Ἀδαμαντίου Τσακίρογλου
Ἡ περίπτωση τῆς Σιμωνίας ἀποτελεῖ μια τρομερὴ ἁμαρτία καὶ ὅπως θὰ δοῦμε παρακάτω τρομερὴ αἵρεση καὶ ὕβρις κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅσοι εἶναι ἔνοχοι τῆς Σιμωνίας, ὅπως καὶ οἱ Οἰκουμενιστές, πρέπει ὁπωσδήποτε να κριθοῦν συνοδικά. Μέχρι τὴν συνοδικὴ κρίση καὶ καταδίκη τους, ἀποτελοῦν κι αὐτοὶ τὰ σαπρὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ Σιμωνία ἀποτελεῖ σοβαρότατο διαχρονικὸ πρόβλημα μέσα στὴν Ἐκκλησία ποὺ ἄρχισε ἅμα τῇ ἱδρύσῃ Της καὶ μέχρι σήμερα παραμένει ἄλυτο, καθὼς τὶς πιὸ πολλὲς φορὲς οἱ Σιμωνιακοὶ παραμένουν γνωστοὶ ἄγνωστοι καὶ δυστυχῶς ἀτιμώρητοι (πολλὰ ἀπὸ τὰ στοιχεῖα ποὺ θὰ ἀκολουθήσουν εἶναι ἀπὸ τὴν ἐργασία τῆς Μαρίας Καμπούρη «Η Σιμωνία κατά τους Ιερούς Κανόνες» Θεσσαλονίκη, 2011). Δυστυχῶς σήμερα, ὅλοι γνωρίζουν, ὅτι ἡ Σιμωνία βασιλεύει στὶς τάξεις τῶν κληρικῶν (πολλὲς φορές ἔχουν γίνει καταγγελίες), ἀλλὰ δὲν ἐλήφθη κανένα μέτρο ἐναντίον της, ἀντιθέτως ἰσχύει τὸ «ὁ κόσμος τὸ ἔχει τούμπανο κι ἐμεῖς κρυφὸ καμάρι».
Οἱ ἔνοχοι παραμένουν ἀτιμώρητοι ἔνοχοι καὶ εἶναι αὐτοὶ ποὺ (γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τὸν λόγο) τώρα ὑποτάσσονται στὴν κρατικὴ ἐξουσία (βλ. καὶ https://www.e-nomothesia.gr/law-news/vouli-tropologia-gia-ektakti-epixorigisi-thriskeytikon-foreon-logo-pandimias.html). Ἡ αἵρεση τῆς Σιμωνίας βασιλεύει μαζί μὲ τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Το μόνο ποὺ ἔγινε ἐναντίον της ἦταν διαπιστώσεις, ὅπως αὐτὴ τοῦ ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου τὸ 2005:
««Δέν ἔφθαναν οἱ ἐπίμεμπτες συνομιλίες σέ κασέτες, πού ἀναμεταδόθηκαν ἀπό τίς τηλεοράσεις καί τά ἄλλα ΜΜΕ στήν Ἑλλάδα καί στόν κόσμο καί μᾶς ἐξέθεσαν, ἦλθαν καί οἱ ἀποκαλύψεις γιά κολοσσιαῖες τραπεζικές καταθέσεις σέ ἐποχή ἀνεργίας καί ἀνέχειας, ἀπό τίς ὁποῖες μαστίζεται μέγα τμῆμα τοῦ λαοῦ μας, καί μάλιστα οἱ νέοι μας. Φωτογραφίες ἐπώνυμα δημοσιευμένες, ἐπίψογες καί ταπεινωτικές γιά τά πρόσωπα εἰκονιζομένων Ἱεραρχῶν, ἀπειλές γιά μελλοντικές ἀποκαλύψεις σέ βάρος ἄλλων, διασυνδέσεις καί διαπλοκές ἔχουν δημιουργήσει κλῖμα τρομοκρατίας καί φοβίας… Ὅμως, ὅπως ἀποδεικνύεται, ὑπάρχουν σέ ὅλες τίς βαθμίδες κάποιοι κληρικοί πού ἔχουν προδώσει τήν ἱερή ἀποστολή των, ἤ ἔχουν συμπεριφερθῆ κατ’ ἐπιταγήν τῶν ἐπιληψίμων ἀδυναμιῶν των. Δύο εἶναι τά βασικά ἀδικήματα τῶν κληρικῶν αὐτῶν: ἡ φιληδονία καί ἡ φιλαργυρία» (ἐδῶ).
Καὶ καταγγελίες ὅπως σὲ ἄρθρο στὸν «ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ» (28-8-1998) ὅπου διαβάζουμε μεταξὺ ἄλλων: « μέ τήν περίφημον 7 Συντακτικήν πρᾶξιν ἀνεστατώθη ἡ Ἐκκλησία, μέ τάς ἀθρόας ἐκπτώσεις, ἐκλογάς καί μεταθέσεις. Kυρίως αἱ τελευταῖαι ὑπῆρξαν σκανδαλώδεις, ἱκαναί νά προσάψουν εἰς τήν ἐκλογήν σας τήν κατηγορίαν τῆς σιμωνιακῆς πράξεως, ἐφ᾽ ὅσον ἐκ προτέρου συνεφωνήθη τό ἀντάλλαγμα τῆς ψήφου τῶν μετατεθέντων» (ἐδῶ).
Ἡ ἀρχὴ τῆς αἵρεσης αὐτῆς καταδεικνύεται στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων 8, 18-23:
«ἰδὼν δὲ ὁ Σίμων ὅτι διὰ τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τῶν ἀποστόλων δίδοται τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, προσήνεγκεν αὐτοῖς χρήματα λέγων· δότε κἀμοὶ τὴν ἐξουσίαν ταύτην, ἵνα ᾧ ἐὰν ἐπιθῶ τὰς χεῖρας λαμβάνῃ Πνεῦμα Ἅγιον. Πέτρος δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν· τὸ ἀργύριόν σου σὺν σοὶ εἴη εἰς ἀπώλειαν, ὅτι τὴν δωρεὰν τοῦ Θεοῦ ἐνόμισας διὰ χρημάτων κτᾶσθαι. οὐκ ἔστι σοι μερὶς οὐδὲ κλῆρος ἐν τῷ λόγῳ τούτῳ· ἡ γὰρ καρδία σου οὐκ ἔστιν εὐθεῖα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. μετανόησον οὖν ἀπὸ τῆς κακίας σου ταύτης, καὶ δεήθητι τοῦ Θεοῦ εἰ ἄρα ἀφεθήσεταί σοι ἡ ἐπίνοια τῆς καρδίας σου· εἰς γὰρ χολὴν πικρίας καὶ σύνδεσμον ἀδικίας ὁρῶ σε ὄντα».
Ὁ Πέτρος λοιπόν, ἀπάντησε στὸν Σίμωνα, ὅτι «Δὲν ὑπάρχει εἰς σε μερίδιον οὔτε κλῆρος εἰς τὰς δωρεὰς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διὰ τὰς ὁποίας γίνεται λόγος». Τὰ λόγια τοῦ Πέτρου εἶναι ἀμείλικτα. Καὶ ὅμως κανεὶς μέχρι σήμερα (θὰ ἀποδειχθεῖ παρακάτω), ἀκόμα καὶ οἱ σημερινοὶ ὑποστηρικτὲς τῶν ἀκύρων καὶ ὁ π. Εὐθύμιος, δὲν ἀμφισβήτησε οὔτε τὴν ἱερωσύνη, οὔτε τὰ Μυστήρια τῶν Σιμωνιακῶν, ἀντιθέτως ἡ Σύνοδος ἦταν αὐτὴ ποὺ ἔλυνε τὸ θέμα. Τὸ ὅτι ἡ Σιμωνία ἀποτελεῖ αἵρεση ἀποδεικνύεται ἐκτὸς ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ Πέτρου καὶ μὲ τὰ παρακάτω:
Ὁ Θεοδώρητος Κύρου τὴν ὀνομάζει «Χριστεμπορία» (PG 82, 889Α).
Ἑρευνώντας τὰ μέτρα τοῦ «βυζαντινοῦ» κράτους κατὰ τῆς Σιμωνίας, διαβάζουμε ὅτι ὁ αὐτοκράτορας Ἡράκλειος ἔλαβε μέτρα κατὰ τῆς Σιμωνίας «πρὸς περιστολὴν τῆς κατὰ τὴν ἐποχήν του ὡς αἱρέσεως θεωρουμένης» (Παναγόπουλου, Ἰ. «Ἡ σιμωνία κατὰ τὸ δίκαιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς καὶ Δυτικῆς Ἐκκλησίας», Ἀθήναι, 1946, σελ. 102).
Στὴν ἐποχὴ τῆς Μακεδονικῆς Δυναστείας ἴσχυε τὸ ἴδιο: «οὐ μόνον αἵρεσις ἀλλὰ ἀνεξίτηλος κηλίς» (αὐτόθι, σελ. 104).
Ὡς αἵρεση τὴν ἀναγνώρισαν ὁ ὁσ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης στὴν ἐπιστολὴ ΛΘ΄, Ἀρσενίῳ τέκνῳ (PG 99, 1044B) καὶ ὁ ἁγ. Ταράσιος, ἐπιστολὴ Γ΄πρὸς Πάπα Ἁδριανό (PG 98, 1441B), ἡ ὁποία μάλιστα λόγῳ τῆς σημασίας της συμπεριλήφθηκε στὰ κανονικὰ κείμενα τῆς Ἐκκλησίας. Μάλιστα ὁ ἅγ. Ταράσιος γράφει σχετικὰ μὲ τὴν ἱερωσύνη τῶν Σιμωνιακῶν «ὁ ἐπὶ χρήμασι χειροτονηθεὶς ἐπίσκοπος, πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἀλλότριός ἐστι τῆς ἱερωσύνης… οὐκ ἔστιν ἐν αὐτοῖς ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (PG 98, 1444C).
Ἡ Σιμωνία ὡς αἵρεση «κινδυνοδεστέρα πάσης ἄλλης» ἀναγνωρίστηκε καὶ ἀπὸ τὸν Ἰωσήφ Βρυέννιο (Πηδάλιον, σελ. 239) καὶ ἀπὸ τὸν Γεννάδιο Σχολάριο, ὁ ὁποῖος τὴν ὀνομάζει «μέγιστο τῶν ἁμαρτημάτων καὶ ἀσέβημα πάνδεινον» τοὺς δὲ Σιμωνιακοὺς «τὴν δυσσέβεια Ἰούδα νοσοῦντας» (Κατὰ τῆς Σιμωνιακῆς αἱρέσεως ἢ ἀπιστίας, PG 160, 731D).
Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὀνομάζει τοὺς Σιμωνιακοὺς «μέγιστοι πάντων αἱρετικῶν» (Πηδάλιον, σελ. 31) καὶ τὴν Σιμωνία «θεοστυγὴ αἵρεσιν» (Πηδάλιον, σελ. 238). Παρόλα αὐτὰ ὅμως γράφει ὅτι καὶ διὰ τῶν Σιμωνιακῶν ἐνεργεῖ ὁ Θεός πρὸς ὄφελος τοῦ λαοῦ.
Ὁ ἅγ. Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης τὴν ὀνομάζει «φρικτὸν Ἱερωσύνη» καὶ τοὺς Σιμωνιακούς «ἀβλεπούντων πρὸς τὴν ἀλήθειαν» (PG 78, 280Β) καὶ καταδικάζει ἀκόμα καὶ τὴν χρησιμοποίηση τῶν πόρων τῆς Σιμωνίας γιὰ καλὰ ἔργα, ὅπως π.χ. τὸ κτίσμο τῶν Ἐκκλησιῶν ὡς «λίθους ἄχρηστους» (PG 78, 257C).
Πλῆθος Ἱ. Κανόνων γράφτηκαν ἐναντίον της ποὺ ἐπιβάλουν τὴν καθαίρεση καὶ τὸν ἀφορισμὸ στὸν ἑκάστοτε Σιμωνιακό (π.χ. ΟΒ΄καὶ ΟΓ΄ Ἀποστολικοί, ΙΣΤ΄ Καρθαγένης, Ι΄ Πρωτοδευτέρας,κ.ἄ).
Βλέπουμε λοιπόν, ὅτι καὶ τὸ λεξιλόγιο τῶν Ἁγίων ἐνάντια στὴν Σιμωνία εἶναι σχεδὸν πανομοιότυπο μὲ αὐτὸ ἐνάντια στὴν κάθε αἵρεση καὶ οἱ τιμωρίες τῶν Ἱ. Κανόνων λειτουργοῦν τὸ ἴδιο. Ὅμως, ὅπως καὶ στὴν αἵρεση, κανεὶς δὲν ἀμφισβήτησε τὰ Μυστήρια τοῦ ἑκάστοτε Σιμωνιακοῦ μέχρι τὴν συνοδική του καταδίκη. Μετὰ ἀπὸ αὐτὴν φυσικὰ ἰσχύει ὅ,τι ἰσχύει καὶ γιὰ τοὺς κεκριμένους αἱρετικούς. Ἀκόμα καὶ ὁ ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος ἐκάλεσε τὴν Σύνοδο στὴν Ἔφεσο γιὰ νὰ καθαιρέσει τοὺς σιμωνιακοὺς ἐπισκόπους (βλ. Παλλάδιο Ἐλενουπόλεως, PG 47, 48) καὶ στὸν «Περὶ Ἱερωσύνης» λόγο του ὀνόμασε τοὺς Σιμωνιακοὺς «μὴ κληθέντες ὑπὸ τῆς Χάριτος τοῦ Χριστοῦ» (PG 48, 1070) δὲν ἀμφισβήτησε τὰ μέχρι τὴν καταδίκη τους τετελεσμένα Μυστήρια. Γιατὶ ὅλοι γνωρίζουν, ὅτι δυστυχῶς ὑπῆρξαν πολλοὶ καὶ ὑπάρχουν ἀκόμα περισσότεροι Σιμωνιακοί.
Ἡ περίοδος μεταξὺ 895 καὶ 1073 χαρακτηρίστηκε «ὁ χρυσοῦς αἰὼν τῆς Σιμωνίας» καὶ ἀπὸ τὸν 15ο αἰ. καὶ σὲ ὅλη τὴν διάρκεια τῆς Τουρκοκρατίας τὸ φαινόμενο ἔλαβε νέες διαστάσεις (βλ. καὶ τὸ σχόλιο τοῦ Ἁγ. Νικοδήμου, Πηδάλιον, σελ. 238). Μεταξὺ τῆς περιόδου 1623 καὶ 1700 50 Πατριάρχες διορίσθηκαν ἀπὸ τὸν Σουλτάνο ἐπὶ πληρωμῇ (Παναγόπουλος σελ. 73). Γνωστὸ ἐπίσης εἶναι τὸ σκάνδαλο Σιμωνίας στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος τὸ 1876 μὲ ἐμπλοκὴ μάλιστα τῆς τότε κυβέρνησης. Οἱ περισσότεροι ἀπὸ αὐτοὺς δὲν καταδικάστηκαν καὶ ἂν ἀμφισβητοῦντο τὰ Μυστήρια τους, τότε κανεὶς δὲν θὰ ἦταν μὲ σιγουριὰ οὔτε βαπτισμένος, οὔτε παντρεμένος κλπ. ἀφοῦ Σιμωνιακοὶ ὑπῆρχαν καὶ ὑπάρχουν. Ἡ Ἐκκλησία ὅμως δὲν ἔχασε, οὔτε σήμερα χάνει τὸν ἀμόλυντο χαρακτῆρα Της. Εἶναι κι αὐτοὶ οἱ ψευδοποιμένες, οἱ κρυφοὶ λύκοι, οἱ ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Εὐαγγελίου, τὰ ζιζάνια στὸν ἀγρὸ τοῦ Κυρίου, ποὺ θὰ ὑπάρχουν μέχρι τὴν τελικὴ Κρίση.
Ἀξίζει ἐδῶ νὰ δοῦμε τὶ λέει ὄχι μόνο περὶ τῶν Σιμωνιακῶν, ὁ Νεόφυτος ὁ Καυσοκαλυβίτης, ἕνας ἀπὸ τοὺς διασημότερους λόγιους τοῦ 18ου αἰ. στὸ σύγγραμά του «Περὶ τοῦ δυνάμει καὶ ἐνεργείᾳ τῶν Ἱερῶν Κανόνων» σὲ ἐπιμέλεια καὶ ἀπόδοση τοῦ μοναχοῦ Δαμιανοῦ:
«1. Σχόλιο: Μολονότι, οἱ ἱεροὶ Κανόνες ὁρίζουν ὅτι, ἐὰν κάποιος διαπράξει, τοῦτο ἢ ἐκεῖνο τὸ ἀδίκημα, νὰ καθαιρεῖται, κανεὶς ἀμέσως καὶ ἀσφαλῶς πρὸ δίκης ἔχει καθαιρεθεῖ (ἀπὸ τὸν ὁρισμὸ καὶ μόνο)… μὲ τοῦτο ἀναιροῦνται ὅσοι, ἀγνοοῦντες λέγουν ὅτι οἱ κληρικοὶ ποὺ χειροτονήθηκαν μὲ χρήματα, ἔχουν καθαιρεθεῖ μαζὶ μὲ τὸν χειροτονήσαντα αὐτούς· διότι λέγει ὅτι «ὁ ἐπὶ χρήμασι χειροτονῶν σὺν τῷ χειροτονουμένῳ, καθαιρείσθω»· ἀλλὰ ὁλόκληρος ὁ χορὸς τῶν σημερινῶν ἱερέων ἔτσι εἶναι· ἐφόσον κανένας δὲν ὑπάρχει ποὺ νὰ μὴν ἔχει χειροτονηθεῖ μὲ χρήματα προσφάτως ἢ ἀπὸ καιρό· ἑπομένως ὅλος ὁ χορὸς συμβαίνει νὰ εἶναι αὐτόματα καθηρημένος! Ἐπὶ τούτου λοιπὸν τοῦ δόγματος, μερικοὶ χριστιανοὶ προσκολληθέντες ἰσχυρῶς, ἐφορμοῦν μὲ τόση δολιότητα κατὰ τοῦ μυστηρίου τῆς ἱερωσύνης, ὥστε οὔτε εὐλογία θέλουν νὰ λαμβάνουν ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς…
Πρὸς αὐτοὺς λοιπὸν τοὺς χριστιανοὺς πρέπει νὰ λεχθεῖ ὅτι δὲν συλλογίζονται ὀρθῶς… τὰ ἱερὰ διατάγματα διατηροῦν μὲν τὸ κῦρος τους ἀναλλοίωτο, ἀλλ’ ὅμως δὲν ἐνεργοῦν ἀπὸ μόνα τους αὐτομάτως… Παρομοίως καὶ οἱ διὰ χρημάτων ἐγκατεστημένοι κληρικοί, ἕως ἂν δὲν δικασθοῦν κατὰ τοὺς Κανόνες ἀπὸ τοὺς ἐκδίκους ἱεράρχες καὶ νὰ καθαιρεθοῦν, δὲν ὑστεροῦν στὸ νὰ εἶναι ἱερεῖς, ἀπὸ τὴν ἐκ τῶν νόμων ποινὴ καὶ μόνο, ἔστω καὶ ἐὰν δὲν εἶναι ἕως τότε ἀπαλλαγμένοι ἀπὸ τὴν ἐνοχή τους… σύμφωνα μὲ τὸν θεῖο Χρυσόστομο ἡ καταδίκη τῶν ὑπευθύνων ἔχει διπλὸ χαρακτῆρα· ἡ μέν, διὰ τὴν ἀπόφαση τοῦ ἐκφέροντος τὴν κρίση, ἡ δέ, διὰ τὴν κατὰ φύση καὶ ἐμπειρία δοκιμὴ τοῦ πράγματος, ποὺ θὰ γίνει σὲ μέλλοντα χρόνο… Τοιουτοτρόπως λοιπὸν καὶ οἱ ὑπεύθυνοι ἱερεῖς, ποὺ δὲν ἔχουν καθαιρεθεῖ κατὰ τοὺς ἱεροὺς Κανόνες, λέγω πρὶν νὰ γίνει ἡ δίκη, ἕως τότε κατ’ οὐσίαν εἶναι ἀκαθαίρετοι καὶ στὴν πραγματικότητα διατελοῦν ἐν ὑποδικίᾳ μόνο, διὰ τὴν ἀπόφαση τοῦ Κανόνος. Ἐπειδὴ πῶς ἀπειλεῖ ὁ Μ. Βασίλειος στὴν ἐπιστολὴ του, τοὺς ἐπισκόπους τῆς ἐπαρχίας του, ποὺ χειροτόνησαν διὰ χρημάτων, ὅτι ἐὰν ἀνακαλυφθοῦν νὰ κάνουν τοῦτο καὶ δεύτερη φορά, δὲν θὰ λυπηθεῖ πλέον αὐτούς;…
Ὅσα λοιπὸν μπορεῖ νὰ εἶναι σύμφωνα μὲ τὸ δόγμα τοῦ ἱεροκατηγόρου, αὐτὰ εἶναι· ἐμεῖς ὡστόσο, πρέπει νὰ ἀπαντήσουμε κατὰ τὸ δυνατόν, πρῶτα μέν, πρὸς τοὺς λόγους ἐκείνους ποὺ νομίζονται ὡς ἀντιτασσόμενοι πρὸς τὴν ἀλήθεια… Ὥστε ἡ καθαιρετικὴ φωνὴ τῶν ἱερῶν κανόνων χωρὶς συνεργοῦ, ἀπὸ μόνη της, ἀσφαλῶς δὲν μπορεῖ νὰ καθαιρέσει, ἐκεῖνον τὸν ὑπόδικο, ἕνεκα τῆς ἐν δυνάμει ἰσχύος αὐτῆς πρὸς καθαίρεση… θὰ πρέπει νὰ προηγηθεῖ ἡ ἐκκλησιαστικὴ καταδίκη, τὴν ὁποία κατὰ τὴν γνώμη τους θὰ ἐπιφέρουν οἱ ἁρμόδιοι τῆς Ἐκκλησίας πρὸς ἐκδίκαση τῶν ἐκκλησιαστικῶν ὑποθέσεων (δηλ. ἡ σύνοδος τῶν ζώντων ἐπισκόπων) καὶ τότε στὴ συνέχεια θὰ δύναται νὰ εἶναι γιὰ μᾶς ὁ παρακούσας αὐτῆς τῆς συνόδου «ὡς ὁ ἐθνικὸς καὶ ὁ τελώνης»… δὲν συνηγορεῖ καθόλου πρὸς αὐτοὺς ἐκεῖνο ποὺ προβάλλουν ἐκ τῆς Α’ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολῆς τοῦ Παύλου, λέγω τό: «ἤτω ἀνάθεμα»· ἐφ’ ὅσον δὲν ἔχει λεχθεῖ ἐν εἴδει ἐντάλματος, ἀλλὰ ὡς κατάρα γιὰ νὰ πανικοβάλλει καὶ νὰ τρομάξει, κατὰ τὸν θεῖο Χρυσόστομο… οἱ διὰ χρημάτων χειροτονοῦντες καὶ χειροτονούμενοι, εἶναι πιὸ ἄθεοι μὲν ἀπὸ τὸν Μακεδόνιο καὶ τοὺς ἀκολουθοῦντες αὐτὸν Πνευματομάχους, ἀσεβέστεροι δὲ τοῦ Σίμωνος μάγου καὶ χειρότεροι τοῦ προδότου Ἰούδα… ἀλλ’ ὅμως, λέγει ὁ θεῖος Χρυσόστομος, διὰ τῶν ἀναξίως ἱερουργούντων, ἔστω καὶ ἐὰν ὑπάρχει πάρα πολὺ διαβεβλημένος ὁ βίος αὐτῶν, ὁ Θεὸς καθὼς καὶ διὰ τῶν καθαρῶν ἐνεργεῖ πάντα τὰ κατ’ αὐτόν. Ἐκ τῶν ἀναξίων λοιπὸν οἱ ἄκριτοι, δὲν εἶναι καθαιρεμένοι αὐτομάτως ἀπὸ τοὺς κανόνες· γιατὶ δὲν θὰ ἐνεργοῦσε ὁ Θεὸς τὰ κατ’ αὐτὸν πάντα δι’ αὐτῶν, ὅπως καὶ διὰ τῶν καθαρῶν· ἐπειδὴ λέγει «πάντας μὲν ὁ Θεὸς οὐ χειροτονεῖ, διὰ πάντων δὲ αὐτὸς ἐνεργεῖ» ἔστω καὶ ἐὰν αὐτοὶ εἶναι ἀνάξιοι… Ἐκ ποίου λοιπὸν βαθμοῦ λέγω, καὶ ἀπὸ ποίας ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας ἢ ἐπισκοπικῆς ἐνέργειας καὶ δυνάμεως θὰ ἀφορισθεῖ πάλι ἀπὸ τὴν σύνοδο τῶν (ζώντων) ἐπισκόπων, τῶν μετέπειτα ἀπὸ τὴν οἰκουμενικὴ σύνοδο ἐκδικαζόντων, ὁ ἀφωρισμένος ἐκ τούτων μία καὶ μοναδικὴ φορὰ ἀπὸ τὴν οἰκουμενικὴ σύνοδο (ποὺ ἐξέδωσε τὸν κανόνα); Ἐφ’ ὅσον ὄχι ὁ ἐκτός, ἀλλὰ ὁ ἐντὸς ὑπάρχων τοῦ βαθμοῦ, αὐτὸς ἀφορίζεται… πιστεύουμε ὅτι δὲν ἀπέμεινε καμμία προσφυγὴ στοὺς ἱεροκατηγόρους, οὔτε γενικὰ πρόφαση στὸ νὰ φρονοῦν, ὅτι καὶ πρὸ τῆς ἰδιαιτέρως γινομένης ἐκκλησιαστικῆς δίκης, οἱ διὰ χρημάτων πρὸς τὰ τῆς ἱερωσύνης αὐθαδιάζοντες, δηλαδὴ μὲ τὸ νὰ δίνουν ἢ καὶ νὰ λαμβάνουν, ἔχουν καθαιρεθεῖ» (Ὁλόκληρο τὸ κείμενο ἐδῶ).
Ὲδῶ βλέπουμε τὸν Νεόφυτο νὰ ξεκαθαρίζει μὲ ἐκκλησιαστικὸ καὶ πατερικὸ τρόπο νὰ πράγματα καὶ νὰ κάνει σαφὲς ὅτι:
α) Οἱ Σιμωνιακοὶ εἶναι γιὰ τὴν Ἐκκλησία χείριστοι αἱρετικοί, ἀλλὰ τὰ Μυστήρια τους μέχρι τὴν καθαίρεσή τους, ἂν φυσικὰ ὑπῆρξε καθαίρεση, δὲν ἀμφισβητήθηκαν, ὅπως γράφτηκε καὶ παραπάνω. Μάλιστα διαβάζουμε ἔκπληκτοι ὅτι στὴν ἐποχὴ τοῦ Νεοφύτου ὑπῆρχαν τόσοι πολλοὶ Σιμωνιακοί, ὥστε ἂν ἀμφισβούσαμε τα Μυστήρια τους, τότε δὲν θὰ ὑπῆρχε τίποτα. Σήμερα εἶναι διαφορετικά;
β) Υπάρχει σαφὴς διάκριση μεταξὺ κεκριμένων καὶ μὴ κεκριμένων αἱρετικῶν καὶ πρὸ τῆς συνοδικῆς καταδίκης τῶν δευτέρων τὰ Μυστήρια ποὺ τελοῦν εἶναι ἔγκυρα.
γ) Ὕψιστο ὄργανο τῆς Ἔκκλησίας γιὰ τὴν καταδίκη αἱρετικῶν, Σιμωνιακῶν κλπ. εἶναι ἡ ἐπισκοπικὴ σύνοδος. Κανένας στὴν Ἐκκλησία δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα ἀπὸ μόνος του νὰ ἀκυρώνει τὰ Μυστήρια τῶν ὑποδίκων κληρικῶν.
δ) Ἄρα τὸ τοῦ Χρυσοστόμου «Ὁ Θεὸς οὐ πάντας χειροτονεῖ, ἀλλὰ διὰ πάντων ἐνεργεῖ, διὰ τὸ σωθῆναι τὸν λαόν» ἰσχύει ὄχι μόνο γιὰ τοὺς ἀνάξιους ἁμαρτωλοὺς κληρικούς, ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς μὴ κεκριμένους αἱρετικούς, ὅπως ἀποδείχθηκε στὴν περίπτωση τῆς Σιμωνίας.
Μὲ τὶς διαπιστώσεις τοῦ Νεοφύτου συμφωνεῖ καὶ ὁ ἅγ. Νικόδημος ὁ Ἅγιορείτης (ἐδῶ) στὴν ἀναφορά του σχετικὰ μὲ τὸν Κανόνα τοῦ ἁγ. Γενναδίου πατριάρχου Κων/πόλεως.
Αὐτὸ λοιπόν, ποὺ πρέπει νὰ γίνει εἶναι ἡ συνοδικὴ καταδίκη τῶν ἐνόχων, Σιμωνιακῶν καὶ Οἰκουμενιστῶν, γιὰ νὰ σταματήσει ἡ γάγγραινα αὐτὴ στὴν Ἐκκλησία.
Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου
