Η συνέντευξη μεταφράστηκε στα ελληνικά από την Romfea.gr
– Μακαριώτατε, πώς να μάθουμε να αγαπούμε τους εχθρούς μας, αλλά και τι είναι η αληθινή χριστιανική αγάπη;
Για να αγαπήσουμε τους εχθρούς μας, πρέπει πρώτα να αγαπήσουμε τον Θεό. Τί εστι η αγάπη προς τον Θεό; Είναι εκπλήρωση των Θείων Νόμων.
Αφού ο Κύριος ημών είπε: «Όποιος με αγαπά, τηρεί τις εντολές Μου». Η αγάπη δεν διαλέγει ποια από τις εντολές πρέπει να τηρηθεί και ποια όχι.
Αν θέλουμε να ξέρουμε, αν αγαπούμε τον Θεό ή όχι, πρέπει να κοιτάξουμε αν τηρούμε τους Θείους Νόμους.
Η αγάπη προς τον Θεό είναι η πρώτη και μέγιστη εντολή. Η δεύτερη όμοια μ’ αυτήν είναι η αγάπη προς τον πλησίον.
Γιατί αν δεν υπάρχει αγάπη προς τον Θεό, δε θα υπάρξει ούτε αγάπη προς τον πλησίον.
Αφού η αγάπη προς τον πλησίον παρομοιάζεται με την αγάπη προς τον Θεό, η οποία εάν λείπει με τί να παρομοιαστεί η αγάπη μας προς τον συνάνθρωπο; Θα καταλήξει σε γελοιογραφία.
Όταν ο άνθρωπος δεν αγαπάει τον Θεό και λέει ότι αγαπάει τον πλησίον του, απατάει τον εαυτό του και όλους γύρω του.
Αν αγαπάμε τον άνθρωπο χωρίς τον Θεό, δηλαδή χωρίς να αγαπούμε τον Θεό, τότε η αγάπη μας αποτελεί κερδοσκοπία.
Κάνοντας καλό στον συνάνθρωπό μας προσβλέπουμε να μας κάνει κάποτε και αυτός κάτι παρόμοιο – επειδή είναι είτε συγγενής είτε σύντροφός μας, δηλαδή πάντα περιμένουμε κάποια ανταπόδοση για την αγάπη μας.
Η πραγματική αγάπη είναι μια αγάπη θυσιαστική, που καταστρέφει το κακό και μας ανυψώνει πάνω από τις μικρότητες της καθημερινότητας και ο άνθρωπος που ανήλθε σε τέτοια αγάπη δε δυσκολεύεται καθόλου να αγαπήσει και τους εχθρούς του.
– Πώς όμως να διατηρήσεις τον εαυτό σου, σε πνευματική καθαρότητα;
Όλοι μας οι γηγενείς - και όσοι ζούσαν πριν από μας τους σημερινούς και όσοι ζήσουν ύστερα από μας - είμαστε αμαρτωλοί.
Κάποιοι από μας έχουν μεγάλες αμαρτίες, κάποιοι άνθρωποι έχουν μικρότερες, άλλοι ασήμαντες, αλλά τελικά κάθε άνθρωπος έχει μέσα του μια αμαρτία, που μας εμποδίζει να βλέπουμε τον Θεό στην δόξα Του.
Κάθε άνθρωπος, όσο αμαρτωλός και να είναι, αν είναι προσεκτικός ως προς τον εαυτό του και ως προς όσα εξελίσσονται στον κόσμο, βλέπει την ισχύ και τη δύναμη του Θεού.
Και αν θέλουμε να βλέπουμε τον Θεό όχι μόνο στη δύναμη, αλλά και στη δόξα, πρέπει να προσπαθούμε ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της γήινης μας ζωής να ακολουθούμε τον Χριστό, να μετανιώνουμε και να διορθωνόμαστε.
Μέσω της εκπλήρωσης των εντολών του Θεού πρέπει να αναζητούμε τον Χριστό.
Εάν δεν βρήκα ακόμα τον Χριστό, θα Τον αναζητήσω, αν Τον βρήκα, θα Τον ακολουθώ, θα κατανοώ το θέλημά Του και θα το πράττω.
Μόνο έτσι θα αξιωθούμε να δούμε πρόσωπο με πρόσωπο με τα όμματα της καρδίας μας τον Κύριο ημών στη δόξα, αφού αυτό καθίσταται δυνατό μόνο για τους «καθαρούς τη καρδία».
Κάθε άνθρωπος πρέπει να προσπαθεί με όλη τη ζωή του να ακολουθεί τον Χριστό για να Τον δει με τα μάτια της καρδιάς του, και τότε θα αξιωθούμε να δούμε τον Χριστόν και με τα σωματικά μάτια στους ουρανούς στη Βασιλεία Του.
– Ποια εικόνα πρέπει να βγάζει ένας αληθινός χριστιανός, κατά την άποψή σας;
Κάθε αληθινός χριστιανός είναι ένας άνθρωπος που ξέρει να μεταμορφώνεται και το επιθυμεί. Κάθε άνθρωπος έχει μέσα του Θεία εικόνα!
Το να μεταμορφώνεσαι σημαίνει να ανακαλύπτεις αυτή τη μορφή, να την απελευθερώνεις από την αμαρτία, από την υπερηφάνεια, από τη ζήλια και την οργή, από κάθε ακάθαρτη ζωή, από τη σκληρότητα, σημαίνει να αναδεικνύεις το Θείο κάλλος, το οποίο κάθε άνθρωπος φέρει μέσα του.
Πώς γίνεται αυτό; Ο άνθρωπος πρέπει να ανεβαίνει το όρος Θαβώρ, να απογειώνεται από αμιγώς γήινα συμφέροντα και να ανυψώνεται σταδιακά πάνω από αυτά.
Ο άνθρωπος μπορεί να το κάνει μέσω προσευχής και μετάνοιας.
Ανερχόμενοι με την πίστη από τα γήινα προς τα Ουράνια πρέπει να προσευχόμαστε και να καλλιεργούμε μέσα μας τη Θεία ελπίδα και τη Θεία αγάπη.
Μας το διδάσκουν οι Απόστολοι ενώπιον των οποίων μεταμορφώθηκε ο Κύριος ημών: καθώς ο απόστολος Πέτρος είναι πρότυπο της πίστης, ο απόστολος Ιάκωβος είναι πρότυπο της ελπίδας και ο απόστολος Ιωάννης είναι πρότυπο της αγάπης.
Κάθε άνθρωπος έχει μέσα του δικό του χαρακτήρα, δικό του ήθος, δική του συμπεριφορά και ατομικά χαρακτηριστικά του προσώπου.
Ταυτόχρονα κάθε άνθρωπος φέρει την Θεία εικόνα, που είναι όμορφη και ευγενής και αυτή η εικόνα είναι εκείνο το κόσμημα που καθιστά το άτομο πραγματικό άνθρωπο.
Όταν ένας άνθρωπος φροντίζει να ανεβαίνει το όρος Θαβώρ, δηλαδή εκεί που βρίσκεται ο Κύριος στη δόξα, τότε είναι αληθινός χριστιανός.
– Τι ήταν ποιο δύσκολο στη διακονία για σας, υπό την ιδιότητα του Προκαθημένου της Εκκλησίας; Και τι ήταν το πιο σημαντικό;
Πρώτα είμαι μοναχός. Και αντιλαμβάνομαι αυτή την τοποθέτηση ως άλλο ένα διακόνημα, απ’ αυτά που είχα πολλά στη ζωή μου.
Κάθε διακονία του μοναχού είναι έργο υπακοής.
Διακονήματα υπάρχουν διάφορα – στα προσφοροποιεία, στους χορούς, στις τραπεζαρίες, στις τελετουργίες και στις αρχιερατικές έδρες.
Ο σκοπός μας είναι να βάλουμε τον εαυτό μας να ακολουθούμε τις εντολές του Κυρίου ημών και να τις εκπληρώνουμε.
Το πρώτο και το πιο σημαντικό είναι να προτρέπεις τον εαυτό σου να κάνεις μια ταπεινή προσευχή και να παραδίδεσαι στο θέλημα του Θεού και να στηρίζεις τις ελπίδες όχι στον εαυτό σου, αλλά στον Θεό, ο Οποίος ανασταίνει τους νεκρούς.
Πρέπει να κατευθύνουμε τη ζωή μας, ούτως ώστε τα μάτια μας και οι σκέψεις μας, πάντα να είναι προσηλωμένα στον Θεό και τότε θα δούμε ότι όλη η ζωή μας, είναι πλήρης με την παρουσία Του και με την καθολική χάριν Του.
Επιθυμώ να αλλάζει προς το καλύτερο η πνευματική ζωή του κάθε ιερέα και του κάθε ενορίτη της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, κατά τη διάρκεια του χρονικού διαστήματος που ο Κύριος ημών με κρατεί σ’ αυτό το διακόνημα.
Μια τέτοια πνευματική ανάπτυξη επιτυγχάνεται μέσω προσευχής, οπότε ο κάθε χριστιανός πρέπει να προτρέπει τον εαυτό του να κάνει το έργο της προσευχής κατά τη δύναμή του.
Ακριβώς η προσευχή αποτελεί κίνητρο που δίνει στον άνθρωπο τη δύναμη να ανέβει, καθώς χάρη στην προσευχή μπορούμε να επιτύχουμε και την ταπεινοφροσύνη, και την υπομονή και την αγάπη.
Ως δεύτερο σημαντικό σκοπό θεωρώ τη σύναψη στενότερων επαφών του κλήρου με τον λαό.
Στη σημερινή κοινωνία επικρατεί η μόδα της διαδικτυακής επικοινωνίας, για την οποία επικοινωνία χρειάζεται η μεσολάβηση ενός τεχνητού, συμβατικού ή, όπως συνηθίζεται να λέγεται, εικονικού κόσμου.
Αυτός ο τεχνητός μεσολαβητής αποσπά τον άνθρωπο από τον πραγματικό κόσμο και δεν τον αφήνει να καταλάβει την αλήθεια, η οποία αποτελεί πραγματικότητα.
Σε μια ζωντανή και πραγματική επικοινωνία βρίσκουμε την αλήθεια, κάτι που δεν το επιτρέπει ο εικονικός κόσμος, ο οποίος αποτελεί ένα νεκρό στρώμα και μπορεί να παριστάνει τις αρετές ως μειονεκτήματα και αντίστροφα.
Για τον λόγο αυτό ο κλήρος πρέπει να επικοινωνεί με το ποίμνιο διά ζώσης, πρόσωπο με πρόσωπο.
Αυτό καθιστά δυνατή τη σωστή κατανόηση των προβλημάτων του ανθρώπου και συμβάλλει στην αντιμετώπισή τους.
