ΠΟΡΝΟ ΚΑΙ Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΜΕΣ’ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

Αγώνας - Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης Α.Φ.193 

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ

ΕΥΛΟΓΙΑ ή ΚΑΤΑΡΑ!

Τα Ευρωπαϊκά νηπιαγωγεία και σχολεία μπορούν να απαγορεύσουν τα παιδικά βιβλία και παραμύθια που απεικονίζουν την παραδοσιακή οικογένεια. Αυτό είναι ένα αίτημα της επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τα Δικαιώματα της Γυναίκας. Σύμφωνα με την επιτροπή, τα παραμύθια θα πρέπει να μιλάνε για τη σεξουαλική διαφορετικότητα. Νορβηγοί ειδικοί πιστεύουν ότι τα παιδιά επωφελούνται βλέποντας πορνό.

Η Επιτροπή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τα Δικαιώματα των Γυναικών και την Ισότητα των φύλων παρασκευάζουν μια έκθεση που ζητά την απαγόρευση όλων των βιβλίων που παρουσιάζουν την παραδοσιακή οικογένεια όπου ο πατέρας είναι ο αρχηγός και κουβαλητής της οικογένειας και η μητέρα φροντίζει για τα παιδιά, στα σχολεία και τα κέντρα ημερήσιας φροντίδας της Ευρώπης. Σύμφωνα με τους συγγραφείς, τα βιβλία αυτά είναι κακά για την μελλοντική ζωή των παιδιών, ιδιαίτερα στα κορίτσια, και την προώθηση της λάθος συμπεριφοράς. Στο μέλλον, μπορεί να τα αποτρέψει από την οικοδόμηση μιας σταδιοδρομίας.

Οι φεμινίστριες ανησυχούν ότι τα παιδιά από μικρή ηλικία έρχονται συνεχώς αντιμέτωποι με «αρνητικά στερεότυπα των φύλων» σε τηλεοπτικές εκπομπές και διαφημιστικά. Η λέξη “αρνητικό” της έκθεσης είναι συνώνυμη με τη λέξη “παραδοσιακό”. Με την πάροδο του χρόνου, η απαγόρευση θα επεκταθεί και στην τηλεόραση και τη διαφήμιση. Μέχρι στιγμής, αποφασίστηκε να αρχίσει με τα σχολικά βιβλία.

«Τα σχολεία δεν είναι απλώς τόποι προσκτήσεως γνώσεων, αλλά κυρίως φροντιστήρια ηθικής, χριστιανικής και εθνικής αγωγής»

Αγώνας - Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης Α.Φ.193

Δημήτρη Νατσιού Δασκάλου

«Κάλλιο γνώση παρά γρόσι». Από τα χρόνια της δουλείας μας έρχεται η σοφή παροιμία του λαού μας, που εξεικονίζει τον ζήλο των προγόνων μας για τα γράμματα. Αλλά για ποια γράμματα; Εκείνο το φαινομενικώς απλοϊκό τραγουδάκι του «Κρυφού Σχολειού», το «φεγγαράκι μου λαμπρό», μας λέει ότι τα σκλαβόπουλα, «μέσα στη θολόκτιστη εκκλησιά», άκουγαν από το στόμα τού παπά για γράμματα και σπουδάματα, αλλά, κυρίως, θέριευαν την αποσταμένη ελπίδα με «του Θεού τα πράματα».
Όπως γράφει ο ακαδημαϊκός Σίμος Μενάρδος, στα χρόνια της φρικτής Οθωμανοκρατίας «…η ψυχή του Έθνους αγρυπνούσε. Φτωχοί παπάδες και δάσκαλοι, που ετρέφοντο με λίγο ψωμί, είχαν το σθένος εις το βάθος της ψυχής των, σθένος ποιητών. Καταλάβαιναν την ευθύνην που τους εβάρυνε να συνεχίσουν την ελληνικήν παράδοσιν, διηγούντο εις τα Ελληνόπουλα ποια ήταν άλλοτε η πατρίδα τους και τους εδίδασκαν δύο ονόματα: Ελλάς και ελευθερία». (αρχ. Ιω. Αλεξίου, «Η Παιδεία στην Τουρκοκρατία», εκδ. «Ζωής», σελ. 181). Από εκείνα τα σχολεία και με τέτοιους δασκάλους «αποφοίτησαν» τα λιοντάρια του ’21. Μα και ο άγιος των σκλάβων, ο Πατροκοσμάς, τα ίδια δεν κανοναρχούσε στο Γένος; «Το σχολείον ποτίζει την ψυχή και ανοίγει τες εκκλησιές» κήρυττε, γιατί γνώριζε ο άγιος ότι τα προσανάμματα της εθνικής ελευθερίας τα προσφέρει του Χριστού η πίστη η αγία. 

Ο πρώτος και τελευταίος ίσως Ρωμηός Κυβερνήτης της Ελλάδας, ο Ιωάννης Καποδίστριας, είχε συλλάβει εναργέστατα ότι για να «σταθεί» το αρτιγενές κράτος στην χορεία των «πεπολιτισμένων» εθνών της Εσπερίας πρέπει η Παιδεία του να αρδεύεται από τις αείχλωρες πηγές της ρωμαίικης παράδοσης, ειδάλλως καταντά «παλιόψαθα των εθνών». Γράφει σε επιστολή του προς τον Μουστοξύδη μεταξύ άλλων. «Τα σχολεία δεν είναι απλώς τόποι προσκτήσεως γνώσεων, αλλά κυρίως φροντιστήρια ηθικής, χριστιανικής και εθνικής αγωγής». (Ι. Καποδίστρια, «Κείμενα», εκδ. ΟΕΔΒ, σελ. 75).

Αυτά τα τρία είναι τα ψηλώματα, οι κορυφές με τις οποίες φτερούγιζε ο λαός για τόσους αιώνες: η πίστη (η χριστιανική αγωγή), η πατρίδα (η εθνική αγωγή) και η οικογένεια (η ηθική αγωγή), που τα πρώτα ανεξίτηλα μαθήματά της τα λαμβάνει ο άνθρωπος από την κατ’ οίκον Εκκλησία. Και αν επί επταετίας διαπομπεύτηκε το τρίπτυχο των ελληνοσώτειρων αρετών, λόγω της μετατροπής τους σε ιδεολόγημα, δίδοντας ταυτόχρονα και μια ουρανόπεμπτη πρόφαση στους ψευτοπροοδευτικούς να επιπέσουν αργότερα και να μαγαρίσουν και την πατρίδα και την «θρησκεία» και την οικογένεια, εν τούτοις πάντοτε στην ιστορία μας πολεμούμε γι’ αυτά τα τρία πολυτίμητα. Δεν ήταν εφεύρημα των Απριλιανών,. Η ημιμάθειά τους τα αμαύρωσε. Θυμίζω. Τον παιάνα που διασώζει ο Αισχύλος στο έργο του «Πέρσαι» (Στιχ. 402-5).

«Ω παίδες Ελλήνων, ίτε

ελευθερούτε πατρίδ’ (η πατρίδα),

ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας (η οικογένεια), θεών τε πατρώων έδη (η θρησκεία), θήκας προγόνων νυν υπέρ πάντων αγών».

Πνευματικὸ παιδὶ τοῦ μητροπολίτου Ράσκας Ἀρτέμιου Χαρίτων Ο Άγιος Νεομάρτυς του Κοσόβου +1999

Πνευματικὸ παιδὶ τοῦ μητροπολίτου Ράσκας Ἀρτέμιου Χαρίτων Ο Άγιος Νεομάρτυς του Κοσόβου +1999

Χαρίτων

Ο Άγιος Νεομάρτυς του Κοσόβου +1999

Του ιερομόναχου Στέφανου της Ι.ΜΟΝΗΣ DECANI-ΚΟΣΟΒΟΥ 

Στις 10 Μαΐου 1998, πριν την αγρυπνία του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς της Ζίτσας, έγινε ή κουρά του π. Χαρίτωνος από τον επίσκοπο Αρτέμιο. Εφ' όσον έλαβε την κουρά ό π. Χαρίτων πρόσθεσε τώρα παραπάνω κόπους και έγινε περισσότερο ζηλωτής στην υπακοή. Του ανέθεσαν την σοβαρή διακονία της παραλαβής σημαντικών έγγραφων για τον επίσκοπο και τούς βοηθούς του. Σ' αυτές τις δύσκολες αποστολές ήταν εξαιρετικά έμπιστος.

Οποιαδήποτε ώρα της ημέρας ή της νύχτας θυσιαζόταν χωρίς να σκέπτεται τον εαυτό του. Μια φορά ήταν έτοιμος να φύγει με το αυτοκίνητο μέσα στο βράδυ κατά τη διάρκεια των χειρότερων επιθέσεων από τον δήθεν Απελευθερωτικό Στρατό του Κοσσόβου (KLA Kosovo Liberation Army) περνώντας το πιο επικίνδυνο μέρος του Dulje και Crnoljeva, προκειμένου να φέρη θεραπευτικό νερό για έναν άρρωστο εν Χριστώ αδελφό. Είχε ειρήνη και ήταν πλήρως προετοιμασμένος να κάνη αύτη την υπακοή. Ωστόσο τον σταμάτησαν πριν βάλει μπρος το αυτοκίνητο. Με την ίδια εσωτερική γαλήνη, χωρίς να μουρμουρίσει ή να σχολιάσει, δέχθηκε την εντολή να παραμείνει.

Δεν κρατούσε τίποτε περιττό στο κελί του, ακόμα και βιβλία. Έκτος από ένα προσευχητάριο και την αγία Γραφή, είχε λίγα βιβλία, τα όποια έλαβε ως δώρα από τον Γέροντα του. Στο κελί του, πού ποτέ δεν αποκαλούσε δικό του, κρατούσε μονάχα τρείς εικόνες. Χειμώνα - καλοκαίρι φορούσε πάντα λαστιχένια opanke (χειροποίητα χωριάτικα πέδιλα) με μάλλινες κάλτσες και ένα γιλέκο πάνω από το ζωστικό του, και στις πιο κρύες μέρες πρόσθετε άλλο ένα γιλέκο, ολόιδιο με το πρώτο.

Προσεκτικός στη διδασκαλία του πνευματικού του πατέρα να παραμένει σιωπηλός στην τράπεζα και να τρώει οτιδήποτε του 'βαζαν μπροστά του, έτρωγε ότι μπορούσε και ποτέ δεν έκανε παράπονα στον μάγειρα. Όταν διακονούσε τούς φιλοξενουμένους ήταν ευγενικός, χωρίς να υπεισέρχεται στα πιστεύω του καθενός και χωρίς να κάνη φυλετικές διακρίσεις. Έβαζε τα δυνατά του να συμπαθή όλους τούς ανθρώπους. Ακόμα και όταν οι shiptari – Το όνομα που οι εθνικοί Αλβανοί χρησιμοποιούν για τους εαυτούς τους - διέπρατταν εγκλήματα εναντίον του λαού μας, αυτός δεν τούς μισούσε. Αντιθέτως προσπαθούσε να δικαιολόγηση τις πράξεις τους με το να επιρρίπτει ευθύνες στο άθεο καθεστώς.

Αν και ό π. Χαρίτων δεν ήταν άμεσα συνδεδεμένος με τον έξω κόσμο, δεν αγνοούσε τα γεγονότα του. Παρ' όλα αυτά αγωνιζόταν να παραμένει απαθής- προσκολλήθηκε στον έναν, στον Κύριο ημών Ιησούν Χριστόν, χωρίς να κρατά τίποτε για τον εαυτό του, έχοντας ύπ' όψιν ότι μόνο αυτό πού μπορεί να σταλεί στο ουράνιο θησαυροφυλάκιο θα παραμείνει μαζί μας όταν συναντήσουμε τον Κύριο.

Δεν είναι δυνατόν να μην αναφερθούμε στην καρτερία του την ώρα της ασθένειας. Πάντα θυμότανε την ίαση του από τη Μητέρα του Θεού. Μετά από αυτό το συμβάν ποτέ δεν απευθύνθηκε σε επίγειο γιατρό.
 Κάποτε αρρώστησε, και απ' ότι φαινόταν ήταν ηπατίτιδα. Μη δεχόμενος καμία βοήθεια, αποσύρθηκε στο κελί του και στράφηκε προς τον Ουράνιο Ιατρό. Για αρκετές μέρες δεν έτρωγε τίποτα. Για ν' αποφυγή τον σκανδαλισμό των αδελφών, τους είπε ότι θα προμηθευόταν μόνος του την τροφή του. Λίγες μέρες αργότερα βγήκε από το κελί του χωρίς κανένα σημάδι της ασθένειας του.

5H ΦΑΛΑΓΓΑ του Σεβασμ. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

 Αγώνας - Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης Α.Φ.193 http://www.agonas.org/

 ΤΟ ΧΕΙΡΟΦΙΛΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑ 

 ΓΙΑΤΙ ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑ;

 Οι αγώνες Μάρκου του Ευγενικού

Σεβασμ. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

Κυριακή των αγίων Πατέρων

«Θα σας πω την αλήθεια. Δεν θα σας κολακεύσω. Δεν πα’ να φύγετε όλοι και να μείνουν τα καθίσματα μόνα; Αδιαφορώ.

Έχω παράπονο με όλους σας. Διότι δεν είστε κοντά στους ιεροκήρυκας πού δίνουν αγώνα. Τους εγκαταλείπετε και μένουν μόνοι κράζοντες και φωνάζοντες επάνω στα ερείπια αυτά της πατρίδος.

Παίρνω ζυγαριά και ζυγίζω, παίρνω την ζυγαριά της Ορθοδοξίας, και βλέπω ότι το χειρότερο απ’ όλα τα κακά, για μένα, είναι αυτό που δεν έφερε καμμιά συγκίνησι εις τον Ελληνικό λαό. Είναι αυτό που δεν έγραψε κανένα θρησκευτικό περιοδικό. Είναι αυτό για το οποίο κοιμάται ολόκληρος η Ιεραρχία μας. Είναι το χειροφίλημα του πάπα.

ΤΟ ΧΕΙΡΟΦΙΛΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑ

Το χειροφίλημα του πάπα;

Μάλιστα· αυτό είναι χειρότερο απ’ όλα. Πρωτοφανές γεγονός για την Ελληνική πατρίδα.

Πού τα λές αυτά Αυγουστίνε; Στα βουνά, στα λαγκάδια, στα μνήματα; Λάθος. Πού μιλάω; Στα παιδιά της Ορθοδοξίας μιλάω;

- Ούχ ού! μας μάζεψε ο παπάς, για να μας μιλήσει για το χειροφίλημα του πάπα! Ψύλλος στ’ άχυρα! Καθυστερημένος ιεροκήρυκας. Πίσω αιώνες βρίσκεται.

Δεν είναι τίποτε το χειροφίλημα του πάπα;

Ποιος είσαι συ πού το λες; Αυτό μας έφαγε. «Δεν είναι τίποτε το ένα, δεν είναι τίποτε το άλλο». Στο τέλος τι μένει;

Ξέρετε με τι μοιάζει αυτό; Σαν να παίρνω το μαχαίρι και να σου κόβω το αυτί, και να λες· δεν είναι τίποτε. Να σου κόβω και τη μύτη, και να λες· δεν είναι τίποτε. Να σου αφαιρώ με τσιμπίδια τα κρέατα και τα νεύρα, και να λες· δεν είναι τίποτε. Να σου βγάζω τα μαλλιά και το δέρμα και ό,τι άλλο αποτελεί τον άνθρωπο, και να λες· δεν είναι τίποτε. Στο τέλος τι θα μείνη από το κορμάκι σας; Μόνο ο σκελετός· απαίσιο πράγμα και αηδές.

Έτσι λοιπόν; Δεν είναι τίποτε το ένα, δεν είναι τίποτε το άλλο. Θα μείνη επί τέλους ένας σκελετός και ένα ανεμώλιον (= ανεμώδες, κούφο, μάταιο) πράγμα η Ορθοδοξία.

Ποιος είσαι συ ο ψευτοθεολόγος και ο ψευτοπαπάς και ο ψευτοεπίσκοπος του 20ου αιώνος, πού μου λές ότι δεν είναι τίποτε το χειροφίλημα του πάπα; Έλα εδώ μπροστά, για να συζητήσουμε καθαρά και ξάστερα.

Αν δεν είναι τίποτε, αγαπητέ μου, να πάρης τη γομολάστιχα που έχει ο διάβολος και ν’ ανοίξης την Ιστορία και να σβήσης τα «κατορθώματα» του πάπα – αν μπορέσης να τα σβήσης. Αλλ’ εάν το δικό σου χέρι μπορεί να τα σβήση, το δικό μου χέρι τρέμει και δεν τα σβήνει. Να πας κατόπιν στην εκκλησία και να ξεκρεμάσης τις εικόνες· του αγίου Αθανασίου, του ιερού Δαμασκηνού, του ιερού Φωτίου, του Γενναδίου, του Γρηγορίου του Παλαμά, του Κοσμά του Αιτωλού, όλων αυτών των αγίων μορφών, και να τις κάψης – αν μπορέσης να τις κάψης· γιατί όλοι αυτοί αγωνίσθηκαν εναντίον του παπισμού. Κι αφού τα σβήσης όλα αυτά, να σβήσης και τις εορτές όλων αυτών των αγίων. Και μετά να μου πής ότι δεν είναι τίποτε το χειροφίλημα του πάπα.

Θέλεις εξηγήσεις; Πολύ καλά. Εγώ θα σου εξηγηθώ απόψε, με λίγα λόγια και σταράτα.

ΓΙΑΤΙ ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑ;

Άμα βρεθήτε με φράγκο, που επαινεί την «εκκλησία» του -δικαίωμά του-, εσείς να του πήτε μια κουβέντα·

Κοντός ψαλμός αλληλούϊα. Εσείς οι φράγκοι κατηγοράτε την Ορθόδοξο Εκκλησία και λέτε, ότι η δική σας «εκκλησία» είναι η πρώτη και ότι εμείς είμεθα στην πλάνη. Ένα ερώτημα θέλω να σας κάνω, «άγιοι» φράγκοι·

Σας δίνουμε τα άγια βιβλία μας, το Ωρολόγιο, τα Μηναία, όλα τα βιβλία της Εκκλησίας μας, να τα διαβάσετε ένα μήνα και ένα χρόνο. Κι αφού τα διαβάσετε, αν μπορήτε, να μας βρήτε και να μας αποδείξετε, ότι εμείς προσθέσαμε ή αφαιρέσαμε έστω και ένα γιώτα. Η Πίστις μας η άμωμος δεν δέχεται ούτε προσθήκη ούτε αφαίρεσι. Είναι όπως η Ακρόπολι.

Λένε, ότι ο Παρθενώνας είναι τέλειο έργο και δεν επιτρέπεται επάνω του ούτε να προσθέσης ούτε ν’ αφαιρέσης τίποτε. Όπως λοιπόν στον Παρθενώνα δεν επιτρέπεται χέρι βέβηλο να προσθέση ή ν’ αφαιρέση κάτι, έτσι και η Ορθοδοξία μας είναι ο Παρθενών του πνεύματος, είναι μνημείο τέλειο και αθάνατο, και δεν μπορεί κανείς να προσθέση ή ν’ αφαιρέση τίποτε.

Λοιπόν μπορείτε, εσείς οι φράγκοι, να μας αποδείξετε, ότι εμείς οι ορθόδοξοι προσθέσαμε ή αφαιρέσαμε έστω και ένα γιώτα από την πίστι πού μας παρέδωσαν οι απόστολοι και οι πατέρες της Εκκλησίας;

Ενώ οι φράγκοι δεν μπορούν να μας αποδείξουν ότι εμείς στο μεγάλο θησαυρό της Ορθοδοξίας προσθέσαμε ή αφαιρέσαμε κάτι, εμείς όμως μπορούμε να τους αποδείξουμε, ότι αυτοί και πρόσθεσαν και αφαίρεσαν πολλά. Πώς;

Οι αγώνες Μάρκου του Ευγενικού

Ανέκαθεν οι πάπαι είναι πονηροί, είναι αλεπούδες και εκμεταλλεύονται την ανάγκη του δυστυχισμένου τούτου έθνους. Όταν το Βυζάντιο εκλονίζετο από την λαίλαπα του μωαμεθανισμού και είχε ανάγκη βοηθείας, ο πάπας είπε στον αυτοκράτορα Ιωάννη τον Παλαιολόγο·

- Θέλεις βοήθεια;

- Θέλω.

- Να φέρης στη Ρώμη τον πατριάρχη και καμμιά 25αριά θεολόγους, παπάδες, διακόνους, μοναχούς. Να κάνετε συμφωνητικό, και έτσι θα σου δώσουμε βοήθεια.

Ο δυστυχής Ιωάννης ο Παλαιολόγος γέμισε ένα καράβι με θεολόγους, μοναχούς, επισκόπους και τον πατριάρχη τον Ιωσήφ, και ύστερα από 4 μήνες έφθασαν στη Δύσι, στη Φερράρα και στη Φλωρεντία. Κ’ εκεί τι έγινε;

Επί τη υποσχέσει του πάπα, ότι θα βοηθήση το Βυζάντιο μαχόμενον κατά των εχθρών της πίστεως, ο Ιωάννης ο Παλαιολόγος είπε· Συμφωνώ και δέχομαι την ένωσι. Έκανε μια «τούμπα» και φίλησε την παντόφλα του πάπα. Μετά, ήρθαν άλλοι μητροπολίται, μοναχοί και θεολόγοι, και αυτοί υπέκυψαν. Όλοι υπέκυψαν και ο ένας κατόπιν του άλλου υπέγραψαν την ένωσι.

Ένας δεν υπέγραψε. Ο αθάνατος ήρωας, που κράτησε ολόκληρη την Ορθοδοξία στους ώμους του, ο Μάρκος ο Ευγενικός, του οποίου η μνήμη είναι αιώνια.

- Δεν υπογράφω, λέει. Δεν προδίδω τα όσια και τα ιερά της Ορθοδοξίας. Ορθόδοξος γεννήθηκα, ορθόδοξος και θα πεθάνω. Την παντόφλα του πάπα δεν την φιλάω. Δεν προσκυνώ το είδωλο του πάπα.

Δεν υπέγραψε την ένωσι. Και έμεινε μόνος, Άτλας της Ορθοδοξίας.

Επικήδειος λόγος για αείμνηστο καθηγητὴ Ιωάννη Κορναράκη, από τον γιό του, καθηγητή Πανεπιστημίου, Κων. Κορναράκη

Τελέστηκε χθὲς τὸ ἀπόγευμα, στὸν Ἱερὸ Ναὸ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου Χαλανδρίου, ἡ Ἐξόδιος Ἀκολουθία τοῦ ἀειμνήστου καθηγητὴ Ἰωάννη Κορναράκη, ὁμοτίμου Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν.

Τὸν τελευταῖο ἀπὸ τοὺς ἐπικηδείους λόγους ἐκφώνησε ὁ υἱὸς τοῦ ἐκλειπόντος, λέγοντας μεταξὺ ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς:

...Θὰ ἤθελα νὰ σοῦ πῶ ὅτι προαισθάνθηκα τὴν ἀναχώρησή σου, ἐκεῖνο τὸ Σάββατο στὶς 22 Ἰουνίου (2013), παραμονὴ τῆς Πεντηκοστῆς. Κάθισες στὴν ἀγαπημένη σου θέση στὴ βεράντα καὶ χωρὶς ἐμφανῆ ἀφορμή, ξεκίνησες ἕναν ἀπολογισμὸ τῆς ζωῆς σου. Ἀφοῦ προηγουμένως μοῦ ἀνακοίνωσες ὅτι στὰ ὄνειρά σου ἐμφανιζόταν ἡ πατρική σου οἰκογένεια καὶ οἱ κοιμηθέντες φίλοι σου, ἔπειτα συνέχισες.

–Εὐχαριστῶ τὸ Θεὸ ποὺ μὲ ἀνέσυρε ἀπὸ τὴ λάσπη καὶ μὲ ὁδήγησε νὰ γίνω καθηγητὴς Πανεπιστημίου. Ποῦ νὰ τὸ φανταζόμουν αὐτό, τότε, ὅταν πιτσιρίκο μὲ ἔστελναν οἱ γονεῖς μου νὰ πουλήσω παστέλια στὸ λιμάνι, τὸ σκληρὸ χειμῶνα τοῦ 1941. Καὶ νὰ φανταστεῖς –μοῦ ἔλεγες– ἐπειδὴ δὲν ἀγόραζε κανείς, κι ἐγὼ κρύωνα, τὰ ἔτρωγα γιὰ νὰ κρατηθῶ. Ἀργότερα, κλητήρας στὴν Τράπεζα. Τέλειωσες τὸ νυκτερινὸ σχολεῖο, γιατὶ τὸ πρωΐ δούλευες νὰ συμπληρώσεις τὰ πενιχρά εἰσοδήματα τῆς οἰκογένειά σου.

Μετὰ θυμήθηκες, ὅτι ἐκείνη τὴν ἡμέρα ἦταν ἡ ἐπέτειος, ποὺ πρὶν ἀπὸ ἑβδομῆντα περίπου χρόνια, ἔκανες τὸ πρῶτο σου κήρυγμα, στὴν «Παναγιὰ τὴ Φανερωμένη» τῆς Σαλαμίνας. Εἶχα ἆγχος, μοῦ εἶπες, ἀλλ’ ὅταν ἐκφώνησα τὸ κήρυγμα, ἤξερα πιά, ὅτι αὐτὸς θὰ ἦταν ὁ προορισμός μου, ἡ θεολογία.

Μὲ σφιγμένη καρδιὰ προσπάθησα νὰ καταλάβω τί συνέβαινε. Εἴπαμε διάφορα καὶ μετὰ μίλησες θεολογικά. Πάντοτε οἱ συζητήσεις μας εἶχαν θεολογικὸ περιεχόμενο, γιατί προσπαθοῦσα νὰ κερδίσω τὴ σοφία καὶ τὴν βιωματική σου ἐμπειρία, ὅσον τὸ δυνατὸν περισσότερους θησαυρούς.

ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΑΙΩΝΙΟΝ Ο ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ κυρός ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ

 Αγώνας - Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης

ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΑΙΩΝΙΟΝ

Ο ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ

κυρός ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ

Μια μεγάλη εκκλησιαστική

προσωπικότητα,

ένας μεγάλος Θεολόγος,

ένας ακατάβλητος αγωνιστής,

ένας χαρισματικός ιερωμένος,

ένας σοφός επίσκοπος

κοιμήθηκε την 1^η Απριλίου 2013

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ

Ο κατά κόσμον Νικόλαος Γκατζηρούλης γεννήθηκε στον Βόλο το 1927. Αποφοίτησε από την Θεολογική Σχολή Αθηνών το 1949. Χειροτονήθηκε διάκονος το 1956, πρεσβύτερος το 1959 και στις 14 Απριλίου το 1968 χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος.

Μετά από έξι χρόνια, στις 25 Ιουνίου 1974, κηρύχθηκε έκπτωτος του μητροπολιτικού θρόνου, χωρίς δίκη και απολογία, από ένα νόθο συνοδικό σχήμα, που το «βάπτισαν» οι τότε κρατούντες (Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ Τίκας, δικτάτορας Δ. Ιωαννίδης και υπουργός Παιδείας – καθηγητής – Π. Χρήστου), με συνοπτική διαδικασία, “Πρεσβυτέρα Ιεραρχία”. Απαγόρευσαν αυθαίρετα, παράνομα και αντιΚανονικά τη συμμετοχή στην Ιεραρχία τους 34 από τους 66 εν ενεργεία μητροπολίτες, με τις δύο Συντακτικές Πράξεις (3 & 7) της δικτατορίας, και μόνο για πολιτικούς λόγους, στερώντας τους συγχρόνως το δικαίωμα της προσφυγής στη δικαιοσύνη.

Αυτό κι αν ήταν παγκόσμια πρωτοτυπία! Στον 21^ο αιώνα, που καυχώμαστε για τα ανθρώπινα δικαιώματα να υπάρχουν άνθρωποι, στερούμενοι και των στοιχειωδών αγαθών του ελεύθερου πολίτη!

Η περιβόητη αυτή «πράξη» – το όνειδος στην ιστορία της Ελλάδας – τόνιζε: «Αρχιερείς οίτινες δι’ ενεργειών και εκδηλώσεών των, διαταράσσουν την ειρήνη και ενότητα της Εκκλησίας, δύνανται να κηρύσσωνται έκπτωτοι του Αρχιερατικού θρόνου… Η απόφασις αυτή εκτελείται άμα τη δημοσιεύσει της δια της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως, μη υποκειμένη εις ένδικον μέσον ή προσφυγήν ενώπιον πάσης εκκλησιαστικής ή πολιτειακής αρχής ή δικαστηρίου…». (Συντ. Πρ. 7 της 2/2-7-1974).

Με το κατάπτυστο αυτό χουντικό κατασκεύασμα-νόμο εκδιώχθηκαν και άλλα ένδεκα (11) διαμάντια-μητροπολίτες της εκκλησίας μας. Για το έκτρωμα αυτό (Σ.Π. 3 & 7) έγραψαν αρκετοί, μεταξύ των οποίων και ο καθηγητής του Κανονικού Δικαίου του Παν. Αθηνών Κων/νος Μουρατίδης ο οποίος τις ονόμασε: «ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ» και την “Πρεσβυτέρα Ιεραρχία” ως «ΛΗΣΤΡΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟ». Ο μακαριστός Φλωρίνης Αυγουστίνος μίλησε για «ΚΥΚΛΩΠΕΙΟ ΔΙΚΑΙΟ». Ο Κοζάνης Διονύσιος χαρακτήρισε την απόφαση έκπτωσης των 12 μητροπολιτών «Πράξη παραφροσύνης και αυτοκτονίας που δίνει την εντύπωση ότι οι Ιεράρχες ΟΥΤΕ ΘΕΟΝ ΦΟΒΟΥΜΕΘΑ ΟΥΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΕΝΤΡΕΠΟΜΕΘΑ». Με την ίδια γλώσσα μίλησαν ο Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος, ο καθηγητής του Παν. Θεσ/νίκης Στ. Σάκκος κ.α.

Και σαν να μην έφθανε η έκπτωσή τους, η μισάδελφη “Πρεσβυτέρα Ιεραρχία” τους απένειμε και… τιμητικά παρατσούκλια – τίτλους [εφεύρημα του μόλις χειροτονηθέντος (14-7-1974) Δημητριάδος Χριστοδούλου] προκειμένου να τους ταπεινώσει ακόμη περισσότερο! Ιεράρχες με αξιοπρέπεια και οι 12, δεν δέχθηκαν να αποποιηθούν τους κανονικούς τους επισκοπικούς τίτλους, ΜΗ ΥΠΟΓΡΑΨΑΝΤΕΣ ΤΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΜΙΣΘΟΔΟΣΙΑΣ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΠΑΡΑΤΣΟΥΚΛΙΑ. Έτσι στερήθηκαν για αρκετά χρόνια τη μισθοδοσία τους, ζώντας με ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΕΣ. ΝΑΙ, ΜΕ ΤΙΣ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΕΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ! Ο μακαριστός π. Νικόδημος όταν στις 18 Ιουλίου 1974 εγκατέλειπε το επισκοπείο της μητρόπολης Αττικής και Μεγαρίδος, μοναδική του “περιουσία” είχε, τα βιβλία, που τόσο αγαπούσε και τα οποία αφού φόρτωσε σ’ ένα τρίκυκλο, τα μετέφερε σε κάποιο σπίτι που τον φιλοξένησε προσωρινά.

Ο Σ/τος Νικόδημος είχε πολλά προσόντα, που τον έκαναν να ξεχωρίζει, γιατί ήταν δεινός ρήτορας, άριστος γνώστης της θεολογικής και φιλολογικής επιστήμης, μεγάλος συγγραφέας, γνώστης πέντε ξένων γλωσσών, καθηγητής των ιερών Κανόνων, ιεράρχης που, ο λόγος του έπεφτε σαν πύρινη ρομφαία στα κεφάλια των εμπαικτών της πίστης, των μη διοικούντων συνετά και των διεφθαρμένων στο χώρο της Εκκλησίας και όχι μόνον.

Το περιοδικό «Εκκλησία» γράφοντας για τα χαρίσματα που διέθετε ο άγιος πατήρ τονίζει: «Το ανεπίλεπτον ήθος, ο ακέραιος χαρακτήρ, η ισχυρά θέλησις, η απλότης και η λιτότης, η εργατικότης, η πολυμερής μόρφωσις, αι ευρείαι αντιλήψεις, ο καθαρός και στοχαστικός νούς, η δύναμις του λόγου, το υψηλόν ορθόδοξον φρόνημα, η φλογέρα της αγάπης προς την Εκκλησίαν και το θείον Ιδρυτήν της, το αίσθημα ευθύνης, αι οργανωτικαί και διοικητικαί ικανότητες…».

Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΕΝΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ;

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ: ΑΓΩΝΑΣ  ΙΟΥΝΙΟΣ 13 Α.Φ.193    http://www.agonas.org/ 

Ήρθε η ώρα τα θέματα της πίστεως να συζητηθούν και να πάρουν ορθόδοξες αποφάσεις. Φτάνουν πια τα πανηγύρια. Φτάνει η επίδειξη των πολύτιμων αμφίων την ώρα που ο κόσμος χάνει τη δουλειά του, μένει άστεγος και πεινάει. Φτάνει η περιφορά της κουφότητας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της ελληνικής επικράτειας.

Ήρθε η ώρα ο Αρχιεπίσκοπος να συγκαλέσει τη σύνοδο της ιεραρχίας, να συζητήσουν για τον ολισθηρό δρόμο που τραβάει ο Οικουμενικός Πατριάρχης και, η περί αυτού, στα θέματα πίστης και Ορθοδοξίας. Για τις προδοτικές συμφωνίες Μπαλαμάντ και του Σαμπεζύ, τα προδοτικά κείμενα του Πόρτο Αλέγκρε και της Ραβέννας, την κακοδοξία της “Μεταπατερικής – Βαπτισματικής Θεολογίας” κ.ά.

Ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ έστειλε στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο ένα πολυσέλιδο υπόμνημα (72σελ.) με το οποίο αναλύει τις παρεκτροπές του Πατριάρχου Θεολογικά, Δογματικά, Πατερικά…

Από το υπόμνημα αυτό παραθέτουμε αποσπάσματα.

Επί των απαραδέκτων εξ επόψεως θεολογικής, πνευματικής και εκκλησιολογικής δηλώσεων Υμών, Παναγιώτατε Δέσποτα, επισημαίνομεν ότι σφάλλετε.

Σχετικά με τις κακόδοξες οικουμενιστικές θεωρίες περί «αδελφών Εκκλησιών» και «δύο πνευμόνων» και της Ουνίας, είναι γνωστόν ότι αυτές υιοθετήθηκαν από το απαράδεκτο, επαίσχυντο και άστοχο εκκλησιολογικώς κείμενο του Balamand του Λιβάνου το 1993. Εκεί αναγνωρίζεται η αιρετική παρασυναγωγή του Παπισμού, όχι μόνο ως «Εκκλησία», αλλά και ως «αδελφή Εκκλησία» με την Ορθόδοξο Εκκλησία. Δηλαδή εξισώνεται εκκλησιολογικώς η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Ορθόδοξος Εκκλησία με την αίρεση του Παπισμού. Επίσης, Ορθοδοξία και Παπισμός θεωρούνται ως «οι δύο πνεύμονες», με τους οποίους δήθεν αναπνέει η Εκκλησία του Χριστού. Τέλος, η προσηλυτιστική μέθοδος, ο Δούρειος ίππος του Παπισμού, η επάρατη και δαιμονική Ουνία, η οποία προηγουμένως καταδικάσθηκε στη Βιέννη (26-31 Ιανουαρίου 1990) και στο Freising του Μονάχου (6-15 Ιουνίου 1990) από Ορθοδόξους και Παπικούς θεολόγους, στο Balamand του Λιβάνου αθωώθηκε πανηγυρικώς, θεωρούμενη πλέον ως κοινώς αποδεκτός τρόπος «ενώσεως» Ορθοδοξίας και Παπισμού (ουνιτικού τύπου ένωση).

Αντιλαμβανόμεθα, Παναγιώτατε Δέσποτα, ότι Υμείς στηρίζεσθε σε αυτές τις αποφάσεις. Γνωρίζετε όμως ότι η συμφωνία του Balamand δεν αποτελεί πανορθόδοξη απόφαση, διότι δεν την υπέγραψαν έξι τοπικές Εκκλησίες (Ιεροσολύμων, Σερβίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας, Ελλάδος, Τσεχοσλοβακίας). Δεν υπήρξε, λοιπόν, καμμία Πανορθόδοξη Σύνοδος ή έγκριση του κειμένου του Balamand. Ενώ, λοιπόν, δεν υπήρξε Πανορθόδοξη υιοθέτηση του κειμένου του Balamand, εν τούτοις υπήρξε Πανορθόδοξη απόφαση ακυρώσεως του κειμένου του Balamand στη Βαλτιμόρη της Αμερικής στις 9-19 Ιουλίου του 2000, με τη συμμετοχή εκπροσώπων όλων των Ορθοδόξων Εκκλησιών και μάλιστα και του Σεπτού Οικουμενικού Πατριαρχείου. Επίσης, ο όρος «αδελφές εκκλησίες» δεν έχει υιοθετηθεί, ούτε καν στα κείμενα των Πανορθοδόξων Συνδιασκέψεων μέχρι και σήμερα. Βεβαίως, και Πανορθόδοξη Σύνοδος να γινόταν, που θα ενέκρινε τον όρο «αδελφές εκκλησίες» και τις υπόλοιπες οικουμενιστικές θεωρίες, θα ήταν άκυρη, διότι θα είχε συγκληθεί ως ληστρική, αφού οι αποφάσεις της θα έρχονταν σε άμεση και πλήρη αντίθεση με την καθολική και διαχρονική αγιογραφική, αποστολική, ιεροκανονική και πατερική παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας και την κοινή συνείδηση του πληρώματος της Εκκλησίας…

Μετά ταύτα, ερωτούμεν Υμάς, Παναγιώτατε Δέσποτα: Πώς χρησιμοποιείτε τον όρο «αδελφές εκκλησίες», όταν αυτός είναι αγιοπατερικώς αμάρτυρος και μάλιστα πανορθοδόξως έχει απορριφθεί και ακυρωθεί; Διατί κάνετε επιλεκτική χρήση των πανορθοδόξων αποφάσεων; Πλέον συγκεκριμένως, ερωτούμεν ευλόγως: Κατά την Θεοτίμητον Παναγιότητα Υμών, πόσες Εκκλησίες υπάρχουν; Μία ή πολλές; Ο Χριστός ίδρυσε Μία ή πολλές εκκλησίες; Ο Χριστός δεν ίδρυσε μόνο την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, όπως ομολογούμε άπαντες οι Ορθόδοξοι στο Σύμβολο της Πίστεως Νικαίας-Κων/λεως; Αφού, λοιπόν, συμφώνως προς τους Υμετέρους Λόγους υπάρχουν πολλές εκκλησίες και όλοι οι αιρετικοί ανήκουν στην Εκκλησία, τότε υπάρχουν και πολλοί Κύριοι, πολλές πίστεις, πολλά βαπτίσματα. Όμως, ο Απόστολος των Εθνών Παύλος, το στόμα του Χριστού, λέει ότι υπάρχει «εις Κύριος, μία πίστις, έν βάπτισμα».

Στον ορθόδοξο χώρο κάνουμε λόγο για Ορθοδοξία (ορθή δόξα περί Θεού) και για άφεση, πλάνη (πλανεμένη, εσφαλμένη, διαστρεβλωμένη δόξα περί Θεού). Από πότε, όμως, οι αιρέσεις και οι αιρετικοί αποτελούν εκκλησίες;

Και τελειώνει ο “άγιος” Πειραιώς.

«Ποιά πανορθόδοξη ἀπόφαση; Λαμβάνουμε υἱϊκῶς θάρρος καί ἐρωτοῦμεν Ὑμᾶς, Παναγιώτατε Δέσποτα: Ἡ μετάβαση Ὑμῶν, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, τῆς Σεπτῆς Κορυφῆς τῆς ὑπ’ οὐρανόνὈρθοδοξίας, στό Μιλάνο ὑπῆρξε ἀποτέλεσμα καί ἀπόφαση κάποιας Συνόδου Πανορθοδόξου; Θεωροῦμε ὅτι γιά ἕνα τέτοιο σοβαρό ζήτημα, πού ἅπτεται τῶν σχέσεων μέ τούς αἱρετικούς Παπικούς, θά ἔπρεπε νά ἐρωτηθοῦν ἅπασαι οἱκατά τόπους Ἱερές Σύνοδοι τῶν Ἱεραρχῶν τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί νά ὑπάρχει συγκατάθεση, ἀπόφαση, εὐλογία.

Ἡ πανορθοδόξως ἀποφασισθεῖσα διεξαγωγή θεολογικοῦ διαλόγου μέ τήν ἑτεροδοξία καλύπτει τέτοιες ἐνέργειες «συγχοροστασίες καί συμπροσευχές»; Β) Ἐκκλησιολογική σύγχυση. Εἶναι πασιφανές, ὅπως προκύπτει ἀπό τίς ὁμιλίες, πού ἐκφώνησε ἡ Ὑμετέρα Παναγιότης στό Μιλάνο, ὅτι διδάσκετε καινοφανῆ, πρωτοφανῆ καί οἰκουμενιστική ἐκκλησιολογία, ἡ ὁποία, βεβαίως, τυγχάνει ἀλλοτρία καί ξένη πρός τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία. Ἀποδέχεσθε τίς κακόδοξες οἰκουμενιστικές θεωρίες περί «ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν» και«δύο πνευμόνων».

Ἀναγνωρίζετε τίς αἱρετικές παρασυναγωγές τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Προτεσταντισμοῦ (Λουθηρανοί, Μεταρρυθμισμένοι) ὡς «Ἐκκλησίες» ἰσότιμες καί ἰσάξιες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἀναγνωρίζετε τόν αἱρεσιάρχη Πάπα, τούς Καρδιναλίους, τούς Πάστορες σάν νά ἔχουν ἔγκυρη ἱερωσύνη, μυστήρια καί ἀποστολική διαδοχή. Χρησιμοποιεῖτε ὁμοειδῆ θεολογία καί γιά τούς ἀλλοθρήσκους (Μουσουλμάνους, Ραββίνους). Γιά Σᾶς, Παναγιώτατε, ὅλες οἱ παραπάνω αἱρέσεις μαζί μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀποτελοῦν ἤδη τή «Μία Ἐκκλησία», ἡ ὁποία ὅμως, στόν παρόντα καιρό εἶναι διηρημένη καί προχωρᾶ πρός τήν ἑνότητά της».

Και ο επίλογος:

«Προυχωρήσατε ἤδη πολύ. Οἱ πόδες Ὑμῶν ψαύουσι πλέοντά ρεῖθρα τοῦ Ρουβίκωνος. Ἡ ὑπομονή χιλιάδων εὐσεβῶν ψυχῶν, Κληρικῶν καί λαϊκῶν, συνεχῶς ἐξαντλεῖται. Διά τήν ἀγάπην τοῦ Κυρίου, ὀπισθοχωρήσατε! Μή θέλετε νά δημιουργήσητε ἐν τῇ Ἐκκλησία σχίσματα καί διαιρέσεις. Πειρᾶσθε νά ἑνώσητε τά διεστῶτα καί τό μόνον ὅπερ θά κατορθώσητε, θά εἶναι νά διασπάσητε τά ἡνωμένα καί νά δημιουργήσητε ρήγματα εἰς ἐδάφη ἕως σήμερον στερεά καί συμπαγῆ. Σύνετε καί συνέλθετε! Ἀλλά φεῦ! Διηνύσατε πολλήν ὁδόν. Ἤδη πρός ἑσπέραν ἐστί καί κέκλικεν ἡ ἡμέρα…»

ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ-ΔΩΡΕΑ ΟΡΓΑΝΩΝ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ ΑΓΩΝΑΣ :Α.Φ.193

Ταυτίζεται ο σωματικός θάνατος με τον «εγκεφαλικό θάνατο»;

ΟΧΙ!

Ο «εγκεφαλικά νεκρός» ασθενής μπορεί να βρίσκεται σε κατάσταση κώματος και άπνοιας, όμως τα περισσότερα όργανά του λειτουργούν με την κατάλληλη ιατρική υποστήριξη· έτσι, όταν του αφαιρούν τα όργανα, είναι ακόμα ροδαλός και ζεστός, η καρδιά του ακόμα λειτουργεί και το αίμα του κυκλοφορεί! (Dr. Alan Shewmon, διεθνούς φήμης Καθηγητής Παιδ. Νευρολογίας στο UCLA (Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, Λος Άντζελες).

Θα σου πουν ότι τα όργανα τα παίρνουν όταν ο άνθρωπος είναι νεκρός. Αυτό δεν είναι αλήθεια.

Αν είναι νεκρός, τότε γιατί του κάνουν αναισθησία πριν του πάρουν τα όργανα;

Υπάρχουν καταγραμμένες αρκετέςπεριπτώσεις «εγκεφαλικά νεκρών» που επανήλθαν μερικώς από αυτή την κατάσταση.Στό διαδίκτυο μπορείς να βρεις σχετικά παραδείγματα και συγκλονιστικά βίντεο.

 Αγώνας - Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης ΙΟΥΝΙΟΣ  Α.Φ.193
ΨΑΛΤΙΚΑ ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΟΥ ΑΓΩΝΑΣ  ΙΟΥΝΙΟΣ 2013 Α.Φ.193

Πίστευε ότι είναι κανονικός;

Ο Ιγνάτιος, δεσπότης Λάρισας, δεν πίστευε ότι ήταν νόμιμος και κανονικός. Αυτό αποδεικνύεται από το ότι για δύο χρόνια δεν έκανε ο ίδιος χειροτονίες, αλλά τους έμπαζε σπρώχνοντάς τους από το παράθυρο. Να το πειστήριο: «Με… διαμεσολαβητική παρέμβαση του Πατριαρχείου (!) Αλεξανδρείας, η Ιερά Μητρόπολη Λαρίσης και Τυρνάβου (… ξαν-) άρχισε να εντάσσει στους κόλπους της νέους κληρικούς… Το περασμένο Σαββατοκύριακο χειροτονήθηκαν διάκονοι, δύο νέοι από την επαρχία του Τυρνάβου μέσω “παραθύρου” (ή αν προτιμάτε “τρίτου δρόμου”…).

Το μυστήριο της χειροτονίας τους τελέσθηκε στην Ιερά Μονή Παναγίας Φανερωμένης Σαλαμίνας από τον εν Αθήναις Πατριαρχικό Έξαρχο του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Κυρήνης κ. Θεόδωρο, συλλειτουργούντος, βεβαίως και του Λαρίσης Ιγνατίου…

Προς τί το “παραθυράκι”; Ήταν αναγκαίο διότι, ο Σεβ. Μητροπολίτης κ. Ιγνάτιος… δεν νομιμοποιείται να υπογράφει εκκλησιαστικές πράξεις (χειροτονίες…) και το κενό αυτό κλήθηκε να καλύψει, με την χοροστασία και την υπογραφή του, ο επίσκοπος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας εκδίδοντας εν συνεχεία “κανονικό απολυτήριο” για την μετάθεση των κληρικών και την δια “παραθύρου” ένταξή τους στη Μητρόπολη Λαρίσης…» (Ημερ. Κήρυκας).

Να πίστευε, άραγε, ότι ήταν κανονικός και νόμιμος;

ΒΛΑΣΤΗΜΟΥΝ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ

Ο Δεσπότης Λάρισας Ιγνάτιος, δήλωνε και συνεχίζει να δηλώνει σε όσους τον ρωτούν εάν η εκλογή του είναι παράνομη και αντικανονική, ότι: «το Άγιο Πνεύμα φώτισε τους “άγιους” Αρχιερείς και με εξέλεξαν για την Θεοσώστη μητρόπολη Λάρισας».

Ιδέστε τι δήλωσαν οι άνθρωποι του αρχιεπισκοπικού περιβάλλοντος για την εκλογή του στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ:

«Ο αρχιεπίσκοπος – Σεραφείμ Τίκας – τον καλεί και του λέει ότι θα τον προτείνει για την Λάρισα. Ο π. Ιγνάτιος (Λάππας) φανερά έκπληκτος τον ακούει και συγκατανεύει χωρίς να το σχολιάσει. Λίγο μετά η είδηση μαθαίνεται μεταξύ των “Σεραφειμικών” μητροπολιτών (26-5-1996). Έτσι έγινε δεσπότης!

Είναι φοβερό! Και καλά, οι ρασοφόροι τους ανθρώπους δεν ντρέπονται και το Θεό δεν φοβούνται. Το Άγιο Πνεύμα όμως, το Οποίο άφησε ο Θεός ανάμεσά μας να συντηρεί την εκκλησία, δεν ανέχεται να βλασφημάται. «Πάσα αμαρτία και βλασφημία αφεθήσεται τοις ανθρώποις, η δε του Πνεύματος βλασφημία ουκ αφεθήσεται τοις ανθρώποις… ούτε εν τω νυν αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι» (Ματθ. 12, 31-32).

ΑΥΤΟ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΣΚΑΡΙΚΑ!

Ήταν Τρίτη, 28 του Μάη μεσημεράκι, κι ενώ το πρόγραμμα του ραδιοφωνικού σταθμού της μητρόπολης Λάρισας κυλούσε κανονικά, κάποιος ακούστηκε να λέει κάτι. Κανείς δεν κατάλαβε. Κάτι σαν λειτουργία άρχισε να μεταδίδεται. Δεν άργησαν να αντιληφθούν ότι έντονες διαμαρτυρίες και αποδοκιμασίες πραγματοποιούνταν σε ναό. Μέσα στο χαλασμό αυτό οι λειτουργούντες ιερείς σαστισμένοι άρχισαν να φωνάζουν από τα μικρόφωνα να καλύψουν τις ιαχές «ανάξιος, ανάξιος, ανάξιος» με παράσιτα.

Ο κόσμος άρχισε να μας τηλεφωνεί για να μάθουν τι συμβαίνει!

Τους παροτρύναμε να επικοινωνήσουν με το ραδιόφωνο για να πληροφορηθούν από πρώτο χέρι τα συμβαίνοντα.

Έμειναν εμβρόντητοι όταν πληροφορήθηκαν ότι η αναμετάδοση αφορούσε τη χειροτονία του Ιγνατίου (28-5-1999) στη μητρόπολη Αθηνών, και ότι από λάθος, αντί να βάλουν στο σταθμό την αλλαγμένη – αλλοιωμένη – κασέτα (με σβησμένα τα «ανάξιος») έβαλαν την γνήσια. Το συνηθίζει ο Ιγνάτιος και οι κόλακες περί αυτόν να κάνουν κατά καιρούς πλύση εγκεφάλου των πιστών με την παραποιημένη κασέτα της τραγικής χειροτονίας του!Αυτό κι αν ήταν κασκαρίκα!

Ας γνωρίζουν λοιπόν ότι «ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται».

ΚΑΙ ΟΙ ΕΝΝΕΑ (9) ΗΤΑΝ... ΥΠΕΡΟΧΟΙ

ΤΡΙΤΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ (δεσπότης Κοζάνης)

Ανήμερα της εορτής (15-5-13) και κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας κήρυξε τον θείο λόγο ο Κοζάνης Παύλος. Και τί δεν είπε! Ήταν “πολύ ωραίος”… Τέλος ευχήθηκε, η τοπική Εκκλησία της Λάρισας να ευφραίνεται για τον πολιούχο της, και ζήτησε από τον άγιο, να μεσιτεύει προς τον Κύριο Ιησού Χριστό για τη σωτηρία της ταλαιπωρημένης Πατρίδας μας…

Άγιε δέσποτα, με ευχολόγια, χωρίς παράδειγμα προς μίμηση, δεν σώζεται η Πατρίδα. Πέρυσι, τέτοια εποχή, εν μέσω οικονομικής κρίσης, και όταν η Πολιτεία και η μητρόπολή σας δαπανούσε – σκανδαλωδώς – τεράστια ποσά για την υποδοχή του Πατριάρχη, εσείς για να δικαιολογήσετε τα αδικαιολόγητα είπατε χαρακτηριστικά: «Η φιλοξενία είναι αρετή. Μη γινόμαστε μπακάληδες. Μια φορά θα έρθει ο Πατριάρχης…».

Και ξόδεψε η Περιφέρεια 110.000 ευρώ και άλλα τόσα – ίσως και παραπάνω – η μητρόπολή σας για μία επίσκεψη δύο ημερών του Πατριάρχη! Φάγανε κι ήπιανε στην… υγεία των πεινασμένων, με την πεποίθηση ότι, ο κορεσμός των κεκορεσμένων γαστέρων θα επιφέρει τη … σωτηρία της Πατρίδας!

Με τους υπόλοιπους «εκ των υπερόχων»

θα γράψουμε στο επόμενο φύλλο

Ο ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΕΙ ΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ ΑΛΛΑ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝΟΥΣ

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΕΧΕΙ ΑΛΛΟΙΩΣΕΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

«Πρὶν ἀλέκτορα φωνῆσαι»

Ο ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΕΙ ΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ ΑΛΛΑ

ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝΟΥΣ

Στὴν ἐπιστολή του πρὸς Πατριάρχη ὁ μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ καταγγέλλει

«τὴν οἰκουμενιστικὴ θεωρία περὶ διῃρημένης καί βαινούσης πρὸς τὴν ἑνότητα Ἐκκλησίας» τὴν ὁποία υἱοθετεῖ· καὶ πιὸ κάτω τοῦ γράφει: «υἱοθετεῖτε τή θεωρία περί «διῃρημένης Ἐκκλησίας, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία, ἡ Ἐκκλησία εἶναι διῃρημένη σὲ ἐπὶ μέρους «ἐκκλησίες» (ὄχι τοπικές, ἀλλ’ ὁμολογιακές-δογματικές, βλ. τὸ κείμενο τοῦ Porto Alegre) καὶ χρῄζει ἑνώσεως. Ἡ τοιαύτη θεώρησις τοῦ θεσμοῦ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πέραν πάσης σοβαρῆς, ἔστω βασικῆς, κατανοήσεως τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας».

Στὴ συνέχεια ἔμμεσα ὑπενθυμίζει, ὅτι αὐτὴ ἡ αἱρετικὴ θέση ἔχει ἐκφρασθεῖ στὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τὸ «ἑξαπτέρυγο» τοῦ Πατριάρχου, τὸ μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσόστομο. Καὶ ἔχει ἀναιρεθεῖ μὲν ὑπὸ τοῦ καθηγητῆ Τσελεγγίδη, τοῦ π. Θεόδωρου Ζήση καὶ τοῦ μητροπολίτη Κυθήρων Σεραφείμ, δὲν ἀνεκλήθη δὲ ἀπὸ τὸν ὀπαδὸ τοῦ Πατριάρχη καὶ ὁμόγνωμο στὴν αἵρεση αὐτή, τὸν μητροπολίτη Μεσσηνίας.

Αὐτὰ ἐξάγονται ἀπὸ τὴν Ἐπιστολὴ τοῦ Πειραιῶς πρὸς τὸν Πατριάρχη.

Δὲν πρόλαβε, λοιπόν, νὰ στεγνώσει τὸ μελάνι τῆς πρὸς τὸν Πατριάρχη Ἐπιστολῆς καὶ ὁ μητρ. Πειραιῶς ἔσπευσε νὰ συλλειτουργήσει μὲ τὸν υἱοθετοῦντα καὶ ἀμετανοήτως πρεσβεύοντα τὴν αἵρεση τῆς «διηρημένης Ἐκκλησίας», τὸν μητροπολίτη Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομο Σαββᾶτο!

Σήμερα Κυριακή, 14 Ἰουλίου 2013 (ὅπως διαβάζουμε στὸ ἱστολόγιο “Romfea”) ἐτελέσθη «λαμπρό πολυαρχιερατικὸ συλλείτουργο, στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Καρέα».

Σ' αὐτὸ «προεξῆρχε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, συμπαραστατούμενος ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομο καὶ τὸν οἰκεῖο Μητροπολίτη Καισαριανῆς κ. Δανιήλ».

Τοῦτο ἔκανε ἐντύπωση καὶ ξένισε καὶ φλογεροὺς ὑποστηριχτὲς τοῦ μητρ. Πειραιῶς, ὅπως φαίνεται ἀπὸ σχετικὸ ἄρθρο ποὺ ἐλέγχει γι' αὐτὴν τὴν πράξη τὸν μητροπολίτη Πειραιῶς μὲ τὸν τίτλο:

«ΑΓΙΕ ΠΕΙΡΑΙΩΣ! ΜΗΠΩΣ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΟ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝ ΓΙΑ ΑΣΤΑΘΕΙΑ;»!

Ἀλήθεια, πῶς μποροῦν νὰ φέρονται ἔτσι εἰς τὰ τῆς Πίστεως, ὅσοι νομίζουν πὼς τὴν ὑπερασπίζουν;

ΚΑΚΟ Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΑΡΓΙΑΣ ΑΛΛΑ ΟΛΕΘΡΙΟ Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Ἀπὸ τὸν Λεόντιο Διονυσίου

Ο ένας μετά τον άλλον οι Επίσκοποι και οι Αδελφότητες, με Εγκυκλίους, επείγουσες Ανακοινώσεις, Ανακοινωθέντα, Επιστολές προς βουλευτές κ.λπ., αντιδρούν στην είδηση περί καταργήσεως της αργίας της Κυριακής και  καταγγέλλουν τον Πρωθυπουργό και τα κόμματα γι’ αυτό.

Κατανοητή και δίκαια η αγανάκτησή τους.

Δεν τους είδαμε, όμως, να καταγγέλλουν το Πατριαρχείο και τους Πατριάρχες για την κατάργηση της Ορθοδοξίας. Δεν καταγγέλλουν επώνυμα τον αιρεσιάρχη Πατριάρχη Βαρθολομαίο για την σταδιακή αλλά με ταχύτατους ρυθμούς εγκαθίδρυση του Οικουμενισμού, με απώτερο στόχο την Πανθρησκεία.

Τι να την κάνουν όμως την Κυριακή αργία, χωρίς Ορθοδοξία;

Λεόντιος Διονυσίου