Η ΚΑΚΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ (ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ)
Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου
Θεολόγου- Ιατρού- συγγραφέως
Ι. Μ. Κυθήρων και Αντικυθήρων
Εν Πειραιεί τη 26η Οκτωβρίου 2025
Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η έκτη Κυριακή του Λουκά και το μεν αποστολικό ανάγνωσμα είναι μια περικοπή από την Β΄ προς Τιμόθεον επιστολή του αποστόλου Παύλου, το δε ευαγγελικό μια περικοπή από το 8ο κεφάλαιο του κατά Λουκάν Ευαγγελίου. Στην περικοπή αυτή ο ευαγγελιστής μας περιγράφει τη θεραπεία ενός δαιμονιζομένου, τον οποίο ο Χριστός θεράπευσε εκεί, στη χώρα των Γαδαρηνών, σε μια περιοχή δηλαδή που βρισκόταν απέναντι από την Γαλιλαία, στην ανατολική πλευρά της λίμνης της Γενισαρέτ.
Όπως διηγείται ο ευαγγελιστής, ο Χριστός
όταν έφθασε στη χώρα αυτή συνάντησε τον δυστυχισμένο αυτόν άνθρωπο, ο οποίος
βασανιζόταν από πολλά δαιμόνια. Ζούσε κάτω από άθλιες συνθήκες και υπέφερε ένα
συνεχές μαρτύριο, διότι σύμφωνα με την περιγραφή που μας δίνουν όλοι
συνοπτικοί, που περιγράφουν το ίδιο γεγονός, ήταν γυμνός χωρίς ρούχα, κατοικούσε
μόνος του στα μνήματα μακρυά από τους συγγενείς του και τους άλλους κατοίκους
της περιοχής, οι οποίοι, εξ’ αιτίας της αγριότητος του, τον έδεναν με αλυσίδες
και με ισχυρά δεσμά στα πόδια, ώστε να μην επιτίθεται και κακοποιή τους άλλους.
Αλλά αυτός έσπαζε τις αλυσίδες με τη δύναμη των δαιμόνων και περιπλανιόταν,
ουρλιάζοντας με άγριες κραυγές σε τόπους ερημικούς.
Από την περιγραφή αυτή μπορούμε, αδελφοί
μου, να αντιληφθούμε, να πάρουμε μια γεύση, πόσο μεγάλο μίσος έχουν οι δαίμονες
στον άνθρωπο, με πόσο απίστευτα μεγάλη και φονική μανία θέλουν με κάθε τρόπο
τον αφανισμό και την καταστροφή μας. Σχετικά με την φονική μανία των δαιμόνων
μας πληροφορεί η αγία Γραφή, η οποία τον χαρακτηρίζει ως «ανθρωποκτόνο»,
(Ιω. 8,44). Ο απόστολος Πέτρος τον παρομοιάζει με άγριο λιοντάρι, για να
δηλώσει τη φονική μανία, αλλά και την σαφώς υπέρτερη δύναμή του σε σχέση με τον
άνθρωπο. Γράφει: «ο αντίδικος υμών διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα
καταπίη», (Α΄ Πετρ. 5,8). Δηλαδή ο αντίπαλος σας, ο διάβολος,
σαν λιοντάρι που ωρύεται, περιπατεί με μανία ζητώντας, ποιόν να καταπιή. Επίσης
ο απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή του μας πληροφορεί ότι αυτός
έχει το κράτος του θανάτου. Γράφει: «και αυτός παραπλησίως μετέσχε των αυτών,
ίνα διά του θανάτου καταργήσει τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τουτέστι τον
διάβολον», (Εβρ.2,14). Ο Χριστός
πήρε την ανθρωπίνη φύση, για να εξουδετερώση με τον θάνατόν του και καταργήση
τον διάβολο, ο οποίος μέχρι προ ολίγου είχε την δύναμη και την εξουσία να
οδηγεί τους ανθρώπους, στον αιώνιο θάνατο. Στην προς Εφεσίους επιστολή του μας
πληροφορεί, ότι απέναντι σ’ αυτόν τον επικίνδυνο εχθρό οφείλουμε να παλεύουμε
συνεχώς, αν θέλουμε να επιτύχουμε την σωτηρία μας. Γράφει: «Ενδύσασθε την πανοπλίαν του
Θεούπρος το δύνασθαι υμάς στήναι προς τας μεθοδείας του διαβόλου. Ότι ουκ έστιν
ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα, αλλά προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς
τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τουτου», (Εφ.6,11-12). Ενδυθήτε
όλα τα πνευματικά όπλα, που μας δίδει ο Θεός, για να μπορείτε, να αντισταθείτε
στις δόλιες και πονηρές παγίδες του διαβόλου. Διότι ο αγώνας, που έχομε
αναλάβει, δεν είναι αγώνας προς ανθρώπους, που έχουν αίμα και σάρκα, αλλά προς
τις πονηρές αρχές και εξουσίες, προς τα πλήθη των πονηρών πνευμάτων, προς τους
κοσμοκράτορες, που κυριαρχούν στους ανθρώπους, που βρίσκονται στο σκοτάδι της αμαρτίας.
Μ’ άλλα λόγια έχουμε να παλαίψουμε με πνεύματα, τα οποία, επειδή είναι αόρατα
και δεν τα βλέπουμε, δεν γνωρίζουμε, πότε και από που θα μας επιτεθούν. Επειδή
δε χρησιμοποιούν πολλές μεθοδείες και πλεκτάνες, δεν γνωρίζουμε με ποιόν τρόπο
θα μας πολεμήσουν.
Από όσα παρά πάνω αναφέραμε, όλοι μας
μπορούμε να καταλάβουμε, ότι ο μεγαλύτερος εχθρός μας και ο πιο επικίνδυνος
αντίπαλός μας είναι ο διάβολος. Από τότε που εξέπεσε από την αγγελική
κατάσταση, στην οποία βρισκόταν και από άγγελος κατάντησε διάβολος, μισεί
θανάσιμα τον άνθρωπο και ένα σκοπό έχει, πώς να τον οδηγήσει στην απώλεια.
Αναφέρεται στο Γεροντικό, ότι κάποτε ένας άγιος ασκητής έπιασε διάλογο με τον
διάβολο και τον ρώτησε: Γιατί τόσο πολύ εσείς οι δαίμονες μισείτε τους
ανθρώπους; Και εκείνος απήντησε: Για να καυχόμαστε στον Ναζωραίο, ότι δεν θα
πάμε μόνοι μας στην κόλαση, αλλά θα πάρουμε μαζί μας και πολλούς ανθρώπους.
Ενώ λοιπόν ο διάβολος έχει ασυγκρίτως
μεγαλύτερη δύναμη από τον άνθρωπο, εν τούτοις η δύναμή του συντρίφθηκε
κυριολεκτικά, από τότε που ο Χριστός ανέβηκε πάνω στο σταυρό και έχυσε το
πανάγιο αίμα του για τη σωτηρία του κόσμου. Τώρα πλέον μπορούμε να νικούμε τον
διάβολο, επικαλούμενοι το πανάγιο όνομα του Κυρίου μας, αλλά και τη δύναμη του
σταυρού του. Ένα ωραιότατο αναστάσιμο τροπάριο, που ψάλουμε τις Κυριακές, λέει:
«Κύριε, όπλον κατά του διαβόλου τον σταυρόν σου ημίν δέδωκας. Φρίττει γαρ
και τρέμει, μη φέρων καθοράν αυτού την δύναμιν». Κύριε μας έδωσες
ακαταμάχητο όπλο κατά του διαβόλου τον σταυρόν σου. Διότι φρίττει και τρέμει μη
μπορώντας να αντικρύσει την δύναμή του. Όπως μας διδάσκουν οι άγιοι Πατέρες,
συνήθως οι δαίμονες μας πολεμούν, βάζοντας μέσα στη σκέψη μας εμπαθείς λογισμούς,
με σκοπό να μας εξωθήσουν στην αμαρτία. Άλλοτε χρησιμοποιούν τους ανθρώπους,
που έχουν γίνει όργανά τους, για να μας παρασύρουν στην αμαρτία. Γι’ αυτό είναι
ανάγκη συνεχώς να επαγρυπνούμε και να προσευχόμεθα και μάλιστα με την νοερά
προσευχή, το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με.
Όπως διηγείται στη συνέχεια ο ευαγγελιστής,
ο δαιμονιζόμενος, μόλις είδε τον Χριστό, κραύγασε δυνατά, έπεσε στα πόδια του
και του είπε: «τι εμοί και σοι, Ιησού, υιέ του Θεού του υψίστου; δέομαί
σου, μη με βασανίσης». Δηλαδή ποιά σχέση υπάρχει ανάμεσα σε μένα και
σένα, Ιησού, Υιέ του Θεού του Υψίστου; Σε παρακαλώ, μη με βασανίσης και μη με
κλείσης από τώρα στον Άδη. Τα παρά πάνω λόγια είναι του ανθρώπου; Όχι, αλλά των
δαιμόνων, που χρησιμοποιούν το στόμα του δαιμονιζομένου και ομιλούν διά μέσου
αυτού. Και τι λένε οι δαίμονες; Κατ’ αρχήν τον ομολογούν, έστω και χωρίς να το
θέλουν, ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού του Υψίστου, δηλαδή ο Μεσσίας.
Επίσης ομολογούν, ότι δεν έχουν, ούτε θέλουν να έχουν, καμία απολύτως σχέση με
τον Χριστό. Μ’ άλλα λόγια δεν έχουν καμιά διάθεση να μετανοήσουν, να
ομολογήσουν ότι πλανήθηκαν και να ζητήσουν συγνώμη από τον Χριστό για τις
αμαρτίες τους. Αυτό σημαίνει ότι οι δαίμονες έχουν πάθει τέτοια διαστροφή μέσα
τους, ώστε είναι τελείως αδύνατη η θεραπεία τους και επομένως η σωτηρία τους.
Επίσης αναγνωρίζουν ότι ο Χριστός έχει ασυγκρίτως μεγαλύτερη δύναμη από αυτούς,
γι’ αυτό και τον παρακαλούν να μη τους βασανίσει. Γνωρίζουν ότι κάποτε θα
καταλήξουν στην κόλαση, όπου θα καίγονται αιωνίως, αλλά αυτό δεν τους τρομάζει,
ώστε να μετανοήσουν. Πιστεύουν ακράδαντα, ότι σωστά έπραξαν που κάποτε
υπερηφανεύθηκαν και από άγγελοι που ήταν πρώτα, κατάντησαν δαίμονες.
Ναι, αδελφοί μου, σε τέτοια κατάσταση
αθεράπευτης διαστροφής έχουν φθάσει οι δαίμονες. Το τραγικό όμως είναι, ότι
όλοι μας κινδυνεύουμε να φθάσουμε σε παρόμοια κατάσταση διαστροφής και
αμετανοησίας, όταν αμαρτάνουμε και δεν μετανοούμε. Όταν δεν επαγρυπνούμε και
δεν αγωνιζόμαστε συνεχώς με τα πνευματικά όπλα, που μας παρέχει η Εκκλησία,
εναντίον των δαιμόνων και των παθών μας. Όταν για πολύ καιρό δεν μετέχουμε στην
κοινή λατρεία και στα μυστήρια της Εκκλησίας μας και μάλιστα στα μυστήρια της
Μετανοίας και της Θείας Ευχαριστίας, στο σώμα και το αίμα του Κυρίου μας. Όταν
δεν μελετούμε τον λόγο του Θεού και δεν φροντίζουμε για την πνευματική μας
τροφοδοσία. Τότε χωρίς να το καταλάβουμε, σιγά σιγά, η ψυχή μας σκληρύνεται και
πωρώνεται και τελικά νεκρώνεται πνευματικά και φθάνει σε κατάσταση
αμετανοησίας, παρόμοια με αυτή των δαιμόνων.
Ας λάβουμε λοιπόν σοβαρά υπ’ όψη μας, όλα
όσα αναφέραμε παρά πάνω με αφορμή το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα. Έχει
σημασία να καταλάβουμε, ότι σ’ αυτή τη μάχη και πάλη με τους δαίμονες κανείς
δεν μπορεί να μείνει ουδέτερος. Ή θα αγαπήσουμε τον Χριστό, αγωνιζόμενοι να
φυλάξουμε τις εντολές του, ή θα μας αιχμαλωτίσουν οι δαίμονες και θα χάσουμε
την ψυχή μας. Ας πάρουμε την απόφαση να αγωνιστούμε μέχρι θανάτου, έτσι ώστε να
επιτύχουμε τη σωτηρία μας.
Αμήν.