Ο π. Αθανάσιος ομιλεί προς τους Λαρισαίους και όλους μας: Νά, γιατί θα σας διοικήσουν άχρηστοι εκκλησιαστικοί και πολιτικοί ηγέτες!

  Μιὰ σκιαγράφηση-σκίτσο τῶν κακῶν ἐκκλησιαστικῶν καὶ πολιτικῶν ἀρχόντων τῆς ἐποχῆς μας, καὶ τὸ γιατί!

π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου, ὁμιλία εἰς τὰς “Πράξεις τῶν Ἀποστόλων” (ἀρ. 15)

   «Θέλετε, θέλετε νὰ καθρεπτιστεῖ ἡ ἐποχή μας στὸν προφητικὸ λόγο καὶ νὰ δεῖτε ὁμοιότητες; Ἂν θὰ εἴχατε τὴν περιέργεια νὰ μάθετε, τὸ ἂν στὴν ἐποχή μας ἔχουμε τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ἂν Θέλετε νὰ τὸ δεῖτε, ἀκούσατε».

    Οἱ τρεῖς παῖδες, ποὺ βρέθηκαν στὴ Βαβυλώνα καὶ μέσα στὴν καιομένη κάμινο, «ἀνέπεμψαν προσευχὴ πρὸς τὸν Θεό. Ἐκεῖ λέγουν στὴν προσευχή τους μεταξὺ τῶν ἄλλων “Καὶ οὐκ ἔστι ἐν τῷ καιρῷ τούτῳ ἄρχων καὶ προφήτης καὶ ἡγούμενος“.

 Δηλαδή, αὐτὴ τὴν ἐποχή, αὐτὸν τὸν καιρό, ποὺ ὁ λαός μας εἶναι σὲ κατάσταση αἰχμαλωσίας καὶ πολλῶν δεινῶν ἐθνικῶν συμφορῶν, δὲν ὑπάρχει -λέγει- τοῦτο τὸν καιρὸ οὔτε ἄρχοντας, οὔτε προφήτης, οὔτε ἄνθρωπος ποὺ νὰ ἡγῆται· ὅλα αὐτὰ δὲν ὑπάρχουν. Ὥστε λοιπόν, ἡ παρουσία ἄρχοντος, προφήτου καὶ ἡγουμένου, εἶναι παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Καὶ ἡ ἀπουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἀπουσία αὐτῶν;  Ἂν πᾶτε στὸν ἀπόστολο Παῦλο (στὸ 12^ο  κεφάλαιο πρὸς τὸ τέλος Α΄ Κορινθίους), ἐκεῖ ποὺ ἕνα ἀπὸ τὰ χαρίσματα εἶναι καὶ οἱ “κυβερνήσεις”, δηλαδὴ οἱ διοικήσεις· τὸ νὰ ἔχει κανεὶς τὸ χάρισμα νὰ κυβερνᾶ, νὰ διοικεῖ.  Ὄχι βέβαια, ἡ κυβέρνηση ἑνὸς λαοῦ ἁπλῶς μόνο, ἀλλὰ καὶ  ἐπιμέρους κυβερνήσεις. Δηλαδή, νὰ διευθύνει καὶ νὰ κυβερνᾶ κανεὶς τὴν ἐνορία του, τὴν πόλιν του, ἕνα μέρος, ἕνα τομέα ἀνθρώπων. Εἶναι αὐτὸ χάρισμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Εἶναι ἀγαπητοί μου, χάρισμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

    Ἀλλὰ θὰ μοῦ πεῖτε, ἄνθρωποι ποὺ πάντα στὴν ἱστορία κυβερνοῦν, ναί, καὶ ἔχουν ἀποδειχθεῖ ὅλοι αὐτοὶ Νέρωνες καὶ Διοκλητιανοί, τύραννοι τῶν ἀνθρώπων καὶ σφαγεῖς ἀνελέητοι, δὲν εἶχαν χάρισμα ἀπὸ τὸ Θεό. Ἂν δὲν ἔχεις τὸ χάρισμα νὰ διοικήσεις

