Ὅλα
δείχνουν πώς τελικά τά κατάφερε ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος· ἔχει πυγμή,
ἔχει δύναμη, μπορεῖ νά φέρει εἰς πέρας ὁτιδήποτε θελήσει καί
ὑποτάσσονται σ’ αὐτόν (σχεδόν) πάντες οἱ Ἀρχιερεῖς. Ἡ δύναμή του αὐτή,
εἶναι ἐπίκτητη· ἀποτέλεσμα ἐντατικῆς καί κοπιαστικῆς ἐργασίας πλέον τοῦ
ἑνός αἰῶνα ἀλλά καί κάποιας ἐσωτερικῆς Μυστικῆς δυνάμεως, ἡ ὁποία
ἐμφανίστηκε καί ἐκπηγάζει ἀπό τό Φανάρι! Ἐκεῖ ἔχει τήν ἔδρα της, ἡ Μήτηρ
Ἐκκλησία, Μητέρα ὅλων τῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, Ὁλόκληρης τῆς Οἰκουμένης!
Ἔτσι, μ’ ἕνα ὑπερφυσικό τρόπο, ὅλοι οἱ Πατριάρχες τοῦ Φαναρίου, κυρίως
ἀρχῆς γενομένης ἀπό τοῦ νῦν, ἀποκτοῦν αὐτήν τήν ἐσωτερική δύναμη, τοῦ
Πρώτου τῆς Ὀρθοδοξίας!
Ὑπάρχουν
βέβαια, καί κάποια Ἀρχαία Βιβλία, τά ὁποῖα ὁμιλοῦν γιά κάποιον Ἰησοῦ
Χριστό, ἀλλά αὐτά εἶναι ξεπερασμένα. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ἦταν
καλός, ἀλλά μόνο γιά τήν ἐποχή του, γιά «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ»· ἀλλά,
ξαναλέμε, τότε ἦταν διαφορετική ἐποχή, καί ὁ Ἴδιος φοροῦσε ταπεινά
ροῦχα, δέν εἶχε πού νά κοιμηθεῖ καί δίδασκε κάτι ἀλλόκοτα πράγματα.
Ἔλεγε παραδείγματος χάριν· «πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται», «Εἰ τὶς θέλει πρῶτος εἶναι, ἔσται πάντων ἔσχατος καὶ πάντων διάκονος».
