Ξημερώνει ἄλλη μία παράξενη, θλιμμένη καί σκοτεινή 25η Μαρτίου. Αὔριο θά χτυπήσουν ξανά οἱ καμπάνες, ἀλλά θά εἶναι κούφιος ὁ ἦχος τους. Γιατί οἱ καμπάνες εἶναι γιά νά καλοῦν στή λατρεία -καί ἡ λατρεία στόν τόπο μας παραμένει ἀπαγορευμένη (καί εἶναι τέτοια, ἀκόμη καί ἐκεῖ πού ὑποτίθεται πώς οἱ ναοί παραμένουν ἀνοιχτοί, ἀλλά μέ τούς γνωστούς πιά καί τρισάθλιους κατοχικούς ὅρους). Δέν θα τήν ψάλλουμε αὔριο τήν Παναγιά μας στή μεγάλη της γιορτή μέ τό χαρμόσυνο μήνυμα τῆς σωτηρίας μας, παρά μόνο στά κρυφά, στίς γνωστές πλέον κρυπτοχριστιανικές συνθῆκες. Ἀλλά οὔτε καί ἡ ἄλλη μεγάλη γιορτή της πατρίδας δέν θά τιμηθεῖ μέ παρελάσεις σέ ὅλες τίς πόλεις καί μέ ἄλλες φανερές, ἐπίσημες ἐκδηλώσεις. Καί ἐκεῖ ὅμως πού δῆθεν θά τιμηθεῖ ἐπίσημα (στή θλιβερή πρωτεύουσα τῆς τσαλαπατημένης ἀποικίας), θά εἶναι σέ συνθῆκες ντροπῆς καί αὐτοακύρωσης. Μέ ἀπόντα τόν λαό, μέ παρόντες τούς δεσμοφύλακες βιαστές τῆς λευτεριᾶς μας, μέ φίμωτρα καί προφυλάξεις, μέ κυρίαρχα καί ὀφθαλμοφανῆ παντοῦ τά σύμβολα τῆς σύγχρονής μας σκλαβιᾶς.