος, γάλακτος χρείαν έχων καί ού στερεάς τροφής»,  ότι επαύσω έχειν τά αισθητήρια « γεγυμνασμένα πρός διάκρισιν καλού τε καί κακού»;(Εβρ.5,11-14) Κανονικού καί αντι-Κανονικού; Αληθείας καί Πλάνης; Ορθοδόξου καί Αιρετικού φρονήματος; «Ούκ ακούεις τί σού καταμαρτυρούσιν» Κύριλλος καί Πούτιν-Ρωσία, Δαμιανός Σιναίου, Κάλλιστος Γουέαρ-Αγγλία, Διονύσιος Μακρής, τοσούτος αριθμός Ελλογιμωτάτων Καθηγητών τών ανά τήν Υφήλιον Θεολογικών Σχολών; Τό σύμπαν βοά!!  Τοσαύτη άμβλυνσις οράσεως καί βάρυνσις ακοής;!

Σύγγνωθι πλέον. Κάθου ώς άλλος Ιώβ επί κοπρίας, ξέων τόν ιχώρα τής πνευματικής σου λέπρας!  Ενδύθητι συμφώνως τώ ΙΣΤ΄ Κανόνι τής Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου καί τοίς λοιποίς (Κανόσιν), ώς καί είς προτέραν παράκλησίν μου υπέμνησά σοι. ΄Αφες τήν ευπρέπειαν τώ Παμβασιλεί Θεώ, ώ, «ευ-πρέπει» πάσα Δόξα Τιμή καί Προσκύνησις! Μή γελοιοποιείσαι καπηλευόμενος Χριστόν, έν τώ διατείνεσθαι καί επικαλείσθαι Βυζαντίου Μεγαλοπρέπειαν(!) καί τά αποβεβλημένα από τών συνειδήσεων τών εχόντων τοιαύτην υγιά. Δέν συγκινούν. Δέν κατανύσσουν καρδίας. Δέν αποπνέουν, δέν αναδίδουν ευωδίαν Αγίου Πνεύματος. Τουναντίον, προκαλούν, ερεθίζουν. Λέντιον επαφήκεν ώς παράδειγμα πρός διαρκή υπόμνησιν! Τό σεμνόν. Τό απέριττον. Τήν «διά-κόνεως(σκόνης)» εξυπηρέτησιν τού πρός ευσέβειαν οδηγουμένου λαού-πληρώματος τής Νοητής Νηός, ής υπάρχεις (καί απειράριθμοι υπάρχετε) αποτυχημένοι καί επικίνδυνοι, ανεκπαίδευτοι καί  άμοιροι περί αυτά οιακοστρόφοι, ούς ό Θεός θά ανέμενε νά είχατε πορευθεί άλλην οδόν, τήν τών «τά μαλακά φορούντων», ών «ταχινή ή απώλεια»!  Πληθωρικά άλλ’ ασυνειδήτως επαναλαμβάνετε τό: «πάντα ευσχημόνως καί κατά τάξιν γινέσθω», χωρίς όμως ίχνος ευσχημοσύνης καί τάξεως! Ασχημοσύνης, αταξίας, ανατροπής, καταρρίψεως, κατακρημνίσεως καί ισοπεδώσεως τών πάντων, πρόξενοι καί ηθικοί αυτουργοί αποδεικνύεσθε καθ’ ημέραν!

Τό: «Πάσα βλακεία καί κόσμησις σωματική, αλλότριαί εισι τής ιερατικής τάξεως καί καταστάσεως»κ.λ.π.(ΙΣΤ’Καν. Ζ’Οικ.Συνόδου), δέν ενομοθετήθη στό χώμα πού πατάς; Τζιτζίκια πεταλώνανε καί τίς κουμπάρες παίζανε οί Πατέρες; Σενάρια, γιά νά παίζετε θέατρο σείς σήμερα, γράφανε; Τσίπα πουθενά; Υπάρχει ανώτερος βαθμός εθελοτυφλότητος καί ασυνειδησίας; Εως πότε ασυναισθήτως θά στρουθοκαμηλίζετε; Δέν ήχησε ουδόλως, ουδέ ανεπαισθήτως τοίς ωσίν υμών, τό προανάκρουσμα τών όσων ευρίσκονται πλέον έπί θύραις; «Ο νόμος ησθένησεν, αργεί τό ευαγγέλιον,Γραφή δέ πάσα έν σοί παρημέληται. Οτε προσβάλη ό εχθρός – τίσιν όπλοις – θέλεις αποκρούση αυτόν»;(Μέγας Κανών-Ανδρέου Κρήτης). Πατριάρχα μου!  Ακούς τά ταμπούρλα στή γειτονιά σου – ώς καί όλοι οί όμοιοί σου - καί ουδόλως συγκινείσθε, μηδενός εξαιρουμένου!  Άπόλυτα, μού προσάπτεις μομφήν, ότι ομιλώ;  ΄Αποκρίθητί μοι. Ποία ή εξαίρεσις; Διαπύρως επιθυμώ τήν από μέρους σου πληροφόρησίν μου. Τί πλέον θά σέ φέρη πρώτον, ώς Κεφαλήν, είς συναίσθησιν καί εντροπήν;

Τό: «έν σάκκω καί σποδώ ...» δέν εδιδάχθη, δέν παρεδόθη ποτέ έν ταίς αιθούσαις τής διαλαμψάσης καί  Παλαιφώτου Σχολής τής Χάλκης; Τί μανιακή Βυζαντινοπληξία καί ποία αθέτησις τών υπό τοίς βλεφάροις σου θεσπισθέντων! Ταπεινώθητι άπαξ, έστω!  Απόθες τήν αυτοκρατρικήν σου Κορώνα. Ξύρισον τήν κεφαλήν (στό γνωστό σου καφενεδάκι στήν Ιμβρο, διά χειρών τού συμπαθεστάτου συγχωριανού σου), καί, ώς ποτε ό Παύλος έν Κεχρεαίς μετά Ακύλα καί Πρισκίλλης,(Πράξ.18,18&26. Α’Κορ.16,19) ή τινών ετέρων, ευχήν ποιησάμενος, ακατακάλυπτον έχων ταύτην (τήν κεφαλήν), δεήθητι τού Κυρίου, έστω καί έν μιά Θεία Ευχαριστιακή Συνάξει, νά γίνη Αυτός ίλεώς σοι καί πάσιν ημίν, ίνα εύρωμεν έλεος είς εύκαιρον βοήθειαν, τής αυχμαινούσης γής, τοσούτον επιποθούσης ταύτην (τήν βοήθειαν), ώς δρόσον, αναμενομένην από τής αποφράδος ημέρας, τής 29^ης Μαϊου τού 1453!!