σωστά, ἀληθινά, οἰκοδομητικά, κι αὐτὸ τὸ χάρισμα τὸ δίνει ὁ Θεός, μ’ αὐτὴν τὴν ἔννοια λοιπόν, λέγει τώρα ἐδῶ, ὁ παλαιὸς λόγος τῆς Π. Διαθήκης, ὅτι δὲν ὑπάρχει στὸν καιρό μας οὔτε ἄρχων, οὔτε προφήτης, οὔτε ἡγούμενος. Γιατί; Καὶ λέγει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος· «οὐκοῦν σημεῖόν ἐστι τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ τὸ μὴ εἶναι Πνεῦμα Ἅγιον». Εἶναι σημάδι τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ, τὸ ὅτι δὲν ὑπάρχει τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ.

     Βέβαια ἡ Πεντηκοστή, ὅπως σᾶς εἶπα καὶ προηγουμένως, γιὰ νὰ μὴν παρανοηθῶ, εἶναι μόνιμος εἰς τὴν Ἐκκλησία. Ἀλλά, ὅταν οἱ ἄρχοντες τῆς Ἐκκλησίας, κι ὅταν ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ, ἁμαρτάνουν –μήπως στὴν ἐποχὴ ἐκείνη ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ, δὲν ἦταν ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ; ἀλλὰ ἁμάρταναν– τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον μένει εἰς τὴν Ἐκκλησία, διότι δὲν διαψεύδεται ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ποὺ λέει ὅτι μένει τὸ Πνεῦμα εἰς τὸν αἰώνα, ἀλλὰ μένει ἀνενέργητον, καὶ ἐπιπίπτει ἔτσι ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ. Διότι, ὅταν μένει ἀνενέργητον τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τότε δὲν ἔχουμε, ἐκεῖνα ποὺ πρέπει νὰ ἔχουμε. Καὶ ἔτσι ἐκφράζεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ.

     Θέλετε, θέλετε νὰ καθρεπτιστεῖ ἡ ἐποχή μας στὸν προφητικὸ λόγο καὶ νὰ δεῖτε ὁμοιότητες; Ἂν θὰ εἴχατε τὴν περιέργεια νὰ μάθετε, ἂν στὴν ἐποχή μας ἔχουμε τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ; Θέλετε νὰ τὸ δεῖτε; Ἀκούσατε.

     Γράφει ὁ πρ. Ἡσαΐας στὸ δεύτερο κεφάλαιο. Ἐγὼ θὰ διαβάζω, θὰ ἀποδίδω κι ἐσεῖς θὰ κατανοεῖτε, συγκρίνοντας τὴν ἐποχή μας.

«Ἰδοὺ δὴ ὁ δεσπότης Κύριος σαβαώθ». Νά, λέγει, ὁ Κύριος Σαβαώθ. «Ἀφελεῖ (θὰ ἀφαιρέσει) ἰσχύοντα καὶ ἄνθρωπον πολεμιστὴν καὶ δικαστὴν καὶ προφήτην καὶ στοχαστὴν καὶ πρεσβύτερον καὶ θαυμαστὸν σύμβουλον καὶ συνετὸν ἀκροατήν». Ποιός εἶναι ὁ ἰσχύων; Αὐτὸς ποὺ ἔχει δύναμιν, ὄχι μυϊκή, ἀλλὰ βουλητική.

     «Καὶ ἄνθρωπον πολεμιστὴν». Γιὰ ρωτεῖστε, ἀλήθεια, ἂν ἔχουμε ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ὄρεξη, ἂν μᾶς χτυπήσουν ἐχθροί, νὰ πολεμήσουμε; Φοβᾶμαι. Τίποτ’ ἄλλο δὲν λέω. Μήπως ἐπαναλάβουμε ἐκεῖνο –στὸ Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, ὅπου οἱ Γάλλοι ἀναρωτιόντουσαν· “Γιατί νὰ πολεμήσουμε”; Ἐκεῖνο τὸ διαβόητο “ pourquoi”. Ἐξ ἄλλου γράφτηκαν ἐπάνω στὰ ντουβάρια στὴν Ἀθήνα, στὸ Πανεπιστήμιο: Γιατί λέει· πόλεμος; Τίποτα, λέει, ἔρωτας καὶ ζωή. Τίποτ’ ἄλλο. Πόλεμος! Ὄχι ὅτι εἶναι ὡραῖο πρᾶγμα ὁ πόλεμος· ἀλλά, ἂν ἀπειλεῖται τὸ σπίτι σου καὶ ἡ πατρίδα σου, δὲν θὰ πολεμήσεις;  Θὰ ἀφαιρέσει, λέει, ὁ Θεὸς πολεμιστὴν καὶ ἰσχύοντα ἄνθρωπον, δυνατόν, μ’ ἐκεῖνο τὸ νεῦρο, νὰ διώξουμε τοὺς ἐχθροὺς ἀπὸ τὴν πατρίδα μας.

     «Καὶ δικαστήν», ἐννοεῖται ἀμέριστον, ἀπροσωπόληπτον· «καὶ προφήτην καὶ στοχαστὴν καὶ πρεσβύτερον», ἄνθρωπον μυαλωμένον. Σήμερα οἱ ἡλικιωμένοι ἄνθρωποι δὲν εἶναι μυαλωμένοι πολλὲς φορές… «Καὶ θαυμαστὸν σύμβουλον», ἄνθρωπον ποὺ νὰ σοῦ λέει μυαλωμένα πράγματα.

     «Καὶ συνετὸν ἀκροατήν». Ὑπάρχει περίπτωση νὰ μὴν ἔχει κανεὶς συνετοὺς ἀκροατάς; Οὔτε κἂν ἀκροατάς! Νὰ θέλουμε νὰ μιλήσουμε καὶ νὰ μὴν ὑπάρχει ἀκροατήριον.

     Αὐτὰ λέει, ὁ Θεὸς «ἀφελεῖ», θὰ ἀφαιρέσει, ὅταν ἀποσύρει τὸ πνεῦμα Του τὸ Ἅγιον.

    «Καὶ ἐπιστήσω -λέει ὁ Θεός- νεανίσκους ἄρχοντας ὑμῶν»· θὰ σᾶς δώσω νὰ σᾶς κυβερνᾶνε νεαροί, ὄχι στὴν ἡλικία, ἀλλὰ στὸ μυαλό. Ἄνθρωποι ἄμυαλοι νὰ σᾶς κυβερνήσουν.

     «Καὶ ἐμπαῖκται κυριεύσουσιν αὐτῶν». Καὶ θὰ σᾶς κυριεύσουν ἀπατεῶνες!

    «Καὶ συμπεσεῖται ὁ λαός, ἄνθρωπος πρὸς ἄνθρωπον καὶ ἄνθρωπος πρὸς τὸν πλησίον αὐτοῦ». Θὰ σκοντάφτει ὁ λαός, κατὰ τρόπον ποὺ ὁ ἕνας ἄνθρωπος θὰ σκοντάφτει στὸν ἄλλον.  Τί θὰ πεῖ σκοντάφτει; Ἔλλειψη ἀμοιβαίου σεβασμοῦ. «Προσκόψει τὸ παιδίον πρὸς τὸν πρεσβύτην», δηλαδή, ὅταν ὸ παιδὶ συναντᾶται μὲ τὸν ἡλικιωμένον ἄνθρωπο, τὸ παιδὶ οὔτε θὰ σηκώνεται ἀπὸ τὴν θέση του, οὔτε σημασία θὰ δίνει εἰς τὸν ἡλικιωμένον ἄνθρωπον. «Ὁ ἄτιμος πρὸς τὸν ἔντιμον». Σήμερα ὁ ἔντιμος ἄνθρωπος δὲν ἔχει πέραση.

    «Τὴν δὲ ἁμαρτίαν αὐτῶν ὡς Σοδόμων ἀνήγγειλαν καὶ ἐνεφάνισαν». Ὅσο γιὰ τὶς ἁμαρτίες σου, τὴν παρουσίασαν σὰν τὴν ἁμαρτία Σοδόμων καὶ Γομόρρας. Μ’ ἀλλα λόγια, κοιτάξτε ἐδῶ, ἀνήγγειλαν καὶ ἐνεφάνισαν· δηλαδὴ τὴν φώναξαν καὶ τὴν παρουσίασαν. Ξέρετε τί σημαίνει αυτό; Σημαίνει ὅτι τὶς ἁμαρτίες μου σήμερα, ἡ ἐποχὴ τὶς ἀναγγέλλει ἀναίσχυντα καὶ προβάλλονται οἱ ἁμαρτίες, ὅπως τότε τὶς πρόβαλαν οἱ Σοδομῖται. Τίποτα ντροπή. Νὰ εἶσαι κίναιδος καὶ νὰ μὴν ντρέπεσαι! Κοιτάξτε, «ἀνήγγειλαν καὶ ἐνεφάνισαν».

    Ἐρωτῶ·  αὐτὸ ποὺ λέγει ὁ προφητικὸς λόγος εἶναι καθρέπτης. Μήπως ἡ ἐποχή μας καθρεπτιζομένη στὸν προφητικὸ λόγο, ἔχει τίποτα νὰ μᾶς πεῖ; Ὁ καθένας ἂς τὸ δεῖ μόνος του.

Ἀπομαγνητοφώνηση: "Πατερικὴ Παράδοση"

Καὶ μιὰ παλαιότερη ἀνάρτηση μὲ παρόμοιο περιεχόμενο:

Άγιος Γέροντας Πορφύριος:

«Είναι να παίρνουμε τις σπηλιές και τα βουνά…»

Στις τελευταίες στιγμές της ζωής του αναφερόταν σε ένα κεφάλαιο του Προφήτη Ησαΐα που υπάρχει και η φράσις, «· ἱμάτιον ἔχεις, ἀρχηγὸς ἡμῶν γενοῦ». Ετόνιζε στο περιβάλλον του να βρούνε που αναφέρεται. Σε κάποια στιγμή τον άκουσα προσεκτικά να ξανατονίζει, αφού πλέον βρήκανε το συγκεκριμένο χωρίο «· ἱμάτιον ἔχεις, ἀρχηγὸς ἡμῶν γενοῦ».Και επεξηγώντας το να λέγει «Ζωστικό έχεις; Γίνε αρχηγός μας». Ετόνιζε δε ο π.Πορφύριος ότι αυτό το κεφάλαιο του Ησαΐα αναφερόταν σε μία περίοδο ηθικής κατάπτωσης του Ισραήλ, έλεγε όμως ότι αυτά ισχύουν και για σήμερα. Αξίζει για να γίνουν και κατανοητά για όλους αυτά που έλεγε ο γέροντας Πορφύριος να αναφερθούμε στο σχετικό κεφάλαιο του Ησαΐου.
«ΙΔΟΥ δη ο δεσπότης Κύριος σαβαώθ αφελεί από της ᾿Ιουδαίας και από ῾Ιερουσαλήμ ισχύοντα και ισχύουσαν, ισχύν άρτου και ισχύν ύδατος, 2 γίγαντα και ισχύοντα και άνθρωπον πολεμιστήν και δικαστήν και προφήτην και στοχαστήν και πρεσβύτερον 3 και πεντηκόνταρχον και θαυμαστόν σύμβουλον και σοφόν αρχιτέκτονα και συνετόν ακροατήν· 4 και επιστήσω νεανίσκους άρχοντας αυτών, και εμπαίκται κυριεύσουσιν αυτών. 5 και συμπεσείται ο λαός, άνθρωπος προς άνθρωπον και άνθρωπος προς τον πλησίον αυτού· πρσκόψει το παιδίον προς τον πρεσβύτην, ο άτιμος προς τον έντιμον. 6 ότι επιλήψεται άνθρωπος του αδελφού αυτού η του οικείου του πατρός αυτού λέγων· ιμάτιον έχεις, αρχηγός ημών γενού, και το βρώμα το εμόν υπό σε έστω. 7 και αποκριθείς εν τη ημέρα εκείνη ερεί· ουκ έσομαί σου αρχηγός· ου γαρ έστιν εν τω οίκω μου άρτος, ουδέ ιμάτιον· ουκ έσομαι αρχηγός του λαού τούτου. 8 ότι αινείται ῾Ιερουσαλήμ, και η ᾿Ιουδαία συμπέπτωκε, και αι γλώσσαι αυτών μετά ανομίας, τα προς Κύριον απειθούντες· διότι νυν εταπεινώθη η δόξα αυτών, 9 και η αισχύνη του προσώπου αυτών αντέστη αυτοίς· την δε αμαρτίαν αυτών ως Σοδόμων ανήγγειλαν και ενεφάνισαν. ουαί τη ψυχή αυτών, διότι βεβούλευνται βουλήν πονηράν καθ᾿ εαυτών 10 ειπόντες· δήσωμεν τον δίκαιον, ότι δύσχρηστος ημίν εστι· τοίνυν τα γεννήματα των έργων αυτών φάγονται….» (Προφ. Ησαία, ΚεφΓ’ 1-10)
ΑΠΟΔΟΣΗ
«Ιδού λοιπόν, ο δεσπότης, ο Κύριος των δυνάμεων θα επιτρέψει να λείψει από την χώραν της Ιουδαίας και από την πόλιν της Ιερουσαλήμ κάθε δύναμις ανδρός και γυναικός, δύναμις και στήριγμα άρτου και ύδατος και όλων των απαραιτήτων βιοτικών αγαθών. Θα αφαιρέση κάθε γίγαντα και γενικώς κάθε ισχυρόν άνδρα, άνδρα εμπειροπόλεμον και δικαστήν και προφήτην και συνετόν και έμπειρον πρεσβύτην. Θα αφαιρέση κάθε στρατιωτικόν αρχηγόν μέχρι και πεντηκόνταρχον, κάθε αξιόλογον σύμβουλον και σοφόν αρχιτέκτονα και άνθρωπον, ο οποίος μετά συνέσεως θα ακούει την αλήθειαν. Αντι δε αυτών θα επιτρέψη να καταλάβουν την αρχήν και να τεθούν επικεφαλής σας νεαροί άνδρες χωρίς πείραν, απατεώνες δε θα αναδειχθούν κύριοι και δυνάσται του λαού. Τότε θα λείψει ο αμοιβαίος σεβασμός, ο λαός θα περιέλθει σε κατάστασιν συγχύσεως και αναρχίας. Ο ένας άνθρωπος θα επιπέση εναντίων του άλλου και κάθε άνθρωπος εναντίον του πλησίον του. Με αυθάδειαν θα συγκρουσθή το παιδίον προν τον γέροντα, και ο ανέντιμος προς τον έντιμο και ευϋπόληπτον. Εξ’ αιτίας της αναρχίας αυτής και δια την έλλειψην συνετών αρχηγών και βιοτικών αγαθών, θα κρατή από το ένδυμα κάθε άνθρωπος τον πρώτο τυχόντα ομοεθνή του ή τον συγγενή του πατρός του, και θα λέγη «συ έχεις ένδυμα, δεν είσαι γυμνός όπως ημείς. Γίνε λοιπόν αρχηγός μας και η διατροφή μας ας είναι στα χέρια σου».
Εκείνος κατά την φοβεράν αυτήν ημέραν θα απαντήση και θα ειπή: «δεν θα γίνω αρχηγός σας, διότι ούτε εις την ιδικήν μου οικίαν δεν υπάρχει άρτος ούτε άλλο ιμάτιον. Δεν θέλω και δεν ημπορώ να γίνω αρχηγός του λαού αυτού». Αυτά ασφαλώς θα γίνουν, διότι η Ιερουσαλήμ θα έχει εγκαταλειφθή από τον Κύριον και θα έχει περιπέσει εις καταστροφήν, διότι αι γλώσσαι των κατοίκων της χώρας αυτής ελάλουν παράνομα και οι άνθρωποι εδεικνύοντο απειθείς προς τον Θεόν. Και τώρα ήλθεν ο καιρός να ταπεινωθεί το ψευδές μεγαλείον αυτών. Η αναισχυντία του προσώπου των εγείρεται μάρτυς κατηγορίας εναντίον αυτών. Διεκήρυξαν και παρουσίασαν αναισχύντως την αμαρτίαν αυτών, όπως άλλοτε οι κάτοικοι των Σοδόμων. Αλλοίμονον εις αυτούς, διότι έχουν σκεφθή και λάβει αποφάσεις πονηράς και κακάς, αι οποίαι εις τελευταίαν ανάλυσην θα εκσπάσουν εναντίον των. Αυτοί είπαν:» Ας δέσωμεν και ας απομονώσωμεν έγκλειστον τον ενάρετον, διότι μας είναι δυσμεταχείριστος και εμπόδιον εις τον δρόμον μας». Δι’ αυτάς τας παρανομίας των θα γευθούν τα επίχειρα των κακών έργων των»
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ»
ΠΟΥ ΕΚΔΟΘΗΚΕ ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ
ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΤΟΥ 2004
Εδώ σταματούμε αλλά θα άξιζε με πολύ ενδιαφέρον να κοιτάξουμε τη συνέχεια του κειμένου στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης ότι συμβαίνουν ακριβώς όπως σήμερα. Οι ημέρες που έρχονται και ήδη τις ζούμε είναι τρομακτικά δύσκολες. Αλλά όπως έλεγε και ο γέροντας Παΐσιος «Τώρα ζούμε την μπόρα την δαιμονική, όμως αργότερα θα έρθει η θεϊκή λιακάδα». Έλεγε επίσης ότι και ο Ιούδας ήταν μαθητής του Χριστού αλλά όμως τον επρόδωσε. Δεν το ανέφερε τυχαίως, μιλούσε πάντα για το περιβάλλον του με πολύ πόνο. Δυστυχώς ο άνθρωπος είναι κτητικός ακόμα και κοντά σε τέτοιους ανθρώπους. Αυτό δε τους γέροντες τους λυπεί πολύ, γιατί αυτοί ζουν ελεύθερα με τον Θεό. Έτσι θέλουν και εμάς ελεύθερους, αλλά μέσα στο νόμο του Θεού και στην αγάπη Του. Τον οποίο νόμο τον ορίζουν και τον γνωρίζουν αυτοί που ζούνε στην αγάπη του Θεού.
Ο γέροντας Πορφύριος ετακτοποίησε με τη σοφία του την διαθήκη του. Φυσικά μη νομίσετε ότι έγραψε κάτι όσο αφορά για τα πνευματικά του παιδιά, παρά μόνο τα της ταφής του. Ποιοι πατέρες όταν φεύγουν από αυτή τη ζωή αφήνουν ατακτοποίητα τα παιδιά τους; Πόσο μάλλον ο γέροντας Πορφύριος. Και ποια δεν γνωρίζουν τι τους άφησε ο πατέρας τους. Και όποιος τολμήσει να πάρει κάτι που δεν του ανήκει , δεν θα το χαρεί πολύ. Ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρεται. Η κληρονομιά των Αγίων φυλάγεται από τον ίδιο τον Χριστό και όχι από ανθρώπινους νόμους. Και όπως μου εμπιστεύτηκε κάποιο πρόσωπο που τον εγνώριζε πενήντα χρόνια «Οίς δέδοται…». Δηλαδή σε όποιον έχει δοθεί από τον Θεό. Όχι ότι επιθυμούμε εμείς….»
Του Ιερομονάχου Γεωργίου του Καυσοκαλυβίτου
Απόσπασμα από το βιβλίο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ (Εκδ.2004)

Πηγή