Η χιλιόχρονη Βυζαντινή Αυτοκρατορία είχε δύο «μειονεκτήματα»: ήταν ελληνόφωνη και ορθόδοξη. Έτσι, οι δυτικοί ιστορικοί επινόησαν τις περιόδους «Μεσαίωνας» και «Ύστερη Αρχαιότητα» για να της αφαιρέσουν την αίγλη και το πρωταγωνιστικό ρόλο στην παγκόσμια Ιστορία και να την πετάξουν στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας…
ΒΥΖΑΝΤΙΟ: Η επιστημονική αναγνώριση του παγκόσμιου θετικού ρόλου του!
Ομιλία που έκανε ο ιστορικός Χαράλαμπος Μινάογλου με τίτλο «Ιστορία του ανθελληνισμού 1453-1821» και διοργανώθηκε με την φροντίδα της Εστίας Πατερικών Μελετών .
Κατά της γνώμη μας ο Μινάογλου είναι άξιος αναλυτής της ιστορίας και με ρωμαιγικη αρχοντιά ξεσκεπάζει με πάθος και περίτεχνο λόγο τα ιστορικά ντοκουμέντα ,την απάτη των Δυτικών ,να εγκολπωθούν την ιστορική συνέχεια που δεν έχουν ,είναι δε άξιος συνεχιστής του αείμνηστου πατρός Ιωάννου του Ρωμανιδη.
Τραγωδίες : Οιδίπους Τύραννος , επί Κολονώ και Επτά επί Θήβας)
Αν κάποιος αρχίσει να μελετά σε βάθος τον πλούτο της αρχαίας Ελληνική γραμματείας, χωρίς αγκυλώσεις νοητικές, εμμονές και εμπάθειες, αλλά απλά, συνετά και με ανοιχτό – φιλερευνητικό πνεύμα, θα διαπιστώσει, ότι είναι πάρα πολλά τα διαχρονικά μηνύματα και οι προειδοποιήσεις, για τον άνθρωπο και την ζωή του. Πληθώρα τέτοιων αναφορών υπάρχει στα κείμενα αυτά, τα οποία μάλιστα έχοντας μέσα τους τον σπερματικό Ορθόδοξο Λόγο, αποκτούν άλλη διάσταση και πολύ μεγάλη αξία φυσικά.
Η αρχαία Ελληνική τραγωδία, το κατεξοχήν θεραπευτικό και παιδαγωγικό μέσο της εποχής εκείνης, απετέλεσε εργαλείο στα χέρια των εμπνευσμένων Ελλήνων μεγάλων τραγωδών, για να μεταλαμπαδεύσουν προς τους πολίτες αξίες, ιδανικά, αρετές, παιδεία και το κυριότερο την Θεοσέβεια ως την ύψιστη αρετή για τον άνθρωπο. Πρόκειται για στοιχεία τα οποία είναι ζυμωμένα με την Ρωμαίικη προσέγγιση του γένους μας και το κυριότερο με την Πίστη μας, δηλωτικά της ενιαίας ιστορικής μας συνέχειας και παρουσίας στον παγκόσμιο πολιτισμό, ως λαμπρού φωτοδότη και πνευματικού σημείου αναφοράς.
Η Αγία Σοφία της Κωνσταντινούπολης είναι ο ιερότερος ναός της χριστιανοσύνης. Κοσμήθηκε ανά τους αιώνες με αριστουργήματα όλων των τεχνών, της γλυπτικής, της μεταλλουργίας και των ψηφιδωτών.
Από την άλλη υπήρξε ο καθεδρικός της πρωτεύουσας της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Σε αυτήν εκκλησιάζονταν οι αυτοκράτορες και οι ανώτεροι αξιωματούχοι. Σε αυτήν ιερουργούσαν οι πατριάρχες, εκεί έχουν λάβει χώρα πολλά από τα σημαντικότερα γεγονότα στην ιστορία της αυτοκρατορίας.
«Αντίκρισα στη μέση του σπιτιού την αδελφή μου ανάσκελα, γυμνή από τη μέση και κάτω. Το φουστάνι της ήταν γυρισμένο προς τα πάνω και σκέπαζε το σχισμένο και κομματιασμένο στήθος της, το πρόσωπό της ήταν παραμορφωμένο, όλο το σώμα της κατακομματιασμένο. Μα το χειρότερο και φρικαλεότερο θέαμα ήταν, όταν από τη στάση του σώματός της κατάλαβα ότι οι Γερμανοί είχαν βιάσει το άψυχο κορμί της.
Η Γενοκτονία εναντίον των Αρμενίων, το προσχεδιασμένο, οργανωμένο και συστηματικό έγκλημα εναντίον του Αρμενικού έθνους έχει πολλές όψεις και αφορά εκτός από τους διασωθέντες και τους απογόνους των θυμάτων, την Τουρκία και τη διεθνή κοινότητα. Το Αρμενικό έθνος για δύο και πλέον δεκαετίες υπέστη τη βαρβαρότητα των κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών της οθωμανικής αυτοκρατορίας, της Επιτροπής «Ένωσης και Πρόοδος» των Νεότουρκων και εν τέλει του καθεστώτος του Κεμάλ, οι οποίοι αφαίρεσαν τη ζωή ενάμισι εκατομμυρίου Αρμενίων.
Είναι ωραίος ως η μητέρα του, ήτις είναι η ωραιοτέρα γυνή ταύτα. Λέγουσιν οι Εβραίοι, ουδέποτε εκηρύχθει διδασκαλία ως η δική του.
Επιστολή ανθύπατου Ιουδαίας για τον Ιησού στον Τιβέριο, τότε Καίσαρα της Ρώμης
Η επιστολή του τότε Ρωμαίου ανθύπατου στην Ιουδαία Πούπλιο Λεντούλου προς τον Αυτοκράτορα της Ρώμης Τιβέριο Ιούλιο Καίσαρα, μας περιγραφει το πως ήταν η Ιησούς Χριστός
Ο Πούπλιο Λεντούλο ήταν ο προκάτοχος του Πόντιου Πιλάτου και από τη θέση αυτή που είχε, ενημέρωνε τον Καίσαρα για τον άνθρωπο που ήταν άξιος λόγου. Ο συντάκτης είχε αντικρίσει τον Χριστό και είναι ακριβέστατος στην περιγραφή του. Όπως διαπιστώνεται το έγγραφο συμφωνεί με την χριστιανική παράδοση.
Οι Έλληνες έχουμε μια παράξενη συνήθεια· γιορτάζουμε κάποιες ήττες μας περισσότερο από τις νίκες και πανηγυρίζουμε κάποιους θανάτους ως να πρόκειται για μεγάλες χαρές! Αυτή είναι η «χαρμολύπη» του Γένους μας, λέξη μοναδική, λέξη αμετάφραστη σε ξένες γλώσσες.
Το Σάββατο του Λαζάρου είναι μια τέτοια γιορτή – μάλιστα, διπλή γιορτή: Είναι η Ανάσταση του Λαζάρου και η Έξοδος του Μεσολογγίου. Οι διπλές γιορτές στον λαό μας είναι πάντα εθνικές και εκκλησιαστικές: 26 Οκτωβρίου, ο άγιος Δημήτριος και η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης· 28 Οκτωβρίου, το ΟΧΙ του ’40 και η Αγία Σκέπη της Θεοτόκου· 25 Μαρτίου, ο Ευαγγελισμός και η αρχή της Επανάστασης του ’21· 8 Νοεμβρίου, η Σύναξη των αγίων Αγγέλων και το Ολοκαύτωμα του Αρκαδίου… Όχι τυχαία, μα επειδή η Εκκλησία του Δήμου και η Εκκλησία του Χριστού είναι οι δύο όψεις της Ιστορίας του λαού μας. Κατακαημένη Ρωμιοσύνη, μην ξεχνάς τις διπλές σου γιορτές! Αυτοί που θέλουν να τις ξεχάσεις, είναι οι ίδιοι που αρπάζουν όχι μόνο το πορτοφόλι σου, μα και την ψυχή σου, οι ίδιοι που απλώνουν τα νύχια τους όχι μόνο στην περιουσία σου, μα και στα παιδιά σου!
Την 5η Απριλίου 1944, το 7ο Σύνταγμα της 4ης Τεθωρακισμένης Μεραρχίας των Ες- Ες, με διοικητή τον Κάρλ Σίμερς, τον υπεύθυνο της μαζικής σφαγής αθώων Ελληνίδων και Ελλήνων στην Ερμακιά Εορδαίας με 63 νεκρούς, στους Πύργους Εορδαίας με 368 νεκρούς, στην Υπάτη και Σπερχειάδα με 89 νεκρούς, καθώς και στο Δίστομο με 220 νεκρούς, φθάνει στην Κλεισούρα της Καστοριάς. Οι κατακτητές συγκεντρώνουν τα γυναικόπαιδα και τους ηλικιωμένους στην πλατεία του χωριού και λίγο αργότερα οι σφαγείς βάλλουν με τα πολυβόλα όπλα κατά του άμαχου πληθυσμού. Έπειτα κατευθύνονται προς τα σπίτια, λεηλατούν, βάζουν φωτιά και σκοτώνουν αδιακρίτως, όσες και όσους είχαν γλυτώσει.
Η Ελληνίδα στην Τουρκοκρατία και στο «21» (μέρος 1ο)
Ένα εξαιρετικό κείμενο, για τις γνωστές και άγνωστες ηρωίδες της τουρκοκρατίας και της Επανάστασης- θα δημοσιευτεί σε δύο μέρη
“Greek Women Imploring at the Virgin of Assistance” 1826. “Ary Scheffer
Ψυχή μεγάλη και γλυκειά, μετά χαράς στο λέω:
Θαυμάζω τες γυναίκες μας και στ’ όνομα τους μνέω.
(Διον. Σολωμού, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι)
Από το βιβλίο του Ιωάννου Ν. Παπαϊωάννου, «Ιστορικές γραμμές» Τόμος Γ”
Κάθε φορά που θα μελετούσε κανείς την Ιστορία μας, την Ελληνική Ιστορία, θα κατέληγε να επαναλαμβάνει τους ανωτέρω στίχους του εθνικού μας ποιητού, διαπιστώνοντας ότι οι Ελληνίδες γεμίζουν τις σελίδες της Ιστορίας μας με τις θαυμαστές θυσίες τους.
«Μία κόρη απλή, μεγαλωμένη σ’ ένα βράχο[1], θρεμμένη μέσ’ στη θλίψη, μη αναπνέοντας παρά τον αέρα του πατριωτισμού, θα ακουσθεί άραγε από ένα πλήθος κυριών βυθισμένων στις απολαύσεις της ζωής, τριγυρισμένων, από τα παιδικά τους χρόνια, απ’ όλα τα θαύματα του ανθρωπίνου πνεύματος, τις ωραίες τέχνες και τις πολυτέλειες, συνηθισμένων στην κομψότητα των τρόπων, στον αττικισμό του λόγου; Τόση αντίθεση στον τρόπο της ζωής μας μπορεί τάχα να βοηθήσει στη συνεννόησή μας και δεν κινδυνεύω να γελοιοποιηθώ αν μιλήσω για την επαναστατημένη ηρωική μου πατρίδα σε γυναίκες που δεν ξέρουν ν’ ασχολούνται παρά μόνο με τις επαναστάσεις της μόδας;
Όταν το 1821 καταστράφηκε η πόλη των Κυδωνιών, της Μικράς Ασίας, μετά από την αποτυχημένη επαναστατική κίνηση που επιχειρήθηκε, ο πληθυσμός της σφάχτηκε σχεδόν όλος. Στην χαλασιά αυτή βρέθηκε και η Πανωραία Χατζηκώστα.
Η Πανώρεια ήταν σύζυγος του πάμπλουτου Αϊβαλιώτη εμπόρου Κώστα Χατζηκώστα. Φημιζόταν, όχι μόνο για τα πλούτη της αλλά και για την ομορφιά της. Τον άντρα της και τα παιδιά της, τους έσφαξαν μπρος τα μάτια της οι Τούρκοι. Η οδύνη σάλεψε το λογικό της όμως κατάφερε να σωθεί και να βρεθεί στα Ψαρά, γι’ αυτό ονομάστηκε Ψαροκώσταινα.
Άγνωστη παραμένει μέχρι και σήμερα στο ευρύ κοινό η Ανακοίνωση του Ιωάννη Μεταξά προς τους ιδιοκτήτες και αρχισυντάκτες του Αθηναϊκού Τύπου στο Γενικό Στρατηγείο (σημερινό ξενοδοχείο “Μεγάλη Βρεταννία”) την οποία έκανε στις 30 Οκτωβρίου 1940.
Το έγγραφο έχει βρεθεί στο Αρχείο του Ιωάννη Μεταξά και εκδόθηκε στο προσωπικό ημερολόγιο του πρωθυπουργού του ΟΧΙ στα ιταλικά στρατεύματα (4ος τόμος, σελ. 520-526).
Προσευχή του Διάκου την παραμονή της μάχης της Αλαμάνας
T I M A M E Η Ρ Ω Ε Σ και T I Σ Ε Θ Ν Ε Γ Ε Ρ Σ Ι Ε Σ
Για ιδές καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει τώρα π’ ανθίζουν τα κλαδιά και βγάζει η γής χορτάρι
Ο μεγάλος αυτός ήρωας και πρωτεργάτης της Εθνεγερσίας του 1821 Αθανάσιος Διάκος (Αθανάσιος Μασαβέτας), γεννήθηκε στη Μουσουνίτσα της Παρνασσίδος το 1788. Σε νεαρή ηλικία μπήκε δόκιμος στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου της Αρτοτίνας, όπου έμαθε τα πρώτα γράμματα κι αργότερα χειροτονήθηκε διάκονος. Στα είκοσί του άφησε το μοναστήρι και πήρε τα όπλα εναντίον των Τούρκων. Ο Διάκος ήταν άφταστος στ’ αγωνίσματα, στα όπλα και στην ανδρεία. Το 1820 εκλέγεται αρχηγός στο αρματολίκι της Ρούμελης και παράλληλα μυείται στη Φιλική Εταιρεία.
Το 1821 ύψωσε τη σημαία της Επανάστασης στη Λιβαδειά και στις 22 Απριλίου 1821 στη γέφυρα της Αλαμάνας, προσπάθησε ν’ ανακόψει την πορεία του Ομέρ Βρυώνη και του Κιοσέ Μεχμέτ προς την Πελοπόννησο. Ο Αθανάσιος Διάκος έλεγχε το δρόμο από τη Δαμάστα με 500 άνδρες. Το πρωϊ της 23ης Απριλίου ο κύριος όγκος των Οθωμανών, μ’ επικεφαλής τον Κιοσέ Μεχμέτ προσπαθεί να περάσει από την Αλαμάνα.
Ο Διάκος βλέπει πως ο αγώνας είναι άνισος, όμως αρνείται να φύγει για να σωθεί! Μένει και πολεμά μέχρις εσχάτων. Πληγώνεται στην μάχη και πέντε Αλβανοί τον πιάνουν αιχμάλωτο και τον μεταφέρουν στη Λαμία. Οι Τούρκοι του λένε να προσκυνήσει και να συνεργαστεί μαζί τους, για να του χαρίσουν τη ζωή του. Ο Διάκος αρνιέται λέγοντάς τους : «Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θε να πεθάνω». Αφού αρνήθηκε να συνεργασθεί με τους Τούρκους, έπρεπε να τιμωρηθεί παραδειγματικά! Έτσι τον θανάτωσαν με ανασκολοπισμό! Το άλικο αίμα του πότισε το δένδρο της λευτεριάς κι η θυσία του έγινε φωτεινό παράδειγμα για τους αγωνιζόμενους Έλληνες.
Προσευχή του Διάκου την παραμονή της μάχης της Αλαμάνας
Ποίημα μοναδικό, που ενέπνευσε γενιές με πατριωτισμό, αγάπη, θαυμασμό, πνεύμα ηρωικό και θυσίας για την πατρίδα μας !!!
Τα αριστουργήματα αυτά δεν τα διδάσκονται σήμερα οι μαθητές μας με εντολές του υπουργείου παιδείας, για αυτό βγάζουμε απάτριδες διεθνιστές, μηδενιστές, γενίτσαρους, διεστραμμένους νέους και κατ' επέκταση ακατάλληλους πολίτες.
Η μέριμνα του υπουργείου παιδείας, εδώ και 40 χρόνια, εξαντλείται στην αποχριστιάνιση, στο γκρέμισμα των ιδανικών του γένους μας, στον πολυπολιτισμό, στη σεξουαλική απελευθέρωση, στη "φυλομετάβαση" και κάθε διαστροφή της ανθρώπινης οντότητας.
Εργαλεία στο γκρέμισμα, δυστυχώς, οι απαίδευτοι συνάδελφοί μου όλων των βαθμίδων, με φωτεινές εξαιρέσεις λειτουργών, δασκάλων, καθηγητών που το έργο τους το ανήγαγαν σε θυσιαστική ιεραποστολή για να κρατήσουν ανόθευτη την Ορθόδοξη και Εθνική μας Παράδοση γαλουχώντας τα παιδιά μας.
8 Σεπτεμβρίου 1944, ώρα 5:30 το πρωί. Στρατιωτικά γερμανικά οχήματα με ανοικτές τέντες, διασχίζουν την Ιερά Οδό και καταλήγουν στην αρχή μιας μικρής χαράδρας κοντά στη Μονή Δαφνίου, λίγο πριν από την ανηφοριά που βρίσκεται το Χαϊδάρι. Εκεί σταματούν και κατεβάζουν 59 Έλληνες. Τους τοποθετούν σε σειρά και ετοιμάζονται για την εκτέλεση. Ξεχωρίζουν τις εννέα γυναίκες που θα εκτελέσουν πρώτες, πριν από τους άντρες.
Και ενώ όλοι παγώνουν, μια γυναικεία φωνή ακούγεται θαρρετά: «Θάρρος παιδιά! Ζήτω η πατρίδα μας. Μη λυγίσετε παιδιά!». Ύστερα παίρνει μια-μια τις μελλοθάνατες τις βάζει σε κύκλο κι αρχίζει να τραγουδά το τραγούδι του Ζαλόγγου.
Η Μονή Σέκου βρίσκεται στην Β.Α.Ρουμανία. Εκεί κατέφυγε μετά την αποτυχία του κινήματος των παραδουνάβιων χωρών ο Γεωργάκης Ολύμπιος και ο Ιωάννης Φαρμάκης με 380 αγωνιστές. Η Μονή Σέκου η οποία είναι χτισμένη σαν ένα μεσαιωνικό κάστρο πρόσφερε ασφάλεια. Οι Τούρκοι προσπάθησαν με διάφορους τρόπους να μπουν στο μοναστήρι αλλά δεν τα κατάφεραν. Έκαψαν το ξύλινο εκκλησάκι του Αϊ Νικολάου για να καταλάβουν τα τείχη, αλλά τίποτα.
Στις 8-9 Σεπτεμβρίου 1821 οι Τούρκοι κάνουν νέα επίθεση και τους ζητούν να παραδοθούν. Ο Γεωργάκης Ολύμπιος με 11 συντρόφους αποσύρθηκε στο κωδωνοστάσιο, έβαλαν φωτιά στην μπαρουταποθήκη και ανατινάχηκαν. Μετά από πολλές μέρες μεγάλης αντίστασης οι Τούρκοι υποσχέθηκαν ότι αν ανοίξουν τις πόρτες δεν θα πειράξουν κανένα από τους διαβιούντες εκεί.
Τις
πολεμικές ημέρες (βιώματα) των μαχητών του υψώματος 731, είναι πολύ δύσκολο να
τις ιστορήσουμε. Όλες οι εμπειρίες και η γενναιότητα του Δημητρίου Κασλά, που
διοίκησε το 2ο Τάγμα του 5ου Συντάγματος Τρικάλων (από
17/11/40 έως 30/4/41), έχουν τάση προς το απόλυτο, το διαχρονικό γνώρισμα των
ηρώων.
.jpg)
