Τὴν Κυριακὴ στὶς 11.6.2017 καὶ ὥρα 6 μ.μ., στὸ κινηματοθέατρο «Φίλιππο», τῆς Λέσχης Ἀξιωματικῶν Φρουρᾶς Κοζάνης, θὰ παρουσιατῆ ταινία «Ἡ ζωὴ καὶ το ἔργο τοῦ μεγάλου εὐργέτου τῆς πόλεως Κοζάνης, τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, ποὺ τὰ χρόνια τῆς Κατοχῆς ως ιεροκήρυκας της Κοζάνης ἔσωσε τὴν πόλη, μὲ τὶς 8.500 μερίδες φαγητό ἡμηρεσίως
Τὴν Κυριακὴ στὶς 11.6.2017 καὶ
ὥρα 6 μ.μ., στὸ κινηματοθέατρο «Φίλιππο», τῆς Λέσχης Ἀξιωματικῶν Φρουρᾶς
Κοζάνης, θὰ παρουσιατῆ ταινία «Ἡ ζωὴ καὶ το ἔργο τοῦ μεγάλου εὐργέτου
τῆς πόλεως Κοζάνης, τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου,
ποὺ τὰ χρόνια τῆς Κατοχῆς ως ιεροκήρυκας της Κοζάνης ἔσωσε τὴν πόλη, μὲ
τὶς 8.500 μερίδες φαγητό ἡμηρεσίως
Μὲ τίτλο: «ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ ΕΥΓΝΩΜΟΝΗ! ἐφημερίδα τῆς Κοζάνης μεταξύ τῶν ἄλλων ἔγραφε τὸ 1997: «Ένας θεόσταλτος σωτήρας των πτωχών και πεινασμένων στα χρόνια της κατοχής. Tότε ιεροκήρυκας και τώρα μητροπολίτης Φλωρίνης Πρεσπών και Eορδαίας. H μνήμη του παρελθόντος είναι εθνικό χρέος….
Mπροστά στην εθνική συμφορά τα κηρύγματα του ιεροκήρυκα Aυγουστίνου Kαντιώτη ήταν παρήγορα, φωτεινά, εποικοδομητικά, σωστικά. Θεέ μου, τι ήταν εκείνο; Που έβρισκε τόση δύναμη; Oι πύρινες ομιλίες του συγκινούσαν και τις πιο σκληρές ανθρώπινες καρδιές· Το πιστεύω του ήταν Xριστός και η Eλλάδα. Γι’ αυτά τα δυο παίζω το κεφάλι μου κορώνα γράμματα, έλεγε. Πολλοί Kοζανίτες θυμούνται ότι έκλαιγε πολύς κόσμος στις εκκλησίες, όταν κήρυττε ο π. Aυγουστίνος. Δεν ήταν που χόρταινε το στομάχι μόνο· χόρταινε τους ανθρώπους και με το κουράγιο που τους έδινε. Για τους Kοζανίτες πιστούς ο ερχομός του ιεροκήρυκα π. Aυγουστίνου Kαντιώτη αποτελεί την εκπλήρωση της αμετακίνητης ελπίδος, πως ο Θεός δεν θα εγκαταλείψει το γένος μας…»(Ἀπόσπασμα ἄρθρου τοῦ ΣIMOΥ MAYPIΔH, Εφημερ. Κοζάνης “Πρωϊνός Λόγος” φυλ. 1577, στις 10-1-1997)
Μὲ τίτλο: «ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ ΕΥΓΝΩΜΟΝΗ! ἐφημερίδα τῆς Κοζάνης μεταξύ τῶν ἄλλων ἔγραφε τὸ 1997: «Ένας θεόσταλτος σωτήρας των πτωχών και πεινασμένων στα χρόνια της κατοχής. Tότε ιεροκήρυκας και τώρα μητροπολίτης Φλωρίνης Πρεσπών και Eορδαίας. H μνήμη του παρελθόντος είναι εθνικό χρέος….
Mπροστά στην εθνική συμφορά τα κηρύγματα του ιεροκήρυκα Aυγουστίνου Kαντιώτη ήταν παρήγορα, φωτεινά, εποικοδομητικά, σωστικά. Θεέ μου, τι ήταν εκείνο; Που έβρισκε τόση δύναμη; Oι πύρινες ομιλίες του συγκινούσαν και τις πιο σκληρές ανθρώπινες καρδιές· Το πιστεύω του ήταν Xριστός και η Eλλάδα. Γι’ αυτά τα δυο παίζω το κεφάλι μου κορώνα γράμματα, έλεγε. Πολλοί Kοζανίτες θυμούνται ότι έκλαιγε πολύς κόσμος στις εκκλησίες, όταν κήρυττε ο π. Aυγουστίνος. Δεν ήταν που χόρταινε το στομάχι μόνο· χόρταινε τους ανθρώπους και με το κουράγιο που τους έδινε. Για τους Kοζανίτες πιστούς ο ερχομός του ιεροκήρυκα π. Aυγουστίνου Kαντιώτη αποτελεί την εκπλήρωση της αμετακίνητης ελπίδος, πως ο Θεός δεν θα εγκαταλείψει το γένος μας…»(Ἀπόσπασμα ἄρθρου τοῦ ΣIMOΥ MAYPIΔH, Εφημερ. Κοζάνης “Πρωϊνός Λόγος” φυλ. 1577, στις 10-1-1997)
Ὁ π. Αὐγουστῖνος ἀγάπησε τὸν λαὸ
τῆς Κοζάνης, γι᾽ αὐτὸ και ἔλεγε: «Τῆς καρδιᾶς μου ἡ πρωτεύουσα εἶναι ἡ
Κοζάνη» καὶ ἀγαπήθηκε ἀπό το λαό. Μεταπολεμικά μὲ τοὺς συνεργάτες του,
σαν συνέχεια τῆς ΕΣΤΙΑΣ συσσιτίων, ἔκανε τὸ οἰκοτροφεῖο τῶν «40
Μαρτύρων», που βρῆκαν στέγη και φαγητὸ πολλὰ φτωχὰ παιδιὰ καὶ μπόρεσαν
νὰ σπουδάσουν.
Ἡ ταινία ἔχει μικρὲς ἀφηγήσεις καὶ συγκλονιστικὰ στιγμιότυπα ἀπὸ τὴν ζωή του. Δούλεψε πολὺ ἡ Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Αὐγουστίνου ἐπισκόπου Ἰππῶνος στὴ Φλώρινα, γιὰ νὰ τὴν ἑτοιμάση. Τὰ
μικρὰ φλογερὰ ἀποσπάσματα τῶν ὁμιλιῶν του συνεπαίρνουν καὶ σήμερα καὶ
τοὺς πιο ἀδιάφορους Ἕλληνες καὶ διαλαλοῦν τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ στὴν ζωη
του.
Τὴν ταινία θὰ παρουσιάση ἡ ἰστορικὴ γυναικεία ἀδελφότητα τῆς «ΑΓΑΠΗΣ» Φλωρίνης, ποὺ ιδρύθηκε ἀπὸ τὸν π. Αὐγουστῖνο, πρὶν ἔλθη τὸ 1943 στὴν Κοζάνη.
Τὸ πέρασμά του καὶ ἀπὸ τὴν Φλώρινα, τὰ χρόνια τῆς Γερμανικῆς Κατοχῆς καὶ τῆς ἄγριας ξένης προπαγάνδας ποὺ θέριζε τὴν ἀκριτικὴ ἐκείνη Ἑλληνικὴ πόλη, συγκλόνισαν τὸν λαό. Ὁ τότε ἐπίσκοπος Φλωρίνης Βασίλειος ἔμενε στὴν Ἀθήνα καὶ μόνο Πάσχα καὶ Χριστούγεννα ἐπισκέπτονταν τὴν Μητρόπολή του· αὐτὸ ἦταν καὶ ἡ αἰτία τοῦ διωγμοῦ τοῦ ἱεροκήρυκος Αὐγουστίνου, ἀπὸ τὴ Φλώρινα.
Σὲ κήρυγμά του, στὸν κατάμεστο παλαιὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης, μια Κυριακή εἶπε μὲ πόνο· «Ἄν ὁ δεσπότης, δὲν ἔρθη μέχρι τὴν ἄλλη Κυριακὴ νὰ μείνη κοντὰ στὸ λαό, θὰ κάνω κήρυγμα ποὺ θὰ πετιοῦνται τὰ κεραμύδια στὸν ἀέρα ἀπὸ τὴν σφοδρότητά του». Τὸ ἔμαθε ὁ δεσπότης καὶ τὴν Πέμπτη τοῦ ἦρθε τηλεγραφικὰ ἡ ἀπόλυση, ποὺ ἔλεγε· «Νὰ ἐγκαταλείψης πάρ᾽αὐτὰ τὴν Μητρόπολή μου…» Καὶ ὁ π. Αὐγουστῖνος ὑπήκουσε καὶ ἔφυγε, χωρίς αντιλογία, ὅμως δὲν ἐγκατέλειψε τὸν πονεμένο καὶ προδομένο λαό. Ἀφησε στη φέση του μιὰ μεγάλη ὁμάδα 150 κοριτσιῶν, γεμάτα ζῆλο καὶ παλμό, ποὺ συνέχισαν τὸ φιλανθρωπικό του ἔργο. Παράλληλα μὲ τὰ μεγάλα συσσίτια ποὺ ἔκανε στὴν Κοζάνη ὁ π. Αὐγουστῖνος, ἔκαναν καὶ οἱ κοπέλλες τῆς Φλώρινας συσσίτια, ποὺ ἔφταναν τὰ 700 μερίδες ἡμηρεσίως. Ὁ λαὸς τῆς Φλώρινας τὶς στήριζε καὶ τὶς ἀγαποῦσε· Στὸ πρόσωπό τους ἔβλεπαν τὸν φλογερό ἱεροκήρυκα.
Τὴν ταινία θὰ παρουσιάση ἡ ἰστορικὴ γυναικεία ἀδελφότητα τῆς «ΑΓΑΠΗΣ» Φλωρίνης, ποὺ ιδρύθηκε ἀπὸ τὸν π. Αὐγουστῖνο, πρὶν ἔλθη τὸ 1943 στὴν Κοζάνη.
Τὸ πέρασμά του καὶ ἀπὸ τὴν Φλώρινα, τὰ χρόνια τῆς Γερμανικῆς Κατοχῆς καὶ τῆς ἄγριας ξένης προπαγάνδας ποὺ θέριζε τὴν ἀκριτικὴ ἐκείνη Ἑλληνικὴ πόλη, συγκλόνισαν τὸν λαό. Ὁ τότε ἐπίσκοπος Φλωρίνης Βασίλειος ἔμενε στὴν Ἀθήνα καὶ μόνο Πάσχα καὶ Χριστούγεννα ἐπισκέπτονταν τὴν Μητρόπολή του· αὐτὸ ἦταν καὶ ἡ αἰτία τοῦ διωγμοῦ τοῦ ἱεροκήρυκος Αὐγουστίνου, ἀπὸ τὴ Φλώρινα.
Σὲ κήρυγμά του, στὸν κατάμεστο παλαιὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης, μια Κυριακή εἶπε μὲ πόνο· «Ἄν ὁ δεσπότης, δὲν ἔρθη μέχρι τὴν ἄλλη Κυριακὴ νὰ μείνη κοντὰ στὸ λαό, θὰ κάνω κήρυγμα ποὺ θὰ πετιοῦνται τὰ κεραμύδια στὸν ἀέρα ἀπὸ τὴν σφοδρότητά του». Τὸ ἔμαθε ὁ δεσπότης καὶ τὴν Πέμπτη τοῦ ἦρθε τηλεγραφικὰ ἡ ἀπόλυση, ποὺ ἔλεγε· «Νὰ ἐγκαταλείψης πάρ᾽αὐτὰ τὴν Μητρόπολή μου…» Καὶ ὁ π. Αὐγουστῖνος ὑπήκουσε καὶ ἔφυγε, χωρίς αντιλογία, ὅμως δὲν ἐγκατέλειψε τὸν πονεμένο καὶ προδομένο λαό. Ἀφησε στη φέση του μιὰ μεγάλη ὁμάδα 150 κοριτσιῶν, γεμάτα ζῆλο καὶ παλμό, ποὺ συνέχισαν τὸ φιλανθρωπικό του ἔργο. Παράλληλα μὲ τὰ μεγάλα συσσίτια ποὺ ἔκανε στὴν Κοζάνη ὁ π. Αὐγουστῖνος, ἔκαναν καὶ οἱ κοπέλλες τῆς Φλώρινας συσσίτια, ποὺ ἔφταναν τὰ 700 μερίδες ἡμηρεσίως. Ὁ λαὸς τῆς Φλώρινας τὶς στήριζε καὶ τὶς ἀγαποῦσε· Στὸ πρόσωπό τους ἔβλεπαν τὸν φλογερό ἱεροκήρυκα.
ΔΩΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΔΟ
Στὴν ἔξοδο θὰ δωθοῦν δωρεὰ ὡς εὐλογία
ἀπὸ τὸν ἀείμνηστο Γέροντα, τὰ βιβλία: «ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, Ὁ π.
Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη» τόμος 2ος, σελ. 368, ἔκδοση 2006 καὶ
τὸ βιβλίο «ΡΙΧΝΩ ΤΟΝ ΚΟΥΒΑ ΜΟΥ ΒΑΘΕΙΑ» σελ. 128, ἔκδοση 2004
Εὐχαριστοῦμε τὸν κ. Ταξίαρχο γιὰ τὴν παραχώρηση τῆς αἴθουσας γιὰ νὰ προβληθῆ ἡ ταινία.
Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΑ
Ἀξίζει νὰ δοῦμε τὴν ταινία, πολὺ θὰ ὡφεληθοῦμε. Θὰ ζωντανέψη ἡ Πίστι μας καὶ ἡ αγάπη μᾶς πρὸς το Χριστό και τὴν Πατρίδα, ποὺ καὶ τὰ δύο πολεμοῦνται στὶς μέρες μας
Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΑ
Ἀξίζει νὰ δοῦμε τὴν ταινία, πολὺ θὰ ὡφεληθοῦμε. Θὰ ζωντανέψη ἡ Πίστι μας καὶ ἡ αγάπη μᾶς πρὸς το Χριστό και τὴν Πατρίδα, ποὺ καὶ τὰ δύο πολεμοῦνται στὶς μέρες μας
Σημαντικοί σταθμοί στη ζωής του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=4975
20-4-1907: Γεννιέται στις Λεύκες – Πάρου. Οι γονείς του: Νικόλαος (μικρέμπορος) και
Σοφία (δασκάλα). Τον βαπτίζουν Ανδρέα.
1915-1925: Υπότροφος στο Γυμνάσιο Σύρου. Αποφοιτά με βαθμό «άριστα».
1925: Εγγράφεται στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
1929 (Δεκέμβριος): Λαμβάνει το πτυχίο με βαθμό «άριστα».
1929-1934: Μένει με τη μητέρα του στην Ίο των Κυκλάδων για μελέτη και περισυλλογή, και διδάσκει στο Δημοτικό σχολείο.
1934 (Δεκέμβριος): Μιά βροχερή ημέρα, και ενώ βαδίζει σκυμμένος, βλέπει πεσμένο κάτω ένα μικρό ταχυδρομικό φάκελλο. Σκύβει και τον παίρνει από τις λάσπες. Η έκπληξί του είνε μεγάλη όταν βλέπη ότι ο φάκελλος είνε γι’ αυτόν (έπεσε προφανώς κατά λάθος από τα χέρια του γέροντος ταχυδρόμου της νήσου). Ανοίγει και διαβάζει. Ο μητροπολίτης Αιτωλοακαρνανίας Ιερόθεος τον καλεί να πάη στο Μεσολόγγι και ν᾽ αναλάβη τη θέσι του γραμματέως της μητροπόλεως. Βλέπει το πράγμα ως κλήσι Θεού καὶ υπακούει αμέσως.
1934 (Χριστούγεννα): Ο Ανδρέας Καντιώτης του Νικολάου είνε ο μοναδικός ταξιδιώτης προς Πειραιά, μέσα στό πλοίο της άγονης γραμμής, και ο πλοίαρχος απορεί.
1934-1941: Αναλαμβάνει τη θέσι του πρωτοσυγκέλλου στη μητρόπολι Αιτωλοακαρνανίας. Κάνει το πρώτο κήρυγμά του στο Μεσολόγγι.
1935: Γίνεται μοναχὸς καὶ παίρνει το όνομα Αυγουστίνος. Χειροτονείται διάκονος από τον μητροπολίτη Ακαρνανίας Ιερόθεο.
1941: Μετατίθεται στη μητρόπολι Ιωαννίνων και υπηρετεί ως ιεροκήρυξ.
1941 (Χριστούγεννα): Μπροστὰ στούς Ιταλούς κατακτητάς και χοροστατούντος του μητροπολίτου Ιωαννίνων Σπυρίδωνος Βλάχου, μετέπειτα αρχιεπισκόπου Αθηνών, κηρύττει από τον άμβωνα πατριωτικά.
Οι Ιταλοί, ἐνωχλημένοι, εκδίδουν ένταλμα συλλήψεώς του. Ο δεσπότης, για να τον προστατεύση, δεν του επιτρέπει να κηρύττη. Τότε ο ιεροκήρυκας, βλέποντας ότι η παραμονή του στα Ιωάννινα περιττεύει, αφήνει εκεί τη μητέρα του και εν καιρώ χειμώνος φεύγει. Οι Ιταλοί σε έφοδο, που κάνουν στο σπίτι του, δεν τον βρίσκουν και συλλαμβάνουν τη γερόντισσα μητέρα του.
1942: Έρχεται στη Μακεδονία. Στα Γιαννιτσά μαθαίνει, από Έλληνα αστυνομικό, για το ένταλμα συλλήψεώς του που έχουν εκδώσει οι Ιταλοί.
1942: Στα Γιαννιτσά ο μητροπολίτης Εδέσσης και Πέλλης Παντελεήμων τον χειροτονεί πρεσβύτερο.
1942: Μετατίθεται στη μητρόπολι Θεσσαλονίκης και από κεί παίρνει διαδοχικές αποσπάσεις στο Κιλκίς, στη Βέροια, στην Έδεσσα και στη Φλώρινα.
Στη Φλώρινα ελέγχει από του άμβωνος το μητροπολίτη του Βασίλειο, διότι έμενε στην Αθήνα και πήγαινε εκεί μόνο τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, ενώ η προπαγάνδα στην επισκοπή του ωργίαζε. Ο μητροπολίτης ενημερώνεται τηλεφωνικώς και τοῦ στέλνει την απόλυσί του τηλεγραφικώς.
Με την απομάκρυνσι όμως από τη Φλώρινα ο Θεός σώζει τον ιεροκήρυκα Αυγουστίνο από άλλο μεγαλύτερο κακό. Οι Γερμανοί κατακτηταί συλλαμβάνουν 10 πατριώτες και τους κρεμούν έξω από το χωριό Πρώτη – Φλωρίνης· θα ήταν μεταξύ των απαγχονισθέντων.
1943-1945: Μετατίθεται στην Κοζάνη. Ο επίσκοπος Κοζάνης Ιωακείμ Αποστολίδης έχει βγει στα βουνά. Τα χωριά καίγονται απο τους Γερμανούς και ο λαός καταφεύγει στην πόλι. Η πείνα και ο θάνατος παραμονεύουν. Ο ιεροκήρυκας Αυγουστίνος, τη δύσκολη εκείνη ώρα, εμφανίζεται ως άγγελος Θεού και σώζει την πόλι.
Κάνει συσσίτια, που φτάνουν μέχρι και 8.150 πιάτα την ημέρα. Είνε ένα θαύμα, που ο ίδιος το αποδίδει στον άγιο Νικόλαο, πολιούχο της Κοζάνης. Οι Γερμανοί πολλές φορές τον δικάζουν για να τον εκτελέσουν, ο Θεός όμως τον προστατεύει.
1945-1947: Μετατίθεται στη μητρόπολι Γρεβενών.
1947-1950: Επιστρατεύεται ως στρατιωτικός ιερεύς και ιεροκήρυξ, και υπηρετεί το Β΄ Σώμα Στρατού που εδρεύει στην Κοζάνη.
1949: Από τὸν άμβωνα του στρατιωτικού ναού Αγίου Αθανασίου Κοζάνης, παρουσία των αρχών, απαγορεύει να ψαλή το Πολυχρόνιον του βασιλέως Παύλου, που ήταν τότε παντοδύναμος.
Στο κήρυγμά του τον ονομάζει όχι «ευσεβέστατον», όπως έλεγε το Πολυχρόνιον, αλλά ασεβέστατον, και τον ελέγχει, γιατί υπέγραψε διάταγμα, με το οποίο η μασονία εμφανιζόταν ως φιλανθρωπικό ίδρυμα και θα έπρεπε να ενισχύεται ακόμα και από τους ιερούς ναούς και τις ιερές μονές. Η θαρραλέα αυτή φωνή, από τη θέσι μάλιστα του στρατιωτικού ιερέως, εσήμαινε αρχή νέων διωγμών και περιπετειών για τον ιεροκήρυκα Αυγουστίνο. Τελικά ο βασιλεύς αναγνωρίζει το λάθος και ανακαλεί την υπογραφή του από το φιλομασονικό διάταγμα και παύει κάθε διωγμός του ιεροκήρυκος.
1950 1951: Μετατίθεται στη μητρόπολι Καρυστίας με έδρα την Κύμη – Ευβοίας.
1951-1967: Ο αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων Βλάχος τον διορίζει ιεροκήρυκα της αρχιεπισκοπής Αθηνών. Η περίοδος αυτή είναι καιρός μεγάλης πνευματικής δράσεως καί αγώνων, αλλά και διωγμών και περιπετειών του ιεροκήρυκος.
1964: Εισάγεται στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» των Αθηνών για μία εγχείρησι. Παθαίνει μόλυνσι και φτάνει στα πρόθυρα του θανάτου. http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=14482
Κλήρος, μοναστήρια και πιστός λαός προσεύχονται. Οι γιατροί, παρ’ όλες τις προσπάθειες, σηκώνουν τα χέρια και λένε, ότι μόνο ένα θαύμα μπορεί να τον επαναφέρη. Προβλέπουν μάλιστα την ώρα του θανάτου και την κρίσιμη «τελευταία» νύχτα στέλνουν ένα νεαρό γιατρό να μείνη δίπλα του μεχρι το επερχόμενο τέλος. Το θαύμα γίνεται. Η ώρα, που από τους γιατρούς ωρίστηκε ως ώρα θανάτου, ήταν η ώρα που ο υψηλός πυρετός έπεσε απότομα και άρχισε η βελτίωσις. Μετά απο 60 μέρες νοσηλείας βγαίνει από το νοσοκομείο. Ο ίδιος απορεί με δέος· Γιατί, Θεέ μου, μου παρατείνεις τη ζωή; τι μου επιφυλάσσεις;
1965: Η Ιερά Σύνοδος του απαγορεύει το κήρυγμα σε όλη τη χώρα, γιατί ελέγχει κάποιους μητροπολίτες για σκάνδαλα και κάνει αγώνα εναντίον του μεταθετού των επισκόπων που οι ιεροί κανόνες απαγορεύουν. Ξεσηκώνεται ο λαός και σύσσωμος ο τύπος, συμπολιτεύσεως και αντιπολιτεύσεως, τάσσονται στο πλευρό του.
Η Ιεραρχία, βλέποντας τις αντιδράσεις, αναγκάζεται να ανακαλέση εσπευσμένως την απαγόρευσι.
1967 (Μάιος): Γίνεται το απροσδόκητο· ὁ ήλιος ανατέλλει ―όπως ο ίδιος λέει― από τη δύσι! Ο δυσάρεστος ιεροκήρυκας, που ήταν συνεχώς υπό διωγμόν λόγω του ελέγχου που ασκούσε, προάγεται σε επίσκοπο και εκλέγεται μητροπολίτης Φλωρίνης
Σοφία (δασκάλα). Τον βαπτίζουν Ανδρέα.
1915-1925: Υπότροφος στο Γυμνάσιο Σύρου. Αποφοιτά με βαθμό «άριστα».
1925: Εγγράφεται στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
1929 (Δεκέμβριος): Λαμβάνει το πτυχίο με βαθμό «άριστα».
1929-1934: Μένει με τη μητέρα του στην Ίο των Κυκλάδων για μελέτη και περισυλλογή, και διδάσκει στο Δημοτικό σχολείο.
1934 (Δεκέμβριος): Μιά βροχερή ημέρα, και ενώ βαδίζει σκυμμένος, βλέπει πεσμένο κάτω ένα μικρό ταχυδρομικό φάκελλο. Σκύβει και τον παίρνει από τις λάσπες. Η έκπληξί του είνε μεγάλη όταν βλέπη ότι ο φάκελλος είνε γι’ αυτόν (έπεσε προφανώς κατά λάθος από τα χέρια του γέροντος ταχυδρόμου της νήσου). Ανοίγει και διαβάζει. Ο μητροπολίτης Αιτωλοακαρνανίας Ιερόθεος τον καλεί να πάη στο Μεσολόγγι και ν᾽ αναλάβη τη θέσι του γραμματέως της μητροπόλεως. Βλέπει το πράγμα ως κλήσι Θεού καὶ υπακούει αμέσως.
1934 (Χριστούγεννα): Ο Ανδρέας Καντιώτης του Νικολάου είνε ο μοναδικός ταξιδιώτης προς Πειραιά, μέσα στό πλοίο της άγονης γραμμής, και ο πλοίαρχος απορεί.
1934-1941: Αναλαμβάνει τη θέσι του πρωτοσυγκέλλου στη μητρόπολι Αιτωλοακαρνανίας. Κάνει το πρώτο κήρυγμά του στο Μεσολόγγι.
1935: Γίνεται μοναχὸς καὶ παίρνει το όνομα Αυγουστίνος. Χειροτονείται διάκονος από τον μητροπολίτη Ακαρνανίας Ιερόθεο.
1941: Μετατίθεται στη μητρόπολι Ιωαννίνων και υπηρετεί ως ιεροκήρυξ.
1941 (Χριστούγεννα): Μπροστὰ στούς Ιταλούς κατακτητάς και χοροστατούντος του μητροπολίτου Ιωαννίνων Σπυρίδωνος Βλάχου, μετέπειτα αρχιεπισκόπου Αθηνών, κηρύττει από τον άμβωνα πατριωτικά.
Οι Ιταλοί, ἐνωχλημένοι, εκδίδουν ένταλμα συλλήψεώς του. Ο δεσπότης, για να τον προστατεύση, δεν του επιτρέπει να κηρύττη. Τότε ο ιεροκήρυκας, βλέποντας ότι η παραμονή του στα Ιωάννινα περιττεύει, αφήνει εκεί τη μητέρα του και εν καιρώ χειμώνος φεύγει. Οι Ιταλοί σε έφοδο, που κάνουν στο σπίτι του, δεν τον βρίσκουν και συλλαμβάνουν τη γερόντισσα μητέρα του.
1942: Έρχεται στη Μακεδονία. Στα Γιαννιτσά μαθαίνει, από Έλληνα αστυνομικό, για το ένταλμα συλλήψεώς του που έχουν εκδώσει οι Ιταλοί.
1942: Στα Γιαννιτσά ο μητροπολίτης Εδέσσης και Πέλλης Παντελεήμων τον χειροτονεί πρεσβύτερο.
1942: Μετατίθεται στη μητρόπολι Θεσσαλονίκης και από κεί παίρνει διαδοχικές αποσπάσεις στο Κιλκίς, στη Βέροια, στην Έδεσσα και στη Φλώρινα.
Στη Φλώρινα ελέγχει από του άμβωνος το μητροπολίτη του Βασίλειο, διότι έμενε στην Αθήνα και πήγαινε εκεί μόνο τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, ενώ η προπαγάνδα στην επισκοπή του ωργίαζε. Ο μητροπολίτης ενημερώνεται τηλεφωνικώς και τοῦ στέλνει την απόλυσί του τηλεγραφικώς.
Με την απομάκρυνσι όμως από τη Φλώρινα ο Θεός σώζει τον ιεροκήρυκα Αυγουστίνο από άλλο μεγαλύτερο κακό. Οι Γερμανοί κατακτηταί συλλαμβάνουν 10 πατριώτες και τους κρεμούν έξω από το χωριό Πρώτη – Φλωρίνης· θα ήταν μεταξύ των απαγχονισθέντων.
1943-1945: Μετατίθεται στην Κοζάνη. Ο επίσκοπος Κοζάνης Ιωακείμ Αποστολίδης έχει βγει στα βουνά. Τα χωριά καίγονται απο τους Γερμανούς και ο λαός καταφεύγει στην πόλι. Η πείνα και ο θάνατος παραμονεύουν. Ο ιεροκήρυκας Αυγουστίνος, τη δύσκολη εκείνη ώρα, εμφανίζεται ως άγγελος Θεού και σώζει την πόλι.
Κάνει συσσίτια, που φτάνουν μέχρι και 8.150 πιάτα την ημέρα. Είνε ένα θαύμα, που ο ίδιος το αποδίδει στον άγιο Νικόλαο, πολιούχο της Κοζάνης. Οι Γερμανοί πολλές φορές τον δικάζουν για να τον εκτελέσουν, ο Θεός όμως τον προστατεύει.
1945-1947: Μετατίθεται στη μητρόπολι Γρεβενών.
1947-1950: Επιστρατεύεται ως στρατιωτικός ιερεύς και ιεροκήρυξ, και υπηρετεί το Β΄ Σώμα Στρατού που εδρεύει στην Κοζάνη.
1949: Από τὸν άμβωνα του στρατιωτικού ναού Αγίου Αθανασίου Κοζάνης, παρουσία των αρχών, απαγορεύει να ψαλή το Πολυχρόνιον του βασιλέως Παύλου, που ήταν τότε παντοδύναμος.
Στο κήρυγμά του τον ονομάζει όχι «ευσεβέστατον», όπως έλεγε το Πολυχρόνιον, αλλά ασεβέστατον, και τον ελέγχει, γιατί υπέγραψε διάταγμα, με το οποίο η μασονία εμφανιζόταν ως φιλανθρωπικό ίδρυμα και θα έπρεπε να ενισχύεται ακόμα και από τους ιερούς ναούς και τις ιερές μονές. Η θαρραλέα αυτή φωνή, από τη θέσι μάλιστα του στρατιωτικού ιερέως, εσήμαινε αρχή νέων διωγμών και περιπετειών για τον ιεροκήρυκα Αυγουστίνο. Τελικά ο βασιλεύς αναγνωρίζει το λάθος και ανακαλεί την υπογραφή του από το φιλομασονικό διάταγμα και παύει κάθε διωγμός του ιεροκήρυκος.
1950 1951: Μετατίθεται στη μητρόπολι Καρυστίας με έδρα την Κύμη – Ευβοίας.
1951-1967: Ο αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων Βλάχος τον διορίζει ιεροκήρυκα της αρχιεπισκοπής Αθηνών. Η περίοδος αυτή είναι καιρός μεγάλης πνευματικής δράσεως καί αγώνων, αλλά και διωγμών και περιπετειών του ιεροκήρυκος.
1964: Εισάγεται στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» των Αθηνών για μία εγχείρησι. Παθαίνει μόλυνσι και φτάνει στα πρόθυρα του θανάτου. http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=14482
Κλήρος, μοναστήρια και πιστός λαός προσεύχονται. Οι γιατροί, παρ’ όλες τις προσπάθειες, σηκώνουν τα χέρια και λένε, ότι μόνο ένα θαύμα μπορεί να τον επαναφέρη. Προβλέπουν μάλιστα την ώρα του θανάτου και την κρίσιμη «τελευταία» νύχτα στέλνουν ένα νεαρό γιατρό να μείνη δίπλα του μεχρι το επερχόμενο τέλος. Το θαύμα γίνεται. Η ώρα, που από τους γιατρούς ωρίστηκε ως ώρα θανάτου, ήταν η ώρα που ο υψηλός πυρετός έπεσε απότομα και άρχισε η βελτίωσις. Μετά απο 60 μέρες νοσηλείας βγαίνει από το νοσοκομείο. Ο ίδιος απορεί με δέος· Γιατί, Θεέ μου, μου παρατείνεις τη ζωή; τι μου επιφυλάσσεις;
1965: Η Ιερά Σύνοδος του απαγορεύει το κήρυγμα σε όλη τη χώρα, γιατί ελέγχει κάποιους μητροπολίτες για σκάνδαλα και κάνει αγώνα εναντίον του μεταθετού των επισκόπων που οι ιεροί κανόνες απαγορεύουν. Ξεσηκώνεται ο λαός και σύσσωμος ο τύπος, συμπολιτεύσεως και αντιπολιτεύσεως, τάσσονται στο πλευρό του.
Η Ιεραρχία, βλέποντας τις αντιδράσεις, αναγκάζεται να ανακαλέση εσπευσμένως την απαγόρευσι.
1967 (Μάιος): Γίνεται το απροσδόκητο· ὁ ήλιος ανατέλλει ―όπως ο ίδιος λέει― από τη δύσι! Ο δυσάρεστος ιεροκήρυκας, που ήταν συνεχώς υπό διωγμόν λόγω του ελέγχου που ασκούσε, προάγεται σε επίσκοπο και εκλέγεται μητροπολίτης Φλωρίνης
1967-2000: Υπηρετεί 33 χρόνια την ακριτική μητρόπολι Φλωρίνης με κάθε θυσία, και παραιτείται το 2000
28-8-2010 ημέρα Σάββατο και ώρα 5 π.μ. αναχωρεί για την αιωνιότητα
