ΓΡΑΦΕΙ Ο ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΔΑΠΕΡΓΟΛΑΣ
Σέ καιρούς στυγνοῦ βιασμοῦ τῆς ἀλήθειας καί προκλητικοῦ βανδαλισμοῦ τῆς πραγματικότητας, ἐξέχουσα θέση φυσικά κατέχει ὁ (κρίμασιν οἷς οἶδε Κύριος) ἐπιβάτης τοῦ πάλαι ποτέ σεπτοῦ (ἀλλά ἐδῶ καί πολλά πλέον χρόνια μαγαρισμένου) πατριαρχικοῦ θρόνου τῆς Κωνσταντινούπολης. Ὁ ὁποῖος δέν περνάει κυριολεκτικά οὔτε μέρα πού νά μήν προσθέτει νέο μίασμα στό μίασμα, κουρελιάζοντας συστηματικά τόν χιτῶνα τοῦ Χριστοῦ.
Τελευταῖο (ἀλλά βεβαίως ὄχι καί στερνό) κροῦσμα τά ὅσα ξεστόμισε στόν ναό τοῦ Ἁγίου Νικολάου στίς 6 Δεκεμβρίου.
Τό βλάσφημο παραλήρημα ξεκίνησε μέ πανηγυρική ἐπετειακή ἀναφορά στήν «ἱστορική ἀνακοίνωση» πού εἶχε κάνει μέσα στόν ἴδιο ναό ὁ διαβόητος ἀρχιμασῶνος Ἀθηναγόρας στίς 6/12/1963 γιά τήν ἐπικείμενη συνάντησή του μέ τόν τότε Πάπα Παῦλο Στ΄και συνεχίστηκε φυσικά μέ ὕμνους γιά ὅσα ἔκτοτε συντελέστηκαν στήν πολυετῆ πορεία συμφιλίωσης μέ τούς Παπικούς πού ἀκολούθησε, τά ὁποῖα χαρακτήρισε τόσο σπουδαῖα «ὥστε εἶναι ἀδύνατον νά μή αἰσθανώμεθα εὐγνώμονες πρός τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν διά τάς πλουσίας εὐεργεσίας Αὐτοῦ»!
Προανήγγειλε καί πάλι τόν πανηγυρικό ἑορτασμό τῶν 1700 ἐτῶν ἀπό τήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, παρέα μέ τόν Πάπα Φραγκίσκο καί φυσικά ἔφτασε καί στά σχέδια γιά τό κοινό Πάσχα: «Χαιρόμεθα βαθέως» εἶπε ἐπί λέξει, «διότι καί ὁ νῦν Πάπας ἔχει τάς αὐτάς ὡς καί οἱ ἄμεσοι προκάτοχοί του διαθέσεις διά τό μέγα ζήτημα «τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως», ὑπέρ τῆς ὁποίας προσεύχεται ἀδιαλείπτως ἡ Ἁγία Ἐκκλησία μας. Καθώς δέ κατά τό προσεχές ἔτος ἡ ἡμερομηνία ἑορτασμοῦ τῆς ἑορτῶν ἑορτῆς, τοῦ Ἁγίου Πάσχα, συμπίπτει, τύχη ἀγαθή, διά τήν Ἀνατολικήν καί τήν Δυτικήν Χριστιανοσύνην, θεωροῦμε ὅτι μᾶς δίδεται χρυσῆ εὐκαιρία νά καταλήξωμεν εἰς συμφωνίαν μέ τόν ἀδελφόν Φραγκίσκον περί τῆς μονίμου καθιερώσεως τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου καί Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας τήν αὐτήν ἡμέραν καί διά τά ἑπόμενα ἔτη, συμφώνως μάλιστα πρός τό Κανόνιον τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ἐκκλησίας. Εἴμεθα δέ αἰσιόδοξοι ὅτι καί ἡ Ἀγγλικανική Ἐκκλησία καί αἱ λοιπαί Προτεσταντικαί Ὁμολογίαι ἀσμένως θά υἱοθετήσουν μίαν τοιαύτην συμφωνίαν»!
Δέν ἔλειψε βεβαίως καί ἡ συνήθης ἀγαπολογικὴ ἀτάκα, μαζί μέ σχόλιο ἐναντίον τῶν…φανατικῶν («Δέν νοεῖται καί εἶναι ἀπαράδεκτο νά ἐξακολουθοῦμε σήμερα, εἰς τάς ἀρχάς τοῦ 21ου αἰῶνος, νά ζοῦμε μέ φανατισμούς, μικροψυχία καί προκαταλήψεις. Ὁ Θεός μας εἶναι Θεός τῆς ἀγάπης»), καθώς καί νέοι ὕμνοι πρός τόν Ἀθηναγόρα, πού «σήμερα ἰδιαιτέρως ὑπερίπταται ἡ ψυχή του ἐδῶ καί συναγάλλεται μαζί μας. Αἰωνία αὐτοῦ ἡ μνήμη καί ἄληστος!» (εἰδικά στό τελευταῖο πάντως συμφωνοῦμε: ὄντως ἄληστος, μή σᾶς πῶ δέ καί ἄλιωτος).
Ἐκεῖ ὅμως πού πραγματικά τό τερμάτισε, ἦταν στά ὅσα τόλμησε νά ξεστομίσει γιά τήν Οὐκρανία (ἐννοεῖται ὅτι ὁ ναός ἦταν τίγκα σέ σχισματικούς Οὐκρανούς), λέγοντας ὅτι «τό ἀνύστακτον ἐνδιαφέρον τῆς Μητρός Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως ἐπεκτείνεται καί πρός τόν πιστόν καί σκληρῶς δοκιμαζόμενον λαόν τῆς Οὐκρανίας, ὁ ὁποῖος ἐπί σχεδόν τρία ἔτη βιώνει τήν φρίκην ἑνός ἀποτροπαίου πολέμου ἀπό μέρους τῆς Ρωσσικῆς Ὁμοσπονδίας» καί κυρίως καταλήγοντας στό ἀπολύτως ἀπίστευτο (καμαρῶστε πρωτοφανές μνημεῖο ψεύδους καί θράσους): «σήμερον ἀπευθύνομεν ἰδιαιτέρας ἱκεσίας πρός τόν ἑορταζόμενον Ἅγιον Νικόλαον καί ὑπέρ ὅλων ἐκείνων τῶν Ρώσσων κληρικῶν καί λαϊκῶν, οἱ ὁποῖοι ὑποστηρίζουν τούς ἐν Οὐκρανίᾳ χειμαζομένους Ὀρθοδόξους ἀδελφούς τους καί ὑφίστανται ἀπηνεῖς διώξεις καί φυλακίσεις, ἐπειδή ἀκριβῶς ὑψώνουν τήν φωνή τους ἐναντίον τῆς ἀπανθρώπου πολιτικῆς τοῦ Προέδρου Πούτιν καί τοῦ ἀντιχριστιανικοῦ κηρύγματος τοῦ Πατριάρχου Κυρίλλου. Εἴθε τό παράδειγμά των νά ἀφυπνίση συνειδήσεις ἐντός καί ἐκτός τῆς χώρας των»! Κατά τόν κύριο αὐτόν λοιπόν, τό πρόβλημα στήν Οὐκρανία ΔΕΝ εἶναι ὁ ἀνελέητος διωγμός τῶν πιστῶν ἀπό τό ναζιστικό καθεστώς του Ζελένσκι καί τό σκυλολόϊ του Ἐπιφανίου, ἀλλά ὅσοι διώκονται (ἀπό ποιούς ἄραγε), ἐπειδή ἀντιδροῦν...στον Πούτιν!
Ψεῦδος πάνω στό ψεῦδος, διαστρέβλωση πάνω στήν διαστρέβλωση, ὕβρις πάνω στήν ὕβρι.
Οὔτε ψῆγμα ἀλήθειας, οὔτε ἴχνος ὀρθοπραξίας, οὔτε καί τήν παραμικρή ὑποψία ἐπαφῆς μέ τήν πραγματικότητα δέν μπορεῖς νά βρεῖς πιά στά λόγια καί στά ἔργα τά δικά του καί ὅλων τῶν δορυφόρων καί ὁμοφρόνων του, στό ἔσχατο αὐτό σημεῖο πού κατάντησαν.
Ὅταν ὑπηρετεῖς νυχθημερόν τόν πατέρα τοῦ ψεύδους ἄλλωστε, ἐκεῖ ὁδηγεῖσαι. Τό στόμα σου λαλεῖ ματαιότητας καί μελετᾶ δολιότητας ὅλην τήν ἡμέραν, ὅπως ἔγραψε κάποτε ὁ ψαλμωδός. Καί ὅπως ἔλεγε καί ὁ Θουκυδίδης, διαστρέφεις μέχρι καί τή σημασία τῶν λέξεων, σύμφωνα μέ τόν διαστρεβλωμένο σου λογισμό...
ΥΓ. Ἀπό τίς φωτογραφίες πού βλέπετε, εἰδικά (μέ τόν καρδινάλιο) δέν εἶναι ἀπό τίς 6 Δεκεμβρίου, ἀλλά μία ἑβδομάδα νωρίτερα, τότε πού «τιμήθηκε» (δηλαδή, στήν πραγματικότητα, ἀτιμάστηκε) ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα.
Τόν Ἅγιο Νικόλαο τόν «τίμησαν», ὅπως προαναφέρθηκε, χωρίς κοκκινοσκουφίτσες, ἀλλά μέ ἀχειροτόνητους καί σχισματικούς, καθώς καί μέ τόν Οὐκρανό Πρόξενο στήν Πόλη
Ποικιλία σέ ὅλα τά φροῦτα τῆς πλάνης καί τῆς βλασφημίας δηλαδή. Νά μήν βαριόμαστε κιόλας...
