Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Ερωτήματα εις ώτα μη ακουόντων


ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΕΙΣ ΩΤΑ ΜΗ ΑΚΟΥΟΝΤΩΝ
Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση
ΣΥΧΝΕΣ εἶναι πιὰ οἱ ἐπισκέψεις τοῦ Οἰκ. Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου στὴν Ἑλλάδα. Φαίνεται ὅτι ἀνταποκρίνεται σὲ κάθε πρόσκληση, ποὺ λαβαίνει, ἰδίως ἀπὸ Μητροπολίτες. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ προκαλεῖ πολλὲς φορὲς σκανδαλισμὸ στοὺς πιστούς, γιατὶ κοντεύει νὰ γίνει ἐπιδημικό. Κάθε λίγο καὶ λιγάκι τὸ ἴδιο θεατρικὸ σκηνικό.
Ὁ Μητροπολίτης, ποὺ θὰ ὑποδεχτεῖ τὸν Πατριάρχη, κοπιάζει ἀφάνταστα. Προσεγγίζει τὰ ὅρια τοῦ παροξυσμοῦ ἡ ἀγχώδης προετοιμασία γιὰ τὴν ὑποδοχὴ καὶ φιλοξενία τοῦ Μεγάλου Ἐπισκέπτη.
Τὰ πράγματα θὰ ἦταν διαφορετικά, ἐὰν ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἀρνοῦνταν τὸν πολυδάπανο τρόπο ὑποδοχῆς καὶ φιλοξενίας καὶ ἀκολουθοῦσε τὸν ταπεινὸ Ἰησοῦ, ὁ ὁποῖος ποτὲ δὲν ἐπιβάρυνε κανένα, καθὼς ἀδιάκοπα ἐπισκεπτόταν πόλεις καὶ χωριά. Θὰ μποροῦσε νὰ μείνει στὸ ἐπισκοπεῖο ἢ σὲ ἕνα μοναστήρι, χωρὶς νὰ ἔχει πολυμελῆ συνοδεία. Γιατὶ νὰ καταλύει στὸ πολυτελέστερο ξενοδοχεῖο τῆς πόλης, γιατὶ νὰ κινητοποιεῖται ἡ κοσμικὴ ἐξουσία (ἀλήθεια πόση σχέση εἶχε ὁ Χριστὸς μὲ τοὺς ἀνθρώπους τῆς ἐξουσίας τοῦ καιροῦ του;) καὶ προπαντός, γιατὶ νὰ δέχεται τὶς τιμητικὲς ἐκδηλώσεις καὶ τὶς διακρίσεις, ποὺ τοῦ ἀπονέμουν, ἀφοῦ γνωρίζει ὅτι ὅλα αὐτὰ δὲν ἔχουν καμιὰ πνευματικὴ ἀξία.
Ἐπίσης, γιατὶ νὰ συνωστίζονται στὶς ἐξέδρες τῶν ἐπισήμων τριάντα καὶ σαράντα Μητροπολίτες καὶ νὰ παίζουν τὸ ρόλο τοῦ ἄφωνου κομπάρσου; Δὲν ἔχουν νὰ κάνουν κάτι καλύτερο στὶς Μητροπόλεις τους; Καὶ γιατὶ ἀγνοοῦν ὅτι ἡ συμμετοχή τους στὶς θορυβώδεις ὑποδοχὲς τοῦ Πατριάρχη σημαίνει ἔμμεση ἀποδοχὴ τῶν οἰκουμενιστικῶν δραστηριοτήτων του. Καὶ αὐτὸ εἶναι πολὺ σοβαρὸ θέμα.
Οἱ φιλοξενοῦντες Μητροπολίτες προσπαθοῦν νὰ ἐντυπωσιάσουν τὸν Πατριάρχη, νὰ τοῦ ἀποσπάσουν λόγους ἐπαινετικοὺς καὶ νὰ τροφοδοτήσουν τὴν ἐλπίδα τους ὅτι κάποτε θὰ τοὺς βοηθήσει, γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουν προσωπικές τους φιλοδοξίες. Στέλνουν ἐγκυκλίους στοὺς ἱερεῖς καὶ τοὺς μοναχοὺς τῶν Μητροπόλεών τους καὶ ἀπαιτοῦν πλήρη συμμόρφωση στὰ ὅσα τοὺς ζητοῦν, ἀπειλώντας ἐκείνους ποὺ δὲν θὰ ἀνταποκριθοῦν στὸ βαθμό ποὺ ἤθελαν ἢ θὰ ἀρνηθοῦν νὰ παραστοῦν στὶς ἐκδηλώσεις. Μετὰ τὸ πανηγύρι, κάθε ἀντιφρονῶν θὰ κληθεῖ νὰ δώσει ἐξηγήσεις καὶ ἐνδεχομένως θὰ τιμωρηθεῖ. Ἔτσι μὲ τὶς Πατριαρχικὲς ἐπισκέψεις δοκιμάζονται οἱ σχέσεις μεταξὺ Μητροπολιτῶν καὶ κληρικῶν καὶ ἀποκαλύπτεται τὸ χάσμα, ποὺ πολλὲς φορὲς
τοὺς χωρίζει.
Θὰ συνεχίσω τὸ θέμα μου μὲ τὴ διατύπωση μερικῶν εὔλογων ἐρωτημάτων πρὸς τοὺς Μητροπολίτες ἐκείνους, ποὺ διοργανώνουν φιέστες πρὸς τιμὴν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη, ἀλλὰ καί πρὸς ἐκείνους, ποὺ συμμετέχουν σὲ αὐτές. Δὲν περιμένω ὅτι θὰ μοῦ δώσει κανεὶς ἀπάντηση ἢ ὅτι κάτι θὰ ἀλλάξει. Πρὸς τὸ παρὸν ἡ ὁρατότητα εἶναι μηδενική! Ἴσως αὔριο νὰ ἀραιώσει ἡ ὁμίχλη.....

Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

ΨΑΛΤΙΚΑ ΤΟΥ ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΟΥ

ΨΑΛΤΙΚΑ ΤΟΥ ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΟΥ  
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΛΑΡΙΣΗΣ: ΑΓΩΝΑΣ Α.Φ.184  http://www.agonas.org
Πω – πω!! τι έγινε βρε παιδιά
Την μεθεπόμενη ημέρα της Παναγιάς (17-8-2012) η τοπική “καλή μας” εφημερίδα – το στόμα και η φωνή του δεσπότη Ιγνατίου στη Λάρισα – παρουσίασε σε τρεις σελίδες – πρωτοσέλιδα έγχρωμη φωτογραφία και σε δύο εσωτερικές σελίδες (5-10) λεπτομερή περιγραφή – το … μεγαλύτερο και … συνταρακτικότερο γεγονός της χρονιάς με τους παρακάτω τίτλους:
“ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ”, “Η Κοίμηση της Θεοτόκου στην Κομνήνειο Μονή Στομίου”, “ΠΛΗΘΟΣ ΠΙΣΤΩΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΑΝ ΤΗΝ ΕΟΡΤΑΖΟΥΣΑ ΠΑΝΑΓΙΑ”, “Λαμπρότητα και κατάνυξη” … συνοδευόμενες από έξι διαφορετικές φωτογραφίες.
Επειδή η εφημερίδα μας έχει ιδία αντίληψη και στοιχεία και πληροφορίες που επιβεβαιώνουν τα γραφόμενα, θα παρακαλούσαμε τον δημοσιογράφο της “καλής εφημερίδας” που έκανε το ρεπορτάζ – αν το έκανε ο ίδιος και δεν του δόθηκε έτοιμο – να μας απαντήσει στις απορίες μας:
Γιατί φέτος το εκκλησίασμα που παραβρέθηκε στον “πανηγυρικό” εσπερινό δεν ξεπερνούσε το ένα δέκατο των πανηγυριστών των άλλων ετών;
Γιατί απουσίαζαν οι τακτικοί προσκυνητές;
Μήπως γιατί, με αυτόν τον τρόπο, ήθελαν να δώσουν μήνυμα στον δεσπότη Ιγνάτιο;
Ασφαλώς αυτό έγινε αντιληπτό από τους παραβρεθέντες, απ’ τους οποίους περισσότεροι ήταν παραθεριστές, οι δε υπόλοιποι, οι γνωστοί μόνιμοι ακόλουθοι-κλακαδόροι του δεσπότη Ιγνατίου, που με την επιδεικτική τους παρουσία, προσπαθούν να τον ενθαρρύνουν, ώστε να αποβάλει το στρες των ενοχών, που σαν άλλες ερινύες τον καταδιώκουν.
 
Ρεπορτάζ χωρίς όνομα
Ένα τόσο “συγκλονιστικό” τρισέλιδο ρεπορτάζ δημοσιογράφου που αφορούσε την παρουσία του δεσπότη στον πανηγυρικό εσπερινό της εορτάζουσας Μονής Στομίου Λάρισας δεν επιτρέπεται να εμφανίζεται ελλιπές:
1) Δεν νομίζουμε ότι ενδείκνυται ένα τέτοιο γεγονός να είναι ανυπόγραφο.
2) Επιβάλλεται ένα τέτοιο γεγονός-ρεπορτάζ, να είναι πλήρες και να καλύπτει όλα τα κύρια στιγμιότυπα φωτογραφικά και περιγραφικά. Το ρεπορτάζ της “καλής μας” εφημερίδας ενώ δημοσιεύει, την ίδια φωτογραφία δύο φορές, απέφυγε να δημοσιεύσει φωτογραφία του δεσπότη Ιγνατίου κοντά στον τάφο του αγίου Θεολόγου και να περιγράψει τη σκηνή που τόσος κόσμος είδε, δηλαδή ένα θορυβημένο δεσπότη, που μετά βίας προχωρούσε – λες και κάποια δύναμη τον έσπρωχνε προς τα πίσω – ασθμαίνοντας να ψελλίζει κάτι, σαν τρισάγιο, που κανείς δεν άκουσε, και κάνοντας μεταβολή να φεύγει “μηδ’ ενός διώκοντας”.
Λέτε να άκουσε τη φωνή του Θεολόγου να του λέγει: «Ιγνάτιε, τα χέρια σου στάζουν αίμα αγωνιζομένων»

Αυτό κι αν ήταν φαρσοκωμωδία!
Τι θα σκεπτόσασταν εάν κάποιος σας πληροφορούσε ότι οι Γραμματείς και Φαρισαίοι διάβασαν «Τρισάγιο» στο μνήμα του Χριστού, καθώς και ο Ηρώδης στην τίμια κεφαλή του Ιωάννου του Προδρόμου ή το Νέρωνα, τον Διοκλητιανό κ.ά., που θανάτωσαν τόσους Χριστιανούς, να ανάβουν κερί στους τάφους τους και να εύχονται ο Θεός να συγχωρήσει τα θύματά τους;
Κάτι ανάλογο συνέβη στον τάφο (14-8-2012) του π. Θεολόγου, και του Γέροντα Αθανασίου (Μονή Στομίου) από τον δεσπότη Ιγνάτιο.
Έλεος Κύριοι! Αυτό κι αν ήταν φαρσοκωμωδία!!!

ΥΠΟΚΡΙΤΑ ΟΥΑΙ!!!
Όπως ορίζει το τυπικό της Εκκλησίας, ο κ. Ιγνάτιος, όταν βρέθηκε κοντά στον τάφο του Θεολόγου, έπρεπε να διαβάσει εκτός των άλλων ευχών – αν διάβασε, γιατί μόνο τα χείλη ψελλίζοντα έβλεπαν ενώ φωνή δεν ακούγονταν – στο τρισάγιο και την παρακάτω ευχή:
«Κύριε ο Θεός ημών … Διό σε ικετεύομεν, τον δούλον σου Αρχιερέα Θεολόγο, αδελφόν και συλλειτουργόν ημών γενόμενον … και ώσπερ επί της γης εν τη εκκλησία σου λειτουργόν αυτόν κατέστησας …».
Είναι φοβερό!
     Αναλογίσθηκες, αδελφέ μου, το μέγεθος του εμπαιγμού στο πρόσωπο του Θεού;
     Δούλος του Θεού, να καθίσταται από τον ίδιο λειτουργός του, και κάποιος, αφού τον εκτελέσει εν ψυχρώ και αρπάξει το θρόνο του θύματος, να παρουσιάζεται ως άκακο αρνί, σαν να μην συνέβη τίποτε, και μάλιστα να δέεται για την ανάπαυση του θύματός του;
Υποκριτά – θα πει ο Κύριος – εγώ κατέστησα τον Θεολόγο επίσκοπο στη Μητρόπολη της Λάρισας. Ποιος είσαι συ που με την παρέμβασή σου ματαίωσες το έργο μου;
Υποκριτά, δεν σώζεσαι, όσα κι αν κάνεις τρισάγια, εάν δεν δείξεις έμπρακτη μετάνοια. Τους ανθρώπους μπορείς να ξεγελάσεις, όχι όμως εμένα!
Υποκριτά, μιλάς στους άλλους για μετάνοια ενώ εσύ αγνοείς τη σημασία της. Το πρώτο που θα έπρεπε να κάνεις ήταν να βγάλεις το ωμοφόριο και το πετραχήλι, να τα αφήσεις πάνω στο τάφο του Θεολόγου και φεύγοντας για τη Μονή της μετανοίας σου να κλαις με καρδιά συντριμμένη και ταπεινωμένη το υπόλοιπο της ζωής σου. Γιατί; Για το κακό που έκανες στον «αδελφό και συλλειτουργό σου» στη Μητρόπολη Λάρισας ως και για τον Πανελλήνιο σκανδαλισμό. Γνωρίζεις, πιστεύουμε, τη συμφέρουσα λύση. (Μαρκ. 9, 42).
Ουαί υποκριτάαα - θα πει ο Κύριος.

ΤΟ «ΥΠΟΚΡΙΤΑ» μήπως είναι λίγο;;;
Τρεις μέρες πριν την κοίμηση του Σου Θεολόγου, κι ενώ βρισκόταν σε ληθαργική κατάσταση επικοινωνώντας με τα ουράνια, ο Ιγνάτιος, με συνοδεία Σαλαμιναίων και τον μητροπολιτικό ναό αστυνομοκρατούμενο από πολυάριθμες διμοιρίες ΜΑΤ και ΕΚΑΜ της Μακεδονίας και Θεσσαλίας, πλήρης ευφροσύνης, εισέρχονταν στον ναό του αγίου Αχιλλείου να λειτουργήσει.
Το χρόνο αυτό, ο μακαριστός Θεολόγος άνοιξε τα μάτια του, και απευθυνόμενος στην συμπαραστεκόμενη κυρία Σοφία – Βρογκιστινού – τη ρωτάει: Κυρία Σοφία, τι γίνεται σήμερα στον αγ. Αχίλλειο;
- Τίποτε Σεβασμιώτατε, απάντησε εκείνη.
- Μα πως τίποτε… Κάτι γίνεται…
Κι αφού ψέλλισε κάτι, ξανάκλεισε τα μάτια. Ανήσυχη η κυρία Σοφία βγαίνει από την εντατική και ρωτώντας πληροφορείται ότι ο Ιγνάτιος λειτουργεί στον άγιο Αχίλλειο προβαίνοντας μάλιστα στις παρακάτω δηλώσεις: «… Από σήμερα η τοπική Εκκλησία αλλάζει σελίδα… και το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω…».
Σε τρεις ημέρες (31-7-1996) ο Σος Θεολόγος άφηνε τον μάταιο τούτο κόσμο και πορεύονταν προς τις ουράνιες μονές. Η “καλή μας” εφημερίδα, που χρόνια τον πίκρανε, έγραφε: “Σύμπτωση;” «Τις στιγμές που παρέδιδε το πνεύμα του στον Ύψιστο, τον ουρανό αυλάκωναν αστραπές και την γαλήνη της νύχτας διέκοπταν βροντές. Δεν ξέρω αν ήταν τραγική σύμπτωση ή επανάληψη του φαινομένου του Γολγοθά. Σίγουρα, όμως, ήταν η Επουράνια δικαίωση».
«ΘΥΜΑΣΤΕ βέβαια το φυσικό φαινόμενο που έλαβε χώρα στον ουρανό της Λάρισας κοντά στα μεσάνυχτα προχθές βράδυ…» (εφ. 2/8/1996).
Τα θαυμαστά του Θεού δεν κρύπτονται.
Κι ενώ αυτά συνέβηκαν, γράφτηκαν και συγκλόνισαν τους πάντες, ο δεσπότης “Λάρισας” Ιγνάτιος υπήρξε ο μόνος, που, όχι μόνο έμεινε αναίσθητος μπροστά τα θεϊκά σημάδια, αλλά και ζήτησε να μην γίνει η κηδεία του Θεολόγου γιατί ήταν “Ακοινώνητος”… Μετά δε, με επιστολή του (θα την δημοσιεύσουμε προσεχώς) απαίτησε από τον Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ και την Ιερά Σύνοδο να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι μετασχόντες στην εξόδιο ακολουθία μητροπολίτες, ηγούμενοι, αρχιμανδρίτες, ιερείς, θεολόγοι κ.α. … Το εκκλησιαστικό δικαστήριο έγινε …, η δε απόφαση,  «Θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου…».
Τι το ’θελε το φετινό Τρισάγιο στον τάφο του Θεολόγου; Γι’ αυτό λέμε, μήπως, το «ΥΠΟΚΡΙΤΑ», είναι λίγο;;; 

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ 22ον

Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης ΑΓΩΝΑΣ: Α.Φ. 184  http://www.agonas.org
ΤΟΥ Π. ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ ΚΟΛΛΑ
     Η θεωρία αυτή της Ιστορικής απόδειξης υπάρξεως του Θεού, η οποία στηρίζεται στις επιστημονικές αποδείξεις της Φυσικής, είναι απόδειξη καταπέλτης κατά την ιδεολογίας των υλιστικών θεωριών (Μαρξισμού, κλπ.).
       Ενώ, λοιπόν, όλες αυτές οι αποδείξεις φαίνονται με λογική συνέπεια, εν τούτοις είναι αντιφατικές (= αναιρούμενες) με άλματα ή με διακοπές στο λογικό συλλογισμό επί του οποίου στηρίζονται. Μπορούμε να πούμε, ότι οι αποδείξεις αυτές, γενικά, περιέχουν μιάν αντικειμενική βεβαιότητα περί της υπάρξεως του Θεού πράγμα μη ορθόν, γιατί η πίστη στην ύπαρξη του Θεού δεν είναι αντικειμενική, αλλά υποκειμενική υπόθεση του ατόμου. Ώστε οι αντικειμενικές αυτές αποδείξεις περί Θεού είναι τελείως άχρηστες, εάν το άτομο (= ο άνθρωπος) δεν συναντά το Θεό στη καθημερινή του ζωή.
     Η χρησιμότητα των αποδείξεων έγκειται (= βρίσκεται) κυρίως στο ότι ο άνθρωπος δεν εγκαταλείπεται στο Γνωστικισμό, την απαισιοδοξία και τελικά στο Μηδενισμό (Nihilismus). Πρέπει, όμως, να έχουμε υπόψη μας ότι σε όλα τα Χριστιανικά δόγματα η ύπαρξη του Θεού δεν αποδεικνύεται λογικά, αλλά συνειδητοποιείται στη καθημερινή ζωή του πιστού.
       Η γνώση ακολουθεί, ενώ πάντα προηγείται η πίστη και η αφοσίωση, η υποταγή και η ταπεινοφροσύνη. Όλοι οι μεγάλοι ήταν τόσο κοντά στο Θεό και τόσο μακριά από το Θεό, συγχρόνως (= την ίδια στιγμή), γιατί ο Θεός δεν είναι πράγμα του κόσμου τούτου για να μπορεί να αποδειχτεί, αλλά είναι πράγμα υπερκόσμιο, το οποίο πιστεύει και ζει ο άνθρωπος, ο πιστός, «Έρχου και ίδε ... Γεύσασθε και ίδετε». Δεν έχουμε γνωσιοκρατία στη Θεολογία, αλλά σχέση αφοσιώσεως.
    Επίσης οι αποδείξεις αυτές έχουν στενοτάτη σχέση με τη Θεολογία, γιατί θέτουν διαρκώς το ερώτημα περί του Υψίστου και εσχάτου ΟΝΤΟΣ η πίστη του οποίου πηγάζει από τη φυσική εμπειρία, και αποσκοπούν στην επιτυχία του τελείου έναντι του ατελούς, της αδικίας, και του θανάτου. Είναι δε η έφεση του ανθρώπου προς το τέλειον απόρροια της επιθυμίας του, να ζήσει και να βρει την ευτυχία, την οποία δεν μπορεί να του προσφέρει ο κόσμος. Γενικά, μπορούμε να πούμε, ότι η Θεολογία δεν αποδεικνύει την ύπαρξη του Θεού, αλλά την Παρουσία και την Πρόνοια Αυτού στον κόσμο. Στην Θεολογία υπάρχουν διαρκώς προβληματικές, οι οποίες προέρχονται από την εμπειρία του κόσμου. Η προβληματική χρησιμεύει, γιατί θέτει το ερώτημα περί της τελειότητος, την οποίαν ζητούν στον παρόντα κόσμο οι ερωτώντες.
        Οι άπιστοι βρίσκονται διαρκώς σε αντίφαση, διότι ευρίσκονται σε διαρκή αναζήτηση του Τελείου σε έναν κόσμο ατελή και πεπερασμένον. Τοιούτο ON τέλειον, στον παρόντα κόσμο, δεν υπάρχει.
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

ΙΣΤΟΡΙΑ που πολλοί αγνοούν ή θέλουν να αγνοούν!

 Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης ΑΓΩΝΑΣ: Α.Φ. 184  http://www.agonas.org