Γή, χνούς, πνοή έν χειρί Θεού εί, εζωγραφημένος έν τή παλάμη Του! Απόπτυσον.  Απόβαλε πάντα τά μή μετά θάνατον συνοδεύοντά σε (δόξαν!), παραμένοντα (πλούτον!) κ.λ.π.(Νεκρώσιμος Ακολουθία).  Ό αποκείμενος-επικείμενος άπαξ καί δι’ εσέ θάνατος, θέλει (τάχιστα) σέ στήση ενώπιον τού αδεκάστου Κριτού!(Εβρ.9,27). Τίς ρύσετέ σε τότε; Τίς έστε σοι βοηθός; Πού τών οικετών ή πλημμύρα καί ο θόρυβος;  Θέλεις;; (ακόμη) Πού ή τού ... κόσμου προσπάθεια (Ψευτο-Ενώσεων κ.λ.π., κ.λ.π., πού σύ, ώς ό συλλαβών τάς ίδέας, κάλλιον πάντων γινώσκεις, ώς ό,  καί πάσας τάς σκολιάς ατραπούς καί σκοτεινάς μεθοδεύσεις εξυφάνας, διεξήλθες λαθών (ιερο-κρυφίως)!;  Πού, τώ πράγματι,  ή τών προσκαίρων ... φαντασία;!

Καί μή κάν, τολμήσης νά σκεφθής, ότι δύνασαι νά αντιπαρέλθης καί αποσείσης τάς ευθύνας σου, επικαλούμενος ψοφοδεώς αλλά καί πολυμηχάνως (Τουρκ-Οδυσσέα (!) παμπόνηρε), ότι πάντα ταύτα είχον ώς κίνητρον τά, τοίς πάσι πλέον, γνωστά, πού, επί τοσαύτην-μακράν σειράν ετών, (περικρύπτων) επεκαλείσω! Πάντα πανταχόθεν-περιμετρικά  απεκδυθέντα, εκτίθενται είς θέαν πάντων αποκεκαλυμμένα! Μέλλομεν δέ μέχρι καί τού τελευταίου, ιδείν λεπτομερώς ταύτα, πρός καταισχύνην καί αποτροπιασμόν σου, «γυμνά καί τετραχηλισμένα»(Εβρ.4,13). Καί, επ’ ευκαιρία. Τό «γυμνόν», (νεκρόν, άταφον), αφορά μέν, είς τά τής Φρικτής Σταυρώσεως τού Παναχράντου Σώματος τού Κυρίου καί Θεού καί Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού - καί κατ’ επέκτασιν είς τήν διά τού «άρρενος»  φύλου  πρόσληψιν τής ανθρωπίας φύσεως, δι’ ής ενηνθρώπησεν, / ασυγχύτως, ατρέπτως καί αδιαιρέτως μιγείσης  αυτής (τής ανθρωπίνης) μετά τής θείας, / γενόμενος, ούτω, περιγραπτός καί ενοικών έν ημίν –  / μή όμως, καί τής, «τής θηλείας», φύσεως αγνοηθείσης –ως μή (δήθεν) προσληφθείσης! ΄Απαγε. Λάθος. «Ό ού προσέλαβεν, ούτε καί εθεράπευσεν – εθέωσεν»!  Ης (καί αυτής τής γυναικός),  ή τού   όλου τού σώματος (αρα) φύσις, αποκαλυφθήσεται. / Εν συνεχεία, όλως ειδοποιώς - λεπτομερειακά χαρακτηρίζουσα καί διαχωρίζουσα τήν γυναίκα – ή λέξις «τετραχηλισμένα» αφορά είς τό τού «θήλεως» φύλον, καί, διά τήν ακρίβειαν, τήν περιοχήν τού τραχήλου (λαιμού,σβέρκου) αυτής, ήτις (περιοχή), αποκαλυπτομένη διά τής αφαιρέσεως τού μανδηλίου-σκεπάστρου έκ τής κεφαλής καί τού τραχήλου, εκτίθεται είς θέαν πάντων. Ετσι, έκ τού «τραχήλου» γράφεται, μέ τό γράμμα τής αλφαβήτου «η». Γνωστόν γενέσθω, ότι, κατά τόν χρόνον τής συγγραφής τού ευαγγελίου, οί γυναίκες, διά καλύμματος εσκέπαζαν τήν κεφαλή, τόν τράχηλο καί τόν λαιμό, μέχρις ολίγον κάτω τών χειλέων καί σχεδόν όλο τό μέτωπον.  ΄Αλλωστε τό βαθύτερο νόημα τής Γραφής, είς αύτό συντείνει  καί αυτό θέλει νά παρουσιάση. Ότι, δηλαδή, ουδέν μέρος-μέλος τού σώματος (αρρένων καί θηλέων) θέλει μείνη απόκρυφον καί μή απογεγυμνομένον ενώπιον τού Θρόνου τού Αδεκάστου Κριτού. Άρα (επανερχόμενος), δέν θά αποκρυβούν (τότε), πλατύτερα καί βαθύτερα, ούτε τά νοησιαρχικά (σκέψεις) ... οί ραδιουργίες, ούτε οί βυσσοδομήσεις, ούτε τά σκοτεινά παρασκήνια, ούτε οί Στοές, οί ιδιοτέλειες, οί καιροσκοπισμοί. Θέλεις; Καί ό αριβισμός!! Πόσοι δέν πατούν καί σήμερα επί πτωμάτων;!  Όλα, ενώπιον όλων!!

