π. Γεώργιος Μπιτσάκος, « Εμνήσθην ημερών αρχαίων…»!

Ο παπαΓιώργης αγρυπνούσε για πολύ κόσμο! 

Το φαγητό του ήταν ελάχιστο λόγω «παραφύσει έδρας» πού είχε, η καρδιά του με βηματοδότη, και το τηλέφωνό του να βουίζει όλη την νύκτα κάνοντας ιεραποστολή!

Πότε κοιμόταν; Πότε ξεκουραζόταν ; Άγνωστο !

Άσε, πού μπορούσε να σε πάρει τηλέφωνο 3 η ώρα μετά τα μεσάνυκτα και να σου

διαβάζει τηλεφωνικά επί μία ώρα ακόμη και Εξορκιστικές ευχές, γιατί όπως έλεγε μετά τα μεσάνυκτα ακούγονται καλύτερα οι προσευχές μας !

«….Ξημερώνοντας Σάββατο στις 18 Αυγούστου 2018 εκοιμήθη εν Κυρίω μετά από σύντομη ασθένεια ο πατήρ Γεώργιος Μπιτσάκος από την Αργυρά Αχαϊας, ένας ακόμη από τους παλαιούς Παραδοσιακούς και ταπεινούς ιερείς πού με το ήθος του, τα έργα του, και την ζωή του κόσμησε την Ιερά Μητρόπολη Πατρών.

Υπηρέτησε στο χωριό του όλα τα χρόνια της ιερατικής του διαδρομής αλλά και μετά, όταν βγήκε σε σύνταξη, ανέλαβε οικειοθελώς αλλά και αφιλοκερδώς τις Κυριακάτικες Θείες Λειτουργίες στο Άσυλο Ανιάτων Πατρών στηρίζοντας όχι μόνο τους ασθενείς αλλά και δεκάδες άλλους συμπολίτες πού έρχονταν εκεί τις Κυριακές μόνο και μόνο για να ιδούν και ν΄ ακούσουν τον πατέρα Γεώργιο και τούς μαχητικούς Παραδοσιακούς λόγους του.

Και όλα αυτά εξαντλώντας τα όρια της ανθρώπινης αντοχής του παρά την μεγάλη του ηλικία αλλά και την ασθένεια στομάχου πού είχε.

Υπήρξε συνεπέστατος στα καθήκοντά του, ιερέας χαλκέντερος «παλαιάς κοπής» και αντοχής θα λέγαμε, και με βαθύ ιεραποστολικό και αντιαιρετικό πνεύμα πού δύσκολα σήμερα βρίσκεται…

Αφηγούμενος κάποιες φορές σημεία της ζωής του έλεγε ότι όταν σπούδαζε στην Ιερατική Σχολή της Αθήνας και ερχόταν τα Σαββατοκύριακα στο χωριό του ξεκινούσε με τα πόδια από τα Αργυρά ανάμεσα στα βουνά φορτωμένος ένα ξύλινο βαλιτσάκι στον ώμο για να κατέβει στο Ρίο και από εκεί να πάρει την συγκοινωνία για την Αθήνα.


Μία από τίς τελευταίες φωτογραφίες του έξω από το σπίτι του στά Αργυρά, πρίν αποσυρθεί από τόν κόσμο...

Μνημόνευε καθημερινά, νηστεύοντας μάλιστα όρθιος και με τις ώρες τις περισσότερες φορές παρά την σοβαρότατη ασθένεια στομάχου πού είχε, εκατοντάδες ονόματα μέσα από τα βιβλία πού διατηρούσε με καταγεγραμμένα διάφορα ανθρώπινα αιτήματα. Βιβλία πού είχε και φύλαγε ως κόρη οφθαλμού έχοντα εκατοντάδες ονόματα, τηλέφωνα, και αιτήματα με «προσωπικά δεδομένα» εκατοντάδων ανθρώπων…

Οι αγρυπνίες πού διοργάνωνε στις Εκκλησίες της Αργυράς με συμμετοχή δεκάδων Πατρινών ειδοποιημένων προς τούτο και τα εκατοντάδες κιλά κεράσια σε σακούλες από το κτήμα του πού διένειμε πολλές φορές ο ίδιος με τα χέρια του όταν τελείωνε η Θεία Λειτουργία αλλά και μέσω αξίων συνεργατών του, άφησαν εποχή...

++++++++++++++++++++++ 

Τά πρόσφορα ήθελε πάντοτε να τα παραλαμβάνει ο ίδιος γιά να βλέπει ποιός τα φέρνει ώστε να τον έχει στο μυαλό του όπως έλεγε, την ώρα της προσκομιδής!

Φώναζε μάλιστα σε στιγμές ιερατικής έξαρσης μέσα στην Θεία Λειτουργία υψώνοντας τα χέρια στον ουρανό «δώστε μου ονόματα, δώστε μου ονόματα να τα μνημονεύω ! »

Απ΄ ότι έλεγε και ο ίδιος, σηκωνόταν κάθε πρωϊ στις 3 με 4 τα χαράματα για να τά προλάβει όλα αυτά και ειδικά Κυριακή πρωί να έλθει από το χωριό του στο Άσυλο για να λειτουργήσει όταν είχε βγεί πιά σε σύνταξη...

Γιατί δεν ήταν μόνο τα άτομα πού έβλεπε στην Εκκλησία της Αγίας Ευφροσύνης στο Άσυλο Ανιάτων Πατρών μετά τις πρωινές Κυριακάτικες Θείες Λειτουργίες, αλλά ήταν και τόσα άλλα άτομα πού έρχονταν καθημερινά σχεδόν να τα διαβάσει «για το καλό» επάνω στο σπίτι του στα Αργυρά !

Ευτύχησε μάλιστα στην ζωή του να έχει ως πρεσβυτέρα μία αγία ψυχή, έναν πολύ καλό και κοινωνικό άνθρωπο με πολύ αγάπη για όλους πού πρό 3 ετών εκοιμήθη και η οποία πολύ τον στήριξε.

Από τα λεγόμενά του αλλά και από τον ασκητικό τρόπο ζωής του άφηνε να εννοηθούν οράματα και εκ Θεού αποκαλύψεις πού κάποτε όπως έλεγε θα κατέγραφε για να μείνουν, αλλά πού δυστυχώς λόγω ασθένειας ξεχάσθηκαν και δεν φαίνεται κάπου να καταγράφηκαν…

Υπήρξε εντελώς αφιλοχρήματος ιερέας, δεν έπαιρνε σέντς από κανένα, αντιθέτως μάλιστα έδινε και από την τσέπη του, οι δε ελεημοσύνες του υπήρξαν πολλές.

Προτιμούσε να πεθάνει από την κούραση παρά να διώξει απελπισμένο άνθρωπο πού ζητούσε την πνευματική, ή και την υλική του βοήθεια.

Ύψωνε τα χέρια στον ουρανό όπως οι αρχαίοι Προφήτες και ζητούσε την βοήθεια του Θεού προσπαθώντας να μεταλαμπαδεύσει έτσι ζωντανά σε όλο το εκκλησίασμα αυτή την πίστη του στον Χριστό!

Άς είναι αιωνία η μνήμη του για όσα προσέφερε, για όσα έδωσε, και για όσα άλλα ήθελε να δώσει αλλά δεν πρόλαβε…

Ιερέως Γεωργίου Μπιτσάκου αιωνία η μνήμη του!

Ήταν λίγα λόγια γραμμένα στήν κοίμηση ενός ξεχωριστού Παραδοσιακού γέροντος της εποχής μας, τού π. Γεωργίου Μπιτσάκου από τα Αργυρά Πατρών, όπως τα βρήκαμε στον « ΟΡΘΟΔΟΞΟ  ΤΥΠΟ » της 14ης Σεπτεμβρίου 2018, αλλά καί σε άλλες εφημερίδες...

--------------------------

«Λαϊκοί με γραβάτες στον Παράδεισο, και παπάδες με

ράσα στην Κόλαση ! »


Εδώ νά αναφέρουμε και κάποια άλλα στοιχεία πού μάθαμε από ανθρώπους πού τον γνώρισαν καλά. Σάν τελείωναν λοιπόν τα κεράσια πού μοίραζε στις αγρυπνίες λόγω εποχής καί τέλος συγκομιδής, έδινε μπουκάλια με εκλεκτό κρασί από κάποιο μικρό αμπελάκι πού είχε καθώς και όλα τα πρόσφορα πού του είχαν φέρει αφαιρουμένου του υψώματος !

Αγόραζε μάλιστα εμφιαλωμένο νερό πού το έχυνε για να βάζει κρασί μέσα σ΄ αυτά τα καθαρά μπουκάλια ! Όλα για τον κόσμο, τίποτε για τον εαυτό του !

Πήγαινε σε σπίτια πού είχαν πρόβλημα μαγείας και τους διάβαζε ευχέλαια με έναν ειδικό τρόπο ( διδαγμένο από κάποιον παλαιό Αγιορείτη όπως έλεγε ) με 7 καντηλήθρες οι οποίες έτρεχαν μεταξύ τους γύρω γύρω πάνω στο λάδι την ώρα των ευχών ( πολύ περίεργο θέαμα όπως το είδαμε κάποτε κι΄εμείς ) και από την συγκέντρωσή τους σε ένα σημείο ήξερε ο παπαΓιώργης αν έπιασε το Ευχέλαιο, ή όχι, και αν εισακούσθηκαν οι ευχές από τον Χριστό, ή όχι ! Πρωτόγνωρα όλα αυτά σήμερα για τους περισσότερους από εμάς, είτε κληρικούς είτε λαϊκούς … 

Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για να πάει για Ευχέλαιο ήταν να είναι όλοι οι οικείοι παρόντες και ειλικρινά Εξομολογημένοι ! 

Σχετικά τώρα με τα Κατηχητικά πού για κάποιες χρονιές διατήρησε… 

Πήγαινε λοιπόν από πόρτα σε πόρτα για να μαζέψει τα παιδιά του χωριού για Κατηχητικό ( μάζευε κάπου 100 παιδιά )όπου έφερνε κληρικούς από την Πάτρα στους οποίους μάλιστα πλήρωνε από την τσέπη του το ταξί για να πάνε και να έλθουν δυό φορές την εβδομάδα χωρίς να επιβαρύνει το παγκάρι της Εκκλησία του Αγίου Ανδρέου.

Όσα παιδιά ξεχώριζαν στην Βυζαντινή μουσική τα έστελνε με δικά του πάλι έξοδα, δίδακτρα και μεταφορικά, για να μάθουν να ψέλνουν στα αναλόγια. Οι γιορτές λήξης των Κατηχητικών σχολείων διαρκούσαν με ομιλίες, ποιήματα, αλλά και κεράσματα για όλο τον κόσμο πάνω από 3 ώρες ! 

Ο παπαΓιώργης αγρυπνούσε για πολύ κόσμο! 

Το φαγητό του ήταν ελάχιστο λόγω «παραφύσει έδρας» πού είχε, η καρδιά του με βηματοδότη, και το τηλέφωνό του να βουίζει όλη την νύκτα κάνοντας ιεραποστολή!

Πότε κοιμόταν; Πότε ξεκουραζόταν ; Άγνωστο ! 

Άσε, πού μπορούσε να σε πάρει τηλέφωνο 3 η ώρα μετά τα μεσάνυκτα και να σου διαβάζει τηλεφωνικά επί μία ώρα ακόμη και Εξορκιστικές ευχές, γιατί όπως έλεγε μετά τα μεσάνυκτα ακούγονται καλύτερα οι προσευχές μας !

Όταν λειτουργούσε στο Άσυλο Ανιάτων Πατρών πολλές φορές φώναζε «αδελφοί μου μη πηγαίνετε στους μάγους, μακριά από μέντιουμ, χαρτορίχτρες και μάγισσες, πού είναι όργανα του διαβόλου, γιατί θα πάτε στην Κόλαση !» 

Είχε μάλιστα σώσει πολλούς με τις προσευχές του, τις Εξορκιστικές ευχές του, τα σταυρώματα με την Αγία Λόγχη και με ένα Σταυρό πού είχε μέσα του Άγια Λείψανα.

Στα κηρύγματά του πολλές φορές φώναζε «λαϊκοί με γραβάτες στον Παράδεισο, και παπάδες με ράσα στην Κόλαση !!!»

Πρίν γίνει ιερέας, περίπου ώς τα 50 του χρόνια, ήταν γραμματέας της κοινότητος Αργυράς συγκρουόμενος αρκετές φορές με συντοπίτες του για θέματα δικαιοσύνης και σωστής διαχείρισης των προβλημάτων του χωριού…

Αποτέλεσμα ήταν, όταν έγινε ιερέας, το γνωστό «οὐκ ἔστι προφήτης ἄτιμος εἰ μὴ ἐν τῇ πατρίδι αὐτοῦ καὶ ἐν τῇ οἰκίᾳ αυτού ...» ( Ματθ.ΙΓ΄57), καί με ότι εξ΄αυτού συνεπάγεται…

Ο Θεός του έδωσε μόνο ένα παιδί, κορίτσι, αλλά οι κακές γλώσσες του χωριού έδιναν κι΄ έπαιρναν στενοχωρώντας κυρίως την παπαδιά του «μά καλά, ο παπαΓιώργης ένα παιδί μόνο θα κάνει;».

-- «Καί τι φταίω εγώ, έλεγε ο παπαΓιώργης, αφού ο Θεός δεν μου δίνει άλλο παιδί ;».

Τά έλεγαν αυτά μη γνωρίζοντας τον ασκητικό τρόπο ζωής του παπα Γιώργη ο οποίος παρακαλούσε τον Θεό να του δώσει κι΄ άλλο παιδί «για να μη λέει ο κόσμος…».

Έτσι λοιπόν μια μέρα ( όπως ιδιωτικά μας έλεγε ) είδε τον Άγιο Ανδρέα ( πού στον Ναό του λειτουργούσε ) να φοράει ρούχα και ζώνη αρχαίας εποχής, δυό μέτρα άνδρας ψηλός ήταν, και είχε σκεπάσει με το παρουσιαστικό του όλο το άνοιγμα τής πόρτας του σπιτιού του και να του λέει κάπως αυστηρά: «παπαΓιώργη τι ενοχλείς τον Θεό; ένα παιδί δεν ζήτησες ; έ, ο Θεός στο έδωσε…».

Από τότε ο παπα Γιώργης σταμάτησε να προσεύχεται γι΄ αυτό !

Τά καλοκαίρια πρίν να πάει για τα ιαματικά λουτρά πού έκανε στού Καϊάφα έβγαζε φωτοτυπίες με διάφορα αντιαιρετικά κείμενα και πιάνοντας συζητήσεις με άλλους εκεί λουομένους τα έδινε όπου μπορούσε. Άν και κάποιοι τον χλεύαζαν, το αυτί του παπαΓιώργη δεν ίδρωνε από κάτι τέτοια.

Τού είχε πέσει μάλιστα στα χέρια ένα έντυπο για το τατουάζ πού το διάβαζε έκπληκτος και το ξαναδιάβαζε λέγοντας « μά καλά βρέ παιδί μου, γίνονται τέτοια πράγματα σήμερα; υπάρχουν άνθρωποι πού στιγματίζονται έτσι πάνω στο σώμα τους ;».

Παρατηρώντας μάλιστα την τεράστια έκταση πού έχει πάρει στον κόσμο και ειδικά στην νεολαία το τατουάζ, το θεωρούσε σαν αρχή χαράγματος του Αντιχρίστου ( 666 ) ! 

Σε κάποια παρόμοια περίπτωση μάλιστα, όπως μας έλεγε, αρνήθηκε να σταυρώσει μια κοπέλα πού ήταν γεμάτη με τατουάζ επάνω της ! «Τι να σού κάνω κοπέλα μου, της είπε, πώς έγινες έτσι, εγώ δεν μπορώ να σε σταυρώσω…!» 

Ο παπα Γιώργης υπήρξε ανεπανάληπτος, ο Χριστός να τον έχει στα δεξιά του.  

Παρακάτω οί εφημερίδες έγραψαν :

"Κοντά στον Δημιουργό του, που λάτρεψε με αφοσίωση μια ολόκληρη ζωή, βρίσκεται από χθες ο πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μπιτσάκος, ο οποίος έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών, έχοντας υπηρετήσει την Εκκλησία ανελιπώς επί τέσσερις δεκαετίες.

Κηδεύτηκε χθες, στο κοιμητήριο Αργυράς, δίπλα στη σύζυγό του πρεσβυτέρα Γεωργία. Η εξόδιος ακολουθία τελέστηκε από τον Ιερό Ναό του Αγίου Ανδρέου του οικισμού Αργυράς, χοροστατούντος του Μητροπολίτη Πατρών κ. Χρυσοστόμου, ενώ παραβρέθηκε και ο βουλευτής Νίκος Νικολόπουλος.

Γεννημένος το 1928 ο π. Γεώργιος Μπιτσάκος υπηρέτησε με ήθος και μεγάλη ευλάβεια την εκκλησία ανελιπώς επι 42 συναπτά έτη και διέκοψε λόγω βεβαρημένης υγείας. Μετά τη συνταξιοδότησή του το 2005, συνέχισε για 11 ακόμη χρόνια (2006-2017) την ιερατική προσφορά του στο Ασυλο Ανιάτων Πατρών.
Υπηρέτησε ευλαβικά για περισσότερο από δέκα χρόνια το ναΐδριο της Αγίας Ευφροσύνης και ευλόγησε με την καθημερινή Διακονία του περιθαλπόμενους, εργαζόμενους και επισκέπτες.

Επί 31 χρόνια -από το 1975 έως και το 2006- διακρίθηκε ως σεμνός και ταπεινός εργάτης της Εκκλησίας στην ενορία του. Οργάνωσε ιεραποστολικά έργα, μερίμνησε για την ανακατασκευή των ναών στα Αργυρά, συγκέντρωσε τους νέους στα κατηχητικά, δημιούργησε σχολή βυζαντινής μουσικής και χορωδίες ανδρών και γυναικών.

Το 2005, κατά τη συνταξιοδότηση, ο Μητροπολίτης Πατρών Χρυσόστομος τον τίμησε με το οφίκιο του πρωτοπρεσβύτερου, ενώ και πρόσφατα, τον τίμησε και για την προσφορά του στους πάσχοντες του Ασύλου, όπου και αγαπήθηκε απ' όλους, εργαζόμενους, τροφίμους, συγγενείς και φίλους του Συλλόγου Φίλων Ασύλου «Αγία Ευφροσύνη».

εφημερίδα "ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ"

http://pelop.gr/?page=article&DocID=477722