Δυστυχώς το σύστημα της Εκκλησίας μας μεταλλάσσει τους κληρικούς μας μετά τη χειροτονία τους. Ευτυχώς όχι όλους. Τους περισσότερους, όμως, τους μετατρέπει, δυστυχώς, σε δημόσιους λειτουργούς- υψηλόβαθμους κρατικούς υπαλλήλους
Από τον Σωτήρη Μ. Τζούμα
Ύστερα από τη μεροληπτική στάση της Πολιτείας κατά της Εκκλησίας και κυρίως στο θέμα της συνύπαρξης των πιστών στους χώρους λατρείας, που για εμάς είναι οι εκκλησίες μας, περιμέναμε μία στοιχειώδη αντίδραση από όλους ανεξαιρέτως τους μητροπολίτες ή, τουλάχιστον, μία συμπαράσταση σ’ αυτούς που όρθωσαν (αρχιερείς και ιερείς) το ανάστημά τους και υπερασπίστηκαν τα όσια και τα ιερά και σύρθηκαν στα αστυνομικά τμήματα και θα καθίσουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου.
Και επιθυμούσαμε ή μάλλον είχαμε την απαίτηση -γιατί όχι;- η Διοικούσα Εκκλησία να υπερασπιστεί περισσότερο το βαλλόμενο πανταχόθεν ποίμνιό της και να κηρύξει πανστρατιά κατά της πολεμικής που δέχθηκαν η Εκκλησία, οι πιστοί και -το φρικτότερο- αυτό το Μέγα Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.
Δεν θέλαμε να βγουν στους δρόμους και στα καλντερίμια για να διαδηλώσουν για την πίστη μας. Μια στοιχειώδη αντίσταση περιμέναμε. Έναν λόγο που να μας κάνει να νιώθουμε ότι κρατάμε γερά ως Εκκλησία και δεν είμαστε ένα ασήμαντο παράρτημα του κράτους. Αλίμονο! Πόσο μας έχουν απογοητεύσει οι άγιοι πατέρες μας!
Επιστράτευσαν όλη τη ρητορική τους τέχνη για να μας πείσουν ότι η τηλεόραση ή ο ηλεκτρονικός υπολογιστής (αυτά που πριν από πενήντα χρόνια ο πολύς Αυγουστίνος Καντιώτης τα θεωρούσε εργαλεία του διαβόλου) θα «μετέδιδαν» προσωρινά την ευλογία της Εκκλησίας στην… κατ’ οίκον εκκλησία και όλα τα άλλα, τα ηχηρά παρόμοια που ακούστηκαν κατά την περίοδο της καραντίνας.
Εντούτοις βρέθηκε μητροπολίτης που αντέδρασε πάραυτα και… δυναμικά (!), αλλά, φευ, μόνον όταν ένιωσε ότι τσαλακώθηκε το προσωπικό του προφίλ. Άλλη μια φορά το έκανε όταν βγήκε να αποστομώσει όλους εμάς «τους εγγύτερα του εκκλησιαστικού γίγνεσθαι», όπως μας απεκάλεσε, γιατί τολμήσαμε να αμφισβητήσουμε τη στάση της Εκκλησίας. Ναι, σωστά καταλάβατε, πρόκειται για τον σεβ. Μεσσηνίας Χρυσόστομο, ο οποίος μας εκπλήσσει κάθε φορά με το εκρηκτικό ταμπεραμέντο που διαθέτει.
Αυτή τη φορά διέθεσε χρόνο και μελάνι για να αντικρούσει «συκοφαντίες και ύβρεις» μεν κατ’ αυτόν, πικρές δε αλήθειες -που δεν τον τιμούν βέβαια και του χαλούν την εικόνα που χτίζει- για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ. Και μάλιστα καταφέρθηκε ευθέως εναντίον της εφημερίδας που τα έγραψε, της «δημοκρατίας», με αποστολή εξωδίκου.
Και γιατί, παρακαλώ; Επειδή η εφημερίδα σε άρθρο της σχολίασε συμπεριφορές και ενέργειές του που κατά τη «δημοκρατία» δεν συνάδουν με την αρχιερατική του ιδιότητα. Μα είναι δυνατόν ένας ιεράρχης και μάλιστα φερόμενος ως δελφίνος -κάτι που δεν διαψεύδει ευθέως- να στέλνει εξώδικα σε μια εφημερίδα επειδή τον χαρακτήρισε αλαζόνα (αυτό αποτελεί κρίση και όχι ύβρη) και κοιμάται ήσυχος όταν αμφισβητείται ευθέως η θεία κοινωνία που αποτελεί τον θεμέλιο λίθο της πίστεώς μας; Δηλαδή το προσωπικό του γόητρο είναι πάνω από τη Θεία Μετάληψη; Αδυνατώ να το κατανοήσω.
Αν για έναν χαρακτηρισμό που χαλά την εικόνα μας στέλνονται εξώδικα για την αμφισβήτηση της ουσίας της πίστεώς μας, θα έπρεπε να είχε ξεσηκώσει πανστρατιά! Αλλά, δυστυχώς, πολλές φορές τα εμά είναι ισχυρότερα του εμείς.
«Δει ουν τον επίσκοπον… νηφάλιον, σώφρονα, κόσμιον… διδακτικόν… επιεική…» Με αυτά τα λόγια ο Απόστολος των Εθνών Παύλος υποδεικνύει στον μαθητή του Τιμόθεο ποια πρέπει να είναι τα γνωρίσματα του επισκόπου. Και για να θυμίσω και πάλι τον μακαριστό μεγάλο Αρχιεπίσκοπο, τον Χριστόδουλό μας, ο οποίος έλεγε:
«Να είστε αυστηροί με τον εαυτό σας και επιεικείς με τους άλλους. Μόνο σε θέματα πίστεως θα είστε ασυμβίβαστοι».
Το εξώδικο του σεβ. Μεσσηνίας, ο οποίος τυγχάνει και αρχιεπισκοπικός δελφίνος, κατά το δη λεγόμενον, κάθε άλλο παρά αποπνέει τα αρώματα που σημειώνει ο Απ. Παύλος ή έστω αυτά που πίστευε ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος που τον εξέλεξε και τον χειροτόνησε. Οταν κάποιος φορέσει το αγιασμένο ράσο και η πρόνοια του Θεού τον υψώσει στο ύψιστο της αρχιεροσύνης υπούργημα (όπως λέγεται), δεν πρέπει να λησμονεί ότι αποδέχθηκε να γίνει υπηρέτης του Θεού και διάκονος των ανθρώπων.
Δυστυχώς το σύστημα της Εκκλησίας μας μεταλλάσσει τους κληρικούς μας μετά τη χειροτονία τους. Ευτυχώς όχι όλους. Τους περισσότερους, όμως, τους μετατρέπει, δυστυχώς, σε δημόσιους λειτουργούς- υψηλόβαθμους κρατικούς υπαλλήλους, οι οποίοι επιθυμούν διακαώς την ανάδειξή τους σε ακόμη ανώτερα αξιώματα. Είναι τότε που αρχίζει η καριέρα και ξεχνιούνται όλα τα άλλα.
Θα ήταν καλύτερο ο άγιος Μεσσηνίας, για να διδάξει ως ακαδημαϊκός που είναι και τους νεότερους αρχιερείς, να εφαρμόσει αυτά που ως φέρελπις αρχιερεύς είχε πει στον χειροτονητήριο λόγο του «…ελεηθείς κι εγώ μεγάλως υπό του υψίστου Θεού… με σιγή να αποδεχθώ τα Θεόθεν περί εμέ οικονομηθέντα». Και να άφηνε κατά μέρος τα…νταηλίκια!
Με νταηλίκια δεν γίνεσαι τίποτα. Πολλώ μάλλον τα νταηλίκια δεν σε βοηθούν να εκλεγείς Αρχιεπίσκοπος. Και το χειρότερο: Όταν σήμερα, που είσαι ένας από τους 82, φέρεσαι με αυτό τον τρόπο, αργότερα αν είναι να εκλεγείς Αρχιεπίσκοπος και θα είσαι ο ένας και ο Πρώτος όλων, φαντάσου -ή μάλλον ας φανταστούμε εμείς οι ίδιοι- πώς θα φέρεσαι.