Άγιοποιήσεις...! Κριτήριον ίδιον – ιδιοτελές;! Κριτήριον (αδιαμφισβήτητον!) τού λαού;! Τί επενεργείται καί διενεργείται σήμερον; 

Μήπως ό Απόστολος Παύλος λέγει «..., λοιπόν, απόκειταί μοι ό τής δικαιοσύνης στέφανος, όν αποδώσει μοι Κύριος, ού μόνον δ’ εμοί (Παύλος), αλλά καί πάσι τοίς ευδοκούσι τήν επιφάνειαν αυτού»;(Β’Τιμ.4,7)

«Οί άγιοι πάντες, μαρτυρηθέντες διά τής πίστεως, ούκ εκομίσαντο τήν επαγγελίαν (δέν στεφανώθηκαν ακόμα ώς νικηταί),,, τού Θεού περί ημών κρείττον τί προβλεψαμένου, ίνα μή χωρίς ημών τελειωθώσιν»(Εβρ.11,40).

Μπά!  Πού τά λέει αυτά ή Αγία Γραφή, καί μάλιστα ή Καινή!!  Εγώ, ελέω Θεού, «κρίνω αλλότριον οικέτην»! «Αγιοποιώ», αμνηστεύων... «τήν ανθρωπίνην πλευράν(!)(τοποθέτησις Επισκόπου Λεμεσού Αθανασίου) τών σκανδάλων αυτών». Σκανδάλων πού βγάζουν μάτι! Αρκεί νά ικανοποιήσω «τό αίσθημα τού λαού», κι’ άς έχει παντελή άγνοιαν τού λόγου τού Θεού. Πού δέν έχει «νούν Χριστού»(Α’Κορ.2,16) νά διακρίνη «πόθεν τό πνεύμα»(Α’Καθ.Ιωάν.4,1-2&Α’Κορ.7,40). Πού πάσχει από «θαυματολαγνεία»! Πού μαζοχικά άγεται καί φέρεται, «στανικώς» (Πηδάλιον) ωθούμενος διά τής «στυπτικής ράβδου» αναξίων επισκόπων. Οίτινες «ώς λύκοι βαρείς εισήλθον» (Πράξ.20,29) και λιμαίνονται τήν Εκκλησίαν ημών τών  μελών-απλών πιστών, αλλά καί τών – παρά χρήμα – αυτοχειριαζομένων (αυτοκτονούντων), ή αλληλοδολοφονουμένων συνειδησιακά, Κληρικών (καί) τών τριών βαθμίδων, ώς, αναρίθμητοι Πανεπιστημιακοί Διδάσκαλοι (Κληρικοί καί Λαϊκοί), αλλά καί αξιόλογα Πνευματικά Αναστήματα, αποφαίνονται μετά βοής καί αγανακτήσεως, είς υπέρτατον βαθμόν πράττοντες τούτο, περί τήν παρατηρουμένην συνεχή κατάρρευσιν, καί τήν οικτράν μορφήν καταπτώσεως, είς ήν πλέον καθημερινώς περιέρχεται, ή, πτωχεύουσα πνευματικώς, φιλόστοργος Μήτηρ ημών Εκκλησία, ρακένδυτος δεχομένη πανταχόθεν τάς ριπάς τού σβοδροτάτου βορρέα τής αθεϊας καί τών αιρέσεων.  Μητραλίαι, φεύ! Αίδώς! Ανοσιουργείτε!!! ...

Καί ερωτώ απλούστατα. Αν κάθε άνθρωπος πρέπει νά έχη διαρκώς πλάϊ του ένα «πνευματικό» γιά νά μή αμαρτάνη, πόσοι θά έπρεπε νά είναι ούτοι. Ή μάλλον –κατ’ ουσίαν – ποιοί θά ήσαν οί χειραγωγοί-παιδαγωγοί-φύλακες «πνευματικοί», καί ποιοί οί χειραγωγούμενοι;! Καί τί θά επετυγχάνετο;! / Δέν αστειεύομαι.  Φοβερό τό αμαρτάνειν (αστοχείν). Ναί! Συμβαίνει, όμως, κάτι φοβερότερο!  Είναι εφικτό, ποσοστιαίως, νά υπάρξη δυνατότης νά γνωρίζη  ο Ποιμήν κατ’ όνομα τό ποίμνιό του, τοσούτον υπεράριθμον καί δυσεξαρίθμητον (τούτο) απαντώμενον; Ασφαλώς όχι. / Καί επανερωτώ. Τί είδους πνευματική θεραπεία γίνεται, όταν ένας  πνευματικός δέχεται νά «διέλθουν», κυριολεκτώ, νά διέλθουν από τό εξομολογητήριο εβδομήντα καί ογδόντα πιστοί ,καθ’ ημέραν, νά βρούν λύτρωση καί απαλλαγή, διά τής μοναδικής ευεργετικής Μυστηριακής οδού, τής εξαγορεύεως τών αισθημάτων ενοχής, καί αποβολής-εξάξεως τούτων έκ τού υποσυνειδήτου; / Μεσονυκτικόν! Ανευθυνότης – άν μή προχειρότης – καί εγκληματική, δολοφονική στάσις καί συμπεριφορά!  Κρίμα! Μεγάλο κρίμα! Αίσχος!  Φρικτός λόγος θά δωθή τότε ... υπό παντός υπευθύνου. / Διά χειρουργικήν επέμβασιν είς τό υλικο-θνητό σώμα, τοσαύτη προετοιμασία, υπευθυνότης, επιμέλεια. Διά «χειρισμόν» αθανάτου ψυχής, ποία θά έπρεπε μέριμνα-φροντίς καί ανησυχία;! ΄Ολα « στό γόνατο». Παντού προχειρότης. Εγκληματική αδιαφορία! / Ποιμένες  ΚΑΙ ΠΟΙΜΝΙΟ, τί λόγο θά δώσωμε;! Ναί. Καί Ποίμνιο.  Εμείς αυτοί πταίομεν όταν, αδιαμαρτύρητα καί ανεξέλεγκτα, δεχώμεθα τόν άνωθεν επιβαλλόμενον, ώς ιθύνοντα πνευματικόν άρχοντα,  α κ ρ ί τ ω ς ! Πολλώ μάλλον, όταν σιγά –σιγά αρχίζουν οί εκτροπές. Οταν τό Ευαγγέλιο από τήν αγκαλιά πάει κάτω άπό τά πόδια (π.Αυγουστίνος). Ο Αγάπιος ό Ιερομόναχος καί ό Νικόδημος Μοναχός (ό Αγιορείτης)-Πηδάλιο εξοστρακίζονται...(Τοποθέτησις πλειάδος επισκόπων: Αν πιάσουμε τό Πηδάλιο, είμαστε όλοι γιά τ’ ανάθεμα!!!). Οί Πατέρες (Πατρολογία) παραθεωρούνται. Οί φωνές-Κόδωνες αφυπνήσεως τίθενται είς Αργίαν καί Ακοινωνησίαν, καί ούτω καθ’ εξής  «γωνίες εφεξής καί παραπληρωματικές»! .. Γελάτε;  Δέν γελώ. Λυπούμαι βαθύτατα!

Στόν λειτουργικό χρόνο είσαι κι’ εσύ παρών, καταξιωμένε, Αγιε Κυπριανέ Καρχηδόνος. Ελάλησες τό παροιμιώδες εκείνο: «Κάλλιον πλανώμενος μετά τής εκκλησίας, ή ακριβολογών έξωθεν αυτής», καί «extra eglesiam nula salus est».  Ελα λίγο νά σταθούμε απέναντι στόν, πρίν από σένα, αδελφό σου Απόστολο Παύλο.

Λέγει στό Β’ Τιμοθ.3,1-5: «Εν εσχάταις ημέραις ενστήσονται καροί χαλεποί. Εσονται γάρ οί άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεύσιν απειθείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άστοργοι, άσπονδοι, διάβολοι, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον ή φιλόθεοι, έχοντες μόρφωσιν ευσεβείας, τήν δέ δύναμιν αυτής ηρνημένοι. Καί τούτους αποτρέπου».

΄Ακου περί τούτων πάντων, τί συμπληροί ό Ιερός Χρυσόστομος (μας) ερωτών καί τούς δυό μας καί πάντας τούς Χριστιανούς. Αν ό επιχώριος Επίσκοπος, είναι κατ’ ευφημισμόν «άνθρωπος»(!), ώς  είς τών ώς άνω, «ανθέξεσθε αυτού; Ούκ εκφεύξεσθε απ’ αυτού;» / Δέν σέ επαναφέρω στό προσκήνιο τυχέως. Ούτε γιά νά ιδώ μήπως, σήμερα, γινόσουν «αντιστασιακός» ,  «αλα-Χρυσόστομος», ... ή (καί) «αντάρτης»!  ΄Απαγε.  Απλώς, ώς μέλος τής εκκλησίας, έν τή στρατευομένη τόν δρόμον τελούν καί, τώ αγώνι τώ καλώ, νομίμως αθλούν. Τί θά μού υπεδείκνυες νά εκλέξω. Τό δικό σου,Κυπριανέ, τό τού Παύλου, τό τού Χρυσοστόμου ...  Τί;!  Απάντησέ μου.

Επειδή δέν μού απαντάς, ή απαντάς διαχρονικά ώς «μονάς» καί ουχί συλλογικά, «έν συνοδικώ συστήματι-τρόπω»(Ισχύων Κανονισμός τής Εκκλησίας τής Ελλάδος). Επειδή ή σωτηρία τής ψυχής μου είναι απόλυτα προσωπικό (μου) θέμα-ζήτημα-αυτοαίτημα. « Αφορών – ώς ό Παύλος – είς τόν τής πίστεως αρχηγόν καί τελειωτήν Ιησούν»(Εβρ.12,2) ΄Οστις, Μόνος εστί Σωτήρ. Καί « ούκ ειμί (τού) εαυτού (μου)»(Α’Κορ.6,20&7,23) Θέλεις; Καί ουδενός! Ουδέ σού, Κυπριανέ!! «΄Ηγοράσθην (γάρ) τιμής»(αυτόθι). Δηλαδή, μέ Τό Πανάκριβο, Τό Ανεκτίμητον Αίμα Τού  Ιησού μου!!!

Γι’ αυτό, μού αρέσει ό διαυγής, διαρκής καί αδιάπτωτος, Κρυστάλλινος λόγος Του: «Τυφλός τυφλόν εάν οδηγή, αμφότεροι είς βόθυνον πεσούνται»(Ματθ.15,14 καί Λουκ.6,39).

Παράλληλα. Κουβέντα δέν ακούω γιά τόν Πατρο-Κοσμά τόν Αιτωλό. ΄Αλλοι όμως, είπαν ότι, «άν δέν σηκωνόντουσαν πέντ-έξ τέτοιοι ξεβράκωτοι»!!!... / Τί είπατε ρέ τομάρια. Ρέ αλήτες. Ρέ ξεφτίλες!  Αίσχος σας, ρέ αρχιπροδότες!! Τολμείστε νά τό ξαναεπαναλάβετε αυτό, έστω στόν τύπο. Οί Αγωνιστές, οί Ηρωες, οί Εθνομάρτυρες, /αυτής τής ατιμώσεως αντικείμενο υπάρχει, μέσα στό αγνώμον, άπατρι, ελεεινό και βορβορώδες, αχρειωθέν μέρος, τής, έκ τών χειρών τού Θεού(!) (κατά τά άλλα), είς τό «καθ’ ομοίωσιν Αυτού» πλαστουργηθείσης – έν τέλει – ανθρωπίας, ή απανθρώπου-βοσκηματώδους φύσεώς (σας);!!!  Ανιστόριτοι Βοθρολυμαιώνες! «Κύριος έθετω τάς οροθεσίας τής κατοικίας τών εθνών»(πράξ.17,26). Τό Πνεύμα τού Θεού διετάξατω «μή μέταιρε όρια αιώνια»(Παροιμ.22,28). «Εξήλθε νικών καί ίνα νικήση»(Αποκ.6,2), καί «όπως άν δικαιωθή έν τοίς λόγοις αυτού»(Ψαλμ.50,4). «Εως πότε υμείς  χωλανείτε επ’ αμφοτέραις ταίς ιγνύαις»(Γ’Βασιλειών 18,21)  «Ενσπείρετε. Ενσπείρετε ζιζάνια»(Ματθ.13,40). Ναρκώστε αφιονίστε τό ποίμνιο, είς νομάς απωλείας(Ιωάν.10,9) οδηγούντες μεθοδευμένα καί προσχεδιασμένα τούτο. «Κύριος εκμυκτηριοί υμάς πάντας»(Γαλ.6,7&Π.Δ.) «Φοβερόν τό εμπεσείν υμάς είς χείρας Αυτού»(Εβρ.10,31).  «Συνθλασθήσεσθε». «Λικμίση υμάς»(Ματθ.21,44&Λουκ.2),18). «Ο γέλως υμών μεταστραφήσεται είς πένθος»(Ιακ.4,9). «Ούκ αργεί ή οργή τού Θεού τού επιπέσαι εφ’ υμάς»!!!(Εφεσ.5,6.Κολ.3,6.Α’Θεσ.1,10&2,16.(Αποκ.19,15) / Αν δέν υπήρχε τό τριμμένο ρασάκι τού κοντούλη, Αγίου όμως Γεροντάκου Μεγαδενδρίτη Πατρο-Κοσμά μέ τό σκαμνάκι του, σήμερα θά φορούσαμε «κόκκινο φέσι»! Αλλά τί νιάζει τούτο σάς πού τό φορέσατε, καί είστε έτοιμοι, άνετα καί φυσιολογικά νά τό ξαναφορέσετε;!!  

Κουβέντα,  καί γιά τόν Αγιο Μάρκο τόν Ευγενικό.  Ενώ άλλοι ομολογούν, ότι, άν δέν ήτο αυτός  ό  ... Ενας σύν τή αληθεία = ή πλειοψηφία!  Σήμερα θά φοράγαμε «Παπική Τιάρα»!

Καί εγγύτερον δι’ ολίγον.

Πώς, αντί νά συγκλίνωμε, διϊστάμεθα;  Πώς τό Ευκλείδιον Θεώρημα:  «Τά πρός τρίτον ίσα, καί αλλήλοις ίσα», διαπροσωπικά, κατά τό μάλλον καί ήττον αναιρείται; Πώς, τό: «Μ’ όποιον δάσκαλο καθίσης, τέτοια γράμματα θά μάθης», διεφθάρει στή βάση του;  Καί,αφού εδιδάχθημεν παρά τών αυτών διδασκάλων, άλλως-διαφόρως έκαστος έξ ημών τοποθετείται καί δοξάζει (έχει γνώμην); Αλλιώς σκέπτεται καί αποφαίνεται (αποφασίζει-γνωμοδοτεί);

Ό Αργύριος Τακαλίας-Βασίλειος καί οί Αφοί Ξηρού φτάσαν στά άκρα. Εξέκλιναν. Ό π. Τριαντάφυλλος, διεφυλάξατο πως εαυτόν. Ό Κωνσταντίνος Θερμός απεσχηματίσθη, διατηρών ποιάν τινα σχέσις μετά τής εκκλησίας. Ό Αρίστης Βασίλειος Τσιοπανάς έχεται ορθοδόξως. Ό Γεράσιμος-Χρυσόστομος Ζαφείρης (Περιστερίου), θιασώτης σου, μετά τού Ελλογιμωτάτου π. χρυσοστόμου Νάσση καί συζύγου-Πρεσβυτέρας Πηγής Βλάχου. Ό Ελλογιμώτατος κ. Νικόλαος  Κρουσουλούδης, βαθυτάτης πίστεως καί ευσεβείας τέκνον. Σέ ποιούς; θέλετε ακόμη να αναφερθώ;  Σέ ποιούς καί πόσους. Δεκάδες δύναμαι νά καταλέξω. Γιατί όμως τ’ ανωτέρω;  Ακούσατε πάντες καί σείς Παναγιώτατε.

Παράπονο!   Γιατί  κοινή  διαπίστωση  πάντων  είναι,  ότι  «εχάσαμε τό μέτρο»;!!!  Μέτρο, Υπόδειγμα, Οδηγός, Χνάρια μας,  έπαυσε νά είναι ό Χριστός;!  «Πάντες έν Αυτώ δέν ζώμεν, κινούμεθα καί εσμέν»;!(Πράξ.17,28)             «Εξ Αυτού, δι’ Αυτού καί είς Αυτόν δέν έκτισται τά πάντα» (Κολος.1,16) καί ημείς αυτοί;! Ημών, Μόνος(εστί) Ποίος Η Οδός, Η Ζωή, Τό Φώς, Η Αλήθεια, Η Πύλη κ.λ.π.;!(Ιωάν.14,6). Ποίος άλλος, εκτός Τού Μόνου Σωτήρος Ιησού Χριστού Τού Ναζαρινού Τού Εσταυρωμένου(Ματθ.28,5. Μαρκ.16,6. Α’Κορ.1,23&2,2) έσωσεν ημάς;!   Είς τί υστερούμεν καί υπολειπόμεθα, αφού Αυτός «έδωκεν ημίν πάντα τά πρός ζωήν καί ευσέβειαν»(Β’Πετρ.1,3) μάλιστα, ίνα ζωήν, καί περισσείαν ζωής, έχωμεν»;!(Ιωάν.10,10).

Βαρθολομαίε, κατέβα λίγο παρακάτω. Θέλω νά σε προσφωνήσω-νά σέ προσαγορεύσω καί .. Αδελφέ μου, Φίλε μου, Βαρθολομαίε-Δημήτριε Αρχοντώνη!

Ας ιδωθούμε κατάματα, κάτω από τό Σταυρό τού Κυρίου. Ας νιώσουμε βαθειά πόσο πονά απ’ τά καρφιά Του αυτή τή στιγμή. Ας αισθανθούμε, τί ρομφαία διαπερνά τήν καρδιά τής Μάνας πού Τόν γέννησε, αυτή τή στιγμή. Ας θαυμάσωμε γιά τό θάρρος τού Παρθένου, καί τόσο λεπτή ψυχή καί τρυφερά αισθήματα κλείνοντα μέσ’ στό στήθος του Ιωάννη. Ας δούμε τήν έκπληξη καί τή συντριβή τού Κεντιρίωνα καί τό πώς φώναζε τό «αληθώς Θεού Υιός ήν ούτος»(Ματθ.27,54). Ας συγκλονισθούμε, Βαρθολομαίε μου. Αυτή τή στιγμή κι’ Αυτό Τό Θεό, Τόν Εσταυρωμένο είχαν πρό οφθαλμών, όλοι οί δάσκαλοί σου καί δάσκαλοί μου, όταν έγραφαν τά διδακτικά τους γιά μάς βιβλία. Καί στή Χάλκη σου, καί στήν Πατμιάδα μου, καί όπου αλλού. Μέ δίψα ρουφήξαμε τά νάματα τής Ορθοδοξίας μας. Εγώ απ’ τόν Κόμπο τόν Αντώνη, τό Μαυρουδή, τόν Παύλο τό Νικηταρά, τόν Αθανάσιο Μυτιληναίο, τό Δημήτρη τόν Παναγόπουλο, τόν Κώστα τό Φράγκο, τόν Τρεμπέλα, τόν Κολλιτσάρα, τόν Μπόνη, Σπετσέρη, Γεωργούλη, Νίκο Λούβαρη, τόν Ιωήλ Γιαννακόπουλο, τόν Γερβάσιο παρασκευόπουλο, τόν Ματθόπουλο, τόν Παπακώστα, τό Μαστρογιαννόπουλο, τόν Χατζηνικολάου, τόν Αλεβιζάτο, τόν Κονιδάρη,τόν Δαμιανό Δόϊκο, τόν Βασίλειο Βέλλα, τόν Καρμίρη, τόν Κορναράκη, τόν Καραβιδόπουλο, τόν Παναγιώτη τό Χρήστου, τόν Τσάμη, τόν Παντελεήμονα Τυρολόης Σερενίδη, τό Μπρατσιώτη, τόν Ιωάννη Φουντούλη, Μελέτιο Γαλανόπουλο, Τζανετάτο, Αριστόξενο Σκιαδά, Ηλιόπουλο, Βουρβέρη, Ζακυνθινό, Νικόλαο Τομαδάκη, τούς Αφους Βρέλλη, τόν Παντελεήμονα Φωστίνης. Θά σέ πείραζε νά σού θυμίσω καί τόν Ανδρούτσο; Μή μού τόν άπορρίπτεις σέ παρακαλώ! Ούτε τόν π. Γεώργιο τόν Μεταλληνό, ούτε τόν π. Θεόδωρο τόν Ζήση. Αδέλφια είμαστε. Μπροστά στό Θεό, είμαστε όλοι ίσοι. Σώμα Χριστού καί μέλη έκ μέρους εκλαμβανόμεθα καί χαρακτηριζόμεθα έν τή Αγία Γραφή. Εί καί ασθενή μέλη, ίσως. Ουδείς απορρίπτεται. / Πατέρα, τίς σέ εβάσκανε, καί δέν αναμένεις μέ ανοιχτή τήν αγκαλιά, καί τό «άσωτο» ακόμη παιδί σου;! Μήπως σύ, ό Πατήρ απεμακρύνθης, καί πρέπει νά ξαναγυρίσης στό Πατρικό σου σπίτι;!  Γι’ αυτό καί ό τίτλος τού κειμένου, προετέθη ούτω. Καί κάτι, τής υπερλόγου λογικής τού Θεού. Μήπως, ανανήφων, συντόμως ζηλώσης, καί συγκρίνης σεαυτόν μετά τού «πρεσβυτέρου...υιού σου»;!(Λουκά 15,25). / Ε,έ !  Τί εκπλήξεις μάς αναμένουν στόν ούρανό!! Βαρθολομαίε, σύνελθε! Βάλε αρχή μετανοίας. Εχασες τή γή, σίγουρα. Μή χάσης καί τόν ουρανό! Ποιός; Σύ, ό Θεματοφύλαξ, πού από επί Κεφαλής, δυστυχώς κατήντησας ουραγός! ΄Αν σ’ αγαπούσαν, θά στά ειχαν προείπει άλλοι. «Κάλλιον νά είχες εμπέσει είς κόρακας, παρά είς τοσούτους κόλακας». Κύττα πλάϊ σου, πόσοι άλλοι «Μακαριώτατοι», κοιμώνται «μακαρίως»!  Καί έκ τών θαλαμηπόλων -  ενώπιον τών οποίων ουδέ είς έξ αυτών ευρίσκεται μέγας -  ουδείς  τούτων εγείρει «τήν αφεντιά τους» έκ τής «μακαρίας αυτών υπνώσεως», ίνα μή καί επ’ ελάχιστον δυσαρεστήση-οχλήση αυτόν, αποχωρίζοντάς τον τής γλυκυτάτης αγκάλης τού Μορφέως!! /  Καί περιμένουμε νά δούμε «άσπρη μέρα»!  Τρομάρα μας!!! Ραστώνη, Ακηδία άπ’ τή μιά, / Γλύψιμο καί κολακία απ’ τήν άλλη. Ημερησία διάταξη καί διαρκής τακτική! Ειδικά τών ... «αγρύπνων», πνευματικών ηγητόρων!!! Φεύ! Τί οικτρό κατάντημα!!! « Ιλεως γενού ημίν, Κύριε»! «Πρόσθες αυτοίς κακά. Πρόσθες αυτοίς κακά τοίς ενδόξοις τής γής»(Ησαϊ.26,15). «Πρόσωπον(δε) Κυρίου επί ποιούντας κακά, τού εξολοθρεύσαι έκ τής γής τό μνημόσυνον αυτών»(Ψαλμ.33,16). Καί θέτεις είς αργίαν καί ακοινωνησίαν όσους δέν σέ μνημονεύουν! Πού νά σέ  «εξολόθρευεν» ό ίδιος ό Θεός, εσένα πού διδάσκεις αγάπη καί συγχωρητικότητα, καί γίνεσαι τόσο σκληρός επιτιμητής τών άλλων, ενώ σύ αυτός ενεργείς έκνομα, διατεινόμενος έν ταυτώ, ότι είσαι «θιασώτης καί αυστηρός τηρητής τών Ιερών Κανόνων», τούς όποίους καταστρατηγείς καί χαρακτηρίζεις αυτούς ώς «τείχος τού αίσχους»! Αυτό ανέγνωσα είς ίστοσελίδα. Αληθεύει τούτο; Είναι ισχυρισμός καί πεποίθησίς σου;                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         Προέγνω τό Πνεύμα Σου τό Αγιον, Κύριε, διά τούτο καί ούτω, ώς άνω, προέφη!!    Ενοικησάτω πλουσίως Αυτό έν ταίς τών ταπεινών  καρδίαις, τών αγρύπνως  φοβουμένων καί τηρούντων τάς έντολάς Σου!! / Εν νώ καί πρό οφθαλμών έχομεν νυχθημερόν τόν λόγον Σου. Μεταξύ σφύρας καί άκμονος. Επί υδροκριτικής γραμμής διαρκώς ιστάμεθα. Μάς προλέγεις: «Ό παιδεύων κακούς, λήψεται εαυτώ ατιμίαν»(Παροιμ.9,7). Άς ατιμασθώμεν! «Μή έλεγχε κακούς, ίνα μή μισήσουσί σε»(αυτόθι στίχ.8). Άς μισηθώμεν! Σ’ Εσένα καί τό λόγο Σου ανήκει ή ύπαρξή μας!! Τό Σόν θέλημα γινέσθω!!!

 Καί, γιατί νά μή ανασύρω καί τούς πρό Σού: Πατριάρχη Αθηναγόρα (τόν συνανεστράφηκα στήν Πάτμο επ’ αρκετόν καιρό), τόν Ιάκωβο Δέρκων (στό Μοναστήρι τού Ευαγγελισμού τού Αγίου π. Αμφιλοχίου Μακρή, μέ τήν Αγία Καθηγουμένη Ευστοχία, πού «επήνδρωσε» τό Ορφανοτροφείο Θηλέων Ρόδου « Βασιλόπαις Μαρία» επί μακράν σειράν ετών). Τόν Νέας Ζηλανδίας Αμφιλόχιο Τσούκο καί τόν Μακαριστό Καθηγούμενο τής Δοχειαρίου Γρογόριο-Μανώλη Ζουμή, ούς είχα θαλαμιζομένους πέντε χρόνια. Σταματώ εδώ. / Καί τελευταία ερώτηση,  Παναγιώτατε. ΄Ο από Εδέσσης Παντελεήμων Παπαγεωργίου, ό καί χειροτονήσας με, δέν Σάς ενέπνευσε ποτέ σεβασμόν είς τό ελάχιστο; Ό Παντελεήμων Φωστίνης, ό Διονύσιος Ψαριανός,... Ναί(!) ό Αυγουστίνος Καντιώτης!!;;

 Καί τί αλλοπροσαλλότης εγκρύπτεται, όταν, τούς καρπούς-παιδιά τους, έστω μερικών εξ αύτών(τών χειροτονησάντων αυτούς Αρχιερέων)    τούς αναγνωρίζετε, τούς σέβεστε, τούς γεύεσθε, τούς απολαμβάνετε, καί τίς ρίζες τους, τό «δένδρο» τό έχετε τελείως λησμονήσει, ή δέν θέλετε νά τό φαντασθήτε, ότι,  έστω ποτέ, υπήρξε κάν;! / Σάς πέφτει λίγος «ό πολύς» γιά άλλους, Γεώργιος Σεφέρης, πού τοποθετείται τόσο σοφά, λέγοντας ότι:  «Σβήνοντας ένα κομμάτι από τό παρελθόν, είναι σάν νά σβήνης ένα αντίστοιχο κομμάτι από τό μέλλον»;! Τί διδάχθηκες από τόν Ιστορικό μας Παπαρρηγόπουλο, γιά τήν ειδοποιό διαφορά τού Ελληνικού ΄Εθνους – έναντι τών άλλων – πώς γιά νά πάη μπροστά, πρέπει νά κυττάζη πίσω, στό παράδειγμα τών προγόνων του;! Θέλεις νά πιής αίμα  Ελληνικό; Σφάξε πρώτον τόν Ανδρούτσο τό Χρήστο τό Δογματολόγο (αφού προσπερνάς τόν Δαμασκηνό). Ξέθαψε μετά τόν Κόμπο καί τόν Τρεμπέλα. Καρατόμησε τόν Σεφέρη (τόν απαράδεκτο;!!-ντροπή). Καί μετά, κόπιασε  ΄σ’ εμένα.  Νά σού πώ, πώς .. «Ογδοήκοντα καί τρείς έτεσι δουλεύω τώ Θεώ, καί ουδέν με ηδίκησε. Καί πώς δύναμαι βλασφημήσαι τόν Κύριό μου καί Βασιλέα; Μαχαίρα καί πυρί απηλείς, τό πρός ώραν καιόμενον καί μετ’ όλίγον σβεννύμενον. Αγνοείς γάρ τό τής αιωνίου κολάσεως άσβεστον πύρ...», Γιά νά καταλήξω καί νά σού πώ Ελληνοπρεπώς, Ιεροπρεπώς καί Ανδρειοφρόνως. «Λοιπόν, τί βραδύνει;  (Μεμέτ Αγά), φέρε ό βούλει»!  Πατρίδα καί Πίστη δέν αρνούμαι!!!

Αν, μετά τά όσα σού κατέθεσα παραπάνω, δέν ιδρώση καθόλου τό αυτάκι σου, πρόβλημά σου πλέον. Ως ελαχιστώτατος διάκονος-υπηρέτης τής Μιάς, Αγίας, Καθολικής καί Αποστολικής Εκκλησίας, θέλοντας νά ευρεθώ πιστός οικονόμος τών μυστηρίων τού Θεού (Τής Παναγίας Τριάδος)(Α’Κορ.4,1), τηρών τόν όρκον τής Ορθοδόξου Πίστεώς μου, καί τήν λεπτομέρειαν τού Λόγου τού Θεού στό Ιεζεκιήλ 3,16-21),  «νουθετήσας» Υμάς,  -άν καί Σείς θά έδει νά νουθετήσετε εμένα, διότι «τό έλαττον ύπό τού μείζονος ευλογείται», «ως τό ήττον υπό τού κρείττονος» - εάν δέν σέ κερδίσω ώς αδελφόν, τούλάχιστον ρύομαι εμαυτόν από τού αίματός σου, ώς βουλομένου σου, πλέον, νά αμαρτάνης  «ών αυτοκατάκριτος»(Τίτ.3,10).

Πιστεύω, Βαρθολομαίε! Παπού Ιερέα είχα, πού μέ τόν Αυγουστίνο από τό 1938 καί εδώ ώργωσαν τήν Αιτωλοακαρνανία καί όλη τή Ρούμελη. Ναί! Καί τό Μέγα Δένδρο τού Πατρο-Κοσμά «ανεζωπύρησαν»(Β’Τιμ.1,6) Καί Θειό Παπα-Δάσκαλο είχα. Μέχρι τήν Αλτούνα τής Πενσυλβάνιας μετελαμπάδευσε τήν Ορθοδοξία! Σήμερα τί γίνεται; Τί θέλεις νά επιτύχης; Μπροστά στό διαδίκτυο είμαι αυτή τή στιγμή, καί δέν πιστεύω στά μάτια μου, μ’ αυτά σου τά καμώματα καί τίς ακρότητες πού διαβάζω. Δέν μπορώ νά τά πιστέψω! Δέν σέ ενδιαφέρει ή υστεροφημία σου! Εστω!  Φόβο Θεού δέν έχης;  Τί πάς νά κερδίσης καί τά προδίδεις όλα;!  Τά κιβούρια όλων αυτών, πού εξισώνεις μέ τόν Ιησούν Τόν Εσταυρωμένον, είναι γεμάτα πτωμαϊνη. Μόνο ό Τάφος ό Ζωοδόχος Τού Χριστού είναι «κενός». Είσαι Πανθεϊστής; Δήλωσέ το  ξεκάθαρα. Αν δέν υποδηλούται αυτό μέ όσα σού καταμαρτυρούν, τί  υπονοούν, όλοι όσοι καθημερινά σέ βομβαρδίζουν. Ποιό τό απυρόβλητο; Ποία ή καταφυγή σου; Ανοιχτά χαρτιά!  Ναί, ναί! .  Ού, Ού!   Μέλει εμέσαι σε ή υφήλιος!  Μή γελάς! Τήν προδοσίαν πολλοί ηγάπησαν. Τόν προδότην ουδείς!! / Άν είχες δίκηο, θά ερχόμουν κι’ εγώ νά κάνουμε παρέα μέ τόν Ερντογκάν. Καί στήν άλλη ζωή νά χορταίναμε πιλάφια μέ τόν Μωάμεθ! Τί κατάντημα ειν’ αυτό!!  Τί έκπτωσις!!  Τί  εξαχρείωσις!!  Τί αθλιότης!! 

Καί, ή «αθλιότης» αυτή, ίσοδυναμεί - ίσοζυγείται μέ τό «Παναγιότης»!!!  Σέ ποιά Βαβέλ σήμερα, συντελείται σύγχυσις γλωσσών τοιούτου επιπέδου καί τοιαύτης στάθμης;!!!  Κρίμα στό γλωσσολογικό σου επιτελείο καί τίς «παραδοσιακές» Αρχιγραμματείες σου!!!  Αμ δέ! ......

Φανάρι, «τσιμπλή»!  Υπάρχει άφθονο, σελαγίζον ανά τούς αιώνας, «ανέσπερον» φώς είς τήν Αθάνατη Ελλάδα! Αναμιχθέν καί αναμιγνύμενον κατ’ έτος, αναδυόμενον έκ τού Ζωοδόχου καί Παναγίου, ΚΕΝΟΥ Τάφου, θά φέγγη καί κατά μεριά σας, γιατί καταντήσατε αξιοθρήνητοι καί αξιολύπητοι  «Φαναρτζήδες», καί ό Αϊδιος Θεός «λύχνον-λίνον τυφόμενον ού σβέση»!!(Ματθ.12,20).  Αν σείς απομακρύνεσθε αφ’ εαυτών απ’ Αυτού, ώς μή ώφελεν Υμίν, σβεσθήσεσθε καί αφανισθήσεσθε!!  «Οί μακρύνοντες (εαυτούς από τού Θεού), απολούνται»(Εβρ.1,11).  Τό κρίμα, λοιπόν, στό  λαιμό σας, έκ τής αμετανοησίας σας καί τής αδιαλλαξίας σας!!!  Τολμώ τήν έκφρασιν. Αλλά επικαμπτόμενος, συμπαθώς, πρός Πατέρα αποτεινόμενος, ανεξαντλήτως επανερχόμενος, γοερά τή φωνή, καθικετεύων λέγω: Πατέρααααα!.... Γύρνα πάλι στό σπίτι μας. Σέ περιμένουμε   Π α τ ρ ο π ο θ ή τ ω ς ,  μέ ανοιχτή τήν αγκαλιά,

                          

                         όλα τά δύσμοιρα  Π α ι δ ι ά   Σου !!!

Ι