Οι Οικουμενιστές δεν ενεργούν τυχαία, αλλά με σκοπιμότητα!
Σάββας Ηλιάδης,
δάσκαλος
«Τέτοια ώρα τέτοια λόγια», θα πει ο κάθε καλοπροαίρετος,
αλλά κατά τα άλλα ανενημέρωτος ορθόδοξος χριστιανός, που είναι βαφτισμένος στην
κολυμβήθρα της Αγίας μας Εκκλησίας. Είναι ώρα να ασχολούμαστε με «λεπτομέρειες»
και «ασήμαντα πράγματα», ενώ ο κόσμος καίγεται στην κυριολεξία, με όσα φοβερά
και θλιβερά συμβαίνουν γύρω μας, κοντά μας; Να μιλάμε αίφνης για τη βασίλισσα
Σοφία και την «επιθυμία» της να προσκυνήσει την αγία Ελένη και τον Τίμιο Σταυρό!
Ναι, είναι ώρα και μάλιστα πολύ κατάλληλη. Διότι με αυτήν
την αφορμή βεβαιώνεται από στόματα ορθοδόξων ποιμένων η ταύτιση της Μίας Αγίας
Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας με τις αιρέσεις. Χάθηκε το κριτήριο ή
γίνεται σκόπιμα; Όποιο από τα δυο κι αν ισχύει, δεν είναι τυχαίο τίποτε σήμερα
και ό,τι γίνεται από τους πρωτομάστορες
της Παγκοσμιοποίησης, γίνεται πάντα με συγκεκριμένο σκοπό και μεγάλη μαεστρία,
για το χτίσιμο της Νέας Τάξης Πραγμάτων, έχοντας ανά χείρας ως ισχυρή βακτηρία
τον Οικουμενισμό.
Η βασίλισσα της Ισπανίας Σοφία, πρόσωπο αξιοσέβαστο, ζήτησε
να προσκυνήσει την αγία Ελένη και τον Τίμιο Σταυρό, στο ναό της αγίας Βαρβάρας.
Δικαίωμά της. Η Σοφία, καθώς γράφει το βιογραφικό της, γεννήθηκε στην Ελλάδα και
βαφτίστηκε ορθόδοξη. Όταν όμως ήρθε η ώρα να παντρευτεί τον Κάρολο της Ισπανίας
και να γίνει βασίλισσα, απαρνήθηκε την Ορθοδοξία και ασπάστηκε τον Παπισμό.
Έκτοτε παραμένει παπική
στην πίστη της, με ξεχωριστά προνόμια, όσον αφορά την επικοινωνία της με τον Πάπα. «Η πριγκίπισσα Σοφία παντρεύτηκε τον Χουάν Κάρλος στην Αθήνα στις 14 Μαΐου του 1962. Επιπλέον, μεταστράφηκε στον Ρωμαιοκαθολικισμό και παραιτήθηκε των δικαιωμάτων της στον ελληνικό θρόνο»(Βικιπαίδεια). Αυτό σαν πληροφορία, για να έρθουμε στο θέμα. Ποιο λοιπόν το ύποπτο και αντορθόδοξο σε όλη την υπόθεση;
στην πίστη της, με ξεχωριστά προνόμια, όσον αφορά την επικοινωνία της με τον Πάπα. «Η πριγκίπισσα Σοφία παντρεύτηκε τον Χουάν Κάρλος στην Αθήνα στις 14 Μαΐου του 1962. Επιπλέον, μεταστράφηκε στον Ρωμαιοκαθολικισμό και παραιτήθηκε των δικαιωμάτων της στον ελληνικό θρόνο»(Βικιπαίδεια). Αυτό σαν πληροφορία, για να έρθουμε στο θέμα. Ποιο λοιπόν το ύποπτο και αντορθόδοξο σε όλη την υπόθεση;
Την υποδέχτηκαν, λέει η είδηση, οι επίσκοποι Φαναρίου
Αγαθάγγελος και ο Σαλώνων Αντώνιος. Δύο ορθόδοξοι επίσκοποι. Και της είπαν μεταξύ
των άλλων ότι «…εδώ αυτές τις μέρες χτυπά η καρδιά της Χριστιανοσύνης» και
επιπλέον αναφέρθηκαν στη σημασία της ημέρας της Πεντηκοστής για ολόκληρο τον
χριστιανικό κόσμο. Μάλιστα, της προσέφεραν εικόνα των Αγίων Ισαποστόλων
Κωνσταντίνου και Ελένης…», λέει η είδηση.
«Χτυπά η
καρδιά της χριστιανοσύνης», λέει ο ορθόδοξος επίσκοπος. Της χριστιανοσύνης και
όχι της Ορθοδοξίας! Ας το προσέξουμε αυτό. Η γενικότητα αυτή στο λόγο του δεν
είναι τυχαία. «Της χριστιανοσύνης», δηλαδή, εμμέσως, πλην σαφώς, είμαστε ένα ως
«χριστιανοσύνη». Και όχι μόνο αυτό, αλλά αναγνωρίζουμε και σε όλους τους άλλους
«χριστιανούς» εμείς οι ορθόδοξοι επίσκοποι, οι ορθόδοξοι ποιμένες, πως υπάρχει και
σ` αυτούς εκκλησιαστικότητα. Ή ακόμη παραπέρα, ότι καλώς επισκιάζεται η μοναδικότητα
της εκκλησιαστικότητας της Ορθοδοξίας από το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών,
όπως διαμηνύεται αυτόν τον καιρό από τον προτεστάντη Γ.Γ. αυτού, Νορβηγό Δρα Όλαβ Φύξε Τβέιτ και εξισώνεται με
όλα τα άλλα θρησκευτικά κατασκευάσματα. Και θέλουν αυτοί οι «ποιμένες» να μας πείσουν,
πως δεν υπάρχει οικουμενιστικό κίνημα, πως δεν υπάρχει οικουμενισμός.
Η υποκρισία και ο ύπουλος τρόπος δράσης δεν αρμόζει σε
ποιμένες της Εκκλησίας. Το λίγο και το ελάχιστο στην απόκλιση από την Αλήθεια, δεν
μπορούν να δικαιολογήσουν την προδοτική στάση απέναντι σ' αυτήν και στο Χριστό,
χάριν του Καίσαρος. Δυστυχώς, τα συνεχή συμβαίνοντα «ασήμαντα» από χρόνων
πολλών, είναι αυτά που διαμόρφωσαν την παρούσα αδιέξοδη κατάσταση στην ανθρωπότητα, για την
οποία η Αγία Ορθοδοξία δεν φέρει καμιά ευθύνη.
Η διδασκαλία των Αγίων της και η Πάτρια Παράδοσή της δεν
υπήρξαν ποτέ στην ιστορία υποκινητές ή
αίτιοι ουδενός κακού. Δεν εννοούμε τους ανθρώπους, που την διακόνησαν ή την
διακονούν αναξίως, αλλά την ίδια την πίστη και τη διδασκαλία της. Δεν είναι και
δεν μπορεί να γίνει συνεργός κανενός ούτε και θα επιφορτισθεί στο ελάχιστο τα
εγκλήματα που διαπράττονται από άλλους.
Διότι αυτό θα συμβεί εν καιρώ, αν γίνει η λεγόμενη «ένωση»
με τις τιθέμενες προϋποθέσεις. Θα συνεχίζονται οι γνωστές από την ιστορία παπικές
μέθοδοι ανά την Οικουμένη και θα τις «χρεώνεται» και η Ορθοδοξία, παρόλο που
δεν έχει καμία σχέση, όχι μόνο στην πίστη αλλά και με τις φράγκικες νοοτροπίες.
Συνεπώς δεν έχει λόγο και συμφέρον καν να συνυπάρξει με όλες αυτές τις παπικές
και προτεσταντικές αιρέσεις.
Αλλά και δεν έχει να απολογηθεί σε κανέναν η Ορθοδοξία! Το
έργο της είναι ένα: Να παραμείνει στο δρόμο των Αποστόλων και των αγίων Πατέρων
και να παράγει αγίους. Να παραμένει αληθινή Κιβωτός Σωτηρίας έως εσχάτων, γιατί
αυτός είναι ο κύριος σκοπός της και να κρατά ανοιχτή την αγκαλιά της, σε όσους
την αναγνωρίζουν ως αληθινή μητέρα και θέλουν να επιστρέψουν σ' αυτήν.
