π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα
Οι άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός, που εορτάζουν την 1η Νοεμβρίου, ήσαν αυτάδελφοι [=αδέρφια] και κατάγονταν από την Ασία. Υπάρχουν όμως άλλα δύο ζεύγη αγίων Αναργύρων με τα ίδια ονόματα. Οι πρώτοι μαρτύρησαν στην Ρώμη [δολοφονήθηκαν από το δάσκαλό τους στην Ιατρική]
και εορτάζουν την 1η Ιουλίου και οι δεύτεροι κατάγονταν από την Αραβία
και εορτάζουν την 17η Οκτωβρίου. Ήσαν όλοι τους γιατροί, δεν είναι όμως
οι μοναδικοί άγιοι που ονομάζονται Ανάργυροι. Είναι και αρκετοί άλλοι, όπως οι Κύρος και Ιωάννης, Σαμψών και Διομήδης, Μώκιος και Ανίκητος, Θαλλελαίος και Τρύφων κ.λ.π.
Ανάργυροι
ονομάζονται επειδή δεν αγαπούσαν τα αργύρια, δεν ήσαν φιλάργυροι, η
καρδιά τους δεν ήταν προσκολλημένη στα υλικά αγαθά και προσέφεραν τις
ιατρικές τους υπηρεσίες αφιλοκερδώς.
Οι
άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός είχαν γονείς ευσεβείς. Ο πατέρας
τους όμως πέθανε όταν οι άγιοι ήσαν σε μικρή ηλικία, και την φροντίδα
τους ανέλαβε εξ ολοκλήρου η μητέρα τους, η αγία Θεοδότη, η οποία τους
γαλούχησε με τα νάματα της Εκκλησίας και τους δίδαξε την αγάπη προς τον
Θεό και τον άνθρωπο. Η αγία Θεοδότη πρέπει να αποτελή το πρότυπο κάθε
μητέρας που θέλει τα παιδιά της να προκόψουν. Αλλά προκοπή δεν νοείται
χωρίς την αγάπη, την ανιδιοτελή αγάπη προς όλους τους ανθρώπους
αδιακρίτως. Για να αγαπά όμως κανείς αληθινά τους ανθρώπους πρέπει
πρώτα να αγαπά τον Θεό, επειδή η αληθινή αγάπη είναι δώρο του Θεού. Ο
Απόστολος Παύλος συμβούλευε τον μαθητή του άγιο Τιμόθεο Επίσκοπον
Εφέσου, να μελετά καθημερινά το Ευαγγέλιο και να ζη σύμφωνα με αυτό,
για να προκόψη στην ζωή του και η προκοπή του να γίνη φανερή σε όλους.
Οι άγιοι Ανάργυροι θεράπευαν όλους ανιδιοτελώς και αδιακρίτως με την
επιστημονική τους γνώση. Εκεί όμως που οι ανθρώπινες δυνάμεις
αδυνατούσαν να προχωρήσουν, επειδή κάποιες ασθένειες είναι ανίατες,
θεράπευαν τους ασθενείς με την προσευχή τους. Αλλά για να κρύβουν το
χάρισμα των ιαμάτων που είχαν λάβει από τον Θεό, λόγω της μεγάλης τους
αγάπης, προσποιούνταν ότι εθεράπευαν με τα φάρμακα. Και το έκαναν αυτό
από ταπείνωση, για να μη θαυμάζονται και επαινούνται από τους
ανθρώπους. Όλη τους η ζωή ήταν διακονία, προσφορά και θυσία στον βωμό
της ανιδιοτελούς αγάπης.
Τα τέλη τους ήσαν «χριστιανά, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά» η όπως αναγράφεται στον ιερό Συναξαριστή, «ετελειώθησαν εν ειρήνη».
Ο βίος και η πολιτεία των Αγίων μας δίνουν την αφορμή τονίσουμε τα ακόλουθα.
Πρώτον. Οι πρωτόπλαστοι στον Παράδεισο είχαν κοινωνία με τον Θεό και ήσαν υγιείς σωματικά και ψυχικά. Αλλά μετά την πτώση τους στην αμαρτία
φόρεσαν τους δερμάτινους χιτώνες, δηλαδή την φθορά και τον θάνατο, και
έγιναν ευάλωτοι στα διάφορα καιρικά φαινόμενα. Επομένως, οι σωματικές
ασθένειες και ο θάνατος είναι μεταπτωτικά φαινόμενα, είναι αποτέλεσμα
της αμαρτίας, όπως άλλωστε και οι ψυχικές, αφού και ψυχικά αρρώστησαν.
Επειδή έχασαν την κοινωνία με τον Θεό, ο νους τους σκοτίσθηκε και
υποδουλώθηκαν στα διάφορα πάθη.
Ο μεταπτωτικός άνθρωπος έχει ανάγκη σωματικής και κυρίως ψυχικής θεραπείας, η οποία συνίσταται στην κάθαρση από τα πάθη, τον φωτισμό του νου και την κοινωνία με τον Θεό.
Ο Χριστός, το Δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, είναι ο κατ’ εξοχήν ιατρός των ψυχών και των σωμάτων και γι’ αυτό ενδύθηκε την ανθρώπινη φύση, για να την ανακαινίση, να την θεραπεύση και να την θεώση.
 |
| Ο Ιησούς ως Ιατρός (του ΚΑΘΕ ανθρώπου), από το blog Η Αγάπη πάντα ελπίζει. Εικόνα εμπνευσμένη από την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη. |
Δεύτερον. Η ιατρική επιστήμη είναι αποτέλεσμα της καλλιέργειας της λογικής, με την οποία επροίκισε ο Θεός τον άνθρωπο και είναι διακονία [=προσφορά υπηρεσίας] προς τον συνάνθρωπο. Οι γιατροί επιτελούν λειτούργημα και γι’ αυτό πρέπει να τιμώνται, ιδιαίτερα εκείνοι οι γιατροί, οι οποίοι εμφορούνται από το αγαπητικό και θυσιαστικό πνεύμα των αγίων Αναργύρων.
Οι άγιοι Ανάργυροι υποδεικνύουν τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να
ασκήται το ιατρικό λειτούργημα. Ήτοι, με αγάπη προς τον άνθρωπο, χωρίς
ταξικές διακρίσεις, με πνεύμα θυσίας, διακονίας και προσφοράς και προ
παντός και κυρίως με προσευχή.
Οι γιατροί που αγαπούν τον Θεό και σέβονται τον νόμο του, αυτοί
σέβονται και υπολογίζουν τον κάθε άνθρωπο, ανεξάρτητα από αξιώματα,
χρήματα και κοινωνικές θέσεις, γιατί στο πρόσωπό του βλέπουν τον ίδιο
τον Χριστό. Ο άνθρωπος είναι εικόνα του Χριστού, αλλά ιδιαίτερα ο
φτωχός, ο ελάχιστος, ταυτίζεται με τον Ίδιο τον Χριστό, ο οποίος είπε
τον γνωστόν εκείνο λόγον, «ει εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των
ελαχίστων εμοί εποιήσατε».
Χαρακτηριστικά και αξιοπρόσεκτα είναι τα όσα έλεγε κάποιος εργαζόμενος σε Νοσοκομείο:
«Παρατηρώ τους γιατρούς και βλέπω την διαφορά μεταξύ εκείνων που αγαπούν τον Θεό και έχουν οργανική σχέση με την Εκκλησία και εκείνων που είναι αδιάφοροι η άθεοι. Οι πρώτοι είναι ανιδιοτελείς και ταπεινοί και αισθάνονται ότι είναι συνεργάτες του Θεού στο έργο της θεραπείας των συνανθρώπων τους, ενώ οι δεύτεροι θεωρούν τον εαυτό τους κάτι ανώτερο από τους άλλους ανθρώπους, κάτι σαν θεό, και αλλοίμονον σε εκείνον που θα τολμήση να τους αμφισβητήση».
Η
ανθρώπινη ζωή πρέπει να τίθεται πάνω από όλα τα επίγεια αγαθά, αλλά
δεν μπορεί να υπάρξη ανιδιοτελής αγάπη και προσφορά χωρίς την Χάρη του
Αγίου Πνεύματος. Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης
λέγει ότι κανείς δεν μπορεί να αγαπά αληθινά, εάν δεν κατοική μέσα του
το Άγιο Πνεύμα, το οποίο διδάσκει την αγάπη και προς αυτούς ακόμα τους
εχθρούς.
Στην σημερινή κοινωνία, που κατά το πλείστον οι άνθρωποι είναι
πονεμένοι και αισθάνονται αβάσταχτη μοναξιά, είναι επιτακτική ανάγκη να
υπάρξουν γιατροί και γενικότερα άνθρωποι, οι οποίοι εμφορούνται από το
αγαπητικό και θυσιαστικό πνεύμα των αγίων Αναργύρων. Η Ορθόδοξη
Εκκλησία είναι εργαστήριο «κατασκευής» τέτοιων ανθρώπων.–
Τι γιατρούς θέλουμε
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΙ ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ ΚΟΣΜΑΣ ΚΑΙ ΔΑΜΙΑΝΟΣ ΚΑΙ Η ΜΗΤΗΡ ΑΥΤΩΝ ΘΕΟΔΟΤΗ (1 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ)
Παπά Γιώργης Δρομπαράκης
«Οι
άγιοι αυτοί κατάγονταν από την ασιατική γη, με πατέρα ειδωλολάτρη και
μάνα Χριστιανή, η οποία λεγόταν Θεοδότη. Όταν έμεινε χήρα, βρήκε την
ευκαιρία να εκπαιδεύσει τα παιδιά της με κάθε αρετή. Τα παιδιά της, αφού
απέκτησαν πείρα από κάθε επιστήμη, τις έκαναν πέρα όλες, για να
ακολουθήσουν την ιατρεία των ψυχών και των σωμάτων, θεραπεύοντας κάθε
νόσο και κάθε ασθένεια και φροντίζοντας όχι μόνο τους ανθρώπους, αλλά
και τα ζώα. Ονομάστηκαν Ανάργυροι, διότι δεν ανέχονταν να λάβουν τίποτε
και από κανένα, παρέχοντας πάντοτε την ιατρεία δωρεάν και αμισθί. Αφού
πέρασαν λοιπόν με τον τρόπο αυτό τη ζωή τους, τελειώθηκαν εν ειρήνη. Τα
τίμια λείψανά τους κατατέθηκαν σε τόπο που ονομαζόταν Φερεμάν».
Μολονότι
οι σήμερα εορταζόμενοι άγιοι Ανάργυροι, Κοσμάς και Δαμιανός, είναι
άλλοι από τους ομώνυμούς τους επίσης Αναργύρους που εορτάζονται την 1η
Ιουλίου, η ακολουθία τους είναι ακριβώς η ίδια με εκείνων. Τονίζει δε
το κατεξοχήν στοιχείο της αγιότητας και των δύο ζευγών, το ανάργυρο της
δράσεως και βιωτής τους, την παροχή δηλαδή των υπηρεσιών τους, όπως
σημειώνει και το συναξάρι τους, δωρεάν και αμισθί. Αυτό σημαίνει ότι οι
άγιοι υπήρξαν παντελώς αφιλάργυροι – «της φιλαργυρίας την νόσον
αποτεμόντες», σημειώνει ο υμνογράφος – δείγμα της ανυψώσεως της διάνοιάς
τους υπέρ τα υλικά πράγματα – «υπέρτερον τον νουν των ενύλων
δεικνύντες». Πότε όμως μπορεί κανείς και απεμπλέκεται από τα υλικά
αγαθά; Μόνον όταν «εμπλέκεται» με κάτι ανώτερο και υψηλότερο. Κι αυτό
δεν είναι άλλο από την αγάπη προς τον Θεό και Χριστό. Μόνον όποιος έχει
ζωντανή σχέση με Εκείνον, μόνον όποιος Τον έχει ενεργούντα στην καρδιά
του, μπορεί πράγματι να δει με καθαρό, δηλαδή γεμάτο αγάπη, μάτι τους
συνανθρώπους του και τον κόσμο όλο. Κι αυτό ακριβώς συνέβη με τους
αγίους Αναργύρους: αγάπησαν τον Χριστό και γι’ αυτό αγάπησαν και τον
κάθε συνάνθρωπό τους, και το κάθε πλάσμα του Θεού. «Πάντοτε έχοντες
Χριστόν ενεργούντα εν υμίν, άγιοι Ανάργυροι, θαυματουργείτε εν κόσμω,
ασθενούντας θεραπεύοντες».
Όλοι ζητάνε μία παρόμοια στάση και από τους σημερινούς ιατρούς:
να μην είναι φιλάργυροι∙ να μη ζητάνε υπέρογκα ποσά για την ιατρική
τους βοήθεια∙ να μη ζητάνε «φακελάκι». Λογικό και νόμιμο αίτημα. Το
υπέρογκο ποσό και το «φακελάκι» φανερώνουν ακριβώς «την νόσον της
φιλαργυρίας», συνεπώς μία παθολογική κατάσταση που ακυρώνει τον
κοινωνικό ρόλο της ιατρικής επιστήμης. Άλλο όμως η καταδίκη του κακού
αυτού φαινομένου – όπου βεβαίως παρουσιάζεται: έχουμε ιατρούς οι οποίοι
αρνούνται και τα «νόμιμα» πολλές φορές – και άλλο η άρνηση της αμοιβής
τους για την παροχή των υπηρεσιών τους. Κι είναι ορισμένοι που ξεπερνούν
τη λογική επ’ αυτού, θεωρώντας ότι όλοι οι ιατροί είναι σαν τους
αγίους Αναργύρους. Αλλά εκείνοι δρούσαν και συμπεριφέρονταν μέσα στα
πλαίσια της χάρης του Θεού: «ου τέχνη ανθρωπίνη, εν θεία δε χάριτι
αποκαθαίρετε νόσους των ανθρώπων». Η ενοίκηση σ’ αυτούς της αγίας
Τριάδος, ο ενεργών, όπως είπαμε, στην καρδιά τους Χριστός, ήταν εκείνο
που τους έδινε τη δύναμη της υπέρβασης από οποιαδήποτε υλική δέσμευση.
Χωρίς να αρνούμαστε και την ύπαρξη παρόμοιων χαρισματικών και σήμερα
φαινομένων – η χάρη του Θεού συνεχίζει να δρα παντού – πρέπει να έχουμε
τον νου να καταλαβαίνουμε ότι και οι ιατροί είναι εργαζόμενοι, οι οποίοι
περιμένουν να ζήσουν από την άσκηση της εργασίας τους. Και μάλιστα
αξιοπρεπώς.
Η
Εκκλησία μας όμως σήμερα, με την εορτή των αγίων Αναργύρων, μας
προσανατολίζει και πέραν της ιατρικής ανθρώπινης επιστήμης. Ενώ τονίζει,
και μάλιστα με τρόπο που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, την καταφυγή στους
ιατρούς, όταν παρουσιάζεται στη ζωή μας πρόβλημα υγείας – είμαστε
υποχρεωμένοι να κάνουμε το ανθρώπινο πρωτίστως – μας ανοίγει παράλληλα
και την αληθινά παρήγορη προοπτική της καταφυγής μας και στους «άλλους»
μεγάλους ιατρούς, τους ίδιους τους αγίους μας, στην πραγματικότητα την
καταφυγή μας σε Εκείνον που αρέσκεται να δρα μέσω των αγίων Του. Οι
άγιοί μας, κατεξοχήν οι άγιοι Ανάργυροι, Κοσμάς και Δαμιανός,
χαριτώθηκαν από τον Θεό με το χάρισμα της ιατρείας των παθών των ψυχών
και των σωμάτων. Και όσοι προσέρχονται στο ιατρείο τους, λαμβάνουν την
ίαση, χωρίς να δώσουν απολύτως τίποτε. Διότι η χάρη είναι ακριβώς δωρεά.
«Αχρύσως τας ιάσεις τοις νοσούσι παρέχετε». Και το ακόμη πιο παρήγορο: η
χάρη της δωρεάς της ίασης από αυτούς δεν εξαντλείται ποτέ. Είναι οι
άγιοι σαν μία πηγή ανεξάντλητη, από την οποία όσο κανείς αντλεί, τόσο
και βγάζει και περισσότερα νάματα, όσο παίρνει, τόσο και περισσεύει. «Το
ιατρείον υμών πηγή υπάρχει ανεξάντλητος∙ αντλουμένη δε μάλλον
υπερεκβλύζει, και χεομένη περισσεύεται». Σ’ αυτούς τους ιατρούς
μπορούμε να καταφεύγουμε πάντοτε, οποιαδήποτε ώρα και στιγμή, γιατί
ξέρουμε ότι εκτός από τη δύναμη που έχουν, έχουν και την αγάπη τους προς
εμάς. Είναι κρίμα να είναι δίπλα μας η πηγή και εμείς να μένουμε
διψασμένοι.
