Άρθρο της Παναγιώτας Κεμανετζή
Αναδρομές, γεγονότα και συμπεράσματα
Το ζήτημα των σαρκικών σχέσεων στο χώρο της Εκκλησίας είναι μία θεματική που έχει απασχολήσει τα θεολογικά συγγράμματα εκτενώς, με τις πρώτες θεολογικές αναφορές να κάνουν την εμφάνισή τους ήδη από την παλαιά Διαθήκη και τη Γένεση, όπου ο Κύριος ποιεί έναν άντρα και μία γυναίκα, δύο φύλα δηλαδή, και τους δίνει εντολή να αυξηθούν, να πληθύνουν και να κατακυριεύσουν τη γη.
Από τις Γραφές…
Μετά τον κατακλυσμό του Νώε και την καταστροφή της ανθρωπότητας ώστε να αναδυθεί μία νέα, με έντονα πνευματικά ενδιαφέροντα, γενιά, συναντάται, μετά την παρέλευση χρόνων, η παρέκκλιση των κατοίκων των Σοδόμων και των Γομόρρων, που από την κατά φύσιν πράξη συνεύρεσης προχώρησαν στην πάρα φύσιν. Η κατάσταση αυτή επέφερε την οργή του Κυρίου (ΓΕΝ.18:20, 19:4-13), με αποτέλεσμα την πυρπόληση των πόλεων εκείνων και την αποτέφρωση όλων των κατοίκων των τεσσάρων εκ των πέντε πόλεων (Η Σεβωείμ μαζί με τα Σόδομα, τη Γόμορα, την Αδαμά και τη Σηγώρ αποτελούσαν την πεντάπολη της κοιλάδας Σιδδίμ). Στον Ιεζεκιήλ 16:48-50 ο Κύριος αποκαλύπτει και το λόγο που κατέστρεψε τα Σόδομα και τα Γόμορρα:
«48 ζῶ ἐγώ, λέγει Κύριος, εἰ πεποίηκε Σόδομα ἡ ἀδελφή σου, αὐτὴ καὶ αἱ θυγατέρες αὐτῆς, ὃν τρόπον ἐποίησας σὺ καὶ αἱ θυγατέρες σου. 49 πλὴν τοῦτο τὸ ἀνόμημα Σοδόμων τῆς ἀδελφῆς σου, ὑπερηφανία· ἐν πλησμονῇ ἄρτων καὶ ἐν εὐθηνίᾳ οἴνου ἐσπατάλων αὐτὴ καὶ αἱ θυγατέρες αὐτῆς. τοῦτο ὑπῆρχεν αὐτῇ καὶ ταῖς θυγατράσιν αὐτῆς, καὶ χεῖρα πτωχοῦ καὶ πένητος οὐκ ἀντελαμβάνοντο. 50 καὶ ἐμεγαλαύχουν καὶ ἐποίησαν ἀνομήματα ἐνώπιον ἐμοῦ, καὶ ἐξῇρα αὐτὰς καθὼς εἶδον».
«Εγώ, ο αληθινός Θεός, το επιβεβαιώνω: Η αδερφή σου, τα Σόδομα, και τα περίχωρά τους δεν έκαναν ό,τι έκανες εσύ και τα περίχωρά σου. Οι πόλεις αυτές αμάρτησαν όταν περηφανεύτηκαν πως είχαν άφθονα πλούτη και ζούσαν με περιττή πολυτέλεια, και δε βοήθησαν τους φτωχούς κι αυτούς που είχαν ανάγκη. Περηφανεύτηκαν κι έκαναν πράξεις βδελυρές. Όταν τα είδα αυτά τις εξαφάνισα».
Ωστόσο, σχετικές αναφορές υπάρχουν και στο Λευιτικόν (18:22-23): «Καὶ μετὰ ἄρρενος δὲν θέλεις συνουσιασθεῖ, ὡς μετὰ γυναικός, εἶναι βδέλυγμα», για να συνεχίσει παρακάτω, στον στίχο 20:13: «ἐὰν δὲ τὶς κοιμηθῇ μετὰ ἀρρένος, καθὼς κοιμᾶται μετα γυναικός, βδέλυγμα ἔπραξαν ἀμφότεροι…»
Επίσης, στο Δευτερονόμιον (23 :17-18): «Πόρνη δὲν θέλει ὑπάρχει ἐκ τῶν θυγατέρων τοῦ Ἰσραήλ, οὐδὲ θέλει εἶσθαι κίναιδος ἐκ τῶν υἱῶν Ἰσραήλ. Δὲν θέλεις φέρει πληρωμὴν πόρνης, οὐδὲ μίσθωμα κυνὸς εἰς τὸν οἶκον τοῦ Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου δι’ οὐδεμίαν εὐχήν, διότι ἀμφότερα ταῦτα εἶναι βδέλυγμα εἰς τὸν Κύριον τὸν Θεόν σου».
Στην Καινή Διαθήκη αναφορές βρίσκουμε στις επιστολές του Αποστόλου Παύλου προς Ρωμαίους στο στίχο 1, 24 -1,27: «Διὰ τὴν ἀσέβειαν δὲ καὶ τὴν ἀποστασίαν των αὐτὴν ἀπέσυρεν ὁ Θεὸς τὴν χάριν του καὶ ἔτσι παρεδόθησαν καὶ ὑπεδουλώθησαν εἰς τὰς ἁμαρτωλὰς ἐπιθυμίας τῶν καρδιῶν των, εἰς ἠθικὴν ἀκαθαρσίαν, ὥστε νὰ ἐξευτελίζωνται τὰ σώματά των ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἰδίους οἵτινες μετήλλαξαν τὴν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει, καὶ ἐσεβάσθησαν καὶ ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει παρὰ τὸν κτίσαντα, ὃς ἐστιν εὐλογητὸς εἰς τὸὺς αἰῶνας· ἀμήν. (Αυτοί αντήλλαξαν και αντικατέστησαν την αλήθειαν του Θεού με το ψεύδος της ειδωλολατρίας, εσεβάσθησαν δε και ελάτρευσαν την άψυχον και άλογον και πεπερασμένην κτίσιν, αντί του Δημιουργού, ο οποίος την έκτισε και πρέπει δια τούτο να ευλογήται και να δοξάζεται εις όλους τους αιώνας. Αμήν)».
«Διὰ τοῦτο παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς εἰς πάθη ἀτιμίας. αἵ τε γὰρ θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν τὴν φυσικὴν χρῆσιν εἰς τὴν παρὰ φύσιν ὁμοίως δὲ καὶ οἱ ἄρσενες ἀφέντες τὴν φυσικὴν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι καὶ τὴν ἀντιμισθίαν ἣν ἔδει τῆς πλάνης αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες».
Εκτός από την επιστολή προς Ρωμαίους, η ομοφυλοφιλία στηλιτεύεται και στις επιστολές προς Γαλάτας, Εφεσίους, Κορινθίους, (Γαλ. 5:19-21, Εφεσίους 5:3,5,12, Κορινθίους 6:9-11) ενώ και ο Ιούδας στη δική του επιστολή στο στίχο 7 κάνει μνεία στο συμβάν, όπως και ο Πέτρος στη δεύτερη επιστολή του στον 2:6 στίχο.
Αφήνοντας τις Αποστολικές τοποθετήσεις και νουθεσίες και βαδίζοντας σε μεταγενέστερη εποχή, συναντάμε τον Μέγα Βασίλειο και τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, τους δύο από τους Τρεις Ιεράρχες, να τοποθετούνται επί του θέματος. Ο πρώτος γράφει «Ὁ την ασχημοσύνην ἐν τοῖς ἄρρεσιν ἐπιδεικνύμενος, τῷ χρόνῳ τοῦ ἐν τῇ μοιχείᾳ παρανομοῦντος οἰκονομηθήσεται (ΚΑΝΩΝ ΞΒ΄). (Απόδοση: Όποιος ασχημονεί ερωτικά με άνδρες πρέπει να δεχτεί το επιτίμιο αυτού που μοιχεύει).
Ο δε Ιερός Χρυσόστομος αναφέρει την ομοφυλοφιλία ως την έσχατη και βδελυρότατη μορφή πορνείας, καθώς όπως εξηγεί: «Τοιούτων πορνείας χείρων» (Ὁμιλία Ε’, σελ. 416). Διότι η πορνεία «εἰ καί παράνομος, ἀλλά κατά φύσιν ἡ μίξις», ἐνῶ στήν ὁμοφυλοφιλία «καί παράνομος καί παρά φύσιν» (ὅπ. παρ. 414).
Να σημειώσουμε εδώ ότι η ελεγκτική στάση των Ιεραρχών απέναντι στο ζήτημα αυτό στόχο έχει περισσότερο την συνειδητότητα της βαρύτητας που φέρνει η ομοφυλοφιλία ως αμάρτημα -τα επιτίμια ενέχουν πατερική οικονομία που αποσκοπεί καθαρά στη σωτηρία της ψυχής του αμαρτωλού- και όχι στη διαπόμπευση του ιδίου.
…στο σήμερα και στο τώρα.
Από το παρελθόν μέχρι το παρόν, το θέμα αυτό βρίσκεται στην αιχμή του δόρατος. Και, παρόλο που έχουν τοποθετηθεί κατηγορηματικά απέναντί του διάφοροι σύγχρονοι γέροντες και θεολόγοι, όπως ο Ιεροκήρυκας Δ. Παναγόπουλος, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης και ο Άγιος Πορφύριος, η Νέα Εποχή τείνει να στρογγυλέψει τις γωνίες και να χαϊδέψει αυτιά και συνειδήσεις, διαγράφοντας με μία μονοκοντυλιά Αγία Γραφή και Πατερικές νουθεσίες. Με κορύφωση όλων, τον απροσδόκητο χαρακτηρισμό της σχετικής Αγιοπατερικής διδασκαλίας ως «αναχρονιστικής» και «μισάνθρωπης».
Συγκεκριμένα, παρακολουθήσαμε στους δέκτες μας πριν από λίγο καιρό την αναστολή από τα διδακτικά του καθήκοντα του εκπαιδευτικού που τόλμησε να μοιράσει φυλλάδια σε μαθητές με τον πύρινο λόγο του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου που κατακεραύνωνε την ομοφυλοφιλία.
Πέρασε από λαϊκό δικαστήριο ο Άγιος επειδή στηλίτευσε την σεξουαλική παρέκκλιση. Και επειδή δεν μπορούσαν να τιμωρήσουν τον Χρυσόστομο, τιμωρήθηκε ο εκπαιδευτικός που έφερε στην επικαιρότητα τα ρήματα του Αγίου, που μετρούσαν αιώνες και ήταν ήδη γνωστά τοις πάσι. Αλλά στο όνομα του δικαιωματισμού -ωσάν να επρόκειτο για μία ιερή αγελάδα που δεν επιτρεπόταν να αγγίζεται από κανέναν- ο δάσκαλος τέθηκε σε αναστολή και ο Άγιος Χρυσόστομος έγινε ξαφνικά αναχρονιστικός και κακοποιητικός απέναντι στο αμάρτημα της ομοφυλοφιλίας.
Ακολούθησαν τηλεοπτικές εκπομπές όπου οι υπέρμαχοι της τιμωρίας του δασκάλου ενοχλήθηκαν όταν χαρακτηρίστηκαν αγιομάχοι και θεομάχοι [1].
Τότε το ευσεβές κοινό στράφηκε προς τον Κλήρο και τους θεολογικούς συνδέσμους της Ελλάδος, με την ελπίδα να βρεθεί εκπρόσωπός τους που θα έπαιρνε θέση απέναντι σε αυτές τις απερίγραπτες καταστάσεις.
Εις μάτην. Ο Πανελλήνιος θεολογικός σύνδεσμος «Καιρός» έγραψε μία ανακοίνωση κόλαφο κατά του εκπαιδευτικού που τόλμησε να ορθώσει ανάστημα ενάντια στις νεοταξίτικες επιταγές [2], ενώ η ΠΕΘ απέφυγε να τοποθετηθεί ως άλλος Πόντιος Πιλάτος, τονίζοντας μόνο ότι ο εκπαιδευτικός που προέβη σε τέτοια πράξη δεν είναι θεολόγος αλλά φιλόλογος [3].
Η δε διοικούσα Εκκλησία αντί της σύγκλισης της Ιεραρχίας για έκδοση σχετικής ανακοινώσεως που θα στήριζε τον ομολογητή εκπαιδευτικό, αρκέστηκε να τηρήσει σιγή ιχθύος σαν να ήταν απλώς…Τετάρτη. Προτίμησε, προφανώς, να μην ταράξει τα λιμνάζοντα νερά και θορυβήσει τον υπουργό Παιδείας, που νόμιζε ότι ξόρκισε το …κακό, κλείνοντας απλά το στόμα του εκπαιδευτικού. Ο οποίος εκπαιδευτικός, ξανατονίζουμε, το μόνο που έκανε ήταν να αναπαράξει τις ήδη γνωστές θέσεις του Μεγάλου Ιεράρχη.
Συμπερασματικά …
Ζούμε στην εποχή του «Δεν Πειράζει», «η αγάπη δεν έχει φύλο».
Διανύουμε τα χρόνια όπου το αμάρτημα της ομοφυλοφιλίας όχι μόνο εκλογικεύεται σαν κάτι απόλυτα φυσιολογικό αλλά ξυπνάει ξαφνικά την χριστιανική «ταπεινοφροσύνη» καθώς….: «ποιος είμαι εγώ που θα τους κρίνω, πλάσματα του Θεού είναι και αυτοί» ή «δεν είναι σωστό να κρίνουμε τους παρεκκλίνοντες, η κατάκριση είναι αμαρτία».
Και συνεχίζει ανασύροντας από το μπαούλο της Θεολογίας όποιο ιεροπρεπές επιχείρημα βρεθεί πρόχειρο μήπως και στηριχθεί το οικοδόμημα της εκλογίκευσης και μπει σε σίγαση ο έλεγχος της συνειδήσεως.
Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, όμως, η κρίση δεν γίνεται επί προσώπου αλλά επί της πράξεως την οποία ο Κύριος κατονόμασε με χίλιους τρόπους, καθαρά και ξάστερα ως «βδέλυγμα».
Και ο Λόγος του Κυρίου είναι αιώνιος, όπως μας επιβεβαιώνεται μέσω του Ησαΐα (στ. 40:8) και μέσω της επιστολής του Πέτρου (στ. 1:25).
Πράγμα που σημαίνει ότι α) Ο Λόγος Του Κυρίου δεν είναι αναχρονιστικός αλλά διαχρονικός και β) δεν είναι δυνατόν να διαμορφώνεται κατά το δοκούν από διάφορους οργανισμούς (βλέπε Ελληνική Ψυχιατρική εταιρεία [4]) επειδή έτσι βόλεψε πχ για το νομοσχέδιο γάμου μεταξύ των ομόφυλων ζευγαριών.
Οι νουθεσίες των Αγίων μας σκοπό έχουν να οικονομήσουν τις ψυχές μας ώστε να τις οδηγήσουν στο δρόμο της Σωτηρίας.
Η επίτευξη της τελευταίας όμως προϋποθέτει άρνηση των παθών μας και όχι αποδοχή και προσκόλληση σε αυτά σαν να μην υπάρχει αύριο.
Γιατί καλούμαστε να συντονιστούμε με μία άλλη συχνότητα που αποβλέπει στην θέωση του ανθρώπου, που φυσικά θα στερείται παθών.
Η προσκόλληση στα πάθη όχι μόνο δεν βοηθάει στο συντονισμό με τη νέα συχνότητα αλλά κρατά τον άνθρωπο στη γη, δέσμιο της φύσης του, που είναι ούτως ή άλλως φθαρτή και κάποια μέρα θα αποτελεί παρελθόν, σε αντίθεση με την αθάνατη και αιώνια ψυχή του.
– Τα σωματεία θεολόγων (ΠΕΘ – «Καιρός») και η ομοφυλοφιλία
