Επιτρεπόμενος συνωστισμός και η πανδημία της αδιαφορίας. Η ώρα της προσωπικής ευθύνης
Από τον Δημήτριο Νικ. Δασκαλάκη, Δικηγόρο Αθηνών.
Παρακολουθήσαμε με προφανή κατάπληξη από τους τηλεοπτικούς δέκτες, εν μέσω της φονικής πανδημίας του κορωνοϊού που μαστίζει την ανθρωπότητα, κατά τους ισχυρισμούς πάντοτε των λοιμωξιολόγων και λοιπών διαχειριστών της παρούσας υγειονομικής κρίσης, τις εικόνες του κόσμου που είχε συγκεντρωθεί και κατακλύσει τους δρόμους γύρω από το Εφετείο Αθηνών, όπου διεξαγόταν η δίκη των πρώην βουλευτών του πολιτικού φορέα «Χρυσή Αυγή». Θα έλεγε κανείς ότι μετά από πολύ καιρό, είχαμε την πρώτη κοινωνική και λαϊκή εκδήλωση της «παλαιάς κανονικότητας» όταν οι άνθρωποι μαζικά, αδελφωμένα, χωρίς αποστάσεις και κοινωνικές φοβίες διαδήλωναν για ένα σκοπό.
Όμως η πιο πάνω διαπίστωση δεν αναιρεί την πραγματικότητα των τελευταίων οκτώ μηνών. Ο συγκεντρωμένος κόσμος δεν τηρούσε τα μέτρα της πολυδιαφημισμένης «κοινωνικής αποστασιοποίησης», πολλοί από το πλήθος δεν φορούσαν και μάσκα. Οι λοιμωξιολόγοι και οι επικεφαλής της Γενικής Γραμματείας Πολιτικής Προστασίας παρέμειναν εκκωφαντικά σιωπηλοί απέναντι στην κραυγαλέα παραβίαση των υγειονομικών διαταγών. Αντιθέτως οι ίδιοι μεταβάλλονται σε αυστηρούς και άτεγκτους κριτές επιτιμώντας και αποδοκιμάζοντας τους απλούς πολίτες και μαθητές που δεν συμμορφώνονται στα μέτρα της υποχρεωτικής μασκοφορίας και της κοινωνικής απόστασης. Η «έλλειψη κοινωνικής ευθύνης» είναι η μόνιμη καραμέλα στο στόμα των διαχειριστών της υγειονομικής κρίσης, ώστε να συνετίσουν «τους απείθαρχους πολίτες». Η a la carte όμως εφαρμογή των μέτρων για την πρόληψη της διάδοσης του κορωνοϊού, συνιστά βαρύ πλήγμα στην αξιοπιστία και φερεγγυότητα των υγειονομικών αρχών και της πολιτικής προστασίας, ενώ η άνιση μεταχείριση όμοιων καταστάσεων υπονομεύει τα θεμέλια ενός σύγχρονου Κράτους Δικαίου, αφού ενισχύει την πεποίθηση στους πολίτες ότι τα επιβαλλόμενα μέτρα εφαρμόζονται αποσπασματικά με σκοπό την τρομοκράτηση και υποταγή τους.
Αναφέρω με σκωπτική διάθεση και με πρόθεση διακωμώδησης των λοιμωξιολόγων και λοιπών ειδικών που δεν έκαναν την παραμικρή νύξη για το συγκεντρωμένο πλήθος που βρισκόταν έξω από το Εφετείο Αθηνών, ότι μάλλον θεωρούν πως όταν ο συνωστισμός είναι για καλό σκοπό, (κατακραυγή και καταδίκη της Χρυσής Αυγής) ο κορωνοϊός «δεν επιτίθεται» στους συγκεντρωμένους ανθρώπους γιατί πρόκειται για ένα βαθιά δημοκρατικό ιό που σέβεται τα δημοκρατικά φρονήματα του κόσμου και ως εκ τούτου δεν απαιτείται η τήρηση μέτρων κοινωνικής αποστασιοποίησης που επιδιώκεται με τρόπο αυστηρό και αυταρχικό στα σχολεία και στις υπόλοιπες κοινωνικές δραστηριότητες.
Όταν όμως πρόκειται για παρελάσεις, εθνικές επετείους, δημόσιες συναθροίσεις, πλατείες και σχολεία, ανάβει από θυμό και «επιτίθεται» με αμείλικτη διάθεση στο συγκεντρωμένο πλήθος και στα παιδάκια, γιατί μισεί θανάσιμα κάθε τι εθνικό, παραδοσιακό και αξιοπρεπές και αντιπαθεί σφοδρά τα χαρούμενα και γελαστά πρόσωπα, τις φωνές και τα γέλια, ενώ την ίδια στιγμή αρέσκεται «να βλέπει» ανθρώπους σκυθρωπούς, καταθλιπτικούς, αγέλαστους και μονίμως μασκοφορεμένους.
Στην τελευταία περίπτωση, επειδή ο κορωνοϊός γίνεται ιδιαίτερα επικίνδυνος και μεταδοτικός για την δημόσια υγεία, έρχεται η καλή και δημοκρατική μας κυβέρνηση, γνωρίζοντας άριστα τις ύπουλες διαθέσεις του ιού και μας προστατεύει με την απαγόρευση των παρελάσεων, με την θέσπιση ανώτατου ορίου συμμετεχόντων σε μια δημόσια αλλά και ιδιωτική συνάθροιση, με την υποχρεωτική μασκοφορία και με μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης στα σχολεία.
Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο! Διαφορετική αντιμετώπιση όμοιων καταστάσεων. Υπάρχει όμως κάτι χειρότερο από την υποκρισία, η αδιαφορία. Να βλέπεις το εξόφθαλμα παράλογο και άδικο και να μην αντιδράς, να παραμένεις σιωπηλός. Να δέχεσαι αδιαμαρτύρητα τα πάντα. Να σηκώνεις με αδιαφορία τους ώμους σου μονολογώντας «Και τι μπορούμε να κάνουμε;» Δίπλα στην πλασματική πανδημία του κορωνοϊού, ορθώνεται μία άλλη πραγματική αυτή την φορά, η πανδημία της αδιαφορίας, του κοινωνικού μιμητισμού. Τώρα είναι όμως η ώρα της προσωπικής ευθύνης και επιλογής. Καθώς ο κορωνοϊός και η πανδημία της αδιαφορίας επελαύνουν τα ατομικά δικαιώματα και οι συνταγματικές ελευθερίες των πολιτών βρίσκονται υπό διαρκή οπισθοχώρηση, απειλή και αμφισβήτηση. Μόνο αν κλείσουμε τα μάτια μας και τους τηλεοπτικούς δέκτες και ταυτόχρονα ανοίξουμε τα ασφαλισμένα από καιρό μάτια της ψυχής μας, θα αντιληφθούμε ότι βρισκόμαστε υπό το κράτος ενός παρατεταμένου ολέθριου κοινωνικού σοκ που έχει παραλύσει μέσα μας κάθε λογική αντίδραση και κριτική σκέψη. Αδυνατούμε να προβάλλουμε λογικά επιχειρήματα, να διατυπώσουμε σκέψεις και απορίες. Η παρούσα υγειονομική κρίση πότε θα τελειώσει; Η υποχρεωτική μασκοφορία πόσο θα διαρκέσει; Τα μέτρα «κοινωνικής αποστασιοποίησης» θα κρατήσουν για πάντα; Ακόμα και αν ανακαλυφθεί η θεραπευτική μέθοδος που θα λυτρώσει την ανθρωπότητα «από την μάστιγα του κορωνοϊού» αυτή θα είναι πλήρως αποτελεσματική, ώστε να οδηγηθούμε στην άρση των αθέμιτων και αδικαιολόγητων περιορισμών που επιβάλλονται σήμερα; Ή μήπως με το πρόσχημα και την δικαιολογία ότι η προτεινόμενη θεραπευτική μέθοδος θα έχει αποτελεσματικότητα μόνο 50%, θα διατηρηθεί εσαεί το καθεστώς των περιορισμών και των προσωπικών ελέγχων; Θα επιστρέψουμε στην προηγούμενη προσωπική, κοινωνική και επαγγελματική μας ζωή; ή μήπως η ενδεκάτη Μαρτίου έτους 2020 (είναι η ημερομηνία κατά την οποία ο Π.Ο.Υ κήρυξε την «πανδημία» του κορωνοϊού) συνιστά και επίσημα την ληξιαρχική πράξη θανάτου του «παλαιού κόσμου» που παρά τις ατέλειες και αδυναμίες του, τουλάχιστον οι πολίτες του δυτικού κόσμου απολάμβαναν στην συντριπτική τους πλειονότητα πλήρη ατομικά δικαιώματα, προσωπικές ελευθερίες και έντονη κοινωνική και συνδικαλιστική δράση; Άραγε η ενδεκάτη Μαρτίου έτους 2020, συνιστά ταυτόχρονα και την ληξιαρχική πράξη γέννησης της νέας δυστοπικής κοινωνίας, στην οποία οι πολίτες θα ελέγχονται και θα παρακολουθούνται μέσω των εφαρμογών υψηλής ψηφιακής τεχνολογίας από μια άτυπη (μη αιρετή) παγκόσμια διακυβέρνηση; Ακόμα και αν υποτεθεί ότι νικήσαμε τον «αόρατο εχθρό» ποιος μπορεί να αποκλείσει την πιθανότητα ότι στο εγγύς μέλλον, δεν θα εμφανιστεί ένας άλλος «αόρατος εχθρός» μια άλλη πανδημία, «φονικότερη» της σημερινής, για την αντιμετώπιση της οποίας προκληθούν από τους διαχειριστές της μελλοντικής υγειονομικής κρίσης, μεγαλύτερα ακόμα ρήγματα στους πυλώνες του Κράτους Δικαίου, στις αρχές προστασίας της αξίας του ανθρώπου και στα συνταγματικά δικαιώματα; Σε αυτήν την περίπτωση είμαστε έτοιμοι να αποδεχθούμε για την υπεράσπιση της δημόσιας υγείας, την θυσία και των τελευταίων ατομικών ελευθεριών που μας έχουν απομείνει; Οι κοινωνίες και οι λαοί θα γίνονται όμηροι ελάχιστων μη αιρετών προσώπων που κηρύττουν τις πανδημίες, ενώ ταυτόχρονα υπηρετούν τα συμφέροντα μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών; Θα θεσπιστούν επιτέλους αντικειμενικά και αδιαμφισβήτητα επιστημονικά κριτήρια για τον καθορισμό των πανδημιών; Οι πανδημίες θα ορίζονται με βάση τον αριθμό των κρουσμάτων ή των θανάτων επί του γενικού παγκόσμιου πληθυσμού;
Έχουμε άδικο αν υποστηρίξουμε, ότι οι κυβερνήσεις εσκεμμένα υπερτονίζουν τον αριθμό των κρουσμάτων μιλώντας για εκατομμύρια, αποσιωπώντας όμως την αναλογία αυτών, επί του συνολικού παγκόσμιου πληθυσμού, αφού με βάση την συνεχή πλύση εγκεφάλου περί αυξημένου αριθμού κρουσμάτων κατορθώνουν να επιβάλλουν στις περιδεείς κοινωνίες πολιτικές απομόνωσης, υποχρεωτικής μασκοφορίας και μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης; Προκύπτει επομένως, ότι ο αριθμός των κρουσμάτων καθίσταται πολύτιμο εργαλείο λήψης πολιτικών αποφάσεων στα χέρια των κυβερνήσεων.
