(Ως Διοκλητιανή ανάμνηση)
Τοῦ Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ
«Καιρός κακών, καιρός οργής κατέλαβε, τους ταλαιπώρους ημάς», αναγράφεται στον Παρακλητικό Κανόνα «Εις τον Άγιον Χαραλάμπη», που συνέθεσε ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης προς εξάλειψη του «βροτοκτόνου λοιμού» (της πανώλης). Σήμερα, για το άθεο ελληνικό κράτος η φράση «Παράκλησις εις τους Αγίους» είναι κενή νοήματος.
Συνειδητοποιούμε, ότι οι σύγχρονοι καιροί είναι όντως «καιροί κακών, καιροί οργής», μιας και λειτουργούν αποφάσεις αλλοιώσεως του Ορθοδόξου φρονήματος από πλευράς των ελληνικών κυβερνήσεων και της Διοικούσης (ποιμαίνουσας) Εκκλησίας. Κρατική αθεΐα και οικουμενισμός πλήττουν την Ελλάδα. Να υπενθυμίσουμε ότι οι αρχές και οι αξίες που επικρατούν σ’ ένα κοινωνικο-πολιτικό σύστημα είναι αντανάκλαση-προβολή της κοσμοθεωρίας και βιοθεωρίας του.
Η σημερινή κυβερνητική εξουσία έχει «πολιτική» εμπιστοσύνη στην Εκκλησία και όχι Μυστηριακή, γι’ αυτό και είναι (η πολιτεία) υπάκουη στις κατευθυντήριες γραμμές των ορθολογιστών κρατικών λοιμοξιολόγων. Εάν το Ελληνικό κράτος είχε πραγματοποιήσει το ποιοτικό άλμα ανύψωσής του στη θέση του Διακόνου του Θεού (Ρωμ. 13,4), τότε δεν θα έκλεινε τους Ι. Ναούς και θα ξεπερνούσε γρήγορα την επιδημία. Δύο χιλιάδες χρόνια θαυματουργικής παρουσίας της Εκκλησίας δεν έπεισαν, δυστυχώς, το σημερινό ελληνικό κράτος! Απόδειξη ότι δεν συνεργεί εις «πλατυσμώ ευσεβείας» αλλά λειτουργεί προς συρρίκνωσή της.
Στην Εκκλησιαστική ιστορία διαβάζουμε:
- «Διοκλητιανός δε εν τη του σωτηρίου πάθους ημέρα τας εν απάση των Ρωμαίων ηγεμονία κατέλυσεν εκκλησίας∙ αλλ’ εννέα διεληλυθότων ετων αυταί μεν ήνθησαν και πολλαπλάσιον εδέξαντο μέγεθός τε και κάλλος, εκείνος δε μετά της δυσεβείας απεσβέσθη. Και τους πολέμους δε τούτους προείρηκεν ο δεσπότης και το της εκκλησίας αήττητον» (Θεοδωρήττου εκκλησιαστική ιστορία, σελ. 124).
- «Έτος τούτο ην εννέα και δέκατον της Διοκλητιανού βασιλείας, Δύστρος μην, λέγοιτο ο αν ούτος Μάρτιος κατά Ρωμαίους, εν ω της του σωτηρίου πάθους εορτής επελαυνούσης ήπλωτο πανταχόσε βασιλικά γράμματα, τας μεν Εκκλησίας εις έδαφος φέρειν, τας δε γραφάς αφανείς πυρί γενέσθαι προστάττοντα, και τους μεν τιμής επειλημμένους άτιμους, τους ο εν οικετίαις, ει επιμένοιεν τη του Χριστιανισμού προθέσει, ελευθερίας στερείσθαι προαγορεύοντα» (Ευσεβίου Ιστορία κεφ. Η΄).
Στην περίοδο του Μαρτίου «εν τη του σωτηρίου πάθους ημέρα», ξεκίνησε ο μεγάλος διωγμός (ο 10ος διωγμός–303 μ.Χ.) επί Διοκλητιανού, με διάταγμα του οποίου καταστράφηκαν οι Εκκλησίες και κάηκαν οι χριστιανικές Γραφές, με 500.000 Μάρτυρες μέσα σε εννέα (9) χρόνια.
