Οι μύγες της ευρωπαϊκής Αγοράς…
Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς
Κάποτε υπήρχε το ηθικό δίλημμα: Να κλέψω ή να μην κλέψω; Από την «μαύρη δεκαετία» του ’80 και εντεύθεν ο Ρωμιός, ο Έλληνας, ο Γραικός-και τα τρία εθνωνύμια καλά και τιμημένα είναι-υποκορίστηκε σε… «γραικύλο της σήμερον, που θα έλεγε και ο Παπαδιαμάντης, το δίλημμα πλέον περιορίστηκε στο εξής: Θα με πιάσουν ή δεν θα με πιάσουν; Κάποιοι «νοσούντες βαρύτατα εξ ελαφρότητος και ρεκλαμομανίας», οι ανόητα αλαζόνες και μεγαλαυχείς, πιάνονται από το δίχτυ το νόμου. Το ζήσαμε. Ένα σύνθημα δονούσε τας ψυχάς των φρουρών της εξουσίας. Τα λίγα βγαίνουν με κόπο, τα πολλά βγαίνουν με… κόλπο. Μπήκαν στο πολιτικό παιχνίδι φτωχοί γιατί ονειρεύονταν πλούτη και μεγαλεία και βγαίνουν (ή διαβαίνουν της φυλακής τα σίδερα), δυο φορές φτωχότεροι: και κατά το όνειρο και κατά τα πλούτη. Και με την υπόληψη τσαλακωμένη, διά βίου. Μάλλον είχε κατά νου τον Αίσωπο ο Ελύτης, όταν έγραφε «σιμά η μέρα όπου το κάλλος θα παραδοθεί στις μύγες της Αγοράς». (Άξιον Εστί, προφητικόν). Σε έναν ωραίο του μύθο με τίτλο «μυίαι», αφηγείται ο Αίσωπός το πάθημα του κακοποιού και ρυπαρού εντόμου, της μύγας. Τον παραθέτω: