Γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου: ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ΛΟΥΚΑ[:Λουκά 8, 26-39] «ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΑΡΝΟΥΜΕΝΟΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ» 24-10-1982] (Β78)

 

Ο Λαρίσης ΘΕΟΛΟΓΟΣ με τον Γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ΛΟΥΚΑ[:Λουκά 8, 26-39]

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου

με θέμα:

«ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΑΡΝΟΥΜΕΝΟΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ»

             [εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 24-10-1982] (Β78)                                                                                                                     

 

    «Ἠρώτησαν αὐτὸν ἅπαν τὸ πλῆθος ἀπελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῶν· ὁ δὲ ἀνήρ ἐδέετο αὐτοῦ εἶναι σὺν αὐτῷ».

      Από τότε, αγαπητοί μου, που ήλθε ο Κύριος εις τον κόσμον και οι άνθρωποι άκουσαν για τ΄όνομά Του, ουσιαστικά χωρίστηκαν σε δύο στρατόπεδα. Σε εκείνους που απεδέχθησαν τον Χριστόν και εις εκείνους οι οποίοι απώθησαν τον Χριστόν.

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή δίδει την εικόνα, αυτή, ανάγλυφη. Πώς δηλαδή ο μεν δέχεται, οι δε απωθούν. Και πράγματι, αυτός ο πρώην δαιμονιζόμενος, ο οποίος είχε δαιμόνια πολλά, από χρόνου ικανού και ήτο αντικοινωνικότατος και επικινδυνωδέστατος κοινωνικά, αυτός που δεν έμενε ούτε σε σπίτι, παρά στους αγρούς και στα μνήματα, και αλυσοδένετο και τα έσπαζε τα δεσμά, αυτός ο άνθρωπος, σωφρονών και ιματισμένος και ευγνωμονών κάθεται στα πόδια του Ιησού και Τον παρακαλεί να είναι μαζί Του.

   Αντιθέτως, οι Γεργεσηνοί, οι συμπατριώται του, στην πόλιν των οποίων ο Κύριος ήδη πήγαινε, όταν άκουσαν τα γενόμενα, πώς οι δαίμονες έφυγαν από τον συμπατριώτην των, τον πρώην δαιμονισμένο, μπήκαν μέσα εις τους χοίρους και οι χοίροι επνίγησαν, χιλιάδες χοίροι, τότε επήγαν όλοι να δουν τον Κύριον και εφοβήθησαν και παρεκάλεσαν τον Κύριον να φύγει όχι μόνον από την πόλιν των, αλλά και από τα περίχωρα της πόλεώς των, διότι… διότι «ἐφοβήθησαν φόβον μέγαν». Και ο Κύριος, αφού Τον παρεκάλεσαν να μην μπει εις την πόλη τους, τότε έκανε μεταβολή, ξαναμπήκε στο πλοιάριο και πέρασε απέναντι στη λίμνη, από τη λίμνη.

      Και γεννιέται ένα ερώτημα: Οι άνθρωποι αποδέχονται και απωθούν; Δηλαδή όταν Ενηνθρώπησε ο Υιός του Θεού και ήλθε στον κόσμον, οι άνθρωποι δεν ανεγνώρισαν τον Δημιουργόν των; Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι Τον δέχονται ευχαρίστως και οι άνθρωποι που στέκονται εχθρικά απέναντί Του και αρνητικά; Ναι, αγαπητοί μου. Αυτό είναι μία πραγματικότητα. Και αυτή η πραγματικότητα συνεχίζεται. Όχι μόνον τότε που ο Κύριος ήλθε. Γιατί ο Κύριος ήλθε εφάπαξ. Και έρχεται πάντοτε. Την στάση τους οι άνθρωποι την καθορίζουν απέναντι εις το πρόσωπο του Χριστού, ή θετική, ή αρνητική.

     Τι είναι, λοιπόν, εκείνο το οποίο κάνει τους ανθρώπους να χωρίζονται σε δύο στρατόπεδα και οι μεν θετικά να στέκονται οι δε αρνητικά; Την απάντηση μάς την δίνει πάλι η συμπεριφορά των Γεργεσηνών απέναντι εις τον Κύριον. Η συμπεριφορά τους ποια ήτο; «Ἐφοβήθησαν», λέγει, «φόβον μέγαν», γι'αυτό «ἠρώτησαν», «παρεκάλεσαν τον Κύριον να απέλθει». Γιατί εφοβήθησαν; Για ποιον λόγο; Γιατί δεν εφοβήθηκε ο πρώην δαιμονισμένος και εφοβήθησαν αυτοί; Είχαν λόγους να φοβηθούν; Ω! Είναι ο φόβος του ενόχου. Ο φόβος του ενόχου που θέλει κι αγαπά, μάλιστα κάποτε πεισματικά αγαπά να μένει στη δική του την ενοχή.

      Οι ταλαίπωροι οι Γεργεσηνοί έτρεφαν χοίρους. Έπαθαν βεβαίως μεγάλη ζημία. Η ζημία αυτή τους ήξιζε, διότι ο νόμος απηγόρευε να τρέφουν χοίρους, πολύ δε περισσότερο να τρώγουν χοιρινόν κρέας. Ήσαν, λοιπόν, παραβάται του νόμου του Θεού. Ήσαν οι άνθρωποι οι σαρκικοί. Οι άνθρωποι που θέλαν να ζουν στις ηδονές τους, στην αποστασία τους από τον Θεό, στο δικό τους το θέλημα να δουλεύουν. Και σκέφτηκαν και είπαν: «Αν ο Ιησούς έλθει στην πόλη μας, τότε θα πρέπει να διορθώσομε την ζωή μας. Θα πρέπει να είμαστε κάτι διαφορετικό από κείνο που είμαστε μέχρι τώρα. Αλλά εμείς δεν θέλουμε. Εμείς θέλομε να μένομε σ΄ αυτό που είμαστε. Θέλουμε να ζούμε την κοσμική μας ζωή, την αμαρτωλή μας ζωή, την ζωή των παθών μας, των ηδονών μας στη ζωή. Δεν θέλομε να την αρνηθούμε αυτή τη ζωή. Αφού, λοιπόν, δεν θέλομε να την αρνηθούμε, τότε ο Ιησούς είναι επικίνδυνος».

     Προσέξτε αυτό το σημείο. «Ο Ιησούς είναι επικίνδυνος»… Δεν θα μπορούσε, αγαπητοί μου, να συνέβαινε ποτέ διωγμός εναντίον των Χριστιανών, αν οι διώκται δεν έβλεπαν στο πρόσωπο των Χριστιανών τον «επικίνδυνον» Ιησούν. Ποιος είναι αυτός «ο επικίνδυνος Ιησούς»; Αν υποτεθεί ότι εγώ αυτή τη στιγμή βρίζω έναν θεμελιωτήν ενός κοινωνικού συστήματος και αυτός να έχει πεθάνει τώρα, τι έχω να φοβηθώ; Από αυτόν τουλάχιστον. Τίποτα. Από τους οπαδούς του; Πιθανώς. Αλλά απ’ αυτόν; Τίποτα. Αλλά οι Γεργεσηνοί, όπως και οι πνευματικοί των διάδοχοι, φοβούνται τον Χριστόν. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ή το θέλουν ή δεν το θέλουν, ασυνειδήτως, υποσυνειδήτως, όπως θέλετε πάρτε το, το θέμα είναι ότι κάτι μέσα τους τούς δημιουργεί τον φόβον. Απλούστατα διότι ο Ιησούς είναι ο αιώνιος Θεός, ο Οποίος ζει. Και προκαλεί τον φόβον μέσα εις τις ανθρώπινες ψυχές, εφόσον αυτές επιμένουν εις την αμετανοησία τους. Συνεπώς γι’ αυτούς, εφόσον ο Ιησούς είναι ένα φόβητρο, είναι γι’ αυτούς επικίνδυνος. Δηλαδή να τιμωρηθούν. Κι επειδή δεν θέλουν, φυσικά, να τιμωρηθούν και θέλουν να επιμένουν στον τρόπον της ζωής των, γι’ αυτόν τον λόγο θέλουν να απαλλαγούν, να ξεφορτωθούν τον Ιησούν.

     Βεβαίως, περιττόν να πούμε το καταλαβαίνετε όλοι σας ότι πρόκειται περί μιας στάσεως στρουθοκαμηλικής. Είναι όπως ακριβώς τα μικρά παιδιά, που κλείνουν τα μάτια τους και έχουν την εντύπωση ότι οι άλλοι δεν τους βλέπουν. Όπως κάνει ακριβώς και η στρουθοκάμηλος, αυτό το πελώριο πουλί, όταν αντιληφθεί ότι δεν μπορεί πια να αποφύγει τους εχθρούς του, τότε χώνει το κεφάλι του στο χώμα, στην άμμο μέσα, κλείνει τα μάτια και έχει την ψευδαίσθηση ότι πια οι εχθροί του δεν το βλέπουν. Έτσι και αυτοί οι άνθρωποι, αν υποσυνείδητα έχουν την πληροφορία ότι ο Ιησούς είναι επικίνδυνος γιατί είναι ο προαιώνιος Θεός, τότε γιατί ξεφορτώνεσαι τον Ιησούν; Μα σε βλέπει. Είναι πανταχού παρών. Θα σε τιμωρήσει. Δεν φοβείσαι την κρίση Του; Αυτά δουλεύουν υποσυνείδητα.

     Αν πείτε, αγαπητοί μου, αν πείτε στον άλλον, τον αμαρτωλόν, τον πολύ αμαρτωλόν άνθρωπον περί Κρίσεως, μπορεί να εξαγριωθεί. Γιατί; Γιατί στο βάθος φοβείται. Μην πάτε μακριά. Όταν ο Απόστολος Παύλος απελογείτο εις τον Φήστον, ο Φήστος τον είχε πολύ καιρό στη φυλακή τον Απόστολο Παύλο και τον έφερνε κατά καιρούς από την φυλακή, να τον ακούσει τι δίδασκε. Τον τρόπον αυτόν τον έκανε, ελπίζοντας ότι θα πάρει από τους φίλους του Παύλου χρήματα, θα δωροδοκηθεί και με τον τρόπον αυτόν θα απήλασσε τον Παύλον. Αλλά δεν το έκανε όμως. Να τον απαλλάξει. Γιατί έβλεπε ότι δεν έφθανε το «φακελάκι». Δεν έφθανε το «φακελάκι»… Και κρατούσε τον Παύλος στη φυλακή συνέχεια. Ο δε Παύλος είχε απαξιώσει να δώσει χρήματα. Γιατί να δώσει χρήματα; Και τι του έλεγε ο Παύλος; Του ομιλούσε περί δικαιοσύνης, περί αναστάσεως των νεκρών και περί Κρίσεως. Ακούστε κήρυγμα που του έκανε κάθε φορά ο Απόστολος Παύλος. Ο Ρωμαίος έπαρχος εφοβείτο τον Παύλον. Γιατί τον εφοβείτο; Ο Παύλος ήταν ένας δέσμιος, στην φυλακή, ένας άνθρωπος. Στη φυλακή.  Εσύ είσαι στην εξουσία επάνω. Είσαι ο αξιωματικός κατοχής επάνω στους Εβραίους. Τι φοβάσαι; Εφοβείτο. Εφοβείτο!

       Αγαπητοί μου, αν μπορούσαμε εμείς οι Χριστιανοί, επειδή ζει Κύριος ο Θεός, αληθής ο Χριστός, να αντιληφθούμε πώς Τον φοβούνται τον Χριστόν οι άνθρωποι, πώς Τον φοβούνται! Οι αρνηταί. Αλλά τον «επικίνδυνο» Χριστό. Υπάρχει και «ακίνδυνος» Χριστός; Ναι, υπάρχει. Όταν εμείς οι Χριστιανοί κηρύσσομε έναν «αναιμικόν» Χριστόν, έναν «γλυκύν» Ιησούν, ο Οποίος δεν κρατάει την κρίση στα χέρια αλλά μόνο είναι ο πράος Ιησούς, ο ήσυχος Ιησούς, ο παθητικός Ιησούς. Δεν είναι αυτός ο Ιησούς. Ο Ιησούς είναι ο γλυκύς και πράος και ο Κριτής και ο δίκαιος. Εάν, λοιπόν, δείξομε τον αληθινόν Ιησούν και Τον ζούμε κι εμείς τον αληθινόν Ιησούν, τότε οι εχθροί μας τρομάζουν.

      Σας θυμίζω και κάτι άλλο. Όταν πήγαν να συλλάβουν τον Ιησούν… «Τίνα ζητεῖτε;». «Τὸν Ἰησοῦν». «Ἐγὼ εἰμί». Μόλις άκουσαν ότι «Ἐγὼ εἰμί» που είπε ο Ιησούς, έκαναν βήματα πίσω και έπεσαν χάμω! Ποιοι; Αυτοί που πήγαν να Τον συλλάβουν. Επανελήφθη το φαινόμενον. Την τρίτη φορά τους λέγει: «Μα σας είπα, εγώ είμαι». Και τότε Τον συνέλαβαν τον Ιησούν. Βλέπετε; Βλέπετε ότι είναι ο φόβος της ενοχής, ο φόβος ότι είναι ένα μυστηριώδες πρόσωπον ο Ιησούς. «Επικίνδυνος, λοιπόν, ο Ιησούς. Να φύγει από τα όριά μας». Και επιμένουν οι άνθρωποι να ζουν αυτόν τον στρουθοκαμηλισμόν, όπως σας ανέφερα προηγουμένως. Πόσο δυστυχισμένοι είναι οι άνθρωποι αυτοί! Που κλείνουν τα μάτια τους και θέλουν να μένουν στα πάθη τους και στις ηδονές τους και στους εγωισμούς τους και στις αμαρτίες τους και στις αδικίες τους, στις ποικίλες καταχρήσεις τους, μόνο και μόνο για να απολαύσουν μερικά πρόσκαιρα πράγματα. Δεν έχουν ειρήνη.

     Ω αγαπητοί μου, ειρήνη έχει μόνον εκείνος που απαλλάσσεται από τους δαίμονες αυτούς. Και το περίεργον είναι ότι ο άνθρωπος εκείνος ο δαιμονισμένος απηλλάγη. Αν ερωτούσατε ποιοι είχαν τα πιο πολλά δαιμόνια, ο άνθρωπος που είχε τα πολλά δαιμόνια, κατά την έκφραση του ευαγγελίου ή οι κάτοικοι των Γεργεσών; Ποιοι από αυτούς είχαν τα πιο πολλά δαιμόνια; Τα πιο πολλά δαιμόνια τα είχαν οι κάτοικοι των Γεργεσών. Οι Γεργεσηνοί. Γιατί; Διότι επέμεναν, δεν τους άφησαν οι δαίμονες, επέμεναν στα πάθη τους. Τι νομίζετε, αγαπητοί μου, δαιμονισμένος άνθρωπος είναι εκείνος μόνο ο οποίος πετάει τα ρούχα του, σπάζει αλυσίδες και είναι επικίνδυνος; Δαιμονισμένος άνθρωπος είναι καθένας που άφησε την πόρτα της ψυχής του στην επίδραση των δαιμόνων και κυριαρχείται από πάθη και αδυναμίες. Τα πάθη και οι αδυναμίες δεν είναι απλώς στοιχεία του χαρακτήρος μας απρόσωπα. Είναι εμπρόσωπα, επιτρέψατέ μου να το πω έτσι. Όταν λέγω: «Είμαι πόρνος», επικρατεί μέσα μου ο δαίμων της πορνείας. Αυτό δεν είναι ψιλώ ονόματι. Αλλά είναι ο δαίμων, ο δαίμων της πορνείας. Ή ο δαίμων της φιλαργυρίας. Και δεν με αφήνει να απαλλαγώ. Με κρατά. Και είμαι δαιμονοκρατούμενος άνθρωπος. Μπορεί, ίσως, να είμαι λογικός κατά τα άλλα. Μπορεί να μην είμαι επικίνδυνος μες στην κοινωνία, είμαι όμως δαιμονοκρατούμενος άνθρωπος. Οι Γεργεσηνοί συνεπώς ήσαν περισσότερο δαιμονοκρατούμενοι απ΄ό,τι εκείνος ο φτωχός και ταλαίπωρος Γεργεσηνός.

         Αλλά είδατε τη συμπεριφορά του Γεργεσηνού; Παρακαλούσε τον Κύριος να μείνει μαζί Του. Ήταν στα πόδια Του κάτω. Από ευγνωμοσύνη. «Κύριε», του λέγει, «όπου πας, θα έρχομαι κι εγώ». Είναι η άλλη μερίδα των ανθρώπων, που άνοιξε η καρδιά τους, απεδέχθησαν τον Χριστόν. Αμαρτωλοί, με πάθη, δαιμονισμένοι κι αυτοί, αλλά θέλησαν να ανοίξουν την καρδιά τους, να απαλλαγούν από τα δαιμόνια. Κατάλαβαν ότι ειρήνη τα πάθη δεν δίδουν στον άνθρωπο. Ότι πρέπει κάποτε να τελειώσει ο τρόπος αυτός της ζωής των. Κάποτε να βάλουν μια τελεία και παύλα. Και τότε το ‘καναν αυτό. Με αγαθή προαίρεση. Αγωνίζονται οι άνθρωποι αυτοί. Αγκαλιάζουν τον Χριστό. Τον αγαπούν τον Χριστό. Και τους βλέπετε να έχουν προκοπή. Αν το θέλετε, αν εδώ βρισκόμαστε, σ’ αυτόν τον χώρο και πούμε ότι πραγματικά και ειλικρινά αγαπάμε τον Χριστόν, μοιάζομε με τον θεραπευθέντα δαιμονισμένο. Και θέλομε να δείξομε την ευγνωμοσύνη μας στον Κύριο, ότι «Κύριε, ήμουνα εκείνο, ήμουνα εκείνο, ήμουνα εκείνο και με απήλλαξες. Σ’ ευχαριστώ. Από ευγνωμοσύνη μου θα μείνω πάντα κοντά Σου. Δεν θα Σε χωριστώ ποτέ. Καταλάβα ότι μόνον Εσύ είσαι Εκείνος που μπορείς να με σώσεις. Και να μου δώσεις την ειρήνη μέσα στην καρδιά μου». Οι ευγνωμονούντες, λοιπόν, Χριστιανοί·. που μένουν στον Χριστό.

     Υπάρχει περιέργως και μία τρίτη κατηγορία ανθρώπων. Είναι δυνατόν να υπάρχει τρίτη κατηγορία; Υπάρχει. Είναι οι άνθρωποι οι οποίοι δεν στρέφονται εναντίον του Χριστού. Όχι. Αλλά… και δεν πάνε μαζί με τον Χριστόν. Είναι οι λεγόμενοι «ουδέτεροι» άνθρωποι. Είναι εκείνοι οι οποίοι θέλουν να μένουν ανεξάρτητοι από τον Ιησούν Χριστόν. Περνούν μπροστά στη θεία μεγαλειότητα, περνούν μπροστά στην αγάπη του Ενανθρωπήσαντος Υιού του Θεού, αδιάφοροι και ψυχροί. Δεν στρέφονται εναντίον, σας το είπα. Αλλά όμως ούτε εις διώκτας μεταβάλλονται. Όχι. Αλλ’ όμως δεν πλησιάζουν τον Χριστό. Νομίζω ότι αυτή η κατηγορία είναι η πιο φοβερή. Και τέτοιους ανθρώπους η εποχή μας έχει πολλούς· που τους βλέπετε αδιαφόρους. Λέμε σήμερα, ερωτούμε «Πιστεύει αυτός ο άνθρωπος;». Και παίρνομε την απάντηση: «Τίποτα, είναι αδιάφορος άνθρωπος. Αδιάφορος άνθρωπος…». Δεν υπάρχει πιο εξοργιστική στάση, μπροστά σε έναν άνθρωπο, ο οποίος στέκεται ουδέτερος και αδιάφορος. Ψυχρός, τίποτ’ άλλο. Σαν να μην έχει αίμα μέσα του. Το θέλετε; Αν ερωτηθούμε, ποια περίπτωση θα προτιμούσαμε, τον διώκτην ή τον αδιάφορον, θα απαντούσαμε: τον διώκτην. Έχει καλύτερη, πλέον ευπρόσδεκτη ψυχαγωγία. Έχει καλύτερη, πλέον ευπρόσδεκτη ψυχολογία ο διώκτης.