Πολλά τα κοινά σημεία Διοκλητιανού και της πολεμικής της Νέας Τάξης Πραγμάτων εναντίον της Ορθοδοξίας!
Η σημερινή πολιτική του κλεισίματος των Ι. Ναών αποτελεί πράξη που θυμίζει τα χρόνια του Διοκλητιανού, ο οποίος (από σατανική επιρροή) επιθυμούσε, στο πλαίσιο μιας πολιτικής κοινότητας, κοινωνική συνοχή χωρίς το Χριστό∙ στάση αντίθετη προς το παράδειγμα του Αγίου (Μέγα) Κωνσταντίνου.
Έναν υψηλό δείκτη των αντι-εκκλησιαστικών αποφάσεων της Πολιτείας αποτελεί (συνολικά) η αρνητική ριζοσπαστικότητα των επιλογών της έναντι της Μυστηριακής Εκκλησίας, άρνηση δηλ. έμπρακτης πίστης στον Θεάνθρωπο Χριστό. Το κλείσιμο των Ι. Ναών αμφισβητεί–αναιρεί την μοναδική και ασύλληπτη θεϊκή συγκατάβαση, το μέγα μυστήριο της σαρκώσεως του Λόγου, το Πάθος, τον Σταυρό, την Ανάσταση και την Ανάληψή Του, όλα δηλ. «τα ποιητικά της σωτηρίας μας» (Αγ. Νικόλαος Καβάσιλας). Λειτουργεί δηλ. (το κλείσιμο) ως επίθεση εναντίον της Ορθοδοξίας και όχι, απλά, ως αποτρεπτικό της συγκέντρωσης πολλών ατόμων.
Στις νέες μορφές δικαίου εν μέσω Κορονοϊού, είναι εμφανής η εύνοια που δείχνει η κυβέρνηση σ’ άλλους κοινωνικούς τομείς, όπου οι μεγάλες συγκεντρώσεις ανθρώπων έχουν δευτερεύουσα σημασία!
Το κλείσιμο των Ι. Ναών, ως πνευματική πράξη, εμπεριέχει όλες τις πτώσεις της υπερηφανείας. Είναι πρόδηλο, ότι ως εννοιακό σύμπλοκο (κοινωνικο-εκκλησιαστικό), οφείλει την δημιουργία του και στην έλλειψη δράσεων–αντιδράσεων του πληρώματος της Εκκλησίας. Δεν μπορεί οι ευθύνες της Εκκλησίας και της πολιτείας στο κλείσιμο των Ι. Ναών να προσδιορισθούν ανεξάρτητα από την στάση των πιστών.
Ο κάθε ορθόδοξος βιώνει, τώρα, μια απειλή για την πνευματική του ζωή και θεωρεί το άνοιγμα των Ι. Ναών ως επείγουσα αναγκαιότητα. Η πνευματική ζωή, όμως, του πληρώματος όπως και αυτή ενός πιστού, δεν μπορεί να ευδοκιμήσει–συντηρηθεί χωρίς την συμμετρία της εκκλησιολογικής λειτουργίας, χωρίς δηλ. την συμμετρία ήθους και δόγματος∙ να μην ευνοείται δηλ. η επέκταση του ενός εις βάρους του άλλου.
Αυτή η θεμελιώδης πνευματική αρχή παραβιάσθηκε από το ορθόδοξο πλήρωμα με την σιωπή του έναντι της ψευδοσυνόδου της Κρήτης. Αρκέσθηκε (το πλήρωμα) στον «εσωτερικό άνθρωπο», στον «άνθρωπο της ερημικής εσωτερικότητας», στον «άνθρωπο της υπακοής», στον «άνθρωπο της αυτομεμψίας» και λησμόνησε τον άνθρωπο της ορθής πίστεως που ταυτίζεται δυνάμει με τον φιλοκαλικό άνθρωπο. Τώρα λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι! Οι λαοί μόνοι τους αδικούνται, υπογραμμίζει ο Ι. Χρυσόστομος στην περίφημη ομιλία του «τον εαυτόν μη αδικούντα ουδείς παραβλάψαι δύναται».