Τετρακόσιες χιλιάδες (400.000) κομμάτια παπύρων, γραμμένα από τους προγόνους μας, βρέθηκαν σε αρχαίο σκουπιδότοπο της ελληνο-αιγυπτιακής πόλης της Οξυρύγχου, στην άνω Αίγυπτο και νότια του Φαγιούμ.
Οι ανασκαφές που έγιναν 1895 - 1938, πρωτοξεκίνησαν από Άγγλους καθηγητές ερευνητές και συνεχίστηκαν από Ιταλούς πανεπιστημιακούς καθηγητές. Αποκάλυψαν χιλιάδες χειρόγραφα και σπουδαία κείμενα της κλασσικής φιλολογίας, που είχαν χαθεί τα ιστορικά τους ίχνη.
Οι πάπυροι αυτοί βρέθηκαν μέσα σε τάφους και σε μεγάλους αποθέτες σκουπιδιών. Σώθηκαν δηλαδή, αφενός γιατί συνήθιζαν να περιβάλλουν τις μούμιες των νεκρών με στρώματα παπύρων κολλημένα το ένα πάνω στο άλλο, και αφετέρου γιατί οι «σκουπιδότοποι» (!) υπήρξαν ανυποψίαστοι κρυψώνες, που, η, επί αιώνες εναπόθεση σκουπιδιών προστάτευσε τον κρυπτόμενο θησαυρό από την επίδραση της υγρασίας.
Τα κομμάτια των παπύρων αυτών παραμένουν φυλαγμένα σε 800 κιβώτια στην βιβλιοθήκη Sacklet της Οξφόρδης, που σύμφωνα με τους ειδικούς αποτελεί την μεγαλύτερη συλλογή χειρογράφων κλασσικών Ελλήνων του κόσμου. Και όλα αυτά περιμένουν τη σειρά τους, ώστε να διαβαστούν με την νέα τεχνολογία γιατί η ξεβαμμένη μελάνη είναι μεν αόρατη στο κοινό φως, καθίσταται δε ορατή κάτω από υπέρυθρες ακτίνες με τεχνικές ανάλογες εκείνων της επισκόπησης δορυφόρων.
Οι ακαδημαϊκοί χαιρέτησαν με ενθουσιασμό την νέα αποκάλυψη. Στα άγνωστα μέχρι τώρα κείμενα, που κατόρθωσαν να διαβάσουν με την τεχνική αυτή, περιλαμβάνονται: τμήμα της χαμένης από καιρό τραγωδίας «Επίγονοι» του Σοφοκλή, μέρος μιας χαμένης νουβέλας του εξελληνισμένου συγγραφέα του 2ου αι. Λουκιανού, άγνωστο κείμενο του Ευριπίδη, μυθολογική ποίηση του ποιητή Παρθένιου του 1ου αι. π.Χ., έργο του Ησίοδου του 7ου αι., και ένα επικό ποίημα του Αρχίλοχου, διαδόχου του Ομήρου του 7ου αι., που περιγράφει κάποια από τα γεγονότα που οδήγησαν στον Τρωικό πόλεμο.
Ανάμεσα στα πολλά, που σε μερικά χρόνια θα γνωρίζουμε, περιλαμβάνονται ακόμη σημαντικά έργα, όπως: Αθηναίων Πολιτεία του Αριστοτέλη, οι Ωδές του Βακχυλίδη, μεγάλα τμήματα του σατυρικού δράματος, Ιχνευταί του Σοφοκλή, η Υψιπύλη του Ευριπίδη, ολόκληρος ο Δύσκολος του Μενάνδρου, μεγάλα τμήματα από τις κωμωδίες του Επιτρέποντες, Σαμία και Σικνώνιος, έργα του Οβιδίου, του Αισχύλου, Ηρώνδα, Καλλιμάχου, της Σαπφώς, και πολύ πάπυροι με ποιήματα του Ομήρου, καθώς και πολλά χριστιανικά κείμενα.
Η έγκυρη βρετανική εφημερίδα Independent σε άρθρο της έγραψε:… “Eureka! Εκπληκτική ανακάλυψη αποκαλύπτει τα μυστικά των αρχαίων Ελλήνων”.
Με το “ξεκλείδωμα” των παπύρων σύντομα θα μάθουμε μεγάλο μέρος για την πανάρχαια ιστορία μας που πολλοί αγνοούν ή θέλουν να αγνοούν.

«Ἀλλοίμονο σὲ κεῖνον ποὺ δὲν θὰ ἀντιδράσει στὸν Οἰκουμενισμό»!



«Φιλοδοξεῖτε νὰ σωθεῖτε;»

Δυὸ μικρὰ ἀποσπάσματα ὁμιλιῶν
π. Ἀθανάσιου Μυτιληναίου
(Ἐκφωνήθηκαν τὸ 1994) (*)

«Ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας

ἐπροδόθη καὶ προδίδει»

«Ἀλλοίμονο σὲ κεῖνον ποὺ δὲν θὰ ἀντιδράσει
στὸν  Οἰκουμενισμό»!
 

«Διὰ τοῦτο δεῖ περισσοτέρως ἡμᾶς προσέχειν τοῖς ἀκουσθεῖσι,
μή ποτε παραρρυῶμεν... πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα
τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας;» (Ἑβρ. 2, 3).


«Σᾶς λέω τώρα τί συντελεῖ, στὸ νὰ ἀκολουθεῖ ὁ πολὺς ὁ κόσμος τὴν πλατεῖαν ὁδόν, τὴν ἐξομαλισμένη, ποὺ δὲν ὑπάρχουν πέτρες τάχα, ὅλα εἶναι ὁμαλά, ὡραῖα...
Σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν κατάσταση (ἐδῶ εἶναι τώρα) δὲν ὑπάρχουν πνευματικά ἀντισταθμίσματα. Πόσες φορὲς λέμε: ποῦ εἶναι ἡ πνευματικὴ ἡγεσία; Ποῦ εἶναι! Ποῦ εἶναι! Ποιά πνευματικὴ ἡγεσία; Ὅλοι εἶναι προδομένοι κι ὅλοι ἔχουν γίνει τὸ ἴδιο. Δὲν ὑπάρχουν πνευματικὰ ἀντισταθμίσματα. Μὴ μοῦ πεῖτε, ὅτι θὰ μποροῦσε νὰ προκαλέσει αὐτὰ τὰ πνευματικὰ ἀντισταθμίσματα ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας. Ναί, (θὰ μποροῦσε), ἀλλὰ φρόντισαν οἱ ἐχθροὶ τῆς ἀνθρωπότητος, αὐτὲς οἱ ἀντίθεες δυνάμεις, οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις, νὰ ἐγκλωβίσουν κάθε προσπάθεια τῆς Ἐκκλησίας, ἀκριβῶς γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τοῦ σκοποῦ των· νὰ καταστρέψουν τὴν ἀνθρωπότητα.
Ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας. Χμ! Ἐπροδόθη καὶ προδίδει. Ναί. Ἐπροδόθη καὶ προδίδει. Βλέπει κανεὶς μία κατάσταση ποὺ λυπᾶται κατάβαθα. Ἐκεῖνοι ποὺ θὰ ἦσαν φύσει-θέσει οἱ ἁρμόδιοι νὰ βοηθήσουν τὸν σύγχρονον κόσμο καὶ τὴ νέα γενεά, δὲν κάνουν τίποτα, ἔξω ἀπὸ κάποιες, ἴσως, ἐξαιρέσεις. Γιατί; Ὅταν ἀκοῦτε ἐπὶ παραδείγματι τὸ τάδε στέλεχος τῆς Ἐκκλησίας..., ὅτι εἶναι μασῶνος, ὅτι εἶναι ἄνθρωπος τῆς «ντόλτσε βίτα», τῆς γλυκειᾶς ζωῆς... Τέτοιοι ἄνθρωποι πῶς θὰ ποδηγετήσουν τὴν ἀνθρωπότητα; Ναί, κατ’ ὄνομα εἶναι ὀρθόδοξοι, χριστιανοί, ἐπίσκοποι, εἶναι Ἐκκλησία. Ἀλλὰ ἔχουν ἐγκλωβιστεῖ. Ἔχουν δεθεῖ. Ἔχουν ἀπομονωθεῖ. Φρόντισαν οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις νὰ τοὺς βάλουν ν’ ἀγαπᾶνε αὐτὰ τὰ πράγματα, νὰ ἐπιθυμοῦν αὐτὰ τὰ πράγματα ἤ, ἄν θέλετε καλύτερα, νὰ ἀναδεικνύουν μὲς στὴν Ἐκκλησία ἀνθρώπους ποὺ ἁλώνονται ἀπὸ τὶς ἡδονὲς καὶ τὸ χρῆμα. Αὐτοὺς προβάλλουν. Καὶ ἔτσι δὲν ὑπάρχουν τὰ πνευματικὰ ἀντισταθμίσματα...».