     Θυμηθείτε, παρακαλώ, τον Παύλον. Διώκτης ήτο. Αλλ’ ήτο θερμός άνθρωπος. Κι αν το θέλετε, είναι εκείνο που λέγει ο Κύριος: «Δεν είσαι ούτε θερμός ούτε ψυχρός». «Ψυχρός» με την έννοια  ότι «στέκεσαι εναντίον μου». «Αλλά είσαι χλιαρός. Όφειλες -αυτό το παράξενο- να είσαι ψυχρός παρά χλιαρός. Θα σε ξεράσω». Ξέρετε ότι άμα θέλομε να ξεράσομε, πίνομε χλιαρό νερό. Όχι να είναι βρασμένο με κάτι, με τσάι… κ.λπ. Νερό σκέτο. Χλιαρό. Όταν πιούμε χλιαρό νερό, αμέσως δημιουργείται μία τάσις εμετού. Από αυτήν ακριβώς την ιδιότητα του χλιαρού νερού ο Κύριος παίρνει την εικόνα και λέγει: «Θα σε ξεράσω επειδή είσαι χλιαρός. Δεν σε ανέχομαι». Τι θα πει «χλιαρός»; Στο θέμα μας είναι ο αδιάφορος άνθρωπος. Βλέπετε ότι είναι προτιμότερος ο εχθρικά διακείμενος από τον αδιάφορον άνθρωπον;

     Γι’ αυτόν τον λόγο ο Κύριος είπε το εξής. Και δεν αναγνωρίζει τρεις κατηγορίες ο Κύριος. Αναγνωρίζει δύο κατηγορίες. Γιατί τον αδιάφορον τον βάζει, έστω κι αν τον θεωρεί χειρότερον, τον βάζει στους αρνητάς. Να πώς το λέγει ο Κύριος: «Ὁ μὴ ὤν μετ΄ ἐμοῦ κατ΄ ἐμοῦ ἐστίν». «Αυτός που δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου». «Καὶ ὁ μὴ συνάγων μετ’ ἐμοῦ, σκορπίζει».  «Και αυτός ο οποίος δεν οικοδομεί, -δεν μαζεύει, κατά λέξη- δεν οικοδομεί, δεν φτιάχνει μαζί μου, με την βοήθειά μου, στην πραγματικότητα αυτός σκορπίζει. Είτε αδιάφορος είναι, είτε διώκτης είναι».

