Ανέκαθεν η διαπίστωση αυτή αποτελούσε πεποίθησή μου και γι’
αυτό ήμουν επιφυλακτικός προκειμένου να εκφράσω άποψη – καλή ή κακή – και
προπαντός όταν αφορούσε πρόσωπα διαδραματίζοντα σημαντικό ρόλο στην εν γένει
κοινωνική ζωή.
Φίλος ο Κώστας προσπαθούσε να με πείσει ότι υπάρχουν και
εξαιρέσεις και εντοπίζοντας το θέμα στον εκκλησιαστικό χώρο άρχισε να απαριθμεί
ονόματα κληρικών (πατριαρχών, επισκόπων, άγαμων και έγγαμων ιερέων, διακόνων)
που κάνουν θαυμάσια κηρύγματα, ενδιαφέρονται για την ανέγερση ναών, μοναστηρίων
και άλλων.
Συμφώνησα μαζί του ως προς το ότι, ο κάθε κανόνας έχει τις
εξαιρέσεις του. αλλά του τόνισα ότι, εγώ και στην περίπτωση αυτή, θα ερευνώ αν
οι εξαιρέσεις είναι όντως εξαιρέσεις, γιατί, πολλές φορές τα φαινόμενα απατούν
και αποδεικνύουν ότι «ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός», δεδομένου ότι έχουμε
πληθώρα περιπτώσεων, τόσο στην καθημερινή ζωή όσο και στον εκκλησιαστικό χώρο,
που επιβεβαιώνουν τις επιφυλάξεις μου.
- Μα ο πνευματικός μου - αντέτεινε κάπως μουδιασμένα αυτή τη
φορά – μου είπε να μην ασχολούμαι μ’ αυτά αλλά να τα δέχομαι όπως είναι και
άλλος θα τα κρίνει.
Εδώ τώρα παρεμβαίνει το θέμα «πνευματικός» ο οποίος μπορεί
να είναι όντως πνευματικός – έργω και λόγω, διακριτικός, παράδειγμα προς μίμηση
αλλά και πολλές φορές ακατάλληλος για το ρόλο αυτό.
Πάντως η εν γένει πνευματικότητα και του Πνευματικού ακόμη γίνεται
αντιληπτή από το αν αυτή συμφωνεί με τη ζωή και τη διδασκαλία του Κυρίου μας
και δεν παρουσιάζει σκαμπανεβάσματα ούτε μεροληπτεί εξ αιτίας προσωπικών του
αδυναμιών και επιθυμιών. Ο αληθινός Πνευματικός δεν υποχωρεί μπροστά σε απειλές
ούτε συμβιβάζεται για ειδικούς λόγους. Είναι αγωνιστής και ανυποχώρητος μέχρι
θυσίας όπως τονίζει ο άγ. Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης: «Ει δε που την ΕΥΣΕΒΕΙΑΝ
παραβλαπτόμενην, ή τους ασθενείς ΑΔΙΚΟΥΜΕΝΟΥΣ θεάσαιο, μη προτίμα την ειρήνην
της αληθείας, αλλ’ ίστασο γενναίως έως αίματος, προς την αμαρτίαν
ανταγωνιζόμενος» (άγ. Ισίδ. Πηλουσιώτης).
Δυστυχώς, φίλε Κώστα, προδοθήκαμε απ’ αυτούς που ενώ έλαβαν
την εντολή να διακονούν την σωτηρία των πιστών αυτοί προτιμούν να διακονούν
εαυτούς και να παραθέτουν λουκούλλεια τραπέζια σε ομόφρονες χρυσοστόλιστους «εν
Χριστώ» συναδέλφους. Και όχι μόνον δεν στέκονται παλληκαρίσια να
κονταροχτυπηθούν με την αμαρτία, όταν βλέπουν την ευσέβεια να παραβλάπτεται και
τους αδύνατους να αδικούνται, αλλά με πάθος επιζητούν την ειρήνη, δηλαδή, τον
καιρό που ο λύκος αρπάζει τα πρόβατα αυτοί παίζουν τη φλογέρα (ταξιδάκια,
εκδρομούλες, εκκλησιαστικό τουρισμό). Κι αν τολμήσεις να τους υποδείξεις το
θεάρεστο τίθεσαι υπό λυσσαλέο διωγμό σαν να ήσουν ο χειρότερος εχθρός τους.
Έχω άδικο λοιπόν να είμαι επιφυλακτικός; Αν και πάλι
αμφιβάλλεις θα σου υπενθυμίσω στιγμιότυπο από τη συνάντηση λαϊκού ιεροκήρυκος
και του Μητροπολίτη Ν. Σμύρνης Κούτσα Συμεών (και κάθε Κούτσα).
- Σεβασμιώτατε να έρχωμαι καμμιά φορά να κηρύττω στη
μητρόπολη όπως άλλοτε;
Ο δεσπότης ταράχτηκε· κρύος ιδρώτας τον έλουσε και είπε:
- Σε παρακαλώ, μη με βάζεις σε πειρασμό, εγώ δεν είμαι
αγωνιστής (σαν εσένα), εγώ δεν πλάσθηκα για αγώνες, μη με βάζεις σε πειρασμό.
Έφυγε από το γραφείο του δεσπότη μονολογώντας: Πλανήθηκα
πλάνη οικτράν, νομίζοντας, ότι αυτός είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη
θέση.
Είπατε, Σεβασμιώτατε ότι δεν πλασθήκατε για αγώνες. Αλλά
γιατί πλασθήκατε; Για να γίνετε δεσπότης και να κάνετε λαμπρές χοροστασίες και
ανώδυνα κηρύγματα; Απ’ αυτά μπούχτησε ο κόσμος. Να γνωρίζετε ότι μετά την
Πεντηκοστή η δειλία, ιδίως των Επισκόπων, είναι αδικαιολόγητη. «Ου γαρ έδωκεν
ημίν ο Θεός Πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως» (Β΄ Τιμ. 1,7) και ο Απόστ. Ιωάννης
γράφει, ότι πρώτοι μέσα στην καιόμενη λίμνη ρίπτονται οι δειλοί» (Αποκ. 21,8) (Περίοδ. «Ο ΣΤΑΥΡΟΣ» - Φεβρ.
2008].
- Θα δεχόσουν λοιπόν, φίλε Κώστα, να ταξιδέψεις με πλοίο,
του οποίου ο καπετάνιος όχι μόνο δεν δοκιμάστηκε σε φουρτούνες αλλά ούτε να
κολυμπάει γνωρίζει; Δε νομίζεις ότι κάποιοι ειδικοί, αλλά και άσχετοι περί την
ναυτικήν – αγαπώντες όμως τη ζωή τους – θα έπρεπε να επέμβουν, να κρίνουν, να
παρατηρήσουν, να ελέγξουν, να διαμαρτυρηθούν για να διορθωθούν τα κακώς έχοντα;
- Ναι, έχεις δίκαιο. Αλλά τί; Καπετάνιος είναι και ο
δεσπότης;
- Καπετάνιος, Κώστα μου, και μάλιστα στον νευραλγικότερο
τομέα, γιατί απ’ αυτόν εξαρτάται η αιώνια σωτηρία του όλου ανθρώπου (σώματος
και ψυχής).
Δε νομίζεις λοιπόν ότι κι αυτοί πρέπει να ελέγχονται με
κριτήριο τον αδιάψευστο λόγο της Αγίας Γραφής που ελέγχει αλλά και οικοδομεί;
«Ιδού καθεστακά σε σήμερον επί έθνη και βασιλείας εκριζούν και κατασκάπτειν και
απολλύειν, και ανοικοδομείν και καταφυτεύειν» λέγει ο Κύριος δια του προφήτου
Ιερεμία (1:10).
Εκρίζωση, κατεδάφιση και καταστροφή από το ένα μέρος,
οικοδόμηση και πυκνή φυτεία από το άλλο μέρος.
- Μα όταν εκλέγονται (πατριάρχες, επίσκοποι…) από
αναγνωρισμένα νομοθετικά και Ιερο-Κανονικά Σώματα, επικαλούμενοι μάλιστα και το
Άγιο Πνεύμα, πώς εμείς μπορούμε να κρίνουμε τη ζωή τους;
- Φίλε Κώστα, η ερώτησή σου είναι απλή αλλ’ απαιτεί
τουλάχιστον, στοιχειώδη γνώση της Αγ. Γραφής και της Εκκλησιαστικής Ιστορίας. Ο
ίδιος ο Κύριος συνιστά την άσκηση κριτικής, αρκεί αυτή να μην είναι επιπόλαιη
και άδικη, αλλά δίκαιη: «Μη κρίνετε κατ’ όψιν, αλλά την δικαίωνα κρίσιν
κρίνατε» (Ιωάν. 7,24) και ο απ. Παύλος (το στόμα του Χριστού) συνιστά «Μη
συγκοινωνείτε τοις έργοις τοις ακάρποις του σκότους, μάλλον δε και ελέγχετε»
(Εφεσ. 5,11).
Ο Κύριος, που μας έπλασε «κατ’ εικόνα Του», μας έδωσε και το
χάρισμα να κρίνουμε (να ερευνούμε, να συγκρίνουμε, να ελέγχουμε, να
διατυπώνουμε γνώμη, να διακρίνουμε, να διαπιστώνουμε, να σκεπτόμαστε), για να
διακρίνουμε ώστε να μην κατακρίνουμε. Οι ισχυριζόμενοι ότι απαγορεύεται «το
κρίνειν», κατά τον π. Παΐσιο, είναι «ευλαβείς βλαμμένοι», νοσηροί τύποι, κακώς
κατηχημένοι. Το «μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε» (Ματθ. 7,1 και Λουκ. 6,7) του
Κυρίου δεν αντιτίθεται προς τον λόγον Του (την δικαίαν κρίσιν κρίνατε» (Ιωάν.
7,24). Δεν αντιφάσκει ο Κύριος. Το «κρίνω» - ρήμα με πολλές σημασίες – εδώ δεν
διατυπώνει απλώς κρίση αλλά κατάκριση, εμπάθεια, άδικη κρίση. Κάθε φορά λοιπόν
που συναντούμε το ρήμα «κρίνω» ας μη το εκλαμβάνουμε ως «κρίνω εμπαθώς –
κατακρίνω». Επί πλέον ας μη μας διαφεύγει ότι η «κρίση» είναι δώρο Θεού, η δε
κατάκριση ανεπίτρεπτη – διαβολική.
Βέβαια, φίλε Κώστα, έχεις δίκαιο να λες ότι το πλείστον των
διοικούντων την Εκκλησία σκορπίζει τον πανικό στους πιστούς ως προς το θέμα
αυτό.
Σε πληροφορώ όμως ότι, επειδή ουδείς αναμάρτητος – ακόμη και
ο πιο άγιος – κι επειδή οι εκλεγόμενοι και χειροτονούμενοι δεν είναι της αυτής
πάστας, χωρίζονται στους «κατ’ ευδοκίαν» (τους ευχάριστους στο Θεό) και στους
«κατά παραχώρησιν» (στους μετά βίας ανεχόμενους και επιτρεπόμενους για
τιμωρητικούς αλλά και παιδαγωγικούς λόγους). Και οι μεν πρώτοι (οι κατ’
ευδοκίαν) όχι μόνον δεν αποφεύγουν την κριτική αλλά και την επιδιώκουν ως
ψυχοφελή και εποικοδομητική, οι δε δεύτεροι (οι κατά παραχώρησιν) – οι και
περισσότερο – όχι μόνον την αποφεύγουν (ακόμη και την καλόπιστη) αλλά και
εξαπολύουν κεραυνούς σ’ οποιονδήποτε ήθελε σχολιάσει δυσμενώς τη ζωή τους και
το έργο τους. Δυστυχισμένο το ποίμνιο που θα είχε έναν τέτοιο επίσκοπο.
Δυστυχέστεροι (;) δε όλων εμείς οι Λαρισαίοι, διότι, μετά την εξαετή (1968-74)
ευλογημένη ποιμαντορία του μακαριστού Θεολόγου (εξορίσθηκε από την πολιτική και
εκκλησιαστική δικτατορία), εισπήδησαν στη Μητρόπολή μας παράνομοι και
αντιΚανονικοί (μοιχεπιβάτες) πατριοί δεσποτάδες, «ποιμαίνοντας το ποίμνιο του
Θεού αναγκαστώς, αισχροκερδώς, και κατακυριεύοντες των κλήρων» (Παραλ. Α΄ Πέτ.
ε 2-3).
Και επανελθών εκ της εξορίας του το 1992, αποκατασταθείς με 33
αποφάσεις του ΣτΕ και 1 της Ολομέλειας, ξανάπεσαν πάνω του τα «ιερά τέρατα» και
σαν λύκοι ωρυόμενοι επέσπευσαν την εκδημία του εκ του κόσμου τούτου (31-8-96) –
δεινά «ων ουκ έστιν άξιος ο κόσμος», στεφάνι δε αγίων.
Και επειδή, φίλε Κώστα, οι κακοί αυτοί επίσκοποι είναι
τεχνίτες στην κολακεία και τέλειοι ηθοποιοί στο μασκάρεμα, καταφέρνουν να
παρουσιάζονται ως «άγιοι» - λυκοποιμένες όντες – και να παρασύρουν τους αφελείς
και ακατήχητους στις θεωρίες και αντιευαγγελικές δοξασίες τους. Όπως για
παράδειγμα στο θέμα της «κρίσης» και του «ελέγχου», πέτυχαν να μπερδέψουν τους
χριστιανούς ώστε να συγχέουν την κρίση προς την κατάκριση. Κι ενώ κατά κόρον
τονίζουν, ότι δεν πρέπει να κρίνουμε, αυτοί κρίνουν και κατακρίνουν, ασφαλώς
όχι τους κακούς και ασεβείς, αλλά τους πιστούς ανθρώπους, οι οποίοι έχουν το
θάρρος να ελέγχουν φαύλους, ασεβείς και σκανδαλοποιούς. Δηλαδή αυτοί δεν
κρίνουν και δεν κατακρίνουν τον Ηρώδη για τη φαυλότητά του, αλλά τον Ιωάννη τον
Πρόδρομο, επειδή έκρινε και ήλεγξε τον Ηρώδη.
Λοιπόν, φίλε Κώστα, αφού αγαπάς τη ζωούλα σου, δεν πρέπει να
μάθεις και να την προστατεύεις; Δεν πρέπει να διακρίνεις αυτούς στους οποίους
θα εμπιστευθείς τον εαυτό σου; Καλός καπετάνιος δεν είναι εκείνος που
παριστάνει τον σπουδαίο στα ήσυχα νερά του λιμανιού.
ζουμε στισ eσχατεσ ημερεσ;
Συνέχεια από το προηγούμενο τεύχος
3. Προδότες μέσα στην οικογένεια.
Στο Μυστήριο του Γάμου ο άνδρας και η γυναίκα υποσχέθηκαν
ισόβια πίστη και αγάπη ο ένας στον άλλο. Έκαναν όρκο, θα λέγαμε. Και το όραμά
τους, μια καλή οικογένεια. Κι όμως κι εδώ έχουμε προδοσίες. Άλλοτε προδότης
γίνεται ο άνδρας. Άλλοτε προδότρα γίνεται η γυναίκα. Και άλλοτε τα παιδιά
απέναντι στους γονείς. Και όχι σπάνια πλέον, προδότες και οι γονείς, ο ένας ή ο
άλλος, απέναντι στα παιδιά τους. Όλα αυτά τα φαινόμενα ήταν παλιότερα παντελώς
άγνωστα. Και όσο προχωρούμε πίσω στο παρελθόν, ήταν και λογικά απαράδεκτα.
Θυμάμαι ένα λόγο του θρυλικού και γενναίου ιεροκήρυκα των Αθηνών στις δεκαετίες
του ’50 και ’60, του Αρχιμ. τότε π. Αυγουστίνου Ν. Καντιώτη: «Στη Μικρά Ασία περνούσαν
χίλια χρόνια για να ακουσθεί ένα διαζύγιο»! Σήμερα όμως; Σήμερα! Και το ρωτάτε;
Ούτε μια μέρα περνά χωρίς να ακούγονται ένα και δυό διαζύγια. Ρουτίνα πλέον
έγιναν τα διαζύγια. Και ο ένας προδίδει τον άλλο.
α΄ Προδότης ο άνδρας!
Ο άνδρας προδίδει τη γυναίκα του. Αυτός που έκανε ύμνο την
αγάπη του, την αφοσίωση και τη λατρεία στη σύζυγό του. Αυτός που έγραφε στίχους
για την αγάπη του. Αυτός που μελοποιούσε τους στίχους κι ύστερα έπαιρνε στα
χέρια του την κιθάρα και τραγουδούσε ακατάπαυστα την αγάπη στην αγάπη του. Στο
κορίτσι του. Στην κοπέλα του. Στη γυναίκα του, αργότερα. Κι αν τυχόν εκείνη δεν
τον ήθελε, τότε «στης Λαρίσης το ποτάμι που το λένε Πηνειό, ’κει θα πέσω να
πνιγώ», τραγουδούσε απελπισμένος. Κι όμως αυτός ο άνδρας προδίδει τη γυναίκα του.
Προδίδει τη συζυγική του πίστη, ο άθλιος. Και αργά ή γρήγορα την εγκαταλείπει
για τα μάτια κάποιας άλλης και εκείνη, η γυναίκα του, μένει με τις μελωδίες της
λατρείας του και την πίκρα της προδοσίας και εγκατάλειψης! Ο ψεύτης!
β΄ Προδότρα και η γυναίκα!
Δυστυχώς δεν λείπει και η περίπτωση αυτή. Αυτή, που άλλοτε ο
άνδρας της ήταν γι’ αυτήν το πιο όμορφο, πιστό και αφοσιωμένο αγόρι της, που
έπεφτε στην αγκαλιά του σαν στην πιο μεγάλη ασφάλεια αυτής της γης, αυτή τώρα
μαγεύτηκε από τα μάτια ενός άλλου αγοριού, άλλου άνδρα, πιο γοητευτικού από το
δικό της νόμιμο άνδρα και... τον προδίδει! Προδίδει κι αυτή τη συζυγική της
πίστη! Και τα παιδιά τους; Μπροστά στις καινούριες αγάπες, ποιός λογαριάζει τα
παιδιά; Είναι, όπως λέει ο Ρήγας Φεραίος, «ώ παιδιά μου, ορφανά μου,
σκορπισμένα εδώ και εκεί». Και γίνονται τα παιδιά αυτά κλέφτες, ληστές,
βιαστές, εκβιαστές και φονιάδες, για να κάνουν καριέρα την ισόβια φυλάκισή
τους! Έτσι η αγάπη των συζύγων και ο μεγάλος έρωτάς τους «έγινε σύννεφο...». Κι
όλα αυτά, γιατί; Θα το πούμε και στο τέλος. Γιατί λείπει ο Χριστός από τη ζωή
τους. Και όπως είπε ο Ιησούς, «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιωάν.
15,5).
γ΄ Προδότες και τα παιδιά.
Τελευταία με το αντιχριστιανικό πνεύμα της εποχής που πνέει
και στην πατρίδα μας, ή μάλλον όχι μόνο τελευταία, αλλά και αρκετά χρόνια πριν,
το δαιμόνιο της προδοσίας άγγιξε και τα παιδιά. Πολλά απ’ αυτά που τυχαίνει νά
’χουν κάποια οικονομική άνεση, εγκαταλείπουν γονείς και νοικιάζουν σπίτι μακριά
από τη στοργή και την αγάπη των γονιών τους, που τους έγιναν αφόρητα
πιεστικοί!! Προδότες των γονιών τους!! Κι αν οι γονείς αρρωστήσουν; Κι αν λόγω
ηλικίας δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν; Σκασίλα τους! Να πάνε στα γηροκομεία.
Να πάνε όπου θέλουν. Μεγάλη, σατανική αναλγησία και απονιά! Είπε ο μεγάλος Ντοστογιέφσκυ:
«Δίχως Θεό όλα επιτρέπονται». Όλα. Και τα πιο απίστευτα.
4. Προδότες και στην Πολιτική.
Εδώ κι αν δεν ανθεί η προδοσία! Φιλίες και συνεργασίες
διαλύονται. Κι αυτό, γιατί η προδοσία δίνει και παίρνει. Ποιός να πιστεύσει
ποιόν; Ποιός να εμπιστευθεί ποιόν; Όπως λέει η παροιμία, «Σήμερα σου κάνει το
φίλο κι αύριο το σκύλο». Και μάλιστα σκύλο που δαγκώνει θανάσιμα. Θεέ μου, σε
ποιά εποχή ζούμε;
5. Προδότες ηθικών υποχρεώσεων.
Υπάρχουν φιλίες ανθρώπων σε κάθε ηλικία. Σε όλες τις
κοινωνικές τάξεις. Είναι πολύ φυσικό ο ένας φίλος να εμπιστεύεται ένα αυστηρά
προσωπικό του θέμα στον φίλο του. Το ίδιο και μιά φίλη στη φίλη της. Και λέει ο
ένας στον άλλο: «Έχω το λόγο σου;». Και ο άλλος απαντά σαν με όρκο: «Στο λόγο
της τιμής μου. Ναι. Έχεις το λόγο μου». Και όμως κι εδώ έχουμε το φαινόμενο της
προδοσίας. Παρά την υπόσχεση, ακόμα και τον όρκο, συχνά ο ένας προδίδει τα
προσωπικά μυστικά του άλλου και ακολουθούν φιλονικίες, ξυλοδαρμοί, δικαστήρια,
ακόμη και φόνοι!...
6. Προδότες πνευματικών Διδασκάλων και πατέρων.
Θέλετε παραδείγματα; Πρώτος προδότης στην περίπτωση αυτή
είναι ο Ιούδας. Μαθητής του Χριστού ο Ιούδας. Με όλες τις θεϊκές ευλογίες του
Διδασκάλου του. Ήταν κι αυτός πιστός, όπως όλοι οι μαθητές. Όχι όμως μέχρι το
τέλος. Τελευταία πρόδωσε τον πνευματικό του Διδάσκαλο, με αποτέλεσμα ο μεν
Ιησούς να υποστεί το σταυρικό θάνατο, ο δε Ιούδας να απαγχονισθεί στον αγρό του
Κεραμέα!
Δεύτερος προδότης ο Δημάς. Ποιός ήταν ο Δημάς; Ένας πιστός
και αφοσιωμένος μαθητής και συνεργάτης του Απ. Παύλου. Μάλιστα, ήταν κοντά στο
μεγάλο Απόστολο και κατά τη φυλάκισή του στη Ρώμη! Κι όμως, τον πρόδωσε. Ο
Ιούδας πρόδωσε το Χριστό για μια χούφτα αργύρια. Ο Δήμας; Ο Δημάς για την
κοσμική ζωή. Διαβάστε το στίχο του Αποστόλου Παύλου: «Δημάς με εγκατέλιπεν».
Γιατί, Παύλε Απόστολε, τό ’κανε αυτό; «Αγαπήσας τον νυν αιώνα». Γιατί αγάπησε
τη ματαιότητα, την τρυφή, την απόλαυση, την ηδυπάθεια του κόσμου. Και σε ποιά
κοσμοπολίτικη πόλη πήγε; «Και επορεύθη εις Θεσσαλονίκην» (Β΄ Τιμοθ. 5,9).
Προδότες λογίζονται και όσοι εγκαταλείπουν τους «παιδιόθεν»
πνευματικούς πατέρες για δήθεν αυστηρότητά τους και προσχωρούν σε άλλους, νέους
«πατέρες», οι οποίοι συμβιβάζονται με τα προσωπικά κοσμικά ενδιαφέροντα αυτών
των ψυχών. Αλλά σύμφωνα με τον Απ. Παύλο οι νέοι «πατέρες» λογίζονται
παιδαγωγοί, όποιοι κι αν είναι αυτοί, και όχι πατέρες (Α΄ Κορινθ. 4,15).
Και οι προδοσίες μαθητών και μαθητριών προς τους
πνευματικούς Πατέρες και Διδασκάλους τελειωμό δεν έχουν! Μάρτυρες οι προδομένοι
πατέρες. Όλοι αυτοί οι προδότες γίνονται κοσμικοί, μοντέρνοι, φιλάργυροι,
ξενύχτηδες και ο,τιδήποτε άλλο. Αλλά κάνουν και κάτι άλλο. Ένα πιο μεγάλο κακό.
Κακό που θα τους οδηγήσει στην κόλαση. Κατηγορούν, δυσφημούν, ψευδολογούν κατά
των πνευματικών πατέρων και ευεργετών τους! Ένας προδομένος πνευματικός πατέρας
και Διδάσκαλος αποτύπωσε σε ποίημα πάνω στο χαρτί όλη του τη θλίψη και όλη την
πικρία του για τους προδότες της ζωής του. Το αντιγράφουμε για τις προδότριες
ψυχές:
«Ώ Δημά!...
Δημά, γιατί;
και του αποστόλου τα χείλη, πικρά,
πικρή κι η καρδιά του από τη φυλακή,
κι απ’ την ανάγκη να του είναι πιστοί
οι συνεργοί του όλοι,
«Δημάς γάρ με
εγκατέλιπε», ψιθυρίζουν.
Ώ Δημά!...
Δημά, γιατί;
Ποιόν αφήνεις; Που τρέχεις;
Ενώ λίγο πιο μπρός ασπασμούς
μας στέλνεις;
«ασπάζεται υμάς... Δημάς».
Ώ Δημά!...
Ώ παιδί μου!...
Και του Δημά τα έκγονα
λιγοστεμό δεν έχουν!».
Σ.Σ.
Αλλά να τελειώνουμε.
Οι προδότες σήμερα είναι πολλοί. Πιο πολλοί απ’ ό,τι άλλοτε.
Γέμισε ο κόσμος από προδότες. Η προδοσία είναι διάχυτη σε όλη την κοινωνία.
Μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, ώστε να διστάζει ο ένας να εμπιστεύεται σε άλλον,
ακόμα και σ’ αυτόν το φίλο του, ένα προσωπικό του μυστικό. Κι αυτό, από φόβο
μήπως τον προδώσει. Είναι ή δεν είναι, λοιπόν, και η παρουσία περισσότερων, από
κάθε άλλη εποχή, προδοτών σημείο ότι ζούμε στις έσχατες ημέρες, για τις οποίες
κάνει λόγο ο Απόστολος Παύλος;
Προς τούτο πρέπει να είμαστε έτοιμοι. Έτοιμοι ψυχικά. Με
μετάνοια και εξομολόγηση. «Έτοιμοι προς πάν έργον αγαθόν» (Τιτ. 3, 1). Όπως μας
το είπε ο Ιησούς, ο Σωτήρας J μας Χριστός και Σωτήρας όλου του κόσμου: «Γρηγορείτε
ούν, ότι ουκ οίδατε ποία ώρα ο Κύριος έρχεται» (Ματθ. 24,42).
Αρχιμ. Γ. Ι. Ρ.
