Είμεθα έθνος ωχ-άδελφον
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα.
Κώστας Βάρναλης
Γράφει ο Γιάννης Φρύδας
ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 71
Ωχ, αδερφέ!…
Το Πάσχα του 1985 ο Χρήστος Σαρτζετάκης, λίγες μέρες μετά την εκλογή του ως Προέδρου της Δημοκρατίας, δήλωνε: «είμεθα έθνος ανάδελφον».
Η φράση αυτή έκανε μεγάλη εντύπωση στον ελληνικό λαό, ο οποίος την άκουσε, την αποδέχτηκε και συμφώνησε, σχεδόν καθολικά, με το περιεχόμενό της. Με αυτή τη φράση συστήθηκε τότε ο νέος πρόεδρος, ίσως, με αυτή τη φράση μείνει στην ιστορία της δημοκρατίας μας και της πατρίδας. Βέβαια, υπήρξαν κι εκείνοι που δεν την αποδέχτηκαν, τη χλεύασαν κι αντέδρασαν λυσσαλέα. Ήταν εκείνοι που είχαν μια αλλεργία στις λέξεις έθνος και πατρίδα, καθώς, επίσης, και κάτι λαζοπουλημένοι ηθοποιοί και καλλιτέχνες, οι οποίοι πούλαγαν, τάχα, φιλειρηνικές ιδέες κι έπαιρναν χαρτί τρελού, για να μην πάνε φαντάροι, σαν εμάς τα κορόιδα τους… φιλοπόλεμους. Αλήθεια, τώρα που το σκέφτομαι, δυο χρόνια στον στρατό ούτε σε έναν πόλεμο, ούτε σε μια εκστρατεία δεν πήρα μέρος. Κρίμα στις κουραμάνες και στη φασολάδα που με τάιζε η πατρίς!... Δεν πειράζει! Ας με τάιζε! Τόσους και τόσους τάιζε και ταΐζει ακόμη τζάπα… Ωχ, αδερφέ!...
Δεν ξέρω αν είμαστε έθνος ανάδελφον (παρότι ξέρω, αλλά δεν θέλω να πω, για να μην μπερδεύω ή χαλάω τη δική σας γνώμη). Άλλωστε, ξέρω ότι αφού είμαστε Έλληνες τα ξέρουμε όλα κι επομένως δεν υπάρχει τέτοια ανάγκη. Η γνώμη μας είναι πάντοτε ισχυρή. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι όσο λιγότερη γνώση διαθέτουμε, τόσο ισχυρότερη γνώμη έχουμε και γι’ αυτό γινόμαστε ισχυρογνώμονες. Μην τους ακούτε!... Αυτά τα λένε από κακία και φθόνο. Εκείνο που ξέρω και δεν το γλιτώνετε, επειδή θα το πω, είναι ότι είμαστε σίγουρα έθνος ωχ-άδελφον… Ωχ, αδελφέ!...
Αυτό, πιθανόν, είναι κι ένα ισχυρό στοιχείο περί «το ανάδελφον»… Είναι σπουδαίο
χαρακτηριστικό, το οποίο αποδεικνύει και την εθνική μας συνέχεια. Ό,τι έκαναν από αρχαιοτάτων χρόνων οι Έλληνες, τα ίδια κάνουμε κι εμείς σήμερα. Τα ίδια λάθη, τα ίδια πάθη, τις ίδιες χαζομάρες και μυαλό δεν βάζουμε… Ενωμένοι πετυχαίνουμε τα πάντα, για να τα γκρεμίσουμε πάλι μόνοι μας. Γεμίζουμε την καρδάρα γάλα και την αναποδογυρίζουμε. Κουβαλάμε, όπως ο Σίσυφος, το μεγάλο κοτρώνι στον ανήφορο και λίγα μέτρα χαμηλότερα από την κορυφή σταματάμε για ένα τσιπουράκι και το κοτρώνι παίρνει κυλώντας τον κατήφορο… Ωχ, αδερφέ!... Αφήστε το παλιολίθαρο να κυλάει, καθίστε τώρα να πιούμε κι αύριο μέρα είναι, το ξανανεβάζουμε…
Έτσι, πορευόμαστε… Λες και πρέπει ως απόγονοι του Οδυσσέα να ξαναζήσουμε αναγκαστικά και τις περιπέτειές του. Ψάχνουμε, διαρκώς, για να βρούμε τι φταίει, ποιοι είναι υπεύθυνοι (εξαιρώντας τον εαυτό μας) και για εύκολες δικαιολογίες. Άκρη ποτέ δεν βγάζουμε… Βάρναλη, συνέχισε!...
« ̶ Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
̶ Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
̶ Φταίει το κεφάλι το κακό μας! (Πες τα, Κώστα!)
̶ Φταίει πάνω απ’ όλα το κρασί! (Ειδικά, εκείνο το τελευταίο ποτήρι…)
Ποιος φταίει; Ποιος φταίει; Κανένα στόμα
δεν το ’βρε και δεν το ’πε ακόμα».
Αυτά, μεταξύ άλλων, λέει ο ποιητής στο ποίημά του «Οι μοιραίοι», αλλά δεν σώνονται ούτε σώζονται οι κακομοιραίοι…
Τι προτείνετε, κύριε Βάρναλη;
«Άιντε θύμα, άιντε ψώνιο, άιντε σύμβολο αιώνιο, (για άλλον λέει)
αν ξυπνήσεις μονομιάς θα ’ρθει ανάποδα ο ντουνιάς». (σιγά, μην ξυπνήσω!...)
2021
Είμαστε στο 2021… (η είδηση είναι, εντελώς δωρεάν, προσφορά του Καφενείου…)
Οι Κινέζοι μπήκαν στο έτος του λευκού μεταλλικού βούβαλου. (Άργησαν… Εμείς το περάσαμε αυτό το 2004 και ψάξτε να βρείτε γιατί… Σκεφτείτε κάποια γεγονότα!... )
Εμείς τώρα είμαστε στο έτος Αγγελοπούλου – Σακελλαροπούλου. Πούλου – πούλου με πούπουλα και φτερά και γενικό ξεπουπούλιασμα… (Ο ποιητής, πάντοτε, θέλει να πει αυτό που καταλαβαίνεις εσύ…)
Αν και επαίτες, είμαστε στο επετειακό έτος της επετείου των διακοσίων ετών από την ελληνική επανάσταση του 1821. Έτος επετείου ή εμποροπανήγυρης; Στο τέλος θα κάνουμε… ταμείο. Πάντως, στραβά ξεκινήσαμε. Πρωτοχρονιά και στην επίσημη δοξολογία δεν ακούστηκε για πρώτη φορά (μην μου κολλήσετε και το αριστερά, δεν έχω τοιαύτην πρόθεσιν) ο Εθνικός Ύμνος… Κακοσημαδιά, θα έλεγαν οι παλιοί. Τον κακό μας τον καιρό, αναφωνούν οι νεώτεροι. Τι ’ν’ αυτά, ρέ;…
Δεν ευθύνεται η προεδρία της δημοκρατίας για το τελετουργικό. (εκ της προεδρίας)
Δεν έπρεπε να παραστεί η μπάντα λόγω πανδημίας (εκ της αμήχανης απολογίας)
Σας πιστεύουμε, μην ορκίζεστε!... Μας φτάνουν δυο δικαιολογίες!…
Άιντε, κάντε όλοι στη μπάντα!... Στη μπάντα, στη μπάντα, για να περάσει η μπάντα!...
Ένας δεν είχε στο κινητό του τον Εθνικό Ύμνο, να τον βάλει ν’ ακουστεί ή να πάρει τηλέφωνο τον Βασίλη Κωσταρέλλο να τον παίξει με το κλαρίνο του από το Μουζάκι; Ξέριτι τι βρουντόφουνου κλαρίνου είν’ ου Βασίλ’ς; Παίζει στα Πιτρίλια κι χουρεύουν στου Σχηματάρι κι στου Μαραθώνα…
Η αλήθεια είναι ότι βιαζόταν και η πρόεδρος. Φαινόταν, καθαρά, πώς προσπαθούσε να αποφύγει κάποια εμπόδια που της έβαζαν οι παπάδες, δηλαδή το Ευαγγέλιο και τον Σταυρό. Είχε αφήσει μόνη της στο προεδρικό και τη γάτα της, την Καλυψώ και φοβόταν μην πάθει κάνα ψυχολογικό, είχε να τελειώσει και ένα άρθρο για μια εφημερίδα, πού καιρός για τελετές!...
«Στη λαϊκιστική στρέβλωση της δημοκρατίας η λαϊκή βούληση συγχέεται με τη βούληση της πλειοψηφίας». Είδατε τι καλά που τα λέει η Κατερίνα; Διότι, αν εκφραζόταν στην κάλπη η λαϊκή βούληση, δεν ξέρω πόσοι θα γίνονταν πρόεδροι της δημοκρατίας, από αυτούς που έγιναν. Απ’ την άλλη, πώς μπορεί να εκφραστεί αυτή η βούληση (η λαϊκή εννοείται) χωρίς την πλειοψηφία (έστω την αντιπροσωπευτική); Διά βοής, διά εγέρσεως, διά εξεγέρσεως ή διά στριψίματος της δεκάρας; (από το μιας πεντάρας νιάτα θα πάμε στο μιας δεκάρας πρόεδρος;…)
Τέλος πάντων. Πρόεδρο αποφασίζει και εκλέγει ένας: ο πρωθυπουργός… Το αν θα γίνει και πρόεδρος των πολλών, εξαρτάται από τον ίδιο τον πρόεδρο…
Πρόεδρος ή προεδρίνα είν’ ένα μεγάλο λάθος να το παίζει κι αρθρογράφος…
Κυρία πρόεδρος, με παρακινήσατε. Άρθρο θα γράψω κι εγώ: ο, η, το, άιντε και το ένας, μία, ένα. (μου άφησε χούια η ιδιότητα του δασκάλου, αλλά συνεχίζω το άρθρο)
«Έρμα μαντριά, γεμάτα λύκους»
«Ξέφραγος κήπος, έρμα λάχανα»
«Διώξαμε την αλεπού και μπήκε το λιοντάρι»
«Ήρθαν άλλοι καλογέροι κι έχουν άλλα καλυμμαύχια»
Τελικά προτίμησα να σας φιλέψω άρθρα του λαού… Κάτι χρήσιμο, δηλαδή…
Ας βάλω συμπληρωματικά και το «έρμο σύνταγμα!…» κι ας μην είναι του λαού...
Είναι να σε πιάνει φόβος στην προσπάθεια ορισμένων να αποδείξουν ότι είναι προοδευτικοί. Μπορούν να κάνουν τα πάντα…
Ζήτω τα πρωτόκολλα! Κάτω τα πρωτόκολλα!
Ζήτω τα λαχανικά, ζήτω και τα μπρόκολα!
(εκτός στίχου και εντός παρενθέσεως, ζήτω κι ο σανός, δεξιός κι αριστερός!…)
Να ’τανε το 21…
Μου ξανάρχονται ένα ένα χρόνια δοξασμένα
τώρα που θα τα γιορτάσω με την πρόεδρο τη Γιάννα
να ’τανε το 21 να ’ρθει μια στιγμή.
για να μπω κι εγώ ως μέλος σε καμιά επιτροπή…
Να περνάω καβαλάρης στο πλατύ τ’ αλώνι,
να μην φαίνεται πως έχω πάλι τρύπιο παντελόνι
και με τον Κολοκοτρώνη να ’πινα κρασί.
κι από το πολύ το πιόμα να γινόμουνα στουπί…
(τουλάχιστον, να μην καταλαβαίνω τι μου γίνεται…) (να ’τανε το 21 να ’ρθει το 22…)
Σήματα, αξεσουάρια και σουβενίρια…
Το χαλάζι το καταλαβαίνεις από τη βοή που πλησιάζει, τη βροντή από την αστραπή και τους εορτασμούς των διακοσίων χρόνων από το έμβλημα, το οποίο εμφανίζεται πλέον παντού. Ωραίο σήμα!... Στέκεται το ένα όρθιο κι έρχεται κυματιστό το δύο με τρεις γραμμές, διαπερνά το ένα και βγαίνει από την άλλη με πέντε γραμμές (πώς λέμε Τρία Πέντε Πηγάδια). Εμένα μου θυμίζει μηχανή που βγάζει μακαρόνια, μηχανή που κόβει κιμά, χτένι που περνάει το στημόνι κι επειδή είπα χτένι θα μπορούσε να είναι και σήμα από αφρό χτενίσματος…
Καταπόδι, ακολουθούν διάφορα αντικείμενα και ενθύμια (υπάρχουν και τα Στρατιωτικά Ενθυμήματα του Ν. Κασομούλη, αλλά με αυτά δεν ασχολείται κανένας), τα οποία θα τεθούν στη διάθεση των αγοραστών, επειδή η επιτροπή είναι υπεράνω χρημάτων. Από τον Φοίβο και την Αθηνά στη Μπουμπουλίνα και τον Νικηταρά…
Άτυχη αυτή η Μπουμπουλίνα… Αν ήταν τώρα υπουργός ο Καμμένος, θα της έδινε πάλι βαθμό και θα γινόταν σίγουρα ναύαρχος. Ξέρετε πόσο θ’ ανέβαινε το κασέ της και τι πωλήσεις θα έκανε σε αναμνηστικά; Θα έλιωνε από τη ζήλια της η Μαντώ… (η Μαυρογένους, μπουμπουνοκέφαλε!... Για ποια Μαντώ νόμιζες εσύ;)
Όχι, στα αναμνηστικά! Ναι, στα απομνημονεύματα!
Δεν έχει τίποτε σπουδαιότερο ο εορτασμός των 200 χρόνων από τους εορτασμούς των άλλων ετών. Σε κάθε εθνική επέτειο στεκόμαστε με σεβασμό στους αγώνες και στις θυσίες των προγόνων μας, αναβαπτιζόμαστε στην ιστορική μας μνήμη και διδασκόμαστε, ώστε να αποφεύγουμε λάθη και να ακολουθούμε εκείνα που μας διασφαλίζουν την ελευθερία και την εθνική αξιοπρέπεια.
Ας βάλουμε κάτω από το μαξιλάρι μας τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη και των άλλων αγωνιστών, για να μας πουν γιατί και πώς έκαναν την επανάσταση το 1821 και οι οποίοι, μάλλον, τα ήξεραν καλύτερα από τον Μαρκ Μαζάουερ και τους υπόλοιπους αστέρες της γιαννοεπιτροπής… Ας ακούσουμε τον ίδιο τον λαό μας να τα διηγείται μέσα από τα τραγούδια του και τα υπόλοιπα στοιχεία της παράδοσής μας…
Ανασχηματισμός…
Κατ’ αρχάς να ετυμολογήσουμε τη λέξη: Παράγεται από το αν + άσχημα + τισμός. Κάποιοι φιλόλογοι υποστηρίζουν ότι παράγεται από το ανά + σχήμα + τισμός, αλλά δεν πρόκειται να μπω στις επιστημονικές διαφωνίες, επειδή με τους επιστήμονες δεν βγάζεις άκρη… Τι μπορεί να κάνει ένας καφετζής, όταν ακόμη και η επιστήμη σηκώνει τα χέρια μπροστά στους επιστημονικούς καβγάδες; Υπάρχουν και κάτι χαβαλέδες, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι η λέξη είναι από το ανά + σχηματισμός, αλλά δεν είναι σωστό να τους παίρνουμε στα σοβαρά…