«Πρέπει νὰ παίρνουμε «πολλὲς στροφές», γιὰ νὰ ἀντιλαμβανόμεθα τὴν Εὐαγγελικὴ ἀλήθεια, γιὰ νὰ ὀσφραινόμεθα τὴν πλάνη, τὴν αἵρεση, τὴν κακία καὶ τὸν δόλον... «Ἀδελφοί, μὴ παιδία γίνεσθε ταῖς φρεσίν· ἀλλὰ τῇ κακίᾳ νηπιάζετε, ταῖς δὲ φρεσὶ τέλειοι γίνεσθε» (1Κορ. 14, 20)... Ἀγαπητοί, λέμε ὅτι πρέπει νὰ εἴμεθα ἔξυπνοι· ἔξυπνος θὰ πεῖ ξύπνιος, δὲν κοιμᾶται κανείς· θυμηθεῖτε πόσες φορὲς ὁ Χριστὸς εἶπε τὸ ρῆμα «γρηγορεῖτε». Ἔτσι, ἀγαπητοί, εἶναι γραμμένο, ὅταν θὰ ‘ρθεῖ ὁ Ἀντίχριστος, πάρα πολλοὶ χριστιανοί μας τώρα δὲν μιλᾶμε μὲ ποσοστά, ἂς ποῦμε τὸ 95%, τὸ 97% τῶν χριστιανῶν (θὰ σᾶς πῶ ἀπὸ ποῦ τὸ βγάζουμε) θὰ προσκυνήσει τὸν Ἀντίχριστο. Καὶ κληρικοί, καὶ Πατριάρχες, καὶ Ἐπίσκοποι, καὶ λαός, καὶ ἐπιστήμονες καὶ σπουδαῖοι καὶ τρανοί. Γιατί; Γιατὶ δὲν θάχουν τὴν ἐν Χριστῷ ἐγρήγορση.
Ἀπὸ ποῦ τὸ βγάζω; Στὴν «Ἀποκάλυψη» εἶναι γραμμένο τὸ ἑξῆς. Λέει ὁ Ἄγγελος εἰς τὸν Ἰωάννην. Τοῦ δίνει ἕνα καλάμι καὶ τοῦ λέει, μέτρα. Μετράει τὸ Ναό, ποὺ ἦταν κάπου 30-33 μέτρα... Καὶ ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα τοῦ Ναοῦ, λίγα μέτρα, 5-6 μέτρα, πολύ κοντά, ἦταν τὸ μεγάλο θυσιαστήριο τῶν ὁλοκαυτωμάτων. Καὶ τοῦ λέει, μέτρα τὸ Ναό, πόσες καλαμιές εἶναι. Μέτρα καὶ τὸ θυσιαστήριο. Σταμάτα. Τί λέει (στὴ συνέχεια); Ὅλα τὰ ὑπόλοιπα –ποιά ὑπόλοιπα; ὅ,τι ἦταν πάνω εἰς τὸν λόφον Σιών, ἦταν πολλὰ κτίσματα– καὶ ὅλη ἡ πόλις Ἱερουσαλήμ, θὰ πατηθεῖ ὑπὸ τῶν Ἐθνῶν τρισήμιση χρόνια.
Ὅλοι οἱ Πατέρες λέγουν ὅτι: Ἱερουσαλὴμ εἶναι εἰκόνα τῆς Ἐκκλησίας· πολὺ δὲ περισσότερο εἶναι ὁ λόφος Σιών· ἀκόμα δὲ περισσότερο ὁ ναὸς Σολομῶντος. Ἀλλὰ ἡ πόλις ὁλόκληρη καὶ ὅλα τὰ λοιπὰ κτίσματα τοῦ λόφου Σιὼν θὰ πατηθοῦν ὑπὸ τῶν Ἐθνῶν. Δηλαδὴ τί θὰ πεῖ αὐτό; Τὰ ἔθνη εἶναι οἱ μὴ χριστιανοί. Θὰ εἶναι ὁ Ἀντίχριστος ποὺ θὰ ἔχει ἐπιβάλει τὴν θέλησή του. Αὐτὸ θὰ γίνει τρισήμισυ χρόνια, ὅσο θὰ εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Ἀντιχρίστου.
Συγκριτικὰ τώρα, ...τοπογραφικὰ πάρτε το, πάρτε την πόλη, πάρτε καὶ τὸ Ναό. Εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν θὰ προσκυνήσουν τὸν Ἀντίχριστο. Αὐτὸ ἀντιπροσωπεύει ὅ,τι μετρήθηκε. Γιατί; Διότι ὅ,τι μετρᾶται, ἀνήκει στὴ γνώση τοῦ Θεοῦ, ἀνήκει στὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ. Ὅ,τι δὲν μετρᾶται, δὲν ἀνήκει στὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἐκεῖνο ποὺ λέει ὁ Θεός: «Οὐ μὴ μνησθῶ»=δὲν θὰ σὲ θυμηθῶ, ...δὲν σὲ ἀναγνωρίζω. Πάρτε λοιπόν, συγκριτικά, τὸ ἕνα ποσὸν καὶ τὸ ἄλλο ποσόν. Ὁλόκληρη τὴν πόλη, μ’ ἕνα μικρὸ μέρος μόνο ἐπάνω στὸ λόφο Σιών. Γι’ αὐτὸ σᾶς εἶπα, ἀπὸ κεῖ, πάνω-κάτω, καταλαβαίνουμε ὅτι λίγοι θὰ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ θὰ σωθοῦν.
Μὲ τὴν καλὴ σημασία: φιλοδοξεῖτε νὰ σωθεῖτε; Ἐὰν ναί, πρέπει νάχουμε ἐγρήγορση. Καὶ τὰ λέμε αὐτά, γιατὶ δὲν ξέρουμε αὔριο τί ἔρχεται. Ὄχι ἐπὶ θύραις, ἔχει μπεῖ μέσα ὁ ἐχθρός. Δὲν λέω τὶς αἱρέσεις μόνο, δὲν λέω ...πάμπολλα. Ἕνα θὰ πῶ μόνο, τὸν Οἰκουμενισμό. Ὁ ὁποῖος Οἰκουμενισμός, φορεῖς του ἔχει αὐτὴ τὴν στιγμὴ Πατριάρχες, Ἀρχιεπισκόπους, Ἐπισκόπους κ.ο.κ. Τὰ ἀκούσατε; Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει φορεῖς του: Πατριάρχες, Ἀρχιεπισκόπους, Ἐπισκόπους κ.ο.κ. Τὸ καταλάβατε; Πῶς λοιπόν, θὰ παίρνει τὸ μυαλό μας στροφές, ὅταν αὔριο θὰ μᾶς ποῦν –προοδευτικὰ ἐννοεῖται, μὲ τὴ μέθοδο τοῦ σαλαμιοῦ, λίγο-λίγο–  καὶ τοῦτο κι ἐκεῖνο. Δὲν θὰ ἀντιδράσουμε; Θὰ πιαστοῦμε στὸν ὕπνο; Ἀλλοίμονο σὲ κεῖνον ποὺ δὲν θὰ ἀντιδράσει.
Κι ἂν εἶναι λίγοι, ἐκεῖνοι ποὺ θάχουν μείνει ὄρθιοι (δὲν ξέρω, πάντως δὲν θὰ προσκυνήσουνε, πάντως δὲν θὰ δεχθοῦν), μπορεῖ ἡ φωνή τους νὰ μὴν ἀκουστεῖ, μπορεῖ χίλια δυό, μπορεῖ νάχουμε τὸ μαρτύριο, ...ἀλλὰ δὲν θὰ ἀποδεχθοῦν, δὲν θὰ ἀποδεχθοῦν. Παρακαλῶ προσέξατέ το.
Γι’ αὐτὸ λέγει ἡ Σοφία Σειράχ, «οὐαὶ τοῖς ἀπολωλεκόσι τὴν ὑπομονὴν [καρδίαν] καὶ τί ποιήσουσιν ὅταν ἐπισκέπτηται ὁ Κύριος;» (Σοφία Σειρὰχ 2, 14). Τὸ κείμενον ἔχει ὑπομονήν, ἀλλὰ οἱ Πατέρες βάζουν τὴν λέξη «καρδίαν». Ἀλλοίμονο σὲ κείνους, λέει, πούχουν χάσει τὴν καρδιά τους, τὸ νοῦ τους. Κι ὅταν θὰ τοὺς ἐπισκεφθεῖ ὁ Κύριος, τί θὰ κάνουν;».

Ἀπομαγνητοφώνηση:
«Φιλορθόδοξος Ένωσις "Κοσμάς Φλαμιάτος"»

__________________________________
(*) Ἀπὸ ὁμιλίες π. Ἀθανάσιου Μυτιληναίου στὴ Σοφία Σειρὰχ  μὲ ἀριθ. 172 (ἀπὸ 53:00 ἑξῆς) καὶ 173 (ἀπὸ 41:00 ἑξῆς). Διεύθυνση ἱστολογίου: http://www.pantocrator.info/gr/modules.php?name=Downloads&d_op=viewdownload&cid=41&min=170&orderby=titleA&show=10

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

ΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ Ι. Μ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ




 
του Ομολογητου Και Αγωνιστου 
 
 
Θεολογου κ. Παν. ΣΗΜΑΤΗ

Οἱ συγγραφεῖς τῆς νέας αὐτῆς ἐκδόσεως τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς, ἀσχολοῦνται μὲ τὸ βιβλίο τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ, ποὺ ἀναφέρεται στὸν ΙΕ΄ ἱερὸ Κανόνα. "Κόλλησαν", ὅμως, σὲ λέξεις τοῦ Κανόνα, ἐνῶ ὁ συγγραφέας τοῦ κρινόμενου βιβλίου, μὲ ἀφορμὴ τὸν ΙΕ΄ Κανόνα παρουσιάζει τὴν διαχρονικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας ὡς πρὸς τὴν στάση μας ἀπέναντι στοὺς ἐπισκόπους ποὺ διδάσκουν κακοδοξίες, μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στὴν ἐσχατολογικὴ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἀρνοῦνται δὲ κι αὐτοί, ὅπως καὶ ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς, νὰ κατονομάσουν, ποιοί ἐπιτέλους εἶναι αὐτοὶ οἱ αἱρετικοὶ Οἰκουμενιστὲς Ἐπίσκοποι. Πρόκειται, δυστυχώς, γιὰ μιὰ ἐπιπόλαια κριτικ συγχύσεως ἐννοιῶν καὶ πραγμάτων, ἀποπροσανατολισμοῦ καὶ διαστρέβλωσης τῆς διδασκαλίας τῶν Πατέρων.


Γνωρίζω ὅτι ὁ π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς ἑτοιμάζει ἀπάντηση στὰ ὅσα γράφονται στὸ βιβλίο ποὺ ἐξέδωσε ἡ Μητρόπολη Πειραιῶς «15ος ΚΑΝΩΝ ΠΡΩΤΟΔΕΥΤΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙΣ».
Επειδή, ὅμως, τὸ βιβλίο αὐτὸ ἀναφέρεται καὶ σὲ ὅσους ἔχουμε προχωρήσει σὲ ἀποτείχιση, κακίζοντάς μας, δημοσιεύουμε μιὰ πρώτη ἀπάντηση, ποὺ προέρχεται ὄχι ἀπὸ μᾶς, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν π. Θεόδωρο Ζήση, κείμενα δηλαδὴ τοῦ π. Θε­όδω­ρου, ὁ ὁποῖος θεωρεῖται ἀπὸ πολλοὺς ὡς ὁ ἀρχηγὸς του ἀντι-οικουμενιστικοῦ ἀγῶνος.
 
 
 
Ὁ π. Θεόδωρος, εἶναι κα­θη­γη­τὴς Πα­τρο­λο­γί­ας, καὶ γνω­ρί­ζει πο­λὺ κα­λά, ποι­ά εἶ­ναι ἡ θέ­ση τῶν Πα­τέ­ρων σχε­τι­κὰ μὲ τὴν στά­ση μας ἀ­πέ­ναν­τι στοὺς αἱ­ρε­τί­ζον­τες «ὀρ­θό­δο­ξους» ἐ­πι­σκό­πους. Ἔχει πάρει σαφῆ θέση ὑπὲρ τῆς διακοπῆς μνημονεύσεως τῶν Οἰκουμενιστῶν ἐπισκόπων καὶ τῆς ἀποτειχίσεως. Δὲν ἔχει ὡς πρὸς αὐτὸ ἐνδοιασμούς. Ἀπὸ τὰ κείμενά του βγαίνει ὅτι πρέπει νὰ προχωρήσουμε στὴν διακοπὴ κοινωνίας ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές. Δὲν προχώρησε, ὅμως, ὁ ἴδιος στὴν ἀποτείχιση, περιμένοντας τὴν κατάλληλη περίσταση-χρόνο (ὅπως μᾶς δήλωσε). Γιὰ ὅσους ὅμως ἀποτειχίστηκαν, θεώρησε ὅτι ἔπραξαν κατὰ συνείδηση, ἐφαρμόζοντες ἕνα Ἱ. Κανόνα. Ὡς ἐκ τούτου οἱ θέσεις του εἶναι ἄκρως ἀντίθετες μὲ αὐτὲς τῆς ἀντι-αιρετικής ὁμάδος τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς.
 
 
 
Τί συμβαίνει λοιπόν; Τί εἶναι ἐκεῖνο ποὺ κάνει τὸν Μητροπολίτη Πειραιῶς νὰ προχωρήσει σ’ αὐτὴ τὴ διχαστικὴ κίνηση, ἐναντιούμενος σὲ Ἱ. Κανόνα τῆς Ἐκκλησίας, ἔστω προαιρετικό; Γιατί, μὲ τὸ βιβλίο αὐτό, δὲν κάνει κριτικὴ μόνο στὶς θέσεις τοῦ π. Εὐθύμιου, γιὰ τὸ ὑποχρεωτικὸ ἢ μὴ τοῦ ΙΕ΄ Ἱ. Κανόνος, ἀλλὰ ἀρνεῖται καὶ αὐτὴν τὴν προαιρετικὴ ἀποτείχιση στὴν ὁποία προχωρήσαμε.
 
 
 
Ἐπικαλοῦνται οἱ συγγραφεῖς τοῦ βιβλίου τὸν π. Ἐπιφάνιο, διαστρέφοντας οὐσιαστικὰ –μὲ ὅσα γράφουν–, ὅσα ὁ π. Ἐπιφάνιος δίδασκε. Ὁ π. Επιφάνιος, π.χ., ἔχοντας ὑπ’ ὄψιν τὶς ἀπαρχὲς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τότε ποὺ ἐλάχιστες ἦταν οἱ παρεκτροπὲς τῶν Οἰκουμενιστῶν, ποὺ ἐλάχιστες πληροφορίες καὶ φωτογραφίες ἀπὸ τὶς συμπροσευχὲς ὑπῆρχαν, οὐδένα δὲ βίντεο, ἀποδέχεται τὴν ἀποτείχιση ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές, καὶ ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, ὡς προαιρετική· γράφει: Ὁ ΙΕ΄ Κανών «εἶναι δυνητικὸς καὶ οὐχὶ ὑποχρεωτικός. Δὲν ἀξιοῖ, ...ἀλλ’ ἁπλῶς παρέχει εἰς αὐτοὺς τὴ δυνατότητα. Ἄν τις κληρικός, λέγει ὁ Κανών, ἀποκοπῆ ἀπὸ τοιούτου Ἐπισκόπου “πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως”, οὐδαμῶς παρανομεῖ, διὸ καὶ δὲν ὑπόκειται εἰς ἐπιτίμησιν, ἀλλὰ μᾶλλον ἄξιος ἐπαίνου εἶναι» (Θεοδωρόπουλου Ἐπιφάνιου, ἀρχιμ., Τὰ δύο Ἄκρα, σελ. 75-76).

 
Ἂς ἔλθουμε, ὅμως, στὶς θέσεις τοῦ π. Θεοδώρου: