Μάλιστα, για να ενισχύσει την υποστήριξή του υπέρ του εμβολιασμού, επικαλείται σχετική απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος του έτους 1864, στην οποία οι αρνητές του εμβολίου κατά της ευλογιάς χαρακτηρίζονται ως αυτόχειρες.
Της Ελένης Παπασταματάκη
Η ζοφώδης κατάσταση της Εκκλησιαστικής επικαιρότητας περιλαμβάνει «δανεικούς παίκτες». Κάτι σαν τους δανεικούς ποδοσφαιριστές της “οψιόν” αγοράς που δοκιμάζονται από την αθλητική ομάδα υποδοχής. Μετά την παρέλευση ικανού χρόνου επεξεργασίας των δεδομένων και αξιολόγησης των δυνατοτήτων, ο υπό δοκιμασία ποδοσφαιριστής ή θα παραμείνει στην ομάδα του ή θα πάρει το εισιτήριο της μεταγραφής.
Πώς συνδέονται όμως αυτά με την εκκλησιαστική επικαιρότητα; Άψογα! Καθώς οι σημερινοί Ιεράρχες δανείζονται από εξουσία σε εξουσία, αρκεί να παραμένουν στα υπερφίαλα ύψη τους. Αυτόν τον καιρό ηγείται η κοσμική εξουσία μαζί με τον ορυμαγδό της δημοσιογραφικής εξουσίας. Δανειζόμενοι λοιπόν άλλους ρόλους από αυτούς στους οποίους είναι ταγμένοι, οι σημερινοί Επίσκοποι στην πλειοψηφία τους, και καθόσον απέτυχαν εκκλησιαστικώς, δε δυσκολεύονται να προβάλλονται με διαφορετικό πρόσωπο, ανάρμοστο της θέσης τους.
Οδηγούμαστε φυσικά σε αυτές τις θλιβερές κατ’ ουσίαν διατυπώσεις, όχι ηθελημένα αλλά με πόνο ψυχής. Τι άλλο μπορούμε να σκεφτούμε όμως όταν παρουσιάζονται μπροστά μας, ο ένας μετά τον άλλο, οι Επίσκοποι της Ελλαδικής Εκκλησίας να καταβάλλουν έναν αγώνα υπέρμετρου ζήλου, προκειμένου να μας πείσουν για τη φερεγγυότητα και εντιμότητα όσων επιβάλλει η κοσμική εξουσία στο λαό, στο ποίμνιό τους δηλαδή!
Και όχι μόνο προσθέτουν και άλλο βάρος στις ήδη φορτωμένες πλάτες των πιστών, ζητώντας ή καλύτερα απαιτώντας να τηρηθούν με ευλάβεια όσα μέτρα επιβάλλει η καθεστωτική κυβέρνηση, αλλά έχουν αναλάβει και μέρος της διαφημιστικής καμπάνιας υπέρ των όχι αθώων εμβολίων κατά του κορωνοϊού.
Πάνω σε αυτήν την προσπάθειά του ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας, σε συνέντευξη που έδωσε στο «Βήμα της Κυριακής», υποστήριξε ότι αν και η απόφαση να κάνει κάποιος το εμβόλιο είναι προσωπική του καθενός, παρ’ όλα αυτά δεν θα πρέπει οχυρωμένος πίσω από το ατομικό δικαίωμα να αποφεύγει τον εμβολιασμό προβάλλοντας μεταφυσικές ή συνωμοσιολογικές ερμηνείες. Δεν παραλείπει να το εκθειάσει λέγοντας ότι «το συγκεκριμένο εμβόλιο όπως κάθε εμβόλιο στις εποχές των πανδημιών είναι το σωτήριο μέσο επίτευξης μιας συλλογικής ανοσίας με την οποία προφυλάσσουμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας».
Μάλιστα, για να ενισχύσει τη θέση του επικαλείται σχετική απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος του έτους 1864, στην οποία οι αρνητές του εμβολιασμού κατά της ευλογιάς χαρακτηρίζονται ως αυτόχειρες.
Οφείλουμε να πούμε στον Μητροπολίτη Μεσσηνίας ότι, χωρίς να έχει τέτοιο ρόλο, τις κατάλληλες γνώσεις και την υπευθυνότητα να μιλήσει για τα αμφιβόλου ασφάλειας και αξιοπιστίας εμβόλια, ήδη υποπίπτει σε μεγάλα λάθη, αφού το εμβόλιο αυτό καμία σχέση δεν έχει με όλα τα προγενέστερα που, και έχουν δοκιμαστεί και χρησιμοποιηθεί αποτελεσματικά. Δεν μπορεί λοιπόν να επικαλείται τους εμβολιασμούς του παρελθόντος και να επηρεάζει τους πιστούς να προβούν σε αυτήν την πράξη με κίνδυνο ακόμα και της ζωής τους.
Στην τοποθέτησή του ότι η Εκκλησία
δεν μπορεί να γίνει πρόξενος κακού και θανάτου εξαιτίας της συμπεριφοράς
αντιδρώντων ιερέων στα μέτρα κατά της «πανδημίας», έχουμε να σχολιάσουμε ότι
κακό στην Εκκλησία και πρόξενοι μυρίων κακών είναι εκείνοι οι Μητροπολίτες που
αρνούνται την αποστολή τους στον κόσμο και έχουν λησμονήσει την Παντοδυναμία
του Κυρίου μας και την Αγιαστική Του Χάρη. Αυτή είναι που θεραπεύει, που
ζωογονεί, που τα κάνει όλα λίαν καλώς. Δυστυχώς αυτό φαίνεται να το αγνοεί ο κ.
Χρυσόστομος και ας είναι Μητροπολίτης της Εκκλησίας του Χριστού!
