Πηγή: Σκίτσο τοῦ Ἡλία Μακρῆ (08/11/20)/ Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
«Ἐπιδείνωσιν τῆς ὑγείας τῶν πολιτῶν ἐπιφέρουν
τὰ μέτρα τῶν Κυβερνήσεων, ὄχι ὁ ἰός»
ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΝΤΑΤΙΚΗΝ ΟΙ Ι. ΝΑΟΙ
ΑΠΟΡΦΑΝΙΣΘΕΝΤΕΣ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ
Ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία υἱοθέτησε πλήρως τὴν μεταπατερικὴν σκέψιν:
ἡ ἀποχὴ ἐκ τῶν μυστηρίων εἶναι… σωτηρία,
ἡ θ. Λειτουργία διαχωρίζεται ἀπὸ τὸν Χριστόν,
τὸ προσωπεῖον (μάσκα) σὲ κάνει «πρόσωπον»,
«Κύριος» τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου εἶναι… αἱ πιθανότητες!
Γράφει ὁ κ. Γεώργιος Ἰωάννου Καραλής,
Πτυχιοῦχος ἰατρικῆς καὶ χειρουργικῆς- διδάκτωρ τοῦ Πανεπιστημίου Γένοβας
– Πυρηνικὸς ἰατρὸς Ὑπεύθυνος τμήματος πυρηνικῆς Ἰατρικῆς
τοῦ Istituto Salus- Alliance Medical τῆς Γένοβας,
Πολυκλινική τοῦ δευτέρου Πανεπιστημίου τῆς Ρώμης Tor Vergata
Δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος ποὺ ζεῖ στὴν Ἰταλία καὶ γενικὰ στὴν Εὐρώπη ποὺ νὰ μὴ ἔχει ὑποστεῖ κάποιας μορφῆς βία στὴν σημερινὴ ἐποχή. Ἀρχίζοντας ἀπὸ τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης, ποὺ ἐπὶ καθημερινῆς βάσεως ἐκφοβίζουν συστηματικὰ τὸ κοινὸ μεταδίδοντας πολεμικὰ ἀνακοινωθέντα: τόσα μοριακὰ τέστ ἔγιναν, τόσα νέα περιστατικά, προσοχὴ γιατί ἂν συνεχισθεῖ αὐτὴ ἡ κατάσταση ποὺ δημιουργεῖται ἀπὸ τὴν ἀνευθυνότητα τῶν πολιτῶν, τότε θὰ ἀναγκασθεῖ ἡ κυβέρνηση νὰ ἐπιβάλλει lockdown σὲ μεγάλες πόλεις ὅπως Ρώμη, Μιλάνο, Γένοβα, ἀπαγορεύοντας τὶς μετακινήσεις καὶ αὐτὸ ἤδη ἔγινε σὲ πολλὲς πιὰ περιοχές, τὶς λεγόμενες κόκκινες ζῶνες.
Εἶναι ἐξαιρετικὰ δύσκολο ἕνα μεγάλο τμῆμα τοῦ πληθυσμοῦ, ὑπὸ τὸ βάρος αὐτοῦ τοῦ τύπου τῆς ἐνημέρωσης, νὰ μὴ ἀκολουθεῖ τυφλὰ- δίχως τὴν παραμικρὴ σκέψη- τὶς ὁδηγίες τῆς κεντρικῆς κυβέρνησης, οἱ ὁποῖες μὲ μία ὑπογραφή τοῦ μὴ ἐκλεγμένου ἐκ τοῦ λαοῦ πρωθυπουργοῦ ἔγιναν νόμοι τοῦ κράτους, παραβιάζοντας συνταγματικὰ δικαιώματα καὶ ἐλευθερίες. Ἕνα μεγάλο πέπλο σιγῆς καὶ τρόμου ἔχει πέσει στὴν Ἰταλία καὶ γενικὰ σὲ ὅλη τὴν Εὐρώπη. Ὅποιος δὲν ἀκολουθεῖ κατὰ γράμμα τὶς ὁδηγίες διώκεται βάσει τῶν νέων διατάξεων, ὅπως ἐπίσης ἀπὸ τοὺς δίκην ζηλωτὲς τῆς γενικευμένης μασκοφορίας. Ὁ συνάθρωπος μετατρέπεται σ’ ἕνα ἐχθρικὸ φορέα ἰῶν, ποὺ θὰ πρέπει νὰ ἀποφευχθεῖ, νὰ παταχθεῖ, ἂν δὲν φοράει προσωπεῖο (μάσκα),μὲ ἀποτέλεσμα οἱ κοινωνικὲς σχέσεις νὰ ἔχουν καταστεῖ προβληματικές. Τόσο οἱ κρατικὲς ὅσο καὶ οἱ εὐρὼ- ἑνωσιακὲς ἀρχὲς μὲ τὴν βοήθεια τοῦ ἰοῦ, ἔχουν χωρίσει τὸν κόσμο σὲ δύο κατηγορίες. Σὲ αὐτοὺς ποὺ ἐργάζονται καὶ παράγουν καὶ σὲ αὐτοὺς ποὺ δὲν εἶναι παραγωγικοί, εἴτε γιατί ἔχουν κάποιο πρόβλημα ὑγείας , ἀνικανότητος, εἴτε γιατί βρίσκονται σὲ σύνταξη. Στὴν Ἰταλία, ἡ διαχείριση τοῦ τρόπου ἀντιμετώπισης τοῦ ἰοῦ στὰ νοσοκομεῖα, οἴκους βοηθείας ἀναπήρων καὶ εὐγηρίας, ἔχει ὁδηγήσει στὴ ἐξαφάνιση κυριολεκτικά τοῦ μεγαλύτερου ποσοστοῦ μὴ παραγωγικοῦ πληθυσμοῦ, καὶ μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο τὰ εὐρωπαϊκὰ κράτη ἐξοικονομοῦν χρήματα γιὰ συντάξεις καὶ νοσοκομειακὴ κάλυψη. Τὰ νοσοκομεῖα ἀποφεύγονται ὅσο τὸ δυνατὸν, γιατί εἶναι γνωστὴ ἡ ἡμερομηνία εἰσόδου, ἀλλὰ δὲν γνωρίζει κανεὶς πότε ὁ ἀσθενὴς θὰ ἐξέλθη, ἂν θὰ ἐξέλθη, ἂν θὰ εἶναι ὑγιὴς ἢ ἂν ἐξαφανισθεῖ καὶ πάει γιὰ ἀποτέφρωση. Ὁ φόβος τῶν ἡλικιωμένων, τῶν καρδιοπαθῶν, καρκινοπαθῶν καθὼς καὶ τῶν ὑπολοίπων τύπων ἀσθενῶν εἶναι τόσο μεγάλος ποὺ ἀποφεύγονται συστηματικὰ ἰατρικοὶ ἔλεγχοι, ἰδιαίτερα ἂν αὐτοὶ γίνονται στὰ ἰατρεῖα τῶν νοσοκομείων, γιατί καθίστανται ἰδιαιτέρως ἐπικίνδυνοι, ὑπὸ τὸν φόβο τοῦ κορωνοϊοῦ. Οἱ θάνατοι ἀπὸ καρκίνους καὶ καρδιοπάθειες αὐξήθηκαν κατακόρυφα, ὥστε νὰ μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἡ ἰατρικὴ φροντίδα γύρισε 50 χρόνια πίσω. Ὡσὰν νὰ μὴ ἔγινε καμμία ἰατρικὴ πρόοδος. Λόγῳ τῆς ἐγκατάλειψης τῶν ἐν λόγῳ ἀσθενειῶν, ἀφοῦ τὸ νοσηλευτικὸ σύστημα δίνει ἄμεση προτεραιότητα στὴν ἐνασχόληση μὲ τὸν covid, βλέπουμε πλέον, προχωρημένα στάδια καρκίνου, τὰ ὁποῖα τὰ γνωρίζαμε ἀπὸ τὰ ἰατρικὰ βιβλία καὶ μόνο. Ἐν παρόδῳ ἀπὸ τὴν ἰατρική μας πεῖρα προτείνουμε οἱ οἰκογένειες νὰ προσέχουν ἀπὸ μόνες τους τοὺς ἡλικιωμένους, γιατί ἂν ποτὲ πέσει ὁ ἡλικιωμένος καὶ ὑποστεῖ κάταγμα ποὺ θὰ πρέπει νὰ χειρουργηθεῖ καὶ ὑποβληθεῖ σὲ φυσιοθεραπεία, τότε θὰ κλεισθεῖ στὸ νοσοκομεῖο, γιὰ τουλάχιστον ἕνα μήνα, δὲν θὰ μπορέσει νὰ δεῖ γιὰ ὅλο τὸν καιρὸ ποὺ θὰ κρατήσει ἡ διαμονὴ στὸ νοσοκομεῖο (ἂν ὑπάρξουν καὶ περιπλοκὲς πολλοὺς μῆνες), κανένα συγγενικὸ πρόσωπο. Τὰ ψυχολογικὰ προβλήματα ποὺ θὰ δημιουργήσουν στὸν εἰσαχθέντα ἡλικιωμένο εἶναι μεγάλα καὶ μποροῦν νὰ ὁδηγήσουν σὲ μαρασμὸ ἀκόμη καὶ στὸν θάνατο. Αὐτὰ τὰ προβλήματα μεταφέρονται ἀκολούθως, στὸν συγγενικὸ σπίτι, στὸν σύζυγο καὶ βέβαια στὰ παιδιά, τὰ ὁποῖα φέρουν ὅλο αὐτὸ τὸ βάρος, βλέποντάς τους μὲ γοργὰ βήματα νὰ πέφτουν ψυχολογικὰ καὶ νὰ ὁδηγοῦνται στὸν θάνατο. Εἶναι σὰν νὰ συνεργεῖ ὁ ἰὸς, γιὰ νὰ ἐξοντώσει σχεδὸν ὅλους τοὺς μὴ παραγωγικοὺς ἀνθρώπους. Βέβαια οἱ κυβερνήσεις ὑποκριτικὰ [1]ἀναφέρουν ὅτι τὰ μοναδικὰ μέσα προστασίας ποὺ διαθέτουν εἶναι τὸ προσωπεῖο καὶ ὁ ἐγκλεισμός, ἰδιαίτερα τῶν εὐπαθῶν ὁμάδων, προκαλώντας ἐπιδείνωση τῆς ὑγείας τους ἐξ αἰτίας τῶν μέτρων καὶ ὄχι τοῦ ἰοῦ, ὁ ὁποῖος ἔχει μὲν μεγάλο δείκτη μεταδοτικότητος, ἀλλὰ μικρὸ θνησιμότητος.Παράλληλα, ἔχει ἀναδειχθεῖ τὸ πρόβλημα τῆς μονομεροῦς σκέψεως, καθὼς δὲν ὑπάρχει ἐπιστημονικὸς ἀντίλογος καὶ ὅποιος δὲν ἀκολουθεῖ αὐτὴ τὴν μονομερῆ σκέψη ὀνομάζεται ἀρνητὴς τῶν πάντων. Ἀρνεῖται τὴν ἱστορία, ἀρνεῖται τὸ ὁλοκαύτωμα, ἀρνεῖται τοὺς ὁμοφυλοφίλους, ἀρνεῖται τὴν εὐρωπαϊκὴ ὁλοκλήρωση, ἀρνεῖται τὸν οἰκουμενισμό, ἀρνεῖται τὸ δικαίωμα μετακινήσεως πληθυσμῶν, ἀρνεῖται ὅ,τι προτείνει ἡ νέα ἐποχή. Ἡ μόνη λέξη ποὺ τὸν χαρακτηρίζει εἶναι φονταμενταλιστής, ἐπικίνδυνος γιὰ τὴν κοινωνία καὶ τὴν ἀσφάλειά της. Ἰδιαίτερα σήμερα ποὺ κινδυνεύει ἡ δημόσια ὑγεία δὲν θὰ πρέπει οὔτε νὰ περνάει ἀπὸ τὸ μυαλὸ κανενὸς μία ἀντίθετος σκέψη, γιατί μόνο καὶ μόνο τὸ νὰ σκεφθεῖ κάποιος διαφορετικὰ καὶ νὰ ἀναρωτηθεῖ, ἂν τὸν κοροϊδεύουν, συνιστᾶ παράπτωμα, ὁπότε καὶ ἀπαιτεῖται ἡ παραδειγματικὴ τιμωρία.
Ἔτσι λοιπὸν εἰσῆλθε στὴν ζωή μας ἡ νέα κανονικότητα διὰ τοῦ νέου ἰοῦ ποὺ δὲν ἀφήνει πιὰ κανένα περιθώριο ἀπόκλισης, καθὼς ἄλλαξε τὰ πάντα. Ὅ,τι θυμόμαστε ἀπὸ τὴν ζωή ποὺ κάναμε παλιὰ ἔγινε ἁπλῶς ἕνα μεγάλο παραμύθι νὰ τὸ λέμε στὰ παιδιὰ πρὶν πᾶνε γιὰ ὕπνο. Καὶ ἡ ἐρώτηση, ποὺ σὲ λίγο καιρὸ θὰ ἀκούγεται ἀπὸ τὰ ἀθῶα παιδικὰ χείλη, θὰ εἶναι ἡ ἀκόλουθη: “πατέρα ἡ ζωή πού μοῦ περιέγραψες εἶναι ἀληθινὴ ἢ μία φανταστικὴ ἱστορία;” “ὅλα εἶναι ἀλήθεια παιδί μου ὅλα τὰ παραμύθια ποὺ θὰ ἀκούσεις καὶ θὰ μάθεις καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ μεγάλο μυστικὸ, πώς ὅλα αὐτὰ περιγράφουν μία ἀλήθεια, ἀπὸ τὴν ὁποία ἡ νέα ἐποχὴ μᾶς ἀπομάκρυνε τόσο πολὺ ποὺ δὲν πιστεύουμε πιὰ στὴν ὕπαρξή της. Γι’ αὐτὸ, παιδί μου, σοῦ λέω ὅλες αὐτὲς τὶς ἱστορίες, γιατί τὰ πάντα πιὰ ξεχαστήκανε, μὰ ἐσὺ ὅταν θὰ μεγαλώσεις καὶ θὰ ἔρθει ἡ ὥρα σου νὰ πάρεις ἀποφάσεις, θὰ ξανακούσεις αὐτὲς τὶς ἱστορίες μέσα σου νὰ σοῦ μιλοῦν νὰ σὲ καλοῦν, νὰ σὲ φωνάζουν. Γι’ αὐτὸ μὴ ξεχάσεις ποτὲ πώς κάποτε, ὄχι πρὶν ἀπὸ πολλὰ χρόνια, ἔτσι ζούσαμε καὶ μετὰ ἡ αὐλαία ἔπεσε ἀπότομα ἀλλάζοντας τὰ πάντα”.
Θὰ ἔλεγε κανεὶς ὅτι εὐτυχῶς ποὺ στὶς χριστιανικὲς ὀρθόδοξες ἐκκλησίες τὰ πάντα παρέμειναν σταθερὰ θυμίζοντας ὅτι ἡ Ἐκκλησία παραμένει ἡ μόνη γωνιὰ ποὺ μπορεῖ κάποιος νὰ βρεῖ τὸν σεβασμὸ καὶ τὴν ἀγάπη στὸν συνάνθρωπο καὶ τὸ δικαίωμά του νὰ ὑπάρχει ἐλεύθερα. Ἀλλὰ δυστυχῶς καὶ ἡ ὀρθόδοξος ἀλήθεια, τώρα πιὰ στοὺς χαλεποὺς καιροὺς ποὺ ζοῦμε, μεταλλάχθηκε ἀπὸ τὴν διοικοῦσα ἐκκλησία, ἀπεμακρύνθη ἀπὸ τὴν πατερικὴ θεολογία καὶ υἱοθέτησε τὴ μεταπατερικὴ σκέψη, κατὰ πάντα ἀντίθετη μὲ τὶς Γραφές, τοὺς Πατέρες, τὶς Οἰκουμενικὲς συνόδους, δηλαδὴ κατὰ πάντα αἱρετικὴ πού, ὡς γνωστόν, κάθε τί τὸ αἱρετικὸ δὲν φέρει μέσα του ἐλπίδα, ζωή, πίστη στὸν ἀναστάντα Κύριον ποὺ θεραπεύει πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν. Ἀκούσθησαν φωνὲς Μητροπολιτῶν ποὺ καλοῦσαν τὸν κόσμο νὰ μὴν πηγαίνει εἰς τὸν ἱερὸ ναὸ τὴν πρώτη περίοδο τοῦ “ἐγκλεισμοῦ» (lockdown) κατὰ τὴν πασχαλινὴ περίοδο καὶ νὰ υἱοθετοῦν τὴν ἀντιχριστιανική, ἄλογη καὶ ἀνήκουστη τοποθέτηση ὅτι μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο ὁ χριστιανὸς δείχνει τὴν ἀγάπη του γιά τὸν συνάνθρωπο! Μὴ ἐκπλήσσεσθε, ἀγαπητοὶ ἀναγνῶστες, ἡ μεταπατερικὴ θεολογία ὡς μονομερὴς σκέψη, ἄνευ ἀντιλόγου καὶ διαλόγου, ἰσχυρίζεται ὅτι Ἐκκλησία εἶναι μία ἀγαπητικὴ κοινωνία προσώπων ποὺ ἀπὸ ἄτομα ἔγιναν πρόσωπα (σωφρονιασμὸς) καὶ βρίσκονται σὲ ἀδιάκοπο δίκτυο σχέσεων! Ἀλλὰ βέβαια συμβαίνει καὶ καμμιὰ φορά, σύμφωνα μὲ τὸν νέο “πατέρα, θεολόγο καὶ ἅγιο» Σωφρόνιο, στὸν κῆπο τῆς Γεσθημανῆς νὰ ἐγκαταλείπει ὁ Πατέρας τὸν Υἱὸ καὶ ὁ Υἱὸς νὰ βιώνει ὥς τὸ τέλος τί σημαίνει νὰ σὲ ἐγκαταλείπει ὁ Πατὴρ ὡς ὑπόσταση, γιατί μόνο ἔτσι ὁ Υἱὸς ἀποκτᾶ συνείδηση τῆς θεότητάς Του! Λοιπὸν ἂν ὁ ἴδιος ὁ Υἱὸς ἐγκατελείφθη ἀπὸ τὸν Πατέρα, γιὰ νὰ ἀποκτήσει συνείδηση τῆς θεότητάς του, τότε ποιοὶ εἶναι οἱ χριστιανοὶ ποὺ θὰ τολμήσουν νὰ ἰσχυρισθοῦν ὅτι δὲν μποροῦν προσωρινὰ νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τὸν ἱερὸ χῶρο τοῦ Ναοῦ καὶ ἀπὸ τὰ μυστήρια; Ἴσως, μὰ τί λέω, σίγουρα, μόνο τότε θὰ μπορέσει ὁ σημερινὸς χριστιανὸς ποὺ προσπαθεῖ νὰ ξεπεράσει τὴν ἀναγκαιότητα τῆς φύσεώς του καὶ νὰ γίνει πρόσωπο (σύμφωνα μὲ τὴν ἀσκητική τοῦ προσώπου – σωφρονιασμὸς) νὰ ἀντιληφθεῖ τί σημαίνει θεοεγκατάλειψη (σωφρονιασμὸς) καὶ βεβαίως μόνο τότε θὰ μπορέσει νὰ ἀποκτήσει συνείδηση τῆς υἱοθεσίας ἀπὸ τὸν πρόσωπο τοῦ Πατρός γινόμενος ὁ ἴδιος ὡς πρόσωπο, υἱὸς τοῦ Πατρός. Τί χρείαν ἔχομεν ἱεροῦ Ναοῦ; ἡ ἀγαπητικὴ κοινωνία ἐπιτυγχάνεται καὶ μὲ τὴν ἀποχὴ ἐξ αὐτοῦ καὶ τῶν μυστηρίων, γιὰ νὰ μὴ μεταφερθεῖ ὁ κορωνοϊὸς στοὺς συνανθρώπους μας. Ὁ δὲ Ἅγιος Ναυπάκτου- γνωστὸς ἄλλωστε γιὰ τὶς πάμπολλες μεταστροφὲς τῆς σκέψεώς του, ποὺ θὰ ἔχουμε τὴν εὐκαιρία νὰ ἀναλύσουμε-[2] ἀνακοίνωσε ὅτι ὅλοι οἱ χριστιανοὶ θὰ πρέπει νὰ μὴ πηγαίνουν εἰς τὸν ἱερὸν ναὸν, γιατί δημιουργοῦνται συναθροίσεις καὶ “γιὰ τὶς συναθροίσεις, ἡ ἐκκλησία συμφωνεῖ ὅτι ὑπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος ἐξάπλωσης τοῦ κορωνοϊοῦ. Ὁπότε καὶ συμπληρώνει ὅτι: «Θὰ γίνει ἡ θεία Λειτουργία κεκλεισμένων τῶν θυρῶν.”[3]
Δηλαδὴ κατὰ τὸν Μητροπολίτη Ναυπάκτου ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ θεολογία συμφωνεῖ ἀπολύτως ὅτι στὸν ἱερὸ ναὸ ἐξ αἰτίας τῆς συνάξεως, τὴν ὁποία τὸ ἄρθρο στὸ διαδίκτυο ὀνομάζει συνάθροιση, ὑπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος ἐξάπλωσης ἀσθενειῶν! Ἴσως καὶ πιὸ μεγάλος ἀπὸ τὰ σουπερμάρκετ, τὰ νοσοκομεῖα, γιατί αὐτὰ κρατήθηκαν ἀνοιχτά, ἴσως καὶ πιὸ μεγάλος ἀπὸ τὰ σχολεῖα, ποὺ σήμερα ἡ Εὐρώπη περνώντας σὲ δεύτερο κῦμα lockdown ὑποστηρίζει ὅτι θὰ πρέπει πάσῃ θυσίᾳ νὰ παραμείνουν ἀνοιχτὰ, ἐπειδὴ προκύπτει ἕνα μεγάλο ἠθικὸ θέμα ἀπὸ τὸ κλείσιμό τους. Κατὰ τοὺς εὐρωπαίους ἡγέτες μόνο ἐκεῖ τὰ παιδιὰ ἀποκτοῦν συνείδηση τῆς κοινωνικότητος, βιώνουν τὴν σχέση τοῦ ἐγὼ μὲ τὸ ἐσὺ καὶ μαθαίνουν νὰ σέβονται τὸν συνάνθρωπο. Ἑπομένως εἶναι καταστροφικὸ γιὰ μία κοινωνία νὰ παραμείνουν κλειστὰ τὰ σχολεῖα, ἔστω καὶ ἂν κινδυνεύει διπλάσια ἡ δημόσια ὑγεία, γιατί ὁ συνωστισμὸς ποὺ παρατηρεῖται δὲν ἐπικεντρώνεται μόνο στὸ ἐσωτερικὸ τῶν σχολείων, ἀλλὰ κυρίως στοὺς δρόμους ποὺ ὁδηγοῦν σὲ αὐτὰ καὶ στὰ μέσα μαζικῆς μεταφορᾶς ποὺ γεμίζουν ἀσφυκτικὰ ἄνευ ἀποστάσεων στὶς εὐρωπαϊκὲς τουλάχιστον χῶρες. Οἱ ἐκκλησίες στὴν σημερινὴ κοινωνία δὲν εἶναι καὶ τόσο χρήσιμες, γιατί τὸ περιβάλλον εἶναι κλειστὸ καὶ δὲν ἐλέγχεται ἀπολύτως, δὲν παράγει καὶ καταντᾶ ἐπικίνδυνο. Κατὰ συνέπεια ἂς κλείσουν στὸ δεύτερο κῦμα, ἐν ὄψει τῶν Χριστουγέννων, καθώς δὲν πειράζει κανένα. Δὲν ἑορτάσαμε Πάσχα στὸ πρῶτο κῦμα, γιατί νὰ ἑορτασθοῦν τὰ Χριστούγεννα ἐντός τοῦ ἱεροῦ χώρου, ὅπου ὑπάρχει μεγάλος κίνδυνος ἐξάπλωσης τοῦ ἰοῦ ἐξ αἰτίας τοῦ συνωστισμοῦ ποὺ μόνο στὶς ἐκκλησίες παρατηρεῖται, ἀλλὰ ὄχι στὰ σχολεῖα.
Γιὰ τὶς συναθροίσεις ἡ Ἐκκλησία συμφωνεῖ ὅτι ὑπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος ἐξάπλωσης τοῦ κορωνοϊοῦ. Θὰ γίνει ἡ θεία Λειτουργία κεκλεισμένων τῶν θυρῶν, ὅπως ἀναφέρει ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου στὸ δημοσίευμα ποὺ διαβάσαμε στὸ διαδίκτυο καὶ φέρει τὸν τίτλο ἄλλο ἡ θεία Κοινωνία καὶ ἄλλο οἱ συναθροίσεις. Δηλαδὴ κατὰ τὸ ἄρθρο αὐτὸ ἡ σύναξη τῶν πιστῶν ὀνομάζεται συνάθροιση, ἡ ὁποία διαχωρίζεται πλήρως ἀπὸ τὸν Χριστό, καὶ ἐξισώνεται μὲ τὴν κάθε ἀνθρώπινη συνάθροιση ποὺ μπορεῖ νὰ γίνει στὰ θέατρα, στὰ σχολεῖα, ντισκοτὲκ καὶ ἀλλαχοῦ. Καὶ ἐρωτοῦμε: ἅγιε Ναυπάκτου, αὐτὴ ἡ σύναξη τῶν πιστῶν μὲ παρόντα τὸν Δεσπότη Χριστό, ποὺ ὅπως ἰσχυρίζεται ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: “τὰ φρικώδη μυστήρια, καὶ πολλῆς γέμοντα τῆς σωτηρίας, τὰ καθ’ ἑκάστην τελούμενα σύναξιν, Εὐχαριστία καλεῖται, ὅτι πολλῶν ἐστὶν εὐεργετημάτων ἀνάμνησις, καὶ τὸ κεφάλαιον τῆς τοῦ Θεοῦ προνοίας ἐνδείκνυται, καὶ διὰ πάντων παρασκευάζει εὐχαριστεῖν”[4], εἶναι μία ἁπλὴ συνάθροιση ποὺ μεταφέρει παντὸς εἴδους ἰοὺς καὶ γενικὰ μικρόβια, ὅπως θὰ ἔκανε ἕνας μὴ ἱερὸς χῶρος; (θέατρο γιὰ παράδειγμα). Γιὰ ἐσᾶς, Ἅγιε Ναυπάκτου, ἡ σύναξη τῶν πιστῶν στὸν χῶρο τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ ἐξισώνεται μὲ μία θεατρικὴ συνάθροιση καὶ ὅλο αὐτὸ τὸ ἀποκαλεῖται “ὀρθοδοξία»; Ἀλλοίμονο Μητροπολῖτα, ἄκουσον τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο: “Ἄθλιε καὶ ταλαίπωρε, δέον δεδοικότα καὶ τρέμοντα τὴν ἀγγελικὴν δοξολογίαν ἐκπέμπειν, φόβῳ τε τὴν ἐξομολόγησιν τῷ κτίστῃ ποιεῖσθαι καὶ διὰ ταύτης συγγνώμην τῶν ἐπταισμάτων αἰτεῖσθαι· σὺ δὲ τὰ μίμων καὶ ὀρχηστῶν ἐνταῦθα παράγεις, ἀτάκτως μὲν τὰς χεῖρας ἐπανατείνων καὶ τοῖς ποσὶ ἀφαλλόμενος καὶ ὅλῳ περικλώμενος τῷ σώματι. Καὶ πῶς οὐ δέδοικας, οὐδὲ φρίττεις τοιούτων κατατολμῶν λογίων; Οὐκ ἐννοεῖς ὅτι αὐτὸς ἀοράτως ἐνταῦθα πάρεστιν ὁ Δεσπότης καὶ ἑκάστου τὴν κίνησιν ἀναμετρεῖ καὶ τὸ συνειδὸς λογοθετεῖ; οὐκ ἐννοεῖς, ὅτι ἄγγελοι ταύτῃ τῇ φρικτῇ παρίσταται τραπέζῃ καὶ φόβῳ ταύτην περιέπουσιν; Ἀλλὰ σὺ ταῦτα οὐ κατανοεῖς, ἐπειδὴ ὑπὸ τῶν ἐν τοῖς θεάτροις ἀκουσμάτων τε καὶ θεαμάτων τὸν νοῦν συνεσκοτίσθης καὶ διὰ τοῦτο τὰ ἐκεῖσε πραττόμενα τοῖς τῆς ἐκκλησίας ἀναφύρεις τύποις, διὰ τοῦτο ταῖς ἀσήμοις κραυγαῖς τὸ τῆς ψυχῆς ἄτακτον δημοσιεύεις»[5]
Γιατί ἆραγε νὰ ἀποκαλοῦμε ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Παντελεήμονος, ἱερὸ Ναὸ Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ, κατ’ αὐτὸ τὸν τρόπο; Γιατί νὰ ὀνομάζουμε τὸν κάθε χριστιανικὸ ὀρθόδοξο ναό, Ἱερὸ Ναὸ καὶ ὄχι ἁπλῶς ναό; Ἡ ἔκφραση ἱερὸς χῶρος ἔχει πλέον νόημα ἢ ὄχι; Γιὰ τοὺς περισσοτέρους ἀνθρώπους σήμερα καὶ ἰδιαίτερα γιὰ ἐπιφανεῖς θεολόγους, ὅπως ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου καὶ ὁ Ἡγούμενος τῆς μονῆς Βατοπαιδίου Ἐφραίμ, ἴσως νὰ μὴ ἔχει ἕνα ἰδιαίτερο νόημα ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ὁ ἕνας εἶναι αὐτὸς ποὺ προσπαθοῦσε νὰ πείσει τοὺς πιστοὺς ὅτι ἦταν χριστιανικὸ καὶ σωστὸ νὰ κλείσουν οἱ ἱεροὶ χῶροι τῶν ἐκκλησιῶν, γιατί ἐκεῖ γίνονται συναθροίσεις καὶ συνωστισμοὶ (ἐννοώντας τὶς ἱερὲς ἀκολουθίες) ποὺ μεταφέρουν ἰούς, ἐνῷ ὁ δεύτερος ἰσχυρίζεται ὅτι τὸ προσωπεῖο ποὺ θὰ πρέπει νὰ φορᾶ ὁ κάθε χριστιανὸς, ὅταν εἰσέρχεται στὸν ἱερὸ χῶρο, ἐπειδὴ δείχνει τὴν ἀγάπη γιὰ τὸν συνάνθρωπο (γιὰ νά τὸ ἐκφράσουμε καλύτερα, ἐπειδὴ δείχνει τὴν ἀσκητική τοῦ προσώπου καὶ τὴν προσπάθεια τοῦ ἀτόμου νὰ γίνει πρόσωπο) εἶναι ἕνα δεῖγμα, ἴσως καὶ τὸ μοναδικὸ θὰ προσέθετα, ὑπακοῆς, ταπείνωσης στὸν Χριστὸ καὶ στὴν Ἐκκλησία. Βάλε τὴ μάσκα σου ἄνθρωπέ μου, ὑπάκουσε τέλος πάντων στὴν Ἐκκλησία, ταπεινώσου καὶ προπαντὸς σιώπα. Δηλαδὴ ἡ ὑπακοὴ στὴν Ἐκκλησία στοὺς χαλεποὺς καιροὺς ποὺ ζοῦμε ἐπιδεικνύεται ἀπὸ τὸ ἂν φορᾶ κανεὶς προσωπεῖο μέσα στὸν ἱερὸ χῶρο. Μὲ ἄλλα λόγια ὅποιος εἰσέρχεται μὲ προσωπεῖο εἶναι ὑπάκουος, γίνεται πρόσωπο, γιατί δείχνει ἀγάπη γιὰ τὸν συνάνθρωπο, καὶ ὅποιος δὲν τὸ φοράει εἶναι ἐγωϊστὴς, εἶναι δηλαδὴ ἄτομο ποὺ δὲν ἔχει καμμία θέληση νὰ ἀνοιχθεῖ στὸν ἄλλο καὶ νὰ γίνει πρόσωπο.[6] Ἐρωτῶ, ὡς πνευματικὸ ἄνθρωπο τὸν καθηγούμενο τῆς μονῆς Βατοπαιδίου: μόνο ὅταν κάποιος εἰσέρχεται στὸν ἱερὸ χῶρο δείχνει ταπείνωση καὶ ὑπακοὴ ἢ μήπως κι ὅταν εἰσέρχεται μετὰ τοῦ προσωπείου στὸ θέατρο; Πιστεύω ὅτι, μᾶλλον, θὰ ἐννοεῖ καὶ στὸ θέατρο… Ἑπομένως ποῦ ὑφίσταται ἡ διαφορὰ μεταξὺ θεάτρου καὶ ἱεροῦ χώρου; Πουθενά, γιατί καὶ στὸ ἕνα εἰσέρχεσαι μετὰ τοῦ προσωπείου καὶ στὸ ἄλλο. Καὶ τὸ ἕνα ἐκλείσθη καὶ τὸ ἄλλο.
Πρὶν μιλήσουμε διεξοδικότερα γιὰ τὸν ἱερὸ χῶρο θὰ ἐπιθυμοῦσα νὰ ἐξετάσουμε, γιατί οἱ λοιμωξιολόγοι προτείνουν τὴν χρησιμοποίηση τῆς μάσκας, παντοῦ τώρα πιά, ὄχι μόνο στοὺς κλειστοὺς χώρους ἀλλὰ καὶ στοὺς ἀνοιχτοὺς καὶ ὅταν περπατᾶς μόνος καὶ ὅταν εἶσαι μὲ παρέα ἑνὸς μόνο ἀτόμου. Ἡ μάσκα εἶναι ἕνα εἶδος προστασίας ἀπὸ τὶς μολυσμένες σταγόνες σιέλου (droplet), οἱ ὁποῖες ἀπὸ ἕνα ἄτομο φορέα τοῦ ἰοῦ μποροῦν νὰ περάσουν διὰ τοῦ ἀναπνευστικοῦ συστήματος σὲ διάφορα ἄλλα ἄτομα. Στὴν περίπτωση συνωστισμοῦ, εἶναι πιθανὸν νὰ βρεθοῦν ἀρκετὰ μολυσμένα ἄτομα ποὺ θὰ μολύνουν πολλὰ ἄλλα, καθὼς εἶναι γνωστὸν ὅτι ὁ κορωνοϊὸς ἔχει ἕνα ὑψηλὸ δείκτη μετάδοσης, πολὺ μεγαλύτερο ἀπὸ τὴν συνηθισμένη γρίππη. Ἡ μάσκα μειώνει τὸ ποσοστὸ μετάδοσης τοῦ κορωνοϊοῦ ἀπὸ ἄτομο σὲ ἄτομο ἰδιαίτερα σὲ συνωστισμένους χώρους. Μειώνει, πλὴν δὲν ἐξαλείφει πλήρως. Πρῶτα ἀπ’ ὅλα θὰ πρέπει κανεὶς νὰ ξέρει νὰ φοράει σωστὰ τὴν μάσκα καὶ νὰ μὴ ἀφήνει χῶρο τοῦ προσώπου του ἀκάλυπτο, ὅπως μπορεῖ νὰ εἶναι τὰ γένεια. Ἀπορῶ πῶς δὲν ὑποχρεώνουν τοὺς μοναχοὺς καὶ τοὺς ἱερεῖς νὰ ξυρίσουν τὰ γένεια ἢ νὰ τὰ κοντύνουν, ὥστε νὰ καλύπτεται ὅλο τὸ πρόσωπο ἀπὸ τὸ προσωπεῖο. Βέβαια ἂν πλένει κάθε φορά τὰ χέρια του μειώνεται πιὸ πολὺ τὸ ποσοστὸ τοῦ κινδύνου. Ἂν ὑποθέσουμε λοιπὸν ὅτι ὅλοι ἔμαθαν νὰ φοροῦν σωστὰ τὴν μάσκα, νὰ μὴ ἔχουν γένεια, νὰ πλένουν πολὺ συχνὰ τὰ χέρια καὶ νά ἀλλάζουν κάθε μέρα τὴν μάσκα, θὰ μειωθεῖ τὸ ποσοστὸ μετάδοσης, ἀλλὰ καὶ πάλι δὲν θὰ ἐξαλειφθεῖ, γιατί οἱ σταγόνες τοῦ σιέλου ἀπὸ μολυσμένο ἄτομο σὲ συνωστισμένο χῶρο μποροῦν νὰ πέσουν σὲ ροῦχα, παπούτσια καὶ βέβαια κάποιος μὲ τὰ χέρια του νά ἀγγίξει τὸ πουκάμισο καὶ νὰ φέρει τὰ χέρια του πρὶν τὰ πλύνει ἢ στὸ στόμα ἢ στὰ μάτια. Ὅπως γίνεται κατανοητὸ δὲν μποροῦν ὅλοι νὰ φοροῦν ἀποστειρωμένα ροῦχα, ἢ καὶ ἂν τὰ φοροῦν, ὅταν βγοῦν ἔξω δὲν θὰ εἶναι ἀποστειρωμένα. Ἑπομένως μπορεῖ κανεὶς μὲ τὴ μάσκα νὰ μειώσει τὸν κίνδυνο μετάδοσης τοῦ ἰοῦ ποὺ κινεῖται ὁριζοντίως, δηλαδὴ ἀπὸ μολυσμένα ἄτομο σὲ ἄλλα, ἀλλὰ σὲ καμμία περίπτωση δὲν ἐξελείφεται ὁλοσχερῶς ὁ κίνδυνος. Σκεφθεῖτε μόνο ὅτι στὸ χειρουργεῖο ποὺ τὰ πάντα εἶναι ἀποστειρωμένα καὶ πάλι γέμει ἀρκετῶν μικροβίων. Συμπέρασμα, ὅταν φορᾶμε προσωπεῖο στηριζόμαστε στοὺς νόμους τῶν πιθανοτήτων καὶ ἰσχυριζόμεθα ὅτι σύμφωνα μὲ αὐτοὺς ἔχουμε λιγότερες πιθανότητες νὰ μολυνθοῦμε καὶ νὰ ἀρρωστήσουμε. Δηλαδή, κατ’ ἐπέκταση, ἡ ζωή μας ἐξαρτᾶται ἀπὸ τοὺς νόμους τῶν πιθανοτήτων.
Στὸν ἱερὸ ὅμως χῶρο ἐκεῖνο ποὺ γιὰ τὸν πιστὸ μετράει εἶναι οἱ νόμοι τῶν πιθανοτήτων ἢ κάτι ἄλλο; Δηλαδὴ γιὰ νὰ τὸ ποῦμε πιὸ ἀναλυτικά, αὐτὴ τούτη ἡ σημασία τοῦ ἱεροῦ χώρου, τί σημαίνει ἀναφορικῶς ὡς πρὸς τὴ ζωή καὶ τὸ θάνατο τοῦ κάθε πιστοῦ: ἐξαρτῶνται ἀπὸ τοὺς νόμους τῶν πιθανοτήτων ἢ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεό; Γιὰ ἕνα πραγματικὸ χριστιανὸ μόνο ὁ Χριστὸς κανονίζει τὸ πόσο θὰ ζήσει ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς, καὶ πότε θὰ πεθάνει, καθὼς καὶ τὸ ποῦ καὶ τὸ πῶς τοῦ θανάτου, γιατί ἀκόμη καὶ οἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς τοῦ καθενὸς εἶναι μετρημένες καὶ δὲν πέφτουν, ἂν δὲν τὸ θελήσει ὁ Θεός. Κατὰ συνέπεια, τὸν πιστὸ δὲν τὸν ἐνδιαφέρει ἡ μαθηματικὴ ἀνάλυση ποὺ προκύπτει ἐκ τῶν νόμων τῶν πιθανοτήτων, ἀλλὰ ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μόνο Αὐτὸς μπορεῖ νὰ τὸν βοηθήσει νὰ σωθεῖ, καὶ ὅταν μιλᾶμε γιὰ σωτηρία δὲν ἐννοοῦμε τὴν αἰώνια παρουσία μας στὴν ἐπίγεια ζωή ἀλλὰ τὴν ἕνωσή μας μὲ τὸν Δεσπότη Χριστό, τὸν μόνο ἔχοντα ἀθανασία καὶ τὴν ὄντως ζωή, ἡ ὁποία δὲν μπορεῖ οὔτε νὰ κατανοηθεῖ οὔτε νὰ μελετηθεῖ μαθηματικὰ ἀπὸ τοὺς νόμους τῶν πιθανοτήτων. Αὐτὸς ἄλλωστε εἶναι ὁ λόγος ποὺ ἡ ἐπιστήμη δὲν μπορεῖ ἐπουδενὶ νὰ εἰσέλθει στὰ τῆς πίστεως, τὴν ὁποία ἄλλωστε δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ καταλάβει καὶ ἀναλύσει. Γιὰ τοὺς πιστούς, ὅμως, ὁ ἱερὸς χῶρος εἶναι τὸ θεραπευτήριο ὄχι γιατί δίνει τὴν ἴαση γιὰ ὅλες τὶς ἀρρώστιες καὶ κάνει τὸν πιστὸ νὰ ζήσει αἰωνίως στὴν ἐπίγεια ζωή, ἀλλὰ γιατί δίνοντας τὴν πραγματικὴ ὑγεία τὸν ἑνώνει μὲ τὴν ὄντως ζωή καταργώντας τὸ κράτος τοῦ θανάτου. Ποτὲ ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔπαψε νὰ προσεύχεται, νὰ παραμένει μὲ τοὺς ναούς της ἀνοιχτή, ἐπιτελώντας τὶς ἱερὲς ἀκολουθίες ἰδιαιτέρως γιὰ κάθε μολυσματικὴ ἀσθένεια. Ἡ γενιά μου εἶχε τὴν τύχη νὰ γνωρίσει χριστιανοὺς ποὺ στὴν παραμονὴ μεγάλων ἑορτῶν ἔφερναν τοὺς ἀσθενεῖς μέσα στὴν ἐκκλησία καὶ περίμεναν νὰ ἔρθει ὁ Χριστὸς πρεσβείαις τοῦ Ἁγίου ποὺ ἑόρταζε νὰ θεραπεύσει σωματικὲς καὶ ψυχικὲς ἀσθένειες. Καὶ ὄντως, ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος, πόσες ἰάσεις εἴχαμε. Ἂς εἶναι δοξασμένο τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ γι’ αὐτὸ καὶ ὁ κάθε πιστὸς ἔκραζε μὲ μεγάλη τὴ φωνή: «Ἡ ἐλπίς μου ὁ Πατὴρ, καταφυγή μου ὁ Υἱὸς, σκέπη μου τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, Τριὰς Ἁγία σῶσόν με», «τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ φύλαξὸν με ὑπὸ τὴν σκέπην Σου.
Ὁ σημερινὸς χριστιανὸς ὅμως, καλεῖται νὰ ἀκολουθήσει τὴν μεταπατερικὴ θεολογία, ὅπως ἐκφράζεται ἀπὸ τοὺς προαναφερθέντας «θεολόγους», οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνο ἔκλεισαν τὶς ἐκκλησίες, ἀλλὰ κυριολεκτικὰ ἐμπόδισαν καὶ κατεδίωξαν ἱερεῖς καὶ πιστοὺς ποὺ ἤθελαν νὰ εἰσέλθουν στὸν ἱερὸ χῶρο, γιὰ νὰ ἐναποθέσουν στὸν Δεσπότη Χριστὸ τὴν ἐλπίδα των, πιστεύοντας πιὸ πολὺ στοὺς νόμους τῶν πιθανοτήτων.[7] Αὐτὸς ὁ χριστιανισμὸς, ὅπως ἐκφράζεται ἀπὸ τὴν ἐπίσημη ἱεραρχία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ μὲ τὸν χριστιανισμὸ ὅπως τὸν ἔζησαν, οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ Ἅγιοι, οἱ Ἀπόστολοι; Αὐτοὶ ποὺ εἶχαν ἀφιερώσει τὰ πάντα στὸν Δεσπότη Χριστὸ καὶ δὲν κράταγαν γιὰ τὸν ἑαυτὸ τους τίποτε, οὔτε τὴν ἴδια τους τὴ ζωή, αὐτοὶ ποὺ δὲν ἔβλεπαν τὴν ὥρα νὰ φύγουν ἀπ’ αὐτὸν τὸν κόσμο: «Γιατί αὐτοὶ διδάχθηκαν, καὶ μὲ τὸ δίκιο τους, ὅτι ἡ παροῦσα ζωὴ δὲν ἦταν ἐκείνη ποὺ εἶχε χαρίσει ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ὁ Θεὸς στοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ διδάχθηκαν μυστικὰ πώς ἦταν ἄλλη, θεία καὶ πάντοτε ἴδια, καὶ ἔκριναν ὅτι κυρίως ἐκείνη θὰ πρέπει νὰ εἶχε ἑτοιμασθεῖ ἀρχικὰ γι’ αὐτοὺς ἀπὸ τὸν Θεὸ ποὺ εἶναι ἀγαθός. Στρέφοντας πρὸς αὐτὴ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς διὰ τῆς σοφίας κατὰ τὴν χάρη τοῦ Πνεύματος, ὅσο ἦταν δυνατὸν νὰ γίνει στοὺς θνητοὺς ἀνθρώπους, καὶ δεχόμενοι στὴν καρδιὰ τους τὸν θεῖο πόθο, πίστεψαν δικαιολογημένα ὅτι ἔπρεπε νὰ ἐγκαταλείψουν αὐτὴν τὴν παροῦσα ζωή, ἂν θέλουν νὰ ἐπιδοθοῦν ἁγνὰ στὴν ἄλλη, κατὰ τὸν σωστὸ τρόπο. Κι ἐπειδὴ ἐγκατάλειψη τῆς ζωῆς δὲν γίνεται χωρὶς θάνατο, σὰν θάνατο τῆς ζωῆς ἐπινόησαν τὴν ἀποβολὴ κάθε σαρκικῆς στοργῆς, ἀπὸ τὴν ὁποία ἔγινε ἡ εἴσοδος τοῦ θανάτου στὴν ζωή, ὥστε ἐπινοώντας τὸν θάνατο μὲ τὸν θάνατο, νὰ σταματήσουν νὰ ζοῦν μέσῳ τοῦ θανάτου, πεθαίνοντας τὸν τίμιο θάνατο ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, τὸν ἀληθινὸ θάνατο τοῦ θανάτου, αὐτὸν ποὺ μπορεῖ νὰ φθείρει τὴν φθορὰ καὶ ποὺ παρέχει στοὺς ἀξίους τὴν εἴσοδό τους στὴν μακαρία ζωή καὶ ἀφθαρσία. Γιατί τὸ τέλος αὐτῆς τῆς παρούσας ζωῆς δὲν εἶναι, νομίζω, δίκαιο οὔτε νὰ τὸ ὀνομάζουμε θάνατο, ἀλλὰ ἀπαλλαγή ἀπὸ τὸν θάνατο, καὶ χωρισμὸ ἀπὸ τὴν φθορά, κι ἐλευθερία ἀπὸ τὴν δουλεία, καὶ λήξη τῆς ταραχῆς, καὶ κατασίγαση τῶν πολέμων, καὶ τέλειωμα τῆς σύγχυσης, καὶ ὑποχώρηση τοῦ σκότους, καὶ ἀνάπαυση ἀπὸ τοὺς κόπους, καὶ σιγή τοῦ ἀκατανοήτου βουητοῦ, καὶ γαλήνεμα τοῦ ἀναβρασμοῦ, καὶ συγκάλυψη τῆς ντροπῆς, καὶ ἀποφυγὴ τῶν παθῶν, καὶ ἀφανισμὸ τῆς ἁμαρτίας, καί,γιὰ νὰ τὸ πῶ μ’ ἕνα λόγο, περιορισμὸ ὅλων τῶν παθῶν. Οἱ ἅγιοι κατορθώνοντας ὅλα αὐτὰ μὲ ἐθελούσια νέκρωση, ἔδειξαν πὼς εἶναι ξένοι καὶ παρεπίδημοι στὴν παροῦσα ζωή».[8]
Σημειώσεις:
[1] Ἀναφέρω ὑποκριτικὰ ἐπειδὴ οἱ κυβερνῶντες εἶχαν πάνω ἀπὸ 4 μῆνες, γιὰ νὰ ἑτοιμασθοῦν γιὰ τὸ νέο κῦμα τοῦ covid-19, τὸ ὁποῖο ἦταν πιὰ γνωστὸ ὅτι πλησίαζε τὸν Ὀκτώμβριο- Νοέμβριο. Θὰ μποροῦσαν κατὰ πρῶτον νὰ δημιουργήσουν μία περιφερειακὴ κάλυψη τῶν ἀσθενῶν οὕτως ὥστε οἱ ἀσθενεῖς μὲ ἐλαφρὰ συμπτώματα νὰ παραμείνουν στὸ σπίτι ὑπὸ τὴν ἐπιτήρηση ἰατρικῶν ὁμάδων, εἰδικῶς ἐξοπλισμένων καὶ ἐκπαιδευμένων. Κατὰ δεύτερον νὰ δημιουργήσουν ξεχωριστὰ λοιμωξιολογικὰ νοσοκομεῖα γιὰ τὸν κορωνοϊό, γιὰ νὰ μὴ ἀναγκάζονται ὅλοι οἱ ἀσθενεῖς νὰ πηγαίνουν στὶς πρῶτες βοήθειες τῶν ὑπολοίπων νοσοκομείων καὶ νὰ μολύνουν τὰ πάντα. Ἀπὸ τὴν προηγούμενη πεῖρα οἱ κυβερνῶντες ἤξεραν ὅτι ἂν ἡ Κίνα καὶ γενικὰ ἡ Ἀσία νίκησε τὸν ἰὸ τὸ ὀφείλει πιὸ πολὺ στὸ ὅτι μέσα σὲ λίγες μέρες κατασκεύασε εἰδικὰ ἐξοπλισμένο τεράστιο νοσοκομεῖο γιὰ τὸν ἰό. Στὴν Εὐρώπη οἱ κυβερνήσεις δὲν ἔκαναν τίποτε καὶ ὑποκριτικὰ ἐπιρρίπτουν τὶς εὐθύνες στὸν κόσμο, ἐπειδὴ δὲν φοράει μάσκα, δὲν κλείνεται στὰ σπίτια ἢ δὲν κρατάει ἀποστάσεις. [2] ἄλλοτε τὸν συναντᾶμε ὡς ὀπαδὸ τῆς θεολογίας τοῦ Ζηζιούλα, ἄλλοτε ἐμφανίζεται μὲ παραδοσιακὸ προσωπεῖο, ἄλλοτε ὡς ὀπαδὸς τοῦ νεοεποχίτη Σωφρονίου ποὺ καὶ ἅγιο τὸν ἔκανε διὰ τοῦ Πατριαρχείου, ἐκδίδοντας μάλιστα καὶ πολυσέλιδο βιβλίο λίγους μῆνες μετά! [3] tovima.gr [4] Ὁμιλία ἱεροῦ Χρυσοστόμου 23,3 PG , 57 310-311 καὶ 331-332 [5] Ὁμιλία Χρυσοστόμου εἰς τὸ Ἡσαΐαν εἰς τὸ εἶδον τὸν Κύριον Ὁμιλία 1,2,4 PG 56,99.102 [6] ekklisiaonline.gr [7] Ὅταν κανεὶς δὲν εἰσέρχεται στὸν ἱερὸ χῶρο, δὲν ἔχει καμμία πιθανότητα νὰ ἀσθενήσει ἐκ τοῦ ἰοῦ. [8] Μάξιμος Ὁμολογητὴς Περὶ Διαφόρων Ἀπόρων: Πατερικαί ἐκδόσεις Γρηγόριος Παλαμᾶς . Τόμος 14Δ σελίδα 198.