«Διεμερίσαντο τα ιμάτια εαυτοίς και επί τον ιματισμόν έβαλον κλήρον…». Κάπως έτσι, έστω και λίγο παραλλαγμένη, μου έρχεται η φράση όταν γίνεται ανασχηματισμός. Λέτε το –τισμός να προέρχεται από το ιματισμός; (αυτή κι αν είναι ετυμολογία!...) Μην απορρίπτετε την εκδοχή! Της εξουσίας τα ιμάτια δεν μοιράζουν;
Ο ανασχηματισμός προκαλεί μεγάλη ανησυχία και αναστάτωση στους πολιτικούς, ενώ στους πολίτες χαρά για τους υπουργούς που φεύγουν και λύπη για τους υπουργούς που έρχονται. Παλιά, ο Α. Γου Παπανδρέου, γνωρίζοντας τα έντονα και αντιφατικά συναισθήματα που δημιουργούνταν, χρησιμοποιούσε άλλες λέξεις και μας μπέρδευε. Πότε έλεγε ανασύνθεση, πότε έλεγε αναδόμηση (μόνο αναγόμωση δεν είπε) κι όσο να τρέξουμε όλοι στα λεξικά να δούμε τι σημαίνουν αυτά, ανακοίνωνε τη νέα κυβέρνηση… Ύστερα έβγαινε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και σχολίαζε αναλυτικά: «Ουδέν σχόλιον…»
Περισσότερο σε πιάνουν τα νεύρα μετά, όταν παίρνουν σειρά οι αναλυτές, οι σχολιαστές, οι αργόσχολοι κι αρχίζουν τις εκτιμήσεις και τις διαφωνίες:
̶ Είναι δομικός ο ανασχηματισμός, λέει ο ένας.
̶ Δεν είναι δομικός, απαντά ο άλλος.
Δομικός και οικοδομικός! Σιγά μην είναι και Δομοκός!... Οπισθοδρομικός είναι και φαίνεται!…
̶ Ο πρωθυπουργός προσπάθησε να κρατήσει τις ισορροπίες…
̶ Ακροβάτης είναι, ρε;
̶ Όχι, τις κομματικές ισορροπίες…
̶ Ε, κι ήταν ανάγκη να κάνει υπουργούς και ανισόρροπους;
Είναι ή δεν είναι δομικός τελικά; Πώς να έχεις όρεξη για φαγητό, πώς να σε κολλήσει ύπνος, αν δεν ξεκαθαρίσεις πρώτα αυτό το πολύ σημαντικό;
Ο Κυριάκος, ο οποίος μαθαίνει τώρα την τέχνη του πρωθυπουργού, έκανε κι αυτός ανασχηματισμό. Είναι στα βασικά μαθήματα, δεν μπορούσε να τον αποφύγει. Φύγε εσύ! Έλα, εσύ! Πενήντα εφτά νοματαίοι το νέο υπουργικό συμβούλιο!... Όλο και πιο ολιγομελές του βγαίνει. Αυτοί τόσοι που είναι ούτε να γνωριστούν μεταξύ τους δεν θα καταφέρουν. Εμείς δεν πρόκειται να τους μάθουμε ποτέ, όμως, έτσι κι αρχίσουν να νομοθετούν, δεν θα ξέρουμε από πού να φυλαχτούμε… Θα πάθουμε σαν τον τερματοφύλακα που κάθεται στο τέρμα κι όλοι οι άλλοι σουτάρουν. Πόσα να αποκρούσει ο τερματοφύλαξ; Πόσα να αντέξομεν ημείς;
Ανασχηματισμός χωρίς φαντασία!... Κυριάκο, κάνε τον Αντώναρο υπουργό να του βουλώσεις το στόμα! Να έχεις και δυο φαλακρούς στην κυβέρνηση! Δεν φτάνει μόνο ο Χατζηδάκης. Δεν είδες ότι με τη μεγαλύτερη σφοδρότητα αντέδρασε ο Αντώναρος;
«Βροντάν όλα τα σίδερα, βροντάν κι οι σακοράφες». (παροιμία)
Βροντάει κι ο Αντώναρος με τις μεγάλες γκάφες… (συμπλήρωμα της παροιμίας)
Άκου, ο Αντώναρος!... Βγάζει γλώσσα κι ο Αντώναρος!... Έτσι, μου ’ρχεται από αντίδραση να ξαναβγάλω μαλλιά…
Πλην του Αντώναρου αντέδρασε και η Έλενα Ακρίτα. Έκανε και χλευαστικά σχόλια με υποδείξεις προσώπων… Κακώς!... Πολύ κακώς!... Έπρεπε πριν το ανασχηματισμό να ερωτηθεί η Έλενα!...
Εντάξει, αυτή την καταλαβαίνουμε, μια ζωή υποδείξεις έκανε. Στον εαυτό της δεν κάνει… Ας την κεράσουμε μια υπόδειξη, πρώτη φορά που μπήκε στο Καφενείο: Έλενα, τόσα χρόνια στο συγκρότημα των Λαμπρακοψυχάρηδων αντίσταση στο σύστημα έκανες κι εμείς δεν καταλάβαμε τίποτε; Πάντως, ως καφετζής δεν δέχομαι να μου το παίζεις τώρα κι εσύ λαός… Παρακαλώ, πέρνα έξω από το Καφενείο!...
Άιντε, γιατί εσύ και ο Αντώναρος θα με αναγκάσετε να υπερασπιστώ τον Μητσοτάκη (Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου και στάχτη στη γλώσσα μου για σιγουριά…)
Ρωτήσαμε, ταυτόχρονα, και δέκα εκατομμύρια Έλληνες για τον ανασχηματισμό, με μια σύγχρονη μέθοδο, την οποία μόνο το Καφενείο διαθέτει. Ιδού η ερώτηση και η απάντηση (με δυο ερωτήσεις) της δημοσκόπησης:
–Τι γνώμη έχετε για τον ανασχηματισμό;
–Δεν μας έφτανε η πανδημία, οι σεισμοί, η κακοκαιρία, έπρεπε να γίνει και ανασχηματισμός; Τι αμαρτίες πληρώνουμε;
Οι υπόλοιποι Έλληνες ήταν κουκουέδες… τι να ρωτήσεις;
Απογοήτευση! Πάνω που είχαμε έτοιμη τη διακήρυξη να προχωρήσουμε στην ανακήρυξη του Αετοχωρίου ως ανεξάρτητου κράτους, ήρθε ο ανασχηματισμός και μας τα χάλασε όλα. Πού να βρεις πενήντα εφτά άτομα στο Μαρκελέσι, για να κάνεις κυβέρνηση; Και πού να βρεις πενήντα εφτά εμβόλια να τους εμβολιάσεις; Δεν γίνεται κυβερνητικοί να είναι ανεμβολίαστοι…
Η λύση είναι να πάρουμε κάποιους από τα γύρω χωριά, έστω και Τριζολιώτες (τόσες κυβερνήσεις στήριξαν οι Τριζολιώτες…) ή να μειώσουμε τα υπουργεία. Κάποια δεν χρειάζονται: Τι να το κάνεις, ας πούμε, το Υπουργείο Παιδείας στο Αετοχώρι; Μεταξύ μας, αυτό άχρηστο είναι και για την υπόλοιπη Ελλάδα. Τι χρειάζεται το Υπουργείο Περιβάλλοντος σε μια περιοχή που σχεδιάζεται η καταστροφή του περιβάλλοντος; Αμ, το Υπουργείο Εργασίας; Άλλη δουλειά δεν είχαμε!… Άκου εργασία!... Aν ήταν καλή η δουλειά θα δούλευαν κι οι δεσποτάδες… Τι το θέλουμε το υφυπουργείο αθλητισμού, για την μπιρίμπα; Τι να το κάνουμε το υφυπουργείο σύγχρονου πολιτισμού; Ούτε σύγχρονο πολιτισμό έχουμε στην Αργιθέα, ούτε κατάλληλο πρόσωπο να το επανδρώσουμε…
Κόβοντας υπουργεία και υφυπουργεία, ίσως καταφέρουμε στο τέλος να μην ξεπέσουμε σε Τριζολιώτες. Επιτέλους, ας επανδρώσουμε και μερικά με γυναίκες!…
Η άλλη ιδέα που είχαμε ήταν να μετονομάσουμε το Μαρκελέσι σε Ντουμπάι, για να μπορούμε να πηγαίνουμε, όποτε θέλουμε, χωρίς απαγορευτικά… Όταν πεις πάω στο
Ντουμπάι, κανένας δεν σε σταματάει και σου κουνάει και το μαντήλι. Μπάι! Μπάι!...
Ντουμπάι απού δώθι, Δραγώι απού πέρα!... Θα γιουμίσει ου τόπους σιλέμπριτις!…
(Τι διαόλοι είναι αυτοίνοι, αρέ; Ξέρει κάνας να μας βάλει σι ντουρό; Μην είνι τίπουτα σιαρακατσιαναίοι;)
Θλιβεροί αποχαιρετισμοί…
Πάντα θλιβερό το άγγελμα του θανάτου… κι ακόμα θλιβερότερο όταν αποχαιρετάς αγαπημένα πρόσωπα, συγγενείς, φίλους και γνωστούς…
Τόπος μικρός η Αργιθέα. Κάθε άνθρωπος που φεύγει για το χωρίς γυρισμό ταξίδι, αφήνει εκεί ένα πολύ μεγάλο κι αναπλήρωτο κενό. Η κατηγορία των ανθρώπων της που είχαν την Αργιθέα ως γενέθλια γη ολοένα και λιγοστεύει…
Τελευταία, ανάμεσα σ’ αυτούς που έφυγαν είναι κι ο Βασίλης Κάμπας με τον Δημήτρη Γρίβα. Ανήκουν στην ειδικότερη εκείνη γενιά των Αργιθεατών, οι οποίοι ξεκινούσαν δωδεκάχρονα παιδιά, για να μάθουν γράμματα και να σπουδάσουν με μύριες δυσκολίες και περιπέτειες, μακριά από την οικογένειά τους. Με τον αγώνα τους τα κατάφεραν, πρόκοψαν, αλλά ποτέ δεν ξέχασαν τον τόπο τους και διέθεσαν από τις γνώσεις τους, τις δυνάμεις τους, τον χρόνο τους, προσφέροντας ανεκτίμητες υπηρεσίες. Δεν θα αναφερθώ στο έργο τους. Είναι, άλλωστε, γνωστό σ’ ολόκληρη την Αργιθέα και πέραν αυτής. Αυτό το έργο δεν επιτρέπει να τους ξεχάσουμε…
«Τότε οι νεκροί πεθαίνουνε, όταν τους λησμονάνε!» λέει ο Κώστας Ουράνης.
Αιωνία η μνήμη τους!...
«Ω, της αυγής κροκάτη γάζα, γαρούφαλλα του δειλινού»
Υπέροχος στίχος!... Με τρεις λέξεις μας δίνει όλα τα χρώματα της αυγής και του δειλινού. Του Βάρναλη κι αυτός! Χαμένος κόπος αυτό το Καφενείο! Όλα τα… έσοδα είμαι υποχρεωμένος να τα μοιράσω με τον Βάρναλη, για τους στίχους του και με τον Άλκη Τσιατσιάνη, για τις φωτογραφίες του που βλέπετε. Σε μένα θα μείνουν μόνο οι στίχοι που με ενέπνευσαν και τους οποίους σας αφιερώνω:
Ω, γεναριάτικα αγριόμηλα, στο άσπρο φόντο του χιονιού,
σ’ αγριομηλιά χωρίς τα φύλλα σε μια πλαγιά ψηλού βουνού!
Πόση ομορφιά σκορπίζετε, πόση χαρά κι ελπίδα
και γίνεστε στην παγωνιά ήλιου ζεστή αχτίδα!
Είμαστε στην καρδιά του χειμώνα, όμως, χειμώνας να μην είναι στην καρδιά σας!...
Στις γεναριάτικες κακοκαιρίες και στις παγωνιές προσμένουμε να έρθουν οι αλκυονίδες μέρες. Έτσι να έρχονται λυτρωτικές οι λύσεις και στις δυσκολίες μας!
Ας παίρνουμε δύναμη, αισιοδοξία και ελπίδα ακόμη κι από μια φωτογραφία με αγριόμηλα πανέμορφα στο χειμωνιάτικο τοπίο…
22/1/2021
