–https://youtu.be/TITsfeJh7Cc – Katihisis
Πρώτο μέρος – Δεύτερο μέρος.
«Ὁ Προσωπικός Ἀριθμός τοῦ Πολίτη ἀπό νομικῆς πλευρᾶς«. Τήν Κυριακή, 28 Σεπτεμβρίου 2025, συνεχίστηκαν τά καθιερωμένα κυριακάτικα μαθήματα τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση γιά τό νέο ἐκκλησιαστικό ἔτος (2025-2026) στήν αἴθουσα τῆς Ἑταιρείας Ὀρθοδόξων Σπουδῶν (Σούτσου 3), τά ὁποῖα γίνονται στίς ὧρες 11:30 – 13:00. Στό τρίτο μάθημα ἐξετάσθηκε περαιτέρω καί ὁλοκληρώθηκε πρός τό παρόν τό ἐπίκαιρο θέμα: » Ὁ Προσωπικός Ἀριθμός εἶναι ἀπρόσωπος, ἀνελεύθερος, ἀντιανθρώπινος καί ἀντιχριστιανικός» (γ΄ μέρος), καί παρουσιάστηκε ἀπό τόν προσκεκλημένο ὁμιλητή, κ. Γεώργιο Γῶγο, Δικηγόρο παρ’ Ἀρείῳ Πάγῳ καί Συμβουλίῳ τῆς Ἐπικρατείας, ἡ νομική πλευρά τοῦ θέματος τοῦ «Προσωπικοῦ Ἀριθμοῦ».
Ἁπό τή σχετική ἀνάλυση τοῦ εἰσηγητοῦ, προκύπτουν τά παρακάτω ὠς κυριότερα σημεῖα καί περίληψη τοῦ ὅλου θέματος ἀπό νομικῆς πλευρᾶς:
1) Ὁ Προσωπικός Ἀριθμός τοῦ Πολίτη (Π.Α.) καθιερώθηκε μέ τό ἄρθρο 11 τοῦ Ν.4727/2020, πού ψηφίσθηκε ἀνάμεσα σέ δύο lockdowns τῆς πανδημίας του κορωναϊού μέ ἀποτέλεσμα τόν αἰφνιδιασμό τοῦ πολίτη.
2) Ὁ N.4727/2020 μέ τό ἄρθρο 11 πουθενά δέν προέβλεπε τήν ἐγγραφή τοῦ Π.Α. σέ δελτίο ἀστυνομικής ταυτότητας ἤ σέ ἄλλο δημόσιο ἔγγραφο, ἀφοῦ εἶναι ἀπόρρητος ὡς ἀτομικός καί μή κυκλοφορήσιμος.
3) Σύμφωνα μέ τήν αἰτιολογική ἔκθεση τοῦ νόμου «ὁ Π.Α. ἀποτελεῖ στοιχεῖο ἐπαλήθευσης τῆς ταυτότητας τῶν φυσικῶν προσώπων πού συναλλάσσονται μέ φορεῖς τοῦ δημόσιου τομέα». Συνεπῶς ψηφίσθηκε γιά τίς ἀνάγκες τοῦ Ἕλληνα Πολίτη στίς συναλλαγές του μέ τό Δημόσιο καί ὄχι ἀνάστροφα.
4) Ὅμως στήν αἰτιολογική ἔκθεση ἀναφέρονται τά ἑξής ἀντίθετα: «Ἡ χρήση ἀποκλειστικά καί μόνο τοῦ Π.Α. δέν συνεπάγεται τήν ὁλοκλήρωση τῆς ἐπαλήθευσης τῆς ταυτότητας τοῦ φυσικοῦ προσώπου οὔτε τήν παροχή δημοσίων ὑπηρεσιῶν πρός αὐτό. Ὡς ἐκ τούτου ὁ Π.Α. ἀποτελεῖ στοιχεῖο ἀναγκαῖο, ἀλλά ὄχι ἐπαρκές γιά τήν ἐπαλήθευση τῆς ταυτότητας τῶν φυσικῶν προσώπων» (!).
5) Ἡ Ἀρχή Προστασίας Προσωπικῶν Δεδομένων μέ τήν ὑπ’ ἀριθμ.1/2.02. 2024 Γνωμοδότηση ἐπισήμανε: α) ὅτι ὁ νόμος ἐκδόθηκε χωρίς τήν δική της προηγούμενη γνωμοδότηση, β) ὅτι τό ἐκτελεστικό προεδρικό διάταγμα γιά τήν ἐφαρμογή τοῦ Π.Α. πρέπει νά ἀποβλέπει στόν μοναδικό σκοπό τῆς ὀρθῆς ταυτοποίησης τοῦ πολίτη, καί ὅτι αὐτός θά πρέπει νά εἶναι στό μέλλον ὁ μοναδικός σκοπός ἐπεξεργασίας τῶν δεδομένων· καί γ) ὅτι ἐκδίδει θετική γνωμοδότηση μέ τήν παραδοχή ὅτι οὔτε ὁ νόμος οὔτε τό ἐκτελεστικό προεδρικό διάταγμα ἀπαιτοῦν τήν ἀναγραφή τοῦ Π.Α. σέ κάποιο δημόσιο ἔγγραφο (!).
6) Ἡ Κυβέρνηση ἔπραξε τά ἀντίθετα πρός τή γνωμοδότηση αὐτή, ἀφοῦ: α) πρόσθεσε μέ τόν ν.5188/26.04.2025 νέο ἄρθρο στόν Ν.4727/2020 ἤτοι τό ἄρθρο 11Α, πού ἐπιβάλλει ὑποχρεωτικά τήν ἀναγραφή τοῦ Π.Α. στά νέα ψηφιακά δελτία ἀστυνομικῆς ταυτότητας καί β) παράλλαξε τό σκοπό τῆς καθιέρωσης τοῦ Π.Α., ἀφοῦ τόν τροποποίησε μέ ἀναδιατύπωση ὁρίζοντας ὅτι σκοπός εἶναι «ἡ παροχή ὑπηρεσιῶν ἠλεκτρονικῆς διακυβέρνησης καί ἡ διευκόλυνση τῶν συναλλαγῶν τοῦ Δημοσίου μέ τούς πολῖτες», καί ὄχι ἀνάστροφα, ὅπως ἰσχύει ἀκόμη στό ἄρθρ.11, καθιστώντας μέ τόν τρόπο αὐτό τήν ταυτότητα ἀπο «ἔγγραφο ταυτοποίησης» σέ «κάρτα καταδίωξης» ἀνοίγοντας παράθυρο σέ αὐθαιρεσίες τῆς Διοίκησης ἔναντι τῶν πολιτῶν καταπατώντας ἔτσι τίς ἀτομικές ἐλευθερίες. [Ἡ ψηφιακή πληροφόρηση AI ἀποφάνθηκε σέ σχετικό ἐρώτημα ὅτι : «Ἔλεγχος καί Ἐξουσία: Κάποιοι κριτικοί φοβοῦνται ὅτι ἡ συγκεντροποίηση τῶν δεδομένων σέ ἔνα κέντρο μπορεῖ νά δώσει στόν κρατικό μηχανισμό μεγαλύτερες δυνατότητες «ἐπιτήρησης» τῶν πολιτῶν ….!! » ].
7) Ἡ παραμόρφωση αὐτή προσκρούει στήν νομολογία τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας καί δή στήν πρόσφατη ἀπόφαση ΣτΕ 2388/2019, πού ἔκρινε ἀκριβώς αὐτό, ὅτι δηλ. «τά στοιχεῖα πού ἀπαιτοῦνται γιά τίς ὑπηρεσίες ἠλεκτρονικῆς διακυβέρνησης» δέν εἶναι κρίσιμα γιά τήν ἀπόδειξη τῆς ταυτότητας τῶν πολιτῶν, οὔτε μπορεῖ νά θεωρηθεῖ ὅτι συνδέονται μέ κάποιο τρόπο μέ τά «πρόσθετα στοιχεῖα τοῦ κατόχου» τοῦ ἄρθρου 3 παρ.3δ’ τοῦ ν.1599/1986 περί ταυτοτήτων. Ἑπομένως, ἡ ἀποθήκευση τῶν στοιχείων αὐτῶν στό ἐνσωματωμένο ἠλεκτρονικό μέσο ἀποθήκευσης μή ἐπαφής, τῶν δελτίων ταυτότητας, δέν βρίσκει ἔρεισμα στήν ἐξουσιοδοτική διάταξη τοῦ ἄρθρ.3 παρ.3 Ν.1599/1986.
8) Οἱ ἐκκλησιαστικές καί δημοτικές ἀρχές, ἀλλά καί τά κόμματα, δέν ἀντιδρούν ὅπως ἀντιδροῦσαν ἄλλοτε μέ τούς πεφωτισμένους ἡγέτες καί ταγούς τῆς Ἐκκλησίας στήν ἐπιχειρούμενη «ἀριθμοποίηση» τοῦ πολίτη, πού τόν καθιστᾶ «πρᾶγμα» / «res», καί στό βάθος τόν ὁδηγεί στό «τσιπάρισμα» (στό φακέλλωμα) τῶν συναλλαγῶν του μέ τίς δημόσιες ὑπηρεσίες καί -σέ περίπτωση ἄρνησης – στήν περιθωριοποίηση καί τήν εξόντωση τοῦ πολίτη. Μονόδρομος, συνεπῶς, ἡ προσφυγή στή Δικαιοσύνη.