Κατά την διάρκεια της όντως φονικής ισπανικής γρίπης, σύμφωνα με τα στοιχεία που μας είναι γνωστά μολύνθηκε περίπου το 33% του παγκόσμιου πληθυσμού. Και ήταν πράγματι πανδημία. Κατά την διάρκεια των τελευταίων δέκα μηνών, έχει μολυνθεί από τον κορωνοϊό, μόλις το 0,5% του συνολικού παγκόσμιου πληθυσμού. Με απλή μαθηματική αντιπαραβολή των πιο πάνω αριθμητικών μεγεθών, υπάρχει ακόμη κανείς που ισχυρίζεται λογικά ότι η ίωση του κορωνοϊού συνιστά πανδημία; Και όσοι βιαστούν να ισχυριστούν ότι το χαμηλό ποσοστό κρουσμάτων οφείλεται στην χρήση μάσκας και στα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης, δεν έχουν παρά να κάνουν μια βόλτα έξω από τα σχολεία για να διαπιστώσουν, ότι τα παιδιά μετά την λήξη του σχολικού ωραρίου βγαίνουν χωρίς μάσκες και αγκαλιασμένα. Δεν έχουν παρά να επιβιβαστούν σε ένα λεωφορείο σε ώρα αιχμής προκειμένου να εξακριβώσουν ότι οι επιβάτες φορώντας μεν τις μάσκες τους, έχουν καταργήσει εκ των πραγμάτων τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης. Δεν έχουν παρά να συνοδέψουν τα ανήλικα παιδιά τους στα εφηβικά πάρτυ, ώστε να αντιληφθούν ιδίοις όμμασι ότι οι έφηβοι διασκεδάζουν χωρίς την χρήση της μάσκας και την τήρηση των αποστάσεων. Ποιος ακόμη αυταπατάται; Αν ο ιός ήταν πράγματι φονικός και υπερμεταδοτικός, όπως ισχυρίζονται προσπαθώντας να μας πείσουν οι πάσης φύσεως «ειδικοί», αυτή την στιγμή δεν θα μιλούσαμε στην Ελλάδα για δεκάδες κρούσματα αλλά για δεκάδες χιλιάδες!
Στις 23-8-2020, οι θάνατοι παγκοσμίως επί των καταγεγραμμένων κρουσμάτων, ανέρχονταν σε ποσοστό 3,5%. Στις 25-9-2020, οι θάνατοι παγκοσμίως επί των καταγεγραμμένων κρουσμάτων, ανέρχονταν σε ποσοστό 3%. Στις 10-10-2020, οι θάνατοι παγκοσμίως επί των καταγεγραμμένων κρουσμάτων έχουν υποχωρήσει έτι περισσότερο σε ποσοστό 2,9%. Έχουν άδικο επομένως όσοι υποστηρίζουν ότι οι θάνατοι εξαιτίας της «πανδημίας του κορωνοϊού» βαίνουν συνεχώς μειούμενοι;
Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούμε ότι οι θάνατοι που έχουν καταγραφεί δεν οφείλονται αποκλειστικά στον κορωνοϊό αλλά στην ύπαρξη πολλαπλών υποκείμενων νοσημάτων και στην προχωρημένη ηλικία των θανόντων. Εφόσον όμως οι θάνατοι βαίνουν μειούμενοι, γιατί τότε οι κυβερνήσεις αυξάνουν την πίεση στις κοινωνίες με την θέσπιση αυστηρότερων περιορισμών και ελέγχων; Δεν έχει καμία λογική. Γιατί οι πολίτες διαπιστώνουν καθημερινά ότι απειλούνται οι ατομικές τους ελευθερίες, αφού η «πανδημία» βρίσκεται σε αποδρομή; Γιατί έρχονται αντιμέτωποι καθημερινά με διοικητικές κυρώσεις, αστυνομικά κατασταλτικά μέτρα και με την απειλή ποινικών διώξεων;
Σφάλλουν όσοι ισχυρίζονται δικαιολογημένα ότι η «πανδημία του κορωνοϊού» χρησιμοποιείται από μια αφανή, άτυπη, παγκόσμια ηγετική ομάδα ως αφορμή για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας σε μια «αφηρημένη» και «ρευστή» χωρίς οργανική συνοχή κοινωνία η οποία να απαρτίζεται από άτομα με χαλαρούς βιολογικούς, ψυχολογικούς και συναισθηματικούς δεσμούς; Μήπως επιδιώκεται η μετατροπή της κοινωνίας σε μία άβουλη και καθοδηγούμενη μάζα; Ο Xenry Kissinger θα σπεύσει να τους δικαιώσει. Ο 96χρονος πρώην σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας και πρώην Υπουργός Εξωτερικών των Η.Π.Α. επί κυβερνήσεων Nixon και Ford, αυθεντία παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, σε θέματα εξωτερικής πολιτικής της παγκοσμιοποίησης σε άρθρο του στην εφημερίδα «Wall Street Journal» της 3-4-2020 με τίτλο «Η Πανδημία του Κορωνοϊού θα αλλάξει για πάντα την Παγκόσμια Τάξη» υποστήριξε μεταξύ άλλων την εξής θέση: «Η πραγματικότητα είναι ότι ο κόσμος δεν θα είναι ποτέ ο ίδιος μετά τον κορωνοϊό».
Μήπως λοιπόν αλλάζει εν ριπή οφθαλμού και ανεπιστρεπτί ο τρόπος της ζωής μας; Μήπως χάνουμε τις ελευθερίες μας; Και αν νομίζουμε ή έχουμε την υποψία ότι αλλάζει ο τρόπος της ζωής μας και χάνουμε τις ελευθερίες μας, γιατί τότε αποδεχόμαστε την αλλαγή σιωπηλά και αδιαμαρτύρητα και δεν αντιστεκόμαστε; Γιατί παρασυρόμαστε από έναν κακώς νοούμενο κοινωνικό μιμητισμό; Γιατί να μην είμαστε εμείς αυτοί που θα αλλάξουμε τον ρου; Στο ερώτημα πάντως αν θα αλλάξει ο τρόπος της ζωής μας δεν πρέπει να ανησυχούμε, αφού σαφή και κατηγορηματική απάντηση έδωσε ο κ. Μητσοτάκης, σε ένα από τα βαρυσήμαντα διαγγέλματα του, εκείνο της 28ης Απριλίου 2020, στο οποίο απευθυνόμενος στον ελληνικό λαό τόνισε σε δραματικό τόνο και εμφατικά τα εξής: «Ακούμε τις συμβουλές των ειδικών για την προστατευτική μάσκα. Η χρήση της ίσως θα καλύπτει κάποια χαρακτηριστικά μας. Θα σηματοδοτεί όμως το σοβαρό πρόσωπο της ευθύνης μας. Όλα αυτά πρέπει να μας γίνουν δεύτερη φύση, γιατί δεν υπάρχει επιστροφή στην προ κορωνοϊού πραγματικότητα. Ζούμε ΗΔΗ αλλιώς».
Επομένως η υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών, των ατομικών δικαιωμάτων, του προσωπικού τρόπου ζωής μας επαφίεται πλέον στην δημοκρατική και κοινωνική εγρήγορση και ευαισθητοποίηση του λαού. Δεν βλέπω προσωπικά άλλο τρόπο, ώστε να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά ο συνεχής και αυξανόμενος κίνδυνος που απειλεί να καταλύσει ολοσχερώς τις ατομικές ελευθερίες των πολιτών. Είναι η ώρα της προσωπικής ευθύνης και επιλογής. Είναι η ώρα η δική σου. Μην την σπαταλήσεις.