    Αγαπητοί μου, ζούμε σε μία φοβερή εποχή. Την έχετε αντιληφθεί την εποχή μας; Της έχετε κάνει ανατομία; Φιλοσοφείτε πάνω στην εποχή μας; Μήπως λέμε: «Ε, τι είναι η εποχή μας; Όπως κάθε εποχή». Βέβαια η μια εποχή από την άλλη διαφέρει, αναμφισβήτητα. Βέβαια οι ηλικιωμένοι άνθρωποι λέγουν ότι η περασμένη εποχή ήταν πιο καλύτερη από την τούτη, την τώρα. Είναι ένα στοιχείο που πάντοτε λέγεται, γιατί μας αρέσει το παρελθόν να το ομορφαίνομε, να το εξωραΐζομε, να το αγλαΐζομε και πάντοτε, τα λεγόμενα «παλιά, καλά χρόνια» είναι η ωραία εποχή, ενώ η εποχή μας είναι πεζή. Δεν πρόκειται περί αυτού. Η εποχή μας είναι ανατρεπτική, είναι φοβερή, είναι ημέρες Αντιχρίστου, είναι φοβερή εποχή. Και έχομε ανάγκη να κάνομε την ανατομία της. Να την ψυχολογούμε, για να ξέρομε να σταθούμε. Να είμεθα νεύρο μέσα μας, να έχομε το νεύρο της ευσεβείας. Το λέγει ο Μέγας Βασίλειος αυτό: «Αλίμονο», λέει, «αν βγάλομε αυτό το νεύρο που μας έβαλε ο Θεός, το νεύρο της ευσεβείας. Για να μας κάνει θερμούς ανθρώπους και όχι αδιαφόρους».

     Έτσι λοιπόν, για να μπορούμε να σταθούμε θερμοί άνθρωποι στην εποχή μας, αληθινοί λάτρεις του Χριστού, θα πρέπει να ξέρομε ποια είναι η εποχή μας. Και να μην θεωρούμε ότι εκείνα τα οποία υπάρχουν είναι αυτονόητα και φυσιολογικά. Αν φθάσομε στο σημείο την αμαρτία να την θεωρούμε αυτονόητη, την αποστασία να την θεωρούμε αυτονόητη, ε, τότε… Ε, τότε, εχάσαμε το κριτήριον. Και όταν χάσει ο άνθρωπος το κριτήριον, τότε δεν ξέρει πού πηγαίνει, από πού έρχεται, ποιος είναι, τι γυρεύει, τι φτιάχνει. Δεν ξέρει τίποτα. Είναι σαν το πλοίο που χάνει την πυξίδα του, τον προσανατολισμό του. Όχι λοιπόν, αγαπητοί μου, όχι. Οι Χριστιανοί θα πρέπει να ατσαλωθούν. Στην εποχή μας όλως ιδιαιτέρως.

      Το παραγγέλλει ο Κύριος, στο βιβλίο της Αποκαλύψεως. Ότι «ο αμαρτωλός ας γίνεται πιο αμαρτωλός, ο ρυπαρός να γίνεται πιο ρυπαρός», «ὁ ῥυπαρὸς ῥυπαρευθήτω ἔτι».  «Και αυτός που είναι αγνός, να γίνεται πιο άγιος»· που σημαίνει ότι ο Χριστός ήρθε να βάλει μια βαθιά τομή στην ανθρωπότητα. «Ἦλθον», λέγει, «βαλεῖν μάχαιραν ἐπὶ τῆς γῆς». Τι είναι αυτή η «μάχαιρα»; Να χωρίσει την ανθρωπότητα με μια βαθιά τομή. Να δείξει ποιοι είναι εκείνοι που Τον αγαπούν κι εκείνο που δεν Τον αγαπούν. Και αυτή η τομή πρέπει να γίνεται βαθύτερα και βαθύτερα. Ο ασεβής να φανεί περισσότερο και ο ευσεβής να φανεί περισσότερο. Αυτό είναι επιτακτική ανάγκη της εποχής μας. Γιατί, όπως σας είπα, ημέρες Αντιχρίστου περνάμε· μη νομίσετε. Γι’ αυτόν τον λόγο, θα παρακαλέσω όλοι μας ας αφυπνισθούμε και ας ξεκινήσομε να έχομε μια ζωντανή, ευγνώμονα ψυχή απέναντι στον Κύριό μας και με όλη την συνέπεια της πνευματικής ζωής.

              ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ

       και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον πνευματικό μας καθοδηγητή

               μακαριστό γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο,

            ψηφιοποίηση και επιμέλεια της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας:

                              Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος

 

ΠΗΓΕΣ:

·        Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

·        https://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/omiliai_kyriakvn/omiliai_kyriakvn_159.mp3