Η Αποστασία αντανακλάται και στις «κλωτσιές» της «φύσης». Ο Ι. Χρυσόστομος διδάσκει: «Πως δυνησόμεθα τον Θεόν λοιπόν ίλεω ποιήσαι; Πως καταλλάξαι οργιζόμενον; Προ τριών ημερών επομβρία και υετός κατερρήγνυτο πάντα γηπόνων αφαρπάζων, στάχυας κομώντας κατακλίνων, τα άλλα άπαντα τη πλεονεξία της υγράς κατασήπων ουσίας∙ λιτανείαι και ικετηρίαι, και πάσα ημών η πόλις ώσπερ χείμαρρος επί τους τόπους των αποστόλων έτρεχε, και συνηγόρους ελαμβάνομεν τον άγιον Πέτρον και τον μακάριον Ανδρέαν, την ξυνωρίδα των αποστόλων Παύλον και Τιμόθεον. Μετ’ εκείνα, της οργής λυθείσης, και πέλαγος περάσαντες, και κυμάτων κατατολμήσαντες, επί τους κορυφαίους ετρέχομεν, τον Πέτρον, την Κρηπίδα της πίστεως, τον Παύλον το σκεύος της εκλογής, πανήγυριν επιτελούντες πνευματικήν, και τους άθλους αυτών ανακηρύττοντες, τα τρόπαια και τας νίκας τας κατά των δαιμόνων» (προς τους καταλείψοντας την Εκκλησίαν, Ε.Π.Ε. τόμος 31).
Μετάφραση: «Πώς λοιπόν θα ημπορέσω να κινήσω την ευσπλαχνία του Θεού; Πως θα τον καταπραΰνω, όταν οργίζεται; Πριν από τρεις ημέρας έβρεχε κατακλυσμιαία και η βροχή παρέσυρε τα πάντα, αρπάζουσα την τράπεζαν, όπως ημπορούμεν να είπωμεν, από το στόμα των γεωργών με το να ρίπτη κατά γης τα μεστωμένα στάχυα και όλα τα άλλα να τα σαπίζη από την πολλήν υγρασίαν. Έγιναν λιτανείαι και παρακλήσεις και ολόκληρος η πόλις σαν χείμμαρος έτρεχεν εις τον ναόν όπου και τα λείψανα των αποστόλων και ελάμβανε συνηγόρους τον άγιον Πέτρον και τον μακάριον Ανδρέαν και την δυάδα των αποστόλων, δηλ. τον Παύλον και τον Τιμόθεον. Και μετά τας εκδηλώσεις αυτάς, όταν έπαυσεν η οργή του Θεού και διεπλεύσαμεν το πέλαγος της καταιγίδος και ενηκήσαμεν τα κύματα, ετρέχαμεν προς τους κορυφαίους των αποστόλων τον Πέτρον, την βάσιν της πίστεως, τον Παύλον, το σκεύος της εκλογής, επιτελούντες πνευματικήν πανήγυριν και διακηρύσσοντες τους άθλους, τα τρόπαια και τας νίκας των κατά δαιμόνων».
Είναι φανερή (στο κείμενο) η εκκλησιολογική – πνευματική πρακτική αντιμετωπίσεως των κινδύνων, που απειλούν τον άνθρωπο. Προσευχή, λιτανείες, παρακλήσεις, μετάνοια και καταφυγή στους αγίους.
Όμως, άνοιγμα Ι. Ναών με οικουμενιστικές (αιρετικές) διακλαδώσεις στη ζωή του πληρώματος προκαλούν – προσβάλλουν τον Θεό. Πρέπει οι ανοιχτοί Ναοί να πάψουν να συνεισφέρουν στο οικουμενιστικό γίγνεσθαι. Πότε η καθημερινότητα και πορεία των Ισραηλιτών ήταν ευλογημένη, χωρίς δυσχέρειες και κρίσεις; Όταν «πάντα ήν αυτοίς ο του Θεού λόγος», απαντά ο Ι. Χρυσόστομος στην ομιλία του «ότι τον εαυτόν μη αδικούντα ουδείς παραβλάψαι δύναται».
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